Το αμάρτημα της μητρός μου του Γεωργίου Βιζυηνού ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK
Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου
Το αμάρτημα της μητρός μου είναι διήγημα του συγγραφέα Γεωργίου Βιζυηνού. Είναι το πρώτο διήγημα του συγγραφέα και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1883 στο περιοδικό Εστία (έτος Η΄, τόμος ΙΕ΄).
Η ιστορία είναι γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, αφού βασίζεται σε αναμνήσεις του συγγραφέα. Πρόκειται για αυτοβιογραφικό οικογενειακό δράμα και τα κύρια πρόσωπα είναι δύο, ο αφηγητής και η μητέρα του. Ο χώρος που εκτυλίσσεται είναι η Βιζύη της Ανατολικής Θράκης, ενώ τα γεγονότα συνέβησαν κατά την παιδική ηλικία του συγγραφέα. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι η αρχαΐζουσα στην αφήγηση και η δημοτική στους διαλόγους, διανθισμένη με ιδιωματικές λέξεις της ιδιαίτερης πατρίδας του.
Χαρακτηρίστηκε ως ένα καινοτόμο για την εποχή του διήγημα, από τα σημαντικότερα της ελληνικής πεζογραφίας. Επηρεασμένο από τα λογοτεχνικά ρεύματα της Δυτικής Ευρώπης, είναι το πρώτο νεοελληνικό διήγημα που αναφέρεται στο ψυχικό μαρτύριο και τη βαριά συνείδηση, διεισδύοντας σε βάθος στην ανθρώπινη ψυχή. Ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία με ζεστά συναισθήματα, ανθρωπιά και αμεσότητα. Τα τελευταία χρόνια το διήγημα έχει μεταφερθεί και στη σκηνή ως θεατρική παράσταση.
Λίγα λόγια για τα παιδικά χρόνια του συγγραφέα που πέθανε στο Δρομοκαϊτειο στις 15.4.1896 σε ηλικία 47 ετών:
Γεννήθηκε στη Βιζύη της Α. Θράκηςστις 8 Μαρτίου 1849, γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Ο πατέρας του, Μιχαήλος Σύρμας, δούλευε στα καμίνια του ασβέστη. Αργότερα έγινε πραματευτής και πέθανε από τύφοτο 1854 αφήνοντας τον γιο του ορφανό σε ηλικία 5 ετών. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Μιχαήλο, που πέθανε τρία χρόνια πριν από τον Γεώργιο, τον Χρηστάκη, τον αδικοσκοτωμένο ταχυδρόμο, για τον οποίο μιλά στο διήγημά τουΠοίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου, και δύο κορίτσια, την Άννα, που πέθανε με τις συνθήκες που περιγράφει στοΑμάρτημα της μητρός μουκαι την Αννιώ, που πήρε το όνομα της αδελφής της, αλλά πέθανε κι αυτή μικρή.
Σε ηλικία 10 ετών οι παππούδες του τον στέλνουν στην Πόλη κοντά σε ένα θείο του για να μάθει ραπτική. Μετά όμως από 2-3 χρόνια πεθαίνει ο θείος του κι εγκαταλείπει τη ραπτική, επιστρέφοντας στο σχολείο προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο, Γιάγκο Γεωργιάδη. Παραμένει στην Πόλη μέχρι την ηλικία των 18 και τον Ιούλιο του 1868 ταξιδεύει ως προστατευόμενος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Σωφρονίου Β΄ και ζει για τέσσερα χρόνια στη Λευκωσία. Εκεί φοιτά στην Ελληνική Σχολή Λευκωσίας, αριστεύει στα μαθήματα, ορίζεται “ευταξίας” (σχολικός επιμελητής), διαμένει στην Αρχιεπισκοπή, φορά ράσα και γίνεται ιεροψάλτης. Μάλιστα ο Σοφρώνιος τον προόριζε για ιερέα. Ερωτεύεται όμως παράφορα τη νεαρή Ελένη Φυσεντζίδη και της γράφει ερωτικά ποιήματα, “παράπτωμα” για το οποίο τιμωρείται με επιτίμιο. Η Φυσεντζίδη τον είχε ερωτευτεί τόσο που δεν παντρεύτηκε ώς τα 40 της, περιμένοντάς τον και πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του· το 1930, με άσπρα μαλλιά πλέον, διηγήθηκε από μνήμης σε δημοσιογράφο τα ποιήματα που της είχε γράψει....
Ο Μέγας Κανών του Α. Ανδρέα Κρήτης AUDIOBOOK-BINTEO
Ψάλλεται την Τετάρτη της Ε΄ εβδομάδας Νηστειών [2.4.2025]
διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου
Ο Μεγάλος Κανόνας ψάλλεται τμηματικά στα απόδειπνα των τεσσάρων πρώτων ημερών της Α’ Εβδομάδας των Νηστειών και ολόκληρος στην ακολουθία του Όρθρου της Πέμπτης της Ε’ εβδομάδας. Στις ενορίες , ωστόσο, ψάλλεται και ανεξάρτητα από τον όρθρο, ως μικρή αγρυπνία, το βράδυ της Τετάρτης μαζί με την ακολουθία του αποδείπνου. Ο Μεγάλος Κανόνας στην μορφή του έχει μια χαρακτηριστική ιδιορρυθμία. Η ιδιορρυθμία του συνίσταται στο ότι συγκρινόμενος προς τους άλλους ομοίους του κανόνες, είναι «μέγας». Μέγας στην απόλυτη του έννοια. Μεγαλύτερος δεν μπορούσε να υπάρξει· και τούτο γιατί ο ποιητής θέλησε να συνθέσει όχι τρία ή τέσσερα τροπάρια για την κάθε ωδή, όπως συνήθως έχουν οι άλλοι κανόνες, αλλά πολύ περισσότερα: τόσα, όσα είναι και όλοι οι στίχοι των ωδών, έτσι ώστε στον καθένα στίχο να αντιστοιχεί και να παρεμβάλλεται κατά την ψαλμωδία από ένα τροπάριο. 250 είναι οι στίχοι των ωδών, 250 και τα τροπάρια του Μ. Κανόνα, ενώ οι συνήθης κανόνες έχουν γύρω στα 30. Σήμερα τα τροπάρια του Μ. Κανόνα είναι κατά 30 περίπου περισσότερα από τα αρχικά. Μεταγενέστεροι υμνογράφοι πρόσθεσαν τροπάρια για την οσία Μαρία την Αιγυπτία και για τον ίδιο τον Ανδρέα.
Το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Ο Καλόγερος» πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Εφημερίδα» από τους 24 έως τις 29 Φεβρουαρίου του 1892, με τον υπότιτλο «Μικρά Μελέτη».
Ο ήρωας του έργου, ο καλόγερος Σαμουήλ, είναι υπαρκτό πρόσωπο. Πρόκειται για τον Νήφωνα, παιδικό φίλο του Παπαδιαμάντη, που είχε κατέβει στην Αθήνα για να γιατρέψει τα μάτια του κι έμεινε ως νεωκόρος στου Ψυρρή και συγκατοικούσε με τον συγγραφέα.
Οσάκις ηνοίγετο η θύρα του μικρού οικίσκου, δυσμόθεν, απέναντι της πύλης του ναού, και δύο νεάνιδες, ισχναί, χλωμαί, η μία ολίγον τι νοστιμούλα, η άλλη σχεδόν άσχημη, προέκυπτον εις το άνοιγμα, κοιτάζουσαι περιέργως τα συμβαίνοντα εις την οδόν, ή εις τους διαβάτας, ως κάμνουν τα πτωχοκόριτσα, όταν δεν έχουν εργασίαν, ή όταν η περιοδική οκνηρία διά της φαντασίας και της κεφαλής καταβή εις τους βραχίονας και την μέσην των, τότε εφαίνετο και μία πρεσβυτική μορφή γυναικός όπισθέν των, κόκκινη, στρογγύλη, όχι πολύ ερρυτιδωμένη ακόμη, ήτις πρέπει να ήτο η μήτηρ των δύο νεανίδων, και εφαίνετο ότι εις τον καιρόν της θα ήτο πολύ νοστιμωτέρα αφ’ όσον ήσαν σήμερον αι δύο κόραι της.
