20

 20

Καλπάζοντας προς τις κάλπες Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 19

 Καλπάζοντας προς τις κάλπες

Να νοσταλγείς τον τόπο σου  ζώντας στον τόπο σου,

τίποτα δεν είναι πιο πικρό.

Γ. Σεφέρης

                                                                                                                  

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

 

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  19

                                      

Ακατάλληλον για κατάλληλους

  Ζητείται καταλληλόμετρον, αγαπόμετρον, πιεσόμετρον και πάσα άλλη συσκευή που 

έχει δεύτερο συνθετικόν το μέτρον. Αναζητείται και το «παν μέτρον άριστον» κι άμα το βρείτε γράψτε μου!… Έχει χαθεί και η μπάλα κι όποιον πάρει η μπάλα…

  Στο πρώτο Καφενείο έγραφα: Στην Αργιθέα κανείς δεν περισσεύει, αλλά και κανέναν δεν έχει ανάγκη η Αργιθέα. Ο διχαστικός λόγος δε συμβάλλει ποτέ στο καλό της. Με θλίβει το νέο που έρχεται με τη χειρότερη εκδοχή του παλιού. 

  Στο τρίτο Καφενείο σημείωνα ότι τα γραπτά μένουν, δε λύνουν κανένα πρόβλημα, όταν κηρύττουν το μίσος και δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και παρακαλούσα να μπει ως προβληματισμός σε όσους γράφουν να διπλοσκέφτονται αυτά που γράφουν. Σήμερα είμαστε πάλι στο «βάλτα να τα ξαναρμέξουμε».

  Παρακαλώ για άλλη μια φορά όσους γράφουν, να γνωρίζουν τουλάχιστον το νόημα των λέξεων και των φράσεων που γράφουν. Να γνωρίζουν, επίσης, ότι «όποιος πάει στον μύλο, ακούει και τα βαρδάλια». Επαναλαμβάνω ότι δε θέλω να γράφω εναντίον κανενός Αργιθεάτη, αλλά δεν έκανα και όρκο. Ας μην «απλώνει το αυτί» ορισμένων… Στις νεοφανείς αντιλήψεις «ή εμείς ή εσείς» θα υπάρχουν απαντήσεις. Διαχωρισμός σε εχθρούς και σωτήρες δε θα περάσει… 

  Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο καθένας έχει δικαίωμα, όταν επικοινωνεί με τους δικούς του προφορικά ή γραπτά, να λέει και να γράφει ό,τι θέλει. Όταν ο λόγος γίνεται δημόσια, τα πράγματα αλλάζουν κι ο καθένας παίρνει την ευθύνη του. Ο γραπτός λόγος έχει διπλάσια ευθύνη, γιατί μπορείς να τον ξανακοιτάξεις, πριν τον δημοσιοποιήσεις. Όποιος, επίσης, προσυπογράφει και σχολιάζει θετικά ένα γραπτό που κυκλοφορεί σημαίνει ότι συμφωνεί και το εγκρίνει. Τελεία και παύλα!

  Κάτι ακόμη. Δεν υπάρχει διαχωρισμός πολιτών και πολιτικών. Ο πολίτης επιλέγει και δίνει την ιδιότητα στον πολιτικό. Επομένως, πολιτική ασκεί κι ο πολίτης με τις θέσεις του, δια της ψήφου του και με τη συμπεριφορά του. Ας μη θέλουμε τον πολιτικό να αίρει τις ατομικές και συλλογικές μας αμαρτίες (δεύτερη υπεράσπιση των πολιτικών στο Καφενείο ου καφετζή σοφού…).

  Είναι η Αργιθέα ο τόπος των ακατάλληλων; Ποιος έχει το καταλληλόμετρον και πώς λειτουργεί αυτό το εργαλείο; Ναι, έχει κι ο Σέλιπος τις ευθύνες του κι ο Αμύνανδρος με τον Αργίθεο (αυτός κι αν έχει…) που έμεινε στάσιμος ο τόπος (ακριβώς απέναντι απ’ τη Βρεστενίτσα), αλλά παίρνανε την εξουσία απ’ τον πατέρα τους. Στα νεώτερα χρόνια τους επιλέγουμε εμείς. Ουδείς μας επιβλήθηκε με το ζόρι. Πώς κρίνονται έτσι αυθαίρετα και εντελώς απαξιωτικά οι επιλογές των Αργιθεατών; Πώς γίνεται κατάλληλοι άνθρωποι να ψηφίζουν ακατάλληλους τόσα χρόνια; Πώς γίνεται από ακατάλληλους γονείς να γεννιούνται κατάλληλα παιδιά;

  Το αγαπόμετρον του τόπου είναι άλλο εργαλείο; Να το δανειστώ για λίγο να κάνω  κι εγώ έναν έλεγχο, είμαι δεν είμαι πολιτικός, μήπως αγαπώ λιγότερο και δεν το ξέρω τον τόπο όπου γεννήθηκα σε μια καλύβα, μιας και δε συμφωνώ ποτέ με την εκδοχή της «τελευταίας ελπίδας» και με τους εκάστοτε ελπιδοφόρους της; Να κάνω χρήση και του αγωνιστόμετρου να δω αν αγωνίστηκα γι’ αυτόν τον τόπο, τώρα που έχω και το πρότυπο του πραγματικού αγωνιστή;

  Στη δημοκρατία, ευτυχώς ή δυστυχώς, το δελτίο καταλληλότητας το δίνουν οι πολλοί, οι οποίοι ψηφίζοντας επιλέγουν κάθε φορά  αυτούς που κυβερνούν. Ευτυχώς, σίγουρα, δεν αποφασίζει ο οποιοσδήποτε ένας, για να τους επιλέξει με λογική Προκρούστη και Σκίρωνα.   

