Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου) + ΒΙΝΤΕΟ + ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου

 Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου) + ΒΙΝΤΕΟ + ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου

   Μία από τις μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου. Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας οικονομίας. Αυτά διακηρύσσει το απολυτίκιο της εορτής. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου. Η αγία Άννα, η μητέρα της Θεοτόκου, επειδή περνούσε όλη τη ζωή της χωρίς να αποκτήσει τέκνο, παρακαλούσε μαζί με τον άντρα της Ιωακείμ το Θεό να τους χαρίσει παιδί και, αν πετύχουν το ποθούμενο, να το αφιερώσουν στον Θεό. Έτσι, ευδόκησε ο Θεός και γέννησε παράδοξα, σε ηλικία προχωρημένη, αυτήν που προξένησε τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων, την καταλλαγή και συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους, την αιτία της ανάπλασης του κόσμου, της έγερσης και της θέωσης του πεσόντος Αδάμ, δηλαδή της ανθρωπότητας, την υπεραγία και Δέσποινα Θεοτόκο Μαρία. Όταν η Μαρία έγινε τριών χρόνων, οι γονείς της την προσέφεραν, σαν σήμερα, στον ναό, καθώς είχαν υποσχεθεί, και αφιέρωσαν την κόρη τους στον Θεό, που τους την χάρισε. Την παρέδωσαν Αρχιερέα Ζαχαρία, που την δέχτηκε λέγοντας: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το ονομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ», και την έβαλε στον ιερότερο χώρο του ναού όπου εισερχόταν μόνο ο Αρχιερέας.

   “Έτσι (...) απετέθη δικαίως σήμερα στα άγια άδυτα, σαν θησαυρὸς του Θεού, η κόρη που εξελέγη ανάμεσα στους εκλεκτοὺς απὸ αιώνες, που ἀναδείχθηκε αγία των αγίων, που έχει το σώμα καθαρώτερο και θειότερο ακόμη και απὸ τα διὰ της αρετής κεκαθαρμένα πνεύματα, ώστε να μην είναι δεκτικὸ μόνο του τύπου των θείων λόγων, αλλὰ και του ιδίου του ενυποστάτου και μονογενούς Λόγου του προανάρχου Πατρός· σαν θησαυρὸς που ο Λόγος θα τον χρησιμοποιούσε στον καιρὸ του, όπως και έγινε, γιὰ πλουτισμὸ και υπερκόσμιο και συγχρόνως παγκόσμιο κόσμημα.¹” Ήταν λοιπόν ένα προκλητικό γεγονός, κάποιος άνθρωπος, και μάλιστα ένα κορίτσι, να εισέλθη στον ιερό χώρο, όπου φυλάσσονταν τα πιο ιερά αντικείμενα τού Ισραήλ, όπως η Κιβωτός της Διαθήκης, η Στάμνα με το Μάννα, η Ράβδος η βλαστήσασα του Ααρών και, βεβαίως, όπου ούτε οι ιερείς είχαν δικαίωμα να εισέλθουν, αλλά ούτε και ο Αρχιερεύς καθημερινά. Μέσα στα Άγια των Αγίων η Θεοτόκος για δώδεκα χρόνια τρεφόταν από άρτο που της έφερνε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Αυτό ήταν ένα από τα πιο θαυμαστά γεγονότα του βίου της Θεοτόκου.

   

  Σε τροπάριο του εσπερινού της εορτής γράφεται: «Δι' αγγέλου εκτρέφεται». Και σε άλλο λέγεται: «Επουρανίω τραφείσα, Παρθένε, άρτω». Τι ήταν αυτός ο άρτος από τον οποίον τρεφόταν η Παναγία; Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφερόμενος σε αυτόν τον ευλογημένο άρτο που έτρεφε τήν Παναγία λέγει ότι ο Θεός έστελνε «τροφήν άνωθεν απόρρητον εκεί τή Παρθένω δι' αγγέλου». Όμως, δεν ήταν ένας συνηθισμένος άρτος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η άκτιστη ενέργεια του Θεού, διά της οποίας, κατά τον ίδιο Πατέρα, «την τε φύσιν κρειττόνως ανερρώννυτο (εδυνάμωνε) και κατά σώμα των ασωμάτων καθαρωτέρα καί υπερτέρα και συνετηρείτο και ετελείτο». Είναι προφανές ότι δεν ήταν μια κτιστή τροφή, ένας υλικός άρτος, αλλά μια άλλη ξένη τροφή. Ήταν η ενέργεια του Θεού η οποία ενδυνάμωνε το σώμα της Παναγίας για να έχει νοερά προσευχή και θεωρία Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η Παναγία για σχεδόν δέκα χρόνια ήταν μέσα στο Φως τού Θεού και είχε κοινωνία μαζί Του, φθάνοντας στήν θέωση. Στην πραγματικότητα ζούσε όπως ζούσαν οι Πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο πριν την πτώση. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ερμηνεύοντας το αίτημα της Κυριακής Προσευχής, “τον άρτον ημών τον επιούσιον”, το συνδέει με τη θεία Κοινωνία τού Σώματος και του Αίματος του Χριστού και κάνει λόγο για την «τροφή του άρτου της ζωής, ίνα νικήση τον θάνατον της αμαρτίας», από την παρούσα πρόσκαιρη ζωή. Μέ αυτόν τον Άρτο, τή Χάρη και την ενέργεια του Θεού, ετρέφετο η Παναγία μέσα στα Άγια των Αγίων. Με αυτόν τον Άρτο τρεφόμαστε και εμείς κάθε φορά που τελούμε τη Θεία Λειτουργία. Καί βεβαίως για να ενεργήσει ο Άρτος αυτός, δηλαδή ο Χριστός, «εις ζωήν αιώνιον», πρέπει να ζούμε μιμούμενοι ή δυνατόν την Παναγία.

 

  Εκεί στο ναό, λοιπόν, η Παρθένος διέμεινε δεκα χρόνια, ώσπου πλησίασε ο καιρός του θείου Ευαγγελισμού και των ουρανίων και υπερφυσικών μηνυμάτων, που προμηνούσαν ότι ο Θεός ευδόκησε να σαρκωθεί απ' αυτήν σαν φιλάνθρωπος, για να αναπλάσει τον φθαρέντα από την αμαρτία κόσμο. Η Θεοτόκος εξήλθε τότε από τα άγια των αγίων του ναού και δόθηκε στον μνήστορα Ιωσήφ, για να είναι αυτός προστάτης της και μάρτυς της παρθενίας της και για να υπηρετήσει τον άσπορο τόκο της, στη φυγή στην Αίγυπτο και στην επάνοδό της απ' εκεί στη γη Ισραήλ.

Ποια είναι όμως η θέση των πιστών απέναντι στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας που φανερώνεται στην εορτή των Εισοδίων. Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς απαντά με ένα ερώτημα: “εμείς που έχουμε κοντὰ μας γραμμένα όλα τα λόγια της αιώνιας ζωής, και όχι μόνο τα λόγια, αλλὰ και τα θαύματα και τα παθήματα και την δι᾽ αυτών έγερση της φύσεως μας απὸ τους νεκροὺς και ανάληψή της απὸ τη γη στον ουρανό, και την δι᾽ αυτών επηγγελμένη σ᾽ εμάς αθάνατη ζωὴ και αμετάτρεπτη σωτηρία, πως δεν θ᾽ ανυμνήσωμε και μακαρίσωμε αδιαλείπτως την μητέρα του χορηγού της σωτηρίας, του δοτήρος της ζωής, εορτάζοντας τώρα (...) την μετοίκησι στα άγια των αγίων;”  

   Για τη θέση της Θεοτόκου στο θείο σχέδιο της ανόρθωσης του ανθρώπου διαβάζουμε: “(λόγω της αμαρτίας) κατέστη αδύνατον να επιστρέψωμε στην αρχικήν μας κατάστασι, και στενάζαμε επειδή αυτό ακριβώς ήταν το μόνο που ποθούσαμε· αυτήν την δυνατότητα της ευδαιμονίας μας την εχάρισε μόνη η μακαρία Παρθένος. Αυτή εξεπλήρωσε την επιθυμία μας ενώνοντας με τους ανθρώπους τον μόνον Επιθυμητόν, Αυτόν Τον οποίον, όταν κάποιος γνωρίση προσωπικώς, δεν είναι δυνατόν να ζητήση κάτι περισσότερο. Και ηνώθη δι’ αυτής ο Θεός τόσο στενά με τους ανθρώπους, ώστε έγινε μέτοχος όχι μόνον του τόπου και του τρόπου της ζωής μας, αλλά και της ιδίας της φύσεως μας.²”

   “Ο καθαρώτατος ναὸς του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστὰς και Παρθένος, το ιερὸν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνεύματι θείω· ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού. Αύτη υπάρχει σκηνὴ επουράνιος.” (Κοντάκιο)

1. Γρηγόριος Παλαμάς, Λόγος εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, 14.

