Ο αστερισμός Ηρακλής + Βιντεο του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

 

Ο αστερισμός Ηρακλής + Βίντεο

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

  ΓΕΝΙΚΑ: Ο Ηρακλής [Λατινικά: Hercules, συντ.: Her) είναι ένας αστερισμός που βρίσκεται νότια του αστερισμού Δράκων και βόρεια του Οφιούχου. Ο αστερισμός συνορεύει ακόμη με τους αστερισμούς: Λύρα, Αλώπηξ, Βέλος, Αετό, Βόρειο Στέφανο, Βοώτη και Όφι. Καταλαμβάνει μεγάλη έκταση στο βόρειο ημισφαίριο του ουρανού [1225,1 τετ. μοίρες, που τον κατατάσσουν στην πέμπτη θέση μεταξύ των 88 αναγνωρισμένων αστερισμών]. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα. Ο Ηρακλής διέρχεται από το γήινο μεσημβρινό τα μεσάνυκτα της 20ης Απριλίου, ή γύρω στις 22.00 της 20ής Μαΐου ή ακόμα στις 20.00 της 20ης Ιουνίου, οπότε μπορεί να αναγνωριστεί εύκολα από τους γύρω του, άλλους αστερισμούς. Γενικά είναι ορατός στα γεωγραφικά πλάτη: 90°Βόρεια – 38°Νότια.

ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Οι αρχαίοι σχημάτιζαν τον ήρωα Ηρακλή «γονυκλινή» κάτω από το γειτονικό Δράκοντα και πάνω στη Λερναία Ύδρα, γι' αυτό και αποκαλούσαν τον αστερισμό «Ηρακλής ο εν γόνασι» [Ίππαρχος, Εύδοξος, Άρατος]. Φαίνεται ότι η μορφή αυτού του αστερισμού λατρευόταν στη Φοινίκη ως προσωποποίηση του μεγάλου θαλάσσιου θεού Melkarth, γεγονός που σχετίζεται με μια ελληνορωμαϊκή ταύτιση με τον ομόηχο Μελικέρτη ή Παλαίμονα. 

 

Στα Λατινικά το όνομα «γονατιστός» αποδόθηκε ως Genuflexus, Ingenicla Imago, κ.ά, καθώς και με τα περιγραφικά Incurvatus in genu, Prociduus, Incumbens in genibus, Defectum sidus, κ.ά. Ακόμη, άλλη μια ονομασία ήταν ο Saltator (ο άλτης). Σε άλλες ελληνικές μυθικές συλλογές ο αστερισμός ταυτιζόταν και με τους: Ιξίωνα, [μυθικός Λαρισαίος βασιλιάς], Προμηθέα, Λυκάονα, Θάμυρι ή Θησέα. Η σύνδεση με τον ήρωα Ηρακλή πρωτοσυναντάται στους «Καταστερισμούς» του Ερατοσθένη. Η σύνδεση αυτή δίνει και τις ονομασίες Κορυνήτης, κορυνηφόρος [από την κορύνη=ρόπαλο], Αμφιτρυωνιάδης (από τον κατά κόσμο πατέρα του Ηρακλέους), Οιταίος (από τον τόπο θανάτου του), καθώς και τις λατινικές: Alcides [από το αλκή=σθένος], Clavator, Claviger (=ροπαλοφόρος), Cernuator (παλαιστής) και Aper [από τον ερυμάνθιο κάπρο που φόνευσε]. Τα ονόματα Pataecus, και Epipataecus προέρχονται από την Αίγυπτο, το Maceris χρησιμοποιούνταν για τον αστερισμό στην Κυρηναϊκή της Λιβύης και τα Desanaus, Desanes, στην Ινδία. Οι Άραβες απέδωσαν το λατινικό Saltator με το Al Rakis, ο Χορευτής, και το «εν γόνασι» με το Alcheti hale rechabatih, που κατέληξε στο Algieth. Ωστόσο στην αρχική αραβική Αστρονομία ένας ουράνιος χώρος που ταυτίζεται με τμήματα του Ηρακλή, του Οφιούχου και του Όφι ονομαζόταν Raudah, το Λιβάδι, το βόρειο όριο του οποίου ήταν οι αστέρες β και γ Ηρακλέους, η «Σειρά μαργαριταριών» κατά τους Σύρους. Η ομάδα των άστρων που αναγνωρίζεται στη σημερινή μορφή ως το ρόπαλο του ήρωα ήταν τα «πρόβατα στο Λιβάδι». Οι απεικονίσεις της μορφής στους ιστορικούς άτλαντες των ουρανών είναι συνήθως ενός ροπαλοφόρου με λεοντή, με το δεξί του πόδι κοντά στο Βοώτη και το αριστερό πάνω στο Δράκοντα.