  Η Αργιθέα υπάρχει  εδώ και χιλιάδες χρόνια (απέναντι στη Βρεστενίτσα, το ’παμε). Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι και έργο των ανθρώπων της, κατάλληλων ή ακατάλληλων. Στη δική μου μνήμη, ισχυρή προβάλλει πάντοτε η εικόνα της ζαλικωμένης αργιθεάτισσας γυναίκας στις στράτες της και στα απότομα γιδόστρατα, τα ροζιασμένα χέρια των αντρών και τα σκαμμένα τους πρόσωπα. Είναι αυτοί που άνοιξαν δρόμους με την προσωπική τους εργασία, που κράτησαν με χιλιόμετρα τοίχων το λιγοστό χώμα της, για να κάνουν τα χωράφια της ανάγκης, που έστησαν σπίτια, σχολεία κι εκκλησιές, γεφύρια και βρύσες. Κάθε γενιά με τους δικούς της όρους και με τα λάθη της ασφαλώς, αποτύπωνε την παρουσία της και έδινε στην περιοχή μας τη σημερινή της μορφή.

  Κανένας δεν μπορεί να τσουβαλιάζει με φασίζουσα γενίκευση ως ακατάλληλους, που δεν αγαπούν τον τόπο τους και επιδιώκουν μόνο το προσωπικό όφελος, τους ανθρώπους της περιοχής μας. Πώς γνωρίζει εκείνος που το κάνει, ότι αυτούς που προτείνει δεν είναι το ίδιο ακατάλληλοι και με τις ίδιες υστεροβουλίες;

  Ας εγερθούν, λοιπόν, οι εν τοις μνημείοις, για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Και αυτοί που διοίκησαν και αυτοί που τους επέλεγαν. Ας βάλουν και κάναν σοβαρό δικηγόρο (προτείνω μεταξύ Κούγια και Λυκουρέζου). Οι ζώντες ας κάνουν τα κουμάντα τους, ας πάρουν θέση απέναντι σε ανάλογα φαινόμενα κι ας πάρουν τις αποφάσεις τους…

  Πιθανότατα να στεναχωρήσω φίλους, αλλά θέλω  να τους πω: δε θα χάσουμε και τις ψυχές μας για τις εκλογές… 

Καλπάζοντας προς τις κάλπες

  Τον Μάη του 2019  θα στηθούν κάλπες. Πόσες; Μπορεί τέσσερις, μπορεί και πέντε.

Πολλές! Πάρα πολλές! Θα μας στοιχίσουν πολύ, δε μας συμφέρει… Καλύτερα να μη συμμετέχει η Αργιθέα!... Έχουμε κάπου 25 εκλογικά τμήματα, επί 5 θέλουμε 125 κάλπες, επί  100 ευρώ συν μεταφορικά μην τις είδατε καμιά εικοσαριά χιλιάδες ευρώ.

  Το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει επειγόντως να αποφασίσει τι θα κάνουμε. Μια φτηνή λύση είναι να πάρουμε τίποτε παλιές κυψέλες και να τις μετατρέψουμε σε κάλπες, καρφώνοντας κλάπες στην ανοιχτή πλευρά τους.

 Άλλη λύση είναι να πάρουμε πέντε κάλπες να τις βάλουμε στην καρότσα του αυτοκινήτου του δήμου και να περνάει ο Πέτσας από κάθε χωριό να μαζεύει τις ψήφους μας. Μπορούμε ακόμη να πάρουμε καινούριους κάδους απορριμμάτων να τους χρησιμοποιήσουμε για την εκλογική ανάγκη και να μας μείνουν μετά, ώστε να έχουμε και κάποιο όφελος.

  Εκτός αυτού, οι πολλαπλές εκλογές θα έχουν κι άλλες δυσκολίες. Θα πααίν’ς στου ικλουγικό κέντρου, θα μπαίν’ς στου παραβάνι, θα βγαίν’ς, θα πιτάς του φάκιλου στ’ν κάλπη, θα σι ματαφουρτώνουν ψηφουδέλτια, πάλι στου παραβάνι, μιτά πάλι όξου, θα σο’ ’ρθει λιγουθυμιά, άμα δεν πάρ’ς κουντά σ’ λίγου ψουμουτύρι να φας πέντι χαψιές…  

  Θα ξικαμπάει η γριά κι θα να ’νι ζουμένη ψηφουδέλτια σαν τζιχαντιστής… Προυτού μπει μέσα να ψηφίσει, θα ματαλέει πού έχει του κάθι ψηφουδέλτιου, για να σιγουρέψουν αν τα ’μαθι: «Στου  διξί του πουδάρι μέσα στ’ν κάλτσα έχου τουν τουπικό πρόϊδουρου, στου ζιρβί τουν πιριφιριάρχη, στου διξί του μανίκι τουν Κυριάκου, στ’ άλλου  πάλι  τουν Κυριάκου  μη μπιρδιφτού, τι μι νοιάζει ιμένα για τ’ν 

Ιβρώπη κι του δήμαρχου ικεί π’ τουν έχου… δεν τουν αστουχάου μι τίπουτα…».

