Οι Άγιοι Μικρασιάτες Νεομάρτυρες + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

 

Οι Άγιοι Μικρασιάτες Νεομάρτυρες + ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

   ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Την Κυριακή Προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, η Εκκλησία όρισε να επιτελούμε τη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων ένδόξων Νεομαρτύρων, που μαρτύρησαν στη Μικρά Ασία κατὰ τὰ ἔτη 1918 – 1922. Με ύπατο Ιερομάρτυρα τον Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης και των συν αυτώ Ιεραρχών: Γρηγορίου Κυδωνιών, Αμβροσίου Μοσχονησίων, Προκοπίου Ικονίου, και Ευθυμίου Ζήλων.

Ο ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ: Κορυφαίος μαρτυρας της Μικρασιατικής Καταστροφής υπήρξε ο αγιος Χρυσόστομος, Μητροπολίτης Σμύρνης. Στην απροστάτευτη Σμύρνη, που όλοι οι στρατιωτικοί και πολιτικοί παράγοντες την εγκαταλείπουν προστρέχει να βρει καταφύγιο ο άμαχος πληθυσμός της Μ. Ασίας. Ο μόνος που δεν την εγκαταλείπει είναι ο Χρυσόστομος. Όταν ο αρχιεπίσκοπος των Καθολικών την υστάτη ώρα, στις 25 Αυγούστου [πατρώο ή παλαιό ημερολόγιο], του εξασφαλίζει θέση σε ατμόπλοιο και του ζητά να εγκαταλείψει την καταδικασμένη πόλη για να γλυτώσει από την οργή των Τούρκων, εκείνο ατάραχος απαντά: «Παράδοσις του ελληνικού κλήρου αλλά και χρέος του καλού ποιμένος είναι να παραμείνει με το ποίμνιόν του». Στις 27 Αυγούστου γίνεται η πρώτη εμφάνιση Τούρκων ατάκτων Τσετών υπό τον Κιορ Μπεχλιβάν στη Σμύρνη. Τρομοκρατία απλώνεται στην πόλη. Τα πλήθη συρρέουν στη Μητρόπολη. Ο Χρυσόστομος, βοηθούμενος από τον αδελφό του Ευγένιο, κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει. Την επομένη τελεί λειτουργία στην Αγία Φωτεινή. Είναι κάτωχρος από τη νηστεία και την αγρύπνια. Όταν όμως βγαίνει στην Ωραία Πύλη γονατίζει και προσεύχεται σαν ταπεινός λευίτης και εγείρεται ως άγιος. Είναι το τελευταίο κήρυγμά του «Η Θεία Πρόνοια”, λέγει, “δοκιμάζει την πίστιν μας και το θάρρος μας και την υπομονή μας την ώραν αυτήν. Αλλ’ ο Θεός δεν εγκαταλείπει τους χριστιανούς. Εις τας τρικυμίας αναφαίνεται ο καλός ναυτικός και εις τας δοκιμασίας ο καλός Χριστιανός. Προσεύχεσθε και θα παρέλθει το ποτήριον τούτο. Θαρρείτε ως εμπρέπει εις καλούς χριστιανούς». Είχε τελειώσει η λειτουργία, όταν ένας υπαστυνόμος τον πληροφόρησε ότι ο φρούραρχος τον ζητά στο φρουραρχείο. Γαλήνιος ο Χρυσόστομος αποχαιρετά το πλήθος, και ανεχώρησε με τον «καβάση» (κλητήρα) του, Θωμά Βούλτσιο. Από την κατάθεση του τελευταίου έχουμε τις πιο έγκυρες πληροφορίες. Ο φρούραρχος δέχτηκε τον Χρυσόστομο, του προσέφερε βυσσινάδα και του υπαγόρευσε μια διαταγή. Μ’ ένα αυτοκίνητο που τους παρεχώρησαν Αμερικανοί αξιωματικοί επέστρεψαν στη Μητρόπολη. Ο Μητροπολίτης κοινοποίησε στο λαό τη διαταγή του φρουράρχου: να παραδοθούν τα όπλα και όλοι να μείνουν στα σπίτια τους. Στις 8.00 μ.μ. ήλθε ο ίδιος αστυνόμος με δύο οπλισμένους στρατιώτες. Τότε, όπως γράφει ο επί 20 χρόνια κοντά στο Δεσπότη, Θωμάς Βούλτσιος: «Ήλθαν να πάρουν το δεσπότη πως τον ζητά ο νομάρχης, δεν είπαν το όνομα, να πάη στο διοικητήριο με τρείς δημογέροντες. Επήραμε τον Τσουρουκτζόγλου και τον Κλιμάνογλου και εμπήκαν οι τρείς και οι αστυνομικοί στο αυτοκίνητο, για μένα δεν είχε θέση και μού ‘πε ο δεσπότης να περιμένω στη μητρόπολη. Στας δέκα το βράδυ ένας από τους στρατιώτες, έφερε μία κάρτα του δεσπότη για τον αδελφό του Ευγένιο. Του έγραφε: «Αγαπητέ αδελφέ, Μας εκράτησαν απόψε εμέ ως πρόεδρον της Μικρασιατικής αμύνης, τους άλλους ως μέλη. Μην ανησυχήτε». Ο Ευγένιος άρχισε να κλαίει. Το άλλο πρωί, Κυριακή, στας 8 με στέλλει να μάθω για το δεσπότη. Ευρήκα το Ζαδέ της τραπέζης. Πριν μισή ώρα συνάντησε τον υπαστυνόμο που είχε πάει τό δεσπότη. Αυτός του είπε πως το δεσπότη τον χάλασαν, καθώς και τους δύο δημογέροντες. Έτσι έγιναν. Ως την Τετάρτη που έφυγα δεν μπόρεσα να μάθω τίποτα άλλο». Οι Τούρκοι τελικά «χάλασαν» και τον πιστό Ευγένιο. Τον κράτησαν 6 μήνες φυλακή και μετά τον απηγχόνισαν. Αξίζει να σημειώσουμε πως πριν αναχωρήσει για το Φρουραρχείο, ο Εθνομάρτυρας Χρυσόστομος είχε ανοίξει το Ευαγγέλιο καὶ διάβαζε, απὸ το κατὰ Ιωάννην Ευαγγέλιο το κεφάλαιο της προσαγωγής του Ιησού στον Πιλᾶτο: «.Τότε ουν έλαβεν ο Πιλάτος τὸν Ιησούν και εμαστίγωσε, και οι στρατιώται πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών, επέθηκαν τη κεφαλή αυτού και έδιδον εις αυτὸν ραπίσματα». Το Ευαγγέλιο, ανοιχτὸ στὴ σελίδα αυτή, βρέθηκε στὸ Μητροπολιτικὸ γραφείο του Χρυσοστόμου. Το διέσωσε ο πιστός του κλητήρας παραδίδοντάς το στον ανεψιὸ του εθνομάρτυρα, Χρυσόστομο Καβουνίδη. Σε άλλη σελίδα του Ευαγγελίου βρεθηκε σημείωση του Χρυσοστόμου: “Συγχωρώ όλους και ζητώ την συγχώρησιν όλων”. Μία ακόμη μαρτυρία, αυτή του ανταποκριτή Κώστα Μισαηλίδη αναφέρεται στις τελευταίες ημέρες της Σμύρνης. Οι πληροφορίες που δίνει για το μαρτύριο του Χρυσοστόμου είναι συγκλονιστικές. Γράφει:«Λίγο πριν το μεσημέρι της Κυριακής, έβγαλαν το Μητροπολίτη από το φρουραρχείο. “Να οι δικαστές σου και οι τζελάτηδές σου (δήμιοι)”, του είπεν ο φρούραρχος συνταγματάρχης Σαλήχ Ζακήμ. Και τον παρέδωσε στον μαινόμενο όχλο που αποβραδύς ξημερώθηκε εκεί να τον προσμένει. Και ξεκινά το μαρτύριο. Το λαϊκό δικαστήριο των εγκληματιών έβγαλε την απόφαση που ήταν: «Να σταυρωθεί… Να σταυρωθεί όπως ο Χριστός τους». Ο Νουρεντίν διέταξε τον έφεδρο Λοχαγό του τουρκικού στρατού Ρουστέν Μπέη Βάσιτς¹ να εκτελέσει την απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου. Ο Βάσιτς κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Διοικητηρίου μαζί με τους τρεις μελλοθανάτους, τον Χρυσόστομο και τους δημογέροντες, δεν προλαβαίνει να βγει στο προαύλιο γιατί ξεπροβάλλει φρενιασμένος ο ηγέτης του όχλου πια και όχι του στρατού, Νουρεντίν [στρατ. διοικ. Σμύρνης], στο κεφαλόσκαλο και τραβώντας το περίστροφό του πυροβολεί τον Χρυσόστομο. Ήταν τέτοια η λύσσα του που το χέρι του έτρεμε από την οργή και αντί να πλήξει τον Χρυσόστομο τραυμάτισε θανάσιμα τον δημογέροντα Κλιμάνογλου. Με τον πυροβολισμό και την έξοδο του Χρυσοστόμου στο προαύλιο το πλήθος ορμά και ξεκινά το μαρτύριο του αγίου Ιεράρχη. Λίγο πριν το τέλος, ένας από τους Τούρκους, αναγνωρίζοντας σε μια κίνηση του Μητροπολίτη το σημείο του σταυρού, διότι, ναι, πράγματι, ευλογούσε τους διώκτες του, πιστός στις ευαγγελικές επιταγές, εξαγριώθηκε και του έκοψε και τα δύο του χέρια. Ο δρόμος απ’ την Πλατεία του Διοικητηρίου ως την πλατεία του Ικί Τσεσμέ, Τουρκομαχαλά της Σμύρνης, ήταν ο Γολγοθάς του μαρτυρικού Ιεράρχη. Του έβγαλαν με ξιφολόγχη τα μάτια, του έκοψαν αυτιά και γλώσσα. Τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά. Γύρω απ’ το σώμα του έστησεν η απάνθρωπη, η αφάνταστα βάρβαρη τουρκική μανία φρικτό χορό. Δεν άφησαν τίποτε εξευτελιστικό που να μην το κάμουν στο αφανισμένο και μισοσκοτωμένο κορμί του. Και σύρθηκε έτσι, ως το Ικί-Τσεσμέ, ο Μητροπολίτης Σμύρνης, κατακομματιασμένος. Από το κορμί του, εκεί, το μεθυσμένο από κτηνωδία πλήθος πήρε ένα κομμάτι της σάρκας του Χρυσοστόμου για φυλακτό ματωμένο. Το κεφάλι του με βγαλμένα τα μάτια, κομμένα τ’ αυτιά και τη γλώσσα, με τα γένεια ξερριζωμένα και μαύρο από το ξύλο, αιματοστάλαχτο το έμπηξαν στην πατερίτσα του και η πομπή μαινόμενη από βλαστήμιες και σαρκασμό, το περιέφερε στους Τουρκομαχαλάδες”.

