Σαν σήμερα 28.11.[1943] Η Διάσκεψη της Τεχεράνης Η αρχή του τέλους για την ήττα του Άξονος Από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου

 

Ε   π   τ   ά      η   μ  έ  ρ  ε   ς

Σαν σήμερα 28.11.[1943] Η Διάσκεψη της Τεχεράνης

Η αρχή του τέλους για την ήττα του Άξονος

Από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου

   

Οι τρεις ηγέτες σε ένα διάλειμμα της διάσκεψης.

   Η Διάσκεψη της Τεχεράνης, που διεξήχθη από 28 Νοεμβρίου έως 1η Δεκεμβρίου 1943, ήταν η πρώτη συνάντηση των λεγόμενων «Τριών Μεγάλων» του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: Φράνκλιν Ρούζβελτ (ΗΠΑ), Ουίνστον Τσώρτσιλ (Βρετανία) και Ιωσήφ Στάλιν (ΕΣΣΔ). Οι κύριες αποφάσεις περιλάμβαναν τον συντονισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του Άξονα, τη δημιουργία ενός διεθνούς οργανισμού για τη διατήρηση της ειρήνης (που αργότερα έγινε ο ΟΗΕ) και την ενίσχυση της γιουγκοσλαβικής αντίστασης. Συγχρόνως απορρίφθηκε η πρόταση για διαμελισμό της Γερμανίας και συμφωνήθηκε η εκμηδένιση του γερμανικού μιλιταρισμού και ναζισμού.

Η Διάσκεψη της Τεχεράνης, ήταν ουσιαστικά η πρώτη συνάντηση των «Τριών Μεγάλων» του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι κύριες αποφάσεις περιλάμβαναν τον συντονισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του Άξονα, τη δημιουργία ενός διεθνούς οργανισμού για τη διατήρηση της ειρήνης (που αργότερα έγινε ο ΟΗΕ) και την ενίσχυση της γιουγκοσλαβικής αντίστασης.

Το 1943, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη με τους μεγάλους Συμμάχους να μάχονται ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα. Διαφαινόταν ότι η πλάστιγγα της νίκης θα έγερνε υπέρ των Συμμάχων. Όλα όμως παρέμεναν ρευστά και πολλά θα κρίνονταν από τη μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση που ήθελαν οι Σύμμαχοι να διεξάγουν στο Δυτικό Μέτωπο, ως ένα τελικό και αποφασιστικό χτύπημα κατά των Ναζί. Ήταν πλέον απαραίτητο οι τρεις ηγέτες να βρεθούν, για πρώτη φορά, στο ίδιο δωμάτιο, και να συμφωνήσουν στην χάραξη της στρατηγικής τους, έτσι φθάσαμε στη Διάσκεψη της Τεχεράνης.

Ο Αυστραλός ανταποκριτής του ΒBC Τσ. Γουίλμοτ γράφει σχετικά στα απομνημονεύματά του [Μάιος 1952/ΤΟ ΒΗΜΑ}:

«Τον Δεκέμβριο του 1942, ο Ρούσβελτ και ο Τσώρτσιλ ειδοποίησαν τον Στάλιν ότι θα πρέπει να πραγματοποιηθή τριμερής διάσκεψις κατά την οποίαν θα καθορισθή η μελλοντική στρατηγική των Συμμάχων. Ο κ. Τσώρτσιλ εις τηλεγράφημά του προς τον Στάλιν έλεγε τα εξής: Απεφασίσαμε να επιτεθώμεν εναντίον της Γερμανίας, με όλας μας τας δυνάμεις, εντός του 1943. Ο Στάλιν απήντησεν ότι ευχαρίστως δέχεται να συμμετάσχη εις τριμερή διάσκεψιν, αλλά εξέφρασε την λύπην του διότι λόγω της στρατιωτικής καταστάσεως δεν δύναται ούτε επί μίαν ημέραν να εγκαταλείψη την Σοβιετικήν Ένωσιν.. Εις την απάντησίν του, έλεγε:

   Επιτρέψετέ μου να εκφράσω την πεποίθησίν μου ότι αι υποσχέσεις διά το δεύτερον μέτωπον, αι οποίαι εδόθησαν από σας, κύριε Πρόεδρε και από τον κ. Τσώρτσιλ, θα πραγματοποιηθούν και ότι την άνοιξιν του 1943, αι δυνάμεις της Μεγάλης Βρεττανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών θα ανοίξουν το δεύτερον μέτωπον. Η υπόσχεση στην οποία αναφέρεται ο Στάλιν αφορά την υποχρέωση που είχαν αναλάβει οι Δυτικοί (ΗΠΑ και Βρετανία) να πραγματοποιήσουν ισχυρή επίθεση στις γερμανικές θέσεις στη Δυτική Ευρώπη προκειμένου να αποσπαθούν γερμανικές δυνάμεις από το Ανατολικό Μέτωπο και να διευκολυνθούν έτσι οι Σοβιετικές Δυνάμεις που ως τότε σήκωναν το μεγάλο βάρος της ανάσχεσης των Ναζί στην Ανατολική Ευρώπη.

Μετά από αρκετές διαβουλεύσεις, τηλεγραφήματα και επιμέρους συσκέψειςήρθε η ώρα της κοινής συνάντησης. Τα σχέδια διά την επίθεσιν εις την Δύσιν συνεπληρούντο και το γεγονός αυτό καθιστά απαραίτητην μίαν συνάντησιν των Μεγάλων. Η συνάντησις ωρίσθη να γίνη εις την Τεχεράνην. Προηγουμένως, οι κ.κ. Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ συνηντήθησαν εις το Κάιρον και έλαβαν αποφάσεις σχετικώς με τον πόλεμον εναντίον της Ιαπωνίας.

Ο Ρούσβελτ για τον Στάλιν: »Όταν ο Ρούσβελτ έφθασεν εις την Τεχεράνην, επίστευεν ότι θα του ήτο πολύ ευχερές να διαπραγματευθή με τον Στάλιν. Άλλωστε, εις μίαν επιστολήν του προς τον κ. Τσώρτσιλ, είχεν αναφέρει ότι μπορεί και συνεννοείται με τον Στάλιν καλύτερα από το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και το Φόρεϊν Όφφις. Η αισιοδοξία αυτή του προέδρου Ρούσβελτ και η πεποίθησίς του ότι ο Στάλιν ενδιεφέρετο μόνον διά την ασφάλειαν της χώρας του, επηρέασαν αποφασιστικώς τας συνομιλίας. Εις την πρώτην συνάντησίν του με τον Στάλιν, η οποία έγινε χωρίς να παρίσταται ο κ. Τσόρτσιλ, ο πρόεδρος Ρούσβελτ εξέθεσε τα γενικά σχέδιά του διά την διεξαγωγήν του πολέμου και την οργάνωσιν του μεταπολεμικού κόσμου.