  Ούτι αυτοίνοι, θεια, θα σι αστουχήσουν άμα τ’ς ψηφί’εις. Θα σι βάλουν ικεί πο’ ’χ’ς κι ισύ του δήμαρχου… 

Κερατοδημοψηφίσματα

  Οι Ελβετοί έκαναν δημοψήφισμα αν θέλουν αγελάδες με κέρατα ή αγελάδες με κομμένα κέρατα και αποφάσισαν: «ΟΧΙ» στις αγελάδες με κέρατα. Αλέξη, πετάξου ένα ποδάρι να διορθώσεις τα πράγματα! Τι τους πειράζουν τα κέρατα τους κερατάδες 

τους Ελβετούς; 

  Να κάνουμε κι εμείς παρόμοια δημοψηφίσματα… Αγελάδες, βέβαια, δεν έχουμε πολλές. Ίσα για να έχουν άλλοθι οι κρεοπώλες και να μας δουλεύουν λέγοντας ότι μας πουλάνε «ελληνικόν βόειον κρέας», ενώ είναι «βόρειον βόειον κρέας», τις οίδε από πού… Αγελάδες μπορεί να μην έχουμε, αλλά από βόιδια άλλο καλό… Κι όλα ικανά για τον ζυγό… «Πέντε βόιδια δυο ζευγάρια». Στη χώρα μας υπάρχουν κι άλλα «χουντρικά». «Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;» λέει ο Γιώργος Σουρής κι όχι ο  Λάμπρος Κουσιουρής όπως υποστηρίζουν οι Γρυμπιανίτες, αλλά τι να ψηφίσουμε για τους γαϊδάρους, αν πρέπει να τρώνε γαϊδουράγκαθα;

  Να ψηφίσουμε για τις γίδες εμείς. Θέλουμε γίδες με κέρατα ή σιούτες; Να έχουν κέρατα βερνικωμένα ή ματ; Θα προτιμούσα περισσότερα των δύο και πιο εξειδικευμένα ψηφοδέλτια. Ας πούμε: Θέλω κουτσοκέρες! Θέλω σιούτες, κανούτες και να βελάζουν βραχνά! Τι επιθυμεί ο κάθε ψηφοφόρος τέλος πάντων…

  Θα προτείνω ενδεικτικά και άλλα δημοψηφίσματα, τα οποία θα έδιναν λύση σε σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία. 

• Αν πρέπει να λαλούν τα κοκόρια σε ώρες κοινής ησυχίας.

• Είναι προτιμότερος ο ξινός ή ο γλυκός τραχανάς;

• Να ζει κανείς ή να μη ζει;

• Να ψηφίσουμε,  αν πρέπει να ψηφίζουμε ή όχι.

• Αν πρέπει να εκτελούμε τις υποχρεώσεις μας ή να έχουμε μόνο δικαιώματα…

Ταυτοχρόνως και για να διευκολύνονται ως προς την έκβασιν των αποτελεσμάτων οι κυβερνήτες μας, προτείνω να χρησιμοποιείται ένα ευέλικτο ψηφοδέλτιο κατά το αργιθεάτικο ιδίωμα. Να γράφει δηλαδή ένα αα κι απλώς οι ψηφοφόροι να βάζουν τόνο και να το πετάνε στην κάλπη. Το τονισμένο αά είναι ΝΑΙ και το άα ΟΧΙ. Μπορούν, επίσης, να το ρίχνουν άτονο και να αφήνουν τον τόνο στη διακριτική ευχέρεια της εκάστοτε κυβέρνησης. Το εκάστοτε νομίζω σας δίνει να καταλάβετε εύκολα και την πρόθεση της εκάστοτε κυβέρνησης να γίνει καθεστώς.                

  Θα σταθώ λίγο ακόμη στα δημοψηφίσματα… Πολιτική διαδικασία η οποία δεν ορίζεται επαναλαμβανόμενη σε συγκεκριμένον χρόνο, δεν είναι δημοκρατική διαδικασία. Στη λειτουργούσα δημοκρατία δε χρειάζονται  δημοψηφίσματα. Ο λαός εκλέγει κι αυτοί που εκλέγονται θα παίρνουν τις αποφάσεις και θα έχουν την ευθύνη. Εδώ, επικαλούνται τις δημοσκοπήσεις για την προπαγάνδα, φαντάσου να έχουν και κάνα δημοψήφισμα στο χέρι, τι έχει να γίνει!... Πλην του δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, όλα τα άλλα είναι παρωδίες… Στη λειτουργούσα δημοκρατία δε χρειάζονται  και ανεξάρτητες αρχές. Εφαρμογή των νόμων χρειάζεται από μία και μόνη ανεξάρτητη αρχή: τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ 

  Το τελευταίο δημοψήφισμα απέδειξε (κατά τη γνώμη μου) και την πολιτική απειρία μας ως λαού και μας εξέθεσε διεθνώς, παρότι είναι απολύτως σεβαστή η θέση του καθενός πολίτη ατομικά και το αποτέλεσμα συνολικά. 

  Να έχουμε πάντοτε υπ’ όψιν και το εξής: Κανένα δημοψήφισμα δε θα κρύψει την αλήθεια που δε μας βολεύει ούτε θα μας απαλλάξει απ’ τις ευθύνες μας για την πραγματικότητα που ζούμε. 

  Ας αναθέσω και πάλι στον Σουρή να κλείσει αυτό το κείμενο περί κεράτων και δημοψηφισμάτων, τώρα που μόνο φόρους βγάζει ακόμη και το κέρας της Αμάλθειας.

«Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!»

Εξοστρακισμός, ξούρισμα και εξορία

  Πρέπει να επανέλθει ο εξοστρακισμός! Θα είχαμε έτσι τη δυνατότητα να διώξουμε απ’ την περιοχή μας πολιτικούς και πολίτες, οι οποίοι θα καθίσταντο (πώς λέμε, εδώ μου κάθεται…) επικίνδυνοι ή άχρηστοι πια. Θα αναφέρω παραδείγματα να τα βάλετε σε διαβούλευση με το μυαλό σας και είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε κι άλλους πολλούς:

  Τον δήμαρχο:  Είναι  βαρύς και δεν  μπορεί  να τον σηκώσει  η Αργιθέα. Υπάρχει  ο

κίνδυνος να προκαλεί συχνούς σεισμούς, ειδικά τώρα που επανενεργοποιήθηκε το ρήγμα Τυρολόγου – Ξερολάγκαδου Πετρωτού… Είναι βέβαιο πως αυτός προκάλεσε τον πρόσφατο σεισμό, αφού είναι απολύτως διασταυρωμένο ότι εκείνη τη μέρα βρισκόταν ακριβώς πάνω απ’ το επίκεντρο. Ή θα τον διώξουμε, ή θα φέρουμε για μόνιμη εγκατάσταση τον σεισμολόγο καθηγητή Ευθύμιο Λέκκα και θα δημιουργήσουμε γεωδυναμικό ινστιτούτο (τι να ’νι ιτούτου;) στη χαλάβρα Μαρκελεσίου, ώστε κάθε φορά που κυλάει μια στούρνα να ξέρουμε αν γίνεται σεισμός ή… περνάνε αγριογούρουνα.