      ΟΙ ΔΥΟ ΣΥΝΑΘΛΗΣΑΝΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ: Μαζί με τον άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης μαρτύρησαν και δύο εξέχοντα πρόσωπα της Σμύρνης: ο δημογέροντας της πόλης Γεώργιος Κλημάνογλου και ο νομικός και εκδότης της γαλλόφωνης εφημερίδας «La Reforme» Νικόλαος Τσουρουκτσόγλου.

Το απόγευμα της 27ης Αυγούστου (π.η.) μαζί με τον Δεσπότη Σμύρνης εκλήθησαν στο φρουραρχείο και οι Δημογέροντες του Ελληνισμού της πόλης. Τελικά, δυὸ μόνον βρέθηκαν: οι Νικόλαος Τσουρουκτσόγλου κα Γεώργιος Κλημάνογλου. Κι όταν ο Άγιος Μητροπολίτης Σμύρνης καταποντίστηκε μες στη φουρτουνιασμένη θάλασσα του λυσσαλέου τουρκικού όχλου, τὴν ίδια ώρα μαρτυρούσαν κι οι δυὸ αυτοί Δημογέροντες. Ο Γεώργιος Κλημάνογλου απαγχονίσθηκε, τραυματισμένος όπως ήταν, από τον μαινόμενο όχλο. Ο Νικόλαος Τσουρούκτσογλου μαρτύρησε δεμένος από τα πόδια σε ένα αυτοκίνητο, καθώς τον περιέφεραν στο κέντρο της Σμύρνης, ενώ το κεφάλι του συρόταν στα λιθόστρωτα καλντερίμια! [Αλλά θα συνεχίσουμε συν Θεώ την επόμενη Κυριακή.]

ΑΛΛΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ: Οι άλλοι άγιοι επίσκοποι που μαρτύρησαν κατά τους διωγμούς των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ήταν οι εξής: Προκόπιος Μητροπολιτης Ικονίου, Γρηγόριος Μητροπολίτης Κυδωνιών, Αμβρόσιος Μοσχονησίων, Ευθύμιος Μητροπολίτης Ζήλων. Άλλοι ιερομάρτυρες υπήρξαν οι: Ιερεύς Μελέτιος του ναού της Ευαγγελιστρίας, που σταυρώθηκε στον κορμό ενός πεύκου. Ο Ιεροδιάκονος Γρηγόριος της Αγίας Άννης στο Κορδελιό, που κάηκε ζωντανός. Ο Ιερομάρτυς πατήρ Γεώργιος Καρασταμάτης από την Αγία Παρασκευή Κρήνης (Τσεσμέ), υπέργηρος κληρικός, εφημέριος του Ναού Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, που βρήκε μαρτυρικό θάνατο από μαινόμενους Τσέτες που εισέβαλαν στο ναό την ώρα της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας(!!). Ο ιερομάρτυρας βρέθηκε πεσμένος στην Ωραία Πύλη με ανοιγμένο το κρανίο. Τι είδους όμως μαρτύρια επεφύλαξαν οι ωμοί κι απάνθρωποι αυτοί απόγονοι του Ταμερλάνου; Τον Γρηγόριο, Μητροπολίτης Κυδωνιών, τον έθαψαν ζωντανό(!) και μαζί του ένα πλήθος κληρικών και λαϊκών της περιοχής του. Τον Μοσχονησίων Αμβρόσιο, του πετάλωσαν τα πόδια(!) και τον κατατεμάχισαν. Μαζί του κατεσφάγησαν 11 ιερείς και 2 μοναχοί. Τον Ευθύμιο, επίσκοπο Ζήλων, από τα Παράκοιλα Καλλονής, τον φυλάκισαν, όπου και παρέδωσε το πνευμα του μετά από βασανιστήρια. Μεταξύ του νέφους των Μαρτύρων της τουρκικής θηριωδίας υπήρξαν και οι Ιερομάρτυρες Αρκάδιος και Γαβριήλ οι Ιβηρίτες († 11/09/1922): Ο Αρκάδιος γεννήθηκε το 1893 στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Προσήλθε στη μονή Ιβήρων το 1912 κι εκάρη μοναχός σε αυτή το 1914. Το ίδιο έτος χειροτονήθηκε και διάκονος. Το 1916 μαθήτευσε στην Αθωνιάδα Σχολή. Κατά το μοναχολόγιο της μονής «εφονεύθη μαρτυρικώς εν Κυδωνίαις υπό των Τούρκων κατά την υποχώρησιν των Ελλήνων εκ Μικράς Ασίας το 1922». Ο Γαβριήλ γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1886. Εκάρη μοναχός το 1907 και κατόπιν χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Είχε το ίδιο τέλος με τον αδελφό του Αρκάδιο, την ίδια ημερομηνία. Στο Βουτζά, έχουν καταγραφεί και τα φρικτά μαρτύρια τριών επιφανών κληρικών της Ι.Μ. Σμύρνης: Του Αρχιερατικού Επιτρόπου Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Αρχατζικάκη τον οποίο οι Τούρκοι “προσέδεσαν επὶ στασιδίου του ιερού ναού του αγίου Ιωάννου καὶ καρφώσαντες διὰ λεπτών ήλων [καρφιών] επὶ του μετώπου του ημισέληνον(!) εκ λευκοσιδήρου, αφήκαν καὶ απέθανεν εκ των φρικτών αλγηδόνων”. Του Προϊσταμένου της κάτω συνοικίας Σμύρνης, Αρχιμανδρίτου Αθανασίου Νικολόπουλου “όν επετάλωσαν εις τους πόδας και το στήθος”. Του Προϊσταμένου τῆ Αγίας Τριάδος, Οικονόμου Μιχαήλ Κυριακοπούλου «ον απογυμνώσας (Τούρκος αξιωματικός) τελείως προσέδεσεν απὸ του λαιμού διὰ σχοινίου εις την ουρὰν του ίππου του και καλπάζων έσυρεν προς το Κορδελιό. Αμερικανὸς ναύτης εκ των φρουρούντων την αποθήκην των πετρελαίων της Standard Oil Cy, τοσούτον εξωργίσθη ώστε επυροβόλησε και εφόνευσε τον αξιωματικόν, και απαλλάξας τον ατυχή ιερέα επεβίβασεν επὶ αμερικανικού πλοίου και έστειλεν αυτὸν εις Αθήνας²» Στις 15 Σεπτεμβρίου 1922 σφαγιάσθηκε στην ομαδική σφαγή των εκ Μοσχονησίων Χριστιανών ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Ευστρατίου, καθηγητής της Εκκλησιαστικής Ιστορίας της Ιεράς Εκκλησιαστικῆς Σχολής της Χάλκης. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1922 σφαγιάσθηκαν όλοι οι Ιερείς της Ιερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνιῶν.

ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: Κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή μαρτύρησαν συνολικά 347 κληρικοί (από το σύνολο των 459 ιερέων και διακόνων των εκκλησιαστικών επαρχιών Εφέσου, Σμύρνης, Φιλαδελφείας, Ηλιουπόλεως, Περγάμου Αδραμυττίου, Μοσχονησίων, Κυδωνιών, κ.α.). 50.000 υπήρξαν οι θανατωθέντες Σμυρναίοι, 4.000 οι Φωκαείς. Ένα εκ των θυμάτων των αιμοσταγών τούρκων στην τελευταία των περιπτώσεων υπήρξε η Ειρήνη, μια έγγυος 9 μηνών όταν τη συνέλαβαν οι Τούρκοι. Άγρια όρμησαν επάνω της και με τη ξιφολόγχη της άνοιξαν την κοιλιά για να δουν τι παιδί θα γεννούσε(!). Φονεύτηκαν ακόμη αγρίως 3.361 Περγαμηνιώτες και 6.000 Μοσχονησιώτες. Κι ανάμεσα σ’ όλους αυτούς και μικρά παιδιά όπως οι πρόσκοποι του Αϊδινίου! Αλλά ας δώσουμε το λόγο σε αυτόπτες, όχι Έλληνες, αυτόπτες μάρτυρες της μεγάλης σφαγής της Σμύνης:

   

ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ: Ο μάρτυρας του οποίου η αφήγηση δημοσιεύτηκε στη Review de Paris, διηγείται: «Τη Δευτέρα 11 του μηνός, η κατάσταση της πόλης ήταν δραματική. Ο στόλος έπρεπε να φύγει από τη Σμύρνη από τη μια στιγμή στη άλλη. Επειδή φοβόμασταν αποκλεισμό του κόλπου, επιβιβαστήκαμε αποφασισμένοι να φύγουμε, μόλις θα αναχωρούσε ο αγγλικός στόλος. Οι δύο νύχτες που περάσαμε στο πλοίο ήταν τρομακτικές. Ο κόλπος έμοιαζε με λίμνη και ο παραμικρός θόρυβος από την παραλία έφθανε μέχρι εμάς πολύ καθαρά. Απ’ όλες τις πλευρές έβλεπε κανείς μεγάλες πυρκαγιές. Ο Κουκλουτζάς, ένα ελληνικό χωριό, καιγόταν ολόκληρο μέσα σε λάμψεις, καθώς κι ένα μέρος του Μπουρνόβα. Οι Τούρκοι είχαν λεηλατήσει και κάψει όλα τα χωριά γύρω από τη Σμύρνη. Από την παραλία μάς έφταναν φωνές από ανθρώπους που τους στραγγάλιζαν, και τα πτώματα των πνιγμένων επέπλεαν γύρω από το πλοίο μας. Κατά τη διάρκεια αυτών των φρικαλεοτήτων ακούγαμε τη μουσική που έπαιζαν στα πολεμικά πλοία, για να διασκεδάσουν. Περνάγαμε τις μέρες μας στο Κορδελιό που ζούσε μέσα στη φρίκη. Οι Τούρκοι δε σέβονταν πια τα ευρωπαϊκά σπίτια και τα λεηλατούσαν, όπως έκαναν και με τα σπίτια των Ελλήνων και των Αρμενίων. Ένας Γάλλος στο Κορδελιό ξαναφόρεσε την παλιά του στολή του επιλοχία και μπόρεσε έτσι να κάνει καλό. Όταν τον έβλεπαν οι Τούρκοι, υποχωρούσαν λέγοντας: “Είναι Γάλλος”. Εκείνος μόνος του μπόρεσε να σώσει από τη λεηλασία ένα μεγάλο αριθμό σπιτιών και να γλιτώσει τη ζωή πολλών δυστυχισμένων ανθρώπων». Ο ανταποκριτής της Daily Telegraph, δηλώνει πως το πλιάτσικο είχε αδειάσει στην κυριολεξία το Αρμένικο εμπορικό κέντρο. Τούρκοι στρατιώτες με στολή έπαιρναν μέρος στη λεηλασία. Τους συναντούσε κανείς με όλων των ειδών τα εμπορεύματα. Μισοσκεπασμένες άμαξες και γάιδαροι μετέφεραν τα λάφυρα. Δεν υπήρχαν πια παρά λίγα ορατά πτώματα. Ο ανταποκριτής που την προηγουμένη είχε μετρήσει δεκαπέντε, τη Δευτέρα δεν είδε παρά μόνο πέντε. Ο Αμερικανός αξιωματικός που ήταν επικεφαλής μιας περιπολίας, υπολόγιζε το σύνολο αυτών που είχε δει, σε καμιά εκατοστή. Ο ίδιος ανταποκριτής τηλεγραφούσε την επομένη πως η σφαγή είχε πάρει διαστάσεις πολύ σοβαρές. Τούρκοι στρατιώτες είχαν επιτεθεί στο Αρμένικο κολλέγιο όπου βρίσκονταν χίλιοι πρόσφυγες. Κάπου σαράντα πτώματα κείτονταν στους δρόμους. Ο Μουσταφά Κεμάλ τον οποίο ο ανταποκριτής είχε ρωτήσει λίγες ώρες πριν την πυρκαγιά, του δήλωνε, σε αγαστή σύμπτωση απόψεων με την “Ελληνίδα” βουλευτή Ρεπούση,: «Όπως βλέπετε, δε γίνονται σφαγές ή κάτι παραπλήσιο στη Σμύρνη. Οι λεηλασίες και οι θάνατοι που έγιναν ήταν αναπόφευκτοι». Για έναν Τούρκο στρατηγό σαράντα πτώματα στους δρόμους δεν ήταν προφανώς κάτι το υπολογίσιμο. Μια σφαγή άξια του ονόματος της και της “ενδόξου” τουρκικής ιστορίας δεν αριθμεί παρά χιλιάδες νεκρούς. Κατά τη διάρκεια της ημέρας της 12ης του μηνός, ένας Άγγλος μάρτυρας, ο κ.Wallace, επιστρέφοντας στο κτήμα που είχε στο Μπαϊρακλί (κοντά στο Κορδελιό), διαπίστωσε ότι το υπηρετικό του προσωπικό είχε πέσει βορά της φρίκης. Τα πτώματα τριών γυναικών επέπλεαν στον κολπίσκο μπροστά στο σπίτι. Ήταν των τριών υπηρετριών από το διπλανό ορφανοτροφείο θηλέων. Μια ομάδα Τούρκων είχε παρουσιαστεί στο ορφανοτροφείο, απαιτώντας την άμεση παράδοση τριών γυναικών. Αφού τις βίασαν, τις στραγγάλισαν και τις πέταξαν στη θάλασσα. Στη διάρκεια της ίδιας μέρας, της 12ης του μηνός, η έρευνα για Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικούς, που οι τουρκικές αρχές ισχυρίζονταν πως κρύβονταν στα σπίτια των Ορθοδόξων, έδωσε αφορμή στις πιο απεχθείς ακρότητες. Στη συνοικία του Πάνω Καρατάς, μια νιόπαντρη βιάστηκε διαδοχικά από εννέα κτήνη του είδους αυτού. Σ’ ένα διπλανό σπίτι, της κυρίας Marian Boudou, επτά στρατιώτες χύμηξαν πάνω στην κόρη της Paratsem και στις νεαρές κοπέλες που βρίσκονταν μαζί της. Η κακόμοιρη μητέρα που έχασε αμέσως τα λογικά της μπροστά σ’ αυτό το θέαμα, άρχισε να χορεύει «για το γάμο της κόρης της»! Το απόγευμα της ίδιας μέρας εκδόθηκε προκήρυξη του Νουρεντίν πασά που απαγόρευε στους Μουσουλμάνους επί ποινή θανάτου να δώσουν άσυλο σε Έλληνες και Αρμένιους στρατιώτες!

Απολυτίκιον Αγίων Μικρασιατών Ιερομαρτύρων [Ήχος δ΄]: “Η πενταυγής Αρχιερέων χορεία, τη των αγώνων νοητή δαδουχία, την Μικρασίαν άπασαν αυγάζει νοητώς, ο σοφός Χρυσόστομος, Γρηγορίω τω θείω, Αμβρόσιος, Προκόπιος και Ευθύμιος άμα, ούς ευφημούμεν είπωμεν πιστοί, χαίροις Μαρτύρων, πεντάριθμε σύλλογε.”

Απολυτίκιον Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης [Ήχος γ΄]: “Μέγαν μάρτυρα η Εκκλησία, μέγαν ήρωα το έθνος σύμπαν, τον της Σμύρνης υμνούμεν Χρυσόστομον. Και γαρ γενναίως αθλήσας υπέμεινεν υπέρ πατρίδος και πίστεως θανατόν, Ιεράρχου τε υπόδειγμα εαυτόν ανέδειξε τον στέφανον λαβών τον αμαράντινον.”

ΛΕΖΑΝΤΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΕΙΚΟΝΑΣ: Άγιοι Μικρασιάτες Μάρτυρες: ιεράρχες ιερείς μοναχοί και λαϊκοί , άνδρες γυναίκες και παιδιά (μια μικρασιατική οικογένεια). Ο Σταυρός στην κέντρο για την «Σταυρωμένη Μικρά Ασία». Το Καμπαναριό στο κέντρο του Σταυρού είναι αυτό της Αγια-Φωτεινής Σμύρνης. Εκ δεξιών προς αριστερά οι μάρτυρες ιεράρχες: Ζήλων Ευθύμιος, Κυδωνιών Γρηγόριος, Σμύρνης Χρυσόστομος, Ικονίου Προκόπιος, Μοσχονησίων Αμβρόσιος. Στην συνέχεια αριστερά του Σταυρού είναι ο Μοναχός (εκπρόσωπος των Μοναχών σφαγιασθέντων), δεξιά του Σταυρού ο Κληρικός (εκπρόσωπος των Κληρικών σφαγιασθέντων), και κάτω δεξιά ο Μικρασιάτης κάτοικος, αντιπροσωπεύοντας τον ανδρικό πληθυσμό που βασανίσθηκε και σφαγιάσθηκε και αριστερά η Γυναίκα-Μάνα και το Τέκνο, αντιπροσωπεύοντας το σύνολο του γυναικείου και παιδικού πληθυσμού που εβασανίσθη, εβιάσθη και μαρτύρησε στα τουρκικά βασανιστήρια.

1. Θα παρέμενε άγνωστο το μαρτύριό του, αν ένας από τους πρωταγωνιστές των δραματικών γεγονότων της 30ης Αυγούστου, ο διοικητής του αποσπάσματος, που τον οδήγησε στον Γολγοθά του, δεν αποφάσιζε να μιλήσει. Δεν τον καταδίωκαν οι τύψεις, δεν σκέφθηκε την ιστορική έρευνα⋅ απλώς, είχε οικονομικές δυσχέρειες και σκέφθηκε να πωλήσει τις πληροφορίες του κι ένα τραγικό κειμήλιο: το χέρι του οικτρά διαμελισθέντος Μητροπολίτη!! Οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάσμα θα φρικιούσε και μόνο στην ιδέα μιας τόσο ανίερης συναλλαγής, αλλ' όχι ο Τούρκος δήμιος του Χρυσόστομου. Και ο Ρουστέμ μπέης Βάσιτς έστειλε ανθρώπους του να βολιδοσκοπήσουν ομογενή της Σμύρνης, αν ήθελε ν' αγοράσει το χέρι του Χρυσόστομου. Η συναλλαγή αυτή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ⋅ αλλ' ο Βάσιτς μίλησε μετά από αδρή αμοιβή. Ο Νουρεντίν δεν ήθελε να εκτελέσει το Χρυσόστομο, δεν του αρκούσε η εκδίκηση αυτή. Ήθελε να τον ταπεινώσει, να τον εξετευλίσει και στη συνέχεια να τον παραδώσει στο μαρτύριό του. Τα περισσότερα για το μαρτυρικό τέλος του Ιεράρχη της Σμύρνης τα έδωσε ο ίδιος ο Βάσιτς. http://www.egolpion.com/23F45ECF.el.aspx#ixzz33aNgDtrf