  ΟΙ ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ: Δια γυμνού οφθαλμού είναι ορατοί 144 αστέρες αυτού του αστερισμού [οι αστέρες που είναι ≤ 6,5 φτάνουν τους 245]. Ο διπλός αστέρας α Ηρακλέους δεν είναι ο φωτεινότερος του αστερισμού [φ.μ.3,48], όμως έχει το δικό του όνομα: Ρας Αλγκέθι. Ο αστέρας β Ηρακλέους είναι ο φωτεινότερος και ονομάζεται Κορυνηφόρος [ροπαλοφόρος]. Ο αστέρας δ ονομάζεται Σαρίν. Οι γ, ε και ζ έχουν αντίστοιχα φαινόμενο μέγεθος: 3,75, 3,92 και 2,81 [ο ζ είναι διπλός αστέρας]. Ο η [φ.μ. 3,53], απέχει από τη Γη 112 έτη φωτός. Ο κ ονομάζεται Μαρφίκ και ο λ Μασύμ. Ο μ με φ.μ. 3,42 είναι γνωστός στην Κίνα ως Kew Ho [οι Εννέα Ποταμοί].Οι θ, ι, ν, και ξ, έχουν αντίστοιχα φαινόμενο μέγεθος 3,86, 3,80, 4,41 και 3,70. Ο o (όμικρον) έχει φ.μ. 3,84 και απέχει 347 έτη φωτός από τη Γη, αλλά πλησιάζει, και σε 3,05 εκατομμύρια χρόνια θα γίνει ο αστέρας με το μικρότερο φαινόμενο μέγεθος (έως -0,6) περνώντας σε ελάχιστη απόσταση 44 ετών φωτός (σε 3,47 εκατομ. χρόνια!) και θα παραμείνει ο φωτεινότερος επί 820 χιλιάδες χρόνια! Οι αστέρες π, σ, τ και φ έχουν αντίστοιχα φ.μ.: 3,16, 4,20, 3,89 και 4,26. Τέλος ο ω Ηρακλέους έχει το ιδιαίτερο όνομα Καγιάμ.

