Το αμάρτημα της μητρός μου του Γεωργίου Βιζυηνού ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK
Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου
Το αμάρτημα της μητρός μου είναι διήγημα του συγγραφέα Γεωργίου Βιζυηνού. Είναι το πρώτο διήγημα του συγγραφέα και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1883 στο περιοδικό Εστία (έτος Η΄, τόμος ΙΕ΄).
Η ιστορία είναι γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, αφού βασίζεται σε αναμνήσεις του συγγραφέα. Πρόκειται για αυτοβιογραφικό οικογενειακό δράμα και τα κύρια πρόσωπα είναι δύο, ο αφηγητής και η μητέρα του. Ο χώρος που εκτυλίσσεται είναι η Βιζύη της Ανατολικής Θράκης, ενώ τα γεγονότα συνέβησαν κατά την παιδική ηλικία του συγγραφέα. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι η αρχαΐζουσα στην αφήγηση και η δημοτική στους διαλόγους, διανθισμένη με ιδιωματικές λέξεις της ιδιαίτερης πατρίδας του.
Χαρακτηρίστηκε ως ένα καινοτόμο για την εποχή του διήγημα, από τα σημαντικότερα της ελληνικής πεζογραφίας. Επηρεασμένο από τα λογοτεχνικά ρεύματα της Δυτικής Ευρώπης, είναι το πρώτο νεοελληνικό διήγημα που αναφέρεται στο ψυχικό μαρτύριο και τη βαριά συνείδηση, διεισδύοντας σε βάθος στην ανθρώπινη ψυχή. Ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία με ζεστά συναισθήματα, ανθρωπιά και αμεσότητα. Τα τελευταία χρόνια το διήγημα έχει μεταφερθεί και στη σκηνή ως θεατρική παράσταση.
Λίγα λόγια για τα παιδικά χρόνια του συγγραφέα που πέθανε στο Δρομοκαϊτειο στις 15.4.1896 σε ηλικία 47 ετών:
Γεννήθηκε στη Βιζύη της Α. Θράκηςστις 8 Μαρτίου 1849, γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Ο πατέρας του, Μιχαήλος Σύρμας, δούλευε στα καμίνια του ασβέστη. Αργότερα έγινε πραματευτής και πέθανε από τύφοτο 1854 αφήνοντας τον γιο του ορφανό σε ηλικία 5 ετών. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Μιχαήλο, που πέθανε τρία χρόνια πριν από τον Γεώργιο, τον Χρηστάκη, τον αδικοσκοτωμένο ταχυδρόμο, για τον οποίο μιλά στο διήγημά τουΠοίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου, και δύο κορίτσια, την Άννα, που πέθανε με τις συνθήκες που περιγράφει στοΑμάρτημα της μητρός μουκαι την Αννιώ, που πήρε το όνομα της αδελφής της, αλλά πέθανε κι αυτή μικρή.
Σε ηλικία 10 ετών οι παππούδες του τον στέλνουν στην Πόλη κοντά σε ένα θείο του για να μάθει ραπτική. Μετά όμως από 2-3 χρόνια πεθαίνει ο θείος του κι εγκαταλείπει τη ραπτική, επιστρέφοντας στο σχολείο προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο, Γιάγκο Γεωργιάδη. Παραμένει στην Πόλη μέχρι την ηλικία των 18 και τον Ιούλιο του 1868 ταξιδεύει ως προστατευόμενος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Σωφρονίου Β΄ και ζει για τέσσερα χρόνια στη Λευκωσία. Εκεί φοιτά στην Ελληνική Σχολή Λευκωσίας, αριστεύει στα μαθήματα, ορίζεται “ευταξίας” (σχολικός επιμελητής), διαμένει στην Αρχιεπισκοπή, φορά ράσα και γίνεται ιεροψάλτης. Μάλιστα ο Σοφρώνιος τον προόριζε για ιερέα. Ερωτεύεται όμως παράφορα τη νεαρή Ελένη Φυσεντζίδη και της γράφει ερωτικά ποιήματα, “παράπτωμα” για το οποίο τιμωρείται με επιτίμιο. Η Φυσεντζίδη τον είχε ερωτευτεί τόσο που δεν παντρεύτηκε ώς τα 40 της, περιμένοντάς τον και πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του· το 1930, με άσπρα μαλλιά πλέον, διηγήθηκε από μνήμης σε δημοσιογράφο τα ποιήματα που της είχε γράψει....
Το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Ο Καλόγερος» πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Εφημερίδα» από τους 24 έως τις 29 Φεβρουαρίου του 1892, με τον υπότιτλο «Μικρά Μελέτη».
Ο ήρωας του έργου, ο καλόγερος Σαμουήλ, είναι υπαρκτό πρόσωπο. Πρόκειται για τον Νήφωνα, παιδικό φίλο του Παπαδιαμάντη, που είχε κατέβει στην Αθήνα για να γιατρέψει τα μάτια του κι έμεινε ως νεωκόρος στου Ψυρρή και συγκατοικούσε με τον συγγραφέα.
Οσάκις ηνοίγετο η θύρα του μικρού οικίσκου, δυσμόθεν, απέναντι της πύλης του ναού, και δύο νεάνιδες, ισχναί, χλωμαί, η μία ολίγον τι νοστιμούλα, η άλλη σχεδόν άσχημη, προέκυπτον εις το άνοιγμα, κοιτάζουσαι περιέργως τα συμβαίνοντα εις την οδόν, ή εις τους διαβάτας, ως κάμνουν τα πτωχοκόριτσα, όταν δεν έχουν εργασίαν, ή όταν η περιοδική οκνηρία διά της φαντασίας και της κεφαλής καταβή εις τους βραχίονας και την μέσην των, τότε εφαίνετο και μία πρεσβυτική μορφή γυναικός όπισθέν των, κόκκινη, στρογγύλη, όχι πολύ ερρυτιδωμένη ακόμη, ήτις πρέπει να ήτο η μήτηρ των δύο νεανίδων, και εφαίνετο ότι εις τον καιρόν της θα ήτο πολύ νοστιμωτέρα αφ’ όσον ήσαν σήμερον αι δύο κόραι της.
