Ο Άνεμος [αίτια, δημιουργία, είδη, ονομασίες] + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

Ο Άνεμος [αίτια, δημιουργία, είδη, ονομασίες] + ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

ΑΝΕΜΟΣ ΚΑΙ ΡΕΥΜΑΤΑ: Άνεμος ονομάζεται η αισθητή οριζόντια κίνηση του αέρα. Αιτία του ανέμου είναι ότι οι αέριες μάζες της γήινης ατμόσφαιρας, βρίσκονται σε συνεχή οριζόντια και κατακόρυφη κίνηση. Ενώ η οριζόντια κίνηση του αέρα ονομάζεται άνεμος, η αντίστοιχη κατακόρυφη κίνηση του αέρα ονομάζεται ρεύμα. Αν η φορά του αερίου ρεύματος είναι από κάτω προς τα πάνω τότε μιλάμε για ανοδικό ρεύμα, αν είναι από πάνω προς τα κάτω τότε είναι καθοδικό ρεύμα.

ΑΙΤΙΑ ΑΝΕΜΟΥ: Γενεσιουργός αιτία του ανέμου είναι η διαφορά θερμοκρασίας του αέρα που δημιουργεί υπό προϋποθέσεις, διαφορές βαρομετρικής πίεσης μεταξύ των περιοχών της γήινης επιφάνειας. Αν δύο γειτονικές περιοχές συμβεί να μην έχουν την ίδια θερμοκρασία, τότε η ατμοσφαιρική πίεση της ψυχρότερης θα είναι μεγαλύτερη από αυτή της θερμότερης περιοχής, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αέρια κίνηση μεταξύ των δύο περιοχών, από τη ψυχρότερη στη θερμότερη περιοχή.

Δ

ΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΝΕΜΩΝ: Όταν μία μάζα αέρα θερμαίνεται γίνεται πιο αραιή και πιο ελαφριά και έτσι τείνει να ανέβει ψηλότερα από τις γειτονικές ψυχρότερες αέριες μάζες (ανοδικά κίνηση). Επομένως, άλλες, πιο ψυχρές και βαρύτερες αέριες μάζες θα κινηθούν και θα πάρουν τη θέση της. Αντιθέτως, όταν μια μάζα αέρα ψύχεται γίνεται πιο πυκνή και πιο βαριά και τείνει να κατέβει (καθοδική κίνηση). Για να το πετύχει «σπρώχνει» τις άλλες θερμότερες και αραιότερες αέριες μάζες παίρνοντας τη θέση τους.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΝΕΜΟΥ: Στοιχεία ανέμου θεωρούνται η διεύθυνση και η ένταση [ισχύς] του. Και τα δύο αυτά στοιχεία μπορούν να προσδιοριστούν από τα ειδικά ανεμομετρικά όργανα που είναι οι ανεμοδείκτες [για τη διεύθυνση] και τα ανεμόμετρα [για την ένταση].

Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: του ανέμου χαρακτηρίζεται από το σημείο του ορίζοντα απ΄ όπου πνέει ο άνεμος και όχι φυσικά από το προς τα πού πνέει ο άνεμος. Εκφράζεται είτε σε μοίρες (σε σχέση με το γεωγραφικό Βορρά), είτε με σύμβολα ανεμολογίου, είτε ονομαστικά (επίσημα ή γραικολεβαντίνικα-ναυτικά, όπως λέγονται τα κοινά). Επίσης και με πολλά άλλα ονόματα χαρακτηρίζονται οι άνεμοι ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους, τον τόπο, την ένταση και την διεύθυνσή τους. Εκτός από τα τοπικά ονόματα, οι άνεμοι φέρουν ανάλογα με την διεύθυνση προέλευσής τους δύο ονόματα: Ένα επίσημο και ένα κοινό. Ας δούμε τους κύριους ανέμους και την ονομασία τους στην Ελλάδα. Σε παρένθεση αναφέρεται και η διεύθυνση τους σε μοίρες, όταν θεωρήσουμε 0 μοίρες το Βόρειο Πόλο. 1. Βόρειος, Β (000°), Τραμουντάνα ή Βοριάς. 2.Βορειοανατολικός ή Μέσης, ΒΑ (045°), Γραίγος. 3.Ανατολικός ή Απηλιώτης, Α (090°), Λεβάντες. 4. Νοτιοανατολικός ή Εύρος, ΝΑ (135°), Σιρόκος. 5. Νότιος, Ν (180°), Όστρια ή Νοτιάς. 6. Νοτιοδυτικός, ΝΔ (225°), Λίβας ή Γαρμπής. 7. Δυτικός΄ή Ζέφυρος, Δ (270°), Πουνέντες. 8. Βορειοδυτικός ή Σκίρων, ΒΔ (315°), Μαϊστρος. Όμως, Εκτός από το σημείο του ορίζοντα οι άνεμοι παίρνουν ονόματα και από την κατεύθυνσή τους σε σχέση με την μορφολογία του συγκεκριμένου τόπου. Υπάρχουν ονόματα ανέμων όπως ο μπάτης ή θαλάσσια αύρα, ο Βαρδάρης, τοπικός ΒΒΔ άνεμος της Κ. Μακεδονίας, κατά μήκος του Αξιού ποταμού, κ.ά.