  ΣΦΑΙΡΩΤΟ ΣΜΗΝΟΣ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ: Το πιο γνωστό παρατηρήσιμο για τους ερασιτέχνες αστρονόμους «αξιοθέατο» του αστερισμού είναι το Σφαιρωτό Σμήνος Ηρακλέους, δηλαδή το M13 ή NGC 6205, ορατό με κιάλια (φ.μ. 5,7), που περιέχει περίπου 1 εκατομμύριο αστέρες! Η απόστασή του από τη Γη υπολογίζεται σε 23.500 έτη φωτός και η διάμετρός του σε 150 έτη φωτός. Το Μεσιέ 13 [M13] ή Μεγάλο Σφαιρωτό Σμήνος Ηρακλή είναι σφαιρωτό σμήνος αστέρων, ένα από τα πιο αξιοσημείωτα στο βόρειο ουράνιο ημισφαίριο. Ανακαλύφθηκε από τον Εντ. Χάλλεϋ το 1714, που ανέφερε ότι είναι ορατό με γυμνό μάτι σε μία καθαρή, ασέληνη νύκτα. Το 1974 στάλθηκε από το ραδιοτηλεσκόπιο Αρεσίμπο ένα μήνυμα προς το Μ13 με σκοπό να επικοινωνήσει με πιθανή εξωγήινη ζωή (!) Ο λόγος που στάλθηκε εκεί ήταν ότι εξαιτίας της μεγάλης αστρικής πυκνότητας, οι πιθανότητες να εντοπιστεί πλανήτης με ζωή υψηλής νοημοσύνης θα ήταν μεγαλύτερες. Αν και το μήνυμα στάλθηκε, το Μ13 δεν θα είναι σε εκείνη τη θέση όταν φτάσει(;;;!) Η αποστολή του μηνύματος ήταν μία επίδειξη της τεχνολογίας και όχι μία πραγματική προσπάθεια να επικοινωνήσουμε. Το Μεσιέ 13 έχει ηλικία περίπου 14 εκατομμύρια έτη.

Το πλανητικό νεφέλωμα NGC 6210

    ΑΛΛΑ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ: Ο Ηρακλής διαθέτει και άλλο φωτεινό σφαιρωτό σμήνος, το Μ92 [NGC 6341], διαμέτρου 80 ε.φ., που απέχει από τη Γη 25.000 έτη φωτός. Ο αστέρας 14 Ηρακλέους [Gliese 614], με φ.μ. 6,67 και απόσταση από τη Γη 59,21 έτη φωτός, έχει έναν τουλάχιστο πλανήτη που περιφέρεται γύρω του μία φορά κάθε 1619 ημέρες σε μέση απόσταση 2,5 ΑU, μάζας υπερτριπλάσιας εκείνης του Δία, ή χιλιαπλάσιας της Γης! Αστέρας και πλανήτης πλησιάζουν το Ηλιακό Σύστημα με ιλιγγιώδη ταχύτητα [20.000 χλμ/ω!]. Ακόμη, ο σουπερνόβα Nova Herculis σημείωσε την ταχύτερη αρχική πτώση λαμπρότητας που καταγράφηκε ποτέ για καινοφανή! Το πλανητικό νεφέλωμα NGC 6210, σε απόσταση 6.500 ε.φ. από τη Γη, είναι γνωστό στους ερασιτέχνες αστρονόμους ως «Χελώνα στο Διάστημα» ("Turtle in Space"). Ο πιο ορατός γαλαξίας του Ηρακλή είναι ο σπειροειδής NGC 6207, πολύ κοντά στο Μ13 όπως φαίνεται από τη Γη. αλλά στην πραγματικότητα 2.000 φορές πιο μακριά από εμάς (46,3 εκατομμύρια έτη φωτός). Ο 3C336, ένας από τους πρώτους κβάζαρς που ανακαλύφθηκαν βρίσκεται επίσης εντός του αστερισμού.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Κυριακή Δ΄ Λουκά (Λουκ. η΄4-15) Η Παραβολή του Σπορέως του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

 

Κυριακή Δ΄ Λουκά (Λουκ. η΄4-15)

Η Παραβολή του Σπορέως +ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

Ο ΣΠΟΡΕΑΣ ΚΥΡΙΟΣ: Ο Κύριος συχνά χρησιμοποιούσε παραβολὲς για να κάνει το λόγο πιο παραστατικό βοηθώντας να εντυπωθεί καλύτερα στις ανθρώπινες ψυχές και να φέρει στα μάτια τους εικόνες συμβολικές που συμβολίζουν παραστατικότερα τη διδασκαλία Του. Η Παραβολή του Σπορέα ξεκινά με τη φράση: “εξήλθε ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον”. Κατά το σύνολο των Πατέρων ο Σπορέας είναι ο Κύριος. Εξήλθε λοιπόν ο Κύριος όχι τοπικώς, αφού είναι πανταχού παρών, αλλά τροπικώς. ΄Έγινε πλησιέστερος σε μας με την ενανθρώπισή του. Επειδή εμείς, λόγω τον αμαρτημάτων μας, δε μπορούσαμε να τον προσεγγίσουμε, βγαίνει εκείνος σε μας. Βγαίνει να σπείρει το λόγο της Αληθείας. Κι όμως από τα μέρη του σπόρου αυτού, τρία χάνονται και ένα καρποφορεί!

ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΤΩΝ ΑΚΡΟΑΤΩΝ: Α΄ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ: Μέρος του σπόρου, λεει η περικοπή, έπεσε κοντά στο δρόμο. “Ποιος είναι ο δρόμος; Είναι ο υπερήφανος άνθρωπος, που η καρδία του είναι σκληρή, καταπατημένη από βιοτικές μέριμνες, και ακούει τον λόγον του Θεού και τον δέχεται μετά πάσης χαράς, μα έχει λιγοστή ευλάβειαν στο Χριστό, και πηγαίνει με τον διάβολον, και μένει η πέτρα άκαρπη.”, λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Οι άνθρωποι που παρομοιάζονται με δρόμο είναι οι οκνηροὶ και οι αδιάφοροι. Όμως, πρώτη αιτία που δεν καρποφορεί ο λόγος του Θεού είναι η ανευλάβεια. Και την ανευλάβεια τη δημιουργεί κυρίως η εωσφορική υπερηφάνεια, η ιδέα οτι τα ανώτερα(;) πνεύματα, δεν έχουν ανάγκη τα απλά λόγια του ευαγγελικού κηρύγματος. Σε αλαζόνες ανθρώπους τους φαίνονται μωρία! Αυτοὶ, “δοκούντες σοφοί είναι” θέλουν ν᾿ ακούν ρητορεία Δημοσθένους ή διαλεκτικὴ Σωκράτους!… Όμως ξεχνούν ότι το κήρυγμα, ο θείος λόγος, δεν είναι κοσμικὴ λογοτεχνία. Όπως, επί παραδείγματι, ο γιατρὸς συνιστώντας ένα φάρμακο δε ρητορεύει! Έτσι κι ο λόγος Θεού συμπυκνωμένος είναι απλά το: «Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Μάρκ. α΄15). Δυστυχώς τα θέματα περὶ μετανοίας δε συγκινούν αυτοὺς που αρέσκονται σε φιλολογικά φληναφήματα. Ακούν αδιάφορα ή γελούν σαρκάζοντες, όπως οι “φιλοσοφούντες” ακροαταὶ του αποστόλου Παύλου όταν εκείνος τοὺς έλεγε ότι οι νεκροὶ θ᾿ αναστηθούν. Τέτοιοι ακροατές μοιάζουν με τον πατημένο δρόμο της παραβολής. Όπως δε βγαίνουν λουλούδια στη δημοσιά, που την πατούν άνθρωποι και οχήματα, έτσι και στην ψυχή του αλαζόνα δεν ανθεί ο λόγος του Θεού. Η υπερηφάνεια σκλήρυνε τὴ συνείδησή τους. Η σκληρή τους καρδιά έγινε πέρασμα των δαιμόνων, που δεν αφήνουν ούτε ένα σπόρο στὴν επιφάνειά της. Μόνο αν ταπεινωθούμε «ως παιδία » (Ματθ. 18,3), ο λόγος του Θεού θα ριζώσει. Ειδάλλως ακόμη κι αν κηρύττεται απὸ έναν Χρυσόστομο ἢ Μέγα Βασίλειο, στην καρδιά του υπερήφανου είναι ματαιοπονία.