Τότε, απ’ αντικρύ μία των γειτονισσών, η κυρα-Κώσταινα, αγαπώσα την κακολογίαν, όσον και πάσα άλλη, έλεγε·
Η εικοσιπεντάχρονη ηρωίδα του διηγήματος, η Λαλιώ, είναι παντρεμένη με τον μπάρμπα-Μοναχάκη, ο οποίος όχι μόνο είναι κατά πολύ μεγαλύτερος, αλλά έχει και μια κόρη κατά ένα χρόνο μεγαλύτερη απ' τη νέα του σύζυγο! Η Λαλιώ έχει αναγκαστεί να ακολουθήσει τον άντρα της, στο νησί του [Σκόπελο], που βρίσκεται απέναντι από το νησί που μέχρι πρότινος έμενε με τους γονείς της [Σκιάθο]. Όμως αδυνατεί να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον και ζητά διαρκώς την επιστροφή της κοντά στους δικούς της.
Στο μεταξύ, ο δεκαοχτάχρονος Μαθιός, γείτονας της Λαλιώς, την έχει ερωτευτεί και παρά τη μεταξύ τους διαφορά ηλικίας, αποζητά κάθε ευκαιρία για να είναι κοντά της. Η πρόταση για ένα περίπατο στην παραλία του νησιού, θα αποτελέσει την αφορμή για να πάρουν μια βάρκα, με τη σκέψη να κάνουν απλώς τον κύκλο του λιμανιού, κάτι που θα μετεξελιχθεί γρήγορα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια της Λαλιώς να επιστρέψει στο νησί της...
Σημείωση:Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ ΥΠΟΝΟΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ, ΕΝΑΝ ΑΓΝΟ ΕΦΗΒΙΚΟ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ....
Ο Μανόλης ο Ντελμπεντέρης είναι το μόνο μυθιστόρημα του Εφταλιώτη, το οποίο μάλιστα δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του. Ο ήρωας είναι ένας δυναμικός και φιλόδοξος νέος από κάποιο χωριό της Μυτιλήνης, πατρίδας άλλωστε του συγγραφέα, που εγκαταλείπει τη μητέρα του και τη μνηστή του για να πάει στην Αγγλία, οραματιζόμενος πλούτη και κοινωνική δύναμη. Εκεί αλλά και σε άλλα μέρη, αναπτύσσει μια καταπληκτική εμπορική δραστηριότητα και βαδίζει από επιτυχία σε επιτυχία, τόσο στον επιχειρηματικό όσο και στον ... ερωτικό τομέα, ξεχνώντας την αρραβωνιαστικιά του η οποία τον περιμένει προσέχοντας τη μάνα του [!], ξεπερνώντας με τόλμη όλα τα εμπόδια που συναντά στο δρόμο του, παραμερίζοντας κάθε ηθικό φραγμό και ξεχνώντας φυσικά το γυρισμό του στην πατρίδα. Η μόνη σκέψη για την πατρίδα του είναι η υστεροφημία του γι΄ αυτό και φροντίζει να στέλνει τακτικά στην πατρίδα του εμβάσματα για κοινωφελείς σκοπούς. Στο μυθιστόρημά του αυτό ο Εφταλιώτης, ξενιτεμένος ο ίδιος, κατορθώνει, μέσα από μια σύνθετη πολλαπλή σκηνογραφία όπου τοποθετεί τη δράση, να αποδώσει αριστοτεχνικά την ατμόσφαιρα της πατρίδας του, πατρικού σπιτιού και κοινότητας αλλά και της ξενιτιάς [Λόντρα, Αμερική και αλλού]. Αξίζει να σημειώσουμε, διαβάζοντας και τα βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα πιο κάτω, ότι το έργο έχει και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, τουλάχιστον όσον αφορά τον κοσμοπολιτισμό του Ντελμπεντέρη
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: Ο Αργύρης Εφταλιώτης είναι το φιλολογικό ψευδώνυμο του\ποιητή και πεζογράφου Κλεάνθη Μιχαηλίδη. Ο Μιχαηλίδης γεννήθηκε στην Μήθυμνα της Λέσβου. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από τον πατέρα του Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε ιδρύσει και διατηρούσε εκεί ιδιωτικό σχολείο. Στα 1866, όμως, όμως ο πατέρας του πέθανε, οπότε τον διαδέχθηκε ο ίδιος σε ηλικία 17 ετών ως δάσκαλος στο σχολείο! Αργότερα, ο Μιχαηλίδης πήγε να εργασθεί ως έμπορος, πρώτα στην Πόλη κοντά στον θείο του Κέπετζη. Ο θείος του στη συνέχεια τον έστειλε στο Μάντσεστερ, υποκατάστημα του εμπορικού οίκου του. Στην πόλη αυτή, το εμπορικό δαιμόνιο του μελλοντικού λογοτέχνη τον ώθησε να ανοίξει δική του εμπορική επιχείρηση. Μη μπορώντας να ανταγωνισθεί τελικώς το μεγάλο κεφάλαιο, κατέληξε ως υπάλληλος στον οίκο των Ράλληδων.