  Τον Μήτσιο:  Ου  Μήτσιους  πρέπει   να  φύβγει, τέρμα!  Ξούρισμα (έχει  μούσι και 

μάλιστα ξανθό, είμαστι κι αναντίουν τ’ς αρίας φυλής) κι ιξουρία τ’ αγληγουρότιρου! Να τουν στείλουμι μακριά, για να ’συχάσουμι. Μας τέντουσι στου διάβασμα. Γράφει, γράφει, μαρτ’ράει κι τα προβλήματα πο’ ’χι ου τόπους μας κι τα μαθαίνουν κι οι παραόξου. Ό,τι γένιτι στου σπίτι σ’ δεν του σκουρπάς ουλούθι. Οι αρχαίοι έλιγαν: «τα εν οίκω μη εν δήμω», δηλαδή «όσα λες στου Νίκου να μην τα λες στου Δήμου».

  Θα χρειαστούμε, βέβαια, και κάποια χρήματα σε περίπτωση εξοστρακισμού του, για να του μισθώσουμε ταξί μέχρι Μουζάκι (δεν προβλέπεται τέτοια δαπάνη του δημοσίου), οπότε όσοι θέλετε να τον διώξουμε, στείλτε μου από ένα ευρώ να μαζέψουμε τα χρήματα, για να είμαστε έτοιμοι. Όσο πιο πολλά μαζευτούν, τόσο πιο μακριά θα τον πάει το ταξί. Μπορεί να βγάλω κι εγώ καμιά δόση για τον ΕΝΦΙΑ…

  Τον Κώστα Γραμμένο:  Άκου,  Γραμμένος  στ’  Άγραφα!  Μας  χαλάει  την έννοια

και την ιστορική φυσιογνωμία του τόπου. Για τον Κώστα δε χρειάζεται να μάσουμε και λεφτά, γιατί φεύγει και με το ελικόπτερο. Όμως, υπάρχουν κι άλλοι Γραμμένοι κι αν τους διώξουμε όλους, θα έχουμε ντράβαλα με τον ΟΗΕ και την Ύπατη Αρμοστεία του. Ας κάτσουν, αλλά να αλλάξουν επίθετο, ας γραφούν Άγραφοι, ξέρω κι εγώ;

  Τον Αιμίλιο Κίσσα: Εξορία! Σαράντα μίλια μακριά τον Αιμίλιο!... Δεν υπάρχει απ’ όσο ξέρω Κίσσας με τέτοιο όνομα, έτσι το γράφω, για να μαζευτούν οι Κισσαίοι και να ρωτάνε ποιανού παιδί είναι αυτός. Ωστόσο, αν υπάρχει, Αιμίλιε, συγγνώμη! αλλά πρέπει να ζήσει και το Καφενείο…

  Τον Νίκο Κίσσα: Τον λογιστή εκ Πετροχωρίου, μη γίνει κανένα μπέρδεμα. Ο Νίκος δε φταίει πουθενά, απλώς να αραιώσουν λίγο οι Κισσαίοι που μαζεύτηκαν και ρωτάνε για τον Αιμίλιο. Ο τόπος μας έτσι κι αλλιώς έχει περισσότερους Κισσαίους, απ’ όσους αντέχει. Να τον εκτοπίσουμε στη Λάρισα! Ξέρεις τι τιμωρία είναι να σε διώξουν απ’ την Πατλιά και να σε στείλουν στ’ Λάρ’σα;

  Ήθελα να εξοστρακίσουμε κι έναν Τριζολιώτη, έτσι για παραδειγματισμό, αλλά δεν υπάρχει μέρος χειρότερο να τον πάμε, οπότε αφήτι τουν ικεί, θέλει στου χουριό, θέλει στ’ν Κόλαση, θέλει στ’ Βαΐτση… 

  Κανονικά, για την ποσόστωση, πρέπει να εξοστρακίσουμε και μια γυναίκα. Όμως, υπάρχει επ’ αυτού έντονος προβληματισμός. Κυριαρχεί η άποψη ότι δε λύνεται το πρόβλημα με μία. Για να γίνει σοβαρή δουλειά και να έχουμε θετικά αποτελέσματα, πρέπει να εξοστρακιστούν όλες…

Αφιερώνω τις δυο φωτογραφίες στους... κατάλληλους

  Τον «ακατάλληλο» Δημήτρη Τσίνα, ο οποίος αποτελεί  σύμβολο  για  την τοπική αυτοδιοίκηση της Αργιθέας. Στο πρόσωπό του θέλω να τιμήσω πάρα πολλούς άλλους πατριώτες, που θα μπορούσα να βάλω στην ίδια θέση τη φωτογραφία τους. Ανοίξτε και κάνα λεοντίτικο ημερολόγιο του 2014… Τόσους «ακατάλληλους» έχει ο Γρίβας μαζεμένους εκεί… Ρίξτε καμιά ματιά! Μπορεί κάτι να χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν,  όπως λέει κι ο Κωστής Παλαμάς.