ΕΝΤΑΣΗ ΑΝΕΜΟΥ: Η ένταση του ανέμου εκφράζεται είτε με την πίεση που ασκεί στην επιφάνεια της Γης, είτε με την ταχύτητα με την οποία αυτός κινείται. Στη Μετεωρολογία, η ένταση του ανέμου εκφράζεται συνήθως με την ταχύτητά του, οπότε δίδεται σε μέτρα ανά δευτερόλεπτο ή σε χιλιόμετρα [ή μίλια] ανά ώρα ή, τέλος, σε κόμβους. Η γνωστή μας κλίμακα Μποφόρ είναι εμπειρικός τρόπος μέτρησης της έντασης των ανέμων, που βασίζεται στην παρατήρηση των αποτελεσμάτων του ανέμου σε στεριά ή θάλασσα. Ανάλογα με την έντασή του ο άνεμος χαρακτηρίζεται ως: νηνεμία ή άπνοια με 0 Μποφόρ, υποπνέων 1 Μποφόρ, ασθενής 2 - 3 Μποφόρ, μέτριος 4 - 5 Μποφόρ, ισχυρός 6 Μποφόρ, σφοδρός 7 Μποφόρ, θυελλώδης [θύελλα] 8 - 9 Μποφόρ, καταιγίζων [καταιγίδα] 10 - 11 Μποφόρ και τυφώνας 12 Μποφόρ. Ακόμη ο άνεμος χαρακτηρίζεται λείος, αν είναι άνεμος στρωτός, δηλαδή χωρίς αυξομειώσεις της έντασής του ή ριπαίος, αν η έντασή του μεταβάλλεται κατά σύντομα χρονικά διαστήματα. Αν όμως η μεταβολή γίνεται κατά μακρά σχετικά διαλείμματα τότε ονομάζεται μεταβλητός. Μεταβλητός όμως ονομάζεται και εκείνος που αλλάζει (μεταβάλλει) διεύθυνση, σε αντιδιαστολή με εκείνον που διατηρεί την διεύθυνσή του επί μακρό χρόνο και ονομάζεται σταθερός.

ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ: Στον ανθρώπινο οργανισμό ευεξία μπορεί να φέρει ο άνεμος όταν πνέει δροσερός, ελαφρός καλοκαιρινός ή δυσφορία όταν πνέει δυνατός ξηρός ή υπερβολικά ξηρός. Σε κατοικημένες περιοχές ο άνεμος σε μεγάλες ταχύτητες, περισσότερο των 10 Μποφόρ, επιφέρει σοβαρές καταστροφές.

ΕΙΔΗ ΑΝΕΜΩΝ:Γενικά οι άνεμοι κατατάσσονται στις ακόλουθες κατηγορίες: Συνεχείς, Περιοδικοί (ετήσιοι είτε ημερήσιοι), Αληγείς¹, Ανταληγείς², Αναβατικοί³, Καταβατικοί⁴, Εποχικοί, Τοπικοί, Επικρατούντες δυτικοί, Επικρατούντες πολικοί [ανατολικοί], Άνεμοι ισοβαρικών συστημάτων, Ριπαίοι, Θυελλώδεις [Θύελλα], Λαιλαπώδεις [Λαίλαπα].

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: 1. "Ναυτική Μετεωρολογία" Χ. Περογιαννάκη, ταξίαρχου Π.Α. Γεν. Διευθ. ΕΜΥ, - Ίδρυμα Ευγενίδου, 1974, Αθήνα.

2. el.wikipedia.org/wiki/Άνεμος

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Ως αληγείς άνεμοι, (εκ του α στερητικού + λήγειν), χαρακτηρίζονται οι άνεμοι που πνέουν μεταξύ της περιοχής με υψηλές βαρομετρικές πιέσεις κάθε ημισφαιρίου, και της Ζώνης τροπικών νηνεμιών, κοντά στον Ισημερινό, όπου παρατηρούνται χαμηλές βαρομετρικές πιέσεις. Οι αληγείς άνεμοι έχουν στο βόρειο ημισφαίριο διεύθυνση βορειοανατολική, ενώ στο νότιο ημισφαίριο νοτιοανατολική. Οι άνεμοι αυτοί πνέουν με μεγάλη σταθερότητα όλο το έτος, πράγμα που εξηγεί και την ονομασία τους.

2. Ανταληγείς άνεμοι χαρακτηρίζονται οι άνεμοι που πνέουν πάνω από τους αληγείς. Η ονομασία τους προέρχεται από το γεγονός ότι πνεύουν κατ΄ αντίθετη διεύθυνση από εκείνη των αληγών.

3. Ο Αναβάτης άνεμος είναι εκείνος που δημιουργείται κυρίως την ημέρα και που πνέει από κοιλάδες ή πεδιάδες προς κοντινά όρη. Ο αναβατικός άνεμος οφείλεται στη διαφορά πυκνότητας του αέρος που δημιουργείτα μεταξύ των παραπάνω πε`ριοχών ιδιαίτερα όταν βρίσκονται σε εγγύτατη απόσταση.

4. Ο Καταβάτης άνεμος είναι εκείνος που πνέει προς τα κάτω από τις κορυφές βουνών ή υψηλές ακτές. Η δημιουργία του οφείλεται στη διαφορά πυκνότητας του αέρος που βρίσκεται στις πλαγιές των βουνών ή τις ακτές΄με εκείνο των παρακείμενων περιοχών. Η διαφορά αυτή μπορεί να οφείλεται στη ψύξη λόγω νυκτερινής ακτινοβολίας ή και σε άλλα αίτια (π.χ. στο χιονοσκεπές των κορυφών ή των ακτών).

ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Η Καταιγίδα [πώς και γιατί] + ΒΙΝΤΕΟ από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

 

Η Καταιγίδα +ΒΙΝΤΕΟ [Πώς και γιατί]

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

     Καταιγίδα λέγεται κάθε βίαιη ατμοσφαιρική διατάραξη, που συνοδεύεται από ηλεκτρικές εκκενώσεις. Η Καταιγίδα είναι ένα δηλαδή μετεωρολογικό φαινόμενο συνοδευόμενο από αστραπές, κεραυνούς, έντονη βροχόπτωση ή χαλάζι και ισχυρούς ανέμους. Σπανιότερα εμφανίζονται και σίφωνες μαζί με τις καταιγίδες, ειδικά σε ορισμένες περιοχές της Γης.