Στο Μάντσεστερ γνωρίστηκε με τον Αλ. Πάλλη, του οποίου οι θέσεις πάνω στο γλωσσικό ζήτημα κλόνισαν και επηρέασαν αποφασιστικά τις αρχικές δικές του ιδέες, την πνευματική του εξέλιξη και τις πνευματικές του πεποιθήσεις από τον ακμαίο τότε λογιοτατισμό τον οποίο και πρέσβευε ο Πάλλης. Νυμφεύτηκε με την Elisa Graham. Από το Μάντσεστερ, ο Εφταλιώτης μετατέθηκε στο κατάστημα του Λίβερπουλ, και έπειτα στη Βομβάη, όπου ήδη είχε μετατεθεί ο Πάλλης. Εκεί έμεναν στο ίδιο σπίτι και μπορούσαν έτσι να ανταλλάσσουν συχνά απόψεις για τα πνευματικά και λογοτεχνικά θέματα που τους απασχολούσαν, ιδίως για το γλωσσικό. Στη Βομβάη έμαθαν για το γλωσσικό κίνημα του δημοτικισμού του Ψυχάρη, στο οποίο προσχώρησαν με ενθουσιασμό για να αποτελέσουν τη μαχητική ηγεσία του μαζί με τον Ψυχάρη. Η πίστη του Εφταλιώτη στον δημοτικισμό ενέπνευσε όλα σχεδόν τα κείμενά του. Το ψευδώνυμο του ποιητή είναι απόρροια της νοσταλγίας του: Προέρχεται από την Εφταλού, μια παραθαλάσσια τοποθεσία και σήμερα οικισμό στις βορειότερες ακτές της Λέσβου. Ο Αργύρης Εφταλιώτης πέθανε στις 25 Ιουλίου του 1923, στην Αντίμπ της νότιας Γαλλίας, όπου είχε εγκατασταθεί αναζητώντας κατάλληλο κλίμα για την κλονισμένη υγεία του. Καθώς φαίνεται από τις επιστολές του, διατήρησε ως το τέλος της ζωής του την έντονη ανάμνηση του νησιού του, που το επισκέφθηκε συνολικά 5 φορές μετά την εγκατάστασή του στο εξωτερικό.
Βαρδιάνος στα σπόρκα ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου
Ο Βαρδιάνος στα σπόρκα (1893) είναι ένα εκτεταμένο διήγημα, μάλλον, παρά μικρή νουβέλα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Στο έργο ο Σκιαθίτης, μέγας ηθογράφος, διηγείται την ιστορία της γρια-Σκεύως, η οποία μεταμφιέζεται σε άντρα και γίνεται βαρδιάνος (φύλακας) στα σπόρκα (μολυσμένα, επιχό-λερα καράβια υπό καθεστώς καραντίνας), προκειμένου να σώσει το γιο της.
Ιστορικός πυρήνας του διηγήματος είναι η χολέρα που έπληξε ολόκληρη την Ευρώπη το 1865 και τα αυστηρά μέτρα προφύλαξης που έλαβε τότε η ελληνική κυβέρνηση. Το διήγημα ωστόσο δεν αναδίδει οσμή θανάτου, όπως εύστοχα είχε επισημάνει και η "Ακρόπολις" (13.8.1893) που το φιλοξένησε σε συνέχειες, στο σχετικό εισαγωγικό σημείωμά της: «Πρόκειται περί χολερικών αναμνήσεων. Αλλά μακράν πας φόβος. Εις τον "Βαρδιάνον" δεν εκτυλίσσονται στυγναί και απαίσιαι εικόνες τόπων ερημουμένων υπό της χολέρας. Δεν προβάλλει εις την ιστορίαν αυτήν η απελπισία και το πένθος της χολέρας. Ο "Βαρδιάνος" δεν είναι συρραφή απελπιστικών εικόνων· είναι διήγημα έχον μεν βάσιν χολερικάς αναμνήσεις, αλλ' εξεικονιζομένας υπό του τερπνού και ευθύμου καλάμου του συγγραφέως. Η φιλοσοφία του κ. Παπαδιαμάντη είναι εύθυμος, και αν που εις τον "Βαρδιάνον" εκτίθεται καμία εικών λυπηρά, [όπως ο θάνατος της νεαρής μάνας με τα μικρά της, θα προσθέταμε εμείς], έπεται όμως αμέσως άλλη ευχάριστος, απολαυστική, γελαστή [όπως επί παραδείγματι η διασκεδαστική περιγραφή των κωμικών φωνών του κυρίου Βουνδ, του Γερμανού ιατρού] .
Εν τω όλω του το νέον διήγημα θα κατακτήση, είμεθα βέβαιοι, τους αναγνώστας του, και καθ' ας ημέρας δεν λείπει ο λόγος περί χολέρας, ο "Βαρδιάνος" θα αποτελέση εύθυμον αντίρροπον κατά του φόβου και της λύπης ην γεννά η ανάγνωσις των περί των προόδων της φοβεράς νόσου ειδήσεων», ολοκληρώνει η εφημερίδα του Γαβριηλίδη.
Κάποτε έκανε ως σειρά ρεκόρ τηλεθέασης! Οι έμποροι των εθνών του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη Μυθιστόρημα - ΑUDIOBOOK
Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου
Οι έμποροι των εθνών είναι μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Όπως όλα τα βιβλία του συγγραφέα είναι γραμμένο στη γνωστή ιδιαίτερη καθαρεύουσα του Παπαδιαμάντη όπου σε αντίθεση με τα διηγήματα του, εδώ και οι διάλογοι είναι σε καθαρεύουσα και όχι σε καθομιλουμένη. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Μη Χάνεσαι του Βλάση Γαβριηλίδη, σε συνέχειες, από τις 8 Νοεμβρίου του 1882 μέχρι τις 8 Φλεβάρη του 1883. Σε βιβλίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 1922, από τις εκδόσεις Τύπος του Δ. Π. Ταγκόπουλου.
Το έργο διαδραματίζεται στο διάστημα 1199 με 1207, παραμονές της Δ΄ Σταυροφορίας, όταν Ενετοί και Γενοβέζοι πειρατές εξορμούν για να κυριαρχήσουν στις Κυκλάδες. Στο βιβλίο, παράλληλα με το ερωτικό δράμα, περιγράφεται και το κλίμα της εποχής όπου «οι έμποροι των εθνών» με βασικό κίνητρο τη δίψα για χρήμα, καταφεύγουν σε ωμότητες και αυθαιρεσίες. Ο Ιωάννης Μούχρας, ένας Βυζαντινός άρχοντας της Νάξου αλλά και πειρατής ο ίδιος, σώζει τον Ενετό Μάρκο Σανούτο από τους Γενοβέζους πειρατές, και τον φιλοξενεί στο σπίτι του. Ο Ιωάννης έχει για σύζυγο την Αυγούστα, που ζει μια ζωή πολυτελή αλλά μονότονη, περιμένοντας τον άντρα της να γυρίσει από τις επιδρομές του. Ο Σανούτος, που είναι ένας φιλήδονος και μηδενιστής γόης, την αποπλανεί, και κάποια στιγμή απάγει την Αυγούστα στη Βενετία. Ένα πάθος ξεκινάει ανάμεσα στον Σανούτο και την Αυγούστα, η οποία όμως στη συνέχεια μη αντέχοντας τη φιληδονία του, δραπετεύει για να κλειστεί σε μοναστήρι, στην Πάτμο. Ο Μούχρας προσπαθεί να βρει και να εκδικηθεί τον Σανούτο, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Στο τέλος η Αυγούστα πηγαίνει στη ναυαρχίδα του Σανούτου, αλλά δεν τον βρίσκει εκεί. Ο Μαύρος, ένας βοηθός του, με μια αναπάντεχη και αυθαίρετη εντολή του Σανούτου, δίνει τη δραμτική λύση....