2. Αγίου Νικολάου του Καβάσιλα: Ομιλία περί της Υπεραγίας Δεσποίνης ημων και Παναχράντου Θεοτόκου εκφωνηθείσα εις την Πάνδοξον Κοίμησιν Αυτής

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: 

ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ: 

Σύγχρονη επιστημονική κοσμολογία + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Σύγχρονη επιστημονική κοσμολογία + ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

Σχηματική αναπαράσταση της δημιουργίας του Σύμπαντος κατά τη θεωρία του Bing Bang

ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΗ ΑΡΧΗ: Κατά τα επιστημονικά δεδομένα το Σύμπαν ως ισότροπο, παρουσιάζει τα ίδια φυσικά χαρακτηριστικά προς όλες τις κατευθύνσεις, και ως ομογενές, διέπεται από τους ίδιους φυσικούς νόμους στο σύνολό του. Η ισοτροπία αποδεικνύεται με την παραμένουσα σταθερή κατανομή των γαλαξιών σε κάθε διεύθυνση και τη μόνιμη σταθερή ένταση μικροκυμάτων και ακτινοβολίας Χ από κάθε κατεύθυνση του Σύμπαντος. Η ομογένεια αποδεικνύεται από το ότι η κατανομή γαλαξιακών σμηνών δεν παρουσιάζει σημαντική διαφορά στα δύο γαλαξιακά ημισφαίρια, ούτε σημαντικές διαφορές συναρτήσει της απόστασης.

ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ: Σύμφωνα μ' αυτή ο χρόνος δε θεωρείται ξεχωριστό μέγεθος, αλλά συνδυάζεται με τον χώρο σε μια τετραδιάστατη ενότητα, το χωροχρόνο, μέσα στον οποίο εξελίσσεται το Σύμπαν.

ΘΕΩΡΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ: Μεγάλη έκρηξη (Big Bang) ονομάζεται η θεωρία σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν δημιουργήθηκε από μια υπερβολικά πυκνή και θερμή κατάσταση, πριν από περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια. Η θεωρία αυτή είναι η πιο διαδεδομένη στην Αστροφυσική. Εισηγητές της υπήρξαν ο Βέλγος Αββάς και ο αστρονόμος Λεμαίτρ που διαπίστωσαν ότι: Κατά τη θεωρία της Σχετικότητας, πρέπει αρχή του Σύμπαντος να είναι μια μαθηματική ανωμαλία και εφόσον η εντροπία (αταξία) του σύμπαντος ολοένα και αυξάνει θα υπήρχε κάποια στιγμή στο παρελθόν με ελάχιστη εντροπία, οπότε η ύλη θα είχε την μέγιστη δυνατή πυκνότητα. Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις προτάθηκε ως αρχή του σύμπαντος το λεγόμενο αρχικό άτομο, όπου ολόκληρη η μάζα του Σύμπαντος ήταν συγκεντρωμένη σε ένα και μοναδικό σημείο, ενώ ο χωροχρόνος ακόμη δεν υφίστατο. Το αρχικό άτομο αργότερα εξερράγη και από την ύλη που εκτοξεύτηκε δημιουργήθηκαν οι γαλαξίες και οι αστέρες (!!!). Συμπληρώνοντας τη θεωρία ο George Gamov [1948], μελετώντας θεωρητικά την υπερβολικά πυκνή κατάσταση του αρχικού ατόμου συμπέρανε ότι: Το ήλιον και άλλα ελαφρά χημικά στοιχεία πρέπει να δημιουργήθηκαν εντός τεσσάρων δευτερολέπτων και ακόμη, μια διάχυτη ισότροπη ακτινοβολία, απομεινάρι της μεγάλης έκρηξης, θα πρέπει να είναι ακόμα και σήμερα ανιχνεύσιμη. Η διαστολή του Σύμπαντος και η βεβαιωμένη απομάκρυνση των γαλαξιών μεταξύ τους, δείχνει την κοινή εκκίνηση των στοιχείων του Σύμπαντος στο απώτατο παρελθόν. Το 1965 οι Allo Penzias και Robert Wilson παρατήρησαν μια μικρού μήκους διάχυτη ισότροπη ακτινοβολία, που ερχόταν ομοιόμορφα απ' όλες τις διευθύνσεις, ελάχιστης θερμοκρασίας [κοντά στο απόλυτο μηδέν (3^οΚ)], σαν αυτή που είχε προβλέψει ο Γκάμοφ 17 χρόνια νωρίτερα [αυτή η ακτινοβολία ανιχνεύεται από ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές κεραίες, με τη μορφή “χιονιού”]. Παρ' όλο που η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης κυριαρχεί μεταξύ των αστροφυσικών, προκύπτουν ερωτήματα που “ταρακουνούν” ή και λυγίζουν τα επιχειρήματά της. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: α΄ Προβλέπει ένα μικρότερο σύμπαν από αυτό που υπάρχει σήμερα, β΄ δεν εξηγεί τη λεγόμενη Κοσμολογική Αρχή, αλλά την δέχεται σαν αξίωμα, πράγμα ασυμβίβαστο με την μαθηματική ανάλυση, γ΄ δεν απαντά στο τι υπήρχε πριν, και το πώς από το τίποτα(!) προήλθαν τα πάντα. Έτσι η θεωρία της Μ. Έκρηξης έχει και πολλούς πολέμιους. Απάντηση στα αναπάντητα ερωτήματα προσπάθησαν να δώσουν άλλες θεωρίες.

ΘΕΩΡΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ: Αυτή η θεωρία υποστηρίζει ότι στο Σύμπαν γεννιέται συνεχώς ύλη από το μηδέν(;). Κατά τη θεωρία αυτή [Φ. Χόυλ, Χ. Μπόντι, Τ. Γκόλντ], το Σύμπαν, εκτός της κοσμολογικής αρχής, πρέπει να είναι και σταθερής πυκνότητας [Τέλεια Κοσμολογική Αρχή]. Έχοντας, όμως, υπόψιν την πειραματικά διαπιστωμένη διαστολή του Σύμπαντος, για να παραμείνει σταθερή η πυκνότητά του, θα έπρεπε να δημιουργείται διαρκώς ύλη από το μηδέν! Κατά τους πρεσβευτές αυτής της θεωρίας, μολονότι δημιουργείται νέα ύλη από το μηδέν, το “μοντέλο” κατορθώνει να διατηρήσει την συνολική ποσότητα ενέργειας στο Σύμπαν σταθερή, με την ενέργεια αδρανείας της δημιουργούμενης ύλης να παρέχεται από την βαρυτική ενέργεια διαστολής του σύμπαντος. Η θεωρία προχώρησε με την διατύπωση του Φρεντ Χόυλ, που υποστήριξε ότι η δημιουργία από την ανυπαρξία ενός ατόμου υδρογόνου ανά κυβική παλάμη κάθε 1 δις έτη είναι δυνατή και ικανή να κρατήσει την πυκνότητα του Σύμπαντος σταθερή (!!). Ωστόσο και αυτή η θεωρία δεν μπορεί να δικαιολογήσει-εξηγήσει πειραματικές παρατηρήσεις όπως: τη διάχυτη ακτινοβολία μικροκυμάτων (ακτινοβολία υποβάθρου), την ανεπαρκή δημιουργία ηλίου στους αστέρες, ώστε να δικαιολογηθεί η τόσο μεγάλη ποσότητα του στοιχείου αυτού στο Σύμπαν, τη μη επιβράδυνση του Σύμπαντος, που προβλέπεται από τη θεωρία, αλλά ούτε και δικαιολογεί την κατανομή των γαλαξιών.

ΘΕΩΡΙΑ ΛΙΝΤΕ: Στα αναπάντητα ερωτήματα της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης προσπάθησε να απαντήσει ο Ρώσος φυσικός Αντρέι Λίντε, που διατύπωσε τη θεωρία ότι θα μπορούσαμε να έχουμε συμπαντική διαστολή χωρίς την προϋπόθεση της κοινής αρχής από το υπέρθερμο και υπέρπυκνο σημείο της θεωρίας του Μπιγκ Μπαγκ. Μίλησε για ένα αυτοαναπαραγόμενο και διαστελλόμενο Σύμπαν το οποίο αναπτύσσεται σαν φράκταλ¹. Σχηματικά παρουσίασε το Σύμπαν σαν φυσαλίδα της οποίας η οποιαδήποτε διαταραχή δημιουργεί νέα συμπαντική φυσαλίδα. Οι φυσαλίδες έπειτα επεκτείνονται με ταχύτητες κοντά στην ταχύτητα του φωτός. Άρα, κατά τη θεωρία Λίντε, το Σύμπαν είναι μια φυσαλίδα σε ένα Υπερσύμπαν φυσαλίδων!!

ΘΕΩΡΙΑ BRANS-DICKE: Η θεωρία αυτή στηρίζεται στην Αρχή του Μαξ, βάσει της οποίας η αδράνεια και η μάζα κάθε σώματος εξαρτώνται από την επίδραση του συνόλου της συμπαντικής ύλης πάνω του. Σύμφωνα με τη θεωρία, εφόσον το Σύμπαν διαστέλλεται, τότε οι αποστάσεις μεγαλώνουν και η πυκνότητα του Σύμπαντος μικραίνει και έτσι η επίδραση του συνόλου της συμπαντικής ύλης πάνω στα σώματα μικραίνει. Αυτό, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο περνάει ο χρόνος, η αδράνεια και η μάζα των σωμάτων μικραίνει πράγμα που οδηγεί στην μείωση της τιμής της Σταθεράς της Παγκόσμιας Έλξης (G). Η θεωρία προβλέπει αρχική μεγάλη έκρηξη άρα συμβαδίζει με την θεωρία του Big Bang.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Μανώλης Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου, Το Σύμπαν που Αγάπησα, Εισαγωγή στην αστροφυσική, Τόμος Β', 1999, Εκδόσεις Δίαυλος.