  Την Παρακαλιά. Αυτή η  λέξη – τίτλος  μου  βγαίνει  στη δεύτερη φωτογραφία!... Ο χορός της δουλειάς!  Ύμνος της συνεργασίας είναι αυτή η φωτογραφία. Τη βρήκα στο διαδίκτυο κι αναλογίζομαι πόσες παρόμοιες εικόνες να έζησαν στην Αργιθέα οι παλιότεροι κάτοικοί της, σ’ αυτά τα… πανηγύρια της αλληλοβοήθειας!...

Ανοίξαμε με Γιώργο Σεφέρη, ας κλείσουμε με τον ίδιο

(από την ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ)

«Σ’ αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους

τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται».

                                                  

                                                                                                 

15/12/2018

Πειράματα, πειράγματα και πειραγμένοι Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 18

 Πειράματα, πειράγματα και πειραγμένοι

Ας τραγουδήσω κι ας χαρώ,

ας παίξω κι ας γελάσω…

(από παραδοσιακό τραγούδι)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

                             

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  18

                        

Εμβατήριον …

Πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές,
που θαρρείς τ’ αστέρια φιλούνε,

εταιρείες πολλές πονηρές                                     
τους ανέμους συνέχεια ερευνούν…                       Καμάρα

                                                                           λιασκοβίτικη                                                                                                                                              

Πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές

Θα γεμίσει ο τόπος φτερωτές…                        

  Ξεκινάτε το με μέτρο 2/4 ως εμβατήριο, περπατάτε καμπόσο ζωηρά (ψηλά το χέρι), το γυρνάτε μετά την προθέρμανση σε τσάμικο 3/4 και πάνω που αρχίζουν τα τσαλιμάκια και κοντεύετε να το κάνετε «ρούμπα» σε 4/4, πέφτετε στη «λούμπα» και το τελειώνετε σαν ηπειρώτικο μοιρολόι πολυφωνικό, γιατί αν δε βάλουν οι πολλοί τις φωνές σ’ αυτή τη χώρα, δε θα βγει τίποτε και ποτέ σωστό… 

Υδρανεμογεννήτριες

  Το Καφενείο σήμερα θέλει να σας ανακοινώσει επισήμως (και πριν απ’ όλα τα ειδησεογραφικά κέντρα και μέσα) ένα σπουδαίο γεγονός, μια σπουδαία επιτυχία παγκόσμιου ενδιαφέροντος. 

  Ο στρατηγικός μας επενδυτής, ο δικός μας Πάνος Στάθης, παρουσίασε σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού (εμ, πού θα το παρουσίαζε; Στα δικά μας συνήθως έχουν καταλήψεις) τη σπουδαία εφεύρεσή του, την υδρανεμογεννήτρια. Παρότι Στάθης, αγνόησε εντελώς τον αρμόδιο υπουργό ενέργειας και περιβάλλοντος Σταθάκη, αλλά δε μας πέφτει λόγος. Οι υδρανεμογεννήτριες λειτουργούν με αέρα, με νερό ή και τα δυο ταυτόχρονα. Ακούγεται ότι για να τιμηθεί με τον καλύτερο τρόπο ο εφευρέτης αυτής της εφεύρεσης, η οποία αλλάζει τα ενεργειακά δεδομένα, θα εγκατασταθεί η πρώτη συστοιχία στην κοιλάδα Αχελώου, όπου και η γενέτειρα του Πάνου. Πιστεύουμε ότι μόλις ξεπεραστούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια (σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια δηλαδή) η επένδυση θα ξεκινήσει αμέσως. 

  Οι υδρανεμογεννήτριες αναπτύσσονται  κατά μήκος του ποταμού με βάση την αρχή «σαν πήρα έναν κατήφορο στην άκρη στο ποτάμι», τοποθετούνται στον γιαλό, αλλά οι φτερωτές ακουμπούν στο νερό και παίρνουν κίνηση απ’ τη ροή του καθώς κι απ’ τον αέρα, γιατί η ποταμιά πάντα έχει αέρα. Η λειτουργία τους στηρίζεται καθαρά στη ροή των ρευστών. Βέβαια, για την ανάπτυξή τους χρειάζεται και  ρευστό (χρήμα), όμως λεφτά υπάρχουν! 

  Σε κάθε συστοιχία προβλέπεται και εγκατάσταση μίας (περίπου ίδιας κατασκευής), η οποία θα παίρνει κίνηση απ’ τις άλλες και θα λειτουργεί όπως ο μύλος του λούνα παρκ, για να χρησιμοποιείται ως κυλιόμενη εναέρια γέφυρα. Θα μπορεί όποιος θέλει να περνάει εύκολα απέναντι, χωρίς να εξαρτάται από τις φρικτές περαταριές. Αυτή η κατασκευή θα έχει και ενσωματωμένη απόχη (το μόνο τμήμα της που θα ακουμπάει στο νερό), για να βγάζουμε και κάνα ψάρι. Επίσης, θα μπορούμε να αξιοποιήσουμε πολλαπλώς το σύστημα και με άλλες ακόμη εφαρμογές.

  Επικοινωνήσαμε  τηλεφωνικά  με τον Πάνο  και παρουσιάζουμε  αυτή τη συνομιλία: 

─ Πάνο, συγχαρητήρια! Εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλες παρόμοιες επιτυχίες! Πώς έφτασες σ’ αυτή την πρωτοποριακή εφεύρεση;

─ Έφτασα απ’ τον αντίθετο δρόμο που πας εσύ ως κυνηγός…

─ Τι θα πει αυτό; Τι σχέση έχει το κυνηγός; (Σας είπα, είναι δύσκολος ο Πάνος).

─ Να, ο κυνηγός φαντάζεται αυτά που δεν καταφέρνει κι ο εφευρέτης καταφέρνει αυτά που δε φαντάζεται.