Οι φόνοι της οδού Μοργκ του Έντγκαρ Άλαν Πόε ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK +ΒΙΝΤΕΟ
διαβάζει ο Κων/νος Αθ. Οικονόμου
Ο Ντυπέν ανακρίνει τον ύποπτο ναυτικό
από εικονογράφηση του 1909
Το έργο πρωτοδημοσιεύτηκε σε περιοδικό της Φιλαδέλφειαςτων ΗΠΑ το 1841.Είναι το πρώτο σύγχρονο έργο αστυνομικής λογοτεχνίας.
Στο έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά ο ντετέκτιβ που δημιούργησε ο Πόε, ο Αύγουστος Ντυπέν, που με τη σπάνια αναλυτική του ικανότητα και τη δημιουργική φαντασία του καταφέρνει να διαλευκάνει το μυστήριο μιας διπλής δολοφονίας στο Παρίσι, ακατανόητης για την αστυνομία. Ο Ντυπέν επανεμφανίζεται και σε στα άλλα αστυνομικά διηγήματα του Πόε. Ο Ντυπέν φαίνεται ως μια προδρομική μορφή των μελλοντικών ανάλογων ηρώων της αστυνομικής λογοτεχνίας [Σέρλοκ Χολμς, Ηρακλής Πουαρώ, κ.ά.
Από εικονογράφηση του 1870
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Παρίσι του 19ου αιώνα. Ωστόσο, τα περισσότερα από τα μέρη που αναφέρονται στο διήγημα, συμπεριλαμβανομένης της οδού Μοργκ, είναι φανταστικά.
Ο Ντυπέν και ο αφηγητής διαβάζουν με μεγάλο ενδιαφέρον τις αφηγήσεις των εφημερίδων για μια άγρια διπλή δολοφονία. Η κυρία Λ' Επαναί και η κόρη της βρέθηκαν νεκρές στο σπίτι τους στην οδό Μοργκ. Η μητέρα βρέθηκε στην αυλή πίσω από το σπίτι, με πολλά σπασμένα οστά και τον λαιμό της τόσο βαθιά κομμένο που το κεφάλι της αποκολλήθηκε όταν το πτώμα μεταφέρθηκε. Η κόρη βρέθηκε στραγγαλισμένη και στριμωγμένη ανάποδα στην καμινάδα του τζακιού. Οι δολοφονίες συνέβησαν σε ένα δωμάτιο του τέταρτου ορόφου που ήταν κλειδωμένο από μέσα. Στο πάτωμα βρέθηκαν ένα ματωμένο ξυράφι, ματωμένες τούφες γκρίζα μαλλιά και δύο σακούλες με χρυσά νομίσματα.
Από εικονογράφηση του 1899
.. Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για το έγκλημα, ούτε καν μια εύλογη εξήγηση. Τα παράθυρα είναι κλειστά και φραγμένα από μέσα και κανείς δεν κατάφερε να ξεφύγει από την πόρτα αφού ο κόσμος ακούγοντας τις κραυγές έσπευσε σε βοήθεια και ως εκ τούτου αποτελεί μυστήριο για την αστυνομία το πώς ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι διέφυγαν από τη σκηνή. Η απρόσμενη εξέλιξη που θα ακολουθήσει στα ... ακουστικά μας:
Ένα ακόμα μυθιστόρημα του Ξενόπουλου με θέμα την ανθρώπινη καρδιά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα βιβλίο σχεδόν "άγνωστο" στους πολλούς. Ένα μυθιστόρημα μάλλον παράξενο. Πλημμυρισμένο όμως με παλμό. Θεμελιωμένο σε καταστάσεις παράξενες, αλλά και πραγματικές. Ένα έργο στο οποίο συγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται, ο έρωτας, ο ανταγωνισμός, η απιστία και η μοίρα, για να συνθέσουν τελικά μια μεγάλη και ίσως απρόσμενη ευτυχία.
Η τύχη απ΄την Αμέρικα 1901 του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK
Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου
Η Τύχη απ’ την Αμέρικα είναι διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παναθήναια, σε δύο συνέχειες, στις 30 Ιουνίου και στις 15 Ιουλίου 1901. Σε βιβλίο εκδόθηκε το 1912 από τις εκδόσεις Γ. Φέξη στη συλλογή «Χριστουγεννιάτικα διηγήματα» που περιλαμβάνει συνολικά οχτώ διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Συγκαταλέγεται στα Σκιαθίτικα διηγήματα του συγγραφέα και περιλαμβάνει πολλά ηθογραφικά στοιχεία.
Η τύχη απ’ την Αμέρικα μαζί με το διήγημα Ο Αμερικάνος διασκευάστηκαν σε κινηματογραφική ταινία σε σκηνοθεσία Νέστορα Μάτσα με τίτλο Ο μετανάστης.