Μαντόρ, Μπάρρυ Φ., "Level 5: A Knowledgebase for Extragalactic Cosmology". Καλιφόρνια, ΗΠΑ.

Ράιτ, Νεντ. "Cosmology tutorial and FAQ". Division of Astronomy & Astrophysics, UCLA.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1.

Ένα χαρακτηριστικό μορφόκλασμα [fractal]

Με τον όρο φράκταλ [Μορφόκλασμα ή μορφοκλασματικό σύνολο], στη Φυσική, αλλα και στα Μαθηματικά, ονομάζεται ένα γεωμετρικό σχήμα, που επαναλαμβάνεται αυτούσιο σε άπειρο βαθμό μεγέθυνσης, κι έτσι αναφέρεται σαν "απείρως περίπλοκο". Το φράκταλ παρουσιάζεται ως "μαγική εικόνα" που όσες φορές και να μεγεθυνθεί θα συνεχίζει να παρουσιάζει ένα εξίσου περίπλοκο σχέδιο με μερική ή ολική επανάληψη του αρχικού. Τα φράκταλ συχνά μπορεί να προκύψουν από τύπο που δηλώνει αριθμητική, μαθηματική ή λογική επαναληπτική διαδικασία ή συνδυασμό αυτών. Η πιο χαρακτηριστική ιδιότητα των φράκταλ είναι ότι είναι γενικά περίπλοκα ως προς τη μορφή τους, δηλαδή εμφανίζουν ανωμαλίες στη μορφή σε σχέση με τα συμβατικά γεωμετρικά σχήματα. Συνεπώς δεν μπορούν να οριστούν με τη βοήθεια της ευκλείδειας Γεωμετρίας. Φράκταλ απαντώνται και στη φύση, όπως στο σχέδιο των νιφάδων του χιονιού, στα φύλλα των φυτών ή στις διακλαδώσεις αιμοφόρων αγγείων. Για να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα εισαγωγής των φράκταλ αναφέρουμε το εξής παράδειγμα: Η περίμετρος ενός νησιού εννοείται ότι είναι ορισμένη. Ωστόσο, αν χρησιμοποιήσουμε ακρίβεια ενός μέτρου για να την μετρήσουμε, θα την βρούμε μικρότερη από ότι πραγματικά είναι γιατί δεν θα μπορέσουμε να μετρήσουμε τις μικρότερες του μέτρου κοιλότητες. Αν μετρήσουμε με ακρίβεια ενός εκατοστού, πάλι θα χάσουμε ορισμένες κοιλότητες. Έτσι καταλήγουμε σε απειροστά μικρή μονάδα μέτρησης και η περίμετρος του νησιού θα γίνει άπειρη. Η επιφάνεια όμως του νησιού, η έκτασή του δηλαδή, είναι ορισμένη. Το παράδοξο αυτό, το οποίο η Ευκλείδεια Γεωμετρία αδυνατεί να εξηγήσει, αντιμετωπίζεται με τα φράκταλ.

Ο Κερκέζος του Ιωάννη Κονδυλάκη Κείμενο και AUDIOBOOK Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου

 

Ο Κερκέζος

του Ιωάννη Κονδυλάκη 

Κείμενο και AUDIOBOOK

Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου

  Εἰς τοῦ Σαϊτονικολῆ ἐμοίραζαν τοὺς πρώτους σισανέδες ποῦ ἔφερε τὸ Πανελλήνιον. Μὲ τοὺς ἄλλους ἐπῆγε καὶ ὁ Ἀνδρουλιὸς νὰ πάρῃ, ἀλλ’ ἐνῷ ἔφθασεν ἐκ τῶν πρώτων, ἐπλησίασε μὲ τοὺς τελευταίους, ὅταν ἔμειναν ἀκόμη τέσσερα ἢ πέντε μόνον τουφέκια καὶ οἱ ἀπαιτηταὶ ἦσαν δεκαπέντε καὶ περισσότεροι. Ὁ Ἀναγνώστης ὁ Πλατῆς, καθήμενος, κατέγραφεν ἐκείνους ποῦ ἐλάμβαναν ὅπλα· ὁ δὲ Σαϊτονικολῆς, ὄρθιος, τὰ ἐμοίραζεν, ἀπευθύνων εἰς ἕκαστον μίαν εὐχήν:

— Καλορρίζικο! Τιμημένο νὰ τὸ βαστᾷς καὶ τιμημένο νὰ σὲ βγάλῃ! καὶ ἄλλα τοιαῦτα.

Ὁ Ἀνδρουλιός, ὑποχωρῶν εἰς ὅλους, ἀπωθούμενος καὶ οὐδένα ἀπωθῶν, ἐκινδύνευε νὰ μὴ πάρῃ τίποτε· ἀλλ’ ἐπὶ τέλους εὑρέθη ἐνώπιον τοῦ Σαϊτονικολῆ, ὅστις ἦτο γυρισμένος τὴν στιγμὴν ἐκείνην πρὸς τὴν γωνίαν ὅπου ἀνέκειντο τὰ ὅπλα καὶ ὅστις ἐστράφη κρατῶν ἕνα σισανέν. Ἦνοιγε δὲ τὸ στόμα νὰ εἴπῃ τὴν ἀπαραίτητον εὐχὴν καὶ ὁ Ἀνδρουλιὸς ἐκινήθη νὰ πάρῃ τὸ τουφέκι, ὅτε ὁ Σαϊτονικολῆς τὸν εἶδε καὶ ἔκαμε κίνημα ἐκπλήξεως καὶ δισταγμοῦ.

— Μωρέ, δὲν ἀφήνεις, καϋμένε Ἀνδρουλιό, νὰ τὸ πάρῃ κιανεὶς ἄλλος; τοῦ εἶπε μὲ δυσφορίαν ἀνθρώπου, ὅστις ἀναγκάζεται νὰ φανῇ σκληρός. Ἐσὺ… εἶντα νὰ σοῦ πῶ;

Ὁ Σαϊτονικολῆς ἤθελε νὰ εἴπῃ: Ἐσὺ τί νὰ τὸ κάμῃς; καὶ ὁ Ἀνδρουλιός, ὅσον καὶ ἂν ἦτο πρᾷος καὶ ταπεινός, ἐταράχθη· δὲν εἶπεν ὅμως τίποτε, ἀλλ’ ἀπεσύρθη ἀποσβολωμένος εἰς μίαν ἄκραν, ὡς νὰ μὴ ἔβλεπε τὴν θύραν διὰ νὰ φύγῃ. Ὁ Σαϊτονικολῆς μετενόησεν ἀμέσως καὶ ἐλυπήθη διὰ τὴν σκληράν του φράσιν ἀλλ’ ἦτο πλέον ἀργά, διότι ἄλλοι έσπευσαν καὶ ἥρπασαν τὰ ὑπολειπόμενα τουφέκια, χωρὶς μάλιστα νὰ περιμένουν τὴν εὐχήν.

— Μωρέ, τὠπίστεψες αὐτὸ ποῦ σοὖπα, Ἀνδρουλιό, κι’ ἀφῆκες νὰ πάρῃ ἄλλος τὸ τουφέκι; ἐφώναξε πρὸς αὐτὸν γελῶν διὰ νὰ συγκαλύψῃ τὸ πρᾶγμα. Ἐγὼ σἐθάρρουνα γιὰ πλειὰ ξυπνητό. Γιάε, μωρέ, νἀφήσῃ νὰ τοῦ πάρῃ ἄλλος τὸ τουφέκι!

— Δὲ θέλω σισανέ, καπετὰ Νικολῆ, ἀπήντησεν ὁ Ἀνδρουλιός. Καλλίτερα ποῦ τὸν ἐπῆρε ἄλλος. Ἔχω μιὰ παλιολαζαρίνα ἐγώ… κάνει κι’ αὐτὴ δουλειά.

Καὶ τὰ ἔλεγεν αὐτὰ χωρὶς πικρίαν, χωρίς παράπονον· ἐμειδία μάλιστα τώρα τὸ σύνηθες καλοκάγαθον μειδίαμά του, ἀλλ’ εἰς τὰ γαλανά του μάτια ἐκυλίετο ἕνα δάκρυ.

Ὅταν ἐξῆλθε, τὸν ἐπλησίασεν ὁ συγγενής του Μαρογιάννης καὶ τοῦ εἶπε μὲ ἀγανάκτησιν:

— Μωρέ, γιὰ ὄνομα Θεοῦ, δὲν ἔχεις ψυχή, δὲν ἔχεις άνθρωπιά; Δὲν φτάνει ποῦ δὲ σοὔδωκε τουφέκι ὁ βιλάνος ὁ Σαϊτονικολῆς, ἀλλὰ σοὐκανε καὶ τέτοια προσβολάρα, καὶ σὺ ἐκόντεψε να τοῦ πῇς σπολάτη!