─ Τέλος πάντων, το αντιπαρέρχομαι, ας μην αρπαχτούμε αμέσως, πες αυτό που σε ρωτάω, ο κόσμος δεν περιμένει από εσένα να μάθει για τους κυνηγούς… 

─ Καλά, κρατήσου! θα σου πω. Από μικρός πήγαινα όπως ξέρεις στον νερόμυλο που είχαμε ως οικογενειακή επιχείρηση. Το καλοκαίρι το νερό λιγόστευε, το παίρνανε και με τα σκαλοκόμματα, για να ποτίζουν κήπια και χωράφια και πολλές φορές ο μύλος σταματούσε. Από τότε, λοιπόν, έλεγα πως έπρεπε να βρεθεί κι άλλος τρόπος να λειτουργεί. Σκέφτηκα τότε με την παιδική μου φαντασία τον υδρανεμόμυλο κι αυτό έμεινε πάντα στο μυαλό μου, μέχρι που με οδήγησε στην υδρανεμογεννήτρια.

─ Είναι η πρώτη σου ανακάλυψη αυτή;

─ Όχι, είναι η πιο πρόσφατη. Προηγήθηκαν κι άλλες νωρίτερα. Η πρώτη ήταν το πτυσσόμενο φασ’λόξυλο, αλλά τι να συζητάω για τεχνολογία με Μαρκελεσιώτη... Εσείς από κλιτσόξυλα  μέχρι σουφλιά ξέρετε. Ούτε στειλιάρι σε κασμά δεν μπορείτε να βάλετε. 

─ Α, εμείς επικίνδυνα εργαλεία δεν τσακώνουμε στα χέρια μας. Αυτά είναι για δ’λειά κι εμείς απού δ’λειά… Ας συνεχίσουμε όμως. Αν κατάλαβα καλά, μπορούμε πια να  αξιοποιούμε ό,τι κινείται περιστροφικά και να παράγουμε ρεύμα; 

─ Βέβαια, ακόμη και η ανέμη. Με το μάζεμα του κουβαριού θα δίνεται κίνηση και θα παράγεται ρεύμα. Ρεύμα κι απ’ το μαγκανοπήγαδο. Ρεύμα κι απ’ το «γύρω – γύρω όλοι» στην παιδική χαρά. Και οι υποψήφιοι που γυρίζουν από χωριό σε χωριό για ρεύμα γυρίζουν, τι νομίζεις; (Άλλη μορφή ρευματοπάθειας αυτή).

─ Δηλαδή, Πάνο, οι άνθρωποι από τώρα πέρα θα ζουν για να παράγουν ρεύμα, τίποτε άλλο;

─ Ρώτα τα μαρούλια, τι να σου πω…

─ Είσαι με τα καλά σου; Μιλάνε τα μαρούλια; Τι μπορούν να πούνε τα φυτά;

─ Λένε πως δεν μπορούν να φυτρώνουν κάτω απ’ τα φωτοβολταϊκά... Φωτοβολταϊκά σε κατάλληλη για καλλιέργεια γη; Τι θα τρώνε μετά οι άνθρωποι; Η επιστήμη είναι καλή όταν υπηρετεί τον άνθρωπο, όχι όταν τον σκλαβώνει ή τον εξοντώνει… 

─ Πού πάει η τεχνολογία πια; Παρακολουθείς και το πείραμα «σερν» με το «σωματίδιο του θεού» που λένε;

─ Θα ήταν αφύσικο, φυσικά, φυσικός και να μην το παρακολουθώ. Όμως, δε με ενδιαφέρει τόσο το λεγόμενο σωματίδιο που κινείται στον επιταχυντή, όσο το σώμα του ανθρώπου που κινείται απ’ την πρώτη γαλαρία στον Ντρασκό, μέχρι να βγει σώος από την πέμπτη… 

─ Καλά, ορέ Πάνο! Και πάλι συγχαρητήρια, αλλά τήρα να φκιά’εις κι κάνα χρήσιμου πράγμα, κάνα επαναφουρτιζόμινου σ’φλί αν μπόρ’γις, ξιπλατίσ’καμαν μ’ αυτά τα ξ’λένια τα ιλατίσια…

Πετρωτό και Πετροχώρι

  Έπιασι Αντριάς κι δε μπουρούμι να σ’μάσουμι δάχ’λα απ’ του κρύου, ουπότι καλά είνι να ζ’γουλώσουμι, έστου για λίγου, σι κάνα χουριό προυσήλιου. Ας πάμε στο Πετρωτό ή στο Πετροχώρι. Προσφέρονται και τα δυο γι’ αυτό, αν και υπερέχει στη ζέστη το Πετρωτό, λόγω χαμηλού υψομέτρου. Ειδικά στα Πουρναράκια είναι μάλλον το πιο απόγωνο μέρος στην Αργιθέα και στη θέση Καταφίδια τα φίδια κυκλοφορούν με κοντομάνικα πουκάμισα και τον χειμώνα. Πλην υψομέτρου, άλλη βασική διαφορά είναι ότι το Πετρωτό κατοικείται από Λιασκοβίτες και το Πετροχώρι από Σπυρελιώτες.