Τότε, απ’ αντικρύ μία των γειτονισσών, η κυρα-Κώσταινα, αγαπώσα την κακολογίαν, όσον και πάσα άλλη, έλεγε·
Η εικοσιπεντάχρονη ηρωίδα του διηγήματος, η Λαλιώ, είναι παντρεμένη με τον μπάρμπα-Μοναχάκη, ο οποίος όχι μόνο είναι κατά πολύ μεγαλύτερος, αλλά έχει και μια κόρη κατά ένα χρόνο μεγαλύτερη απ' τη νέα του σύζυγο! Η Λαλιώ έχει αναγκαστεί να ακολουθήσει τον άντρα της, στο νησί του [Σκόπελο], που βρίσκεται απέναντι από το νησί που μέχρι πρότινος έμενε με τους γονείς της [Σκιάθο]. Όμως αδυνατεί να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον και ζητά διαρκώς την επιστροφή της κοντά στους δικούς της.
Στο μεταξύ, ο δεκαοχτάχρονος Μαθιός, γείτονας της Λαλιώς, την έχει ερωτευτεί και παρά τη μεταξύ τους διαφορά ηλικίας, αποζητά κάθε ευκαιρία για να είναι κοντά της. Η πρόταση για ένα περίπατο στην παραλία του νησιού, θα αποτελέσει την αφορμή για να πάρουν μια βάρκα, με τη σκέψη να κάνουν απλώς τον κύκλο του λιμανιού, κάτι που θα μετεξελιχθεί γρήγορα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια της Λαλιώς να επιστρέψει στο νησί της...
Σημείωση:Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ ΥΠΟΝΟΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ, ΕΝΑΝ ΑΓΝΟ ΕΦΗΒΙΚΟ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ....
Ο Μανόλης ο Ντελμπεντέρης είναι το μόνο μυθιστόρημα του Εφταλιώτη, το οποίο μάλιστα δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του. Ο ήρωας είναι ένας δυναμικός και φιλόδοξος νέος από κάποιο χωριό της Μυτιλήνης, πατρίδας άλλωστε του συγγραφέα, που εγκαταλείπει τη μητέρα του και τη μνηστή του για να πάει στην Αγγλία, οραματιζόμενος πλούτη και κοινωνική δύναμη. Εκεί αλλά και σε άλλα μέρη, αναπτύσσει μια καταπληκτική εμπορική δραστηριότητα και βαδίζει από επιτυχία σε επιτυχία, τόσο στον επιχειρηματικό όσο και στον ... ερωτικό τομέα, ξεχνώντας την αρραβωνιαστικιά του η οποία τον περιμένει προσέχοντας τη μάνα του [!], ξεπερνώντας με τόλμη όλα τα εμπόδια που συναντά στο δρόμο του, παραμερίζοντας κάθε ηθικό φραγμό και ξεχνώντας φυσικά το γυρισμό του στην πατρίδα. Η μόνη σκέψη για την πατρίδα του είναι η υστεροφημία του γι΄ αυτό και φροντίζει να στέλνει τακτικά στην πατρίδα του εμβάσματα για κοινωφελείς σκοπούς. Στο μυθιστόρημά του αυτό ο Εφταλιώτης, ξενιτεμένος ο ίδιος, κατορθώνει, μέσα από μια σύνθετη πολλαπλή σκηνογραφία όπου τοποθετεί τη δράση, να αποδώσει αριστοτεχνικά την ατμόσφαιρα της πατρίδας του, πατρικού σπιτιού και κοινότητας αλλά και της ξενιτιάς [Λόντρα, Αμερική και αλλού]. Αξίζει να σημειώσουμε, διαβάζοντας και τα βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα πιο κάτω, ότι το έργο έχει και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, τουλάχιστον όσον αφορά τον κοσμοπολιτισμό του Ντελμπεντέρη
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: Ο Αργύρης Εφταλιώτης είναι το φιλολογικό ψευδώνυμο του\ποιητή και πεζογράφου Κλεάνθη Μιχαηλίδη. Ο Μιχαηλίδης γεννήθηκε στην Μήθυμνα της Λέσβου. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από τον πατέρα του Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε ιδρύσει και διατηρούσε εκεί ιδιωτικό σχολείο. Στα 1866, όμως, όμως ο πατέρας του πέθανε, οπότε τον διαδέχθηκε ο ίδιος σε ηλικία 17 ετών ως δάσκαλος στο σχολείο! Αργότερα, ο Μιχαηλίδης πήγε να εργασθεί ως έμπορος, πρώτα στην Πόλη κοντά στον θείο του Κέπετζη. Ο θείος του στη συνέχεια τον έστειλε στο Μάντσεστερ, υποκατάστημα του εμπορικού οίκου του. Στην πόλη αυτή, το εμπορικό δαιμόνιο του μελλοντικού λογοτέχνη τον ώθησε να ανοίξει δική του εμπορική επιχείρηση. Μη μπορώντας να ανταγωνισθεί τελικώς το μεγάλο κεφάλαιο, κατέληξε ως υπάλληλος στον οίκο των Ράλληδων.
Στο Μάντσεστερ γνωρίστηκε με τον Αλ. Πάλλη, του οποίου οι θέσεις πάνω στο γλωσσικό ζήτημα κλόνισαν και επηρέασαν αποφασιστικά τις αρχικές δικές του ιδέες, την πνευματική του εξέλιξη και τις πνευματικές του πεποιθήσεις από τον ακμαίο τότε λογιοτατισμό τον οποίο και πρέσβευε ο Πάλλης. Νυμφεύτηκε με την Elisa Graham. Από το Μάντσεστερ, ο Εφταλιώτης μετατέθηκε στο κατάστημα του Λίβερπουλ, και έπειτα στη Βομβάη, όπου ήδη είχε μετατεθεί ο Πάλλης. Εκεί έμεναν στο ίδιο σπίτι και μπορούσαν έτσι να ανταλλάσσουν συχνά απόψεις για τα πνευματικά και λογοτεχνικά θέματα που τους απασχολούσαν, ιδίως για το γλωσσικό. Στη Βομβάη έμαθαν για το γλωσσικό κίνημα του δημοτικισμού του Ψυχάρη, στο οποίο προσχώρησαν με ενθουσιασμό για να αποτελέσουν τη μαχητική ηγεσία του μαζί με τον Ψυχάρη. Η πίστη του Εφταλιώτη στον δημοτικισμό ενέπνευσε όλα σχεδόν τα κείμενά του. Το ψευδώνυμο του ποιητή είναι απόρροια της νοσταλγίας του: Προέρχεται από την Εφταλού, μια παραθαλάσσια τοποθεσία και σήμερα οικισμό στις βορειότερες ακτές της Λέσβου. Ο Αργύρης Εφταλιώτης πέθανε στις 25 Ιουλίου του 1923, στην Αντίμπ της νότιας Γαλλίας, όπου είχε εγκατασταθεί αναζητώντας κατάλληλο κλίμα για την κλονισμένη υγεία του. Καθώς φαίνεται από τις επιστολές του, διατήρησε ως το τέλος της ζωής του την έντονη ανάμνηση του νησιού του, που το επισκέφθηκε συνολικά 5 φορές μετά την εγκατάστασή του στο εξωτερικό.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου Άγιος
Γρηγόριος ο Παλαμάς και ΒΙΝΤΕΟ-ΑUDIOBOOK από τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα
1. O
ψαλμωδός προφήτης, απαριθμώντας τα
είδη της δημιουργίας και καθορώντας
την αποτεθειμένη σ' αυτά σοφία του Θεού,
γεμάτος θαυμασμό ολόκληρος, εκεί που
έγραφε ανεφώνησε· «πόσο μεγαλοπρεπή
είναι τα έργα σου, Κύριε, όλα τα έπλασες
με σοφία!». Σ' εμένα τώρα, που
επιχειρώ να εξαγγείλω κατά δύναμι την
σαρκική επιφάνεια του Λόγου που έκτισε
τα πάντα, ποιος λόγος θα μου αρκέση για
εξύμνησι; Εάν πραγματικά τα όντα είναι
γεμάτα θαύμα και το ότι αυτά προήλθαν
στην ύπαρξι από μη όντα είναι θείο και
πολυύμνητο, πόσο θαυμασιώτερο και
θειότερο είναι και πόσο αναγκαιότερο
είναι να υμνήται από μας το να γίνη
κάποιο από τα όντα θεός, και όχι απλώς
θεός, αλλά ο όντως ων Θεός, και μάλιστα
η φύσις μας που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε
ούτε τον χαρακτήρα κατά τον οποιίο
έγινε να φυλάξη και γι' αυτό δικαίως
απωθήθηκε στα κατώτατα μέρη της γης;
Διότι τόσο μεγάλο και θείο, τόσο απόρρητο
και ακατανόητο είναι το ότι η φύσις μας
έγινε ομόθεος και ότι δι' αυτής μας
εχαρίσθηκε η επάνοδος στο καλύτερο
ώστε τούτο και στους αγίους αγγέλους
και στους ανθρώπους, ακόμη και στους
προφήτες, αν και αυτοί βλέπουν δια
Πνεύματος, να μένη στην πραγματικότητα
ανεπίγνωστο, μυστήριο που είναι κρυμμένο
από τον αιώνα. Και γιατί αναφέρω μόνο
πριν πραγματοποιηθή; Διότι και όταν
έγινε, πάλι μένει μυστήριο, όχι βέβαια
ότι έγινε αλλά πώς έγινε· μυστήριο
πιστευόμενο αλλά μη γινωσκόμενο,
προσκυνούμενο, αλλά μη πολυπραγμονούμενο,
προσκυνούμενο δε και πιστευόμενο διά
μόνου του Πνεύματος· «διότι κανείς δεν
μπορεί να ειπή Κύριον Ιησού, παρά στο
άγιο Πνεύμα», και το Πνεύμα είναι αυτό
διά του οποίου προσκυνούμε και διά του
οποίου προσευχόμαστε, λέγει ο
απόστολος.
