Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Ερμόλαος [26.7] + ΒΙΝΤΕΟ από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

 

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Ερμόλαος [26.7] + ΒΙΝΤΕΟ

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

“Ἕρμιππος, Ἑρμόλαος ἠδ' Ἑρμοκράτης
Ἑρμῆν σέβοντας ᾔσχυναν παρρησίᾳ.
Ἑρμόλεως ἕκτῃ τε καὶ εἰκάδι δειροτομήθη”.

Ο ΙΕΡΕΑ ΕΡΜΟΛΑΟΣ: Τριακόσια χρόνια μετά την εποχή του επίγειου βίου του Κυρίου πολλοί ήταν οι μαθητές του Θεού της αγάπης σ' όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έτσι και στη Νικομήδεια, όπου ζούσε ο ιερέας Ερμόλαος. Ο Ερμόλαος γνώριζε από μικρό παιδί τον γιο του ειδωλολάτρη Ευστόργιου και της χριστιανής Ευβούλης, τον Άγιο, αργότερα, Παντελεήμονα. Κι ήταν χαρά του μεγάλη καθώς έβλεπε τον Παντολέοντα, έτσι τον είχαν ονομάσει οι γονείς του, να μεγαλώνει και να λάμπει στο πρόσωπό του η ευγένεια και η αγάπη του Χριστού, πού η ευλαβική μητέρα του έβαλε στην ψυχή του, και τούτος, ο ιερέας Ερμόλαος σαν πνευματικός πατέρας του, πότισε και καλλιέργησε.

ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΜΟΛΑΟ: Όταν ο Παντολέων μεγάλωσε και σπούδαζε την ιατρική επιστήμη, ο ιερέας Ερμόλαος του είπε κάποια μέρα: “Η ψυχή σου είναι πλασμένη για την αγάπη του Θεού, παιδί μου. Είναι καιρός να βαπτιστείς χριστιανός, και σαν τελειώσεις τις σπουδές σου, να γίνεις ένας γιατρός αγάπης ταπεινός, μα, το κατά δύναμη, μιμητής του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου”. Πραγματικά, ο Παντολέων βαπτίσθηκε και έλαβε από τον πατέρα Ερμόλαο το όνομα Παντελεήμων [ο ελεών τους πάντες]. Άλλωστε ο λευίτης αυτός του Κυρίου έτσι τον φανταζόταν και τέτοιον επιθυμούσε να τον δει: Γιατρό αγάπης προς όλους, «κυρίους» και δούλους. Και του το είπε συγκινημένος και δακρυσμένος: “Γιατρός αγάπης, Παντελεήμων, του Θεού της αγάπης μαθητής. Τι χαρά! Και τί ευλογία Κυρίου και έλεος!” Και εκείνος μετά τη βάπτισή του και τα λόγια του Ερμολάου υποσχέθηκε συγκινημένος στον ιερέα και τη μητέρα του: “Με τη χάρη του Θεού της αγάπης, του Κυρίου Ιησού Χριστού, την ευλογία του πατρός και αναδόχου μου Ερμολάου, και την ευχή της αγίας μητέρας μου, θα προσπαθήσω να γίνω μαθητής της αγάπης. Δός μου, Κύριε Ιησού, από την ιαματική δύναμη σου. Κάνε με μικρό και ταπεινό μιμητή Σου.”

Ο ΑΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ ΙΑΤΡΟΣ: Ο Παντελεήμων συνέχισε και τελείωσε τις σπουδές του κοντά στο μεγάλο γιατρό Ευφρόσυνο. Καινούργιες χαρές και καινούργιες ολοκάρδιες ευχές τώρα από τον ιερέα Ερμόλαο και τη μητέρα Ευβούλη: “Ιαματικός Απόστολος Αγάπης, Παντελεήμων”. Ήταν οι άγιες ευχές του ιερέα Ερμολάου και της μάνας Ευβούλης. Αυτή ήταν κι η άγια επιθυμία του Παντελεήμονα. Έκτοτε ένας γιατρός θερμής και ιαματικής αγάπης περιδιάβαινε στις πόρτες των ασθενών στη Νικομήδεια, άγγελος χαράς, ελπίδας και παρηγοριάς για όλους, πλούσιους και φτωχούς, κυρίους και δούλους. Ο ιερέας Ερμόλαος έβλεπε τα ιαματικά έργα του Παντελεήμονα και ευφραινόταν. “Συνεχιστής του έργου των αγίων Αποστόλων με τη χάρη και τη δύναμη του Θεού!”, έλεγε δοξολογώντας τον Κύριο.