  Μεταξύ τους, βέβαια, έχουσι και πολλές ομοιότητες… Είνι που τα έχουσι ου Θιός στα λ’θάρια. Όσες πέτρες του περίσσεψαν απ’ τη Μάνη τις παρκάρισε σ’ αυτά τα χωριά. Το λέει και τ’ όνομά τους. Κάθε χρόνο κάνουν και δυο τρεις εκθέσεις από πέτρες… Τις κατεβάζουν στον δρόμο, σε δυο μεγάλα ρέματα που έχουν, στο Ξερολάγκαδο  και στο ρέμα κοντά στο Χάνι Νασιώκα.  Έχουμε «θαυμάσει» πολλές φορές το πλούσιο υλικό τους, μιας κι όταν γίνονται αυτές οι εκθέσεις κάθεσαι και τις βλέπεις, θέλεις δε θέλεις, γιατί δεν μπορείς να προχωρήσεις για το δικό σου χωριό. Ειδικοί ξεναγοί εξηγούν στους επισκέπτες τα εκθέματα και τη διαφορά μεταξύ στουμπιάς και στούρνας. Η τοπική μούσα ύμνησε τα λ’θαρουχώρια με σχετικούς στίχους:

Να ’μουν στο Σπυρέλ’ χαλίκι, στη μεσούλα σου θηλύκι

και στο Λιάσκοβο αγκωνάρι, στη μεσούλα σου ζωνάρι.

  «Λες ψέματα! Εμείς στην Αργιθέα δεν έχουμε μούσες, μούτες έχουμε. Δε λέγαμε στα παιδιά, θα σας φάνε οι μούτες;» πετάχτηκε ο αντιρρησίας. 

  Ας είπε! Κουβέντα με τον αντιδραστικό θα στήσω; 

  Παρότι λιθαροχώρια, είναι πολύ καθαρά από πέτρες για δυο λόγους που, επίσης, συνιστούν ομοιότητες. Είχαν και τα δυο χωριά καλντερίμια, όπου κατάφεραν να συνεμπάξουν και να κρύψουν πολύ χαλιά. Χαλιάς είναι ένα παχύ στρώμα από πέτρες, τσιόχαλα, κοτρώνια, βύσσαλα και ύβηλα Δεν ξέρω σήμερα κατά πόσο διατηρούνται αυτά τα γραφικά δρομάκια και τα σοκάκια τους. Αν όχι, περάστε τα  κι αυτά στην εκτός δρόμου Αργιθέα. Ούτε ο Μενέλαος δεν ασχολείται μ’ αυτά, για τους δημάρχους μην το συζητάτε!

  Είχαν και έχουν πολλές καρυδιές. Όσες πέτρες και μόχαλα υπήρχαν επιφανειακά,  χρησιμοποιήθηκαν για να πετροβολάνε τις νυφίτσες (δηλαδή τους σκίουρους) που τους έτρωγαν τα καρύδια.  Έτσι, πέταμα στο πέταμα, έφυγαν προς τα κάτω και είναι δύσκολο τώρα να βρεις πέτρα… ελεύθερης βοσκής. Να φανταστείτε, όταν οι Σπυρελιώτες κάνουν διαδηλώσεις, για να έχουν πέτρες να πετάνε στα ΜΑΤ, παίρνουν την προηγούμενη μέρα τηλέφωνο τον Μήτρο Νταβαρίνο και του λένε: «Ε, στρουμπούλ’, φέρι μας ένα  δρουμουλόγιου στρουμπούλια να ’χουμι ταχιά στ’ν ικδήλουσι!...». Πάν’ οι παλιοί οι Σπυριλιώτις π’ δεν τα ’βαναν μι ’ν ιξουσία… Οι Λιασκοβίτες επιλέγουν άλλους τρόπους πίεσης. Κάνουν συνήθως καταλήψεις στη σήραγγα εκτροπής Αχελώου και στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο Συκιάς.  

  Σταματώ απότομα την αναφορά μου στα πετρωτοπετροχώρια, γιατί έχω εκεί πολλούς και καλούς φίλους και αν συνεχίσω, θα χάσω τους περισσότερους. Το χειρότερο είναι ο φόβος μην περάσω και με αρχίσουν στο πετροβόλημα. Πλάκα, πλάκα θα με πάρουν με τις πλάκες… 

Παράδοση: Γιορτές και γιορτές ανέορτες…

  Πέρασαν τα Νικολοβάρβαρα και προχωράμε για τις άλλες γιορτές του χειμωνιάτικου κύκλου, με κορύφωση αυτές του δωδεκαήμερου, των Χριστουγέννων, τ’ Αϊ-Βασιλειού με τον νέο χρόνο, των Φώτων…  

«Βίος ανεόρταστος μακρή (μακρά) οδός απανδόκευτος».

  Έτσι έρχονται οι γιορτές. Μικροί σταθμοί για λίγη χαρά, για τις λίγες στιγμές τους που δίνουν νόημα στη ζωή μας, που ενισχύουν την απαραίτητη ελπίδα για την πορεία του βίου μας. 

  Όλοι ξέρουμε πώς γιορτάζονταν και πώς γιορτάζονται σήμερα. Όταν όλα αλλάζουν, δεν μπορεί να μείνουν ανέπαφες και οι γιορτές. Το άσχημο είναι όταν μετατρέπονται εντελώς σε γιορτές ανέορτες… Είναι πολύ σημαντικό, έστω και με ένα τηλέφωνο, να πούμε στον εορτάζοντα συνάνθρωπό μας: «να χαίρεσαι την τηλεφωνική ονομαστική σου εορτή». Να αισθανθεί ότι τον συνοδεύουν οι ευχές μας. Η τεχνολογία μάς δίνει αυτή τη δυνατότητα σήμερα, άλλα πράγματα εμποδίζουν την επικοινωνία των ανθρώπων…

  Είναι η καλοστημένη παγίδα που στήνει γύρω μας η παγκοσμιοποίηση με όλους τους τρόπους και τα μέσα. Ένα αόρατο δίχτυ που μας εγκλωβίζει και μας επιβάλλει συμπεριφορές, αλλά εμείς νομίζουμε ότι είναι ελεύθερες επιλογές μας. Δοκιμασμένης επιτυχίας  συνταγή  η ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων. Αντικατάσταση των δικών μας γιορτών με τις παγκόσμιες ημέρες και τις διεθνείς ημέρες. 

  Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα του ύπνου... Χρόνια πολλά! Να τον χαίρεστε! Να ζείτε να κοιμάστε! Ας μην ταράττει τον ύπνο σας τίποτε! Σας φέραμε για δώρο μια βελέντζα  φλουκιαστή  κι  δυο  προυσκέφαλα μι αρνουπόκια να θαραπαυτίτι ύπνου…

Τ’ Αϊ-Γιουργιού να φέξει!

  Για τις γιορτές που ακολουθούν θα γράφω κάτι δίπλα κι εσείς θα βρίσκετε τις κατάλληλες ευχές. Γιορτή χωρίς συμμετοχή δε γίνεται.

Παγκόσμια ημέρα σκέψης: Γιορτάζουν οι απερίσκεπτοι.

Παγκόσμια ημέρα αποχής απ’ το κρέας: Θα σερβιριστούν σουβλάκια και μπίρες.

Παγκόσμια ημέρα γέλιου: Θα σας μοιράσουμε την ταυτότητα οφειλής του ΕΝΦΙΑ.

Παγκόσμια ημέρα χελώνας: Χρόνια πολλά στη δημόσια διοίκηση!

Παγκόσμια ημέρα ανέμου: Άι, κατ’ ανέμ’! Κιο δε φ’σάει ντιπ σήμιρα.

Παγκόσμια ημέρα κατά των κουνουπιών: Θα σας αλείψουμι κι μι αουτάν…

Παγκόσμια ημέρα αυγού: Θέλ’ς βραστό, θέλ’ς τσιακλατ’στό…

Παγκόσμια ημέρα πλυσίματος των χεριών: Πλύντι κι κάνα πουδάρι!

Παγκόσμια ημέρα αγοραστικής αποχής: Ιμείς κάθι μέρα γιουρτάζουμι τώρα.  

Παγκόσμια ημέρα ιδιοκτησίας: Της γιορτής απέχουν οι αριστεροί. 

Διεθνής ημέρα κατά του θορύβου: Μη βρουντουκουπάτι, ουρέ!

Διεθνής ημέρα μετάφρασης: Τι θα πει πρόπ’σαν κι τ’ς έντ’σαν τ’ς άλλοι;

  Τα τελευταία χρόνια πήραμε φόρα και στήσαμε ανάλογες γιορτές. Πιστεύουμε ότι εισάγουμε έτσι καινοφανείς και προοδευτικές ιδέες στον τόπο μας. Απίστευτες γιορτές εμφανίζονται από το πουθενά και διεκδικούν χώρο στη ζωή μας. Πίσω τους σχεδόν πάντα το εμπόριο και η εκμετάλλευση της καταναλωτικής μανίας μας. Εδώ πρωτοστατεί η ύπαιθρος… Γιορτή κρασιού, βαμβακιού, κερασιού, αμύγδαλου, κάστανου, πατάτας, σαρδέλας, προβατίνας (γιουρτάζουμι τ’ν πρατίνα, ’λάτι στου χουριό μας, θα να ’χουμι σαράντα πρατίνις ψ’μένις, για να γιουρτάσουμι αυτές π’ θα μείνουν ζουντανές…). Στις πόλεις κυριάρχησαν τα γενέθλια. Τους ψέλνουν το ίδιο μονότονο πολυχρόνιο με το αγγλικόν της μητρικής μας γλώσσας (χάπι μπέρθεϊ του γιου). Σβήνει η γριά τα κεριά στην τούρτα και του χρόνου της ανάβουν κεριά της γριάς στο μανάλι (πόσο να μεγαλώσει και πόσο σοφή να γίνει;). 

  Εμφανίστηκε και στην Αργιθέα αυτή η μόδα. Περί ορέξεως, βέβαια, δεν τίθεται θέμα, αλλά δε θα αφήσω ασχολίαστο το γεγονός και να παραμελήσω το Καφενείο, για να προστατέψω τους Σπυρελιώτες. Έκαναν γιορτή καρυδιού. Μαζεύτηκαν ένα βράδυ, έσπαγαν καρύδια, έτρωγαν τα σούμπρα, έπιναν και τα ουίσκια, μέχρι το πρωί αμούντι τα καρύδια. Δεν είχαν ούτε για την παννυχίδα. Δεν ξέρω αν συνεχίζουν τη γιορτή, όμως θα μάθω κι ευθέως απειλώ. Θα μαζέψω το καλοκαίρι καμιά διακοσαριά νυφίτσες και θα τις απολύσω αρχές Αυγούστου στον Πλάτανο τ’ Παυλιά κι άμα μείνει κουκόσια π’θινά να με καλέσουν κι εμένα στη γιορτή…

Όστις βούλεται και όπως βούλεται…

  Οι σκέψεις αυτές ας μη χαλούν τη διάθεση των ανθρώπων για το πώς θέλουν και τι θέλουν να γιορτάζουν. Ευχή χωρίς αστερίσκους, να είναι οι άνθρωποι όλοι καλά και να γιορτάζουν με τον τρόπο τους. Ετούτος ο τόπος έχει πλούσιο το εθνικό και θρησκευτικό συναξάρι του. Όστις βούλεται το ακολουθεί και μετέχει των εορτών του. Όστις, επίσης, βούλεται το παρακολουθεί κι ας προσπαθεί να καταλάβει, γιατί και ποιοι θέλουν να του το αλλάξουν… 

Σας καρτιρού ουλ’νούς στ’ γιουρτή τσιγαρίδας π’ θα να ’κανα, άμα είχα γ’ρούνι...

Το

πιο

φωτογραφημένο

πουρνάρι

της

Αργιθέας!

Πετροχώρι                                                        

Πώς  

άντεξε

 τόσα 

χρόνια 

και

 τόσους

 Σπυρελιώτες!

8/12/2018