2. Ότι
δε το μυστήριο τούτο είναι ακατανόητο,
όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στους
αγγέλους και τους αρχαγγέλους, αποδεικνύει
σαφώς και το γεγονός που εορτάζεται
από εμάς σήμερα. Ο αρχάγγελος ευαγγελίσθηκε
στην Παρθένο τη σύλληψι· όταν δε αυτή
αναζητούσε τον τρόπο κι είπε προς αυτόν,
«πώς θα μου συμβή τούτο, αφού δεν γνωρίζω
άνδρα;», μη μπορώντας να ερμηνεύση τον
τρόπο κατά κανένα τρόπο ο αρχάγγελος,
κατέφυγε και αυτός προς τον Θεό, λέγοντας
«Πνεύμα άγιο θα έλθη σ' εσέ και δύναμις
Υψίστου θα σε επισκιάση». Όπως δηλαδή,
αν κανείς ερωτούσε τον Μωυσή, πώς
κατασκευάζεται από γη άνθρωπος, πώς
από χώμα προέρχονται οστά και νεύρα
και σάρκα, πώς αισθητήρια από αναίσθητη
ύλη, πώς πάλι άνθρωπος από την αδαμιαία
πλευρά, πώς το οστούν διαπλώθηκε και
διαιρέθηκε, ενώθηκε και συνδέθηκε, πώς
από το οστούν προήλθαν σπλάγχνα και
χυμοί διάφοροι και όλα τα άλλα; Όπως
λοιπόν, αν κάποιος ερωτούσε αυτά τον
Μωυσή, δεν θα έλεγε τίποτε περισσότερο
πλην του ότι ο Θεός είναι που έλαβε χώμα
από τη γη και έπλασε τον Αδάμ, και μια
από τις πλευρές του Αδάμ και κατασκεύασε
την Εύα, ώστε θα έλεγε μεν ποιος είναι
ο κτίστης, αλλά τον τρόπο κατά τον οποίο
έγιναν εκείνα δεν θα τον έλεγε· έτσι
και ο Γαβριήλ, ότι τον άσπορο τόκο θα
κατασκευάσουν το άγιο Πνεύμα και η
δύναμις του Υψίστου, το είπε, το πώς
όμως, δεν το είπε. Αν μάλιστα, όταν
εμνημόνευσε προηγουμένως την Ελισάβετ,
ότι συνέλαβε σε γηρατειά ενώ ήταν
στείρα, δεν είχε να ειπή τίποτε παραπάνω
πλην του ότι δεν είναι τίποτε αδύνατο
για τον Θεό, πώς θα μπορούσε να ειπή τον
τρόπο στην περίπτωσι αυτής που συνέλαβε
κι εγέννησε παρθενικά;
3. Έχει
όμως και κάτι περισσότερο το λεγόμενο
από τον αρχάγγελο προς την Παρθένο, που
ενέχει μεγαλύτερο μυστήριο· «θα έλθη»,
λέγει, «άγιο Πνεύμα σ' εσέ και δύναμις
Υψίστου θα σ' επισκιάση». Γιατί; Διότι
και το γεννώμενο δεν είναι προφήτης
ούτε απλώς άνθρωπος, όπως ο Αδάμ, αλλά
θα ονομασθή υιός του Υψίστου, σωτήρ και
λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους και
βασιλεύς αιώνιος. Όπως τους λίθους που
εξέπεσαν από κορυφή όρους και κινούνται
έως το τέλος της υπωρείας τους διαδέχονται
πολλοί κρημνοί, έτσι κι εμάς, αφού
εξεπέσαμε από τη θεία εντολή στον
παράδεισο κατεβήκαμε έως τον άδη, πολλά
δεινά μας ευρήκαν διαδοχικά. Διότι δεν
είναι μόνο η γη που ανέπτυξε αγκάθια
και τριβόλια αισθητά, κατά την κατάρα
προς τον προπάτορα, αλλά εσπαρθήκαμε
κι εμείς με τα πολυειδή αγκάθια των
πονηρών παθών και τα φοβερά τριβόλια
της αμαρτίας. Και δεν έλαβε το γένος
μας εκείνη μόνο τη λύπη την οποία
εκληροδότησε η προμήτωρ διά της προς
αυτήν κατάρας, που την κατεδίκασε να
γεννά με λύπη, αλλά και όλος ο βίος μας
έγινε σχεδόν οδύνη και λύπη.
4. Ο
Θεός όμως που μας έπλασε από ευσπλαγχνία
επέβλεψε προς εμάς φιλανθρώπως και
αφού έκλινε τους ουρανούς κατέβηκε και
παίρνοντας από την αγία Παρθένο τη φύσι
μας την ανακαίνισε και την επανέφερε,
μάλλον δε την ανεβίβασε σε θείο και
ουράνιο ύψος. Θέλοντας λοιπόν να
πραγματοποιήση αυτό, μάλλον δε να φέρη
σε πέρας την προαιώνια βουλή του σήμερα,
στέλλει τον αρχάγγελο Γαβριήλ, όπως
λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς, «στη
Ναζαρέτ προς Παρθένο μνηστευμένη με
άνδρα, του οποίου το όνομα ήταν Ιωσήφ,
από το γένος και την πατριά του Δαβίδ,
και το όνομα της Παρθένου ήταν
Μαριάμ».