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ: Για να δημιουργηθεί μια καταιγίδα πρέπει να εκπληρωθούν τρεις βασικές προϋποθέσεις: Υγρασία, ασταθής μάζα αέρα και ανυψωτική δύναμη, δηλαδή θερμότητα [εφόσον ο θερμός αέρας πάντα ανυψώνεται ως ελαφρύτερος] Σημαντικό είναι να συμβεί μία μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στο έδαφος και στην ανώτερη ατμόσφαιρα. Συγκεκριμένα, η καθ' ύψος θερμοκρασία πρέπει να μειώνεται έντονα σταδιακά με ρυθμό τουλάχιστον 0,6 βαθμούς Κέλβιν ανά 100 μέτρα. Έτσι η αέρια μάζα που θερμαίνεται ανυψώνεται αφού ως πιο ζεστή είναι και ελαφρότερη από ότι ο περιβάλλων αέρας της. Έτσι συνεχίζει να ανεβαίνει στην ατμόσφαιρα. Εξίσου σημαντικός παράγοντας για την δημιουργία καταιγίδας, είναι η ύπαρξη αυξημένης υγρασίας στα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, κοντά στο έδαφος. Όμως, για να αρχίσει να ανεβαίνει η υγρή και θερμή αέρια μάζα χρειάζεται ένα «σπρώξιμο» προς τα πάνω. Αυτό το σπρώξιμο συνήθως δίνεται από την ηλιακή ενέργεια ή συμπληρωματικά και από ένα βουνό. Γενικά, μία μέση καταιγίδα έχει διάμετρο της τάξης των 40 χιλιομέτρων (25 μιλίων).

ΦΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ: Όλες οι καταιγίδες, ανεξάρτητα από το είδος τους, περνούν έναν κύκλο ζωής αποτελούμενο από τρεις φάσεις: φάση ανάπτυξης, φάση ωριμότητας και φάση διάλυσης. Ας δούμε όπως αναλυτικά τις τρεις αυτές φάσεις: Φάση ανάπτυξης: Αρχικά, η αέρια μάζα με τους υπάρχοντες σε αυτήν υδρατμούς αρχίζει να ανυψώνεται. Όταν φτάσει σε ένα ορισμένο ύψος, στο σημείο δρόσου¹, τότε ψύχεται. Το υψόμετρο στο οποίο θα φτάσει στο σημείο δρόσου και επομένως θα αρχίσει να συμπυκνώνεται, εξαρτάται από τη σχετική υγρασία. Έτσι δημιουργούνται τα σύννεφα κατακόρυφης ανάπτυξης που λέγονται σωρείτες και για τον λόγο αυτό, η φάση ανάπτυξης ονομάζεται και φάση σωρείτη. Αν το ανοδικό ρεύμα συνεχίσει να υφίσταται, τα σύννεφα μεγαλώνουν περισσότερο και διογκώνονται κατακόρυφα και όταν το ανώτερο μέρος του νέφους έχει φτάσει σε τέτοιο υψόμετρο ώστε αρχίζει να παγώνει, τότε μιλάμε για σωρειτομελανίτες. Συνήθως το επίπεδο που παγοποιούνται αυτά τα νέφη είναι γύρω στα 10-12 χιλιόμετρα από την επιφάνεια του εδάφους. Στις τροπικές περιοχές φτάνουν σε ύψος ακόμα και τα 20 χιλιόμετρα. Φάση ωριμότητας: Κατά κανόνα, η ανύψωση σταματάει στη λεγόμενη τροπόπαυση², καθώς στο ύψος αυτό η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας αρχίζει πάλι να ανεβαίνει, με αποτέλεσμα η αέρια μάζα να συναντάει θερμότερα στρώματα και να μην μπορεί να ανυψωθεί άλλο. Οι σφοδροί άνεμοι που επικρατούν στα μεγάλα υψόμετρα, δίνουν στην κορυφή του σωρειτομελανία ένα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο σχήμα σαν αμόνι [δες εικόνα]. Οι σταγόνες στο εσωτερικό των νεφών αναρπάζονται στροβιλιζόμενες προς τα πάνω από ισχυρά ανοδικά ρεύματα που επικρατούν σε αυτά τα νέφη. Οι σταγόνες αυξάνουν κατά μέγεθος και, όταν αυτές αποκτήσουν ένα ορισμένο μέγεθος (διάμετρο 5-6 χιλιοστά), λόγω της αντίστασης του αέρα διασπώνται σε μικρότερες. Κατά την διάσπασή τους, απελευθερώνονται ηλεκτρικά φορτία, θετικά και αρνητικά, που όμως κατανέμονται χωριστά στα διάφορα μέρη του νέφους μεταξύ βάσης και κορυφής του. Όταν η τάση [διαφορά δυναμικού] μεταξύ των θετικών και αρνητικών φορτίων αυξηθεί αρκετά, επέρχεται εκκένωση υπό μορφή ηλεκτρικού σπινθήρα. Η εκκένωση αυτή μπορεί να γίνει μεταξύ του νέφους και της Γης [κεραυνός ή αστροπελέκι] ή μεταξύ δύο νεφών ή ακόμα και μεταξύ επιμέρους τμημάτων του ίδιου του νέφους [αστραπές]. Ο ήχος των αστραπών και των κεραυνών ονομάζεται βροντή. Λόγω της ταυτόχρονης ύπαρξης των οριζόντιων ρευμάτων [ανέμων], με τα ισχυρά ανοδικά και καθοδικά ρεύματα, μπορεί να προκληθούν μεγάλες αναταράξεις του αέρα μέσα στο σύστημα της καταιγίδας, ικανές να προκαλέσουν σφοδρούς ανέμους, κάποτε σίφωνες και συχνά χαλαζόπτωση. Φάση διάλυσης: Κατά την τελική φάση, τα ανοδικά ρεύματα σταματούν και ολόκληρη η καταιγίδα κυριαρχείται από τα καθοδικά ρεύματα. Ως αποτέλεσμα, η συνολική μάζα της καταιγίδας κυριολεκτικά «ξεσπάει» προς τα κάτω, συνήθως με έντονη βροχόπτωση. Αν οι ατμοσφαιρικές συνθήκες δεν ευνοήσουν τη δημιουργία ενός είδους σοβαρών καταιγίδων που ονομάζονται υπερκύτταρα [supercells], για τα οποία θα μιλήσουμε σε άλλη ενότητα, τότε το στάδιο αυτό έρχεται σε 30 λεπτά και τελειώνει γρήγορα, συνήθως σε 20 - 30 λεπτά.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΤΑΙΓΙΔΩΝ: Οι καταιγίδες που συνοδεύονται από αστραπόβροντα και κεραυνούς, σχετίζονται με την παρουσία σωρειτομελανιών που χαρακτηρίζονται από τις κρυσταλλικές κορυφές τους και τα ισχυρά ανοδικά ρεύματα που συμβαίνουν σ΄ αυτά. Τα νέφη αυτά στα ανώτερα μέρη τους φέρουν θετικά ηλεκτρικά φορτία ενώ στα κατώτερα αρνητικά φορτία με εξαίρεση μια λεπτή στοιβάδα κοντά στη βάση τους που είναι φορτισμένη θετικά. Η κατανομή αυτή του ηλεκτρικού φορτίου στα κατώτερα τμήματα του νέφους, φορτίζει επαγωγικά θετικά το έδαφος που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το νέφος, παρόλο που σε μικρή κάτω του νέφους περιοχή, η επιφάνεια της Γης φέρει αρνητικό φορτίο. Έτσι η πρώτη ηλεκτρική εκκένωση συμβαίνει στα πρώτα 10 μέχρι 20 λεπτά της ώρας από την στιγμή που θα εντοπιστούν οι πρώτες βροχοσταγόνες. Η προέλευση αλλά και η κατανομή του ηλεκτρικού φορτίου μέσα στα καταιγιδοφόρα νέφη προκάλεσαν συζητήσεις, από την εποχή που ο Αμερικανός Βενιαμίν Φραγκλίνος, εκθέτοντας εαυτόν σε κινδύνους, πρώτος απέδειξε γύρω στο 1730 πως ο κεραυνός στην πραγματικότητα είναι ηλεκτρική εκκένωση και όχι κάποια καιόμενη βολίδα(!), όπως πολλοί πίστευαν τότε.