Το διήγημα αναφέρεται στην ιστορία της οικογένειας του βαρελά μαστρο-Στεφανή και την τύχη των παιδιών του. Με τη γυναίκα του Ασημίνα έχουν αποκτήσει δύο γιους, τον Στάθη και τον Θανάση, και τέσσερις κόρες τους: Ελένη, Ροδαυγή, Μαργαρώ και Αφέντρα. Ο Στάθης νωρίς εγκατέλειψε το σχολείο, έμαθε την τέχνη του βαρελά κοντά στον πατέρα του αλλά από 15 χρονών έγινε ναυτικός, επέστρεφε συχνά στο νησί, παντρεύτηκε και «έγινε καλός και φρόνιμος άνθρωπος». Ο Θανάσης επίσης εγκατέλειψε το σχολείο, εργάστηκε στα καράβια, σύντομα όμως ξενιτεύτηκε στην Αμερική, από όπου μετά από κάποια γράμματα δεν έδωσε σημεία ζωής για πολλά χρόνια. Στη συνέχεια, ο αφηγητής μας εξιστορεί την τύχη των κοριτσιών: Η Ροδαυγή έπεσε σε πηγάδι και βρήκε το θάνατο σε παιδική ηλικία. Η πρωτότοκη Ελένη αρρώστησε από τον καημό της και πέθανε φθισική, όταν ο αρραβωνιαστικός της Παναγής διέλυσε τον αρραβώνα τους και προτίμησε να παντρευτεί τη 18χρονη και πιο ωραία αδερφή της, τη Μαργαρώ. Η μικρότερη κόρη, η Αφέντρα, μεγαλώνει με την ιδέα της λαμπρής επιστροφής του αδερφού της Θανάση, που όταν γυρίσει πλούσιος από την Αμερική θα την προικίσει κατάλληλα, όπως της λέει η μάνα της η Ασημίνα, η οποία, προσπαθώντας να πνίξει τον καημό της για τον ξενιτεμό του γιου της συνηθίζει να λέει: «τῆς Ἀφέντρας μου ἡ τύχη, θά ᾽ρθῃ ἀπ᾽ τὴν Ἀμέρικα».
Η τύχη της Αφέντρας λίγο έλειψε να συναντήσει αυτή των δύο μεγαλύτερων άτυχων αδελφών της, μετά από ένα επεισόδιο που της συνέβη και την αρρώστησε για καιρό από τον τρόμο, όταν η Επαρχίνα, μια ηλικιωμένη θεία της, την ανάγκασε να μπει στον τάφο που είχε ετοιμάσει για τον εαυτό της.
Στη συνέχεια, η αφήγηση επικεντρώνεται στο νόστο του Θανάση από την Αμερική: μόλις έλαβαν το γράμμα του και πριν φθάσει ακόμη στο νησί, άρχισαν να έρχονται τα προξενιά για την Αφέντρα. Ωστόσο, ο Θανάσης, μετά από 17 χρόνια απουσίας, επιστρέφει στο νησί βαριά άρρωστος, φθισικός, όπως αποφάνθηκαν οι γιατροί της Αθήνας που επισκέφθηκε. Από τα χρήματα που έχει φέρει μαζί του, διαθέτει μεγάλο μέρος για τον γάμο της αδερφής του με τον Γρηγόρη, που έχει εμπορικό κατάστημα και με τα χρήματα της προίκας σκοπεύει να επεκτείνει. Λίγο πριν τον γάμο, ο μεγάλος αδερφός, ο Στάθης, και ο γαμπρός «διεφώνησαν ὡς πρὸς τὸ ποσὸν τῆς μετρητῆς προικός», ο γαμπρός ζητούσε 1.000 δραχμές επί πλέον, ο Θανάσης συμφώνησε αλλά ο Στάθης πρότεινε να του το δώσουν μετά τον γάμο σαν πανωπροίκι.
Η οικογένεια δίνει στην Αφέντρα προίκα το σπίτι τους και ο άρρωστος Θανάσης με τους γονείς του μεταφέρονται σε ένα γειτονικό σπιτάκι. Ο Στάθης αρπάζει τον χαρτοφύλακα με τα χρήματα που ο Θανάσης φυλάει κάτω από το μαξιλάρι του. Μετά τον γάμο, ο Θανάσης παρακολουθεί το μεγαλοπρεπές γλέντι από το παράθυρο, καθώς δεν μπορεί να παρευρεθεί. Κατά τη διάρκεια του χορού, ανακαλύπτει την κλοπή, έχει μια επιδείνωση της υγείας του και την επομένη πεθαίνει. Η μητέρα του Ασημίνα απαγορεύει τα μοιρολόγια γιατί είναι η πρώτη μέρα του γάμου της κόρης της, ο Στάθης κρατά για τον εαυτό του τα χρήματα και δεν δίνει τα συμφωνημένα στον γαμπρό του... Όσο για τη συνέχεια ... καλή ακρόαση!
Στέλλα Βιολάντη του Γρηγόριου Ξενόπουλου Ηχοβιβλίο-ΑUDIOBOOK
Διαβάζει ο Κων/νος Αθ. Οικονόμου
Η Στέλλα Βιολάντη είναι τρίπρακτο θεατρικό δράμα του Γρηγόρη Ξενόπουλου. Γράφτηκε το 1901 ως διήγημα με τίτλο ''Έρως Εσταυρωμένος''. Το 1909 ο ίδιος ο συγγραφέας διασκεύασε το διήγημα σε θεατρικό έργο.
Το έργο, μέσα από τον έρωτα της Στέλλας Βιολάντη με έναν νέο, διαπραγματεύεται τη σύγκρουση μεταξύ πατέρα που θέλει να επιβάλλει τον δικό του τρόπο σκέψης και κόρης που θέλει να αποφασίζει η ίδια για τη ζωή της. Στο έργο στιγματίζεται η αυταρχικότητα του πάτερ-φαμίλια, που τότε είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου προς τα υπόλοιπα εξαρτώμενα από αυτόν μέλη της οικογένειάς του.