Ο Στάλιν για τον Ρούσβελτ: »Ο Στάλιν έμεινε ικανοποιημένος από την συνάντησιν και επρότεινεν όπως ο Ρούσβελτ προεδρεύη εις όλας τας συσκέψεις των τριών Μεγάλων. Το ίδιο βράδυ εκάλεσε τον Ρούσβελτ να γευματίση μαζί του εις το μέγαρον της σοβιετικής πρεσβείας. Είπε μάλιστα ότι τούτο είναι απαραίτητον να γίνη διότι είχε πληροφορίας ότι οι Γερμανοί είχαν καταστρώσει σχέδιον διά να δολοφονήσουν τον Ρούσβελτ και ότι έπρεπε ο πρόεδρος να μην ευρίσκεται εις το μέγαρον της Αμερικανικής πρεσβείας. Την επομένην επραγματοποιήθη συνάντησις των τριών Μεγάλων και ο Στάλιν ετόνισεν ότι ενδιαφέρεται να πραγματοποιηθή το ταχύτερον το σχέδιον “Όβερλοντ”. Ταυτοχρόνως είπεν ότι θα ήτο πρόθυμος να κηρύξη τον πόλεμον εναντίον της Ιαπωνίας, μόλις ο γερμανικός στρατός κατέρρεε. Η δήλωσις αυτή προεκάλεσε ικανοποίησιν εις τος Αμερικανούς. Ο Τσώρτσιλ επέμεινεν όπως οι Σύμμαχοι αποβιβασθούν εις την Ελλάδα και βοηθήσουν τον Τίτο, συγχρόνως δε εξασφαλίσουν τα ιταλικά αεροδρόμια της κοιλάδας Πο εις την Ιταλίαν. Κανένα από τα σχέδια αυτά δεν ενδιέφερε τον Στάλιν. Κατά την άποψιν του, συμμαχικαί αποβάσεις θα έπρεπε να γίνουν εις την νότιαν Γαλλίαν και όχι εις τα Βαλκάνια. Ήτο προφανές ότι οι Ρώσσοι δεν επεθύμουν την παρουσίαν αγγλοαμερικανικών στρατευμάτων εις την Βαλκανικήν χερσόνησον [προφανώς για να νέμονται οξ ίδιοι μεταπολεμικά τον χώρο αυτό!] Αντιθέτως, ήθελαν να συγκεντρώσουν οι Σύμμαχοι τας προσπαθείας των εις την Δυτικήν Μεσόγειον. Ο Ρούσβελτ επίστευσεν ότι εξησφάλισε την φιλίαν του Στάλιν και το γεγονός αυτό ήσκησε μεγάλην επιρροήν εις την πολιτικήν την οποίαν ηκολούθησε μέχρι της διασκέψεως της Γιάλτας. Γενικώς, ο πρόεδρος Ρούσβελτ επίστευεν ότι η διάσκεψις της Τεχεράνης είχεν ευνοϊκά αποτελέσματα διά τας Δυτικάς Δυνάμεις εφόσον κατ’ αυτήν εξησφαλίσθη η συμμετοχή της Ρωσσίας εις τον πόλεμον εναντίον της Ιαπωνίας. Τας πολιτικάς συνεπείας της διασκέψεως αυτής μόνον ο κ. Τσώρτσιλ είχε προβλέψει. Και είχεν εκφράσει τας ανησυχίας του διά το γεγονός ότι τα Βαλκάνια και η Κεντρική Ευρώπη, θα έπιπταν εις την ρωσσικήν σφαίραν επιρροής».

   

Ρωσικό αναμνηστικό γραμματόσημο 80 έτη μετά.

   Τον Αύγουστο του 1951, «ΤΟ ΒΗΜΑ» δημοσιεύει την καταγραφή των συγκεκριμένων γεγονότων, από τον στρατηγό Ομάρ Μπράντλεϋ, επιτελάρχη Εθνικής Άμυνας των ΗΠΑ: «Οι αρχηγοί του κοινού συντονιστικού επιτελείου ανεχώρησαν από το Κάϊρον αεροπορικώς διά την Τεχεράνην. Ο Στάλιν εδήλωσεν ότι μετά την ήτταν της Γερμανίας η Σοβιετική Ένωσις εσκόπευε να συμμετάσχη και αυτή ενεργώς του πολέμου κατά της Ιαπωνίας. Ακολούθως, αντιπαρερχόμενος το ιταλικόν μέτωπον, το οποίον εθεωρούσεν ως ένα τοπικόν περισπασμόν ο Στάλιν εδήλωσεν, ότι το κατάλληλον σημείον διά μίαν επίθεσιν των συμμάχων ευρίσκει εις την βορειοδυτικήν εσχατιάν της Γαλλίας, εις την εντεύθεν ακτήν της Μάγχης. Έτσι ελήφθη η τελική απόφασις. Ύστερα από συζητήσεις, υπεκφυγάς, περισπασμούς και σύγχυσιν δύο ετών, η επιχείρησις ΟΒΕΡΛΟΡΝΤ, δηλαδή η απόβασις εις την επί της Μάγχης γαλλικήν ακτήν, απέβη οριστικώς και ανεκκλήτως η κλεις της στρατηγικής των συμμάχων εις τον πόλεμον της Ευρώπης.