2. Μητροπολίτου Ἐφέσου, Χρυσοστόμου Χατζησταύρου. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, “Οι κατά της Εκκλησίας και της Εκπαιδεύσεως της Μικράς Ασίας τελευταίοι διωγμοί των Τούρκων, Ι..Μ. Καισαριανής, 2010 σ. 30.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Μιχαλάκης Καραολής – Ανδρέας Δημητρίου: Μνήμη ηρώων 10.5.1956 - Οι Απαρχές της Θυσίας Κων/νος Αθ. Οικονόμου

 Μιχαλάκης Καραολής – Ανδρέας Δημητρίου: Μνήμη ηρώων 10.5.1956 - Οι Απαρχές της Θυσίας

Κων/νος Αθ. Οικονόμου

   

   Ο Μιχαλάκης Καραολής γεννήθηκε στο Παλαιχώρι Ορεινής, κοντά στη Λευκωσία στις 13.2.1933. Οι γονείς του ήταν ο Σάββας και η Παναγιώτα Καραολή. Τα αδέρφια του ήταν η Ελένη, ο Ανδρέας, η Μαρούλα και η Νίκη, ενώ ο Μιχαλάκης ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο του Παλαιχωρίου και αποφοίτησε με υποτροφία από την Αγγλική Σχ. Λευκωσίας. Απόφοιτος πι έπιασε δουλειά στην Υπηρεσία Φόρου Εισοδήματος. Ήταν επίσης αθλητής δρόμου στον σύλλογο ΑΠΟΕΛ. [δες φωτό]

   

   Εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. πριν από την 1.4.1955 και ήταν μέλος της ομάδας του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη. Στις 28.8.1955 ανέλαβε μαζί με τον συναγωνιστή του (μετέπειτα πολιτικό) Ανδρέα Παναγιώτου την εκτέλεση του αστυνομικού Ηρόδοτου Πουλλή, ο οποίος κατηγορείτο ως προδότης.

Η απόπειρα πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια ανοικτής διαδήλωσης του ΑΚΕΛ, την οποία παρακολουθούσε ο Πουλλής. Τον πυροβόλησαν δημόσια αρκετές φορές. Κατά την προσπάθεια διαφυγής του, ο Καραολής καταδιώχθηκε από τπαρευρισκόμενους και ένας από αυτούς έφραξε με το ποδήλατό του τον δρόμο του Καραολή, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει το δικό του ποδήλατο. Αργότερα οι αρχές ταυτοποίησαν τον Καραολή μέσω της πινακίδας του ποδηλάτου του και ακολούθως τον συνέλαβαν στο Τζιάος, ενώ εκείνος ετοιμαζόταν να προσχωρήσει στην αντάρτικη ομάδα του Γρ. Αυξεντίου.

Φυλακίστηκε στις Κεντρ. Φυλακές Λευκωσίας και καταδικάστηκε σε θάνατο στις 28.10 του ίδιου έτους, απο τους αποικιοκράτες της Βρετανίας. Δημόσιος κατήγορος στη δίκη του Καραολή ήταν ο μετέπειτα ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, Ντεκτάς. Ο Γρίβας σε μηνύματα του έγραφε: «κάντε το αδύνατο δυνατό, ελευθερώστε τον Καραολή».

   

   Ο άλλος μεγάλος αγωνιστής του κυπριακού Ελληνισμού, ο Ανδρέας Δημητρίου γεννήθηκε στον Άγιο Μάμα Λεμεσού -18.9.1934. Γονείς του ήταν ο Δημήτρης και η Ευδοκία Βασιλείου. Αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο Αγίου Μάμαντος και φοίτησε για τρία χρόνια στο Νυκτερινό Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Εργάστηκε αρχικά σε κατάστημα εκρηκτικών υλών και κυνηγετικών ειδών και αργότερα στον αγγλικό στρατό. Υπήρξε Γραμματέας της Συντεχνίας Αχθοφόρων στην Αμμόχωστο. Διακρινόταν για την εργατικότητα, την πρωτοβουλία και την ευσυνειδησία του. Εντάχθηκε από τους πρώτους στη δύναμη της ΕΟΚΑ και έδρασε με τις ομάδες Αμμοχώστου, επεκτείνοντας τη συμμετοχή του και στο εκτελεστικό.

   

   Μια από τις επιχειρήσεις στις οποίες πρωταγωνίστησε ήταν και η αρπαγή όπλων από τις στρατιωτικές αποθήκες του λιμανιού της Αμμοχώστου όπου εργαζόταν, στις αρχές Δεκεμβρίου 1955, αμέσως μετά την εκφόρτωσή τους και προτού μεταφερθούν και τακτοποιηθούν. Τα όπλα προωθήθηκαν σε διάφορες ανταρτικές ομάδες, οι οποίες μέχρι τότε ήταν εφοδιασμένες μόνο με κυνηγετικά. Η επιχείρηση πέτυχε απόλυτα και η Ε.Ο.Κ.Α. ενισχύθηκε σημαντικά. Λίγο αργότερα, 28.11.1955, αποπειράθηκε να εκτελέσει τον Βρετανό πράκτορα Τέυλορ, τον οποίο και τραυμάτισε. Τότε ο Ανδρέας βρέθηκε αντιμέτωπος με ένοπλους στρατιώτες σωματοφύλακες του πράκτορα. Πρόταξε εναντίον τους το όπλο του, το οποίο έπαθε εμπλοκή και έτσι οι στρατιώτες τον συνέλαβαν, αφού τον πλήγωσαν. Καταδικάστηκε σε θάνατο και μαζί με το συναγωνιστή του Καραολή. Μάλιστα ήταν οι πρώτοι που απαγχονίστηκαν από τους Άγγλους κατακτητές. Προηγουμένως, είχε υποβάλει έφεση η οποία απορρίφθηκε, όπως απορρίφθηκε και η αίτηση για χάρη, την οποία κατέθεσαν οι δικηγόροι στον αρχηγό των κατοχικών δυνάμεων του νησιού Χάρτιγκ και τη νεαρή βασίλισσα της γηραιάς αλβιόνος Ελισσάβετ.

Ο Γάλλος φιλόσοφος βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Αλμπέρ Καμύ, απηύθυνε προσωπικά γραπτή έκκληση στην ακατάδεχτη νεαρή Ελισάβετ για απονομή χάριτος. Η επιστολή αυτή αποκτήθηκε από τον φιλάνθρωπο και επιχειρηματία Νάσο Κτωρίδη και δωρήθηκε στο Εθνικό Μουσείο Αγώνα στη Λευκωσία.

Ο Μιχαλάκης Καραολής οδηγήθηκε στην αγχόνη στις 10.5.1956 τραγουδώντας τον Εθνικό ύμνο μαζί με τον Ανδρέα Δημητρίου. 

   

   Εκτελέστηκε πρώτος λέγοντας: Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε. Οι Άγγλοι δεν επέτρεψαν στην οικογένειά του να πάρει το σώμα του και να το θάψει, αλλά αντ' αυτού το έθαψαν, μαζί με το σώμα του Δημητρίου, οι ίδιοι οι δήμιοι σε ένα περιφραγμένο χώρο εντός των φυλακών, τα λεγόμενα Φυλακισμένα Μνήματα. Ο Μιχαλάκης Καραολής κατά την διάρκεια της κράτησης του ανέφερε σε ένα γράμμα προς τους φίλους του τα παρακάτω:

Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν

μόνο πως πρέπει να ζουν
Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν
Και πως την πατρίδα να τιμούν.

   

Δεύτερος από δεξιά ο Καραολής

  Την ίδια ώρα ο Μιχ. Δημητρίου έλεγε: “Το μόνο που λυπούμαι είναι που δεν θα προλάβω να δω την Κύπρο μας ελεύθερη”.Κι αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια προς τη μάνα του, λίγες ώρες πριν από τον απαγχονισμό του.

“Στο καλό, γιε μου και να έχεις θάρρος ως το τέλος”, ήταν η απάντησή της.

Η εκτέλεση αυτών των Κυπρίων αγωνιστών προκάλεσε εντονότατο ρεύμα αγανάκτησης σ΄ ολόκληρο τον κόσμο. Στην Αθήνα πραγματοποιήθηκαν πολλές συγκεντρώσεις και πορείες, που συχνά αντιμετωπίστηκαν βάναυσα από την ... ελληνική αστυνομία! [μη χαλάσουν οι σχέσεις μας με τους .... σνομπ ''φίλους'' μας της Βρετανίας]

   

                                     

                                                    Αθάνατοι!

70 χρόνια πριν, σαν σήμερα: Η ίδρυση της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών 1.4.1955 Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

70 χρόνια πριν, σαν σήμερα: 

Η ίδρυση της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών 1.4.1955 + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

   

Εβδομήντα χρόνια πριν! Η Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), η οργάνωση Ελλήνων της Κύπρου, έδρασε την περίοδο 1955-9 για την απελευθέρωση του μαρτυρικού νησιού από το βρετανικό ζυγό και την Ένωση με την Ελλάδα. Στρατιωτικός αρχηγός ήταν ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Πολιτικός αρχηγός της ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Η ΕΟΚΑ υποστηρίχθηκε από το σύνολο του λαού και του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας, πλην ΚΚΕ¹. Η έναρξη του αγώνα, την 1η Απριλίου σηματοδοτήθηκε με επίθεση σε κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικούς σταθμούς, τον ραδιοσταθμό και στο βρετανικό στρατόπεδο Αμμοχώστου. Η δραστηριότητα συνεχίστηκε με επιθέσεις σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ενέδρες σε βρετανικά οχήματα και εκτελέσεις Βρετανών, και Κυπρίων συνεργατών των Βρετανών. Η δραστηριότητα της ΕΟΚΑ έληξε την 24η/12/1959 με τη συμφωνία της Ζυρίχης. Τελικά η ανεξαρτησία, αλλά όχι η Ένωση, κηρύχθηκε στις 15/8/1960. Η αρχή είχε γίνει αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Η ένωση με την Ελλάδα ήταν ο απώτερος στόχος. Αν και η ανεξαρτησία έφερε προσωρινά ειρήνη στο νησί, εντούτοις το νέο Σύνταγμα απαγόρευε την ένωση της Κύπρου με άλλο κράτος και κάθε πιθανή διχοτόμηση. Καθιστούσε εγγυήτριες δυνάμεις την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βρετανία. Η Βρετανία κατάφερε, μέσω της συμφωνίας, να διατηρήσει στρατιωτικές βάσεις στο νησί μειώνοντας τον βαθμό ανεξαρτησίας. Αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτές οι περιοχές μετατράπηκαν αργότερα με βρετανική μονομερή απόφαση σε κτήση του βρετανικού στέμματος [sic!] και όχι απλώς βάση (κάτι σαν το Γιβραλτάρ)!

Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Η συνεισφορά της Εκκλησίας στην προσπάθεια ήταν καθοριστική. Η οργάνωση ΟΧΕΝ ήταν ο προθάλαμος εισόδου στην ΕΟΚΑ και πολλοί αγωνιστές ξεκίνησαν από εκεί. Τη μεταλαμπάδευση της εξέγερσης στους νέους, είχε αναλάβει η ΑΝΕ («Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ»). Με “παράνομες” προκηρύξεις καθώς και το έντυπο «Εγερτήριον Σάλπισμα» βοήθησε στη διάδοση του ιδεολογικού υποβάθρου της εξέγερσης. Στις 15/1/1950, η Εθναρχούσα Εκκλησία Κύπρου πραγματοποίησε Δημοψήφισμα, στο οποίο ο Ελληνικός Κυπριακός λαός ψήφισε την Ένωση με την Ελλάδα, σε ποσοστό 95,7%. Οι Άγγλοι, όμως, τήρησαν αρνητική στάση. Στις 28/7/1954, ο Υφυπουργός Αποικιών, Χένρυ Χόπκινσον, ανέφερε “η Κύπρος έχει στρατηγική αξία, και γι' αυτό ουδέποτε θα τύχει αυτοδιάθεσης”. Η Ελλάδα, το 1954, ζήτησε από τον ΟΗΕ την «Εφαρμογήν της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών, στην περίπτωσιν του λαού της Κύπρου». Στις 17/12/1954, η Γ.Σ. του Ο.Η.Ε. απέρριψε την αίτηση!!! Στις 9/3/1956, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συνελήφθη στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, από το οποίο θα μετέβαινε στην Αθήνα, για συνομιλίες με την Ελληνική Κυβέρνηση. Την ίδια μέρα συνελήφθησαν και οι: Μητροπολίτης Κερύνειας, Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου και Πολύκαρπος Ιωαννίδης. Όλοι εξορίστηκαν σε μια άλλη αποικία της ''Γηραιάς Αλβιόνος'', τις Σεϋχέλλες.

 

 ΗΡΩΩΝ ΠΑΝΘΕΟΝ: Στις 10 Μαΐου 1956 πρωτοποτίστηκε το δέντρο της λευτεριάς! Οι: Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου απαγχονίστηκαν στις φυλακές Λευκωσίας, για τη δράση τους, ως μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Ενταφιάστηκαν στις κεντρικές φυλακές. Εκεί, αργότερα, θα ταφούν άλλα έντεκα μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Στις 9/8/1956 απαγχονίζονται οι: Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ και Ιάκωβος Πατάτσος. Άλλοι τρεις αγωνιστές απαγχονίζονται στις 21/9, οι: Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Παναγίδης και Στέλιος Μαυρομάτης. Ακολούθησε η θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου (3/3/1957), στη μονή Μαχαιρά, όταν οι Άγγλοι έριξαν βενζίνη κι εμπρηστικές βόμβες στο κρησφύγετό του, οπότε ο ήρωας έγινε ολοκαύτωμα. Ξημερώματα της 14ης Μαρτίου 1957 απαγχονίστηκε ο 19χρονος μαθητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Στις 5/7/58, οι Άγγλοι συνέλαβαν ένα παιδί, στο Αυγόρου, και πυροβόλησαν εναντίον αμάχων του χωριού. Φονεύθηκαν οι: Παναγιώτης Ζαχαρία και Λουκία Παπαγεωργίου, έγκυος μητέρα έξι παιδιών. Στις 2/9/1958, στο Λιοπέτρι, Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν τέσσερις αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Οι: Ανδρέας Κάρυος, Φώτης Πίττας, Ηλίας Παπακυριακού και Χρήστος Σαμαράς, έπεσαν νεκροί. Στις 19 Νοεμβρίου 1958, οι Άγγλοι σκότωσαν και τον Κυριάκο Μάτση, στο Κάτω Δίκωμο.

   

ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΠΟΥΣ: Ο αγώνας εξερράγη στις 0.30" το πρωί της lης Απριλίου 1955. Η Κύπρος μετατράπηκε σε ηφαίστειο, τρομάζοντας τους αποικιοκράτες. Τα γαλανόλευκα λάβαρα υψώθηκαν παντού. Ολόκληρο το νησί έγινε μια απέραντη γαλανόλευκη σημαία. Κι η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε από πολεμικά τροπάρια του Γένους και εμβατήρια ξεσηκωμού. Το έθνος ξύπνησε, θυμήθηκε την Αγία Λαύρα, το εθνικό όνειρο θέριεψε παίρνοντας σάρκα και οστά. Εκείνη την πρώτη νύχτα χτύπησε η ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου στη Δεκέλεια. με αποστολή να προκαλέσουν διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος σ' όλο το νησί. Ο Μάρκος Δράκος με την ομάδα "Αστραπή" ανατίναξαν το Ραδιοφωνικό σταθμό. Πρώτος νεκρός ο Μόδεστος Παντελή. Ο ήρωας πέθανε από ηλεκτροπληξία επιχειρώντας καταστροφή ηλεκτροφόρων καλωδίων. Την 1η Απριλίου 1955, η Κύπρος ξύπνησε αναστατωμένη πριν χαράξει η αυγή. Η αναστάτωση σύντομα έδωσε τη θέση της στον ενθουσιασμό. Το πανηγύρι άρχιζε. Κι ο Διγενής κυκλοφορούσε την προκήρυξή του: “Με την βοήθειαν τού θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου τού Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα διά την αποτίναξιν τού Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα το οποίον μάς κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: "'Η τάν ή επί τάς". Είναι καιρός να δείξωμεν, ότι εάν η διεθνής διπλωματία είναι άδικος και άνανδρος, η Κυπριακή ψυχή είναι γενναία. Εάν οι δυνάσται μας δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά μας, μπορούμε να την διεκδικήσωμεν με τα ίδια μας τα χέρια και με το αίμα μας (...)” Αρχικά η ΕΟΚΑ ιδρύθηκε με σκοπό τη διενέργεια μικρής εκτάσεως στρατιωτικών επιχειρήσεων, κυρίως δολιοφθοράς σε αγγλικούς στόχους στην Κύπρο, για δημιουργία θορύβου που θα υποβοηθούσε τις πολιτικές ενέργειες του Μακαρίου για τη λύση του Κυπριακού ζητήματος. Στη συνέχεια, μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων του Μακαρίου με τον κυβερνήτη Χάρτιγκ (αρχές 1956), της εξορίας του πρώτου από τον δεύτερο (9/3/1956) και των μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεων του Χάρτιγκ κατά της ΕΟΚΑ, η οργάνωση αναμετρήθηκε ανοιχτά με τους Βρετανούς. Νέος κυβερνήτης ανέλαβε ο Χιού Φούτ, που ζητά να συναντηθεί με τον Γρίβα. Το Κυπριακό ζήτημα συζητείται σε πολλά παρασκηνιακά επίπεδα. Συγχρόνως εκδηλώθηκε μεγάλης κλίμακας οργανωμένη επίθεση των Τουρκοκυπρίων κατά των Ελληνοκυπρίων και των περιουσιών τους σε άμεση συνέργεια με τους Βρετανούς!! H ΕΟΚΑ τότε ξανάρχισε τη δράση της, ενώ επαναλαμβάνονταν μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις των Βρετανών κατά της ΕΟΚΑ. Λίγες εβδομάδες αργότερα, συνεχίζονται οι επιθέσεις των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους τώρα κτυπά η ΕΟΚΑ. Οι Άγγλοι με την πολιτική τους δημιουργούν στην Κύπρο συνθήκες διακοινοτικής διαμάχης. Τελικά ο αγώνας έμεινε ημιτελής: η Κύπρος ανεξάρτητη, όμως διχοτομημένη και αδικαίωτη στον αγώνα για Ένωση.

   

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Οι θυσίες του κυπριακού Ελληνισμού δεν ευοδώθηκαν. Το νησί, εξ αιτίας συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων και λαθών των ελληνικών κυβερνήσεων, έμεινε εκτός ελληνικού κράτους. Τα διδάγματα, όμως, οι αγώνες και οι θυσίες των νέων της Ε.Ο.Κ.Α. αποτελούν παρακαταθήκες πάνω από το εφήμερο, το ιδιοτελές και τη νεοελληνική φιλαυτία μας. Ο ίδιος ο Ελληνισμός της Κύπρου συνεχίζει και σήμερα να διαπνέεται από την ίδια ηρωική παρακαταθήκη κι όποτε χρειάστηκε έμεινε σταθερά πιστός στη μνήμη των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, απορρίπτοντας σχέδια τύπου Ανάν, δείχνοντας απίστευτη γενναιότητα απέναντι στο βόρειο κατακτητή γείτονά της, τολμώντας να αντιταχθεί ακόμη και σε τρόικες, παραδειγματίζοντας τη Μητέρα Πατρίδα.

ΥΠΟΜΝΗΜΑ 1. ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΑΚΕΛ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ: Ο Ριζοσπάστης γράφει στη στήλη «Σαν σήμερα»: «1955: Έναρξη του ένοπλου αγώνα της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), που στόχο είχε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Είχε έντονο αντικομμουνιστικό και εθνικιστικό χαρακτήρα. Επικεφαλής ήταν ο Γ. Γρίβας (που στην Κατοχή έδρασε ως αρχηγός της αντικομμουνιστικής οργάνωσης Χ), ενώ τη συγκατάθεσή του είχε δώσει και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Στο στόχαστρό της βρέθηκαν Τουρκοκύπριοι, αλλά και συνδικαλιστές, μέλη και στελέχη του ΑΚΕΛ. Η δράση της συντέλεσε στην έξαψη του εθνικιστικού μίσους»!!
Δηλαδή ο Αγώνας ενός σκλαβωμένου τμήματος του Ελληνισμού, για την ενσωμάτωσή του στον εθνικό κορμό δεν μπορεί κατά τους δογματιστές κομμουνιστές να έχει ως δεδομένο τον Εθνικιστικό του χαρακτήρα...