Πρωτοπαρουσιάστηκε στην αθηναϊκή σκηνή το καλοκαίρι του 1909 με πρωταγωνίστρια τη Μαρίκα Κοτοπούλη και έγινε μεγάλη επιτυχία. Με το πέρασμα του χρόνου έγινε από τα κλασικά του ελληνικού θεατρικού ρεπερτορίου. Το θεατρικό έγινε το 1931 και κινηματογραφική ταινία, σε σενάριο του ίδιου του Ξενόπουλου, σε σκηνοθεσία Ιωάννη Λούμου και με πρωταγωνίστρια την Ελένη Παπαδάκη από την Ελλάς Φιλμ του Τάκη Μεγαρίτη. Εκτός από την Παπαδάκη, στην ταινία έπαιζαν οι Αθανάσιος Μαρίκος, Φλερί Φριτς, Στέφανος Νέζερ, Αιμιλία Μαρίκου, Γεώργιος Πλούτης, Ευτυχία Παυλογιάννη, Χρήστος Γεωργιάδης, Καίτη Αρσένη και Τιτίκα Σοφιάδου.
Το διήγημα
Το διήγημα με τίτλο «Έρως εσταυρωμένος» πρωτοτυπώθηκε στο περιοδικό Παναθήναια το 1901. Η ανάμνηση ενός περιστατικού που συνέβη πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα της εποχής του, δηλαδή το ότι δυο αδέλφια σκότωσαν την αδερφή τους στο ξύλο γιατί είχε ερωτευτεί κάποιον που δεν ήθελε η οικογένεια, συμπαρέσυρε στη μνήμη του συγγραφέα και άλλα παρόμοια περιστατικά που είχε ακούσει και στη Ζάκυνθο όταν ήταν μικρός και στη Πάτρα και αλλού, και του έδωσαν το υλικό για να γράψει το διήγημα Ο εσταυρωμένος έρωτας της Στέλλας Βιολάντη.
Γράφει ο Παλαμάς σχετικά:
Ψυχή του θρήνου,
του μαρτυρίου και της θυσίας,
Στέλλα Βιολάντη!
Μες στο μοσκοβόλο νησάκι που ανασαίνει
Με την πνοή του γιασεμιού και με του κρίνου,
Ω φλόγα ερωτική πλατιά χυμένη!
Επέταξε η ψυχή σου
Μες από την ανήμερη τη φυλακή σου,
για να ομορφύνει κάποια κόλασιν
Ιστορισμένη
από κανένα Δάντη,
Στέλλα Βιολάντη!
[ποίημα του Κωστή Παλαμά].
Όταν ο ποιητής Κωστής Παλαμάς διαβάζει το διήγημα στο περιοδικό, εμπνέεται και γράφει το ποίημα Ψυχή του θρήνου, του μαρτυρίου και της θυσίας. Ο Παλαμάς το στέλνει χειρόγραφο στον Ξενόπουλο, σαν δώρο, και εκείνος το εντάσσει στο θεατρικό του. Μάλιστα, στην πρώτη παράσταση, το ποίημα το απήγγειλε η ηθοποιός Στέλλα Γαλάτη, στην αρχή του έργου. Σε βιβλίο τυπώνεται για πρώτη φορά το 1903 από τις εκδόσεις του Ανέστη Κωνσταντινίδη, στη συλλογή με τα διηγήματα του συγγραφέα, με τον πρωτότυπο τίτλο του.
Σε πρώτη αυτοτελή έκδοση τυπώνεται το 1914 από τον εκδοτικό οίκο του Γεωργίου Φέξη. Από τις εκδόσεις Κολλάρου, τυπώνεται το 1923, το διήγημα και το δράμα μαζί. [σχετικά Βικιπαίδεια]
TO ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ Ηπειρώτικο παραμύθι του Χρ. Χρηστοβασίλη
διαβάζει ο Κων/νος Αθ. Οικονόμου ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-ΑUDIOBOOK
ΤΑ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ του Χρ. Χρηστοβασίλη τυπώθηκαν σε βιβλίο, για πρώτη φορά, το 1906. Η πρώτη εκείνη έκδοση είναι ένας τόμος μικρού σχήματος, 16ου (διαστ. 19x13 εκατ.), κι αποτελείται από 176 σελίδες. Στη συλλογή αυτή ο συγγραφέας είχε προτάξει τον ακόλουθο Πρόλογο: Τα καημένα μου τα παιδιά, ακολουθώντας την τύχη μου, ίσως και την τύχη του σπιτιού μου, που το κυνηγάει κάποια κακομοιριά εδώ κι εκατό χρόνια, γεννήθηκαν μακρυά από την καλοχείμωνη και γλυκοκαλόκαιρη πατρίδα μου, την Ήπειρο, όπου κάθε πέτρα, κάθε χάλασμα και κάθε λακκιά έχουν το τραγούδι τους, την παράδοσή τους και το παραμύθι τους. Αυτό μ' ανάγκασε να τους λέω συχνά όσα παραμύθια δεν εξάλειφε από το μνημονικό μου ο καιρός, για να αιστανθούν κι αυτά εκείνη την άρρητη τη γλύκα, που αιστάνονται όσα παιδιά έχουν την ευτυχία να γεννιούνται και ν' αναθρέφωνται στο χωριό τους ή στην πολιτεία τους, ακούοντας τα γλυκά τα παραμύθια από το στόμα της βάβως του σπιτιού. Τέτοια παιδιά, με την ίδια τύχη των παιδιών μου, δυστυχώς είναι πολλά Ηπειρωτόπουλα, γεννημένα στην Ξενιτειά, που μεγαλώνουν χωρίς τα γλυκά τα παραμύθια της βάβως τους, αφόντας η δύστυχή μας πατρίδα, η Ήπειρο, είναι αντικείμενο καταδιωγμού της παράνομης και ληστρικής φυλής, που προσπαθεί να τη μεταβάλη από ελληνική, ελληνικότατη που ήταν, αφόντας γεννήθηκε ο Ελληνισμός κι είναι ως τα σήμερα, σε χώρα βάρβαρη, αρβανίτικη! Για τα ξενιτεμένα Ηπειρωτόπουλα, λοιπόν, δημοσιεύω αυτή τη σειρά των Παραμυθιών μου τα ονόμασα δε Ηπειρωτικά, διότι είναι όλα βγαλμένα από τους βράχους κι από τα χαλάσματα κι από τα λακκώματα της πατρίδας μου.