5. Στέλλει
λοιπόν ο Θεός τον αρχάγγελο προς Παρθένο
και την καθιστά μητέρα του με μόνη την
προσφώνησι αν και μένει παρθένος, επειδή
βέβαια, αν συλλαμβανόταν από σπέρμα,
δεν θα ήταν νέος άνθρωπος ούτε θα ήταν
άναμάρτητος και σωτήρ των αμαρτωλών
διότι η κίνησις της σαρκός για γέννησι,
αφού μένει ανυπότακτη προς τον νου που
είναι ταγμένος να ηγεμονεύη των
λειτουργιών μας, δεν ευρίσκεται εντελώς
έξω από την αμαρτία. Γι' αυτό και ο Δαβίδ
έλεγε, «με ανομίες συνελήφθηκα και με
αμαρτίες μ' εκυοφόρησε η μητέρα μου».
Εάν λοιπόν η σύλληψις του Θεού ήταν από
σπέρμα, δεν θα ήταν νέος άνθρωπος ούτε
αρχηγός της νέας και μη παλαιουμένης
καθόλου ζωής. Αν ήταν της παλαιάς μερίδος
και κληρονόμος εκείνου του πταίσματος,
δεν θα μπορούσε να φέρη στον εαυτό του
το πλήρωμα της άφθαρτης θεότητος και
να κάμη την σάρκα του ανεξάντλητη
αγιασμού, ώστε και των προπατόρων
εκείνων ν' αποπλύνη τον μολυσμό με
περίσσεια δυνάμεως και στους επιγόνους
όλους να επαρκή γι' αγιασμό. Γι' αυτό
δεν ήλθε άγγελος ούτε άνθρωπος, αλλ' ο
ίδιος ο Κύριος ήλθε και μας έσωσε, που
συνελήφθηκε και εσαρκώθηκε σε μήτρα
Παρθένου κι έμεινε αναλλοιώτως
Θεός.
6. Έπρεπε
δε να έχη και μάρτυρα της άσπορης
συλλήψεως την Παρθένο και συνεργό σε
όσα επρόκειτο να τελεσθούν κατ' οικονομία.
Ποια είναι αυτά; Η άνοδος στη Βηθλεέμ,
όπου θα ετελείτο και ο εξαγγελλόμενος
και δοξαζόμενος τοκετός· η προσέλευσις
στο ιερό, όπου το βρέφος μαρτυρείται
Κύριος ζωής και θανάτου από τον Συμεών
και την Άννα· η φυγή στην Αίγυπτο εμπρός
στον Ηρώδη και η επάνοδος από την Αίγυπτο
κατά τις ιερές προφητείες και τα άλλα
που δεν είναι εύκολο τώρα να απαριθμήσω.
Γι' αυτά παρελήφθηκε ως μνηστήρ ο Ιωσήφ
και εστάλθηκε ο άγγελος σε παρθένο
μνηστευμένη με άνδρα ονομαζόμενο Ιωσήφ.
Την δε φράσι «από τον οίκο και την πατριά
του Δαβίδ» θα την εννοήσης και για τους
δύο· διότι τόσο η Παρθένος όσο και ο
Ιωσήφ ανέφεραν την γενεά τους στον
Δαβίδ.
7. Και
το όνομα, λέγει, της Παρθένου ήταν
Μαριάμ, που ερμηνεύεται Κυρία. Τούτο
δεικνύει και το αξίωμα της Παρθένου
και το βέβαιο της παρθενίας, και το
αλλοιώτικο και προσεκτικό και κατά
κάποιον τρόπο παναμώμητο του βίου της·
διότι, επειδή ήταν κυρίως παρθένος
φερωνύμως, είχε την πλήρη κατοχή της
αγνείας, όντας παρθένος και στο σώμα
και στην ψυχή, και κατέχοντας τις ψυχικές
δυνάμεις και όλες τις αισθήσεις του
σώματος υπεράνω κάθε μολυσμού, και
μάλιστα τόσο κυρίως και βεβαίως και
εγκύρως και καθ' όλα ιερώς όλον τον
χρόνο, όπως η κλεισμένη πύλη διατηρεί
τους θησαυρούς και το σφραγισμένο
βιβλίο διατηρεί τα γραπτά ανέγγικτα
από τους οφθαλμούς· διότι περί αυτής
έχει γραφή, τούτο είναι το σφραγισμένο
βιβλίο και αυτή η πύλη θα είναι κλεισμένη,
και κανείς δεν πρόκειται να περάση από
αυτήν.
8. Αλλά
και με άλλον τρόπο πάλι είναι Κυρία η
Παναγία κατ' αξία, ως δεσπόζουσα των
όλων, επειδή συνέλαβε σε παρθενία κι
εγέννησε θείως τον κατά φύσι δεσπότη
του παντός. Επίσης βέβαια είναι Κυρία
όχι μόνο ως ελευθέρα από δουλεία και
μέτοχος θείας κυριότητος, αλλά και ως
πηγή και ρίζα της ελευθερίας του γένους,
και μάλιστα μετά την απόρρητη και
χαρμόσυνη γέννα. Διότι αυτή που συζεύχθηκε
με άνδρα είναι μάλλον κυριευμένη παρά
κυρία, και μάλιστα μετά την περίλυπη
και οδυνηρή γέννα, κατά την αρά εκείνη
προς την Εύα, «θα γεννήσης τέκνα με
λύπη, θα εξαρτάσαι από τον άνδρα σου
και αυτός θα σε αυθεντεύη»· για να
ελευθερώση από αυτήν την αρά το ανθρώπινο
γένος η παρθενομήτωρ, λαμβάνει την χαρά
και την ευλογία δια του αγγέλου· διότι
ο άγγελος, λέγει, αφού εισήλθε είπε προς
την Παρθένο, «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο
Κύριος είναι μαζί σου, είσαι ευλογημένη
ανάμεσα στις γυναίκες»· Ο αρχάγγελος
δεν της προαγγέλλει το μέλλον λέγοντας,
ο Κύριος είναι μαζί σου, αλλά εξαγγέλλει
ό,τι έβλεπε τότε αοράτως να τελήται.
Και αντιλαμβανόμενος ότι αυτή είναι
τόπος θείων και ανθρωπίνων χαρισμάτων
και στολισμένη με όλα τα χαρίσματα του
θείου Πνεύματος, κυριολεκτικώς την
αναγόρευσε κεχαριτωμένη, βλέποντας δε
ότι ήδη έλαβε ένοικο αυτόν στον οποίο
ευρίσκονται οι θησαυροί όλων τούτων
και προορώντας την ανώδυνη κυοφορία
και την γέννα που θα εγινόταν χωρίς
ωδίνες, της απηύθυνε το «χαίρειν» κι
εβεβαίωσε ότι είναι η μόνη ευλογημένη
και ευλόγως δοξασμένη ανάμεσα στις
γυναίκες· διότι κατά την υπερβολή της
δόξας της θεομήτορος Παρθένου δεν
υπάρχει άλλη δοξασμένη, κι αν
εδοξάσθηκε.
9. Αλλά
η Παρθένος, καθώς είδε κι εφοβήθηκε
μήπως είναι κάποιος απατηλός άγγελος,
που παραπλανά τις απερίσκεπτες κατά
το παράδειγμα της Εύας, δεν έδέχθηκε
ανεξετάστως τον χαιρετισμό· και μη
γνωρίζοντας ακόμη καθαρώς τον σύνδεσμο
προς τον Θεό που ευαγγελιζόταν αυτός,
εταράχθηκε, λέγει, με τον λόγο του,
επιμένοντας σταθερά στην παρθενία,
«και διαλογιζόταν τι είδους ασπασμός
είναι αυτός»· Γι' αυτό ο αρχάγγελος
διαλύει αμέσως τον θεοφιλή φόβο της
χαριτωμένης Παρθένου, λέγοντάς της·
«μη φοβήσαι, Μαρία· διότι επέτυχες την
χάρι του Θεού». Ποια χάρι; Αυτή που είναι
δυνατή μόνο σ' αυτόν που δύναται τα
αδύνατα και εφυλάχθηκε προ των αιώνων
σε σένα μόνη. «Ιδού θα συλλάβης τέκνο».