 Έτσι ερμηνεύτηκε πως οι υδροσταγόνες που έχουν διασπαστεί φέρουν θετικό φορτίο που μεταφέρουν προς τα κάτω. Από την άλλη, επίσης, λεπτά σταγονίδια, που προέχονται αποσπώμενα από τις επιφάνειες των υδροσταγόνων μεταφέρουν το αρνητικό τους φορτίο προς τα άνω. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί πως τα ηλεκτρικά φαινόμενα, όπως και άλλα που συμβαίνουν μέσα στα καταιγιδοφόρα νέφη, δεν είναι μέχρι σήμερα πλήρως γνωστά.

ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ: Στα αεροπορικά ταξίδια, οι καταιγίδες λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη, διότι θεωρητικά μπορεί να αποβούν μοιραίες. Σήμερα τα σύγχρονα αεροσκάφη αν και πετάνε σε μεγάλα υψόμετρα, πάνω από τα καταιγιδοφόα νέφη, δεν παύουν να υπάρχουν οι σχετικοί κίνδυνοι.

ΟΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ ΩΣ ΗΛΕΚΤΟΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ: Λόγω της δημιουργίας των καταιγίδων στους σωρειτομελανίες, εξαιτίας του μεγάλου ύψους τους και της δημιουργίας μεγαλύτερου δυναμικού των φορτίων τους, τα νέφη αυτά χαρακτηρίζονται και καταιγιδοφόρα νέφη, που παραλληλίζονται ως προς την Φυσική με πολύ ισχυρές ηλεκτροπαραγωγές μηχανές. Στις καταιγίδες μάλιστα οφείλονται τα περισσότερα παράσιτα στις ραδιοτηλεπικοινωνίες.

Σωρειτομελανίας σε καταιγίδα στη Μύκονο

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com 

1. Σημείο δρόσου ονομάζεται η θερμοκρασία στην οποία ο αέρας δεν μπορεί να διατηρήσει άλλους υδρατμούς, γίνεται δηλαδή κεκορεσμένος από υδρατμούς,

2. Τροπόπαυση ονομάζεται το ανώτατο διαχωριστικό σύνορο όπου λήγει η τροπόσφαιρα.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Το Χιόνι - πώς δημιουργείται +ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

Το Χιόνι - πώς δημιουργείται +ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου, συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ – ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ: To χιόνι είναι ένα είδος υετού που αποτελείται από παγοκρυστάλλους σε μορφή χιονονιφάδων. Το χιόνι δημιουργείται μεταξύ στρωμάτων νεφών, αναλόγως του πλάτους και της θερμοκρασίας των νεφών, από τη συμπύκνωση των υδρατμών σε θερμοκρασία κατώτερη του σημείου πήξης αλλά με πολύ βραδύ ρυθμό και όχι ταχέως, όπως συμβαίνει με το χαλάζι. Έτσι το χιόνι αποτελείται από κρυστάλλους πάγου, που ενωμένοι μεταξύ τους χαλαρά σχηματίζουν τις γνωστές μας λευκές και ελαφρές χιονονιφάδες. Μεγάλες ποσότητες σχηματίζονται στα ψηλά νέφη σε όλα τα πλάτη της Γης, ακόμη και πάνω από τους Τροπικούς. Αν και παρατηρείται συχνά κοντά στους πόλους, εν τούτοις σχηματίζεται περισσότερο στις βόρειες εύκρατες ζώνες επειδή ο αέρας εκεί περιέχει περισσότερη υγρασία. Σε οροπέδια αλλά και στα ψηλότερα όρη πέφτει σε μεγάλη ποσότητα, έκταση και βάθος ώστε η πίεση των τελευταίων στρώσεων το μετατρέπει σε πάγο, σχηματίζοντας έτσι τους παγετώνες που στις πολικές περιοχές καλύπτουν χιλιάδες τετραγωνικά μίλια. Για τοπογραφικούς και μετεωρολογικούς λόγους οι χιονοπτώσεις ποικίλλουν σημαντικά στις κορυφές των βουνών ακόμα και αν είναι στον ίδιο παράλληλο. Τα όρια του λεγόμενου «διαρκούς χιονιού», στις κορυφές, είναι από 300μ. υψόμετρο σε γεωγραφικό πλάτος 70°, 1.500μ. σε πλάτος 60°, 2.100μ σε 50° [όπως περίπου στη Β. Ελλάδα], 3.000μ σε 40°, 4.000μ. σε 30°, 4.500 σε 20° και 5.100μ. στον Ισημερινό.