   Β΄ ΟΙ ΔΕΙΛΙΑΖΟΝΤΕΣ: Μέρος του σπόρου έπεσε στην πέτρα, όπου το χώμα ήταν λιγοστό. Έτσι αυτό φύτρωσε, αλλά επειδή δεν είχε ρίζα, γρήγορα ξεράθηκε. Με την πέτρα συμβολίζονται οι πιο ασθενείς χαρακτήρες. Τα πετρώδη μέρη που δέχτηκαν το σπόρο είναι αυτοὶ που ακούν το λόγο και τον δέχονται αμέσως με χαρά, δὲ ριζώνει όμως μέσα τους βαθιὰ αλλὰ είναι προσωρινός. Κι όταν έρθει θλίψη ή διωγμὸς εξ αιτίας του λόγου, σκανδαλίζονται αμέσως. Έτσι εκτὸς απὸ την υπερήφανη καρδιὰ υπάρχει και η δειλή. Οι δειλοί ακούν αρχικά με ευλάβεια και χαρὰ το κήρυγμα. Συγκινούνται ή και δακρύζουν. Όμως, όταν έρθουν περιστάσεις αποδεικνύεται, ότι τέτοιοι ακροατές δεν έχουν ρίζα και βάθος. Αν εξαιτίας τήρησης του θείου νόμου απειλούνται υλικά τους συμφέροντα, θα υποχωρήσουν, θα πουν ψέμα, θὰ καταπατήσουν την αργία της Κυριακής, θ᾽ αγνοήσουν φιλίες, υποχρεώσεις. Πόσο μάλλον σε περίπτωση διωγμού! Γι' αυτούς ισχύει το: “Καλὴ η Θρησκεία, εφ᾿ όσον δε ζητάει θυσίες”. Μόλις προκύψει ο σταυρός-διωγμός, τότε τα “ωσαννὰ” σταματούν, ο ενθουσιασμὸς εκμηδενίζεται, ο ζήλος μαραίνεται, και ο δειλὸς γίνεται “ρίψασπις”. Αν, για παράδειγμα, συμβεί δυστύχημα στην οικογένεια, έρθει ο θάνατος, ο δειλός τότε ταράζεται, γογγύζει κατά της θείας πρόνοιας. Παύει να εκκλησιάζεται και να προσεύχεται(!), υπακούοντας στον εξής περίπου “εμπορικό” συλλογισμό: «Αφού ήμουν τόσο καλός, γιατί να μου έρθει το δυστύχημα;». Προφανώς πριν το ατύχημα ο ίδιος θα μπορούσε να προσευχόταν ως εξής: «Σε αγαπῶ, Κύριε! πρέπει να μου δώσεις όλα τ᾽ αγαθά. Έτσι θα σ᾽ αγαπώ περισσότερο!». Τέτοιος άνθρωπος είναι συμφεροντολόγος, λάτρης του “άλυπου βίου”, υπολογιστής θρήσκος. Αν ο Κύριος αφαιρέσει κάτι απὸ τὰ είδωλα που λατρεύει, τότε φεύγει πικραμένος απὸ κοντά του. Αν, όμως, αγαπούσε το Θεὸ ανιδιοτελώς, θὰ έμενε πιστὸς μέχρι τέλους. Αυτοὶ, λοιπόν οι “ακούσαντες” μοιάζουν με πετρώδη γη, στην οποία έπεσε ο σπόρος καὶ βλάστησε, αλλὰ με τις πρώτες καυστικὲς ακτίνες «εξηράνθη διά το μη έχειν ικμάδα » (Λουκ. η΄6).