Ακούοντας δε σύλληψι, λέγει, μη σκεφθής
καμμιά αφαίρεσι της παρθενίας, μη
στενοχωρήσαι και μη ταράσσεσαι γι'
αυτό· διότι τούτο το «ιδού θα συλλάβης»,
λεγόμενο τότε προς αυτήν που ήταν
παρθένος, υπεδείκνυε πλέον τη σύλληψι
ως συνοδοιπόρο με την παρθενία.
10. «Ιδού
λοιπόν θα συλλάβης και θα γεννήσης
υιόν»· δηλαδή παραμένοντας όπως είσαι
σήμερα και διατηρώντας ανέπαφη την
παρθενία σου, θα συλλάβης έμβρυο και
θα γεννήσης τον υιόν του Υψίστου. Τούτο
προβλέποντας και ο Ησαΐας πριν από
πολλά χρόνια, έλεγε, «ιδού η Παρθένος
θα κυοφορήση και θα γεννήση υιόν», και
«προσήλθα προς την προφήτιδα. Πώς λοιπόν
ο προφήτης προσήλθε προς την προφήτιδα;
Όπως τώρα ο αρχάγγελος προς αυτήν διότι
αυτό που είδε τώρα αυτός, τούτο προείδε
και προείπε εκείνος. Ότι δε η Παρθένος
ήταν προφήτις, που είχε προφητική χάρι,
θα το δείξη στον θέλοντα η ωδή της που
περιέχεται στο ευαγγέλιο.
11. Προσήλθε
λοιπόν, λέγει, ο Ησαΐας προς την προφήτιδα,
ασφαλώς με το προβλεπτικό πνεύμα και
συνέλαβε τέκνο, πριν έλθη ο πόνος των
ωδίνων, εξέφυγε και εγέννησε αρσενικό
τέκνο· ο δε αρχάγγελος λέγει τώρα προς
αυτήν, «θα γεννήσης υιόν και θα τον
ονομάσης Ιησούν, που ερμηνεύεται Σωτήρ·
θα είναι δε μέγας». Είπε λοιπόν πάλι ο
Ησαΐας, «θαυμαστός σύμβουλος, Θεός
ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης,
πατήρ του μέλλοντος αιώνος». Ομοίως με
αυτόν τώρα λέγει και ο αρχάγγελος,
«αυτός θα είναι μέγας και θα ονομασθή
υιός Υψίστου» (πώς δε δεν είπε, είναι
μέγας και υιός Υψίστου, αλλά θα είναι
και θα ονομασθη; Τούτο συμβαίνει διότι
ωμιλούσε περί του ανθρωπίνου προσλήμματος
του Χριστού), ενώ συγχρόνως δηλώνει ότι
και θα γνωσθή σε όλους και από αυτούς
θα κηρυχθή ότι είναι τέτοιας λογής,
ώστε ύστερα να μπορή και ο Παύλος να
λέγη, «ο Θεός εφανερώθηκε σε σάρκα,
εκηρύχθηκε στα έθνη, επιστεύθηκε στον
κόσμο». Αλλά λέγει επίσης, «θα του δώση
ο Κύριος τον θρόνο του πατρός του Δαβίδ,
και θα βασιλεύση στο γένος του Ιακώβ
επί αιώνες και της βασιλείας του δεν
θα υπάρξη τέλος»· αυτός δε, του οποίου
η βασιλεία ως αιωνία δεν έχει τέλος,
είναι ο ίδιος ο Θεός. Αλλ' αυτός έχει
και πατέρα τον Δαβίδ, επομένως είναι ο
ίδιος και άνθρωπος, ώστε αυτός που θα
γεννηθή να είναι συγχρόνως Θεός και
άνθρωπος, υιός ανθρώπου και υιός Θεού,
που ως άνθρωπος λαμβάνει την αδιάδοχη
βασιλεία από το Θεό Πατέρα, όπως είδε
και προεξήγγειλε ο Δανιήλ· «παρατηρούσα»,
λέγει, «έως ότου ετοποθετήθηκαν θρόνοι
κι εκάθησε ο Παλαιός των ημερών και
ιδού κάποιος ως υιός ανθρώπου ερχόταν
επάνω στις νεφέλες του ουρανού και
έφθασε μέχρι των Παλαιού των ημερών,
κι εδόθηκε σ' αυτόν η τιμή και η εξουσία·
και η βασιλεία του είναι βασιλεία
αιώνιος και δεν θα δοθή σε άλλον
βασιλέα».
12. Θα
καθήση δε στον θρόνο του Δαβίδ και θα
βασιλεύση στο γένος του Ιακώβ· επειδή
βέβαια ο μεν Ιακώβ είναι πατριάρχης
όλων των θεοσεβών, ο δε Δαβίδ είναι ο
πρώτος από όλους που εβασίλευσε θεοσεβώς
μαζί και θεαρέστως σε τόπο του Χριστού,
ο οποίος συνήνωσε σε μια αρχή ουράνια
και αιώνια την πατριαρχία και την
βασιλεία. Η δε χαριτωμένη Παρθένος,
μόλις ήκουσε από τον αρχάγγελο τα τόσο
εξαίσια και θεία λόγια, ότι ο Κύριος
είναι μαζί σου, και ιδού θα συλλάβης
και θα γεννήσης υιό, λέγει, «πώς θα μου
συμβή τούτο; Διότι δεν έχω σχέσεις με
άνδρα». Διότι αν και μου μεταφέρεις
πολύ πνευματικό και ανώτερο σαρκικών
παθών μήνυμα, από το άλλο μέρος μου
αναφέρεις σύλληψι στην γαστέρα και
κυοφορία και τοκετό, προσθέτεις δε για
τη σύλληψι και το ιδού· πώς λοιπόν θα
μου συμβή τούτο; Διότι, λέγει, δεν έχω
σχέσεις με άνδρα. ==========
13. Λέγει
δε τούτο η Παρθένος, όχι από απιστία,
αλλ' επειδή εζητούσε να μάθη κατά το
δυνατό πώς έχει το πράγμα· γι' αυτό και
ο αρχάγγελος λέγει προς αυτή, «Πνεύμα
άγιο θα έλθη σ' εσένα και δύναμις του
Υψίστου θα σ' επισκιάση· γι' αυτό και
το άγιο που θα γεννηθή θα ονομασθή Υιός
Θεού». Αγία βέβαια είσαι εσύ, λέγει, και
χαριτωμένη, Παρθένε· Πνεύμα δε πάλι
άγιο θα έλθη σ' εσένα, που θα ετοιμάση
και καταρτίση την θεουργία μέσα σου με
υψηλότερα προσθήκη αγιασμού· και θα
σε επισκιάση δύναμις Υψίστου, η οποία
συγχρόνως θα σε ενδυμαμώνη και δια της
επισκιάσεως σ' εσένα και της συνάφειας
με τον εαυτό της θα μορφώνη την
ανθρωπότητα, ώστε το γεννώμενο να είναι
άγιο, Υιός Θεού και δύναμις Υψίστου
μορφωμένη κατά άνθρωπο. Διότι εξ άλλου
ιδού και η Ελισάβετ η συγγενής σου, που
επέρασε όλον τον βίο της στείρα, τώρα
με την βούλησι του Θεού σε γηρατειά
παραδόξως κυοφορεί, διότι κανένα πράγμα
δεν είναι αδύνατο για τον Θεό.