— Ὁ ἄνθρωπος εἶπε τὴν ἀλήθεια. Σὰ δὲν ἔχει τουφέκια για ὅλους, καλλίτερα νὰ τὰ πάρουν οἱ καλοὶ καλοί. Αὐτὸς εἶνε καπετάνιος καὶ κατέχει.

Τὸ κακό του τὸν καιρὸ κατέχει.

— Κιἂν δὲ τὸ κατέχει αὐτός, τὸ θωρῶ μοναχός μου ἐγώ. Εἶμαι κακουρές, ἀνεμάθρωπος, εἶπεν ὁ Ἀνδρουλιὸς μὲ ὀλίγον πεῖσμα, τὸ ὁποῖον ἀπηυθύνετο μᾶλλον κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ του.

— Σῶπα λέω καὶ τσ’ ἄντρες δὲν τσοὶ ζυγιάζουνε σὰν τὰ ζωντόβολα. Ἐγὼ δὲν κάνω καλλίτερο μου κανένα. Σ’ ὅλο τὸ ὕστερο χαίρεται κι’ ὁ κόρακας τὴ φωνή του σὰν καὶ τἀηδόνι. Νὰ συλλογιστῇς σκιᾶς τοὺς συγγενεῖς σου ποῦ τοὺς ντροπιάζεις.

— Μὰ ἤθελες δὰ νὰ μαλώσωμε γιὰ ἕνα τουφέκι;

— Ναί, γιατὶ ὅποιος δὲ μιλεῖ τόνε θάφτουνε.

— Ἐγὼ ἔχω τὴν κακολαζαρίνα· ἄλλοι δὲν ἔχουνε μουδὲ καλαμομπιστόλα. Καλὰ ἔκαμε ὁ Σαϊτονικολῆς καὶ μ’ ἀπομούρισε.

— Αὐτὴ τὴν κεφαλὴ νὰ βαστᾷς καὶ καλὰ θὰ πᾷς. Θὰ γενῇς ἀνεμπαίγνιδο τοῦ χωριοῦ.

Καὶ ὁ Μαρογιάννης ἀπεμακρύνθη μὲ ἀγανάκτησιν, αἰσχυνόμενος διότι εἶχε τοιοῦτον συγγενή.

Ὁ Ἀνδρουλιὸς ἦτο νέος ἄνθρωπος, τριάντα περίπου ἐτῶν, κοντακιανός, μὲ παχὺ ξανθὸ μουστάκι, μὲ κνήμας ἰσχνάς, περὶ τὰς ὁποίας κατωλίσθαιναν καὶ ἐζάρωναν τὰ στιβάνια. Ὡς νέος καὶ αὐτὸς καὶ ἄγαμος μάλιστα, προσπάθει κάπως νὰ κομψεύεται, ἠγάπα τὸν χορὸν καὶ ἐφαίνετο αἰωνίως ἐρωτευμένος. Τὸ βέβαιον ὅμως εἶνε ὅτι οὔτε οἱ ἄλλοι, οὔτε αὐτὸς ἐγνώριζε ποίαν ἠγάπα. Ἡ καρδία του ἦτο πλήρης ἀγάπης, ἥτις, μὴ εὑρίσκουσα μέρος νὰ σταματήσῃ, ἐπτερύγιζεν ἀσκόπως, τρεφομένη μὲ ὄνειρα· Ἠγάπα τὸ θῆλυ, ἡ δὲ ἀγάπη του, ἡ ὅλως πλατωνικὴ καὶ νεφελώδης, τὸν ἐκράτει εἰς διηνεκῆ ἐλαφρὰν μέθην, ἐκδηλουμένην μὲ ἤρεμον εὐθυμίαν. Ἀπὸ τὸ στόμα του ἀνέβλυζεν ὡς λάλον ὕδωρ τραγούδημα σιγανόν, καὶ καθ’ ἃς ὥρας εἰργάζετο εἰς τοὺς ἀγρούς, καὶ ὅταν τὸ βράδυ βράδυ ἐμφανιζόμενος εἰς τὰ δώματα παρετήρει τὰς ἐπιστρεφούσας ἐκ τῶν ἀγρῶν παρθένους. Καὶ ἐγνώριζεν ἄπειρα δίστιχα καὶ τὰ περιπαθέστερα μέρη τοῦ Ἐρωτοκρίτου.

Ἀλλὰ μὴ ὑποθέσῃ κανεὶς ἐκ τούτου ὅτι ὁ Ἀνδρουλιὸς ἦτο ἐλαφρὸν καὶ μάταιον ὑποκείμενον. Ὀλίγοι ἦσαν φιλόπονοι ὡσὰν αὐτὸν εἰς τὸ χωριό. Ἄμα ἐτελείωνε τὰς ἀγροτικάς του ἐργασίας, ἐπηγγέλλετο ἐπί τινας μήνας τὸν κτίστην, εὕρισκε δὲ καιρὸν ἐν τῷ μεταξὺ νὰ ἐπιτηρῇ καὶ τὸν νερόμυλον τὸν ὁποῖον εἶχε μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ του. Ἦτο καθ’ ὑπερβολὴν θρῆσκος, ἐπροσκύνα ὅλα τὰ εἰκονίσματα τῆς ἐκκλησίας καὶ ἐθεώρει θεάρεστον ἔργον νὰ ἐκτελῇ χρέη νεωκόρου, νὰ κρούῃ τὸν κώδωνα, νὰ φέρῃ φωτιὰν διὰ τὸ θυμιατόν, νἀνάβῃ καὶ περιποιῆται, τὰ κανδήλια, νὰ βοηθῇ τὸν ἱερέα κατὰ τὰ βαπτίσια· ἐλυπεῖτο δὲ διότι δὲν ἐγνώριζε γράμματα διὰ νὰ δύναται νὰ ἐκτελῇ χρέη ψάλτου, ἀλλ’ οὐχ ἧττον καθ’ ὅλην τὴν λειτουργίαν δὲν ἔπαυε νὰ συνοδεύῃ μὲ σιγανὸν μουρμούρισμα τὴν ψαλμῳδίαν.

Δὲν περιωρίζετο δὲ ἡ εὐσέβειά του μόνον εἰς ἐξωτερικοὺς τύπους, ἀλλ’ εἶχεν ἀληθεῖς χριστιανικὰς ἀρετάς. Ἀπὸ τὸ στόμα του δὲν ἐξήρχετο ποτὲ ψυχρός λόγος καὶ τόσον ἦτο καλοκάγαθος καὶ ταπεινός, ὥστε οἱ χωριανοὶ τὸν ἐφαντάζοντο ὡς μὴ δυνάμενον νὰ κακοποιήσῃ καὶ Τοῦρκον ἀκόμη.

Δὲν εἶχε κανένα ἐχθρὸν φυσικά, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπην τὴν ὁποίαν ἐνέπνεε δὲν ἔλειπεν ὀλίγη εἰρωνία. Εἰς τοῦτο δὲ συνετέλει πρὸ πάντων ἡ κατασκευή του ἡ σχεδὸν καχεκτικὴ καὶ τὸ μικρόν του ἀνάστημα. Καὶ ὅταν εἰς τὸν χορὸν ἐπεδείκνυεν εὐστροφίαν κ’ ἐχοροπήδα, αἱ γυναῖκες ἐδάγκωναν τὰ χείλη των διὰ νὰ μὴ ξεκαρδισθοῦν καὶ ἐψιθύριζαν μεταξύ των μὲ μικροὺς σπασμωδικοὺς γέλωτας:

— Διάολε, ἀντρίτσι τ’ Ἀντρουλιό!

Ἀλλ’ ὁ Ἀνδρουλιὸς καὶ ὅταν φανερὰ ἔβλεπεν ὅτι τὸν ἐχλεύαζαν, δὲν ὠργίζετο, οὔτε ἐδυσθύμει· ἐνίοτε μάλιστα συνεμερίζετο τοὺς γέλωτας καὶ ἐπήδα δυνατώτερα τῶν ἄλλων ὡς διὰ νὰ διασκευδάζῃ περισσότερον τοὺς θεατάς.

Δὲν γνωρίζω ἐὰν διὰ τῶν ὑπερβολικῶν τούτων χοροπηδημάτων ἤθελε νὰ ἐπιδείξῃ καὶ παληκαρισμόν· τὸ βέβαιον εἶνε ὅτι οὐδέποτε ἐπροκάλεσεν ἔριδας καὶ προκαλούμενος ὑπεχώρει.