ΣΧΗΜΑ - ΜΕΓΕΘΟΣ: Τα κρυσταλλικά συσσωματώματα των νιφάδων του χιονιού είναι διαφανή με στιλπνές έδρες που αντανακλούν το φως και έχουν λευκό χρώμα. Το μέγεθος των κρυστάλλων τους είναι 0.25 - 13 χιλιοστά (mm), ενώ πέφτουν μεμονωμένοι ή ενωμένοι σε νιφάδες που σχηματίζονται συνήθως σε ήρεμη χιονόπτωση με θερμοκρασία εδάφους 0 °C ή και χαμηλότερη. Τα πολύ ψυχρά νέφη σχεδόν πάντα είναι ξερά σε αντίθεση με τα θερμότερα νέφη που περιέχουν περισσότερη υγρασία και έχουν την τάση να παρασκευάζουν τους μεγαλύτερους, και διακλαδιζόμενους κρυστάλλους. Γενικά τα σχήματα των κρυστάλλων του χιονιού ανήκουν στο εξαγωνικό σύστημα με επικράτηση των αστεροειδών μορφών με έξι ακτίνες. Η ομορφιά και ο πλούτος τους θεωρείται ότι υπερτερούν σε τελειότητα και ποικιλία των κρυστάλλων οποιουδήποτε ορυκτού είδους.

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ: Το χιόνι προσφέρει πολλές ωφέλειες αλλά είναι και υπεύθυνο για πολλές καταστροφές. Έτσι, διατηρεί τη θερμότητα του εδάφους και προστατεύει τη βλάστηση. Ακόμη, από την τήξη του στα ψηλά βουνά παρέχει άφθονο νερό που τροφοδοτεί ποτάμια και χείμαρρους. Κοντά σε πολικές περιοχές και στα ψηλά βουνά, το χιόνι που καλύπτει τα πάντα προσφέρεται για ειδικά μέσα συγκοινωνίας και μεταφοράς ειδών, τα έλκηθρα. Όταν τα πεσμένο χιόνι μετατρέπεται σε πάγο συντελεί στη διάβρωση του εδάφους, θρυμματίζοντας συμπαγή πετρώματα. Από την άλλη όμως, η γρήγορη τήξη του δημιουργεί συχνά επικίνδυνες πλημμύρες, ενώ οι έντονες χιονοπτώσεις φράζουν δρόμους παραλύοντας τις συγκοινωνίες. Ακόμη το βάρος του πίπτοντος χιονιού προκαλεί θραύση δέντρων και δικτύων, ενώ συχνά σε πλαγιές δημιουργεί χιονοστιβάδες, συχνά επικίνδυνες για τους ανθρώπους. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις στη γεωργία το χιόνι είναι ωφέλιμο. Καταστρέφει παράσιτα ενώ τα ποώδη φυτά δεν βλάπτονται. Μάλιστα τα χειμερινά σιτηρά και τα κτηνοτροφικά ψυχανθή καλυπτόμενα από το χιόνι προστατεύονται από τους παγερούς ανέμους. Ακόμη το χιόνι δημιουργεί αργή απορρόφηση και αποθήκευση από την τήξη ύδατος. Τέλος σε περιοχές ελαιοπαραγωγικές, οι ελιές δίνουν περισσότερο και καλύτερης ποιότητας λάδι αμέσως μετά από έναν χειμώνα πλούσιο σε χιονοπτώσεις.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com 

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Σφαίρες αστραπής – τα ψευδο-UFO Κων/νος Οικονόμου +ΒΙΝΤΕΟ

 

Σφαίρες αστραπής – τα ψευδο-UFO + ΒΙΝΤΕΟ

Κων/νος Οικονόμου

Σφαίρα αστραπής¹ είναι μια επιπλέουσα φωτεινή σφαίρα που παρατηρείται κάποτε μετά από τον συμβατικό κεραυνό σε απόσταση λίγων μέτρων από το έδαφος. Κάποιες φορές όμως έχουν παρατηρηθεί να δημιουργούνται κοντά στο έδαφος με απουσία κεραυνού. Τέλος σφαιρικοί κεραυνοί έχουν παρατηρηθεί να αιωρούνται σε μεγάλη απόσταση από το έδαφος ή ακόμα και να πέφτουν από ένα σύννεφο προς το έδαφος.

Η σφαιρική αστραπή μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε χρώμα, αλλά είναι συνήθως λευκή ή κίτρινη κι έχει φωτεινότητα σαν αυτήν ενός λαμπτήρα 100 βάτ. Μπορεί να φανεί καθαρά στο φως της ημέρας ενώ κινείται συνήθως οριζόντια με μια ταχύτητα μερικών μέτρων ανά δευτερόλεπτο. Αλλά δεν ανέρχεται, όπως θα συνέβαινε αν ήταν σφαίρες θερμού αέρα σε ατμοσφαιρική πίεση και υπό την επίδραση μόνο της βαρύτητας. Μερικοί τους περιγράφουν να περιστρέφονται κατά την κίνηση τους ή ακόμη και να αναπηδούν σε στερεά σώματα, όπως πολλές φορές το έδαφος.

Υπάρχουν περιγραφές ότι οι σφαιρικοί κεραυνοί έκαψαν αχυρώνες και έλιωσαν σύρματα όπως και ότι τον είδαν να πέφτει σε μια λίμνη νερού και να συνοδεύεται από ένα θόρυβο ανάλογο με αυτόν που ακούγεται όταν βυθίζεται ένα καυτό σιδερένιο αντικείμενο σε νερό. Επίσης έχει αναφερθεί μια χαρακτηριστική άσχημη μυρωδιά να συνοδεύει το σφαιρικό κεραυνό, σαν τη μυρωδιά του όζοντος, του καιγόμενου θείου ή του νιτρικού οξέος.