14. Τι
πράττει λοιπόν προς αυτά η χαριτωμένη
Παρθένος, η θεία κατά την σύνεσι και
απαράμιλλη; Πάλι τρέχει προς τον Θεό
και απευθύνεται προς αυτόν με ευχή
λέγοντας προς τον αρχάγγελο· αν, όπως
λέγεις, έλθη σ' εμένα άγιο Πνεύμα, για
να με καθαρίση περισσότερο και να με
δυναμώση να δεχθώ το σωτήριο έμβρυο,
αν μ' επισκιάση δύναμις του Υψίστου που
θα μορφώση μέσα μου κατά τον άνθρωπο
αυτόν που φέρει την μορφή του Θεού και
θα δημιουργήση άσπορη λοχεία, αν το
γεννώμενο θα είναι άγιο και Υιός Θεού
και Θεός και βασιλεύς αιώνιος, βέβαια
τίποτε δεν είναι αδύνατο για τον Θεό,
«ιδού εγώ η δούλη του Κυρίου, ας γίνη
σύμφωνα με το λόγο σου». Κι έφυγε από
εκεί ο άγγελος, αφού άφησε στην γαστέρα
της τον ποιητή του σύμπαντος συνημμένο
με σώμα και αφού με την συνάφεια αυτή,
που εξυπηρέτησε, προξένησε την σωτηρία
του κόσμου. Έτσι και ο Ησαΐας προεικόνισε
εναργώς με όσα αξιώθηκε ήδη μακαρίως
να πάθη. Διότι αυτός δεν είδε τον Σεραφείμ
να παίρνη αμέσως τον άνθρακα από το
νοητό θυσιαστήριο του ουρανού· τούτον
τον επήρε ο Σεραφείμ με την λαβίδα, με
την οποία έγγισε και τα χείλη του,
δίδοντας την κάθαρσι. Αυτή η εμπειρία
της λαβίδας ήταν το ίδιο μ' εκείνο το
μεγάλο θέαμα που είδε ο Μωυσής, μια βάτο
που ήταν αναμμένη με πυρ και δεν
κατακαιόταν.
15. Ποιος
δεν γνωρίζει ότι εκείνη η βάτος και
αυτή η λαβίδα ήσαν σαν η παρθενομήτωρ,
που συνέλαβε μέσα της το θείο πυρ
απυρπολήτως, αφού και. εδώ αρχάγγελος
εμεσίτευε στην σύλληψι και συνήνωνε
δι' αυτής τον αίροντα την αμαρτία του
κόσμου με το ανθρώπινο γένος και με την
απόρρητη συνάφεια μας εξάγνισε; Επομένως
αυτή η παρθενομήτωρ είναι η μόνη μεθόριο
κτιστής και άκτιστης φύσεως· όσοι
βέβαια γνωρίζουν το Θεό θα αναγνωρίσουν
και αυτήν ως χώρα του αχωρήτου και αυτήν
θα υμνήσουν μετά τον Θεό όσοι υμνούν
τον Θεό. Αυτή είναι και αιτία των πριν
από αυτή και προστάτις των μετά από
αυτή και πρόξενος των αιωνίων αγαθών.
Αυτή είναι υπόθεσις των προφητών, αρχή
των Αποστόλων, εδραίωμα των μαρτύρων,
κρηπίδα των διδασκάλων. Αυτή είναι η
δόξα των επί γης, η τερπνότης των
ουρανίων, το εγκαλλώπισμα όλης της
κτίσεως. Αυτή είναι η καταρχή, η πηγή
και η ρίζα της αποθησαυρισμένης για
μας ελπίδος στους ουρανούς.
16. Αυτήν
την ελπίδα είθε ν' αποκτήσωμε όλοι εμείς
με τις δικές της προσβείες για μας, σε
δόξα του προ αιώνων γεννηθέντος από
τον Πατέρα και σαρκωθέντος κατά τους
τελευταίους αιώνες από αυτήν Ιησού
Χριστού του Κυρίου μας. Σ' αυτόν πρέπει
κάθε δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα
και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων.
Γένοιτο.
ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ AUDIOBOOK ΜΕ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ:
Βαρδιάνος στα σπόρκα ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου
Ο Βαρδιάνος στα σπόρκα (1893) είναι ένα εκτεταμένο διήγημα, μάλλον, παρά μικρή νουβέλα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Στο έργο ο Σκιαθίτης, μέγας ηθογράφος, διηγείται την ιστορία της γρια-Σκεύως, η οποία μεταμφιέζεται σε άντρα και γίνεται βαρδιάνος (φύλακας) στα σπόρκα (μολυσμένα, επιχό-λερα καράβια υπό καθεστώς καραντίνας), προκειμένου να σώσει το γιο της.
Ιστορικός πυρήνας του διηγήματος είναι η χολέρα που έπληξε ολόκληρη την Ευρώπη το 1865 και τα αυστηρά μέτρα προφύλαξης που έλαβε τότε η ελληνική κυβέρνηση. Το διήγημα ωστόσο δεν αναδίδει οσμή θανάτου, όπως εύστοχα είχε επισημάνει και η "Ακρόπολις" (13.8.1893) που το φιλοξένησε σε συνέχειες, στο σχετικό εισαγωγικό σημείωμά της: «Πρόκειται περί χολερικών αναμνήσεων. Αλλά μακράν πας φόβος. Εις τον "Βαρδιάνον" δεν εκτυλίσσονται στυγναί και απαίσιαι εικόνες τόπων ερημουμένων υπό της χολέρας. Δεν προβάλλει εις την ιστορίαν αυτήν η απελπισία και το πένθος της χολέρας. Ο "Βαρδιάνος" δεν είναι συρραφή απελπιστικών εικόνων· είναι διήγημα έχον μεν βάσιν χολερικάς αναμνήσεις, αλλ' εξεικονιζομένας υπό του τερπνού και ευθύμου καλάμου του συγγραφέως. Η φιλοσοφία του κ. Παπαδιαμάντη είναι εύθυμος, και αν που εις τον "Βαρδιάνον" εκτίθεται καμία εικών λυπηρά, [όπως ο θάνατος της νεαρής μάνας με τα μικρά της, θα προσθέταμε εμείς], έπεται όμως αμέσως άλλη ευχάριστος, απολαυστική, γελαστή [όπως επί παραδείγματι η διασκεδαστική περιγραφή των κωμικών φωνών του κυρίου Βουνδ, του Γερμανού ιατρού] .
Εν τω όλω του το νέον διήγημα θα κατακτήση, είμεθα βέβαιοι, τους αναγνώστας του, και καθ' ας ημέρας δεν λείπει ο λόγος περί χολέρας, ο "Βαρδιάνος" θα αποτελέση εύθυμον αντίρροπον κατά του φόβου και της λύπης ην γεννά η ανάγνωσις των περί των προόδων της φοβεράς νόσου ειδήσεων», ολοκληρώνει η εφημερίδα του Γαβριηλίδη.
Κάποτε έκανε ως σειρά ρεκόρ τηλεθέασης! Οι έμποροι των εθνών του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη Μυθιστόρημα - ΑUDIOBOOK
Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου
Οι έμποροι των εθνών είναι μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Όπως όλα τα βιβλία του συγγραφέα είναι γραμμένο στη γνωστή ιδιαίτερη καθαρεύουσα του Παπαδιαμάντη όπου σε αντίθεση με τα διηγήματα του, εδώ και οι διάλογοι είναι σε καθαρεύουσα και όχι σε καθομιλουμένη. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Μη Χάνεσαι του Βλάση Γαβριηλίδη, σε συνέχειες, από τις 8 Νοεμβρίου του 1882 μέχρι τις 8 Φλεβάρη του 1883. Σε βιβλίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 1922, από τις εκδόσεις Τύπος του Δ. Π. Ταγκόπουλου.
Το έργο διαδραματίζεται στο διάστημα 1199 με 1207, παραμονές της Δ΄ Σταυροφορίας, όταν Ενετοί και Γενοβέζοι πειρατές εξορμούν για να κυριαρχήσουν στις Κυκλάδες. Στο βιβλίο, παράλληλα με το ερωτικό δράμα, περιγράφεται και το κλίμα της εποχής όπου «οι έμποροι των εθνών» με βασικό κίνητρο τη δίψα για χρήμα, καταφεύγουν σε ωμότητες και αυθαιρεσίες. Ο Ιωάννης Μούχρας, ένας Βυζαντινός άρχοντας της Νάξου αλλά και πειρατής ο ίδιος, σώζει τον Ενετό Μάρκο Σανούτο από τους Γενοβέζους πειρατές, και τον φιλοξενεί στο σπίτι του. Ο Ιωάννης έχει για σύζυγο την Αυγούστα, που ζει μια ζωή πολυτελή αλλά μονότονη, περιμένοντας τον άντρα της να γυρίσει από τις επιδρομές του. Ο Σανούτος, που είναι ένας φιλήδονος και μηδενιστής γόης, την αποπλανεί, και κάποια στιγμή απάγει την Αυγούστα στη Βενετία. Ένα πάθος ξεκινάει ανάμεσα στον Σανούτο και την Αυγούστα, η οποία όμως στη συνέχεια μη αντέχοντας τη φιληδονία του, δραπετεύει για να κλειστεί σε μοναστήρι, στην Πάτμο. Ο Μούχρας προσπαθεί να βρει και να εκδικηθεί τον Σανούτο, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Στο τέλος η Αυγούστα πηγαίνει στη ναυαρχίδα του Σανούτου, αλλά δεν τον βρίσκει εκεί. Ο Μαύρος, ένας βοηθός του, με μια αναπάντεχη και αυθαίρετη εντολή του Σανούτου, δίνει τη δραμτική λύση....