Ο Άγιος Ερμόλαος στη Σκύρο [Βρυκολακονήσια]

   Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ: Ο Μαξιμιανός, μέγας εχθρός του Χριστιανισμού στα 304 μ.Χ. έδωσε εντολή να καούν όσο το δυνατόν περισσότεροι πιστοί της Νικομήδειας μέσα στον Ιερό Ναό της πόλης! Έπρεπε κατά τον ωμό Ρωμαίο καίσαρα να καούν οι “εχθροί και οι υπονομευτές” της Ρώμης Χριστιανοί! Έτσι, έβαλαν φωτιά οι στρατιώτες στο ναό και πολλοί χριστιανοί κάηκαν φωτίζοντας και με τη θυσία τους το πυκνό σκοτάδι της αγνωσίας και της κακίας. Ελάχιστοι γλύτωσαν. Ανάμεσα σ΄ αυτούς τους ελάχιστους ήταν και ο ιερέας Ερμόλαος, πού κατέφυγε σ΄ ένα απόκρυφο καταφύγιο. Ο Παντελεήμων, στο μεταξύ, εξακολουθούσε να χαρίζει την ίαση σε σώματα και ψυχές. Ο ιερέας Ερμόλαος μάθαινε τα νέα μέσα στην κρυψώνα του και ανακουφιζόταν η ψυχή του και δόξαζε το Θεό.

Από την πανήγυρη του Αγίου στη Σκύρο

    ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ Α. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΚΑΙ Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ: Κάποτε ο Μαξιμιανός σκέφθηκε να επαναλάβει τις θηριώδεις πράξεις του. Αφορμή γι΄ αυτό ήταν ο Παντελεήμων και η θαυματουργική, ιαματική αγάπη του. Όταν κάποτε ο ιατρός Άγιος Παντελεήμων θεράπευσε ένα τυφλό δούλο, όλη η Νικομήδεια χάρηκε και δόξαζε τον Θεό των Χριστιανών, και οι ειδωλολάτρες ακόμα. Όλους τους ευεργετούσε άλλωστε ο Παντελεήμων. Ειδωλολάτρης ήταν ο πρώην τυφλός. Δούλος όμως, μάλιστα τιμωρημένος από τον αφέντη του. Και έγινε χριστιανός τώρα. Αυτό ερέθισε τον θηριώδη Μαξιμιανό, που το θεώρησε προσβολή των νόμων της Ρώμης. Έτσι παρευθύς διέταξε έναν αξιωματικό του: “Αποκεφάλισε τον γιατρεμένο δούλο χριστιανό και σπεύσε με τους άνδρες σου να συλλάβεις και να φέρεις ενώπιον μου τούτο τον νεαρό γιατρό.” Σε λίγη ώρα έφεραν μπροστά στον Μαξιμιανό τον Παντελεήμονα. Ο Μαξιμιανός άρχισε να του μιλά για τα είδωλα μα ο Παντελεήμων, σταθερός στην πίστη του, διακήρυττε θαρρετά τις ευαγγελικές αλήθειες στον ασεβή Μαξιμιανό. Κάποια στιγμή ο Ρωμαίος τον ρώτησε ποιος του δίδαξε την πίστη στον Χριστό. Ο Παντελεήμων δε θέλησε να πει ψέματα. “Ο ιερεύς Ερμόλαος”, είπε. Τότε ο Μαξιμιανός έστειλε στρατιώτες του να βρουν τον ιερέα.