Γ΄ ΟΙ ΤΡΥΦΗΛΩΣ ΣΧΟΛΑΖΟΝΤΕΣ: Μέρος του σπόρου έπεσε στ' αγκάθια. Τα τελευταία όταν ψήλωσαν έπνιξαν τα μόλις φυτρωμένα φυτά. “Ποία είναι τα ακάνθια; Ακάνθια είναι ο πόρνος, που ακούει τον λόγον του Θεού και ύστερον όμως έρχονται τα πορνικά πάθη και τoν πνίγουν, και χάνεται και μένουν και τα ακάνθια άκαρπα”. [Α. Κοσμάς Αιτωλός] Άκαρποι οι υπερήφανοι, άκαρποι οι δειλοί, αλλ᾿ άκαρποι και όσοι κυριεύονται απὸ βιοτικές μέριμνες, απάτη του πλούτου και ηδονές. Απ᾽ το πρωὶ ως το βράδυ ο κόσμος κινείται πυρετωδώς σ᾽ ένα κύκλο μυρίων μεριμνών. Δεν είναι μόνο οι φροντίδες γιὰ τροφὴ και ρούχο. Σ΄ αυτὲς προσθέτει και νέες περιττὲς φροντίδες, συχνά κωμικές: Η γυναίκα για καλλυντικά, βαφὲς και αρώματα ξοδεύοντας χρήματα αλλὰ και ώρες πολύτιμες, ο άντρας πάλι δε μπορεί χωρὶς χαρτοπαίγνιο, τυχερὰ παιχνίδια, απολαύσεις Βάκχου και Ἀφροδίτης. Ψυχὴ που κυλιέται μέσα στὶς φροντίδες αυτὲς μοιάζει, κατὰ την παραβολὴ, με χωράφι, που δέχτηκε τον καλὸ σπόρο, αλλὰ μαζὶ με το σπόρο φύτρωσαν και αγκάθια, που μεγάλωσαν, απορρόφησαν τους χυμοὺς της γης κι έπνιξαν τα τρυφερὰ στάχυα. Συνεπώς, πρέπει να αφαιρεθούν απ᾽ το χωράφι τ᾽ αγκάθια, για ν᾽ αναπτυχθούν και να καρποφορήσουν τα στάχυα. Ανάλογα πρέπει να ξεριζωθούν από τις ψυχὲς οι μέριμνες για τα μάταια, η μανία του πλούτου και των ηδονών του βίου, για να αναπτύσσονται οι αρετὲς του Ευαγγελίου. Είναι όμως η τρυφή αγκάθια; Δεν το γνωρίζουμε όσοι παραφερόμαστε απὸ τὸ πάθος. Οι φρόνιμοι γνωρίζουν ότι η τρυφή προξενεί περισσότερο πόνο απὸ τ’ ἀγκάθια, κι ότι ακόμη η τρυφὴ περισσότερο από τη μέριμνα καταδαπανά την ψυχή. Ούτε τόσο βασανίζεται κάποιος απὸ τη φροντίδα, όσο απὸ την αφθονία. Κι όπως τ’  αγκάθια απ’ όπου κι αν τα κρατήσουμε ματώνουν τα χέρια, ομοίως και η τρυφὴ και όδια και χέρια και το κεφάλι και τα μάτια κι όλα τὰ μέλη γενικὰ τα καταστρέφει. “Και  είναι ξηρὴ και άγονη. Φέρνει πρόωρα γηρατειά, αμβλύνει τις αισθήσεις, σκοτίζει το λογισμό, τραυματίζει την οξύτητα του νου, κάνει το σώμα πλαδαρό. Γι’ αυτὸ κι οι πτώσεις είναι αδιάκοπες και πυκνὰ τα ναυάγια. Τίποτα δεν είναι τόσο εχθρικὸ και βλαβερὸ στο σώμα, όσο  η τρυφή.  Τίποτα δεν οδηγεί  στη διάρρηξη και τη διάλυση το σώμα, όσο η ασωτία” [άγιος Γρηγόριος Παλαμάς].  Όμως, ας μην ξεχνάμε πως λίγες λέξεις άκουσαν οἱ Νινευίτες απὸ τον Ιωνά κι έδειξαν μετάνοια. Λίγα είδε κι άκουσε ο εκατόνταρχος Λογγίνος τη Μεγάλη Παρασκευὴ κι οδηγήθηκε στην πίστη και στο μαρτύριο. Πρέπει λοιπόν να συντριβεί με την ταπείνωση ο βράχος της υπερηφάνειας, να καούν με τη φλόγα της προσευχής τ᾽ αγκάθια των μεριμνών, να οργωθεί βαθειὰ με το αλέτρι της αυταπάρνησης ο αγρός του βίου μας, να υψωθεί στο κέντρο η σημαία του σταυρού για να τη βλέπουν και νὰ φεύγουν τα εναέρια πνεύματα και να μην “κλέβουν” το θείο σπόρο. Φράκτης αυτού του αγρού ας είναι η αδιάλειπτος προσευχή, ενώ ο καρπός θα αναπτυχθεί ποτίζοντάς τα με δάκρυα μετανοίας. Έτσι ο αγρός εκείνος θα θυμίζει αυτόν που ψάλλει η Εκκλησία μας: “Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας.”