Ἐννοεῖται ὅτι τοιαῦται ἀρεταὶ δὲν ἐνοοῦντα ὑπὸ τῶν πολλῶν· καὶ ὁ Ἀνδρουλιὸς δὲν εἶχε μὲν ἐχθρούς, ἀλλὰ δὲν εἶχε καὶ θαυμαστὰς καὶ ἡ μεγάλη του ἀνεξικακία ἐθεωρεῖτο ὡς δειλία, ἡ δὲ ὑπερβολική του ἀγαθότης ὡς πνευματικὴ πτωχεία. Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι. Καὶ εἶνε βέβαιον τῳόντι ὅτι ὁ Ἀνδρουλιὸς δὲν ἦτο φωστῆρας. Ἔπειτα ἐκεῖνό του τὸ ἀνάστημα, ἐκεῖνο τὸ σκαρί του… Πῶς νὰ δώσῃς σπουδαίαν σημασίαν εἰς ἕνα τέτοιο «ἀντρίτσι», ὡς τὸν ἀπεκάλουν αἱ γυναῖκες;

Ἐγέλα λοιπὸν ὁ κόσμος μαζῆ του· ὅταν δὲ ἤρχισεν ἡ ἐπανάστασις καὶ ἠκούσθη ὅτι ὁ Ἀνδρουλιὸς παρεσκευάζετο νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὸν πόλεμον, ἀνεκάγχασαν καὶ τὰ νήπια. Πάει στὸ διάολο ή Τουρκιά! Τινὲς ἐξέφραζαν τὸν φόβον ὅτι δὲν ἤξευρε νὰ κάμῃ χρῆσιν τοῦ τουφεκιοῦ καὶ ἄλλοι ὅτι θὰ τὸ ἐγέμιζε μέχρι στομίου· κάποιος δὲ ἐβεβαίωνεν ὅτι ὁ Ἀνδρουλιὸς ἐξελάμβανε τὸν πόλεμον ὡς χειροπάλαιμα, διὸ καὶ εἶχε κόψει τὰ μαλλιά του σύρριζα διὰ νὰ μὴ τὸν πιάνουν ἀπ’ αὐτὰ οἱ Τοῦρκοι.

Ὡς εἴδαμεν, καὶ αὐτὸς ὁ καπετάνιος ὁ Σαϊτονικολῆς, δὲν εἶχε καλλιτέραν περὶ αὐτοῦ ἰδέαν. Ἀλλ’ ὁ Ἀνδρουλιὸς δὲν ἐμνησικάκησε· μετά τινας ὥρας μάλιστα ἐφαίνετο ὡς νὰ εἶχε παντελῶς λησμονήσει τὴν πικρὰν τοῦ ὁπλαρχηγοῦ φράσιν. Καὶ εἰς τὴν πρώτην ἁψιμαχίαν ἔλαβε μέρος μὲ τὴν λαζαρίναν του. Τί γέλια ἔγειναν μ’ ἐκείνην τὴν παλιολαζαρίναν, τῆς ὁποίας τὸ σπασμένο κοντάκι ἦτο δεμένον μὲ σπάγγους καὶ ἡ ὁποία εἶχε μάκρος τριῶν πήχεων!

— Μωρ’ αὐτό, Ἀντρουλιό, εἶνε τοῦ Διγενὴ τοῦ Σαραντάπηχου τὸ τουφέκι! τοῦ εἶπε κάποιος.

Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς μάχης τὸν ἔχασαν· εἶχεν ἀναμιχθῆ ἴσως μὲ ξενοχωριανοὺς ἤ, τὸ καὶ πιθανώτερον, εἶχε κρυφθῆ. Μόνον δὲ κατὰ τὴν ἐπιστροφὴν τὸν ἐπανεῖδαν, καὶ τὸ φέσι του ἦτο τρυπημένον ἀπὸ δύο σφαίρας. Ἐξάπαντος τὸ εἶχε κρεμάσει καὶ τὸ ἐπυροβόλησε μὲ τὴ λαζαρίνα του. Τοὐλάχιστον ἐξησκεῖτο εἰς τὴν σκοποβολήν.

Ἀλλ’ εἰς τὴν ἑπομένην μάχην ἡ κακολογία ἐβουβάθη. Ὁ Ἀνδρουλιὸς ἐμάχετο ὄρθιος, ἐντελῶς ἀπροφύλακτος. Ἐνόμισαν ὅτι τὸ ἔκαμνεν ἐξ ἀγνοίας τοῦ κινδύνου καὶ τοῦ ἐφώναζαν νὰ πιάσῃ μιτερίζι, ἀλλ’ ὁ Ἀνδρουλιὸς δὲν ἠθέλησε ν’ ἀκούσῃ.

— Ἐμένα δὲ μὲ πιάνει μπάλλα, εἶπε μετὰ τὴν μάχην.

— Δὲν σὲ πιάνει μπάλλα; Πῶς τὸ κατέχεις;

— Ἔχω τίμιο ξύλο.

— Ἀλήθεια;

— Ἔχω αὐτό, ἀπήντησεν ὁ Ἀνδρουλιὸς σοβαρῶς καὶ ἔκαμε τὸν σταυρόν του. Δὲν τὸ κατέχετε; Ὅποιος κάνει τὸ σταυρό του ἅρμα ἔχει στὸ πλευρό του.

Μετά τινα καιρὸν ἀπεβιβάσθησαν ἐθελονταὶ εἰς τὴν ἐπαρχίαν. Ἀμέσως ὅμως στρατὸς τουρκικὸς πολυάριθμος τοὺς κατεδίωξε μέχρι τοῦ ὀροπεδίου τοῦ Λαπάθου, ὅπου τοὺς περιεκύκλωσεν. Ἐθελονταὶ ἐφονεύθησαν πολλοί, θὰ ἐξωλοθρεύοντο δὲ ὅλοι ἂν δὲν τοὺς ἐβοήθει ἡ ὁμίχλη καὶ ἂν ἔλειπαν οἱ ἐντόπιοι ἐπαναστάται, οἵτινες ὑπεστήριξαν τὴν ὑποχώρησίν των καὶ τοὺς ὡδήγησαν νὰ διαφύγωσι δι’ ἀτραπῶν καὶ χαραδρῶν.

Μεταξὺ τῶν Κρητῶν ἦτο καὶ ὁ Ἀνδρουλιός, ὅστις πολλοὺς ἐθελοντὰς ἔσωσεν. Εἰς τὸ ἀνακάτωμα δ’ ἐκεῖνο κ’ ἐντὸς τῆς ὁμίχλης διέκρινεν ἐγγύτατα ἕνα φοροῦντα ὑψηλὸν σκούφον.

— Ἀπὸ δῶ, πατριώτη! τοῦ ἐφώναξε. Μὴν πᾶς ἀπ’ αὐτοῦ, θὰ πέσης στσοὶ Τούρκους.

Ὁ φορῶν τὸν ὑψηλὸν σκούφον διηυθύνθη πρὸς αὐτόν, ἀλλ’ ὅταν ἐπλησίασεν, ὁ Ἀνδρουλιὸς διέκρινεν ὅτι ἦτο Κιρκάσιος. Δὲν ἐπρόφθασεν ὅμως νὰ τὸ καλοσκεφθῇ καὶ ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον κατ’ ἀρχὰς εἶχε νομίσει ὡς ἐθελοντὴν ὥρμησε κατ’ αὐτοῦ μὲ τὴν λόγχην.

Ὄπισθεν τοῦ Ἀνδρουλιού ἦτο κρημνὸς στρωμένος μὲ χαλίκια· ἡ δὲ ἀπόστασις ἡ μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Κιρκασίου ἦτο τόσο μικρά, ὥστε δὲν ἔλαβε καιρὸν νὰ στρέψῃ κατὰ τοῦ ἐχθροῦ τὴν δολιχόσκιον λαζαρίναν…

Ἡ λόγχη ἐπήρχετο κατὰ τοῦ στήθους του, ἀλλ’ ὁ Ἀνδρουλῆς συγχρόνως ἐρρίπτετο εἰς τὸν κρημνὸν μὲ μίαν ἀναφώνησιν:

— Θεὲ Δημητρίου!

Καὶ μετὰ πατάγου, παρασύρων τοὺς χάλικας, κατεκυλίσθη εἰς τὸν κρημνόν, προπορευομένης μὲ τὸν μεταλλικόν της θόρυβον τῆς λαζαρίνας. Εἰς τὸ κάτω μέρος ἔμεινεν ἀκίνητος. Ὁ δὲ Κιρκάσιος, ἀφοῦ ἐπί τινας στιγμὰς τὸν ἔβλεπε κατακυλιόμενον, τώρα ἐζήτει μέρος διὰ νὰ κατέλθῃ μέχρις αὐτοῦ καὶ τὸν αἰχμαλωτίσῃ ἢ τὸν ἀποτελειώσῃ. Ἐπὶ τέλους εὗρε μονοπάτι καὶ ἤρχισε νὰ κατεβαίνῃ· ἀλλὰ μετ’ ὀλίγον ἐκινήθη καὶ ὁ Ἀνδρουλιός. Ὁ Θεὸς τοῦ Δημητρίου εἶχε βοηθήσει τὸν νέον Νέστορα, ὅστις μόνον ἀσημάντους τινὰς ἐκδορὰς καὶ ἐλαφρὰν ζάλην εἶχε πάθει. Ἀλλὰ μόλις ἐσηκώθη, ἠκούσθη πυροβολισμὸς καὶ μία σφαῖρα ἐπέρασε πλησίον του. Ἡ λαζαρίνα ἦτο ἐνώπιόν του καὶ ὁ Ἀνδρουλιὸς τὴν ἤρπασεν, ἔρριψε ταχὺ βλέμμα εἰς τὴν πιάστραν καὶ κρὰκ-κράκ! τὴν ἔστρεψε κατὰ τοῦ Κιρκασίου…

Νέος πυροβολισμὸς ἀντήχησεν εἰς τὴν χαράδραν καὶ ὁ Κιρκάσιος κατεκυλίσθη μέχρι τῶν ποδῶν τοῦ Ἀνδρουλιοῦ νεκρός…

Τὴν ἐπιοῦσαν ἔξαφνα ἐνέσπειρε πανικὸν εἰς τὸ χωριὸ ἡ κραυγή: —Τοῦρκοι! Κερκέζοι!

Ὁ κόσμος ἔγεινεν ἄνω κάτω· καὶ ἄλλοι μὲν ἔτρεχαν νὰ πάρουν τὰ τουφέκια των, ἄλλοι νὰ προφυλάξουν τὰ παιδιά των, ἄλλοι ν’ ἀποκρούσουν τὴν εἰσβολήν. Ἀλλ’ ἀντὶ Τούρκων καὶ Κιρκασίων, είδαν ένα μόνον Κιρκάσιον, ὅστις παραδόξως ἔφερεν ἐπ’ ὤμου δύο τουφέκια, ἔνευε δὲ μακρόθεν καθησυχαστικῶς καὶ ἐφώναζεν ἑλληνιστί:

— Μώρ’ ἐγώ ’μαι, ἐγώ ’μαι! Μὴ φοβᾶσθε!

Δύνασθε νὰ φαντασθῆτε τὸν θαυμασμὸν καὶ ἔπειτα τὴν εὐθυμίαν τῶν χωριανῶν, ὅταν ἀνεγνώρισαν τὸν Ἀνδρουλιὸν ἐντὸς τοῦ κιρκασιανοῦ ἱματισμοῦ, ὁ ὁποῖος, σημειώσατε, τοῦ ἤρχετο ὀλίγον μακρὺς καὶ ὑπὲρ τὸ δέον πλατύς.

Τὸν ὑπεδέχθησαν μὲ ἀλαλαγμὸν χαρᾶς, καὶ περικυκλώσαντες αὐτὸν τὸν ἠρώτων, ἐνῷ συγχρόνως μετὰ περιεργείας ἐξήταζαν τὸν καυκάσιον ἱματισμόν του, τοῦ ὁποίου τὸ στῆθος ἐκάλυπτον ἀλλεπάλληλοι σειραὶ φυσιγγιοθηκῶν.

Παρακάτω συνήντησαν τὸν καπετάνιον, τὸν Σαϊτονικολῆν, καὶ ὁ Ἀνδρουλιὸς τοῦ προσέφερε τὸ ὅπλον τοῦ Κιρκασίου λέγων:

Αὐτὸ τὸ σισανεδάκι πρέπει νὰ τὤχῃς τοῦ λόγου σου, καπετὰν Νικολῆ.

Ὁ Σαϊτονικολῆς παρετήρησε μὲ θαυμασμὸν καὶ πόθον τὸ ὡραῖον καὶ ἐλαφρὸν ὅπλον. Ἀλλ’ ἐνθυμηθεὶς ἴσως τὴν προσβολὴν τὴν ὁποίαν εἶχε κάμει πρὸς τὸν Ἀνδρουλιόν, τοῦ εἶπε μὲ φωνὴν στενοχωρημένην:

— Ὄχι, ὄχι. Ἐσὺ τὸ πῆρες, ἐσὺ νὰ τὤχῃς.

Ὁ Ἀνδρουλιὸς ἀπήντησεν ἠρεμώτατα καὶ φυσικώτατα:

— Ἐγὼ θὰ πάρω ἄλλο, καπετάνιο.

Ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ὁ Ἀνδρουλιὸς ἐπωνομάσθη Κερκέζος.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ-AUDIOBOOK ΕΔΩ: 

Καλπάζοντας προς τις κάλπες Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 19

 Καλπάζοντας προς τις κάλπες

Να νοσταλγείς τον τόπο σου  ζώντας στον τόπο σου,

τίποτα δεν είναι πιο πικρό.

Γ. Σεφέρης

                                                                                                                  

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

 

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  19

                                      

Ακατάλληλον για κατάλληλους

  Ζητείται καταλληλόμετρον, αγαπόμετρον, πιεσόμετρον και πάσα άλλη συσκευή που 

έχει δεύτερο συνθετικόν το μέτρον. Αναζητείται και το «παν μέτρον άριστον» κι άμα το βρείτε γράψτε μου!… Έχει χαθεί και η μπάλα κι όποιον πάρει η μπάλα…

  Στο πρώτο Καφενείο έγραφα: Στην Αργιθέα κανείς δεν περισσεύει, αλλά και κανέναν δεν έχει ανάγκη η Αργιθέα. Ο διχαστικός λόγος δε συμβάλλει ποτέ στο καλό της. Με θλίβει το νέο που έρχεται με τη χειρότερη εκδοχή του παλιού. 

  Στο τρίτο Καφενείο σημείωνα ότι τα γραπτά μένουν, δε λύνουν κανένα πρόβλημα, όταν κηρύττουν το μίσος και δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και παρακαλούσα να μπει ως προβληματισμός σε όσους γράφουν να διπλοσκέφτονται αυτά που γράφουν. Σήμερα είμαστε πάλι στο «βάλτα να τα ξαναρμέξουμε».

  Παρακαλώ για άλλη μια φορά όσους γράφουν, να γνωρίζουν τουλάχιστον το νόημα των λέξεων και των φράσεων που γράφουν. Να γνωρίζουν, επίσης, ότι «όποιος πάει στον μύλο, ακούει και τα βαρδάλια». Επαναλαμβάνω ότι δε θέλω να γράφω εναντίον κανενός Αργιθεάτη, αλλά δεν έκανα και όρκο. Ας μην «απλώνει το αυτί» ορισμένων… Στις νεοφανείς αντιλήψεις «ή εμείς ή εσείς» θα υπάρχουν απαντήσεις. Διαχωρισμός σε εχθρούς και σωτήρες δε θα περάσει… 

  Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο καθένας έχει δικαίωμα, όταν επικοινωνεί με τους δικούς του προφορικά ή γραπτά, να λέει και να γράφει ό,τι θέλει. Όταν ο λόγος γίνεται δημόσια, τα πράγματα αλλάζουν κι ο καθένας παίρνει την ευθύνη του. Ο γραπτός λόγος έχει διπλάσια ευθύνη, γιατί μπορείς να τον ξανακοιτάξεις, πριν τον δημοσιοποιήσεις. Όποιος, επίσης, προσυπογράφει και σχολιάζει θετικά ένα γραπτό που κυκλοφορεί σημαίνει ότι συμφωνεί και το εγκρίνει. Τελεία και παύλα!

  Κάτι ακόμη. Δεν υπάρχει διαχωρισμός πολιτών και πολιτικών. Ο πολίτης επιλέγει και δίνει την ιδιότητα στον πολιτικό. Επομένως, πολιτική ασκεί κι ο πολίτης με τις θέσεις του, δια της ψήφου του και με τη συμπεριφορά του. Ας μη θέλουμε τον πολιτικό να αίρει τις ατομικές και συλλογικές μας αμαρτίες (δεύτερη υπεράσπιση των πολιτικών στο Καφενείο ου καφετζή σοφού…).

  Είναι η Αργιθέα ο τόπος των ακατάλληλων; Ποιος έχει το καταλληλόμετρον και πώς λειτουργεί αυτό το εργαλείο; Ναι, έχει κι ο Σέλιπος τις ευθύνες του κι ο Αμύνανδρος με τον Αργίθεο (αυτός κι αν έχει…) που έμεινε στάσιμος ο τόπος (ακριβώς απέναντι απ’ τη Βρεστενίτσα), αλλά παίρνανε την εξουσία απ’ τον πατέρα τους. Στα νεώτερα χρόνια τους επιλέγουμε εμείς. Ουδείς μας επιβλήθηκε με το ζόρι. Πώς κρίνονται έτσι αυθαίρετα και εντελώς απαξιωτικά οι επιλογές των Αργιθεατών; Πώς γίνεται κατάλληλοι άνθρωποι να ψηφίζουν ακατάλληλους τόσα χρόνια; Πώς γίνεται από ακατάλληλους γονείς να γεννιούνται κατάλληλα παιδιά;

  Το αγαπόμετρον του τόπου είναι άλλο εργαλείο; Να το δανειστώ για λίγο να κάνω  κι εγώ έναν έλεγχο, είμαι δεν είμαι πολιτικός, μήπως αγαπώ λιγότερο και δεν το ξέρω τον τόπο όπου γεννήθηκα σε μια καλύβα, μιας και δε συμφωνώ ποτέ με την εκδοχή της «τελευταίας ελπίδας» και με τους εκάστοτε ελπιδοφόρους της; Να κάνω χρήση και του αγωνιστόμετρου να δω αν αγωνίστηκα γι’ αυτόν τον τόπο, τώρα που έχω και το πρότυπο του πραγματικού αγωνιστή;

  Στη δημοκρατία, ευτυχώς ή δυστυχώς, το δελτίο καταλληλότητας το δίνουν οι πολλοί, οι οποίοι ψηφίζοντας επιλέγουν κάθε φορά  αυτούς που κυβερνούν. Ευτυχώς, σίγουρα, δεν αποφασίζει ο οποιοσδήποτε ένας, για να τους επιλέξει με λογική Προκρούστη και Σκίρωνα.   