Ναός του Αγίου στην Κύπρο

   ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΣΗ ΤΟΥ ΕΡΜΟΛΑΟΥ: Εκείνοι γύρισαν σε λίγο με τρεις κρατούμενους. Με τη θέληση τους, ακολούθησαν τον Ερμόλαο μπροστά στον κριτή της Νικομήδειας, οι φίλοι και συνεργάτες του ιερείς, Έρμιππος και Ερμοκράτης. Ο εξουσιαστής, αφού εξέτασε πρώτα τον Ερμόλαο, ρώτησε έπειτα τους άλλους δύο τι ζητούσαν και ήλθαν σ' αυτόν. Εκείνοι αποκρίθηκαν, ότι ήταν στρατιώτες του Ερμολάου κάτω από τη σημαία του Χριστού, και ότι τον παρακαλούσαν να έχουν όλοι κοινό θάνατο, όπως είχαν και κοινή αδελφική ζωή.

Η απάντηση αυτή, αντί να κινήσει το θαυμασμό του τυράννου, άναψε περισσότερο το θυμό του. Έτσι έδωσε εντολή να φυλακιστεί, προσωρινά ο Παντελεήμων, ο ο οποίος και θα μαρτυρήσει αργότερα, ενώ καταδίκασε και τους τρεις ιερείς σε θάνατο. Έτσι με τη θυσία των κεφαλών τους, κέρδισαν τα αθάνατα βραβεία των αθλητών της πίστης και της αγάπης του Χρίστου. Ήταν η 26η Ιουλίου, όταν το ιερατικό αίμα του Ερμολάου, του Ερμίππου και του Ερμοκράτη έγινε αιώνια σπονδή αγάπης στον Άγιο Τριαδικό Θεό της αγάπης και θυσία λυτρωτική. Οι τρεις ιερείς έγιναν ιερομάρτυρες της Εκκλησίας και τιμώνται δεκαεπτά αιώνες τώρα από την Εκκλησία, και θα τιμώνται στους αιώνες! Άγιοι του Θεού, πρεσβεύετε και υπέρ ημών.

ΑΓΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ: Τμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Ερμόλαου βρίσκονται στις Μονές Παντοκράτορος Αγίου Όρους, Αγίου Νικάνορος Γρεβενών, Λειμώνος Λέσβου και Κύκκου Κύπρου, στη Λαύρα Αγ. Αλεξάνδρου Νέβσκι στην Αγία Πετρούπολη και στο Ναό του Αγ. Γεωργίου των Ελλήνων Βενετίας. Μέρος των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ερμόλαου, μετά τις αρπαγές των Λατίνων κατά την πρώτη άλωση της Κων/λεως του 1204, βρίσκονται στον ρωμαιοκαθολικό Ναό του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου Βενετίας, στο ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό Μπενεβέντου Καμπανίας και στο Calci της ρωμαιοκαθολικής Επισκοπής Πίζας.

Ἀπολυτίκιον:[Ἦχος δ’]: “Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.”

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Ιωσήφ Δ. Αγαπητός, ο Άγιος Ερμόλαος, http://www.zoiforos.gr/index.php option=com_content&task=view&id=6611&Itemid=1

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟ ΑΓΙΟΥ ΕΔΩ: 

Με τα ρούχα μου μαλώνω, τα ξισκιώ κι τα μπαλώνω…Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 3

 Με τα ρούχα μου μαλώνω, τα ξισκιώ κι τα μπαλώνω…

Ρούχα μου, καλά μου ρούχα,

τι τρανούς μπελάδες που ’χα!

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  3

  «Αδελφοί αναγνώστες!

Επειδή έλαβα αυτείνη την αδυναμία να σας βαρύνω με την αμάθειά μου… σας λέγω, αν δεν τα διαβάσετε όλα, δεν έχει το δικαίωμα κανένας από τους αναγνώστες να φέρει γνώμη ούτε υπέρ, ούτε κατά…».

  Αυτά γράφει στον συγκλονιστικό πρόλογο των Απομνημονευμάτων ο αθάνατος Μακρυγιάννης.

  Επειδή έλαβα κι εγώ την αδυναμία να σας βαρύνω με αυτά που γράφω, θέλω να ξέρετε γιατί γράφω και με ποιον τρόπο, ή τουλάχιστον προσπαθώ να γράφω.