Οι φόνοι της οδού Μοργκ του Έντγκαρ Άλαν Πόε ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK +ΒΙΝΤΕΟ
διαβάζει ο Κων/νος Αθ. Οικονόμου
Ο Ντυπέν ανακρίνει τον ύποπτο ναυτικό
από εικονογράφηση του 1909
Το έργο πρωτοδημοσιεύτηκε σε περιοδικό της Φιλαδέλφειαςτων ΗΠΑ το 1841.Είναι το πρώτο σύγχρονο έργο αστυνομικής λογοτεχνίας.
Στο έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά ο ντετέκτιβ που δημιούργησε ο Πόε, ο Αύγουστος Ντυπέν, που με τη σπάνια αναλυτική του ικανότητα και τη δημιουργική φαντασία του καταφέρνει να διαλευκάνει το μυστήριο μιας διπλής δολοφονίας στο Παρίσι, ακατανόητης για την αστυνομία. Ο Ντυπέν επανεμφανίζεται και σε στα άλλα αστυνομικά διηγήματα του Πόε. Ο Ντυπέν φαίνεται ως μια προδρομική μορφή των μελλοντικών ανάλογων ηρώων της αστυνομικής λογοτεχνίας [Σέρλοκ Χολμς, Ηρακλής Πουαρώ, κ.ά.
Από εικονογράφηση του 1870
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Παρίσι του 19ου αιώνα. Ωστόσο, τα περισσότερα από τα μέρη που αναφέρονται στο διήγημα, συμπεριλαμβανομένης της οδού Μοργκ, είναι φανταστικά.
Ο Ντυπέν και ο αφηγητής διαβάζουν με μεγάλο ενδιαφέρον τις αφηγήσεις των εφημερίδων για μια άγρια διπλή δολοφονία. Η κυρία Λ' Επαναί και η κόρη της βρέθηκαν νεκρές στο σπίτι τους στην οδό Μοργκ. Η μητέρα βρέθηκε στην αυλή πίσω από το σπίτι, με πολλά σπασμένα οστά και τον λαιμό της τόσο βαθιά κομμένο που το κεφάλι της αποκολλήθηκε όταν το πτώμα μεταφέρθηκε. Η κόρη βρέθηκε στραγγαλισμένη και στριμωγμένη ανάποδα στην καμινάδα του τζακιού. Οι δολοφονίες συνέβησαν σε ένα δωμάτιο του τέταρτου ορόφου που ήταν κλειδωμένο από μέσα. Στο πάτωμα βρέθηκαν ένα ματωμένο ξυράφι, ματωμένες τούφες γκρίζα μαλλιά και δύο σακούλες με χρυσά νομίσματα.
Από εικονογράφηση του 1899
.. Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για το έγκλημα, ούτε καν μια εύλογη εξήγηση. Τα παράθυρα είναι κλειστά και φραγμένα από μέσα και κανείς δεν κατάφερε να ξεφύγει από την πόρτα αφού ο κόσμος ακούγοντας τις κραυγές έσπευσε σε βοήθεια και ως εκ τούτου αποτελεί μυστήριο για την αστυνομία το πώς ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι διέφυγαν από τη σκηνή. Η απρόσμενη εξέλιξη που θα ακολουθήσει στα ... ακουστικά μας:
Ένα ακόμα μυθιστόρημα του Ξενόπουλου με θέμα την ανθρώπινη καρδιά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα βιβλίο σχεδόν "άγνωστο" στους πολλούς. Ένα μυθιστόρημα μάλλον παράξενο. Πλημμυρισμένο όμως με παλμό. Θεμελιωμένο σε καταστάσεις παράξενες, αλλά και πραγματικές. Ένα έργο στο οποίο συγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται, ο έρωτας, ο ανταγωνισμός, η απιστία και η μοίρα, για να συνθέσουν τελικά μια μεγάλη και ίσως απρόσμενη ευτυχία.
Η τύχη απ΄την Αμέρικα 1901 του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK
Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου
Η Τύχη απ’ την Αμέρικα είναι διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παναθήναια, σε δύο συνέχειες, στις 30 Ιουνίου και στις 15 Ιουλίου 1901. Σε βιβλίο εκδόθηκε το 1912 από τις εκδόσεις Γ. Φέξη στη συλλογή «Χριστουγεννιάτικα διηγήματα» που περιλαμβάνει συνολικά οχτώ διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Συγκαταλέγεται στα Σκιαθίτικα διηγήματα του συγγραφέα και περιλαμβάνει πολλά ηθογραφικά στοιχεία.
Η τύχη απ’ την Αμέρικα μαζί με το διήγημα Ο Αμερικάνος διασκευάστηκαν σε κινηματογραφική ταινία σε σκηνοθεσία Νέστορα Μάτσα με τίτλο Ο μετανάστης.
Το διήγημα αναφέρεται στην ιστορία της οικογένειας του βαρελά μαστρο-Στεφανή και την τύχη των παιδιών του. Με τη γυναίκα του Ασημίνα έχουν αποκτήσει δύο γιους, τον Στάθη και τον Θανάση, και τέσσερις κόρες τους: Ελένη, Ροδαυγή, Μαργαρώ και Αφέντρα. Ο Στάθης νωρίς εγκατέλειψε το σχολείο, έμαθε την τέχνη του βαρελά κοντά στον πατέρα του αλλά από 15 χρονών έγινε ναυτικός, επέστρεφε συχνά στο νησί, παντρεύτηκε και «έγινε καλός και φρόνιμος άνθρωπος». Ο Θανάσης επίσης εγκατέλειψε το σχολείο, εργάστηκε στα καράβια, σύντομα όμως ξενιτεύτηκε στην Αμερική, από όπου μετά από κάποια γράμματα δεν έδωσε σημεία ζωής για πολλά χρόνια. Στη συνέχεια, ο αφηγητής μας εξιστορεί την τύχη των κοριτσιών: Η Ροδαυγή έπεσε σε πηγάδι και βρήκε το θάνατο σε παιδική ηλικία. Η πρωτότοκη Ελένη αρρώστησε από τον καημό της και πέθανε φθισική, όταν ο αρραβωνιαστικός της Παναγής διέλυσε τον αρραβώνα τους και προτίμησε να παντρευτεί τη 18χρονη και πιο ωραία αδερφή της, τη Μαργαρώ. Η μικρότερη κόρη, η Αφέντρα, μεγαλώνει με την ιδέα της λαμπρής επιστροφής του αδερφού της Θανάση, που όταν γυρίσει πλούσιος από την Αμερική θα την προικίσει κατάλληλα, όπως της λέει η μάνα της η Ασημίνα, η οποία, προσπαθώντας να πνίξει τον καημό της για τον ξενιτεμό του γιου της συνηθίζει να λέει: «τῆς Ἀφέντρας μου ἡ τύχη, θά ᾽ρθῃ ἀπ᾽ τὴν Ἀμέρικα».