 2.  Τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΑΚΕΛ όχι μόνο στάθηκαν ενάντιοι στον Αγώνα της ΕΟΚΑ, αλλά φρόντισαν από τη μία πλευρά να χαρακτηρίσουν «βαρελότους» και «τρακατρούκες» τους σκληροτράχηλους Μαχητές της, ενώ από την άλλη ως κοινοί ρουφιάνοι από τον ραδιοφωνικό σταθμό «η φωνή της αλήθειας», που έδρευε στη Μόσχα, φρόντισαν να πληροφορήσουν τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές, ότι πίσω από το ψευδώνυμο του Διγενή κρυβόταν ο Γεώργιος Γρίβας. Οι Τουρκοκύπριοι «που βρέθηκαν στο στόχαστρο» της ΕΟΚΑ [όπως αναφέρουν οι ινστρούχτορες της ακελικής καθοδήγησης],  ήταν οι αστυνομικοί βασανιστές που είχαν επιστρατεύσει οι Άγγλοι αποικιοκράτες για να ξυλοφορτώσουν βάναυσα τον Κυπριακό Λαό, ο οποίος διαδήλωνε υπέρ της Ένωσης και συμπαρατασσόταν στο πλευρό της ΕΟΚΑ. Είναι χαρακτηριστικό πως  Ακόμα και ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα είχε υποκλιθεί μπροστά στο μεγαλείο των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ και εμπνεύστηκε από τις τακτικές της για το δικό του αντάρτικο.

Το ΑΚΕΛ αν και εκείνη την περίοδο στήριζε τον αγώνα για Ένωση με την Ελλάδα, εναντιώθηκε στον αγώνα της ΕΟΚΑ και κατηγορήθηκε ότι συνεργαζόταν με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες (Ιντελιτζενς Σερβις) για να τον σαμποτάρει. Την προδοσία του Κυπριακού αγώνος κατήγγειλε η ίδια η ΕΟΚΑ με το βιβλίο της «Η κομμουνιστική ηγεσία του Κυπριακού αγώνος». Στην σελίδα 44 αναφέρει «Και ενώ αί Κυπριακαί Αρχαί ζαλισμέναι από τον αιφνιδιασμόν της 1ης Απριλίου προσπαθούν ματαίως να βρούν ποιοί οι πρωτεργάται και αρχηγοί του κινήματος, ο αρχηγός του ΚΚΕ Ζαχαριάδης εις την ραδιοφωνικήν εκείνην ομιλίαν του, αποκαλύπτει διά πρώτη φοράν είς τους Άγγλους την ταυτότητα του Διγενή. Και το ακελικόν όργανον "Ν. Δημοκράτης" έσπευσε να δημοσιεύση την ομιλίαν εκείνην δια να μεταδοθή και εν Κύπρω παντού η προδοσία».[1] Αποτέλεσμα της στάσεως των κομμουνιστών ήταν το αγγλικό BBC (εκπομπή 29 Αυγούστου 1956) να επαινή το ΑΚΕΛ, διότι: «Με φυλλάδια του αντιτίθεται εις την ΕΟΚΑ και ζητεί συνέχισιν της εκεχειρίας και την ειρήνευσιν [...] πράγμα που δεικνύει ότι το ΑΚΕΛ έχει συναίσθησιν των επιθυμιών του λαού».[1] Επίσης οι κομμουνιστές με έγγραφο της Κεντρικής Γραμματείας του ΑΚΕΛ (Σεπτέμβρης 1955) καλούν τους Κυπρίους «να σαμποτάρουν τον έρανον υπέρ των πολιτικών κρατουμένων [...] διότι τα χρήματα, προωρίζοντο διά την αγοράν όπλων της εγκληματικής ΕΟΚΑ».[1] Το ΑΚΕΛ αμφισβητεί αυτές τις κατηγορίες και αμφισβητεί ότι τα μέλη του που σκοτώθηκαν από την ΕΟΚΑ ήταν όντως προδότες. Περισσότερα από 30.000 αγγλικά στρατεύματα χρησιμοποιήθηκαν για να καταστείλουν την εξέγερση ενώ σκοτώθηκαν 104 άτομα. Σύμφωνα όμως με άλλες εκτιμήσεις λέγεται ότι ο αριθμός αυτός ήταν τριπλάσιος.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ, 40΄ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ: 

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Αποτέλεσμα της στάσης των κομμουνιστών ήταν το αγγλικό BBC (29/8/1956) να επαινεί το ΑΚΕΛ, διότι: «Με φυλλάδια του αντιτίθεται εις την ΕΟΚΑ και ζητεί συνέχισιν της εκεχειρίας και την ειρήνευσιν πράγμα που δεικνύει ότι το ΑΚΕΛ έχει συναίσθησιν των επιθυμιών του λαού»! Ακόμη η ΕΟΚΑ στο βιβλίο: «Η κομμουνιστική ηγεσία του Κυπριακού αγώνος», καταγγέλει στη σελίδα 44: «Και ενώ αί Κυπριακαί Αρχαί ζαλισμέναι από τον αιφνιδιασμόν της 1ης Απριλίου προσπαθούν ματαίως να βρούν ποιοί οι πρωτεργάται και αρχηγοί του κινήματος, ο αρχηγός του ΚΚΕ Ζαχαριάδης εις ραδιοφωνικήν ομιλίαν του, αποκαλύπτει διά πρώτη φοράν είς τους Άγγλους την ταυτότητα του Διγενή. Και το ακελικόν όργανον "Ν. Δημοκράτης" έσπευσε να δημοσιεύση την ομιλίαν δια να μεταδοθή και εν Κύπρω παντού η προδοσία». Δες σχετικά: Nancy Crawshaw, The Cyprus Revolt

Σαν σήμερα: Για να μην ξεχνάμε! Το χρονικό των Ιμίων 30-31/1/1996 +ΒΙΝΤΕΟ του Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Σαν σήμερα: Για να μην ξεχνάμε! Το χρονικό των Ιμίων 30-31/1/1996 +ΒΙΝΤΕΟ

του Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

Οι Έλληνες ίσως ξεχνάμε εύκολα, μα η λήθη δεν βοηθά στην αποφυγή αντίστοιχων καταστάσεων στο μέλλον. Ας δούμε τα γεγονότα που οδήγησαν, πριν σχεδόν 30 χρόνια, Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα πολέμου.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ: 26/12/1995: Το τουρκικό φορτηγό πλοίο «Φιγκεν Ακάντ» προσαράζει τυχαία (;) στις βραχονησίδες Ίμια. Ο Τούρκος πλοίαρχος ισχυρίζεται ότι βρίσκεται σε τουρκικά χωρικά ύδατα αρνούμενος αποδοχής βοήθειας από ελληνικά μέσα έρευνας και διάσωσης.

28/12: ελληνικά ρυμουλκά απεγκλωβίζουν το τούρκικο πλοίο .

29/12: ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ χαρακτηρίζει τα Ίμια τουρκικό έδαφος, ενώ η Ελλάδα απορρίπτει τους ισχυρισμούς των Τούρκων (10/1/96!) αναφέροντας τη συνθήκη των Παρισίων του 1947, με την οποία τα Ίμια παραχωρήθηκαν από την Ιταλία στην Ελλάδα, κατά την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων.

14/1: Ο Αμερικάνος πρόεδρος Κλίντον, σε επιστολή του προς Ελληνοαμερικανό γερουσιαστή, αναφέρει: “Φοβάμαι θερμό επεισόδιο”.

19/1: Στην Ελλάδα πρωθυπουργός γίνεται ο Σημίτης.

25/1: Ο δήμαρχος Καλύμνου, Δ. Διακομιχάλης, συνοδευόμενος από Αστυνομικούς, υψώνει στα Ίμια την ελληνική σημαία.

28/1: Μία ομάδα Τούρκων δημοσιογράφων της «Χουριέτ» προσεγγίζει τα Ίμια με ελικόπτερο, υποστέλλει την ελληνική σημαία και υψώνει την τουρκική. Άνδρες του περιπολικού «Παναγόπουλος» στις 08:00 αντιλαμβάνονται την τουρκική σημαία.Τις επόμενες ώρες ο αρχηγός Γ.Ε.Ν. δίνει εντολή στον πλοίαρχο του περιπολικού «Αντωνίου» να σπεύσει στα Ίμια, να αφαιρέσει την τουρκική σημαία και να υψώσει ξανά την ελληνική. Ο Αρχηγός Γ.Ε.Ν. επικοινωνεί με τον Α.Γ.Ε.ΕΘ.Α., ναύαρχο Λυμπέρη, τον οποίο ενημερώνει για τα γεγονότα. Ο Λυμπέρης επιδοκιμάζει τις κινήσεις του Α/Γ.Ε.Ν. και παράλληλα ενημερώνει τον υπουργό Εθνικής Αμύνης, Αρσένη, ενώ επικοινωνεί με το Ναυτικό Διοικητή Αιγαίου, αρχιπλοίαρχο Ι. Καλλιγιάννη, συμβουλεύοντάς τον να υψωθεί η σημαία από το δήμαρχο Καλύμνου και όχι απευθείας από το πολεμικό πλοίο (λόγω αποστρατικοποιημένης ζώνης). Η επικοινωνία, όμως, δεν κατέστη δυνατή και η σημαία υψώθηκε από το πλήρωμα του «Αντωνίου» .