  Πρώτα θέλω να σας κάνω να γελάσετε. Το γέλιο είναι αλάτι που νοστιμίζει τη ζωή μας. Τα ατομικά και συλλογικά μας λάθη και παθήματα δε θα γίνουν ποτέ μαθήματα, αν δεν τα κατανοήσουμε και δεν τα παραδεχτούμε. Ας υποστούμε την ταπείνωση του σαρκασμού των λαθών και συμπεριφορών μας, άλλωστε γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος αλάνθαστος και τέλειος. Τότε κερδίζουμε την πρώτη μάχη, στην απόφαση και την προσπάθεια να μην ξανακάνουμε τα ίδια. 

  Γράφω με μια βασική αρχή: Το πρόσωπο κάθε ανθρώπου είναι ιερό (ως εικόνα Θεού), ακόμη κι αν οι πράξεις του δεν είναι πάντα ιερές.

  Τήρησα ως τώρα και κάτι ακόμη: Δεν έγραψα ποτέ εναντίον κανενός Αργιθεάτη. Τα γραπτά μένουν. Δε λύνουν κανένα πρόβλημα, όταν κηρύττουν το μίσος και δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Στην προφορική αντιπαράθεση, πολλές φορές υπήρξα σκληρός, και άδικος μερικές φορές, το αναγνωρίζω. Θα παρακαλούσα, όμως, να μπει ως προβληματισμός σε όλους εκείνους που γράφουν, για να διπλοσκέφτονται αυτά που γράφουν. Η αντίληψη «ή εμείς ή εσείς» είναι πόλεμος κι όχι δημοκρατία. Δημοκρατία είναι «και εμείς και εσείς». Άρχει η επικρατούσα άποψη, αλλά δε δυναστεύει. Φυσικά, πρέπει να υπάρχει αντιπαράθεση και διαφορά απόψεων. Μπορεί, ωστόσο, να γίνεται με σεβασμό, με ήθος και δημοκρατικούς κανόνες.   

  Προσπαθώ, επίσης, να γράφω στοιχεία της παράδοσής μας, της σοφίας του λαού μας, να θυμίζω τη ντοπιολαλιά μας, άγνωστα γεγονότα που έφτασαν σ’ εμάς από διηγήσεις παλιότερων, αλλά και να σατιρίζω καταστάσεις του παρελθόντος. Τα παλιά δεν ήταν όλα σωστά. Για παράδειγμα, γράφω στο «γαμπροί και σώγαμπροι» (στο 2ο Καφενείο): καλό κορίτσι (απροίκιωτο, βέβαια). Δε μείωνε απλώς αυτή η αντίληψη την αξία του προσώπου, την εκμηδένιζε και ακύρωνε τα καλά του χαρακτηριστικά.

  Αυτά που γράφω, ασφαλώς είναι και μέρος της πολιτικής μου θέσης και αντίληψης για τον τόπο μου. Είμαι πολίτης της Αργιθέας, έχω για τον εαυτό μου την ιδέα πως υπήρξα ΠΟΛΙΤΗΣ – ΟΠΛΙΤΗΣ αυτού του τόπου, και πάντα έλεγα  και θα λέω την άποψή μου, χωρίς να με ενδιαφέρει πώς με ερμηνεύει ο καθένας.                                          

«Αυτά στη γλώσσα τη δική μου.

Κι άλλοι  άλλα σ’ άλλες».

Οδυσσέας Ελύτης

Πολύ το βάρυνα, δε βγαίνει έτσι μεροκάματο…

  Το Καφενείο δεν απευθύνεται, λοιπόν, σ’ αυτούς που δεν έχουν στοιχειώδη αντίληψη του χιούμορ, σε κομματικούς σανοφάγους όλων των αποχρώσεων και σ’ αυτούς που μυγιάζονται (έχουν, δεν έχουν μύγα).