Στο σημερινό μας AUDIOBOOK, ένα πριγκιπόπουλο αποφασίζει να βρει το αθάνατο νερό για να σώσει τον άρρωστο βασιλιά- πατέρα του. Στη διαδρομή του θα περάσει πολλές περιπέτειες. Θα καταφέρει να βρει τελικά το αθάνατο νερό και να σώσει τον πατέρα του;
Από τον Οκτώβριο του 1822 είχε αρχίσει η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου. Ο επικεφαλής των οθωμανικών δυνάμεων Ομέρ Βρυώνης μαζί με τους άλλους πασάδες αποφάσισαν να επιτεθούν τα ξημερώματα των Χριστουγέννων, ξέροντας ότι εκείνες τις ώρες οι Έλληνες είναι όλοι στις εκκλησιές και θα ήταν ουσιαστικά αφύλακτη η πόλη.
Στη δούλεψη του Βρυώνη ήταν ο Γιάννης Γούναρης, αιχμάλωτός του μαζί με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Την προπαραμονή της μεγάλης χριστιανικής γιορτής, που πάρθηκε η απόφαση για την επίθεση, ο Γιάννης προσφέροντας τους καφέδες άκουσε το σχέδιο του τούρκου πασά και χωρίς να διστάσει αγνόησε την τύχη τη δική του και της οικογένειάς του και απέδρασε απ΄ το οθωμανικό στρατόπεδο και έτρεξε ως νέος Φειδιππίδης* στο Μεσολόγγι. Έφτασε παραμονή Χριστουγέννων στο σούρουπο, αποκάλυψε το σχέδιο των Τούρκων, οι αρχηγοί τον πίστεψαν και κινητοποιήθηκαν αμέσως.
Την ίδια ώρα, διηγείται η Πηνελόπη Δέλτα, ο Ρωγών Ιωσήφ «μάζεψε τους παπάδες και διέταξε να κλείσουν όλες οι εκκλησίες και να ειδοποιηθούν τα ποίμνια πως λειτουργία χριστουγεννιάτικη δε θα γίνει, παρά θα αγρυπνήσουν οι χριστιανοί όλοι στους τοίχους απάνω… Πράγματι οι εκκλησίες έμειναν κλειστές, τα κεράκια σβηστά. Απάνω στα οχυρώματα οι παπάδες ψιθυριστά εγκαρδίωναν και ευλογούσαν τους άντρες και σιωπηλά τους έδιναν την ευχή τους. Έξαφνα, στη νυχτερινή σιωπή, όλα μαζί τα σήμαντρα σήμαναν τη λειτουργία. Και τότε άρχισε το πανηγύρι».
Οι Οθωμανοί ορμάνε νομίζοντας ότι θα κάνουν περίπατο, αλλά τα παλικάρια αγρυπνούσαν. Τι απέγινε όμως ο Γούναρης κι η οικογένειά του;
Μια συγκινητική επίκαιρη ιστορία της Δέλτα, μεστή, όπως συμβαίνει και σ΄ όλα τα έργα της, αγνής φιλοπατρίας!
ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΑΥΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ-AUDIOBOOK ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΊ:
Όταν η πεθερά σκοτώνει το γιό της προσπαθώντας να ... δηλητηριάσει τη νύφη της!
Το Χριστόψωμο 1887 - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης AUDIOBOOK
διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου
Το Χριστόψωμο είναι διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που δημοσιεύτηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1887 στην εφημερίδα Εφημερίς. Το διήγημα, με υπότιτλο Διήγημα Πρωτότυπον, είναι το πρώτο διήγημα του Παπαδιαμάντη και το υπέγραψε με τα αρχικά του Α.Π. Περιλαμβάνεται στα Χριστουγεννιάτικα διηγήματα του συγγραφέα. Τα Χριστούγεννα του 1941, το διήγημα –που μέχρι τότε είχε παραμείνει ξεχασμένο– δημοσίευσε ο φιλόλογος Γεώργιος Βαλέτας στο περιοδικό Νέα Εστία, προλογισμένο και υπομνηματισμένο.
Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Σκιάθο το 186... Ο καπετάν Καντάκης και η γυναίκα του Διαλεχτή είναι παντρεμένοι εφτά χρόνια αλλά δεν έχουν παιδιά, παρά τις προσπάθειες της νεαρής γυναίκας με βότανα, θαυματουργά κοσμήματα, θεραπείες στα ιαματικά λουτρά κλ. Η μάνα τού καπετάν Καντάκη και πεθερά τής Διαλεχτής, η γριά Καντάκαινα, θεωρεί υπεύθυνη για την ατεκνία τη νύφη της, την εχθρεύεται θανάσιμα, φθάνει στο σημείο να τη μισεί και την κακολογεί στον γιο της κάθε φορά που αυτός επιστρέφει στο νησί, με αποτέλεσμα ο Καντάκης, όταν φτάνει στο σπίτι του κουρασμένος από το ταξίδι, πιωμένος και επηρεασμένος από αυτά που άκουγε από τη μάνα του, να ξεσπά βίαια στη Διαλεχτή.
Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Καντάκης έλειπε ήδη πέντε μέρες σε γειτονικό νησί όπου, παρά την κακοκαιρία, τόλμησε να ταξιδέψει μεταφέροντας σφάγια αλλά οι σφοδροί άνεμοι και η τρικυμία τον εμποδίζουν να επιστρέψει. Πριν φύγει, προβλέποντας την επιδείνωση του καιρού, είχε ενημερώσει τη μάνα και τη γυναίκα του ότι πιθανόν να μην καταφέρει να επιστρέψει για τα Χριστούγεννα, έτσι οι γυναίκες δεν τον περίμεναν. Το απόγευμα της 24 Δεκεμβρίου, η γριά-Καντάκαινα επισκέπτεται τη νύφη της και, ασυνήθιστα ευγενική και χαμογελαστή, της προσφέρει ένα χριστόψωμο. Η Διαλεχτή παραξενεύτηκε, όμως δεν υποψιάστηκε τίποτε.…«- Πῶς τό ᾽παθε ἡ πεθερά μου καὶ μοῦ ἔφερε χριστόψωμο…». Όταν η Διαλεχτή της είπε πως θα το φυλάξει για τα Φώτα, η πεθερά της πιεστικά την προέτρεψε να το φάει αμέσως. Όμως, δεν το έφαγε αλλά το άφησε στο περβάζι του τζακιού.