Δ΄ Η ΓΟΝΙΜΗ ΓΗ: Τέλος το τέταρτο μέρος του σπόρου έπεσε στην καλή, γόνιμη γη κι έδωσε καρπό τριάντα ως εκατό φορές περισσότερο. “Ποία είναι η καλή γη που έκαμε τα εκατόν, τα εξήκοντα και τα τριάκοντα; Εκατόν έκαμε ο τέλειος άνθρωπος, εξήκοντα ο μεσαίος και τριάκοντα ο κατώτερος”. [Α. Κοσμάς Αιτωλός]. Όμως δεν αρκεί να είμαστε μόνο καλοὶ ακροατὲς του Ευαγγελίου. Η «καλὴ γη» που φέρει πολλὴ καρποφορία, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου, είναι αυτοὶ οι οποίοι «ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι καὶ καρποφορούσιν εν υπομονή». «Κατέχουσι», δηλαδή κρατούν μέσα τους το λόγο του Θεού και δεν αδιαφορούν, όπως εκείνοι που άφησαν το σπόρο να πέσει στο δρόμο. «Και καρποφορούσιν εν υπομονή», δηλαδή δείχνουν υπομονὴ στις θλίψεις και τους πειρασμούς, κι έτσι ο λόγος του Θεού ριζώνει βαθιά στις ψυχές τους και δε χάνεται, όπως στο πετρώδες έδαφος. Ακόμη, δεν αφήνουν τα αγκάθια να αναπτυχθούν γύρω τους, δεν τους απορροφούν δηλαδὴ οἱ βιοτικὲς μέριμνες κι οι κοσμικὲς επιθυμίες, αλλὰ επιμελούνται τον αγρὸ της ψυχής τους. Τον καθαρίζουν απὸ τα πάθη και φροντίζουν την καλλιέργεια των αρετών.

  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Όπως ο πραγματικός σποριάς δεν ξεχωρίζει το χωράφι του, αλλά απλά ρίχνει το σπόρο παντού και χωρίς διάκριση, έτσι κι ο Κύριος δεν ξεχωρίζει τους ακροατές Του σε πλούσιους και φτωχούς, σοφούς ή μη, οκνούς ή εργατικούς. Μάλιστα, ο Κύριος λέγοντας την παραβολή αυτή δείχνει και στους Μαθητές Του να μην απογοητεύονται, ακόμη κι όταν χάνονται οι περισσότεροι από όσους δέχονται το λόγο. Ας θυμόμαστε, πάντως, πως δεν φτάνει ένα μέρος της αρετής για τη σωτηρία. Ο πιστός, σύμφωνα με την περικοπή, χρειάζεται πρώτα ακριβή ακρόαση [ή και μελέτη] και παντοτινὴ θύμηση κι έπειτα ανδρεία, έπειτα περιφρόνηση του πλούτου κι απελευθέρωση απ’ όλα τα βιωτικά. Αντιθέτως η τρυφή και η αδιαφορία οδηγούν στην πνευματική ακαρπία.

Konsatntinosa.oikonomou@gmail.com 

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: