Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρω Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 7.

 

Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρω

Ξέρω τραγούδια θάλασσες, ένα σακί γιομάτο

κι αν αρχινήσω να τα ειπώ, θα ’ρθει τ’ άλλο Σαββάτο.
(στίχοι δημοτικού τραγουδιού)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 7

Δεμένοι στη γαλέρα τους κωπηλατούμε,

τη φαντασία μας δεν ξέρουν να τη φυλακίσουν,

μ’ αυτή και τα τραγούδια μας θα ζούμε,

όπως οι πλανεμένοι δεν μπορούν να ζήσουν…

   

Ικεί πο’ ’γραφα αυτό το ποίμα κι μι τ’ αριστερό (γιατί ήταν κιντρουαριστιρός ου πιλάτ’ς) ανακάτουνα τουν καφέ, για να μην πιάσει τσούκνα στουν πάτου, πιτάγιτι απότουμα κι μ’ λέει:

─ Τήρα να μ’ χαλά’εις τουν καφέ κι σι στρώνου ιγώ κουντά! Απουφά’ισι τι θα κάν’ς, ποίματα ή καφέδις; Όπους του πααίν’ς θα ματά του κλεί’εις του καφινείου.

Μι πείραξι πουλύ. Όμους, τι να ’κανα; Ου πιλάτ’ς έχει πάντα δίκιου, εκτός κι έχει δίκιου ου καφετζής. Έκανα πως του πήρα για καλαμπούρι κι αρχίν’σα να τραγ’δάου ένα τραγούδι τ’ Θουδουράκη:

Το Καφενείο μην το κλαις, εκεί που πάει να κλείσει,

με ΕΦΚΑ στο κεφάλι του, με ΦιΠιΑ στον σβέρκο,

να το πετιέται αποξαρχής, τα μπρίκια του σηκώνω,

ρίχνω καφέ και ζάχαρη και τα ανακατώνω

και καμακώνω το ευρώ κι ύστερα το τσεπώνω…

Τουν ινόχλησι κι αυτό... Έκατσι λίγου, σα να το’ ’φαγι η γουμάρα τ’ αλεύρι, κι κουντά ματαρχίν’σι:

─ Ήρθα να πιου έναν καφέ κι θα μ’ σπά’εις τα νεύρα; Ιπίτιδις τραγ’δάς τραγούδι αφ’νού τ’ προυδότη; Είνι μι του ΝΑΤΟΥ, δηλουσίας. Γι’ αυτό λέει, ΝΑΤΟ πετιέται... Μη σ’ πιρνάει απ’ του νου ότι δεν ξέρουμι π’ κάν’ς προυπαγάντα. Ου λαός δεν ξιχνά!

Ήξιρα ότι δεν τουν πουλυχώνιβι του Μίκη, αλλά κι ιμένα μ’ ανέφ’κι του αίμα στου κιφάλι μ’ αυτά πο’ ’λιγι, μ’ τιλείωσι κι η υπουμουνή, τουν άρπαξα:

─ Άκ’ να σ’ που, τ’ λέου. Δε θα μι πατάς κι ισύ στου σβέρκου, πο’ ’χου ανάγκη του μιρουκάματου κι ιπειδή έρχισι στου μαγαζί μ’ κι πίν’ς έναν καφέ, θ’ απουλάς ότι χαζαμάρα σο’ ’ρχιτι… Κάθι ένας ιδώ μέσα, του κουντό τ’ κι του μακρύ τ’… Είνι βουλές π’ του κάνιτι του καφινείου χειρότιρου απ’ τ’ βουλή. Ιγώ να μην κραίνου ντίπ; Ούτι να γράφου ποίματα ούτι να τραγ’δάου; Νουήματα κάνι ιπιτρέπιτι; Ιπρουχτές έπιρνα πινέματα κι σήμιρα ισύ μη βαρείς απού καταή.

─ Ποιος σι παίνιψι ισένα, αρέ κακουμοίρη;

─ Ακουρμάσ’ ν’ ακού’εις ποιος μι παίνιψι κι θα τ’ μά’εις τ’ γλώσσα σ’. Ήρθι ένας κύριους έκατσι αυτούια π’ κάθισι κι συ κι μου ’πι: «Θέλω να μου φκιάξεις έναν καφέ με 17 φουσκάλες. Θα φκιάξεις όσους καφέδες χρειαστεί, θα τους πληρώσω όλους, αλλά θα πιω αυτόν που θα έχει 17 φουσκάλες. Εντάξει;».

Τι να κάνου κι ιγώ, έχουμι ιδεί αν έχουμι ιδεί παράξινου κόσμου, αρχ’νάου να φκιάνου τουν έναν καφέ κουντά τουν άλλου. Μέτραγα φρουσκάλις, πότι 10, πότι 15, πότι 20 κι παραπάν’, κάπουτι τουν πέτ’χα! 17 φρουσκάλες! Τουν πήγα στουν κύριου, τουν έπγι και μι φώναξι για να πληρώσει.

«Είσαι σπουδαίος καφετζής» μ’ λέει, μ’ δίνει 100 ιβρώ κι συνιχίζει: «Είναι όλα δικά σου, δε θέλω ρέστα». Άστραψαν τα μάτια μ’!… Είνι πουλλά τα χρήματα αυτά, δεν κάνουν τόσου οι καφέδες πο’ ’φκιασα, τ’ λέου κι ιγώ. «Τελείωσε, είναι δικά σου» είπι κι σ’κώθ’κι να φύβγει. Ευχαριστώ πάρα πουλύ, κύριε ναύαρχε, του ’πα κι τουν ξιπρουβόδ’σα ως όξου.

─ Κι πού τουν κατάλαβις ότι ήταν ναύαρχους;

─ Έλα, ντε! Πώς τουν κατάλαβα; Ισείς τι λέτι;

Αν δε σκεφτήκατε κάτι, μη σπάτε το κεφάλι σας!... Αφού διαβάσετε και τα υπόλοιπα παρακάτω, στο τέλος υπάρχει η απάντηση. Εντάξει;

Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες

Θυμάστε τους τρεις κύκλους χορού των Σπαρτιατών; Κατά έναν περίεργο τρόπο, έτσι ακριβώς χορεύουν και οι Αργιθεάτες. Σπαρτιάτες η Αργιθέα έχει μόνο στο Σπαρτήσι (Φλεγγαίοι, Πατουλαίοι, Λεκκαίοι), αποκλείεται να επηρέασαν αυτοί ολόκληρη την περιοχή. Δε ρώτησα και τον Λεωνίδα Χατζηαγγελάκη ή τον Κώστα Σπανό του ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ή την Αννίτα (ποια Πάνια, καημένε, την Αννίτα Πρασσά λέω, η οποία υπηρέτησε, ως φιλόλογος, στα Βραγκιανά και μετά στα Γενικά Αρχεία του Κράτους), για να μου λυθεί η απορία.

Χορεύουν, λοιπόν, σε τρεις κύκλους και τραγουδούν:

Χορός γερόντων: Κάποτε ήμασταν εμείς που κάναμε χαζαμάρες!

Χορός ανδρών: Τώρα είμαστε εμείς και κάνουμε μεγαλύτερες!! (δυο τα θαυμαστικά)

Χορός νέων – παιδιών: Εμείς θα σας περάσουμε, θα κάνουμε ακόμη μεγαλύτερες!!! (τρία τα θαυμαστικά και να ιδούμε)… Εγώ χορεύω συνήθως στον κύκλο των ανδρών, αλλά λόγω της ιδιότητάς μου με βάζουν πολλές φορές και με τα νιάτα. «Μ’ όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοιον τσάμικο θα μάθεις». Σοφή παροιμία!

Αυτό γίνεται στην περιοχή, αν και υπάρχουν σε ορισμένα χωριά διαφοροποιήσεις:

Οι Σπυρελιώτες χορεύουν σε δυο κύκλους. Ο μέσα κύκλος αποτελείται από τις γυναίκες και ο έξω από τους άντρες. Τώρα, μην ψάχνετε εξήγηση, δε βρίσκεις άκρη με τους Σπυρελιώτες.

Οι Τριζολιώτες χορεύουν εις φάλαγγα κατ’ άντρα. Δεν υπάρχει χώρος ίσιος, για να αναπτυχθεί κύκλος. Μπαίνουν, λοιπόν, στη σειρά, οι Κωσταρελλαίοι κι οι Μαυραντζαίοι αρχίζουν να παίζουν κι ο χορός ξεκινάει… Βγαίνουν απ’ το χωριό χορεύοντας προς Αγορασιά. Μπροστά πηγαίνει ο Τόλης Μαυραντζάς με το ντέφι, για να μη χάνουν το βήμα (είναι κι ο νεότερος, ποιος θα πήγαινε;). Περνάνε Αγορασιά, κατευθύνονται προς Κριτσιάρι (οι Μπαλαναίοι τους καρτερούν και τους δίνουν από μια μπύρα), συνεχίζουν προς Σκάλες Τριζολιώτικες (άλλη μπύρα εκεί απ’ τους Ζουμπουρλαίους), κατηφορίζουν μετά σε αρκετά ομαλό έδαφος, περνάνε την καμάρα χορεύοντας και σε μισή ώρα ξαναφτάνουν στο χωριό. Εκεί χορεύουν για αποθεραπεία ένα γρήγορο τραγούδι (συνήθως τον ταχυδρόμο) και μπαίνει άλλος μπροστά…

Η εκπαίδευσή τους στον χορό γίνεται με ασκήσεις δοκού και περπατήματος σε τεντωμένο σκοινί. Οι φοβιτσιάρηδες γίνονται μουσικοί, γι’ αυτό έχουν πολλούς μουσικούς.

Οι Μπουκουβ’τσιάνοι έχουν άλλα χούια. Δε συμφωνούν στα τραγούδια. Στο Λαγκάδι χορεύουν μόνο το συρτό στα τρία «λαγκάδι, ξερολάγκαδο λαγκάδι» (απολύτως εθνικιστικό άσμα). Αυτό που χορεύουν τσάμικο αργό οι Κατουσιώτες, στο Ανθηρό το χορεύουν βαλς (πάντα οι πρωτεύουσες έχουν έναν αέρα ευρωπαϊκό, πώς να το κάνουμε;). Μάταια παλεύει ο Στέλιος Κωφός με το βιολί του (γεια σου, Στέλιο! Ιμείς οι γύφτοι αλληλουϊπουστηρίζουμαστι) να τους βάλει στον σωστό δρόμο. Ο Μήτσιος Κατούσιος αγανάκτησε απ’ αυτά και φκιάνει τραγούδια με κάτι Σκουλάδες. Καταπληκτικά τραγούδια! Δημήτρη, συγχαρητήρια και πολλές ευχαριστίες, εις ανταπόδοσιν που τίμησες και τη λίμνη μας!... (μη ιδείς Μήτσιου κι δεν τουν πινέψ’ς... Το ’ρξι ου άλλους του καρφί τ’).

Οι Βραγκιανίτες έχουν ισιώματα να χορεύουν, αλλά δεν ξέρουν χορό και κακώς χορεύουν. Άλλωστε, για πολλούς μήνες εκεί και τις θερμές ώρες της ημέρας, δηλαδή από 5:17 το πρωί μέχρι 23:59 το βράδυ, απαγορεύεται ο χορός λόγω… ζέστης.

Οι Στεφανιώτες τέλος, δεν πολυχορεύουν τη μέρα, για να είναι ξιαπόστατοι. Πώς να πας για κλεψιά μετά το βράδυ, άμα παλαμουδείρ’ς απ’ του χουρό;

─ Για εμάς τους Λιασκοβίτες τι έχεις να πεις; Κι εμείς χορεύουμε! πετάχτηκε ένας.

─ Έχω να πω ότι μας βοσκάγατε τον τόπο, δε θα σας βάλουμε και στον χορό…

Νεολογισμοί τριπολικοί

Η Αργιθέα είναι ένα τρίγωνο. Όπως το τρίγωνο των Βερμούδων (δηλαδή των κοντοπαντέλονων). Ο Δημήτριος ισχυρίζεται ότι η Αργιθέα έχει τρεις πόλους… (Εντάξει τον καταλάβατε! Ου Μήτσιους είνι. Πήγα να τουν πιράσου στα κλιφτά). Για να του λέει ου Μήτσιους, καπ’ ρώτ’σι, κάπ’ έμαθι, κάτ’ ξέρει… ξέρει π’ δεν ξέρουμι κι ιμείς…

Για να συννουϊόμαστι, λοιπόν, τα χωριά και οι οικισμοί της Αργιθέας χωρίζονται σε τρία μπ’λούκια: Τα Μπουκουβιτσοχώρια (περιλαμβάνουν και τα Παλιοχώρια), τα Πετριλοχώρια «για ν’ αγναντέψω στ’ Άγραφα ως τα Πετριλοχώρια» (σας επισυνάπτω και στίχο από παλιό κλέφτικο τραγούδι) και τα Βραγκιανοχώρια (τι να σας επισυνάψω γι’ αυτά;).

Έξω κι απ’ τα τρία μπ’λούκια έμεινε μόνο ένας μαχαλάς (ο θεός να τον κάνει μαχαλά). Είναι το ΑΕΤΟΧΩΡΙ, δηλαδή το Μαρκελέσι, αλλά αποφεύγουμε τελευταία να το λέμε έτσι, με το σλαβόηχον όνομα. Ο Κοτζιάς είναι ακόμη υπουργός και δε θέλει πολύ να μας κολλήσει κι εμάς σε τίποτε Σκόπια, ως βόρειο Μαρκελέσι, όπως έκανε με τη Μακεδονία…

Παρένθεση: Διάβασε κείμενα του Καφενείου και νόμισε πως υπάρχει κι άλλη γλώσσα στην Ελλάδα, η οποία ανήκει στις σλαβικές γλώσσες όπως η… μακεδονική. Τώρα, πώς γίνεται σλαβικές γλώσσες να γράφονται με ελληνικά γράμματα, τι να σας πω, ρωτήστε τον!… Η Ιστορία ήδη του ετοιμάζει την προτομή. Προς το παρόν, ψάχνει το κοτρώνι που θα πελεκήσει ο γλύπτης αυτή τη μορφή, αυτή τη στούρνα της εξωτερικής πολιτικής… Κλείνει η παρένθεση…

Το Αετοχώρι έμεινε έξω για τέσσερις λόγους:

1. Θέλησαν τα άλλα χωριά να έχουν ένα μέρος για τις τράπεζές τους, όπως έχουν οι Ευρωπαίοι την Ελβετία, καταλάβατε; Είναι και όμορφο όπως η Ελβετία και όσοι δεν το βλέπουν, απλώς πάσχει η φαντασία τους.

2. Οι κάτοικοί του είναι έντιμοι, βασικό στοιχείο τραπεζικής εμπιστοσύνης. Οι Μαρκελεσιώτες δεν έκλεβαν ποτέ, εκτός και το μανάρι ήταν παχύ.

3. Απέχει εξίσου από τα άκρα των τριών πόλων. Αν είναι κάποιος που δεν πιστεύει, ας πάρει το πασέτο και να μετρήσει στον χάρτη.

4. Είναι ο μόνος αυθεντικός οικισμός που απέμεινε με χωματόδρομο, γι’ αυτό έρχονται να τον επισκεφτούν όλοι οι Αργιθεάτες που νοσταλγούν την παλιά εικόνα του τόπου τους και προπαντός τους χωματόδρομους…

Αυτά με τα ονόματα. Όποιος έχει ένσταση να την υποβάλει εντός 15 ημερών.

Μαραθώνιοι στην Αργιθέα

Ο καφετζής καταθέτει σήμερα γραπτώς μια πρόταση που λέει κατά καιρούς, αλλά κανένας δεν του δίνει σημασία, μάλλον ευτυχώς, γιατί η πρόταση δεν είναι και εύκολη.

Τελευταία, που η κοιλάδα Αχελώου βρίσκεται στο προσκήνιο, τι θα λέγατε για έναν αγώνα αντοχής όπως ο Μαραθώνιος, ο οποίος να ξεκινά από τη γέφυρα Κοράκου και να τερματίζει στη γέφυρα Καταφυλλίου ή αντίθετα και που θα ενώνει τρεις νομούς και τρεις περιφέρειες; Η πρόταση θα ήθελα να έχει πρώτο αποδέκτη τον Νίκο Γούλα, ο οποίος είναι χρόνια καταξιωμένος μαραθωνοδρόμος και τον γιο του, τον Αποστόλη, που είναι πρόεδρος των μαραθωνοδρόμων Λάρισας. Προσθέτω σ’ αυτούς και τον επίσης μαραθωνοδρόμο γαμπρό μας Φιλάρετο Κυριακάκη. Αυτοί μπορούν να μας πουν, τι μπορεί να γίνει.

Οι τρεις πρώτοι αθλητές θα κερδίζουν τα γνωστά μετάλλια και τριήμερη διαμονή για ξεκούραση στο Αετοχώρι. Οι υπόλοιποι θα κουβαλούν επί τριήμερο πέτρες, για την αναστήλωση της γέφυρας Κοράκου. Μενέλαε, πάρ’ τους!

Κανονικά και Δημοτικό Συμβούλιο έπρεπε να βγάζουμε έτσι… Τους πρώτους τερματίσαντες… (Σκεφτείτε τον Τσιβόλα να τρέχει κι αν μπορείτε, κρατηθείτε να μη γελάσετε. Λάμπρο, μείνε σοβαρός εσύ και συνέχισε να τρέχεις. Τον έχω στημένο τον αγώνα…).

Άλλη πρόταση είναι να γίνεται ο χωματοδρομομαραθώνιος Αργιθέας από Ι.Μ. Σπηλιάς ως το Καρφί Μαράθου. Αυτός θα μειώνεται σε μήκος χρόνο με τον χρόνο, όσο προχωράει η άσφαλτος και θα πανηγυρίσουμε όταν καταργηθεί, ως άνευ αντικειμένου. Πάντως, απ’ τη στιγμή που θα περνάει και στον Μάραθο, δεν τίθεται θέμα αν είναι μαραθώνιος…

Μετά απερίσπαστοι θα συνεχίσουμε την αποπεράτωση του Μουσείου Αχελώου!...

Το ξεχάσατε; Ξεχασιάρηδες! Ε, ξεχασιάρηδες!

Ευχαριστήριο στον Δημήτρη Μυστακίδη… και μια δεύτερη πρόταση

Μια ιδέα του σπουδαίου μουσικού Δημήτρη Μυστακίδη, προκάλεσε μια πρωτόγνωρη για τον τόπο μας μουσική εκδήλωση, που έγινε στο μαγαζί του Βάιου Ποζιού τέλος Απρίλη, με τη συμμετοχή εκατό περίπου μουσικών απ’ όλη την Ελλάδα. Ένιωσα την ανάγκη τότε, να του στείλω ένα ευχαριστήριο mail.

Αν και δεν ενδιαφέρει η προσωπική μου αλληλογραφία, επειδή θέλω και δημόσια να τον ευχαριστήσω και επειδή υπέβαλα ταυτόχρονα μια πρόταση σας τα κοινοποιώ:

Αγαπητέ, Δημήτρη

Αν και δε σε γνώρισα ποτέ από κοντά, επικοινωνώ σήμερα μαζί σου, γιατί θέλω να σε ευχαριστήσω και να σε συγχαρώ για την τιμή και την προσφορά σου στη μικρή μου πατρίδα, την Αργιθέα Καρδίτσας, όπου πρόσφατα πραγματοποίησες μια εντυπωσιακή και πρωτοπόρα εκδήλωση. Δυστυχώς, λόγοι ανάγκης δε μου επέτρεψαν να είμαι εκεί, αν και γνώριζα για την πρωτοβουλία σου αυτή από τότε που την ανακοίνωσες. Τη δυσκολία των συνθηκών, αλλά και τη σπουδαιότητα αυτής της εκδήλωσης αποτιμούν μόνο όσοι γνωρίζουν βιωματικά τη ρημαγμένη ύπαιθρο της χώρας μας.

Πιστεύω πως αν όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες προγραμμάτιζαν και αφιέρωναν μία φορά τον χρόνο να εμφανίζονται στην ύπαιθρο για μια εκδήλωση, έστω και το καλοκαίρι που τα ερημωμένα χωριά μας αποκτούν για λίγο ζωή, θα ήταν πολύ σημαντικό και για πολλούς λόγους αυτό. Πόσο μάλλον, όταν γίνονται στις μέρες ερημίας και μοναξιάς των λιγοστών κατοίκων τους.

Είσαι ο πρώτος που το κάνει. Όσο κι αν το πνεύμα σου είναι «κανείς δεν ηγείται, κανείς δεν προηγείται», πάντα κάποιος ανοίγει ή δείχνει τον δρόμο. Σκέψου, σε πόσους έδειξες ότι πάντα η κοινωνία μας θα έχει την ανάγκη της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ χωρίς ΖΗΤΗΣΗ. Σκέψου, πόσοι θα μυηθούν στην αναζήτηση του ωραίου και της γαλήνιας αρμονίας που μοιράζει απλόχερα η φύση.

«Στην ζωή δεν μπορούμε μόνο να παίρνουμε, πρέπει και να δίνουμε. Και η τέχνη είναι για όλους όσους την έχουν ανάγκη…». Έτσι δε λες;

Ας γίνουν και οι «από μηχανής μουσικοί» αιτία που θα αφυπνίσει όλους αυτούς που αγνοούν την ξεχασμένη Ελλάδα, που λησμονούν τον τόπο και τον τρόπο της ψυχής της. Εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλοι την πρωτοβουλία σου! Αντίδωρα στον κόπο

σου η χαρά της προσφοράς κι η δική μας ευγνωμοσύνη…

Γιάννης Φρύδας

και η απάντηση…

Αγαπητέ Γιάννη
Σ ευχαριστώ πάρα πολύ για το πολύ συγκινητικό mail σου.
Έπρεπε να ήσουν εκεί, για να δεις τα καθαρά πρόσωπα των ανθρώπων που συμμετείχαν. Η απαισιοδοξία δεν πρέπει να μας καταβάλει. Όλα μπορούν να γίνουν πολύ καλύτερα. Και θα γίνουν.

Με εκτίμηση
Δημήτρης Μυστακίδης

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΡΙΦΟΥ:

Κατάλαβα ότι ήταν ναύαρχος, γιατί φορούσε τη στολή του.

Όμως, δεν είσαι εντάξει. Είπαμε να διαβάσεις πρώτα και τα υπόλοιπα και στο τέλος να δεις την απάντηση. Η περιέργειά σου σε παρέσυρε κι αυτό τιμωρείται.

Γύρνα τώρα πάλι πίσω και διάβασέ τα με τη σειρά!

23/9/2018

Μη μου τις ψήφους τάραττε… Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 6

 

Μη μου τις ψήφους τάραττε…

…τάραττε τους ψηφοφόρους

τάραξέ τους και στους φόρους…

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 6

Η δημοκρατία είναι ευθύνη και απολογία ατομική και συλλογική

Στην αρχαία Αθήνα γεννήθηκε η Δημοκρατία (συγκεκριμένα στο μαιευτήριο Έλενα). Ο Κλεισθένης την αφαλόκοψε και την ανάθρεψε, μέχρι που πήγε στο νηπιαγωγείο. Μετά ανέλαβε την ανατροφή της ο Περικλής. Η Δημοκρατία μεγάλωσε και έγινε μια καλόκαρδη και όμορφη κοπέλα. Η φήμη της έφτασε πολύ μακριά. Μάλιστα, ένας νέος βασιλιάς τη ζήτησε σε γάμο, αλλά Δημοκρατία και βασιλιάς δεν ταιριάζουνε και λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων το προξενιό δεν προχώρησε. Η Δημοκρατία στεναχωρήθηκε πολύ (ο βασιλιάς ήταν και ματσωμένος εδώ που τα λέμε) και τότε ο Δίας τη λυπήθηκε, την έκανε πολίτευμα και την άφησε στους Αθηναίους. Τέλος πάντων αυτά λέει η μυθολογία, ας την πιστέψουμε, άλλωστε τόσους μύθους και παραμύθια πιστεύουμε, η μυθολογία θα μας χαλάσει;

Με το πολίτευμα αυτό οι Αθηναίοι μεγαλούργησαν. Στην εκκλησία του δήμου, με άμεση δημοκρατία εξέλεγαν τους άρχοντες δια κλήρου και για περιορισμένο χρόνο. Όχι σαν εμάς που είχαμε τον Σιούφα 35 χρόνια βουλευτή και στο τέλος ξαναψηφίσαμε Σιούφα από συνήθεια και βγήκε μέχρι κι ο Παύλος βουλευτής. Καλά, με τον Ταλιαδούρο χάναμε και τη σειρά. Να ’νι ου Σπύρους, να ’νι ου Θανά’ης ή να ’νι πάλι ου Σπύρους; Ναι κι τουν Τσουχαντζόπουλου είχαμαν κι τουν Πάγκαλου κι αλλ’νούς…

Εκεί, λοιπόν, και να στράβωνε κάτι, τα βάζανε με την τύχη τους. Εμείς βρίζουμε τον εαυτό μας, λέμε μέσα μας «να μου κοβότανε το χέρι», δε θέλουμε να παραδεχτούμε και το λάθος μας και χωρίς να αλλάξουμε κριτήρια επιλογής, ετοιμάζουμε το επόμενο λάθος…

Τέλος, μην το παίρνετε αψήφιστα. Με την κλήρωση θα είχαμε κι εμείς οι αψήφιστοι κάποια τύχη να εκλεγούμε…

Ίσως να είχε τύχη ο τόπος. Πάνο, χάσαμε! Έφη, ξαναχάσαμε!

Πάντα κάποιοι πρέπει να χάνουν, για να κερδίζουν οι άλλοι…

Τώρα και έτσι δεν έχουμε τύχη…

Γιατί ψηφίζουμε; Ο σοβαρότερος λόγος είναι για να ’χουμε να βρίζουμε μετά, ιδιαίτερα αν βρεθούμε με τη μεριά της αντιπολίτευσης.

Πάντως, για τον τόπο μας δεν ψηφίζουμε. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να σκεφτούμε ποιος είναι ικανός, ποιος προτείνει κάτι, ποιος είναι έντιμος (κατά τη γνώμη μας ασφαλώς, εντιμόχαρτα δεν εκδίδει κανένας), να έχουμε κάποια κριτήρια οπωσδήποτε. Αντί αυτού, επιλέγουμε ανάμεσα σε συγγενείς, φίλους, χωριανούς, ομοϊδεάτες (θα ψηφίσω τον Τσουκαλά που είναι και ολυμπιακάρα)… Φυσικά και κάποιος απ’ αυτούς μπορεί να έχει τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά. Όταν χρειάζεσαι εγχείρηση, δε βάζεις τον ξάδερφο να σου την κάνει, αν δεν είναι γιατρός. Γιατί βάζεις τον ξάδερφο να κυβερνήσει (μπορεί δεν μπορεί) τον τόπο σου;

Οι εκλογές φέρνουν πληγές, ξύνουν πληγές, αλλά δε φταίνε οι εκλογές

Τουν καφέ αυτόν τουν κιράει ο Μινέλαους. Μιτά θα βάλουμι νια στράτα τσίπ’ρου, μέσα κι όξου κι όσοι διαβαίνουν, μέντα στ’ς γ’ναίκις κι κάνα λουκούμι να ρουκανίσουν τα πιδιά. (Να ’νι υπουψήφιους, άκ’σαταν τίπουτα; Γιατί τόσα έξουτα;).

Μενέλαε, δεν τα γράφω σε διφτέρι, μην πέσει στα χέρια κανενός έφορα, αλλά έχω θυμητ’κό. Πάντως, σε ευχαριστώ! Ας αφήσουμε και κάνα υπονοούμενο, βοηθάει τον δημοκρατικό διάλογο, την εποικοδομητική περιέργεια και την οργιάζουσα φαντασία… Στο θέμα τώρα:

Οι εκλογές έχουν πολλές παρενέργειες στις σχέσεις των ανθρώπων, ειδικά στις μικρές κοινωνίες. Ανοίγουν πληγές, γκρεμίζουν σχέσεις, οδηγούν σε ανάρμοστες συμπεριφορές. Όλοι έρχονται σε δύσκολη θέση. Τα πράγματα, όμως, είναι απλά. Οι υποψήφιοι πρέπει να κατανοούν πως δεν μπορούμε να τους ψηφίσουμε όλους. Αυτό δε σημαίνει ότι τους απαξιώνουμε. Η διάκριση είναι σπουδαία αρετή, ας την ασκούμε όσο μπορούμε. Αυτό, όμως, δεν είναι Καφενείο!... Αυτά τα λένε κι άλλοι…

Θα παρουσιάσουμε ενδεικτικά κάποιες περιπτώσεις:

• Να ψηφίσου τουν πρώτου ξάδιρφου, του δεύτιρου ξάδιρφου πο ’χουμι του

κυν’γόσκ’λου μαζί, τ’ν Αλέξινα που ’μαστι νια πόρτα (ιδώ είνι τα κουμπιά τ’ς Αλέξινας) ή του Δήμου π’ κρατεί του μπλάρι να του καλ’γώσου;... (απ’ αυτό βγαίνει κι του δημουκράτ’ς).

• Να ψηφίσου τ’ν Αγγέλου π’ ξέρει να ιδιάζει κι να μ’τώνει ή τ’ Βασίλου π’

κρατεί τ’ς κιλέβις για να μαζώνου κουβάρια;… (ου διάουλους κουβάρι δηλαδή).

• Τι να κάνου ιγώ σήμιρα!... Ποιον να φκιάσου κι ποιον να χαλάσου; Κι σάματι

θα μι π’στεύει κανένας πως τουν ψήφ’σα… Είμι κίβδηλους θα λέν’, ξέρου ιγώ… Άφ’σι π’ μο’ ’δουκαν ούλοι ψηφοδέλτιου, ιγώ θα ρίξου ένα, αλλά ποιανού θα να ’νι πού να ξέρου…

Ο άνθρωπος ήταν σε απελπιστική κατάσταση, τον ηρέμησα όσο μπορούσα και του είπα: Πάρι ψουμί, τυρί κι νια μαντανία κι μόλις φτά’εις στουν Κώστιανου, κάνι κάτ’ κι τράβα τρύπουσι κι λημέριασι στου ρέμα, στου Βαένι!... Δε σι γλέπει κανένας ικεί. Του θάμπουμα γύρνα στου σπίτι σ’ κι λόζουσι στ’ν αχυρώνα όσου να φέξει.

Ταραφοσυνελεύσεις

Με τον Μενέλαον συσκεφθέντες τηλεπαθητικώς, ίνα επέλθη καταλλαγή και αλληλοπεριχώρηση κατά το συναμφότερον εις τα εν Αργιθέα οτζάκια προτείνομεν:

Όλαι αι φάραι κατά την σουλιώτικην κοινωνικήν δομήν (τη δομήν ου Μινέλαους τ’ν είπι, ιγώ δε λέου κακές λέξεις...), αι πατριαί (άλλη δομή κι αυτή, μανιάτικη) και τα ταράφια (αργιθεάτικο αυτό, αλλά δεν ξέρω αν είναι δομή) να κάνουν συνέλευση ως τα Χριστούγεννα ή την Πρωτοχρονιά ή το πολύ ως τα Φώτα και να εκλέξουν ή ορίσουν αντιπροσώπους για τους συνδυασμούς και να οργανώσουν την εκλογική τακτική τους.

Έκαστον ταράφιον ας εξεύρει τους προσφοροτέρους δι’ αυτό τρόπους.

π.χ. Αυτόν που το γ’ρούνι του δε θα σκούξει κατά το σφάξιμο για την γουρ’νοχαρά.

Αυτόν που θα κερδίσει στο 31 παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Μπορούν να βάλουν στη βασιλόπιτα μια κάλπικη δεκάρα που να συμβολίζει την

κάλπη κι όποιος τη βρει να πάρει το χρίσμα.

Αυτόν που θα βουτήξει για τον σταυρό. Όλοι οι υποψήφιοι για τον σταυρό πάνε!

Και ό,τι άλλο τους φωτίσει…

* Αποκηρύσσω την Παπακώστα (την υπουργό) και τις παραφυάδες της πλην Μήτσιου! Καλώ, ωστόσο, τους Παπακωσταίους να μην επιλέξουν τον Μήτσιο για αντιπρόσωπό τους. Αυτό θα διευκολύνει όλους τους συνδυασμούς… (το εδάφιον αυτό δεν προσυπέγραψε ο Μενέλαος, δεν ξέρω γιατί…).

Κουμπαριές και κοινωνικαί επιπτώσεις

Η ασφαλέστερη μέθοδος για την «αλίευση ψήφων» είναι οι κουμπαριές. Βαφτίζεις σε κάθε σόι ένα παιδί και μπαίνεις παντού... Στην Κύπρο, μόλις πεις κουμπάρε, γυρίζουν όλοι το κεφάλι. Στην Κρήτη γυρίζουν με το σύντεκνε. (Στην Αργιθέα δε γυρνάν’ ούτε με σφαίρες). Κι αυτή όμως η μέθοδος, μιας και πήγαμε στην Κρήτη, δεν πιάνει πάντα. Ο Μητσοτάκης (εκείνος που του ’κοβε το κεφάλι, εννοείται…) έκανε πολλές κουμπαριές, αλλά οι Κρητικοί, αντί να τον ψηφίζουν, ψήφιζαν το Πασόκ (μέχρι και Μιχελογιαννάκη ψήφιζαν να καταλάβετε…). Στην κολυμβήθρα σε εμπιστευόμαστε να μας βάλεις, του έλεγαν, όχι και στη θάλασσα να μας πνίξεις!

Ο Μητσοτάκης, που δε λεγόταν αρχικά έτσι, σκέφτηκε τότε να λανσάρει αυτό το επώνυμο, το οποίο θα τον βοηθούσε να μαζεύει ψήφους. Με το Μήτσος (να τος πάλι ου Μήτσιους) θα μαζεύω τους Μήτσους, είπε και με το Τάκης - Άκης τα υπόλοιπα ονόματα: Πάνος = Παναγιωτάκης, Κώστας = Κωστάκης, Γιάννης = Γιαννάκης, Χριστόφορος = Χριστοφοράκος (αφήτι του μι Ο αυτό, καλά το ’χου). Ήξερε ότι και το Γιώργος είναι πολυπληθές όνομα, αλλά όταν γνώρισε τον Γιωργάκη (ένας είναι) τους τσουβάλιασε όλους λέγοντας: «Τι να τα κάνω εγώ αυτά τα χαζά, άσ’ τα απ’ έξω να έχω και αντιπολίτευση. Δημοκρατία χωρίς αντιπολίτευση, δε γίνεται».

Γιατί να το κρύψομεν, άλλωστε…

Κορακοζώητα ταράφια και κοινωνικαί επιπτώσεις

Ο κόρακας ζει πολλά χρόνια. Λογικό είναι, «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει». Μην κοιτάτε τους ανθρώπους!... Βέβαια, υπάρχουν και ταράφια που ζουν πολύ. Φρυδαίοι, Νασιωκαίοι, Παλιαντωναίοι, Φωτοπουλαίοι και άλλοι που δεν τους γράφω, διότι κι αυτούς για παράδειγμα τους ανέφερα, δεν κάνω απογραφή (έκανι κι ου Αλουγουσκούφ’ς απουγραφή κι του πρόκουψι). Υπάρχουν και στα Βραγκιανοχώρια

τέτοια σόια, π.χ. Στεργιουλαίοι, αλλά άμα ζεις σε τόσο υποβαθμισμένο περιβάλλον, είναι σαν να μη ζεις. Χώρια που αν αναφέρω όλους τους Αργιθεάτες που ζουν πολύ, θα κάνει καμιά τροπολογία ο Κατρούγκαλος και θα βγαίνουμε στη σύνταξη στα 87.

«Γιατί στα 87;» με ρωτάει κάποιος. Για να κάνει ομοιοκαταληξία με το 67, απαντώ. «Δεν είναι τώρα σ’ αυτό το υπουργείο» με διορθώνει. Ας μην είνι τ’ λέου, αυτός θα του κάνι. Δεν έχει άλλουν ικανότιρου ου Σύριζα να κάνι τέτοιες χαζαμάρες. Βάλ’ τε, παρακαλώ, αυτή την παράγραφο σε παρένθεση μόνοι σας, για να συνεχίσω. Πήγα να βάλω εγώ, αλλά επειδή η παρένθεση μου θυμίζει την κοιλιά του και του

(ονόματα δε λέμε) το παράτησα…

Προειδοποίηση: Όποιος (άρσεν ή θήλυ, εγώ τη γλώσσα δεν τη χαλάω με αηδίες τύπου: όποιος/α) αποφασίσει να μπει σ’ αυτά τα σόια, να ξέρει εκ των προτέρων ότι ελπίδα χηρείας (να φάω τη σύνταξη) δεν έχει. Αν δεν είστε απολύτως σίγουροι, μην προτιμάτε τα δεσμά του γάμου, αρκεστείτε στο χαλαρότερον σύμφωνο συμβίωσης!… Ο γάμος είναι χαλιναρότερον απ’ ότι το χαλαρότερον σύμφωνον. Στον γάμο δίνεις υπόσχεση ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Στο σύμφωνο δίνεις υπόσχεση μόνο σε ανθρώπους και στον δήμαρχο (ας πούμε και τον δήμαρχο άνθρωπο), τον οποίο μπορείς και να αλλάζεις, τον Θεό, όμως, δεν μπορείς να τον αλλάξεις.

Κατά τα άλλα, ένα είναι το αρνητικό. Αυτά τα ταράφια δεν είναι μεγάλα (γι’ αυτό ζουν πολύ, να διατηρείται το είδος) και τα μέλη τους δεν έχουν τη δυνατότητα του εκλέγεσθαι, αλλά μόνο του εκλέγειν. Του κανόνος εξαίρεση ο Έκτωρ, που εκλέχτηκε πολλάκις (παρακαλώ ειδικά τους ευαίσθητους να προσέξετε την ορθογραφίαν, δεν αφορά τον Πολάκην σας), γιατί δεν ήξεραν οι Λαρισαίοι ότι δεν είναι από μεγάλο σόι και ο Τσίνας, όστις κρυπτόμενος στο επώνυμον αυτό εξελέγη, επίσης πολλάκις, αν και εκ Στεργιουλαίων προερχόμενος… Τσίνας! Τσίνας! Τσίνας!...

─ Σταμάτα καφετζή! Μάθαμε ότι τον έχεις συγγενή και τον υποστηρίζεις. Τέτοιο κουμάσι είσαι κι εσύ… το σόι σου!

Τώρα, να μ’ έβρισε μ’ αυτό το τελευταίο; Δεν είμαι και σίγουρος…

Προειδοποίηση δεύτερη: Όποιος σεμπρέψει με αυτούς, να μην ελπίζει σε πολιτικές φιλοδοξίες, ψήφοι δεν υπάρχουν. Λεφτά, όμως, μπορεί να υπάρχουν όπως και πλούσιο Ε9. Πάρ’ τε ό,τι σας δώσουν για προίκα και καθίστε στα αυγά σας! (τώρα, μι του Σέμπρου δεν ξέρου αν πρέπει να γίνει σιμπριά, αλλά θα ρουτήξου κι θα σας που).

«Τι προίκα τσαμπουνάς πάλι; Την κατάργησε ο Παπανδρέου» μου φωνάζει ένας αμετανόητος πασοκτζής. Τ’ λέου κι ιγώ: Καλά, πώς γένιτι να καταργείς τ’ν προίκα κι να δίν’ς προίκα του Πασόκ, π’ δε μοιράζιτι κι δεν κληρουνουμείτι, στου Γιουργάκη; Κι άμα θέλ’ς να ξέρ’ς κι του Καφινείου είνι αναντίον τ’ς προίκας. Είνι υπέρ μιας ισχυρής κι διαρκούς γουνικής βουήθειας. (΄Εχου δυο πιδιά, θα πάρου, έχου κι ένα κουρίτσι, θα δώκου, πάλι κιρδισμένους 2 – 1 είμι)…

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω αυτή την τελευταία ενότητα του Καφενείου, έφτασε

μια δυνατή βοή στ’ αυτιά μου κι έλεγε:

«Είμαι η συνείδηση. Γιατί αναφέρεις πρώτα το Φρυδαίοι, επειδή είναι το επώνυμό σου;».

Μα τι να κάνω; Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, λέει μια παροιμία…

«Άσε τις παροιμίες! Δεν είναι λόγος αυτός!».

Καθένας δεν προσπαθεί να διορίσει το δικό του παιδί; Είδες κανέναν ν’ αφήνει το δικό του αδιόριστο και να παρακαλάει για τ’ άλλα; Όλοι δεν κάνουν το ίδιο;

«Δίκιο έχεις!... Κάν’ το, αλλά συγκεκαλυμμένα…» μου είπε στο τέλος.

Συγκεκαλυμμένα; Πού τη βρήκε η συνείδηση αυτή τη λέξη; Χάλασε και η συνείδηση…

Καλύτερα αυτοί που η συνείδησή τους δεν έχει και τόσο μεγάλη βοή… Καλύτερα αυτοί που τα αυτιά τους δεν ακούνε και τόσο καλά τη βοή της συνείδησης…

Να είστε κορακοζώητοι, αλλά να σας φυλάει ο Θεός απ’ τα κάθε λογής κοράκια και να σας χαρίζει τετραετίες και ψηφοφορίες. Να ψηφίζετε ό,τι σας αρέσει. Με περίσκεψη και ελευθερία. Μόνο να μην ξεχνάτε πως και η ελευθερία είναι ευθύνη…

Και να εκλέγονται κάθε φορά οι καλύτεροι για τον τόπο μας και την πατρίδα!

ΚΥΡ 16/9/2018

Θέλω να μου λέτε αυτά που θέλω Για αυτό το χάλι πάντα φταίν’ οι άλλοι. Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 5

 

Θέλω να μου λέτε αυτά που θέλω

Για αυτό το χάλι πάντα φταίν’ οι άλλοι.

Πώς να σου αλλάξω γνώμη στο κεφάλι;

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 5

Δημοσκοπήσεις, βολιδοσκοπήσεις, ανασκολοπίσεις…

Οι στημένες δημοσκοπήσεις, η ατιμώρητη δημαγωγία, ο άθλιος προεκλογικός αγώνας της ακατάσχετης κινδυνολογίας με απόκρυψη των σοβαρών κοινωνικών και εθνικών θεμάτων, παραπλανούν και δεν ενημερώνουν τον πολίτη. Τότε, με οποιοδήποτε εκλογικό σύστημα, οδηγούμαστε σε παρωδία εκλογών και σε ανάλογα αποτελέσματα (καλά, τόσα επίθετα ούτε ο Αυτιάς δεν έβρισκε. Αυτιά, φάε τη σκόνη μου!).

Ο λαός έμαθε να ακούει την αλήθεια που αντέχει (μεταξύ μας το θέλει το ψεματάκι του), δεν αντέχει την αλήθεια απ’ αυτούς που του λένε την αλήθεια, αλλά στο τέλος πιστεύει πως είναι κυρίαρχος, όπως πίστευα κι εγώ πως είμαι... αεροπόρος. Σήκωσα το αεροπλάνο, αλλά δεν ήξερα να το προσγειώσω. Να ’ναι καλά ο αυτόματος πιλότος κι ο Νίκος Κοταβές που, ρωτώντας τον αδερφό του τον Παναγιώτη (που μπειχειρίζιτι τέτοια ιργαλεία), μου έδινε τηλεφωνικά οδηγίες και κατέβηκα.

Έκτουτι μι του πουδαράκι μ’ όθι πααίνου, ας είνι κι άναργα, αρκεί να πατάου σι στιριό. Τι χάλευα ιγώ στουν αέρα;

Ο λαός ψηφίζει σωστά

Μόλις τελειώσουν οι εκλογές, ο νικητής λέει ότι ο λαός ψήφισε σωστά, ο ηττημένος λέει πως ο λαός θα πληρώσει το λάθος του και το κουκουέ ακόμη και να κερδίσει (λέμε τώρα), θα καταγγείλει ξανά το ντόπιο, το ξένο κεφάλαιο και τα μονοπώλια και θα καλεί να φκιάσουμε εναντίον τους μέτωπο, όπως το δικό μου στη φωτογραφία (παρακαλώ, κοιτάξτε επάνω αριστερά, γι’ αυτό λέγεται και αριστερό μέτωπο ή αμπάλα).

Είμαι με τους πολιτικούς

Δεν κάνω πλάκα! Είμαι με τους πολιτικούς! Βεβαίως, τους χρεώνω τον εκμαυλισμό του λαού για ψηφοθηρικούς λόγους και δημιουργία κομματικών στρατών, αν και οι κομματικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές κομπανίες, κομματάρχες και παραγοντίσκοι έπαιξαν σπουδαιότερο ρόλο στο ρουσφετορουφιανοδιεφθαρμένο κατασκεύασμα που οικοδομήσαμε, έτσι για να τη σπάσουμε στον Περικλή που έκτιζε τον Παρθενώνα αυθαίρετα, χωρίς άδεια, χωρίς μελέτη περιβαλλοντικής επίπτωσης, χωρίς έγκριση της αρχαιολογικής υπηρεσίας κατά το άρθρον επτά, εδάφιον τρία π’λιά κι ένα τσιόνι και προπαντός χωρίς τον Σπίρτζη για να κάνει τα εγκαίνια (τελεία, πίνει μια καταπιά νερό ο ρήτωρ και συνεχίζουμε). Διέφθειραν έτσι τον λαό και τώρα καλούνται να τον κυβερνούν. Δεν είναι εύκολο πια…

Τα τελευταία χρόνια, το επίπεδο της Βουλής πέφτει δραματικά κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στους κακούς πολιτικούς, αλλά προπαντός στα κόμματα και σ’ εμάς που τους επιλέγουμε. Υπάρχουν πολιτικοί καλοί, υπάρχουν και κακοί. Γιατί, όμως, είμαι με τους πολιτικούς; Εννοείται ότι δεν είμαι με όλους ανεξαιρέτως. Ας δούμε ενδεικτικά συμπεριφορές που υφίσταται ο βουλευτής από τον πολίτη που:

• Δεν ψηφίζει, αλλά καταψηφίζει.

• Δεν τον ψηφίζει, όταν του λέει την αλήθεια.

• Δεν τον ψηφίζει, παρά μόνο για το ατομικό συμφέρον, να του καλύπτει τις

παρανομίες και για κάθε είδους ρουσφέτια.

• Δε σκέφτεται αν κι ο βουλευτής θυσιάζει κάτι, για να είναι βουλευτής.

• Όλους τους τσουβαλιάζει και τυλίγει ομαδικώς στο σύνθημα: να καεί, να καεί

(μην το πεις! φωνάζει ο Κώστας Τσιάκαλος, αρπάζοντας μια κρανιά). Δεν το λέω, δεν το λέω, συμπληρώστε το μόνοι σας, το ακούσατε, το ξέρετε… Τόσα χρόνια ζείτε στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ… Και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, το φώναζε κι ένας βουλευτής στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτός ήταν έξω απ’ τη Βουλή.

• Γνωρίζει τι συσκευές έχει ο πολιτικός στο σπίτι του, άσχετα αν δεν πήγε ποτέ,

αναπαράγει αμάσητο κάθε τι που του σερβίρουν, αλλά δεν ακούει τις θέσεις του πολιτικού και να τοποθετηθεί υπέρ ή κατά. Για το μίξερ και την καφετιέρα ο λόγος!...

• Η ίδια πολιτική τού φαίνεται διαφορετική, ανάλογα με το ποιος του τη

σερβίρει. «Δε σας δίνουμε εμείς πίτα με κολοκύθια, όπως οι αντίπαλοί μας... Με εμάς θα τρώτε στο εξής κολοκυθόπιτα»… (ακολουθούν παρατεταμένα χειροκροτήματα από τον αλαλάζοντα πολίτη).

• Γιουχάρει τον Κουρουμπλή, ως προδότη, στο καφενείο του Μόκκα (Στέφο,

καφέ! διαφήμιση κάνω) και υποδέχεται τον Κουρουμπλή με χειροκροτήματα, ως σωτήρα, στο μαγαζί του Πολύζου (Τάκη, μια μπύρα εσύ και μια οδοντογλυφίδα καρφωμένη σε μια πιατέλα κρέας). Ε, ας πληρώσω και μια σόδα παρακάτω στο βενζινάδικο, στον Βάιο… Εκτός αν έρθει κι εκεί ο Κουρουμπλής…

• Λέει: Τους ψήφισα, γιατί ήξερα ή νόμιζα ότι δε θα τα κάνουν αυτά που είπαν.

Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, ανοίγει τα δάχτυλα και μουντζώνει και με τα δέκα, γιατί επιστήμη είναι, γνωρίζει πως δεν υπάρχει θεραπεία…

Αφήνω κι αυτό το πλαίσιο, για να συμπληρώσετε τις δικές σας, σχετικά με το θέμα, εμπειρίες και περιπτώσεις.

π.χ. Λέει στον βουλευτή: Θέλου να μισουλαβί’εις να μάθου σαντούρι.

Τι; Θέλετε ολόκληρη σελίδα; Αυτό κανονίστε το με τον Κώστα! Ιγώ μπσαφίρ’ς είμι ιδώ, δεν είμι ν’κουκύρ’ς…

Προς πολιτικούς

Έκανα ό,τι μπορούσα για εσάς. Ελπίζω να βοηθήσετε κι εσείς, για να ικανοποιηθούν τα δικαιότατα αιτήματά μου, που είναι ο διορισμός των παιδιών μου. Μια θέση μετακλητού υπαλλήλου, υπαλλήλου βουλής, έστω και συνοριοφύλακος στο Παυσίλυπο στην Καρδίτσα, θα βοηθούσε έτι περαιτέρω το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας μας. Επίσης, αν βάζατε για το Σουφλί και τον Μάκη, ναι τον γνωστό Μάκη απ’ τον Δένδρο Βραγκιανών, θα σας ήμουν αεί υπόχρεος.

Δεν καταλάβατε!... Όχι να τον σουβλίσετε, να τον εκτοπίσετε στο Σουφλί εννοώ…

Δημοσκόπηση (δημοσυσκότιση)

Ρωτήσαμε 100 ανθρώπους. Γιατί 100; Για να βγάζουμε εύκολα τα ποσοστά.

Ερώτηση: Ψηφίσατε στις εκλογές με βάση το γενικό συμφέρον ή το ατομικό;

99 απάντησαν το γενικό συμφέρον και ένας το ατομικό συμφέρον.

Όπως καταλαβαίνετε, άναψαν τα λαμπάκια του υπολογιστή που επεξεργαζόταν τα στοιχεία και άρχισε να φωνάζει: «Πού το βρήκατε αυτό το δείγμα, εγώ δε σας έστειλα να ρωτήσετε στην Ιαπωνία, εδώ στην Ελλάδα σας έστειλα». Μας πέταξε τα χαρτιά πάνω στο γραφείο και έκλεισε απ’ την τσατίλα μόνος του.

Μάζεψα κι εγώ τα χαρτιά και τα έσκισα απ’ τα νεύρα μου. Τόσος κόπος να πάει χαμένος; Δυστυχώς, μαζί μ’ αυτά έσκισα και το μνημόνιο που το είχα πάντα πρόχειρα μπροστά μου για να το συμβουλεύομαι, όπως κάνουν άλλωστε και οι υπουργοί… Ευτυχώς, λίγο αργότερα το ξαναβρήκα εύκολα στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος και το φωτοτύπησα. Δεν το έσκισαν κι αυτοί, μου είπαν, για να εξυπηρετούνται οι πολίτες που τυχόν θα ήθελαν να βγάζουν αντίγραφα για διάφορους λόγους, αλλά προπαντός για συναισθηματικούς (πώς λέμε αναμνηστική φωτογραφία

δια ενθύμιον…).

Αμέσως μετά, αναζητήσαμε και βρήκαμε πάλι αυτόν που απάντησε ότι ψήφισε για το ατομικό συμφέρον. Είχαμε μια υποψία. Τον υποβάλαμε με το ζόρι σε αλκοτέστ. Πράγματι, είχε πιει πέντε φορές πάνω απ’ το επιτρεπτό. Συμπέρασμα: Λύθηκε η γλώσσα του, είπε την αλήθεια…

Ερώτηση: Είστε ευχαριστημένοι με το κόμμα που ψηφίσατε στις εκλογές;

Και οι 100 απάντησαν πως είναι ευχαριστημένοι. Βλέπετε κανένας δεν παραδέχεται

το λάθος του.

Ερώτηση: Ποιος φταίει για την κρίση στην Ελλάδα;

82,5 άνθρωποι απάντησαν πολύ εύκολα λέγοντας: οι άλλοι

17,5 άνθρωποι απάντησαν λέγοντας: το ντόπιο, το ξένο κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Αυτούς τους συναντήσαμε σε μια πορεία του κουκουέ, οπότε καταλαβαίνετε ότι αυτή την απάντηση την έμαθαν φαρσί, μιας και τη γράφουν κάθε μέρα ορθογραφία και την επαναλαμβάνουν κάθε βράδυ στη βραδινή προσευχή τους… Πανηγύρισαν έντονα, μάλιστα, όταν πληροφορήθηκαν πως έπιασαν για πρώτη φορά το ποσοστό – στόχο 17% , έστω και σε δημοσκόπηση.

─ Πώς είναι δυνατόν να λέτε 82,5 και 17,5 άνθρωποι; Γίνονται αυτά; Εξαφανιστείτε από μπροστά μου! Απολύεστε! μας κατσάδιασε ο προϊστάμενος.

Μετά θυμήθηκε πόσο αυστηρός είναι ο νόμος για τις απολύσεις, έμεινε για λίγο σκεπτικός και βρήκαμε τον απαραίτητο χρόνο να του εξηγήσουμε:

─ Γίνεται, κύριε προϊστάμενε. Αυτός ο μισός από εδώ κι ο μισός από εκεί είναι ο Κουβέλης. Αυτός έκοψε καπίστρι και πάει όπου θέλει. Αν δεν του βάλεις πεδικλάρι (συνήθης πρακτική που εφάρμοζαν παλιότερα σε γαϊδάρους, πριν γίνει κακούργημα η συγκεκριμένη πράξη), θα τον αφήσουμε στον Μέγα Κάμπο (Μαηκάμπου), στην Καληκώμη και την άλλη μέρα θα τον βρούμε στην Κάτ’ Χώρα, στα Κουμπουριανά.

─ Καλά, ρε παιδιά, έχετε δίκιο, αλλά έπρεπε να κόψουμε απ’ αυτό το 17,5. Πώς να κυκλοφορήσουμε δημοσκόπηση με τόσο ανεβασμένο κουκουέ; Θα έχουμε πρόβλημα. Τι θα πουν τα συγκροτήματα;

─ Αναλαμβάνου ιγώ τα συγκρουτήματα! λέου τ’ προυϊστάμινου. Τ’ς έχου φίλοι ιγώ ουλ’νούς! Κουσταριλαίους, Μαυραντζαίους, Τζιαχρή, Καραμπίνη, Βαγγέλη Πουζιό, Βασ’λακακαίους, Νίκου Νάκου, Λαμπράκου Κουσιουρή, Σταύρου Τσιάκαλου, Τσιακαλουγιουργαίους… (όχι, ρε, οι Τσιακαλουγιουργαίοι είν’ απ’ άλλη ιστορία).

─ Τα συγκροτήματα του τύπου και των μουμουέ εννοώ, βρε όρνιο!… Τους Πρετεντέρηδες, εννοώ! Ξέρεις εσύ τους Πρετεντέρηδες; άρχισε ξανά τις φωνές.

─ Όχι, κυρ προυϊστάμινι. Δεν τ’ς ξέρου αφ’νούς. Σάματ’ ξικαλουκαίριασαν πουτέ αυτοίνοι στ’ Γκαβέλ’ να τ’ς ξέρου;

Ρώτησα και εγώ 100 ανθρώπους, στην Αργιθέα αυτή τη φορά (πού τους βρήκες τόσους; μου λέει ένας, Έλα ντε, του απάντησα…).

Ερώτηση: Τι να τουν κάνουμι του Μήτσιου;

99 είπαν: Σταύρωσον! Σταύρωσον, αυτόν! Τώρα, για καλό το είπαν, για κακό, θα σας γελάσω…

Ένας είπε: Ρε, δε μ’ απαρατάς κι ισύ κι ου Μήτσιους (τον έβαλα στην κατηγορία δεν ξέρω/δεν απαντώ)

Σχόλιο του δημοσκόπου: Η μαγκιά είναι να απαντάς, όταν δεν ξέρεις.

Παιδιά, δε γίνεται Καφενείο χουρίς του Μήτσιου, μη διαμαρτύριστι! Ου Μήτσιους είναι χρόνια πάθηση (έτσι τα λέν’ τα ζαράλια τώρα). Του λέει κι ου γιατρός: «να μάθετε να ζείτε με το πρόβλημα». Μι του Μήτσιου, θέλουμι δε θέλουμι!

Μια Μήτσαινα σε ένα χωριό καθόταν δίπλα στον βαριά άρρωστο άντρα της και τον παρηγορούσε λέγοντας: «Μήτσιου είχα, Μήτσιου έχου,

Μήτσιου μου, άμα χηρέψου

πάλι Μήτσιου θα γυρέψου».

Κι όταν πέθανε ο Μήτσιος, έριχνε ένα ρεφραίν με κλάματα κι έλεγε: «τόσοι φαλακροί είχι του χουριό, Μήτσιου μ’, ισένα βρήκι να πάρει ου χάρους που ’χες του μαλλί πουκάρι…» και πάλι ρεφραίν με κλάματα…

Χαίρομαι που με ατράνταχτα επιχειρήματα σας έπεισα, για το πόσο πολύτιμος είναι ο Μήτσιος. Παρακαλώ, όμως, σταματήστε να φωνάζετε ρυθμικά Μήτσιος! Μήτσιος!

γιατί παρασύρθηκαν και κάποιοι από δίπλα και φωνάζουν Τάκης! Τάκης! Και δε βγαίνει καλό αποτέλεσμα, ηχητικά εννοώ…

Είμαι και με τον Μαυρογιαλούρο…

Θέλω ο επίλογος σήμερα να είναι ένας ύμνος στον αδικημένο Μαυρογιαλούρο. Ναι, αυτόν που γνωρίσαμε όλοι στην ταινία «ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ» και χωρίς ποτέ να δώσουμε σημασία στον τίτλο, θεωρούμε πως ο Μαυρογιαλούρος ήταν ένας πολιτικάντης πολιτικός που μοίραζε ψευδώς υποσχέσεις στον λαό.

Δεν ήταν, όμως, έτσι. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ζούσε με προσωπική άνεση και επάρκεια στο αστικό του περιβάλλον κι αφού κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής σε μια περιφέρεια, έγινε μετά και υπουργός. Είχε καλές προθέσεις, αλλά είχε και άγνοια της πραγματικής κατάστασης, για το τι συμβαίνει και πώς ασκείται η διακυβέρνηση της χώρας, ειδικά στην ύπαιθρο.

Όταν κατάλαβε ότι ήταν απλώς ένα διακοσμητικό στοιχείο και πως στην πραγματικότητα κυβερνά ένα αόρατο, οργανωμένο και παντοδύναμο σύστημα, το οποίο συνέθεταν επίορκοι, μανδαρίνοι, κομματάρχες (Γκρούεζας), τοκογλύφοι και παρατρεχάμενοι με ισχυρή παραεξουσία, αντέδρασε. Έριξε ομαδικές μούντζες, αρπάχτηκε με τον τοκογλύφο, ξεφώνισε τον Γκρούεζα, προσπέρασε με αηδία τις φιέστες υποδοχής των στημένων χειροκροτητών, κατακεραύνωσε τον Γιωργάκη που κανόνιζε τα πάντα ως τότε στο γραφείο του και παραιτήθηκε!...

Απέδειξε έτσι ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ.

Αυτοί που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τον λαό, πρέπει να είναι και έτοιμοι, πρώτοι αυτοί, να πάρουν όταν χρειαστεί τον δρόμο της θυσίας. Αυτοί είναι ηγέτες! Και τέτοιους πρέπει ο λαός να επιλέγει για ηγέτες…

9/9/2018

Πεθερά να σε ρωτήσω, ποιον απ’ όλους να ψηφίσω;Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 4

Πεθερά να σε ρωτήσω, ποιον απ’ όλους να ψηφίσω;

Να ψηφίσω τον Χασιώτη ή τον Κώστα Λεπενιώτη;

Η κουμπάρα με μαλώνει, να ψηφίσω Κατσαντώνη. (καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 4

Να πάει μπροστά ο τόπος

Ήμουν ξαπλωμένος στη λάκα στην Κρανιά και περίμενα να έρθει ο Κώστας Πέτσας, γιατί είχαμε ένα πρόβλημα με το νερό στο Αετοχώρι (είδατε πώς το περνάω έμμεσα το θέμα; Το ’πιασες, δήμαρχε, το υπονοούμενο;)… Τεντωμένος, λοιπόν, σαν πέρα δίπλα (εμείς οι Μαρκελεσιώτες ή καθόμαστε ή είμαστε ξάπλα κι όρθιους μας βρίσκεις μόνο όταν πάμε για να κάτσουμε ή να ξαπλώσουμε), περίμενα τον Κώστα, γιατί πάει το Πέτσας, αφού τον ξεπετσιάσαμε πέρα δώθε Πετρίλια – Μαρκελέσι και σκέφτομαν πώς και να άργησε τόσο, απού καλό τ’ ου άνθρωπους, βλέπω έρχονταν ένας άλλος. Σε λίγο, πάρ’ τον, έφτασε.

─ Καλώς τουν! Για πού, ορέ πατριώτ’;

─ Καλώς σε βρήκα! Πάω για τα κάτω χωριά, μέχρι Αργύρι, μ’ λέει.

─ Για καλό ή για κακό; Εμπορεύεσαι τίπουτα; Απούθι είσι;

─ Όχι, για άλλον λόγο πάω. Από εδώ είμαι κι εγώ, Αργιθεάτης.

─ Αργιθιάτ’ς κι δε σι ξέρου; Ιδώ γνουρίζουμαστι ούλοι σαν παρδαλά κ’τάβια.

─ Θα γνωριστούμε και μαζί, λοιπόν. Θα είμαι και υποψήφιος δήμαρχος στις εκλογές.

─ Α, κατάλαβα, θέλ’ς να γέν’ς δήμαρχους. Ας είνι κι δήμαρχους, καμίνια δ’λειά δεν είνι ντρουπή, η κουραμάνα να βγαίνει, αλλά γιατί του θέλ’ς τόσου;

─ Γιατί ο τόπος έμεινε πίσω.

─ Πώς του κατάλαβις ισύ, πο’ ’μεινι πίσου;

─ Ποιο χωριό ήταν πέρυσι εκεί απέναντι;

─ Η Βριστινίτσα.

─ Φέτος ποιο είναι;

Καλά, τσιακατσ’μένου να ’νι είπα μι του νου μ’. Τι να χαζουκουβιντιάζει; Αλλά μι τ’ς παλαβούς μην τα βάν’ς!...

─ Η Βριστινίτσα είνι κι φέτου, τ’ λέου.

─ Είδες, ο τόπος δεν πήγε μπροστά και γι’ αυτό θέλω να γίνω δήμαρχος.

─ Δηλαδή, πού έπριπι να ’νι ου τόπους; Στ’ Αυλάκι, στου Σιακαρέτσι, παρακάτ’;

─ Ο τόπος πρέπει να πηγαίνει πάντα μπροστά, όλο μπροστά.

─ Μέχρι πού να πάει; Στουν Ιμπισό, στουν Πιταλά; Κιο κουντά θα πέσει κατ’ στ’ θάλασσα, στουν Καρβασαρά…

─ Εγώ αυτό θα το πετύχω, αρκεί να με βοηθήσετε κι εσείς.

─ Ποιο θα πτύχ’ς; Να πέσουμι στ’ θάλασσα; Άμα είνι έτσι, ούλοι θ’ αμπώξουμι, για να πάει ο τόπους μπρουστά… Έχουμι αμπώξι κι αυτουκίνητα ιμείς πουλλές βουλές! Τουν Κ’τσό (αυτόν κι αν άμπουξαμαν), τουν Κουρλό, του Νίκου Ζουμπουρλή, του Μήτσιου Κάμπα, τουν Τουραλιά, τουν Τέλη. Ξέρ’ς πόσου δύσκουλου ήταν ν’ αμπώξ’ς τουν Τέλη; Κι αλλ’νούς, πού να θ’μάμι τώρα…

Έλιγα, έλιγα, ό,τι ιστουρίις μο’ ’ρχουνταν στου κιφάλι, για να πιρνάει η ώρα, μέχρι να φτάσει κι ου Κώστας, να ’μαστι κάνι δυο. Αστόχ’σα κι να ρωτήσω πώς τουν λέν’, γιατί μ’ αυτά πο’ ’λιγι, ήμαν τσιλαφτιασμένους, τι ξέρ’ς τι γένιτι…

─ Άργησα. Καλή η κουβέντα σου, αλλά πρέπει να φύγω τώρα, έχω δρόμο. Γειά σου!

─ Γεια κι σ’ ισένα, του ’πα. Ώρα καλή!... Κι έκανα του σταυρό μ’ ικεί στου κόν’σμα τ’ Αϊ-Παντιλιήμονα. Κοίταξα κι απού πέρα, ’σύχασα. Στου ίδιου μέρους, σταθιρή η Βριστινίτσα. Βάστα, καημένη Βριστινίτσα! Βάστα!

• Βρήκες Αργιθεάτη στον δρόμο; Πες του καλή επιτυχία! Λίγο δύσκολο να μην

είναι κάπου υποψήφιος. Καθένας από μια σκούφια, μια ιδέα κι ένα όραμα. Εδώ ένας άλλος νομίζει ότι προκάλεσε το ξεκίνημα του διαλόγου κι αισθάνεται σαν το Πελέ που έκανε τη σέντρα έναρξης σε μουντιάλ…

Τόση είναι η μανία εις αυτάς τας εκλογάς,

ώστε μάλλον θα κατέβει υποψήφιος κι ο παπάς…

(ή το παπαδοπαίδι ή η παπαδοπούλα λεβεντονιά, γειά σου, ρε Τάκη Καρναβά!).

• Εδώ δε συμπληρώνουμε για μπιρίμπα, συνδυασμό θα φκιάσουμε; Αν θέλουμε

να παίξουμε πόκα, δεν το συζητάμε… (υποθετικός λόγος, απλή σκέψη του λέγοντος). Θέλει άτομα και τα άτομα να ’χουν λεφτά (αυτό δεν είναι υποθετικός λόγος, αλλά είναι αντίθετο του πραγματικού). Ως προς τα λεφτά, το καταλάβατε, μπράβο!

• Κι από κοντά οι γυναίκες υποψήφιοι!... Με ποσόστωση νομίζω τριάντα τοις

εκατό. Πολύ! Πάρα πολύ! Κανονικά δέκα τοις εκατό έπρεπε, όσο είναι και στον παράδεισο.

Διότι αν ξεπεραστεί το ποσοστό, έστω και λίγο, κόλαση θα γίνει κι ο παράδεισος…

Τριάντα, τριάντα, τι να κάνουμε; Ας προτείνουμε κάποιους περιορισμούς, γιατί το νομοσχέδιο από Κλεισθένης θα μας βγει Λυσιστράτη.

Για να μπούνε οι γυναίκες μέσα στον συνδυασμό,

πρέπει να τηρήσουν νόμους, να δηλώσουνε σκοπό.

Καθαρά το λέει ο νόμος, δίαιτα πως δε θα κάνουν,

μήπως χάριν σιλουέτας αιφνιδίως αποθάνουν.

Πρέπει να ’ναι παντρεμένες, απαραίτητο αυτό,

να ’χουν μόνο λίγες έγνοιες, να μην ψάχνουν για γαμπρό.

Γιατί, αν βγουν στη δημαρχία κάτι ανύπαντρες κοκότες,

θα μας φέρουνε τους ξένους να τους γράψουνε δημότες.

Θα ’ναι, βέβαια, οι σωγάμπροι επιζήμιοι πολύ,

γιατί θα χορέψουμε όλοι στριμωγμένοι στο ταψί…

(εμ καφετζής, εμ ποιητής)

• Έχουμε τοπική αυτοδιοίκηση πρώτου (δημοτική), δευτέρου (νομαρχιακή πες)

και τρίτου βαθμού (περιφερειακή). Τρεις βαθμούς, όπως έχουν και τα εγκαύματα.

Υπάρχει, όμως, και τέταρτος βαθμός. Είναι η ατομική αυτοδιοίκηση, η σπουδαιότερη απ’ όλες και η οποία καθορίζει τις σχέσεις του πολίτη με τις άλλες τρεις. Ατομική αυτοδιοίκηση είναι να κάνει ο καθένας ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Αν είναι νόμιμο, καλώς. Αν είναι παράνομο, πάλι καλώς, απλώς οι άλλοι τρεις βαθμοί καλούνται να το νομιμοποιήσουν. Έτσι κι αλλιώς, πάντα οι άλλοι φταίνε…

• Αν μας έδιναν τον Ψινάκη μεταγραφή, δίναμε κι εμείς τρεις δικούς μας

δημοτικούς συμβούλους, αλλά τι φταίει ο δήμος Μαραθώνα;

• Η αντιπολίτευση με τα λάθη της, έφερε στην εξουσία αυτούς που κυβερνούν,

αλλά ας μην ανησυχεί!… Αυτοί που κυβερνούν θα τους το ανταποδώσουν…

• Προς πολιτικούς

Ακούω τα βήματα εκείνων που ξεκίνησαν, για να σας αντικαταστήσουν. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου έγραψε κάτι παρόμοιο μ’ αυτό, αλλά πήρα και την άδειά του. Τον πήρα τηλέφωνο, δεν έφερε καμία αντίρρηση. Είχε μεσολαβήσει διακριτικά και ο Αλέξης, ο Καρδαμπίκης, που είναι απ’ το ίδιο χωριό. Φίλος τον φίλο φίλευε…

Ανταποδίδω με πολιτική διαφήμιση:

ΑΛΕΞΗ ΓΕΡΑ! ΣΕ ΟΛΑ Τ’ ΑΓΡΑΦΑ!

Τον νου σας! Στον Καρδαμπίκη τον Αλέξη! Μη γίνει κάνα μπέρδεμα…

• Κι άλλη πολιτική διαφήμιση:

Καλύτερα Μιμίκος παρά Παπαμιμίκος! ΝΑΙ στις όρνιθες! ΟΧΙ στα κουτορνίθια!

• Πεπτοκότες! Άκου, πεπτοκότες!... Έτσι έλεγε ένας που έβγαζε μια ομιλία. Τι

λες, ρε χαμένε; Φλιντ’ράν’ οι κότες, δεν πέφτουν. Δεν ξέρ’ς, δε ρουτάς κιόλα…

• Άλλο σαντούρι, άλλο Σαντορίνη κι άλλο σαν το Ρίνη απ’ το Λιάσκοβο.

Η σαντορίνη είναι το υλικό που φκιάνουν τα σαντούρια. Κατάλαβες;

• Αυτό το λιβάδι στο Λεοντίτο, πώς δεν το πήρε ο Καλογρίτσας; Τόσα πολλά

βοσκοτόπια έχει και δεν το χρειάζεται; Εκτός και σκέφτεται να πάει απέναντι στην Πατλιά, Καυκιά, Χοντροσπάνι…

• Έχει παντεσπάνι στο Χοντροσπάνι. Και ποιος αντέχει μετά τους Σπυρελιώτες!

Βγάζουμε το καλύτερο τυρί στην Πατλιά θα λένε και στο Χοντροσπάνι το καλύτερο ρεύμα.

Όπως θα γυρνάν’ οι φτερωτές, θα φέρνουν γύρα και τα φουρλέτσια στους μπουτινέλους. Πάει το παραδοσιακό κοπάνισμα! Μόνο τα κεφάλια μας θα κοπανάμε αργότερα.

• Απ’ το πολύ κοπάνισμα, μπαίνεις και στα μεράκια. Ακολουθεί χορός!... Όλοι

στην πίστα!

«Τασιά, μωρέ Τασιά, σαν πας στην εκκλησιά,

κοίτα τι μαγειρεύουν, τι έχουν στα ταψιά.

Τασιά, μωρέ Τασιά, γιατί μας κάκιωσες;

Είπες πως δεν ψηφίζεις και μας φαρμάκωσες».

Χορεύεται ελεύθερα με αυτοέκφραση του κάθε χορευτή σε ρυθμό «βλαχοντίσκο», όπως ακριβώς και ο τέταρτος βαθμός αυτοδιοίκησης, όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.

(Απαγορεύονται τα σπασίματα και οι σπαστικοί)!...

«…και πολλά μέλλει να μάθεις αν το Α(α)σήμαντο εμβαθύνεις…» Οδ. Ελύτης

Ξέρω ότι αυτοί που με χαιρετούν δεν είχαν ποτέ την ανάγκη μου, για να με χαιρετούν από ανάγκη κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Επομένως,

είναι σημαντικό να είσαι ασήμαντος…

Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που δε γίνομαι δήμαρχος. Άλλος λόγος, δευτερευούσης όμως σημασίας, είναι που δε με ψηφίζουν…

3/9/2018