Οι Κορύβαντες από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

Οι Κορύβαντες

από τον Κωνστανίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

   

   ΓΕΝΙΚΑ: Οι Κορύβαντες, σύμφωνα με την κύρια μυθική διήγηση, υπήρξαν οι «πρώτοι άνθρωποι» πάνω στη Γη, ενώ, κατά μία άλλη εκδοχή, ήταν υπερφυσικές οντότητες που γεννήθηκαν πριν γεννηθούν οι ολύμπιοι θεοί. Οι Κορύβαντες αναφέρονται συνήθως ως εννέα ή δέκα, άλλοτε ως τρεις, αλλά συχνά, και ιδιαίτερα στις γενεαλογικές παραδόσεις, γίνεται λόγος για έναν και μόνο Κορύβα ή Κύρβα.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ: Την πρώτη και κύρια μυθική εκδοχή ενισχύει η μαρτυρία ότι οι Κορύβαντες αποκαλούνταν ήταν “δενδροφυείς”. Σύμφωνα όμως με άλλη παράδοση, οι Κορύβαντες γεννήθηκαν από τα δάκρυα του Δία, δηλαδή από τη βροχή, που γονιμοποιεί τη γη. Άλλες δευτερεύουσες παραδόσεις λένε ότι οι Κορύβαντες ήταν απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων [Στράβων]¹ ή γιοι της Ρέας². Επειδή οι Κορύβαντες σχετίζονταν στενά με τη λατρεία της Κυβέλης, αναφέρονται συχνά ως γιοι της, τους οποίους απέκτησε με κάποιο ανώνυμο ήρωα της Σαμοθράκης³. Αντιθέτως, στη Ρόδο θεωρούντο παιδιά του Ηλίου και της Αθηνάς, ενώ στη Σαμοθράκη γιοι του Απόλλωνα και της Ρυτίας. Άλλοι θεωρούσαν τους Κορύβαντες θεότητες της αγροτικής υπαίθρου, γιους του αγροτικού θεού Σώκου⁴ και της Ορεάδος Νύμφης Κόμβης. Η σύνδεση των Κορυβάντων με τον χορό οδήγησε στη σκέψη ότι ίσως είχαν σχέση με τις Μούσες, γι΄αυτό πολλοί αρχαίοι συγγραφείς τους καταγράφουν ως γιους της Θάλειας και του Απόλλωνα⁵, ή του Δία και της Καλλιόπης. Οι Κορύβαντες αναφέρονται και ως γιοι του Κρόνου, ενώ κατά τους νεότερους Ορφικούς κατάγονταν από την Περσεφόνη. Ο επικός ποιητής Νόννος διασώζει κάποια από τα ονόματα των Κορυβάντων: Πρυμνέας, Μίμας, Άκμων, Δαμνέας, Ωκύθους, Μελισσεύς, Ιδαίος. Μακρινός απόγονος των Κορυβάντων ήταν και ο πρώτος βασιλιάς της Εύβοιας, Άβαντας. Αξίζει να αναφέρουμε πως κάποιοι μεμονωμένοι μυθικοί συγγραφείς αναφέρουν οτι οι Κορύβαντες πήραν το όνομά τους από τον Κορύβαντα, γιό του Ιασίωνα και της Κυβέλης, που πρώτος δίδαξε τις τελετουργίες προς τιμήν της Κυβέλης στους κατοίκους της Φρυγίας.

ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΥΒΑΝΤΙΩΝΤΕΣ: Οι Κορύβαντες λατρεύονταν με οργιαστικούς χορούς. Οι λάτρεις των Κορυβάντων αποκαλούνταν “κορυβαντιώντες⁶”. Οι πιστοί καλούσαν τους Κορύβαντες με άγριες κραυγές και κινήσεις. Από τη μανία τους αυτοτραυματίζονταν κάποτε ως δαιμονισμένοι, ενώ χτυπούσαν τα κύμβαλα και τα τύμπανα με τη συνοδεία αυλού. Οι αρχαίοι αποκαλούσαν την κατάσταση αυτή της εκστάσεως ως “πλήρωση”, η οποία χαριζόταν από το θείο[!]. Ταύτιζαν τη μανία αυτή με το μεθύσι ή την ευγλωττία. Η ένταξη ενός ανθρώπου στους κορυβαντιώντες γινόταν με την τελετή της “Θρόνωσης”, οπότε ο μυούμενος καθόταν πάνω σε ένα θρόνο, ενώ οι υπόλοιποι Κορυβαντιώντες, συνήθως τρεις άντρες και τρεις γυναίκες, χόρευαν γύρω του.

ΤΟΠΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΙΕΣ: Τόπος αρχικής λατρείας των Κορυβάντων θεωρείται μάλλον η Μικρά Ασία. Στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. η λατρεία τους καθιερώθηκε στην περιοχή της Αιολίας και της Ιωνίας, όπου και συνδέθηκε με την αντίστοιχη λατρεία των Καβείρων. Οι λατρευτικοί-μουσικοί τρόποι που χρησιμοποιούνταν ήταν οργιαστικοί και θορυβώδεις [εκφράσεις “φρυγιστί” και “λυδιστί”]. Αργότερα λατρεύθηκαν στη Ρόδο και την Κρήτη, όπου και τελικά ταυτίσθηκαν με τους Κουρήτες. Τόποι λατρείας τους στην Αιολία και στην Προποντίδα ήταν η Ίδα, το Σίγειο, η Αμαξιτία, η Σκήψις, η Μυτιλήνη, η Πέργαμος, οι Ερυθρές, η Αλικαρνασσός, κ.ά. Κύριο λατρευτικό κέντρο στην Κρήτη ήταν η Ιεράπυτνα [Ιεράπετρα], η οποία ονομαζόταν παλαιότερα Κύρβα. Την παλαιότητα της λατρείας των Κορυβάντων στη Ρόδο στηρίζουν η μαρτυρία του Διοδώρου για κάποια πόλη «Κυρβία» και μία επιγραφή. Στην ηπειρωτική Ελλάδα, οι Κορύβαντες λατρεύονταν για αρκετούς αιώνες ακόμη και στην Αθήνα. Σύμφωνα με τον Παυσανία, αγάλματά τους υπήρχαν και στη Λυκόσουρα της Αρκαδίας.