Πολλοί επιστήμονες επιχείρησαν να αναπαράγουν το φαινόμενο αυτό και στο εργαστήριο. Έτσι, ασχολήθηκαν με αυτό το φαινόμενο οι Nikola Tesla, Sam Barros, Yoshi-Hiko Ohtsuki και πολλοί άλλοι.

Μετά το 1930, ο νομπελίστας Pyotr Kapitsa προσπάθησε να λύσει το αίνιγμα του σφαιρικού κεραυνού. Πρότεινε ότι κατά τη διάρκεια των καταιγίδων στάσιμα κύματα υψηλής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, με υψηλή συχνότητα, μπορούν να σχηματιστούν μεταξύ των σύννεφων και του εδάφους μετατρέποντας κεραυνούς σε μια μπάλα πλάσματος.

Η Θεωρία του Handel (1975) είναι σήμερα μια προσέγγιση που αναφέρεται σε μια εκκένωση πολύ υψηλής συχνότητας. Σύμφωνα με αυτή ο σφαιρικός κεραυνός προκαλείται από ένα ατμοσφαιρικό μηχανισμό ενίσχυσης μικροκυμάτων (maser) φαινόμενο ανάλογο του laser που όμως λειτουργεί με πολύ λιγότερη ενέργεια και έχει μια ένταση πολλών κυβικών χιλιομέτρων. Υπάρχουν περιπτώσεις που το μέιζερ αυτό μπορεί να δημιουργήσει ένα εντοπισμένο ηλεκτρικό πεδίο το οποίο επιφέρει το σφαιρικό κεραυνό.

Ακολούθησαν οι ερμηνείες και άλλων επιστημόνων, όπως οι John Abrahamson και ο James Dinniss (2002) από το Πανεπιστήμιο του Canterbury της Νέας Ζηλανδίας, που προτείνουν ότι οι σφαιρικοί κεραυνοί εμφανίζονται όταν οξειδώνεται το πυρίτιο στην ατμόσφαιρα μετά από ένα κεραυνό. Τους περιγράφουν δε σαν «σφαίρες φλεγόμενης σιλικόνης που δημιουργούνται από κανονικές αστραπές όταν χτυπούν στο έδαφος». Οφείλονται λοιπόν, σύμφωνα με αυτούς τους επιστήμονες, σε ατμοποιημένους ορυκτούς κόκκους από το έδαφος, που έχουν βρεθεί στην ατμόσφαιρα από ένα κτύπημα κεραυνού. Αυτά τα νανοσωματίδια συνδέονται μαζί κάνοντας αλυσίδες για να σχηματίσουν έτσι μια ‘χνουδωτή’ σφαίρα πυριτίου που μεταφέρεται υψηλά από τα ρεύματα του αέρα. Οι κόκκοι αυτοί αντιδρούν με το οξυγόνο στον αέρα και καίγονται αργά ενώ στη συνέχεια ελευθερώνουν φως. Αλλά αφού είναι τόσο καυτός γιατί δεν κατευθύνεται προς τα πάνω, όπως συμβαίνει σε ένα μπαλόνι ζεστού αέρα, αλλά κινείται κοντά στο έδαφος; Η απάντηση είναι ότι τα μόρια του πυριτίου έχουν την κατάλληλη πυκνότητα για να εξουδετερώσουν την ανοδική τάση και συγχρόνως ασκείται μια δύναμη από τα ηλεκτρικά πεδία που δημιουργούν οι κεραυνοί.

Άλλη θεωρία με επικεφαλής τον John Lowke του CSIRO επικεντρώνεται στο πώς ο σφαιρικός κεραυνός συμβαίνει σε σπίτια και αεροπλάνα – και πώς μπορεί να περάσει μέσα από το γυαλί! Η θεωρία του προτείνει επίσης να προκαλείται σφαιρικός κεραυνός όταν τα πυκνά κατάλοιπα ιόντων σαρώνουν στο έδαφος ακολουθούμενα από ένα κτύπημα κεραυνού. Ο Lowke προτείνει ότι σφαιρικοί κεραυνοί συμβαίνουν σε σπίτια και αεροπλάνα όταν ένα ρεύμα ιόντων συσσωρεύεται στο εξωτερικό ενός γυάλινου παραθύρου και το ηλεκτρικό πεδίο που προκύπτει από την άλλη πλευρά διεγείρει τα μόρια του αέρα για να σχηματίσει μια ηλεκτρική σφαιρική εκκένωση. Η αποφόρτιση απαιτεί ένα ηλεκτρικό πεδίο περίπου ενός εκατομμυρίου βολτ.

Γενικά θεωρείται ότι ο σφαιρικός κεραυνός, από ορισμένους επιστήμονες, είναι μια σφαίρα από πλάσμα και θεωρούν ότι είναι παρόμοια με τους ιδιαίτερα φωτεινούς δίσκους πλάσματος που σχηματίζονται όταν πυροδοτούνται τα εκρηκτικά. Είναι λοιπόν ένα είδος πλάσματος, ένα υπερβολικά ζεστό αέριο που συνδέεται με μια αστείρευτη πηγή πλάσματος πάνω στη Γη, τις καταιγίδες με κεραυνούς. Το πλάσμα παράγεται κατά τη διάρκεια που πέφτουν κεραυνοί γιατί τότε συσσωρεύεται ρεύμα αρκετών χιλιάδων Ampere και  αναπτύσσονται θερμοκρασίες της τάξης των 30.000οC.