Τα μεσάνυχτα, η Διαλεχτή πηγαίνει στην εκκλησία για τη λειτουργία των Χριστουγέννων αλλά λίγο αργότερα την ειδοποιούν ότι έφθασε ο άνδρας της, ο οποίος παρά τη σφοδρή κακοκαιρία κατάφερε να φθάσει στο νησί. Η Διαλεχτή επιστρέφει στο σπίτι, του δίνει στεγνά ρούχα, του βάζει μπριζόλα στα κάρβουνα και επιστρέφει στην εκκλησία για να προλάβει να μεταλάβει, αφού έστειλε μήνυμα στην πεθερά της, που εκκλησιάζονταν σε άλλη εκκλησία, για την άφιξη του γιου της.
Ο Καντάκης κάθισε δίπλα στο τζάκι να φάει τη μπριζόλα του. Καθώς ήταν κατάκοπος για να σηκωθεί να πάρει ψωμί από το ντουλάπι, πήρε το χριστόψωμο που είχε αφήσει νωρίτερα η Διαλεχτή πάνω στο περβάζι του τζακιού και το έφαγε.
Τα χαράματα, όταν επέστρεψε η Διαλεχτή από την εκκλησία, βρήκε τον άνδρα της ...
Ένα ακόμη χριστουγεννιάτικο διήγημα
του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου
Το διήγημα «Ο Έρωτας στα Χιόνια» δημοσιεύεται για πρώτη φορά στην εφημερίδα Ακρόπολις την πρωτοχρονιά του 1896. Ο Παπαδιαμάντης, όσο σεμνός υπήρξε στη ζωή του, τόσο λυρικός ήταν στα ερωτικά διηγήματά του, σε βαθμό φλόγας κι ειδικά στο Ο Έρωτας Στα Χιόνια. Είναι μια ερωτική κραυγή ενός γέροντα που τα πίνει και ψάλλει μισομεθυσμένα τον έρωτα κάθε βραδιά και τη τελευταία, ήπιε παραπάνω και τον σκέπασε το χιόνι.
μεταγλώττιση στη Δημοτική, ανάγνωση: Κων/νος Οικονόμου
Η σταχομαζώχτρα είναι ηθογραφικό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που δημοσιεύτηκε τα Χριστούγεννα του 1889 στην εφημερίδα Εφημερίς. Το διήγημα περιλαμβάνεται στον κύκλο των Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του συγγραφέα, όπως αναφέρεται και στον υπότιτλο. Εκδόθηκε σε βιβλίο πρώτη φορά το 1912, μαζί με 7 ακόμα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του συγγραφέα, από τις εκδόσεις Γ. Φέξη.
Υπόθεση: Η ιστορία διαδραματίζεται στη Σκιάθο τη δεκαετία του 1870 περίπου. Το διήγημα αρχίζει την ημέρα των Χριστουγέννων, όταν η θεια-Αχτίτσα εμφανίστηκε στην εκκλησία με καινούργιο μαντήλι και τα δυο μικρά εγγόνια της με καινούργια παπούτσια. Κι αυτό προκάλεσε μεγάλη έκπληξη καθώς η φτώχεια και ο αγώνας της να αναθρέψει τα εγγόνια της ήταν γνωστά σε όλους. Έτσι, αναφέρονται τα περιστατικά που εξηγούν το γεγονός:
Η θεια-Αχτίτσα ήταν χήρα. Δυο από τους γιους της ήταν ναυτικοί και είχαν πνιγεί στη θάλασσα και ο τρίτος είχε ξενιτευτεί από χρόνια κάπου στην Αμερική χωρίς να στείλει ποτέ νέα του. Η κόρη της πέθανε στον δεύτερο τοκετό και η γυναίκα μεγάλωνε μόνη της τα δυο μικρά ορφανά εγγόνια της, τον 7χρονο Γέρο και την 4χρονη Πατρώνα, καθώς ο ασυνείδητος και ανεπρόκοπος γαμπρός της τα εγκατέλειψε και πιθανόν να ξαναπαντρεύτηκε. Για να αναθρέψει τα παιδιά που υπεραγαπούσε, η θεια-Αχτίτσα έκανε διάφορες δουλειές, ξενοδούλευε, μάζευε κούμαρα, κατασταλάγματα λαδιού από τα ελαιοτριβεία, ξύλα για τον χειμώνα, και την εποχή του θερισμού, πήγαινε απέναντι στην Εύβοια και μάζευε στάχυα για να εξασφαλίσει για κάποιο διάστημα το ψωμί τους. Κάπως τα κατάφερνε, αλλά εκείνη τη χρονιά την περιοχή είχε πλήξει αφορία και βαρυχειμωνιά, από τον Νοέμβριο είχε αρχίσει να χιονίζει, έτσι παρά τις προσπάθειές της έφτασαν στο σημείο να πεινούν. Στις 23 Δεκεμβρίου το τζάκι στο φτωχικό τους ήταν σβηστό, τάισε τα παιδιά μόνο ψωμί που με κόπο κατάφερε να προμηθευθεί και τα κοίμισε υποσχόμενη ψέματα ότι την επομένη ο Χριστός θα τους φέρει ξύλα, ψωμί και μια χύτρα φαγητό.
Την επομένη, παραμονή των Χριστουγέννων, ήρθε στο φτωχικό της ο ιερέας της εκκλησίας και της έφερε γράμμα από τον γιο της από την Αμερική στο οποίο έγραφε τα νέα του και εσώκλειε συναλλαγματική για 10 λίρες στερλίνες...... ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΕΔΩ:
.jpg)
.jpg)
.jpg)
%20-%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE.jpg)