Ι.Μ. ΠΑΝΤΕΛΕΉΜΟΝΟΣ Α. ΟΡΟΣ: Χειρ. κωδικασ 6
Η γέννηση του  ΔΙΑ

 ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΛΗ: Οι Κορύβαντες συνδέθηκαν στενά με τη λατρεία της θεάς Κυβέλης για πρώτη φορά στη Μικρά Ασία. Μέσα από τη λατρεία της Κυβέλης έγιναν γνωστοί αργότερα και στους Ρωμαίους. Από ένα χρονικό σημείο και μετά, οι Κορύβαντες εμφανίζονται στη θέση των λεγόμενων “Γάλλων”, δηλαδή των ιερέων της Κυβέλης, ενώ ήταν και οι χορευτές που την τιμούσαν με τον χορό τους. Τα λιοντάρια που έσερναν το άρμα της Κυβέλης τα περνούσαν για Κορύβαντες μεταμορφωμένους. Ο επικεφαλής Κορύβας, επειδή ταυτιζόταν με τον Άττι, κατείχε υψηλή θέση, γι΄ αυτό καθόταν στον ίδιο θρόνο με τη Μητέρα-Κυβέλη. Η συσχέτιση των Κορυβάντων με τους Ιδαίους Δακτύλους, που και αυτοί έπαιζαν κάποιο ρόλο κατά καιρούς στη λατρεία της Κυβέλης, αποτελεί μία ακόμα σύνδεση. Οι Κορύβαντες συσχετίσθηκαν ιδιαίτερα με τον θεό Διόνυσο, όταν ταυτίσθηκαν με τους Κουρήτες, ενώ σχετίσθηκαν και με τους Τελχίνες της Ρόδου. Λέγεται, μάλιστα, οτι όπως οι Κουρήτες προστάτευαν τον νεογέννητο Δία στην Κρήτη με τους θορυβώδεις πολεμικούς χορούς τους, έτσι και οι Κορύβαντες προστάτευσαν τον θεό Διόνυσο στην Εύβοια, με τον χορό τους. Έκτοτε έγιναν και ακόλουθοι και φρουροί του Διονύσου.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ [ΑΒΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ]: Οι Άβαντες, από τα γνωστότερα προ-ελληνικά φύλα, εμφανίζονται στο προσκήνιο πριν το 2000 π.Χ., εποικίζοντας την Εύβοια και δημιουργώντας τους πρώτους σχετικούς μύθους περί των Κορυβάντων. Οι Άβαντες ήταν ένας φιλοπόλεμος λαός, που μάχονταν “εκ του συστάδην”, και οι οποίοι σύντομα επεκτάθηκαν στο νησί. Κατοικούσαν κυρίως γύρω από την Ερέτρια και τη Χαλκίδα. Εδώ προφανώς ο μύθος των Κορυβάντων πλουτίστηκε με στοιχεία από τη μυθοπλασία των άλλων πρώτων κατοίκων της Ευβοίας [Σώκος]. Άλλωστε, απόγονος των Κορυβάντων θεωρείτο και ο πρώτος βασιλιάς της Εύβοιας, Άβαντας. Ο Νόννος (5ος μ.Χ.αι.) παρουσιάζει τους Άβαντες ως ιερατικό γένος, προπάτορες των Κουρήτων, που μετείχαν και στις Διονυσιακές εκστρατείες. Αργότερα οι Άβαντες επεκτάθηκαν στην Αττική, σε νησιά του Αιγαίου και στην Ιωνία, δίνοντας και εκεί τα πρώτα στοιχεία του θρύλου των Κορυβάντων. Εκεί ο σχετικός μύθος διανθίστηκε με τοπικές λατρείες [Κυβέλη, κ.τ.λ.]. Τα ίχνη τους χάνονται την περίοδο μετά τον Τρωικό Πόλεμο. Πάντως, μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι μετοίκησαν σε άγνωστη περιοχή [πιθανότατα τη Θεσπρωτία].

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Στράβων, Ι 473.

2. Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ήταν δαίμονες που κατάγονταν από το βουνό Ίδη της Κρήτης ή της Φρυγίας και αποτελούσαν την ακολουθία της μητέρας των θεών [Ρέας ή Κυβέλης]. Τους ονόμασαν “Δακτύλους” επειδή ήταν 5 τον αριθμό, όσα δηλαδή και τα δάκτυλα ενός χεριού, ή επειδή ήταν πολύ επιδέξιοι στα χέρια, ιδίως ως προς την κατεργασία των μετάλλων, ή επειδή όταν τους γέννησε η μητέρα τους [που ήταν η Ρέα ή η Αγχιάλη], έμπηξε από τους πόνους του τοκετού τα δάχτυλά της στο χώμα, ή, τέλος, γιατί γεννήθηκαν από τη σκόνη που έριξαν πίσω τους με τα δάχτυλά τους οι τροφοί του Δία.

3. Διόδωρος, Γ΄ 55.

4. Σύμφωνα με αυτή τη μυθική εκδοχή, που ταυτίζει τους Κορύβαντες με τους Κουρήτες, η προσβολή του Σώκου κάποτε από λυσσα ήταν η αιτία που οι Κορύβαντες έφυγαν από την αρχική τους κατοικία στην Εύβοια και κατέφυγαν στην Κρήτη. Ο Σώχος ειται πιθανότατα για πανάρχαια τοπική αγροτική θεότητα της Ευβοίας. Ο Ησύχιος τον ονομάζει Σώχο.

5. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, Α΄ 3,4.

6. Σχετικά: Αριστοφάνης, Σφήκαι 8, Πλάτων, Κριτίας 54 και Συμπόσιον 215.