30/1: Δημοσιεύεται σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο οι Τούρκοι διεκδικούν το σύνολο των βραχονησίδων, πλησίον των Τουρκικών ακτών. Από το πρωί στην περιοχή επικρατεί ένταση. Το απόγευμα, ελληνικά και τουρκικά πολεμικά έχουν σπεύσει στην περιοχή των Ιμίων προωθούμενα σε διάταξη μάχης. Συγχρόνως, άνδρες των Ο.Υ.Κ. αποβιβάζονται στα Ανατολικά Ίμια και Ειδικές Δυνάμεις στην γειτονική Καλόλιμνο. Στις 23:00 διατάσσεται επιστράτευση στις στρατιωτικές δυνάμεις Έβρου και νήσων του Αιγαίου.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ: 30/31/1/1996: Τη νύχτα, οι καιρικές συνθήκες είναι εξαιρετικά κακές: Βρέχει συνεχώς, ορατότητα μηδενική. Στη 01:15 Τούρκοι κομάντος διαφεύγουν της προσοχής των στελεχών του Πολεμικού Ναυτικού και αποβιβάζονται στη μικρή Ίμια, όπου δε βρίσκονται ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις. Υψώνουν την τουρκική σημαία. Παραμένουν επτά ώρες. Το γεγονός διαπιστώνεται από το «Αντωνίου» και επιβεβαιώνεται από ελικόπτερο της Φρεγάτας «Ναυαρίνο». Στις 05:30 το ελικόπτερο επιστρέφοντας καταπέφτει στη θάλασσα. Σκοτώνονται οι αξιωματικοί που επέβαιναν, Χ. Καραθανάσης, Ε. Γιαλοψός, Π. Βλαχάκος, οι οποίοι μαζί με τους Κυπρίους φονευθέντες αγωνιστές Τάσο Ισαάκ και Σολ. Σολωμού συναπαρτίζουν την ομάδα των τελευταίων αθανάτων ηρώων του Ελληνισμού στον 20ο αιώνα. Το ΚΥΣΕΑ, που κατευθυνόταν από τις γραμμές των πολιτικών προϊσταμένων (Σημίτη και ΥΠΕΘΑ Αρσένη) ύστερα από σύσκεψη, απορρίπτει το ενδεχόμενο ανακατάληψης των Ιμίων, για αποφυγή σύρραξης! Στις 06:10, οι υπουργοί Αμύνης και Εξωτερικών, Αρσένης και Πάγκαλος, στη θητεία του οποίου σημειώθηκε το εξίσου ατιμωτικό περιστατικό της υπόθεσης Οτσαλάν, ανακοινώνουν τη συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας με παρέμβαση του Προέδρου Κλίντον και του Χόλμπρουκ. Οι ελληνικές δυνάμεις αποχωρούν από τα Ίμια παίρνοντας μαζί την ελληνική σημαία. Το ίδιο πράττουν και οι Τούρκοι καταδρομείς. Τέλος ο Έλληνας πρωθυπουργός εκφράζει τις ... θερμές του ευχαριστίες στον πρόεδρο Κλίντον για τη μεσολάβησή του στην προσπάθεια αποφυγής περαιτέρω κλιμάκωσης. Ο ΥΕΘΑ, Γ. Αρσένης, απέδωσε την πτώση του ελικοπτέρου στο φαινόμενο vertigo, (απώλεια προσανατολισμού του πιλότου, όπου πολύ συχνά συγχέεται θάλασσα και ουρανός κατά τους ελιγμούς των σκαφών), λόγω του σκότους και των καιρικών συνθηκών! Σημειώνεται ότι τα ελικόπτερα αυτά δεν τηρούν προδιαγραφές νυκτερινών πτήσεων. Η πτώση του ελικοπτέρου, οι καταγγελίες συγγενών των νεκρών αξιωματικών, σε συνδυασμό με την επιμονή του ΥΠΕΘΑ να μην παρουσιάσει τα συντρίμμια του σκάφους, ερέθισε τη δυσπιστία της κοινής γνώμης πυροδοτώντας σειρά σεναρίων: Την 1/2/1996 η «Απογευματινή» αποκαλύπτει εμπιστευτικό σήμα του πιλότου του ελικοπτέρου (ώρα 04.49 της 31ης Ιανουαρίου). Ο πιλότος ανέφερε κατά λέξη προς τη φρεγάτα «Ναυαρίνο»: «Έχω ένδειξη master caution (γενική ηλεκτρονική βλάβη), emergency (κίνδυνος)». Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ένδειξη αυτή σημαίνει ότι είτε το ελικόπτερο δέχεται ηλεκτρονική παρεμβολή, είτε ότι υπάρχει μηχανική βλάβη, οπότε και ανάβει το αντίστοιχο λαμπάκι. Αμέσως μετά, όμως, ο πιλότος προσθέτει: «αλλά το λαμπάκι δε δείχνει τίποτε». Και η υπόθεση της ηλεκτρονικής παρεμβολής φαίνεται άστοχη διότι οι συσκευές ηλεκτρονικού πολέμου των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων δεν κατέγραψαν τίποτε, ούτε και υπήρξαν στοιχεία που να συνηγορούν σε αυτήν την εκδοχή. Κυρίαρχο σενάριο παραμένει αυτό της κατάρριψης του ελικοπτέρου από τους Τούρκους καταδρομείς που βρίσκονταν στο νησί. Την άποψη αυτή ενίσχυσαν εικόνες που μεταδόθηκαν μετά την ανάσυρση τμήματος του ελικοπτέρου, που έδειχναν σειρά οπών στο κυρίως σώμα του σκάφους. Σύμφωνα με την εξήγηση που δόθηκε, επρόκειτο για υποδοχείς μπουλονιών τα οποία έσπασαν κατά την πρόσκρουση του ελικοπτέρου στο νερό. Πάντως τα ανασυρθέντα τμήματα του ελικοπτέρου δε στάλθηκαν ουδέποτε στο εργοστάσιο της κατασκευάστριας Augusta, για έλεγχο, αλλά φυλάσσονται αμπαρωμένα σε υπόστεγο της βάσης ελικοπτέρων.

Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ: Η νύχτα αυτή απετέλεσε σημείο καμπής για την ελληνική πολιτική στο Αιγαίο. Όσοι χειρίστηκαν την κρίση, ειδικά ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης, που ευχαρίστησε την αμερικανική πλευρά μέσα στο Κοινοβούλιο και ο ΥΠΕΞ, Πάγκαλος, δέχθηκαν σφοδρές επικρίσεις, ενώ πολλοί μίλησαν για εθνική μειοδοσία. Σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, το απόγευμα της 31/1/1996, στη διάρκεια δεξίωσης στη Γερουσία των Η.Π.Α., Αμερικανοί επίσημοι διοχέτευαν την πληροφορία ότι τις προσεχείς ώρες οι Τούρκοι θα καταλάμβαναν ελληνική βραχονησίδα στην περιοχή των Ιμίων. Το γεγονός κατεγράφη από παριστάμενους Έλληνες διπλωμάτες και στρατιωτικούς, που ενημέρωσαν την Αθήνα τηλεγραφικά και τηλεφωνικά και συγκεκριμένα από τον τότε Επιτετραμένο της πρεσβείας στην Ουάσιγκτον, Κ. Κοκώση. Η πληροφορία διοχετευόταν, αφού είχε προηγηθεί η προσωπική διαμεσολάβηση του προέδρου Μπιλ Κλίντον, η οποία είχε θεωρηθεί «επιτυχής». Πώς η πρωθυπουργός της Τουρκίας, Τανσού Τσιλέρ, βρήκε το σθένος να προχωρήσει στην κατάληψη των μικρών Ιμίων, παραμένει ακόμη αναπάντητο. Την 1/2/1996, (λήξη της κρίσης), ο Νίκολας Μπερνς (Σταίητ Ντηπάρτμεντ), κατά την τακτική ενημέρωση Τύπου, δήλωσε ορθά-κοφτά πως: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες από σήμερα δεν αναγνωρίζουν ελληνική κυριαρχία στη βραχονησίδα Ίμια καθώς και σε μία σειρά νησάκια κατά μήκος των ακτών του Ανατολικού Αιγαίου, τα οποία έχουν το ίδιο καθεστώς με τα ΄Ιμια και δεν είναι μεγαλύτερα από το κτήριο του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών(!)». Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ν. Μπερνς δήλωσε ότι οι Η.Π.Α. δεν αναγνωρίζουν στα Ίμια ούτε τουρκική κυριαρχία, αποκαλώντας τα τουρκιστί, δηλαδή ‘Καρντάκ’. Η κυβέρνηση Σημίτη ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για τη δήλωση Μπερνς, παρά το ότι, μέχρι εκείνην τη στιγμή, σταθερή θέση των Αμερικανών για την κρίση ήταν ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παίρνουν θέση. Ελλάδα και Τουρκία είναι σύμμαχοί μας και οφείλουν να παρακαθίσουν σε συνομιλίες για επίλυση των διαφορών τους». Αξίζει να σημειωθεί η παντελής “αφωνία” των συμμάχων και εταίρων μας στην Ε. Ένωση.

ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΙΕΣ: Θριαμβολογίες και λεονταρισμοί ακολούθησαν στην Τουρκία μετά την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων από τις βραχονησίδες. Ο τουρκικός φανατισμός και η έξαρση εθνικισμού ενισχύθηκαν από εμπρηστικές δηλώσεις Τούρκων πολιτικών, που εμφανίστηκαν ως οι «νικητές» της κρίσης. Τα τουρκικά κανάλια έδωσαν ρεσιτάλ φανατισμού στα δελτία ειδήσεων και έφτασαν στο σημείο να δείξουν νίκες της εθνικής ποδοσφαιρικής τους ομάδας, νικηφόρους αγώνες πάλης μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, ενώ έκαναν αναφορές ακόμα και στο 1922 και στον θύτη του πρώτου ολοκαυτώματος (Ελλήνων και Αρμενίων) του 20ου αιώνα, Κεμάλ Ατατούρκ. Η πρωθυπουργός της Τουρκίας εμφανίστηκε χαμογελώντας να δηλώνει: «Η σημαία αυτή κατέβηκε και οι στρατιώτες εκείνοι έφυγαν». Ο υπουργός Εξωτερικών Μπαϊκάλ σε δηλώσεις του είπε ότι «δεν παίζουν με την Τουρκία. Αποβιβαστήκαμε στο Καρντάκ. Δείξαμε ότι η Τουρκία έχει σαφή πολιτική βούληση στον τομέα υλοποίησης των στόχων της».

