Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (20/12) από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

 

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (20/12)

από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

  ΓΕΝΙΚΑ: Τις περισσότερες πληροφορίες για το βίο του Αγίου τις παίρνουμε από τις ίδιες τις επιστολές του. Στα κείμενά αυτά, η προσωπικότητά του εμφανίζεται τόσο θερμή, ώστε υποτέθηκε, μάλλον λανθασμένα, ότι το όνομά Ιγνάτιος (ignis= πυρ) του αποδόθηκε εκ των υστέρων.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ: Από στοιχεία των επιστολών του οι ειδικοί διατείνονται πως ο Ιγνάτιος ήταν τέκνο ρωμαϊκής εξελληνισμένης οικογένειας. Στα κείμενά του αποδίδει στον εαυτό του την προσφώνηση “Θεοφόρος”. Πιθανή εξήγηση, κατά την παράδοση, του προσωνυμίου αυτού είναι το υποτιθέμενο γεγονός ότι ο Ιγνάτιος ήταν το μικρό παιδί που είχε πάρει στην αγκαλιά του ο Κύριος (Μτθ, ιη΄1). Όμως κατά το χρόνο του μαρτυριόυ του ο Ιγνάτιος θα πρέπει να ήταν εκατονταετής, αν ισχύει αυτή η άποψη. Η άποψη των Καθολικών ότι ονομάστηκε θεοφόρος επειδή στην καρδιά του βρέθηκε γραμμένο το όνομα του Χριστού δεν ευσταθεί, διότι ο Άγιος κατασπαράχθηκε από λιοντάρια. Ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι ο Άγιος συναναστράφηκε με τους Αποστόλους, ενώ ο Ευσέβιος πιστεύει ότι υπήρξε μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη και του Πολυκάρπου. Ο Ωριγένης βεβαιώνει ότι ο Ιγνάτιος υπήρξε δεύτερος επίσκοπος Αντιόχειας (70-107 μ.Χ.). Μετά από πολυχρονη επισκοπεία, συνελήφθη από τις ρωμαϊκές αρχές, δικάστηκε στην Αντιόχεια και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Η σύλληψη του συνέβη κατά τον διωγμό στη Μ. Ασία του 112, όταν έπαρχος ήταν ο Πλίνιος ο Νεώτερος, επί βασιλείας Τραϊανού. Η σύλληψή του πιθανότατα συνέβη κατά την εκστρατεία του Τραϊανού κατά της Αρμενίας και της Παρθίας.

ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Η μεταγωγή του Ιγνατίου στη Ρώμη είχε την έννοια προσφοράς θεάματος προς το ρωμαϊκό όχλο, εν είδει θριάμβου, μετά την επιστροφή του αυτοκράτορα από την εκστρατεία. Οι συνοδοί στρατιώτες κατά την επιστροφή συνελάμβαναν και άλλους χριστιανούς για μια πιο ... “πληθωρική” παράσταση μπροστά στα θηρία της αρένας. Ο Ιγνάτιος έκανε αυτή την πολύμηνη αναγκαστική πορεία αγόγγυστα, με όλο και μεγαλύτερο πόθο για το μαρτύριο, αντιλαμβανόμενος ότι ο μαρτυρικός θάνατος θα τον οδηγούσε στον Κύριο, αλλά και ότι με την υπομονή και πίστη του θα στήριζε τους υπολοίπους αιχμαλώτους. Η πορεία των χριστιανών και των συνοδών τους στρατιωτών διήλθε από πόλεις της Μικράς Αίας, ενώ στη Σμύρνη έγινε ολιγοήμερη στάση. Εκεί τους κρατουμένους επισκέφθηκε και στήριξε ο επίσκοπος Πολύκαρπος. Τον Ιγνάτιο επισκέφθηκαν ακόμη επίσκοποι από την Έφεσο (Ονήσιμος), τη Μαγνησία (Δημάς) και τις Τράλλεις (Πολύβιος). Οι αντιπρόσωποι αυτοί, πέρα από τη στήριξη του Αγίου, εξέθεσαν και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στις επισκοπές τους, τονίζοντας ιδιαίτερα το πρόβλημα των Ιουδαϊζόντων και των αιρετικών Δοκητών. Ο Ιγνάτιος τους συμβούλευσε, ενώ αργότερα συνέταξε επιστολές που τις παρέδωσε στους εκκλησιαστικούς εκπροσώπους των κοινοτήτων. Στη Σμύρνη ο Άγιος πληροφορήθηκε, από χριστιανούς που ήρθαν από τη Ρώμη, πως κάποιοι πιστοί επεδίωκαν την αναθεώρηση της δίκης του. Όμως ο ίδιος έχοντας συνειδητοποιήσει την ανάγκη του μαρτυρίου, τους έγραψε επιστολή με την οποία παρακαλούσε να παύσουν αυτές τις προσπάθειες. Η επιστολή συντάχθηκε “τη προ εννέα καλλανδών Σεπτεμβρίων”, δηλαδή στις 24/8, και αποτελεί το πρώτο, κατά το ρωμαϊκό ημερολόγιο, χρονολογημένο χριστιανικό κείμενο. Οι δέκα συνοδοί στρατιώτες του Ιγνατίου, ήταν σκληροί, αλλά του επέτρεπαν να δέχεται επισκέπτες, συνήθως μετά από δωροδοκία. Εν συνεχεία η πορεία συνεχίστηκε και έφθασαν στην Τρωάδα, όπου πληροφορήθηκαν πως ο διωγμός στην Αντιόχεια είχε σταματήσει. Έπειτα η συνοδεία πέρασε στην Ελλάδα διά Νεαπόλεως και Φιλίππων, όπου συνελήφθησαν και άλλοι χριστιανοί. Αφού διαπέρασαν Μακεδονία και Ήπειρο, από την Επίδαμνο πέρασαν με πλοίο στη Ρώμη. Ο Ιγνάτιος μαρτύρησε την 20η Δεκεμβρίου στο Κολοσσαίο γινόμενος βορρά σε άγρια θηρία. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Λουκιανός στο έργο του “Περί Περεγρίνου τελευτής” ειρωνεύεται, πιθανότατα ,το μαρτύριο του Αγίου Ιγνατίου.

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ: Διασώθηκαν 13 επιστολές του Αγίου. Αυτές είναι: Μαρίας εκ Κασσοβήλων προς Ιγνάτιον, Ιγνατίου προς Μαρίαν, προς Τραλλιανούς, Μαγνησιείς, Ταρσείς, Φιλιππησίους, Φιλαδελφείς, Σμυρναίους, Πολύκαρπον Σμύρνης, Αντιοχείς, Ήρωνα, Εφεσίους, Ρωμαίους. Σε μια άλλη διασωθείσα συλλογή επιστολών του Αγίου συμπεριλαμβάνονται και οι: Θεοτόκου προς Ιγνάτιον, Ιγνατίου προς Θεοτόκον, προς Ιωάννην Α΄και προς Ιωάννην Β΄. Οι επιστολές του αποσαφηνίζουν δογματικά θέματα και απαντούν στους αιρετικούς Δοκητές. Γράφει ο Ιγνάτιος για να δείξει τις δύο φύσεις του Κυρίου: “Εις ιατρός εστί, σαρκικός και πνευματικός, γεννητός και αγένητος, εν σαρκί γενόμενος Θεός, εκ θανάτου ζωή αληθινή, και εκ Μαρίας και εκ Θεού,πρώτον παθητός και τούτο απαθής, Ιησούς Χριστός,ο Κύριος ημών” (Εφεσ. 7,2).

Ο Άγιος Σεβαστιανός (18/12) από τον Κωνσταντίνο Οικονόμου

 

Ο Άγιος Σεβαστιανός (18/12)

από τον Κωνσταντίνο Οικονόμου

Ο Άγιος Σεβαστιανός γεννήθηκε στα Μεδιόλανα (Μιλάνο) της Ιταλίας, το 250 με 256 μ.Χ. Οι γονείς του τον ανέθρεψαν με μεγάλη χριστιανική επιμέλεια.

ΑΞΙΩΜΑΤΑ: Καθώς ήταν και από γενιά αρχοντική, είλκυσε την εύνοια του αυτοκράτορα, που γρήγορα τον ανέδειξε σαν στρατιωτικό. Έπειτα, ο Διοκλητιανός τον έκανε αρχηγό του πρώτου συντάγματος των πραιτοριανών, το εκλεκτότερο σώμα των ρωμαίων λεγεωνάριων. Αργότερα διετέλεσε και συγκλητικός. Φιλάνθρωπη ψυχή ο Σεβαστιανός, από τη θέση αυτή πολλές φορές υπήρξε προστάτης των φτωχών και των πασχόντων χριστιανών. Πρόθυμα επίσης, βοηθούσε στις ανάγκες της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Γι' αυτό και ο πάπας Γάιος του απένειμε τον τίτλο του υπερασπιστή της Εκκλησίας (defensor Ecclesiae).

 

ΔΙΩΓΜΟΙ-ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Όταν όμως άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, συνελήφθη μια ομάδα χριστιανών και στη Ρώμη. Ο Σεβαστιανός, προκειμένου να τους εμψυχώσει την ώρα που αυτοί δικάζονταν, προς γενική κατάπληξη όλων, δήλωσε ότι είναι χριστιανός και ο ίδιος. Ο Διοκλητιανός διέταξε το θάνατό του. Και ο Σεβαστιανός δεν άργησε να πέσει κάτω, τρυπημένος στο στήθος από βέλος. Το σώμα του παρέλαβε κάποια ευσεβής χήρα, η Λουκίνα. Διαπίστωσε όμως, ότι ανέπνεε ακόμα. Αφού τον περιποιήθηκε, μετά από λίγες ήμερες ο Σεβαστιανός ανέκτησε την υγεία του. Αλλά και πάλι επεδίωξε και συνάντησε το Διοκλητιανό και τον ήλεγξε για τη σκληρότητά του. Τότε αυτός διέταξε και τον μαστίγωσαν μέχρι θανάτου. Έτσι, ο Σεβαστιανός έγινε παράδειγμα αγωνιστικότητας για την πίστη «ἄχρι θανάτου» (Αποκάλυψη Ιωάννου, θ' 10).

  Λείψανα του Αγίου βρίσκονται σε αρκετές πόλεις της Δύσης, ενώ στη Ρώμη τπάρχει παλαιά Βασιλική προς τιμήν του πάνω από τη λεγόμενη κατακόμβη του Σεβαστιανού.. Σώζονται δύο βιογραφίες του Αγίου, με γνωστότερη αυτή του Συμεών του Μεταφραστή (PG 116, 793-816).

“Σεβαστιανὸς των πλάνης σεβασμάτων,
Καταφρονήσας τύπτεται τὸ σαρκίον.
Ογδοάτῃ δεκάτη Σεβαστιανὸν σθεναρόν τύψαν.”

Απολυτίκιο.
Συγκλήτου σφαλλομένης παριδών τὰ συνέδρια, Σεβαστιανὲ πανολβίαν, συναγείρεις συνέλευσιν, Μαρτύρων αληθώς πανευκλεών, συν σοι καταβαλόντων τον εχθρόν, μεθ' ων θείας συναυλίας αξιωθείς, φαιδρύνεις τους βοώντας σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διὰ σου, πάσιν ιάματα.

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου 17/12 Ο Άγιος της συγγνώμης σε 4 ενότητες [βίος-συγχώρεση-Στροφάδια-θαύματα] Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου

 

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου 17/12

Ο Άγιος της συγγνώμης σε 4 ενότητες [βίος-συγχώρεση-Στροφάδια-θαύματα]

Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου

   1. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΙΧΕΙΑ:

ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ: Ο Άγιος γεννήθηκε το 1547 στον Αιγιαλό Ζακύνθου. Το κοσμικό όνομά του ήταν Δραγανίγος Σιγούρος. Η εύπορη οικογένειά του κατείχε μεγάλη έκταση γης, ενώ ο πατέρας του, Μώκιος, συμμετέχοντας στο βενετικό πόλεμο κατά των Τούρκων απέκτησε αριστοκρατικό αξίωμα. Ο Άγιος είχε δύο αδέλφια τον Κωνσταντίνο και τη Σιγούρα. Σύμφωνα με τοπική παράδοση, ο Άγιος είχε για ανάδοχο τον πραστάτη Κεφαλλονιάς, Άγιο Γεράσιμο. Από μικρή ηλικία, η οικογένειά του τού παρείχε χριστιανική ανατροφή ενώ είχε προσλάβει και ένα δάσκαλο ονόματι Καιροφυλά ώστε να μεταδώσει στον μικρό τόσο γνώσεις θύραθεν παιδείας, όσο και «εκκλησιαστικά γράμματα». Είναι βέβαιο πως απέκτησε σημαντική μόρφωση, αφού γνώριζε άψογα, αρχαία ελληνικά, ιταλικά και λατινικά. Η θεολογική του επάρκεια αποδεικνύεται από μια εργασίας του, που διασώθηκε, και αφορά σε υπομνηματισμό κειμένων του Γρηγορίου του Θεολόγου.

Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΒΙΟΣ: Σε ηλικία 20 ετών και μετά το θάνατο των γονέων του, όπως προκύπτει από τη δωρεά όλης της περιουσίας στον αδελφό του με μνεία στην αποκατάσταση της αδελφής του, αποφασίζει, υπακούοντας στην κλήση του από το Θεό, να δεχθεί το “αγγελικό” σχήμα ακολουθώντας ασκητικό βίο. Εκάρη στη μονή Στροφάδων, στο ομώνυμο νησί νότια της Ζακύνθου, παίρνοντας το όνομα Δανιήλ. Εκεί αφιερώθηκε στην προσευχή, την μελέτη των Γραφών και ζούσε ασκητικό βίο, που τόσο ποθούσε. Σύντομα φάνηκε και η πνευματική πρόοδός του, με αποτέλεσμα, μόλις δύο έτη αργότερα, να γίνει ηγούμενος της μονής.

ΙΕΡΕΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ: Ένα έτος αργότερα, και παρά τις επιφυλάξεις του ίδιου λόγω της βαριάς ευθύνης, ο επίσκοπος Κεφαλληνιάς και Ζακύνθου Θεόφιλος χειροτόνησε τον Διονύσιο διάκονο και εν συνεχεία ιερέα. Όταν το 1577 θέλησε να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους, πέρασε από την Αθήνα για να πάρει την ευλογία του μητροπολίτη Νικάνορα και εν συνεχεία να βρει καράβι προκειμένου να ταξιδέψει στα Ἱεροσόλυμα. Αλλὰ, όταν ο αρχιερέας των Αθηνών άκουσε κάποια Κυριακὴ το λαμπρό του κήρυγμα και μετά από πολλὲς παρακλήσεις, τὸν έκανε επίσκοπο Αιγίνης, με την επίσημη έγκριση της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιερεμία. Έτσι ο Άγιος εχρίσθη επίσκοπος λαμβάνοντας το όνομα Διονύσιος. Το έργο που επιτέλεσε στο νησί ήταν σημαντικό και αφορούσε στην υλική αλλά και πνευματική ανακούφιση των καταπονημένων και φτωχών. Το 1579, ο άγιος λόγω του κοπιαστικού του έργου και λόγω προβλημάτων υγείας, έστειλε επιστολή παραίτησης στον Πατριάρχη ζητώντας να του επιτρέψουν να επιστρέψει στο νησί του. Ο Ιερεμίας, εκτιμώντας τις ποιμαντικές ικανότητες του αγίου, τον έχρισε βοηθό επίσκοπο Ζακύνθου. Η έντονη δραστηριότητά του και η φιλανθρωπία του στην Ζάκυνθο, προκάλεσε την επιβουλή του επισκοπικού περιβάλλοντος, ίσως δε και του ίδιου του επισκόπου, με αποτέλεσμα να καταγγελθεί για υπέρβαση εξουσίας, στον ηγεμόνα του νησιού Νικόλαο Δαπόντε. Ο Δαπόντες ζήτησε την παραίτηση του Διονυσίου, κάτι που ο ίδιος δέχτηκε ταπεινά ώστε να μην προκληθούν σχίσματα.

  ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ: Ο Άγιος Διονύσιος κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αποσυρθεί στο μοναστήρι της της Αναφωνήτριας (Θεοτόκου). Πολύς κόσμος πήγαινε κοντά του για να λάβει συμβουλές αλλά και να εξομολογηθεί. Εκεί εκοιμήθη, στις 17 Δεκεμβρίου του 1622 ή του 1624, ενώ η τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Στροφάδων, της Μονής δηλαδή της μετανοίας του, όπου και είχε χειροτονηθεί ιερέας. Τρία έτη μετά έγινε ανακομιδή του λειψάνου του που βρέθηκε ακέραιο και ευωδιαστό. Έτσι παραμένει μέχρι και σήμερα, εκτιθέμενο στο ναό του Αγίου στην Ζάκυνθο, η πόλη της οποίας έχει τον Άγιο προστάτη και πολιούχο της. Η αγιότητά του αναγνωρίσθηκε από το οικουμενικό πατριαρχείο το 1703, αλλά στο νησί ετιμάτο ως άγιος αρκετά νωρίτερα.

2. Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ:

ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ: Εκείνο το απόγευμα ο ηγούμενος της Ι. Μονής Παναγίας Αναφωνήτριας στη Ζάκυνθο, Διονύσιος Σιγούρος κλάδευε τα δέντρα του περιβολιού του μοναστηριού, όταν ένα νέος άντρας, τρομαγμένος κι ανήσυχος, πλησίασε και πέφτοντας στα πόδια του Διονυσίου ψιθύρισε: “Σώσε με, γέροντα. Με κυνηγούν να με σκοτώσουν”, ρίχνοντας αγωνιώδεις ματιές στην αυλόπορτα. Ο ηγούμενος, που σαν Ζακυνθινός γνώριζε όλους τους συντοπίτες του, κατάλαβε πως ο επισκέπτης ήταν ξένος. “Ποιος, παιδί μου, καταδιώκει έναν ξένο άνθρωπο στο φιλόξενο νησί μας;” ρώτησε παραξενεμένος. “Οι Σιγούροι, γέροντα.” Ξαφνιάστηκε ξανά ο γέροντας, καθώς άκουσε πως τον ξένο κυνηγούσαν συγγενείς του.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: “Γιατί σε κατατρέχουν οι Σιγούροι;”, τον ρώτησε ο ηγούμενος. Κι εκείνος: “Έκαμα φονικό, δέσποτα,” Ο Διονύσιος έμεινε εμβρόντητος. “Ποιον σκότωσες;”, τον ρωτά. “Τον άρχοντα Κωνσταντίνο Σιγούρο”, του απαντά εκείνος κατεβάζοντας τα μάτια. Πληγώθηκε κατάκαρδα ο ηγούμενος, καθώς άκουσε πως σκοτωμένος ήταν ο αδερφός του! Τα μάτια του υγράνθηκαν. Συναισθήματα θλίψης κι οργής τον τύλιξαν και για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό του να εκδικηθεί το φονιά του αδερφού του, παραδίνοντάς τον για άμεση και δίκαιη τιμωρία. Όμως, ευθύς αμέσως μετάνιωσε για τη σκέψη του. Χαλιναγώγησε το πάθος της εκδίκησης, που γεννήθηκε στην ψυχή του. Όχι, δεν έπρεπε να πάρει εκδίκηση. Θυμήθηκε πως ο Κύριος είχε συγχωρήσει τους σταυρωτές Του πάνω στο σταυρό. «Κύριε, ελέησόν με, τον αμαρτωλό», ψιθύρισε κι έκαμε το σημείο του σταυρού.

ΜΙΜΗΣΙΣ ΚΥΡΙΟΥ: Στράφηκε στο φονιά και, δίχως να του αποκαλύψει πως ήταν αδερφός του θύματος, τον ρώτησε ήρεμα: “Γιατί, παιδί μου, σκότωσες αυτόν τον καλό άρχοντα του νησιού;” Κι εκείνος όλο αγωνία και τρόμο είπε βιαστικά: “Η κακιά η ώρα, γέροντα. Μα μην το ψάχνεις. Κρύψε με μονάχα, σε παρακαλώ, να γλιτώσω από τη δικαιολογημένη οργή τους. Κρύψε με, γιατί όπου να ναι καταφτάνουνε στο μοναστήρι και θα με τουφεκίσουν.” Τότε ο Διονύσιος, πράττοντας κατά μίμηση Χριστού,του είπε: “Θα σε κρύψω. Ακολούθα με.” Τον έκρυψε σε απόκρυφο μέρος, που μήτε οι καλόγεροι δεν γνώριζαν.

ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ: Μόλις που πρόλαβε ν' ασφαλίσει το φονιά κι οι Σιγούροι, ξαδέρφια και συγγενείς του, κατέφτασαν αρματωμένοι, κατάκοποι και αγριεμένοι: “Πού είναι ο φονιάς, γέροντα;”, τον ρώτησαν χωρίς περιστροφές. Ο πατέρας Διονύσιος έκανε πως δεν γνώριζε τίποτε: “Δεν είμαστε φονιάδες εδώ, αδέρφια μου.” “Δε λέμε για τους ανθρώπους του μοναστηριού, αλλά για το φονιά που τρύπωσε δω μέσα πριν από λίγο.”, του απάντησαν. Ο ηγούμενος κράτησε όλη την ψυχραιμία του. Έπρεπε να τους πείσει όχι μονάχα με λόγια, αλλά και με τη στάση του, πως ο φονιάς δεν ήταν εκεί. Αν υποψιάζονταν πως τον έκρυβε για λόγους χριστιανικής ανεξικακίας, εκείνοι θα κάναν το παν να τον ανακαλύψουν. “Γιατί πρόκειται;” ρώτησε ο Διονύσιος. Εκείνοι του εξιστόρησαν τα γεγονότα όλα κι ο Άγιος άφησε τα δάκρυά του, που ως τότε συγκρατούσε με κόπο, να τρέξουν στο πρόσωπό του. Θρήνησε βουβά τον άδικο χαμό του αγαπημένου του αδερφού. Μετά από λίγες στιγμές ο Διονύσιος τους ρώτησε, σκουπίζοντας τα μάτια του: “Ναι, αδέρφια μου, μα τώρα τι γυρεύετε με τα ντουφέκια στο Μοναστήρι;” Ένας από τους διώκτες του απάντησε: “Είδαμε πως ο φονιάς τράβηξε κατά δω, γέροντα, και νομίσαμε πως θα σου γύρευε καταφύγιο. Όμως, πάμε, φεύγουμε, κάπου εδώ γύρω θα κρύβεται, αλλά θα τον βρούμε. Δε θα γλιτώσει.” Οι Σιγούροι άφησαν το Μοναστήρι και συνέχισαν την αναζήτηση του φονιά στο νησί.

   

  ΙΛΑΣΜΟΣ: Όταν οι συγγενείς του ξεμάκρυναν, ο πατέρας Διονύσιος, πήγε στην κρυψώνα και κάλεσε το φονιά να βγει έξω. Μόλις εκείνος βγήκε, του καταφίλησε τα χέρια: “Σ' ευχαριστώ, άγιε ηγούμενε. Μου έσωσες τη ζωή.” Κι ο Άγιος τον ρώτησε: “Άνθρωπέ μου, γνωρίζεις ποιος είμαι;” Εκείνος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. “Είμαι ο αδερφός του σκοτωμένου”, του είπε με φωνή γεμάτη πόνο. “Ο αδελφός μου, που εσύ του αφαίρεσες τη ζωή, κανέναν δεν είχε βλάψει. Γιατί το έκανες;” Σάστισε ο φονιάς. Χλώμιασε ενώ το πάνω χείλι του τρεμόπαιξε: “Κακιά ώρα, δέσποτα”, δικαιολογήθηκε ξανά τραυλίζοντας. “Πρέπει, αδελφέ μου, να μετανιώσεις γι' αυτή σου την πράξη. Να γυρέψεις συχώρεση από το Θεό. Αν χάσεις την ψυχή σου, τα 'χεις όλα χαμένα.”, του 'πε ο Ηγούμενος. Ο άλλος έβαλε τα κλάματα λέγοντας με συντριβή: “Μετανιώνω, γέροντα, μετανιώνω.”. Ο πατέρας Διονύσιος τον συγχώρεσε. Του έδωσε μάλιστα και κάποια χρήματα για τις πρώτες του ανάγκες και τον συνόδεψε στο γιαλό, όπου τον μπαρκάρισε σε περαστικό καράβι για την Πελοπόννησο.

3. ΤΑ ΣΤΡΟΦΆΔΙΑ ΖΑΚΎΝΘΟΥ ΚΑΙ Ο ΆΓΙΟΣ ΔΙΟΝΎΣΙΟΣ

ΜΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΉ ΠΕΙΡΑΤΙΚΉ ΕΠΙΔΡΟΜΗ: Οι Στροφάδες νήσοι, ή απλώς Στρφάδια, είναι 2 μικρά νησάκια 27 ν.μ. νότια της Ζακύνθου [Σταμφάνη και Άρπυια]. Τα νησιά είναι μεταναστευτικό κέντρο για πολλά αποδημητικά πουλιά κι ο μόνος της σήμερα κάτοικος είναι ένας μοναχός της Ι. Μ. Α. Διονυσίου [Σωτήρος]. Τον Αύγουστο του 1717, ένα χρόνο μετά το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα και την άτακτη φυγή των Τούρκων από την Κέρκυρα, τουρκικά πειρατικά, με αρχηγό τον αιμοδιψή πειρατή της Κάνκας, Μουστή [Μοστρίνο], αγκυροβόλησαν στο λιμάνι των Στροφάδων και λεηλάτησαν το Μοναστήρι. Ο πειρατής έπιασε τους μοναχούς, εκτός από τέσσερις, που πρόφτασαν να κρυφθούν σε βαθιά σπηλιά, και τους υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, για να αποκαλύψουν τους θησαυρούς του Μοναστηριού. Οι μοναχοί μη αντέχοντας τα βασανιστήρια έδειξαν δύο σπηλιές.

 

   Ο αρχιπειρατής διάταξε τότε να σκοτώσουν μερικούς μοναχούς και να κάψουν τα σώματά τους. Έπειτα, παίρνοντας αιχμάλωτους πατέρες, την εικόνα της Παναγίας και θησαυρούς του Μοναστηριού, αποχώρησε. Κάποιοι Τούρκοι, έκοψαν τα χέρια του λειψάνου του Αγίου χωρίζοντάς τα σε τέσσερα μέρη. Όταν ήταν έτοιμοι να φύγουν, οι μουσουλμάνοι ληστοπειρατές σήκωσαν το υπόλοιπο ιερό Λείψανο και το έβαλαν πάνω σε βαρέλι με πυρίτιδα, βάζοντας ολόγυρα φωτιά. Όμως ο Αγιος Διονύσιος έκανε το θαύμα του και το μπαρούτι δεν έπιασε φωτιά. Η λεηλασία του Μοναστηριού των Στροφάδων και η διάσωση του ιερού Λειψάνου αναφέρονται σ’ ένα χρονικό ανώνυμου μοναχού της εποχής, όπου διαβάζουμε: «1717. Αυγούστου 19, ημέρα Δευτέρα ηχμαλώτισαν το μοναστήρι μας τα Στροφάδια ο Θεοκατάρατος Μουστής με δέκα γαλιώταις και επήραν όλα τα ιερά σκεύη, το αρμαμέντο, και την Παναγίαν και όλα μας τα μπαστιμέντα και έκοψαν τα χέρια του Αγίου και τα επήραν και το επίλοιπον άγιον λείψανον το έβαλαν απάνου ενού βαρελιού μπαρούτη και έκαμε θαύμα ο άγιος και δεν έπιασε φωτία και εφυλάκτη (...). Επήραν και σκλάβους πατέρες είκοσι με τέσσερους ιερομόναχους. (Ο) Γεράσιμος Κάπαρης (...) με τους λοιπούς Καλογέρους, εκρύφτηκαν και δεν αιχμαλωτίσθηκαν. Το πώς εμπήκαν μέσα (οι επιδρομείς) είναι τούτο. Αρμπούρισαν παντιέρα άσπρη και ήρθαν οι Καπετανέοι έξω με δόλο, με το καλό εμπήκαν μέσα στο Μοναστήρι και έπιασαν την πόρτα, και έτζι εγελάστηκαν (οι μοναχοί)».

   Όταν έφυγε η τουρκική μοίρα από τα Στροφάδια, ο Μοστρίνος σκέφτηκε να πουλήσει τα τεμάχια των χεριών του Αγίου Διονυσίου. Έτσι, τα πήρε από τους Αγαρηνούς και, περνώντας από τη Χίο, τα πούλησε στον εκεί Μητροπολίτη Αγαθάγγελο και έναν μοναχό, οι οποίοι με την πρέπουσα ευλάβεια τα έστειλαν στο μοναστήρι των Στροφάδων. Την εικόνα της Παρθένου την πούλησε στην Πάτμο σε δύο αδελφούς Πατμιώτες, Ηλία και Θεόδωρο, που κι αυτοί την έστειλαν στα Στροφάδια. Την επομένη της λεηλασίας, οι πατέρες που γλίτωσαν, είδαν να περνά έξω από τα Στροφάδια μια βενετσιάνικη κορβέτα. Οι μοναχοί έκαμαν σινιάλα, ζητώντας βοήθεια. Ο πλοίαρχος, Ιωάννης Μπάλοβιτς, ευσεβής χριστιανός, άλλαξε πορεία κι άραξε στο λιμάνι των Στροφάδων. Όταν έμαθε τα συμβάντα και είδε το τρομακτικό θέαμα της λεηλασίας και καταστροφής, μετέφερε, με ευλάβεια και ταπείνωση, το ιερό Λείψανο στην ιδιαίτερη καμπίνα του. Ύστερα, πήρε στο πλοίο τους πατέρες του Μοναστηριού. Αμέσως, σήκωσε άγκυρα κι έβαλε πλώρη για τη Ζάκυνθο. Λίγες ώρες αργότερα το πλοίο έδεσε στο μώλο του Αγίου Νικολάου, στη Ζάκυνθο, φέρνοντας για πάντα στη Ζάκυνθο το μεγαλύτερο θησαυρό της.

4. ΜΕΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ:

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΩΝ ΔΥΣΠΙΣΤΩΝ ΑΛΙΕΩΝ: Ο Άγιος Διονύσιος κάποτε πήγαινε με άλλους κληρικούς ως προσκεκλημένος στην Μονή Άγιου Γεωργίου στο νησάκι Βόιδι. Οι ψαράδες όμως οι οποίοι τους μετέφεραν με το πλοίο τους ήταν προληπτικοί κατά των ρασοφόρων, και απέδωσαν στην παρουσία των κληρικών την αποτυχία τους στο ψάρεμα! Ο Άγιος, θέλοντας να τους συνετίσει τους υπέδειξε που να ρίξουν τα δίχτυα τους, και παρότι το μέρος εκείνο δεν είχαν ποτέ τους πιάσει ψάρια, οι ψαράδες έπιασαν τόσα πολλά, ώστε δεν μπορούσαν να σηκώσουν τα δίχτυα τους. Τότε προσκύνησαν τον Άγιο και του ζήτησαν συγχώρεση.

Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ: Στον ζακυνθινό Ναό του Άγιου Νικολάου των Ξένων βρέθηκε αδιάλυτο το σώμα αφορισμένης γυναίκας νεκρής από πολύ καιρό. Ο Άγιος παρακλήθηκε από τους συγγενείς της γυναικός να λύσει το επιτίμιο. Τότε διέταξε να βάλουν το πτώμα σε ένα στασίδι. Κατόπιν προσευχήθηκε γονατιστός με δάκρυα στα μάτια του για την λύση του αφορισμού. Μόλις τελείωσε την συγχωρητική ευχή ο Άγιος, το πτώμα έκλινε το κεφάλι σαν να προσκυνούσε τον Άγιο και κατόπιν διαλύθηκε σε οστά και χώμα!

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΔΑΝΙΗΛ; Όταν κατά την ανακομιδή των Λειψάνων του Αγίου, το Σκήνωμα του βρέθηκε άθικτο, τοποθετήθηκε από τους Μοναχούς της Μονής Στροφάδων σε ειδική Λάρνακα μέσα στο Καθολικό της Μονής, μέχρι την επίσημη ανακήρυξη του ως Άγίου το 1703. Πρίν από αυτήν ο ιερομόναχος Δανιήλ, που ήταν και ηγούμενος της Μονής Στροφάδων, αμφέβαλλε για την αγιότητα του Ιεράρχου. Μια νύχτα όμως νόμισε πως είδε τον Εκκλησιάρχη να του ζητάει την ευχή για να σημάνει τον Όρθρο. Ο Ηγούμενος τότε κατευθύνθηκε πρός τον Ναό και μπαίνοντας τον είδε φωταγωγημένο, και τον Άγιο να στέκεται όρθιος έξω από τη Λάρνακα και να Ιερουργεί υπηρετούμενος από Ιερείς και Διακόνους. Τότε ένας από τους Ιερείς λέει στο ηγούμενο Δανιήλ: “πληροφορήθηκες τώρα, η αμφιβάλλεις;”. Τρομαγμένος ο ηγούμενος, έφυγε από τον Ναό και όταν γύρισε για να επιβεβαιώσει το προηγούμενο όραμα του είδε τον Άγιο να αποσύρεται στην Λάρνακα του, τα φώτα του Ναού να σβήνουν και τους Ιερωμένους να χάνονται.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ: Μια ευσεβής γυναίκα της Ζακύνθου, είχε θλίψη επειδή είχε τέσσερα κορίτσια και κανένα αγόρι. Από συγγενείς της άκουγε για τον Άγιο Διονύσιο και για τα θαύματα του που έκανε σε πιστούς που ζητούσαν την βοήθειά Του, γι΄ αυτό και εκείνη με πίστη τον παρακάλεσε όπως με τη μεσιτεία Του, αποκτήσει αρσενικό παιδί. Έπειτα από πολλές προσευχές, ένα βράδυ βλέπει στον ύπνο της ένα Αρχιερέα να της λέει: “Τι ζητάς από εμένα και με παρακαλάς; Εάν θέλεις να πετύχεις αυτό που ζητάς πήγαινε στις Στροφάδες να πάρεις από το φυτό αμάρακος και από ένα άλλο που βρισκόταν πίσω από το Άγιο Βήμα του Καθολικού. Έπειτα πιές από αυτά και θα αποκτήσεις αρσενικό παιδί όπως θέλεις”. Έπειτα την ευλόγησε στο πρόσωπο και εξαφανίστηκε. Η γυναίκα ξύπνησε και σκεπτόμενη το όραμα, πίστεψε πώς αυτός που εμφανίστηκε στον ύπνο της ήταν ο Άγιος Διονύσιος, που άκουσε τις παρακλήσεις της. Αμέσως έστειλε έναν αδελφό της στο Μοναστήρι των Στροφάδων, για να της φέρει με πολλή προσοχή τα βότανα που της είχε πει ο Άγιος και τα οποία με ευλάβεια και πίστη ήπιε όπως της είχε παραγγείλει. Πράγματι μετά από λίγο καιρό έμεινε έγκυος και γέννησε αγόρι δοξάζοντας και ευχαριστώντας το Θεό και τον Άγιο Διονύσιο.

ΤΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο Μοναχός Ματθαίος της Μονής των Στροφάδων, που υπήρξε και υποτακτικός του Αγίου Διονυσίου, είδε κάποτε στον ύπνο του τον Άγιο να του προλέγει ότι σε οκτώ ημέρες θα γίνει σεισμός καταστρεπτικός που θα προκαλέσει ζημιές στο Μοναστήρι γι΄ αυτό και του συνέστησε να ειδοποιήσει τον Ηγούμενο. Όμως ο μοναχός δεν έδωσε σημασία στο όραμα, θεωρώντας το υπνοφαντασία. Την όγδοη ακριβώς ημέρα έγινε καταστρεπτικότατος σεισμός που γκρέμισε το μεγαλύτερο μέρος του οικοδομήματος της Μονής. Ανάμεσα σε αυτά που έπεσαν ήταν ένας πύργος που πέφτοντας παρέσυρε και έναν μοναχό που βρισκόταν επάνω του, ο οποίος με μόνη την επίκληση του Αγίου σώθηκε αν και γκρεμίστηκε από μεγάλο ύψος.

Ο Άγιος Ελευθέριος1 15.12 και η αγία μητέρα του Ανθία [Προστατης και λυτρωτής των φυλακισμένων] Κων/νος Αθ. Οικονόμου

 

Ο Άγιος Ελευθέριος¹ 15.12 και η αγία μητέρα του Ανθία

[Προστατης και λυτρωτής των φυλακισμένων]

Κων/νος Αθ. Οικονόμου

  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Ο Άγιος Ελευθέριος καταγόταν από τη Ρώμη και γεννήθηκε στις αρχές του δευτέρου αιώνα. Μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα και μεγάλωσε με τη μητέρα του Ανθία. Η Ανθία, κατά την παράδοση, διδάχθηκε το Χριστιανισμό από τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο. Όταν ο Ελευθέριος ήταν ακόμη παιδί, η μητέρα του τον εμπιστεύτηκε στον επίσκοπο της Ρώμης, Ανίκητο, για να μάθει τα ιερά γράμματα. Έφηβος ακόμη, χειροτονήθηκε αναγνώστης και εν συνεχεία διάκονος. Πριν συμπληρώσει καλά-καλά το εικοστό έτος της ηλικίας του, λόγω της αγίας του βιωτής, χειροτονήθηκε ιερέας. (Τότε δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμη οι ηλικιακοί κανόνες χειροτονίας.) Δυο ή τρία χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε επίσκοπος στην επαρχία του Ιλλυρικού.

ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Το έργο του ήταν σημαντικό γιατί έφερε στο δρόμο του Χριστού, με τη διδασκαλία του, πολλούς ειδωλολάτρες. Αυτό έφερε την εχθρότητα των δωδεκαθεϊστών, οι οποίοι και κατήγγειλαν τον Ελευθέριο στον αυτοκράτορα Αδριανό. Ο αυτοκράτορας, μετά την ομολογία του Ελευθερίου, διέταξε να τον βάλουν σε ένα πυρωμένο χάλκινο κρεβάτι, κάτω από το οποίο διέταξε να ανάψουν φωτιά. Έπειτα τον έβαλαν σε ένα τεράστιο πυρωμένο τηγάνι γεμάτο με λάδι και λίπος. Όμως ο Άγιος διαφυλάχτηκε θαυματουργικά και στις δύο περιπτώσεις από τη Θεία Πρόνοια. Ο παριστάμενος έπαρχος Ιλλυρικού, Κορέμμων, βλέποντας τη θαυματουργή διάσωση του Ελευθερίου, ομολόγησε το Χριστό ως τον μόνο πραγματικό Θεό. Τότε ο Αδριανός διέταξε να οδηγήσουν και τους δύο μέσα σε αναμμένο φούρνο που είχε σούβλες και από τα δύο μέρη. Επειδή όμως, μετά από ώρα, οι μάρτυρες δεν έπαθαν τίποτε διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του Κορέμμονα, ενώ ο Ελευθέριος ρίχτηκε προσωρινά στη φυλακή. Την επομένη δέθηκε σε κάρο και τραβιόταν από άγρια άλογα. Όμως λύθηκε θαυματουργικά και κατέφυγε σε ψηλό βουνό της περιοχής. Όταν ο Αδριανός έστειλε στο κατόπι του στρατιώτες, εκείνοι, συναντώντας τον Άγιο, κατηχήθηκαν στην πίστη των Χριστιανών και εν συνεχεία βαπτίσθηκαν. Εν τέλει συνελήφθη από άλλους στρατιώτες οι οποίοι με διαταγή του αυτοκράτορα τον φόνευσαν. Όταν η μητέρα του Αγίου, Ανθία, έμαθε για το τέλος του μοναχογιού της, ήρθε κοντά στο άψυχο σώμα του και το αγκάλιασε τρυφερά. Τότε ένας στρατιώτης την σκότωσε με το ξίφος του. Έτσι κι αυτή, μαζί με το γιο της, πήρε το στέφανο της αθλήσεως. Την 15η Δεκεμβρίου εορτάζεται η μνήμη και των δύο, μητρός και υιού.

     Μεγαλυνάριο: “Της ελευθερίας της εν Χριστώ τοις δεδουλωμένοις χρηματίσας μυσταγωγός, κληρονόμος ώφθης Σιών της ελευθέρας, Ελευθέριε, ως ασώματος.”

1. Από τους Συναξαριστές Νικοδήμου του Αγιορείτου και Συμεών του Μεταφραστού.

Ο Άγιος Σπυρίδων (12/12) από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου + ΒΙΝΤΕΟ

 

Ο Άγιος Σπυρίδων (12/12) +ΒΙΝΤΕΟ

από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

   

   Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε στην Κύπρο γύρω στο 270. Από παιδί είχε κλίση στο μοναχισμό, όμως με προτροπή των γονιών του νυμφεύτηκε, αποκτώντας μια κόρη, την Ειρήνη. Ήταν εύπορος κτηματίας και κτηνοτρόφος. Λόγω του οσιακού τρόπου της ζωής του, μετά τον θάνατο της συζύγου του, κλήθηκε στον επισκοπικό θρόνο της πατρίδας του, Τριμμυθούντος (Τρεμετουσιάς). Ο επίσκοπος Άγιος υπήρξε ομολογητής στους διωγμούς του Μαξιμίνου (308-313), οπότε συνελήφθη και εξορίσθηκε. Συμμετείχε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, όπου κατά την παράδοση θαυματούργησε με ένα κεραμίδι δείχνοντας στους αντιτριαδιστές οπαδούς του Αρείου το μυστήριο της Α. Τριάδος. Κρατώντας το κεραμίδι στο χέρι του, οι παριστάμενοι είδαν να “αναλύεται” σε ανερχόμενη φλόγα, νερό που κυλούσε στα δάκτυλά του και χώμα που παρέμεινε στην παλάμη του. Έδειξε έτσι πως, όπως το φαινομενικά απλό κεραμίδι αποτελείται από νερό, πηλό και φωτιά, έτσι και ο Θεός έχει τρεις υποστάσεις: Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, η αλλιώς “Τριάς εν Μονάδι και Μονάς εν Τριάδι”. Ήταν ένας θαυματουργός ποιμένας. Μεταξύ των θαυμάτων του, βεβαιώνει ο Συμεών ο Μεταφραστής, ήταν η θεραπεία του αυτοκράτορα Κωνστάντιου, με επίθεση του χεριού του Αγίου. Οι συναξαριστές περιγράφουν πολλές περιπτώσεις θαυμάτων. Θεραπείες τυφλών, παραλύτων, δαιμονισμένων. Αδιάψευστος μάρτυς της θαυματουργίας του Αγίου είναι εδώ και 500 χρόνια ο Κερκυραϊκός λαός. Σχεδόν σε κάθε πανήγυρη του Αγίου είναι αδύνατο να μη γίνει κάποιο θαύμα, το οποίο πληροφορείται ο πιστός λαός μέσα από τον τοπικό τύπο, ή από αυτόπτες. Ό Άγιος πέθανε το 348 στην Κύπρο.

“ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ” ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ: Στα τέλη του 7ου αιώνα, το λείψανο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη λόγω βαρβαρικών επιδρομών. Μετά την Άλωση, ο εφημέριος Γρηγόριος Πολύευκτος, διέσωσε το λείψανο του Αγίου μαζί με το λείψανο της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις εικόνες, μεταφέροντάς τα με άλογο, σε δύο σάκους στην Παραμυθιά. Για μεγαλύτερη ασφάλεια τα λείψανα μετακομίστηκαν στην Κέρκυρα [1456] και αποθησαυρίστηκαν στο ναό του Αγίου Αθανασίου. Καθώς ο Πολύευκτος δεν είχε παιδιά, κληρονόμησε τα λείψανα στο συμπατριώτη του Γεώργιο Καλοχαιρέτη. Αργότερα ο μεγάλος γιος του τελευταίου, Μάρκος, παραχώρησε το λείψανο της Αγίας Θεοδώρας στην κερκυραϊκή κοινότητα (1483). Αντιθέτως, οι δύο άλλοι γιοι του, συγκληρονόμοι του ιερού λειψάνου του Αγίου, θέλησαν να το πάρουν μακριά από την Κέρκυρα. Όμως, οι Κερκυραίοι αντέδρασαν σθεναρά και το λείψανο παρέμεινε στο νησί. Το ιερό λείψανο μεταβιβάσθηκε στην κόρη του ενός, Ασημίνα, που παντρεύτηκε τον Στ. Βούλγαρη, ο οποίος αποδέχθηκε το λείψανο ως ... προίκα! Έκτοτε και έως το 1925 το λείψανο ανήκε στην οικογένεια Βούλγαρη. Από το έτος αυτό περιήλθε στην εκκλησιαστική αρχή του νησιού. Ο Στ. Βούλγαρης ίδρυσε τον πρώτο ναό του Αγίου (1530) στο προάστιο του Α. Ρόκου. Το 1594 ολοκληρώθηκε ο σημερινος Ναός. Εκεί εναποτέθηκε οριστικά το άγιο λείψανο, εντός πολύτιμης λάρνακας. Ακόμη και σήμερα το ιερό λείψανο παραμένει αδιάφθορο κατά θεία ευδοκία.

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ: Στην Κέρκυρα γίνονται τέσσερις λιτανείες του ιερού λειψάνου ετησίως. Μία κάθε Μεγάλο Σάββατο, λόγω της σωτηρίας του νησιού από τον Άγιο στο μεγάλο λιμό (1553). Δεύτερη την Κυριακή των Βαϊων, εις ανάμνηση απαλλαγής του νησιού από τη βουβωνική πανώλη του 1630. Τρίτη λιτανεία γίνεται την 11η Αυγούστου σε ανάμνηση της θαυμαστής σωτηρία του νησιού στη δεύτερη τουρκική επιδρομή (1716). Από το έτος κατάληψης της Επτανήσου από τους Άγγλους (1814) τις λιτανείες συνόδευε τιμητικό άγημα Άγγλων στρατιωτών. Αυτό απαγορεύτηκε μετά το 1837 ως συνέπεια των ταραχών κατά της αγγλικής κατοχής. Μάλιστα στη λιτανεία του 1837 πολλοί Κερκυραίοι πέταξαν αναμμένες λαμπάδες κατά του Άγγλου αρμοστή! (Ως αντίποινα η αγγλική ηγεσία απέλυσε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους του νησιού!). Τέλος η τέταρτη λιτανεία πραγματοποιείται την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου λόγω της διά του θαύματος του Αγίου σωτηρίας του νησιού και πάλι από πανώλη. Είναι γεγονός ότι ο Άγιος τιμάται περισσότερο στην Κέρκυρα ως προστάτης και ακοίμητος φρουρός. Μάλιστα παρατηρείται στην πόλη της Κέρκυρας, κάθε πρωί, πολλοί κάτοικοι να εισέρχονται στο ναό του Αγίου και να ασπάζονται τη λάρνακά του, πριν αρχίσουν τις καθημερινές τους ασχολίες.

ΘΑΥΜΑΤΑ: Για τη δεύτερη σωτηρία του νησιού από την πανώλη, λέγεται ότι τρεις νύχτες κάτοικοι της Κέρκυρας έβλεπαν ένα εξαίσιο φως στο καμπαναριό του Αγίου, ενώ κλάματα του “θανατικού” πλημμύριζαν την πόλη. Ο άγιος εμφανίστηκε σε πολλούς κρατώντας Σταυρό στα χέρια του, ενώ μια σκελετωμένη γριά χάραξε με τα νύχια της Σταυρό στο άκρο του τείχους, ως υπόσχεση ότι ποτέ ξανά θανατικό δε θα χτυπούσε την Κέρκυρα. Τις επόμενες ημέρες εξαφανίσθηκε η πανούκλα.

   

Πολλοί πιστεύουν ότι τα πασουμάκια του Αγίου φθείρονται από το περπάτημά του στον κόσμο για να βοηθήσει όσους βρίσκονται σε ανάγκη (Ν. Πολίτης). Ακόμη λέγεται ότι όταν η λάρνακα του Αγίου δεν υπακούει στα κλειδιά του ιερέα και παραμένει κλειστή, ο Άγιος λείπει μακριά και θαυματουργεί.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=xuRFox-VA50&list=PLH04F-N8L60E7RLn54DC_waxZV18AR3_k