  Η Αργιθέα υπάρχει  εδώ και χιλιάδες χρόνια (απέναντι στη Βρεστενίτσα, το ’παμε). Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι και έργο των ανθρώπων της, κατάλληλων ή ακατάλληλων. Στη δική μου μνήμη, ισχυρή προβάλλει πάντοτε η εικόνα της ζαλικωμένης αργιθεάτισσας γυναίκας στις στράτες της και στα απότομα γιδόστρατα, τα ροζιασμένα χέρια των αντρών και τα σκαμμένα τους πρόσωπα. Είναι αυτοί που άνοιξαν δρόμους με την προσωπική τους εργασία, που κράτησαν με χιλιόμετρα τοίχων το λιγοστό χώμα της, για να κάνουν τα χωράφια της ανάγκης, που έστησαν σπίτια, σχολεία κι εκκλησιές, γεφύρια και βρύσες. Κάθε γενιά με τους δικούς της όρους και με τα λάθη της ασφαλώς, αποτύπωνε την παρουσία της και έδινε στην περιοχή μας τη σημερινή της μορφή.

  Κανένας δεν μπορεί να τσουβαλιάζει με φασίζουσα γενίκευση ως ακατάλληλους, που δεν αγαπούν τον τόπο τους και επιδιώκουν μόνο το προσωπικό όφελος, τους ανθρώπους της περιοχής μας. Πώς γνωρίζει εκείνος που το κάνει, ότι αυτούς που προτείνει δεν είναι το ίδιο ακατάλληλοι και με τις ίδιες υστεροβουλίες;

  Ας εγερθούν, λοιπόν, οι εν τοις μνημείοις, για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Και αυτοί που διοίκησαν και αυτοί που τους επέλεγαν. Ας βάλουν και κάναν σοβαρό δικηγόρο (προτείνω μεταξύ Κούγια και Λυκουρέζου). Οι ζώντες ας κάνουν τα κουμάντα τους, ας πάρουν θέση απέναντι σε ανάλογα φαινόμενα κι ας πάρουν τις αποφάσεις τους…

  Πιθανότατα να στεναχωρήσω φίλους, αλλά θέλω  να τους πω: δε θα χάσουμε και τις ψυχές μας για τις εκλογές… 

Καλπάζοντας προς τις κάλπες

  Τον Μάη του 2019  θα στηθούν κάλπες. Πόσες; Μπορεί τέσσερις, μπορεί και πέντε.

Πολλές! Πάρα πολλές! Θα μας στοιχίσουν πολύ, δε μας συμφέρει… Καλύτερα να μη συμμετέχει η Αργιθέα!... Έχουμε κάπου 25 εκλογικά τμήματα, επί 5 θέλουμε 125 κάλπες, επί  100 ευρώ συν μεταφορικά μην τις είδατε καμιά εικοσαριά χιλιάδες ευρώ.

  Το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει επειγόντως να αποφασίσει τι θα κάνουμε. Μια φτηνή λύση είναι να πάρουμε τίποτε παλιές κυψέλες και να τις μετατρέψουμε σε κάλπες, καρφώνοντας κλάπες στην ανοιχτή πλευρά τους.

 Άλλη λύση είναι να πάρουμε πέντε κάλπες να τις βάλουμε στην καρότσα του αυτοκινήτου του δήμου και να περνάει ο Πέτσας από κάθε χωριό να μαζεύει τις ψήφους μας. Μπορούμε ακόμη να πάρουμε καινούριους κάδους απορριμμάτων να τους χρησιμοποιήσουμε για την εκλογική ανάγκη και να μας μείνουν μετά, ώστε να έχουμε και κάποιο όφελος.

  Εκτός αυτού, οι πολλαπλές εκλογές θα έχουν κι άλλες δυσκολίες. Θα πααίν’ς στου ικλουγικό κέντρου, θα μπαίν’ς στου παραβάνι, θα βγαίν’ς, θα πιτάς του φάκιλου στ’ν κάλπη, θα σι ματαφουρτώνουν ψηφουδέλτια, πάλι στου παραβάνι, μιτά πάλι όξου, θα σο’ ’ρθει λιγουθυμιά, άμα δεν πάρ’ς κουντά σ’ λίγου ψουμουτύρι να φας πέντι χαψιές…  

  Θα ξικαμπάει η γριά κι θα να ’νι ζουμένη ψηφουδέλτια σαν τζιχαντιστής… Προυτού μπει μέσα να ψηφίσει, θα ματαλέει πού έχει του κάθι ψηφουδέλτιου, για να σιγουρέψουν αν τα ’μαθι: «Στου  διξί του πουδάρι μέσα στ’ν κάλτσα έχου τουν τουπικό πρόϊδουρου, στου ζιρβί τουν πιριφιριάρχη, στου διξί του μανίκι τουν Κυριάκου, στ’ άλλου  πάλι  τουν Κυριάκου  μη μπιρδιφτού, τι μι νοιάζει ιμένα για τ’ν 

Ιβρώπη κι του δήμαρχου ικεί π’ τουν έχου… δεν τουν αστουχάου μι τίπουτα…».

  Ούτι αυτοίνοι, θεια, θα σι αστουχήσουν άμα τ’ς ψηφί’εις. Θα σι βάλουν ικεί πο’ ’χ’ς κι ισύ του δήμαρχου… 

Κερατοδημοψηφίσματα

  Οι Ελβετοί έκαναν δημοψήφισμα αν θέλουν αγελάδες με κέρατα ή αγελάδες με κομμένα κέρατα και αποφάσισαν: «ΟΧΙ» στις αγελάδες με κέρατα. Αλέξη, πετάξου ένα ποδάρι να διορθώσεις τα πράγματα! Τι τους πειράζουν τα κέρατα τους κερατάδες 

τους Ελβετούς; 

  Να κάνουμε κι εμείς παρόμοια δημοψηφίσματα… Αγελάδες, βέβαια, δεν έχουμε πολλές. Ίσα για να έχουν άλλοθι οι κρεοπώλες και να μας δουλεύουν λέγοντας ότι μας πουλάνε «ελληνικόν βόειον κρέας», ενώ είναι «βόρειον βόειον κρέας», τις οίδε από πού… Αγελάδες μπορεί να μην έχουμε, αλλά από βόιδια άλλο καλό… Κι όλα ικανά για τον ζυγό… «Πέντε βόιδια δυο ζευγάρια». Στη χώρα μας υπάρχουν κι άλλα «χουντρικά». «Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;» λέει ο Γιώργος Σουρής κι όχι ο  Λάμπρος Κουσιουρής όπως υποστηρίζουν οι Γρυμπιανίτες, αλλά τι να ψηφίσουμε για τους γαϊδάρους, αν πρέπει να τρώνε γαϊδουράγκαθα;

  Να ψηφίσουμε για τις γίδες εμείς. Θέλουμε γίδες με κέρατα ή σιούτες; Να έχουν κέρατα βερνικωμένα ή ματ; Θα προτιμούσα περισσότερα των δύο και πιο εξειδικευμένα ψηφοδέλτια. Ας πούμε: Θέλω κουτσοκέρες! Θέλω σιούτες, κανούτες και να βελάζουν βραχνά! Τι επιθυμεί ο κάθε ψηφοφόρος τέλος πάντων…

  Θα προτείνω ενδεικτικά και άλλα δημοψηφίσματα, τα οποία θα έδιναν λύση σε σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία. 

• Αν πρέπει να λαλούν τα κοκόρια σε ώρες κοινής ησυχίας.

• Είναι προτιμότερος ο ξινός ή ο γλυκός τραχανάς;

• Να ζει κανείς ή να μη ζει;

• Να ψηφίσουμε,  αν πρέπει να ψηφίζουμε ή όχι.

• Αν πρέπει να εκτελούμε τις υποχρεώσεις μας ή να έχουμε μόνο δικαιώματα…

Ταυτοχρόνως και για να διευκολύνονται ως προς την έκβασιν των αποτελεσμάτων οι κυβερνήτες μας, προτείνω να χρησιμοποιείται ένα ευέλικτο ψηφοδέλτιο κατά το αργιθεάτικο ιδίωμα. Να γράφει δηλαδή ένα αα κι απλώς οι ψηφοφόροι να βάζουν τόνο και να το πετάνε στην κάλπη. Το τονισμένο αά είναι ΝΑΙ και το άα ΟΧΙ. Μπορούν, επίσης, να το ρίχνουν άτονο και να αφήνουν τον τόνο στη διακριτική ευχέρεια της εκάστοτε κυβέρνησης. Το εκάστοτε νομίζω σας δίνει να καταλάβετε εύκολα και την πρόθεση της εκάστοτε κυβέρνησης να γίνει καθεστώς.                

  Θα σταθώ λίγο ακόμη στα δημοψηφίσματα… Πολιτική διαδικασία η οποία δεν ορίζεται επαναλαμβανόμενη σε συγκεκριμένον χρόνο, δεν είναι δημοκρατική διαδικασία. Στη λειτουργούσα δημοκρατία δε χρειάζονται  δημοψηφίσματα. Ο λαός εκλέγει κι αυτοί που εκλέγονται θα παίρνουν τις αποφάσεις και θα έχουν την ευθύνη. Εδώ, επικαλούνται τις δημοσκοπήσεις για την προπαγάνδα, φαντάσου να έχουν και κάνα δημοψήφισμα στο χέρι, τι έχει να γίνει!... Πλην του δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, όλα τα άλλα είναι παρωδίες… Στη λειτουργούσα δημοκρατία δε χρειάζονται  και ανεξάρτητες αρχές. Εφαρμογή των νόμων χρειάζεται από μία και μόνη ανεξάρτητη αρχή: τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ 

  Το τελευταίο δημοψήφισμα απέδειξε (κατά τη γνώμη μου) και την πολιτική απειρία μας ως λαού και μας εξέθεσε διεθνώς, παρότι είναι απολύτως σεβαστή η θέση του καθενός πολίτη ατομικά και το αποτέλεσμα συνολικά. 

  Να έχουμε πάντοτε υπ’ όψιν και το εξής: Κανένα δημοψήφισμα δε θα κρύψει την αλήθεια που δε μας βολεύει ούτε θα μας απαλλάξει απ’ τις ευθύνες μας για την πραγματικότητα που ζούμε. 

  Ας αναθέσω και πάλι στον Σουρή να κλείσει αυτό το κείμενο περί κεράτων και δημοψηφισμάτων, τώρα που μόνο φόρους βγάζει ακόμη και το κέρας της Αμάλθειας.

«Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!»

Εξοστρακισμός, ξούρισμα και εξορία

  Πρέπει να επανέλθει ο εξοστρακισμός! Θα είχαμε έτσι τη δυνατότητα να διώξουμε απ’ την περιοχή μας πολιτικούς και πολίτες, οι οποίοι θα καθίσταντο (πώς λέμε, εδώ μου κάθεται…) επικίνδυνοι ή άχρηστοι πια. Θα αναφέρω παραδείγματα να τα βάλετε σε διαβούλευση με το μυαλό σας και είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε κι άλλους πολλούς:

  Τον δήμαρχο:  Είναι  βαρύς και δεν  μπορεί  να τον σηκώσει  η Αργιθέα. Υπάρχει  ο

κίνδυνος να προκαλεί συχνούς σεισμούς, ειδικά τώρα που επανενεργοποιήθηκε το ρήγμα Τυρολόγου – Ξερολάγκαδου Πετρωτού… Είναι βέβαιο πως αυτός προκάλεσε τον πρόσφατο σεισμό, αφού είναι απολύτως διασταυρωμένο ότι εκείνη τη μέρα βρισκόταν ακριβώς πάνω απ’ το επίκεντρο. Ή θα τον διώξουμε, ή θα φέρουμε για μόνιμη εγκατάσταση τον σεισμολόγο καθηγητή Ευθύμιο Λέκκα και θα δημιουργήσουμε γεωδυναμικό ινστιτούτο (τι να ’νι ιτούτου;) στη χαλάβρα Μαρκελεσίου, ώστε κάθε φορά που κυλάει μια στούρνα να ξέρουμε αν γίνεται σεισμός ή… περνάνε αγριογούρουνα.

  Τον Μήτσιο:  Ου  Μήτσιους  πρέπει   να  φύβγει, τέρμα!  Ξούρισμα (έχει  μούσι και 

μάλιστα ξανθό, είμαστι κι αναντίουν τ’ς αρίας φυλής) κι ιξουρία τ’ αγληγουρότιρου! Να τουν στείλουμι μακριά, για να ’συχάσουμι. Μας τέντουσι στου διάβασμα. Γράφει, γράφει, μαρτ’ράει κι τα προβλήματα πο’ ’χι ου τόπους μας κι τα μαθαίνουν κι οι παραόξου. Ό,τι γένιτι στου σπίτι σ’ δεν του σκουρπάς ουλούθι. Οι αρχαίοι έλιγαν: «τα εν οίκω μη εν δήμω», δηλαδή «όσα λες στου Νίκου να μην τα λες στου Δήμου».

  Θα χρειαστούμε, βέβαια, και κάποια χρήματα σε περίπτωση εξοστρακισμού του, για να του μισθώσουμε ταξί μέχρι Μουζάκι (δεν προβλέπεται τέτοια δαπάνη του δημοσίου), οπότε όσοι θέλετε να τον διώξουμε, στείλτε μου από ένα ευρώ να μαζέψουμε τα χρήματα, για να είμαστε έτοιμοι. Όσο πιο πολλά μαζευτούν, τόσο πιο μακριά θα τον πάει το ταξί. Μπορεί να βγάλω κι εγώ καμιά δόση για τον ΕΝΦΙΑ…

  Τον Κώστα Γραμμένο:  Άκου,  Γραμμένος  στ’  Άγραφα!  Μας  χαλάει  την έννοια

και την ιστορική φυσιογνωμία του τόπου. Για τον Κώστα δε χρειάζεται να μάσουμε και λεφτά, γιατί φεύγει και με το ελικόπτερο. Όμως, υπάρχουν κι άλλοι Γραμμένοι κι αν τους διώξουμε όλους, θα έχουμε ντράβαλα με τον ΟΗΕ και την Ύπατη Αρμοστεία του. Ας κάτσουν, αλλά να αλλάξουν επίθετο, ας γραφούν Άγραφοι, ξέρω κι εγώ;

  Τον Αιμίλιο Κίσσα: Εξορία! Σαράντα μίλια μακριά τον Αιμίλιο!... Δεν υπάρχει απ’ όσο ξέρω Κίσσας με τέτοιο όνομα, έτσι το γράφω, για να μαζευτούν οι Κισσαίοι και να ρωτάνε ποιανού παιδί είναι αυτός. Ωστόσο, αν υπάρχει, Αιμίλιε, συγγνώμη! αλλά πρέπει να ζήσει και το Καφενείο…

  Τον Νίκο Κίσσα: Τον λογιστή εκ Πετροχωρίου, μη γίνει κανένα μπέρδεμα. Ο Νίκος δε φταίει πουθενά, απλώς να αραιώσουν λίγο οι Κισσαίοι που μαζεύτηκαν και ρωτάνε για τον Αιμίλιο. Ο τόπος μας έτσι κι αλλιώς έχει περισσότερους Κισσαίους, απ’ όσους αντέχει. Να τον εκτοπίσουμε στη Λάρισα! Ξέρεις τι τιμωρία είναι να σε διώξουν απ’ την Πατλιά και να σε στείλουν στ’ Λάρ’σα;

  Ήθελα να εξοστρακίσουμε κι έναν Τριζολιώτη, έτσι για παραδειγματισμό, αλλά δεν υπάρχει μέρος χειρότερο να τον πάμε, οπότε αφήτι τουν ικεί, θέλει στου χουριό, θέλει στ’ν Κόλαση, θέλει στ’ Βαΐτση… 

  Κανονικά, για την ποσόστωση, πρέπει να εξοστρακίσουμε και μια γυναίκα. Όμως, υπάρχει επ’ αυτού έντονος προβληματισμός. Κυριαρχεί η άποψη ότι δε λύνεται το πρόβλημα με μία. Για να γίνει σοβαρή δουλειά και να έχουμε θετικά αποτελέσματα, πρέπει να εξοστρακιστούν όλες…

Αφιερώνω τις δυο φωτογραφίες στους... κατάλληλους

  Τον «ακατάλληλο» Δημήτρη Τσίνα, ο οποίος αποτελεί  σύμβολο  για  την τοπική αυτοδιοίκηση της Αργιθέας. Στο πρόσωπό του θέλω να τιμήσω πάρα πολλούς άλλους πατριώτες, που θα μπορούσα να βάλω στην ίδια θέση τη φωτογραφία τους. Ανοίξτε και κάνα λεοντίτικο ημερολόγιο του 2014… Τόσους «ακατάλληλους» έχει ο Γρίβας μαζεμένους εκεί… Ρίξτε καμιά ματιά! Μπορεί κάτι να χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν,  όπως λέει κι ο Κωστής Παλαμάς.

  Την Παρακαλιά. Αυτή η  λέξη – τίτλος  μου  βγαίνει  στη δεύτερη φωτογραφία!... Ο χορός της δουλειάς!  Ύμνος της συνεργασίας είναι αυτή η φωτογραφία. Τη βρήκα στο διαδίκτυο κι αναλογίζομαι πόσες παρόμοιες εικόνες να έζησαν στην Αργιθέα οι παλιότεροι κάτοικοί της, σ’ αυτά τα… πανηγύρια της αλληλοβοήθειας!...

Ανοίξαμε με Γιώργο Σεφέρη, ας κλείσουμε με τον ίδιο

(από την ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ)

«Σ’ αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους

τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται».

                                                  

                                                                                                 

15/12/2018