Ακόμη όμως καμία από τις θεωρίες που έχουν διατυπωθεί δεν έχει γίνει κοινώς αποδεκτή. Πιστεύεται μάλιστα ότι για να εξηγηθεί το φαινόμενο θα χρειαστεί η συνδυασμένη γνώση περισσοτέρων από δέκα επιστημονικών πεδίων, από τη φυσική των μέιζερ μέχρι την ανόργανη χημεία.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

1. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έκανε διάφορες προσπάθειες για να παρατηρήσει αυτό το μυστήριο φαινόμενο πάνω από 200 χρόνια πριν. Σε ένα πείραμα του προσπάθησε να φτιάξει σφαιρικό κεραυνό από το συνηθισμένο κεραυνό – που το εμπνεύστηκε από τις αναφορές ενός Ρώσου συγχρόνου του που είχε σκοτωθεί από μια τέτοια σφαίρα στο εργαστήριό του. Αλλά και το 1754 κάποιος προσπάθησε να επαναλάβει το πείραμα του Βενιαμίν Φραγκλίνου με το χαρταετό. Ενώ προσπαθούσε να ολοκληρώσει τη διαδικασία, μετά από ένα συνηθισμένο χτύπημα κεραυνού πάνω στη μεταλλική ράβδο, σχηματίστηκε μια μπάλα φωτιάς που τον χτύπησε στο κεφάλι, σκοτώνοντάς τον ακαριαία και αφήνοντας ένα κόκκινο σημάδι στο μέτωπό του καθώς και δυο τρύπες από φωτιά στις σόλες των παπουτσιών του.

Σε μια άλλη περίπτωση η φωτεινή αυτή σφαίρα άφησε μια τρύπα σε μέγεθος μιας μπάλας στη πόρτα όταν μπήκε σε ένα σπίτι στο Oregon. Αφού κινήθηκε ως το υπόγειο κατέστρεψε μια παλιά μηχανή για το στύψιμο των ρούχων. Το 1998, το πλήρωμα ενός αεροπλάνου είδε μπάλες φωτιάς να σχηματίζονται μέσα στην άτρακτο. Έχουν καταγραφεί χιλιάδες περιπτώσεις σφαιρικών κεραυνών και φαίνονται αρκετές για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη του μυστηριώδους αυτού φαινομένου. Μάλιστα δεν είναι λίγοι αυτοί που το θεωρούν αυταπάτη παρόλο που υπάρχουν εντυπωσιακές φωτογραφίες του. Πηγή: physics4u.gr

Η Θερμοκρασία ατμόσφαιρας + ΒΙΝΤΕΟ Από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

Η Θερμοκρασία ατμόσφαιρας + ΒΙΝΤΕΟ

Από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ: Θερμοκρασία ατμόσφαιρας ονομάζουμε τη θερμοκρασία που έχει ο ατμοσφαιρικός αέρας πάνω από μια περιοχή. Η θερμοκρασία ατμοσφαίρας και η γνώση της ατμοσφαιρικής πίεσης που επικρατούν σε μία περιοχή συμβάλλουν στην πρόγνωση του καιρού της εξεταζόμενης περιοχής. Πριν προχωρήσουμε, όμως, στη συμβολή της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας στη διαμόρφωση του καιρού ας μιλήσουμε γενικά περί των χαρακτηριστικών της θερμοκρασίας.

 

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑΣ¹: Η μετάδοση θερμότητας στην ατμόσφαιρα γίνεται με τους ακόλουθους τέσσερις τρόπους: Με αγωγιμότητα, δηλαδή μεταφορά θερμότητας από μόριο σε μόριο. Όμως, τέτοια μεταφορά θερμοκρασίας στην ατμόσφαιρα είναι ελάχιστη. Με κατακόρυφη μεταφορά. Δηλαδή μέσω ανοδικών ή καθοδικών ρευμάτων εντός της ατμόσφαιρας. Η μετάδοση θερμότητας στην ατμόσφαιρα με αυτό το τρόπο είναι πολύ μεγάλη. Με οριζόντια μεταφορά. Δηλαδή μέσω οριζοντίων ρευμάτων εντός της ατμόσφαιρας. Και με αυτό το τρόπο η μετάδοσης θερμότητας στην Ατμόσφαιρα είναι επίσης πολύ μεγάλη. Τέλος η μετάδοση της θερμότητας μπορεί να γίνει με ακτινοβολία. Δηλαδή μεταφορά της θερμότητας υπό μορφή κυμάτων ενέργειας, όπως π.χ. του Ηλίου προς τη Γη ή από τη Γη προς τον υπερκείμενο αέρα ή το διάστημα. Κυριότεροι συνεπώς τρόποι μεταφοράς θερμότητας στην ατμόσφαιρα από την επιφάνεια της Γης, που θερμαίνεται περισσότερο από τον Ήλιο είναι η κατακόρυφη μεταφορά και η οριζόντια μεταφορά.

ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑΣ: Ο ατμοσφαιρικός αέρας θερμαίνεται και από τις ηλιακές ακτίνες που τον διαπερνούν και από την επιφάνεια του εδάφους που θερμαίνεται επίσης από την ηλιακή ακτινοβολία, πολύ όμως ισχυρότερα από ότι ο αέρας. Γι αυτό και τα κατώτερα στρώματα της ατμοσφαίρας είναι θερμότερα από τα ανώτερα. Η ένταση αυτή της ηλιακής ακτινοβολίας που φτάνει στην επιφάνεια του εδάφους, είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερη είναι η γωνία με την οποία προσπίπτουν οι ηλιακές ακτίνες στο έδαφος (κάθετα). Ακόμη, η θερμοκρασία αυτή ελαττώνεται "καθ΄ ύψος" μέσα στη τροπόσφαιρα κατα 0,64° C κάθε 100 μέτρα [κατακόρυφη θερμοβαθμίδα]. Έτσι π.χ. αν η θερμοκρασία στην επιφάνεια της ξηράς ή θαλάσσης [υψόμετρο 0 μέτρα] είναι 40° C, τότε σε ύψος 1000 μέτρα (m) η θερμοκρασία θα είναι περίπου 33° C.

ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑΚΗ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΟΜΙΧΛΗ: Στη διάρκεια των ανέφελων νυκτών, η επιφάνεια του εδάφους λόγω έντονης ακτινοβολίας αρχίζει και ψύχεται πολύ περισσότερο από ότι ο αέρας, πάνω από το έδαφος. Τα κατώτερα επομένως στρώματα θα έχουν θερμοκρασία μικρότερη των υπερκειμένων τους, δηλαδή η θερμοκρασία κατά ύψος μέχρις ενός σημείου θα αυξάνεται αντί να μειώνεται! Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται "αναστροφή της θερμοκρασίας" ή “θερμοκρασιακή αναστροφή”. Η αναστροφή αυτή είναι η αιτία της διατήρησης της ομίχλης.