  Το Καφενείο θα τοποθετήσει δυο κυτία παραπόνων. Ένα στην Τσουκνίδα, για τα χωριά της Ανατολικής. Σιγά που θα τολμήσει κανένας να σταθεί για παράπονο εκεί. Πότε χιονοστιβάδες, πότε στούρνες, καταλαβαίνετε γιατί επιλέχτηκε αυτό το μέρος, άσε που δεν πρόκειται να ξαναξεκινήσει το αυτοκίνητο σ’ αυτή την ανηφόρα… Το δεύτερο στην κορφή της Μιρμιτζάλας. Αποκλείεται ν’ ανεβεί Βραγκιανίτης ή Αργυροσελιπιανίτης σε τέτοια υψόμετρα, για να υποβάλει παράπονο. Στο πρώτο καφενείο που θα βρουν μπροστά τους, θα μπουν μέσα, θα βαρέσουν τις τσιπουρίνες τους και θα ξεχάσουν και το παράπονο… Τα υπόλοιπα χωριά Λιασκοβοπαλιοχώρια, Μπουκοβιτσογλουγουβίτσες και Κνισοβομεσοβουνοτριζόλια θα πηγαίνουν στο ΚΕΠ Αργυρίου, γιατί μας τελείωσαν τα κυτία, αν και η αρχική μας θέση ήταν να έχουν παράπονα, αλλά να μη δικαιούνται να τα εκφράσουν.

  Τέλος, όποιος έχει πολλά παράπονα υπάρχουν κι άλλα καφενεία…

Δύο ΝΝ σε τιμή του ενός

  Οριστικοποιείται η ταμπέλα στο Καφενείο. Από τώρα και πέρα δυο τα ν του Γιάννη. Η πρώτη αντίδραση ήρθε από το υπουργείο Παιδείας. Δεν μπορεί, κύριε, μου είπαν, να γράφεις τόσο ανορθόγραφα ακόμη και το όνομά σου, ενώ εμείς σε πληρώναμε για δάσκαλο. Μην κοιτάς τον Βαρουφάκη! Αυτός είναι απ’ τους 45 Γιάνηδες.

  Η δεύτερη ήρθε από Αργιθεάτες: «Ποιος σο’ ’δουκι του δικαίουμα να γράφ’ς έτσι για τουν θ’κό μας του Γιάνη; Ήθιλις να σι κάνει ου Θιός σαν αυτόν;». Κι άλλα πολλά. Πού να ξέρου ιγώ πως έχει συγγενήδις σ’ν Αργιθέα αυτό του παραϊλό;

Ρίχνουμε φως (και λάδι) στη φωτιά που άναψε η φωτογραφία

  Διαμαρτύρομαι! Κουκουμπλιόμι από αγανάκτηση! Στη δεύτερη φορά Καφενείο, μου κότσιασαν (οι αγωιάτες ξέρουν, οι άλλοι απ’δάτε το «κότσιασαν» και τραβάτε παρακάτ’!) και μια φωτογραφία. Στην αρχή λέω: Πού τουν ξέρου αυτόν, πού τουν ξέρου;… Βάνου δυο τρία ζιουβγάρια γυαλιά, είδα ότι είμαι εγώ. Φωτογραφία δεν έστειλα. ΄Ηξερα, βέβαια, ότι με κυνηγάνε πάντα οι παπαράτσι (και οι δανειστές μου).

Μπήκα σε σκέψεις: Με έδωσε η αστυνομία; Μπα, γιατί να με δώσει, εγώ πάντα ήμουν εθνικόφρων. Με έδωσε η Νικολούλη; Μπορεί καμιά φορά να με πέτυχε στα τούνελ στον  Ντρασκό κι επειδή εκεί δεν υπάρχει φωτισμός (γιατί δεν μπορούν να κοιμηθούν τα γίδια μέσα με αναμμένα φώτα) ανάβω το φακό για να περάσω, οπότε: ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ, είπε η Αγγελική, με φωτογράφισε… είναι και ξανθιά…

  Το πιθανότερο είναι να μ’ έδωσε ο Μενέλαος, ή ο Λευτέρης Κάμπας, ή ο Δημήτρης Γρίβας, ή ο Θανάσης Καραγιώργος και πέμπτος ύποπτος ο Κώστας Τσιάκαλος. Αυτά γκιζιράν’ με τη φωτογραφική μηχανή στον ώμο. Δεν περνάει άνθρωπος στην Αργιθέα και να μην τον φωτογραφίσει κάποιος απ’ αυτούς. Δια ταύτα:

  Ενίσταμαι: Αν είχα εγώ φάτσα για φωτογραφία, θα σας την έστελνα μόνος μου. Δε λέω πως είμαι και σαν τον Καρανίκα, αλλά μια εβδομαδιαία φωτογραφία θα περιόριζε αρκετά τις ατέλειες, άσε που μπορούσατε να μου βάλετε και λίγα μαλλιά.

  Ενημερώνω: Είμαι καλύτερος απ’ ό,τι δείχνει η φωτογραφία, η οποία πιθανόν να πειράχτηκε σε κάποια μονταζιέρα αντιπάλων μου, αν και δεν έχω αντιπάλους. 

  Δεν έχουμε αντίπαλο, λέμεεε!…

  Υπόσχομαι: Θα γίνω ακόμη καλύτερος! Θα κάψω καρδιές… Και σπλήνες… Καταλάβατε, πάει το σπληνάντερο… το ’καψα … 

Πέτρες, πολλές πέτρες…

  Μη μου πείτε ότι δε σας έτυχε.

Κάθεσαι σ’ ένα καφενείο, οπουδήποτε στην Αργιθέα, έρχεται κι ο μια φορά τον χρόνο για μια βδομάδα μόνο απόδημος Αργιθεάτης και στη δεύτερη παράγραφο του προφορικού του λόγου (τώρα, είπες χαζαμάρα, μου σφυρίζει διακριτικά ένας φιλόλογος, αν και το παραδέχομαι πως θέλω και φιλολογική υποστήριξη) λέει: 

─ Καλά, ρε παιδιά, τι πέτρες βρήκα στον δρόμο! Δεν έβαζαν ένα μηχάνημα να τον καθαρίσει! Τι τους ψηφίζετε αυτούς εδώ; Πού είναι ο δήμαρχος; (δε βολεύεται με κατώτερο). Λέει και καμπόσα «πρέπει» κι άλλα τόσα «χρειάζεται» (απρόσωπα ρήματα μου ξανασφυρίζει ο φιλόλογος, λες κι εγώ δεν ξέρω, μα επειδή είναι απρόσωπα δεν ξέρουμε ποιο πρόσωπο πρέπει να κάνει αυτά που πρέπει) και κάποια στιγμή σταματάει, αφού τα ’πε και ξαλάφρωσε…  

  Τι του απαντάς τώρα; Και σάμπως είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις; Ως παλιός καφετζής, που είδαν πολλά τα μάτια μου, έχω έτοιμες απαντήσεις, όπως έχουν τα κινητά τηλέφωνα σύντομα μηνύματα, και ανάλογα λέω:

• Στην Αργιθέα ήρθες, πατριώτη.  Πέτρες θα έβρισκες.  Τι ήθελες να βρεις στον 

δρόμο, καρπούζια; Πού σ’ έχω; Στον δρόμο Παλαμά – Σοφάδες, που περνάν’ οι γύφτοι κατσιούλα τα αγροτικά και πέφτει από κανένα; Εδώ, έχουμε ολόκληρο χωριό που το λέμε Πετροχώρι. 

• Δεν ήρθες με τη γυναίκα σου; Ο άνθρωπος για πέντε ευκολίες παντρεύεται. Η

μία είναι να σου πετάει τις πέτρες στον δρόμο. Αδειάζει ο δήμαρχος να έρθει; Έχει έναν μήνα στη βούλια τη στεφανιώτικη. Τον ζόρισαν οι Μαρκελεσιώτες να ξαναπάει τις πέτρες απάν’ στο στεφάνι απ’ όπου ξεκόλλησαν, για να καθαρίσει ο δρόμος εκεί να μπορέσει ο εργολάβος να μπλαθουριάσει λίγη άσφαλτο. 

• Αυτά τα λες, γιατί κινείσαι από στείρα αντιπολιτευτική διάθεση και εμπάθεια. 

Τα λ’θάρια κι οι στούρνες δε σταματάν’ στ’ν Αργιθέα. Αγριόγουρ’νου, ζαρκάδι, γίδι, τσιουπελάγα, μυρμήγκι να πιράσει, κινάει ου χαλιάς κάτ’. Θα τα βάλουμι τώρα μι τα ζ’λάπια; Ιμείς τα αγαπάμι ούλα τα ζώα κι του δήμαρχου.   

• Προυβουκάτσια! Ναι, είναι ολοφάνερα ενέργεια του Χασιώτη. Αυτός κινείται 

από Σκάλες τριζολιώτικες ως τη Σκάλα Ανθηρού και πετάει πέτρες για να φθείρει τον δήμαρχο, αλλά ο δήμαρχος φθείρεται και μόνος του, δεν έχει ανάγκη το Χασιώτη.  

• Του δίκτυου τ’ Μήτσιου!... Τόσα δίκτυα έχει ου Μήτσιους, όθι να ρασέψ’ς  σι

κάποιου θα σι πιάσει!... Έχει άτουμα στου Μπζάκι κι τουν ειδουποιούν για κάθι έναν  π’ πιρνάει γι’ απάν’. Αυτός βγάνει τα διφτέρια τ’ κι τ’ράει ποιος τουν ψήφ’σι κι ποιος δεν τουν ψή’φσι. Στέλνει κουντά άλλα άτουμα στου Καρφί κι μέχρι του μύλου του σ’κιώτ’κου (έχει ουλούθι άτουμα σας λέου) κι ανάλουγα ποιος έρχιτι καθαρίζουν του δρόμου ή τουν γιουμώνουν πέτρις.

  Από το Καρφί και κάτω (προς την… πεδινή Αργιθέα) δεν υπάρχουν πέτρες. Μόνο κουρνιαχτό έχει. Φράζει ο δρόμος με κουρνιαχτό; Ευτυχώς που κατεβάζουν τα ρέματα καμιά φορά (φέρνουν λιθάρια ριζιμιά) και βρίσκουν οι Βραγκιανίτες για κάναν τοίχο κι να πιτρουβουλάν’ κάνα σκ’λί. Πέτρες αλλού έχει μόνο στον Άσπρο, αλλά φέτος δεν άνοιξε τον δρόμο ο Γιάννης Τσιάκαλος, πώς να ’ρθουν οι πέτρες απάν’… Όποιος θέλει πάει με τα ποδάρια στο ποτάμι και παίρνει το πολύ κάνα τριφτάρι, για να τρίβει αλάτι. Τίποτε άλλο, κουβαλιόνται  τα κοτρόνια; 

  Και για να κλείσει το θέμα. Η μάνα του Νταβέλη δεν είχε ψυχή; Τι λέει, όμως, το τραγούδι; «…πέτρα την πέτρα περπατεί λιθάρι το λιθάρι…». Έβαζε ποτέ κάναν δήμαρχο να καθαρίσει; Όχι! Τον γιο της έβαζε.

─ Είχι μπουλντόζα ου Νταβέλ’ς, με ρωτάει κάποιος

─ Όχι, μωρέ, δεν καθάριζε τον δρόμο ο γιος της, τον δήμαρχο καθάριζε. Ου Καμζέλ’ς

έχει μπουλντόζα, όχι ου Νταβέλ’ς…

Οι πέτρες φταίνε

  Καλά, γιατί δεν πέρασε ο πρωθυπουργός απ’ την κοιλάδα του Αχελώου, πηγαίνοντας προς την Ιθάκη για το διάγγελμα; Και πώς θα μάθουν οι Κουσσ’φακαίοι στην Πέρδικα, οι Αυλακιώτες, οι Βρουβιανίτες, οι Σακαρετσιάνοι και τα όρνια τ’ς Κανάλας, λίγο πριν τον Εμπεσό, ότι βγήκαμε απ’ τα μνημόνια; 

  Οι πέτρες φταίνε κι εδώ. Ου Μήτσιους ήξερε πως οι τσιπραίοι δεν τουν ψήφ’σαν, τα άλλα σας τα εξήγησα παραπάνω. Παραδοσιακός ψηφοφόρος τ’ Μήτσιου είναι ου (δε θέλω ου!)  Σημήτσιους, ο Σημίτης ντε, τα μπέρδεψα. Δεν τον θυμάστε; Καλύτερα, δε χάνετε και τίποτε σημαντικό!... 