Η ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ: Η συνθήκη του 1932 καθόριζε τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ιταλίας, που κατείχε τα Δωδεκάνησα, και Τουρκίας. Σ' αυτήν βασίστηκαν οι παραχωρήσεις του 1947 (μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου) προς την ελληνική πλευρά. Τα Ίμια παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα από την Ιταλία με αυτή τη συνθήκη, ενώ επακολούθησε η επίσημη ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα (1948). Στην πρώτη συνθήκη ανάμεσα σε Ιταλία και Τουρκία συμπεριλαμβάνονταν σε χάρτη και ορίζονται με σαφήνεια ποιες βραχονησίδες ανήκαν στην Ιταλία. Αργότερα, καθώς όλες οι ιταλικές κτήσεις πέρασαν στην ελληνική κυριότητα, και τα Ίμια ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος. Η Τουρκία είχε αποδεχτεί το καθεστώς επικυριαρχίας της Ελλάδας στα νησιά αυτά.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: 1. “Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΥ” (συνέντευξη με το δημοσιογράφο που ανήρτησε την τουρκική σημαία) 30/1/2009

2. www.citypress-gr.blogspot.com

3. Εφημερίδα «Δημοκρατία», 29/1/2011 “15 χρόνια από την Εθνική ταπείνωση στα Ίμια” (Λ.. Μπλαβερης)

4. www.strategyreport.gr/,

5. Αθεατος κοσμος , alter tv

Σημείωση: ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ “ΗΡΩΕΣ”: Αξίζει να σημειώσουμε τι απέγιναν οι παρασημοφορημένοι άνδρες της τουρκικής ομάδας “Καρτάκ”. Σε άσκηση στη Μαρμαρίδα το ελικόπτερο που επέβαιναν εξερράγη και φονεύθηκαν όλοι οι άνδρες της “Καρντάκ”, πλην τριών που απουσίαζαν. Ένας απ' αυτούς ήταν κι ο αδειούχος Τούρκος Ταγματάρχη Ζεκί Σεν. Ο Ζεκί Σεν, ήταν καταδρομέας, μέλος της γνωστής μονάδος SAT (αντίστοιχη της ΟΥΚ). Τούρκοι δημοσιογράφοι ανέφεραν ότι υπήρξε ελληνικό σαμποτάζ, εκδίκησης για τα Ίμια. Αργότερα ο Αρχηγός τους Ζεκί Σεν, αποσπάστηκε μυστικά στην Γεωργία. Δύο μήνες μετά, με διαφορά 3 ημερών, φεύγουν από την ζωή και οι δύο επιζώντες Τούρκοι κομάντος, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μέσα στο ίδιο έτος δηλαδή και οι 12 Τούρκοι κομάντος των Ιμίων, δεν ήταν πλέον στην ζωή εξαιρουμένου τον Αρχηγού τους. Τα ίχνη του Ζεκί Σεν χάθηκαν για ένα διάστημα, ώσπου το 2003 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Στις 6/5/2003, ο Ζεκί Σεν γιόρτασε τα γενέθλια του με την κοπέλα του και φίλους σε κλαμπ της Κων/πόλης (LAILA) στο Ορτάκιοϊ. Την νύχτα των γενεθλίων την πέρασε στο κοντινό ξενοδοχείο “CIRAGAN PALACE”. Το επόμενο μεσημέρι, στις 3.30 μ.μ., ο Ζεκί Σεν δέχθηκε στην πλατεία Ταξίμ επίθεση τριών νεαρών, οι οποίοι τον σκότωσαν με μαχαίρια και διέφυγαν στα στενοσόκακα της Πόλης.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Τάσσος Παπαδόπουλος Μνήμη θανάτου του Δεκ. 2008 - Δεκ. 2024 Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ, Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

 

7 Ημέρες

γράφει ο Κων/νος Αθ. Οικονόμου

Τάσσος Παπαδόπουλος: Ένας Έλληνας πατριώτης έφυγε τέτοιες μέρες!

Μνήμη Τάσου Παπαδόπουλου, του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, πρ. Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας...[12.12.2008]

Η πολιτική διαδρομή του Τάσσου Παπαδόπουλου συνδέθηκε με τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου και ταυτίστηκε με τις πλέον κρίσιμες ώρες του Κυπριακού. Στη μνήμη μας μένει βαθιά εντυπωμένη η τελευταία του ομιλία, λίγο πριν το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Ήταν τότε που εκείνος δάκρυσε λέγοντας την αξέχαστη φράση: ''Παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω κοινότητα!'' Οι ψυχές του Ευαγόρα, του Καραολή, του Δημητρίου και των άλλων ηρώων του κυπριακού Ελληνισμού, από κάπου εκεί ψηλά στους λειμώνες των Ηρώων, αφουγκραστήκαν με περηφάνια τα λόγια του παλιού τους συναγωνιστή!

Ο Ευστάθιος (Τάσσος¹) Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Άγιο Αντώνιο Λευκωσίας [7.1.1934] Ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά του δάσκαλου Νικολάου Παπαδόπουλου και της Αγγελικής. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και σπούδασε νομικά στο Λονδίνο. Εκεί, συγκατοίκησε στο ίδιο διαμέρισμα με τους Κυπριανού, Λ. Δημητριάδη, Δ. Λιβέρα, Αν. Μαυρομάτη. Οι πέντε συγκάτοικοι ιδρύουν την Εθνική Φοιτητική Ένωση Κυπρίων (ΕΦΕΚ), με πρόεδρο τον Σπύρο Κυπριανού και γραμματέα τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Αργότερα τα ίδια πρόσωπα βρέθηκαν στην πολιτική. Κυπριανού και Παπαδόπουλος έφθασαν μέχρι την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος επέστρεψε στην Κύπρο στις 20-3-1955, δέκα μέρες πριν από την έναρξη την έναρξη του εθνικού - απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, στον οποίο πήρε ενεργό μέρος. Διετέλεσε τομεάρχης Λευκωσίας και αργότερα ως γενικός υπεύθυνος για όλη την Κύπρο της πολιτικής οργάνωσης της ΕΟΚΑ [ΠΕΚΑ]. Συμμετείχε στην συμβουλευτική ομάδα υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, όταν υπογράφονταν οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου (1959), τις οποίες καταψήφισε. Μετά την υπογραφή των συμφωνιών, διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών, σε ηλικία μόλις 25 ετών, τον Απρίλιο του 1959. Ταυτόχρονα, διετέλεσε μέλος της επιτροπής που συνέταξε το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκπροσωπώντας τους Ελληνοκυπρίους. Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου διετέλεσε Υπουργός Εργασίας εφαρμόζοντας σχέδιο κοινωνικών ασφαλίσεων. Μετά την έναρξη των δικοινοτικών ταραχών το 1963, ο Τάσσος Παπαδόπουλος μετείχε στη διάσκεψη του Λονδίνου. Τότε του αποδόθηκε ευθύνη [!] για τους διωγμούς των Τουρκοκυπρίων, στο πλαίσιο του σχεδίου «Ακρίτας». Ίσως απλά ο πατριωτισμός και ο πόθος για Ένωση με τη Μητέρα Πατρίδα να άρχισε τότε να θεωρείται από το καθεστώς Μακαρίου κια τους εξουσιαστές στην Ελλάδα, ... ανοίκειος²! Το 1970 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής, αλλά λίγο αργότερα διαφώνησε με τον Κληρίδη και αποχώρησε. Στο προδοτικό πραξικόπημα του Ιωαννίδη [7/1974]συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Αμμόχωστο. Απελευθερώθηκε μία μέρα πριν την τουρκική εισβολή. Βουλευτής εξελέγη και το 1976, ως ανεξάρτητος. Διετέλεσε, επίσης, σύμβουλος στις δικοινοτικές συνομιλίες και Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων το1976. Το 1980 ίδρυσε την Ένωση Κέντρου ενώ το 1991 εξελέγη βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΗΚΟ) και επανεξελέγη το 1996 και το 2001. Το 2000 αναδείχθηκεπρόεδρος του ΔΗΚΟ, μετά την αποχώρηση του ιδρυτή του Σπύρου Κυπριανού. Στις 28.2.2003 εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επικρατώντας του Κληρίδη και στις 16.4 του ίδιου χρόνου υπέγραψε στην Αθήνα τη Συνθήκη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί με τους ηγέτες των άλλων εννέα υπό ένταξη κρατών. Στο δημοψήφισμα της 24.4.2004, σε ποσοστό 76% οι Ελληνοκύπριοι καταψήφισαν το Σχέδιο Ανάν για τη λύση του Κυπριακού, λαμβάνοντας υπόψη τις αντιρρήσεις που εξέφρασε στο περίφημο διάγγελμά του ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος. Στο συναισθηματικά φορτισμένο μήνυμα της 7ης Απριλίου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε υπογραμμίσει εμφαντικά: «παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα». Στις 28.2.08 παρέδωσε την εξουσία στον διάδοχό του Δημ. Χριστόφια, αρχηγό του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πέθανε στις 12.12.2008 από οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια, εξαιτίας καρκίνου στον πνεύμονα. Ήταν παντρεμένος με τη Φωτεινή, χήρα του συναγωνιστή του από την εποχή της ΕΟΚΑ Πολύκαρπου Γεωρκάτζη και είχε τέσσερα παιδιά.

1Στο Λονδίνο προέκυψε και το Τάσσος με δύο σίγμα, καθώς όταν έγραφε το όνομα με λατινικούς χαρακτήρες και ένα σίγμα, οι Βρετανοί το πρόφεραν ως «Τάζος».

2Ας μην ξεχνάμε πως κοτζάμ εθνάρχης είπε : 'Η Κύπρος κείται μακράν!''