Η ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΗΡΑ: Η επιφάνεια της Γης, μέχρι και μερικά εκατοστά βάθος, θερμαίνεται την ημέρα από τον Ήλιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μέρα με τη μέρα η επιφάνεια της Γης γίνεται και πιο θερμή, και αυτό γιατί μεγάλο μέρος της προσλαμβανόμενης ηλιακής θερμότητας ακτινοβολείται προς την ατμόσφαιρα ή μεταφέρεται σ΄ αυτή με την αγωγιμότητα και την κατακόρυφο μεταφορά. Με την αγωγιμότητα μέρος αυτής μεταδίδεται στο υπερκείμενο του εδάφους στρώμα αέρος. Η μεταφορά αυτή περιορίζεται σε ένα πολύ λεπτό στρώμα αέρος που βρίσκεται σε επαφή με το έδαφος, εκτός και αν δημιουργούνται ανοδικά ή καθοδικά ρεύματα. Όμως, το αποτέλεσμα της δι΄ ακτινοβολίας μεταφοράς της θερμότητας από τη Γη στην ατμόσφαιρα είναι περισσότερο χαρακτηριστικό κατά τη νύκτα και μάλιστα όταν ο ουρανός είναι ανέφελος. Τότε η επιφάνεια της γης ψύχεται πολύ ταχύτερα. Τα νέφη, όταν υπάρχουν, περιορίζουν αυτή την πτώση της θερμοκρασίας από το γεγονός ότι και αυτά αντανακλούν την προσλαμβανόμενη από το έδαφος ακτινοβολία πάλι προς το έδαφος. Το αντίθετο συμβαίνει στη διάρκεια της ημέρας: τότε τα νέφη εμποδίζουν κατά πολύ τη θέρμανση της επιφάνειας της Γης, διότι “κόβουν” τη κάθοδο των ηλιακών ακτίνων προς αυτή. Γενικά η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας πάνω από τη ξηρά αυξάνει γρήγορα καθώς το ύψος του Ηλίου αυξάνει. Η μέγιστη τιμή της θερμοκρασίας ενός τόπου στη διάρκεια της ημέρας συμβαίνει 1 έως 2 ώρες μετά τη μεσουράνηση του Ηλίου και η ελάχιστη 1 έως 2 ώρες πριν την ανατολή.

Η ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ: Η ημερήσια μεταβολή της θερμοκρασίας της επιφάνειας της θαλάσσης και συνεπώς και του αέρα που βρίσκεται σε επαφή, είναι πολύ μικρή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στη θάλασσα η ηλιακή ακτινοβολία εισχωρεί σε σημαντικό βάθος με αποτέλεσμα η αύξηση της θερμοκρασίας στην επιφάνεια να είναι μικρή. Ακόμη όμως και η ανατάραξη της επιφάνειας λόγω κυμάτων, ανέμων ή θαλασσίων ρευμάτων μεταβάλλει τη θερμοκρασία του αέρα πάνω από τη θάλασσα. Έτσι, η επίδραση των νεφών στη θερμοκρασία του πάνω από τη θάλασσα αέρα στις ανοιχτές θάλασσες θεωρείται αμελητέα, ενώ στις κλειστές θάλασσες και λίμνες είναι υπολογίσιμη λόγω γειτνίασης της ξηράς.

Η ΤΟΠΙΚΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗ: Η επιφάνεια της Γης δεν είναι ομοιόμορφη. Συνεπώς, η επήρεια των ηλιακών ακτίνων ποικίλει ανάλογα. Έτσι, μια ασφαλτοστρωμένη οδός θερμαίνεται ταχύτερα από έναν καταπράσινο κάμπο, όπως και η ξηρά περισσότερο απ΄ότι η θάλασσα. Κατά συνέπεια το ίδιο συμβαίνει με τον υπερκείμενο αέρα. Η αναλογία της ακτινοβολίας (φωτεινή ενέργεια) μεταξύ της ανακλώμενης από επιφάνεια σώματος με εκείνη της προσπίπτουσας σ΄ αυτό ονομάζεται λευκαύγεια [albedo] του σώματος. Έτσι τα λεία και τα ανοιχτόχρωμα αντικείμενα (και εδάφη) έχουν περισσότερη λευκαύγεια.

ΘΕΡΜΟΜΕΤΡΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ: Η θερμοκρασία μετριέται με ειδικά όργανα, τα γνωστά μας θερμόμετρα. Η αρχή λειτουργίας αυτών βασίζεται συνήθως στη μεταβολή του όγκου ή του σχήματος ορισμένων σωμάτων όταν αυτά θερμαίνονται [διαστολή] ή ψύχονται [συστολή]. Τα θερμόμετρα που χρησιμοποιούνται για τη παρακολούθηση της θερμοκρασίας αέρος ονομάζονται "ξηρά θερμόμετρα" σε αντίθεση εκείνων που παρακολουθείται η υγρασία της ατμόσφαιρας, που ονομάζονται "υγρά θερμόμετρα". Η μόνη διαφορά τους είναι ότι τα «υγρά θερμόμετρα» απολήγουν σε δοχείο απεσταγμένου ή βρόχινου ύδατος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: "American Practical Navigator" H.O. No 9, U.S.Navy Hydrographic Office 1958. "Admiralty Manual of Navigation" Volume II, - Her Magesty's Stat. Off., London 1960. "Ναυτική Μετεωρολογία" Χ. Περογιαννάκη, ταξ. Π.Α. τ. Γ. Δ. ΕΜΥ, Ίδρυμα Ευγενίδου, 1974, Αθήνα. http://el.wikipedia.org/w/index.phptitle=Θερμοκρασία_ατμόσφαιρας&oldid=3543136"

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: https://www.youtube.com/watch?v=BzlcmIBdYbU&list=PLBIjTiUGfNYD6rpUByLQM7pfCyrbiqXaV&index=15

konstantinosa.oikonomou@gmail.com     https://oakhellas.blogspot.com