Η τύχη της Αφέντρας λίγο έλειψε να συναντήσει αυτή των δύο μεγαλύτερων άτυχων αδελφών της, μετά από ένα επεισόδιο που της συνέβη και την αρρώστησε για καιρό από τον τρόμο, όταν η Επαρχίνα, μια ηλικιωμένη θεία της, την ανάγκασε να μπει στον τάφο που είχε ετοιμάσει για τον εαυτό της.
Στη συνέχεια, η αφήγηση επικεντρώνεται στο νόστο του Θανάση από την Αμερική: μόλις έλαβαν το γράμμα του και πριν φθάσει ακόμη στο νησί, άρχισαν να έρχονται τα προξενιά για την Αφέντρα. Ωστόσο, ο Θανάσης, μετά από 17 χρόνια απουσίας, επιστρέφει στο νησί βαριά άρρωστος, φθισικός, όπως αποφάνθηκαν οι γιατροί της Αθήνας που επισκέφθηκε. Από τα χρήματα που έχει φέρει μαζί του, διαθέτει μεγάλο μέρος για τον γάμο της αδερφής του με τον Γρηγόρη, που έχει εμπορικό κατάστημα και με τα χρήματα της προίκας σκοπεύει να επεκτείνει. Λίγο πριν τον γάμο, ο μεγάλος αδερφός, ο Στάθης, και ο γαμπρός «διεφώνησαν ὡς πρὸς τὸ ποσὸν τῆς μετρητῆς προικός», ο γαμπρός ζητούσε 1.000 δραχμές επί πλέον, ο Θανάσης συμφώνησε αλλά ο Στάθης πρότεινε να του το δώσουν μετά τον γάμο σαν πανωπροίκι.
Η οικογένεια δίνει στην Αφέντρα προίκα το σπίτι τους και ο άρρωστος Θανάσης με τους γονείς του μεταφέρονται σε ένα γειτονικό σπιτάκι. Ο Στάθης αρπάζει τον χαρτοφύλακα με τα χρήματα που ο Θανάσης φυλάει κάτω από το μαξιλάρι του. Μετά τον γάμο, ο Θανάσης παρακολουθεί το μεγαλοπρεπές γλέντι από το παράθυρο, καθώς δεν μπορεί να παρευρεθεί. Κατά τη διάρκεια του χορού, ανακαλύπτει την κλοπή, έχει μια επιδείνωση της υγείας του και την επομένη πεθαίνει. Η μητέρα του Ασημίνα απαγορεύει τα μοιρολόγια γιατί είναι η πρώτη μέρα του γάμου της κόρης της, ο Στάθης κρατά για τον εαυτό του τα χρήματα και δεν δίνει τα συμφωνημένα στον γαμπρό του... Όσο για τη συνέχεια ... καλή ακρόαση!
Στέλλα Βιολάντη του Γρηγόριου Ξενόπουλου Ηχοβιβλίο-ΑUDIOBOOK
Διαβάζει ο Κων/νος Αθ. Οικονόμου
Η Στέλλα Βιολάντη είναι τρίπρακτο θεατρικό δράμα του Γρηγόρη Ξενόπουλου. Γράφτηκε το 1901 ως διήγημα με τίτλο ''Έρως Εσταυρωμένος''. Το 1909 ο ίδιος ο συγγραφέας διασκεύασε το διήγημα σε θεατρικό έργο.
Το έργο, μέσα από τον έρωτα της Στέλλας Βιολάντη με έναν νέο, διαπραγματεύεται τη σύγκρουση μεταξύ πατέρα που θέλει να επιβάλλει τον δικό του τρόπο σκέψης και κόρης που θέλει να αποφασίζει η ίδια για τη ζωή της. Στο έργο στιγματίζεται η αυταρχικότητα του πάτερ-φαμίλια, που τότε είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου προς τα υπόλοιπα εξαρτώμενα από αυτόν μέλη της οικογένειάς του.
Πρωτοπαρουσιάστηκε στην αθηναϊκή σκηνή το καλοκαίρι του 1909 με πρωταγωνίστρια τη Μαρίκα Κοτοπούλη και έγινε μεγάλη επιτυχία. Με το πέρασμα του χρόνου έγινε από τα κλασικά του ελληνικού θεατρικού ρεπερτορίου. Το θεατρικό έγινε το 1931 και κινηματογραφική ταινία, σε σενάριο του ίδιου του Ξενόπουλου, σε σκηνοθεσία Ιωάννη Λούμου και με πρωταγωνίστρια την Ελένη Παπαδάκη από την Ελλάς Φιλμ του Τάκη Μεγαρίτη. Εκτός από την Παπαδάκη, στην ταινία έπαιζαν οι Αθανάσιος Μαρίκος, Φλερί Φριτς, Στέφανος Νέζερ, Αιμιλία Μαρίκου, Γεώργιος Πλούτης, Ευτυχία Παυλογιάννη, Χρήστος Γεωργιάδης, Καίτη Αρσένη και Τιτίκα Σοφιάδου.
Το διήγημα
Το διήγημα με τίτλο «Έρως εσταυρωμένος» πρωτοτυπώθηκε στο περιοδικό Παναθήναια το 1901. Η ανάμνηση ενός περιστατικού που συνέβη πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα της εποχής του, δηλαδή το ότι δυο αδέλφια σκότωσαν την αδερφή τους στο ξύλο γιατί είχε ερωτευτεί κάποιον που δεν ήθελε η οικογένεια, συμπαρέσυρε στη μνήμη του συγγραφέα και άλλα παρόμοια περιστατικά που είχε ακούσει και στη Ζάκυνθο όταν ήταν μικρός και στη Πάτρα και αλλού, και του έδωσαν το υλικό για να γράψει το διήγημα Ο εσταυρωμένος έρωτας της Στέλλας Βιολάντη.
Γράφει ο Παλαμάς σχετικά:
Ψυχή του θρήνου,
του μαρτυρίου και της θυσίας,
Στέλλα Βιολάντη!
Μες στο μοσκοβόλο νησάκι που ανασαίνει
Με την πνοή του γιασεμιού και με του κρίνου,
Ω φλόγα ερωτική πλατιά χυμένη!
Επέταξε η ψυχή σου
Μες από την ανήμερη τη φυλακή σου,
για να ομορφύνει κάποια κόλασιν
Ιστορισμένη
από κανένα Δάντη,
Στέλλα Βιολάντη!
[ποίημα του Κωστή Παλαμά].
Όταν ο ποιητής Κωστής Παλαμάς διαβάζει το διήγημα στο περιοδικό, εμπνέεται και γράφει το ποίημα Ψυχή του θρήνου, του μαρτυρίου και της θυσίας. Ο Παλαμάς το στέλνει χειρόγραφο στον Ξενόπουλο, σαν δώρο, και εκείνος το εντάσσει στο θεατρικό του. Μάλιστα, στην πρώτη παράσταση, το ποίημα το απήγγειλε η ηθοποιός Στέλλα Γαλάτη, στην αρχή του έργου. Σε βιβλίο τυπώνεται για πρώτη φορά το 1903 από τις εκδόσεις του Ανέστη Κωνσταντινίδη, στη συλλογή με τα διηγήματα του συγγραφέα, με τον πρωτότυπο τίτλο του.
Σε πρώτη αυτοτελή έκδοση τυπώνεται το 1914 από τον εκδοτικό οίκο του Γεωργίου Φέξη. Από τις εκδόσεις Κολλάρου, τυπώνεται το 1923, το διήγημα και το δράμα μαζί. [σχετικά Βικιπαίδεια]
του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK
Διαβάζει ο ίδιος
Είναι ο πρώτος τόμος της τοπικής-Θεσσαλικής Ιστορίας του Κων/νου Οικονόμου. Ο τόμος αφορά τους θεσσαλικούς Μύθους και το ηρωικό υπόστρωμα της περιοχής. Θα ακολουθήσουν εν ευθέτω χρόνω και οι υπόλοιποι τρεις τόμοι της σειράς σε μορφή AUDIOBOOK. Πάντως στα τοπικά βιβλιοπωλεία και όχι μόνο, κυκλοφορούν οι τόμοι του έργου.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
%20-%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE.jpg)