  Η αλήθεια είναι πως ο Τσίπρας γι’ αλλού ξεκίνησε κι αλλού βρέθηκε, χωρίς να φταίει ο ίδιος.  Έχει έναν γεωγράφο σύμβουλο, που του λες να σε πάει στο Αργύρι κι αυτός σε πάει από πέρα στα Τσαπίσματα. Αρχικά, είχαν τη σκέψη να επιλέξουν ή τη Λέσβο ή τη Μυτιλήνη. Η Μυτιλήνη έχει και δύσκολη ορθογραφία (μόνο στ’ Αγγλικά θα πετύχαιναν να τη γράψουν mitilini, όλα με γιώτα), το ακύρωσαν. Σκέφτηκαν τότε να πάνε στο αντίθετο από το Καστελόριζο άκρο της χώρας. Είχαν έναν χάρτη εκεί, τον κράταγαν κι ανάποδα, κάποτε ξιφλαμπούρ’σι το μυαλό τ’ Φλαμπουράρη και είπε: «Νοτιοανατολικά θα πάμε, οι Οθωνοί είναι αυτό που ψάχνουμε».

  Σημείωσε βιαστικά ο γεωγράφος, αντί ΟΘ έγραψε ΙΘ και μετά ιθ, ιθ, ιθ, να το εδώ είναι, παραλίγο να πάνε και στην Ιθώμη (Πύργο Ιθώμης που λέμε), με τα πολλά κάποτε έφτασαν και στην Ιθάκη. Εκφωνήθηκε το διάγγελμα, ανακατεύτηκαν ιστορίες, μυθολογίες, λωτοφάγοι, μνηστήρες, πράσινοι, βένετοι, γαύροι, βαζέλες,  ώστε να απειλούν πεθαμένοι ιστορικοί πως θα αναστηθούν, για να αυτοκτονήσουν… 

  Ξεχάστε στο εξής τις γραμμές Πάτρα – Αγκόνα και Ηγουμενίτσα – Πρίντεζι. (σταμάτα, γαύρε, που άκουσες Πρίντεζι κι άρχισες να φωνάζεις: Γιώργου, ψυχάρα, ουλυμπιακάρα!)… Καστελόριζο (θα μπαίνουμε) – Οθωνοί ( θα βγαίνουμε)…

Διάγγελμα!

  Θα δεις Αγγέλω μ’ θάματα, δεσπότη να π’λεί κρεμμύδια!...

  Στις 21 Αυγούστου σας έβγαλαν απ’ τα μνημόνια. Στις 31 Αυγούστου θα σας βγάλω κι εγώ από τον Αύγουστο, αλλά δεν μπορώ να σας βγάλω χωρίς άλλο ένα διάγγελμα:

  Η τραγωδία βρίσκει τη λύση της στον από μηχανής θεό. Η Ελλάδα, ως τραγωδία, επιβιώνει και πορεύεται, προσδοκώντας τον από μηχανής θεό, που σχεδόν πάντα αυτός είναι ο λαός της, ο ενωμένος λαός της, με τον πολιτισμό του και τον αγώνα του και  φωτισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι δε λησμονούν τον τρόπο της ψυχής της…

  Αυτός ο τόπος, ο ποτισμένος με αίμα και δάκρυ και ιδρώτα, πολλές φορές βρέθηκε γονατισμένος, μα ποτέ προσκυνημένος. Αυτός ο τόπος, εκτός από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά, κρύβει και κόκαλα εκείνων που ξεκίνησαν για να τον κατακτήσουν… 

  Αυτός ο τόπος δεν κατακτιέται, μόνο κατακτά! 

  Με όλα τα ωραία και τα μεγάλα που γεννήθηκαν εδώ… 

                                                                       28/8/2018