Κοσμολογία στις παραδόσεις των λαών + ΒΙΝΤΕΟ Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας - συγγραφέα

 

Κοσμολογία στις παραδόσεις των λαών + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας - συγγραφέα

Yggdrasil

   ΓΕΝΙΚΑ: Η Κοσμολογία είναι η μελέτη που εξετάζει το πώς και γιατί γεννήθηκε το σύμπαν, τι υπήρχε πριν από αυτό και την εξέλιξη του μέχρι την πιθανή κατάληξή του. Για να φτάσει όμως αυτή να γίνει επιστήμη πέρασε από πολλά στάδια. Οι αρχαίοι δημιούργησε την Κοσμολογική Μυθολογία φτιάχνοντας μύθους για κάθε φαινόμενο, προσπαθώντας να απαντήσει στα διάφορα ερωτήματα. Με την εξέλιξη της φιλοσοφίας η “μυθολογική Κοσμολογία” άρχισε να εξασθενεί. Οι φιλόσοφοι με τη σειρά τους, χώριζαν το μύθο από το λόγο, σχηματίζοντας τις πρώτες επιστήμες που βοήθησαν στην ανάπτυξη της φιλοσοφικής κοσμολογίας. Μια τέτοια Κοσμολογία πέρασε στην Ευρώπη και εξελίχθηκε στην σημερινή μορφή της.

ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΕΣ: Α΄ ΒΑΒΥΛΩΝΙΟΙ: Οι μυθικές πεποιθήσεις των Βαβυλωνίων σώζονται σε σειρά πήλινων πλακών που χρονολογούνται στο 700 π.Χ. Σύμφωνα με το Βαβυλωνιακό μύθο στην αρχή βασίλευε το Χάος. Από το Χάος γεννήθηκε ο θεός γεννήτορας του κόσμου Απ-Σου και η σύντροφός του Τιαμάτ, από την ένωση των οποίων γεννήθηκαν πλάσματα με μορφή δράκοντα. Με το πέρασμα του χρόνου νέοι θεοί γεννήθηκαν, ένας από τους οποίους, ο Εά, θεός των υδάτων σκότωσε τον Απ-Σου σε μονομαχία. Η Τιαμάτ, εκδικούμενη τον θάνατο του συντρόφου της άρχισε να σκοτώνει τους άλλους θεούς σε μια προσπάθεια επιβολής της κυριαρχίας της στο Σύμπαν. Όμως ο Μαρδούχ, γιος του Εά, κατάφερε να αποκαταστήσει την κοσμική τάξη νικώντας τη. Στη συνέχεια τεμάχισε στα δύο το κορμί της και από το ένα κομμάτι δημιούργησε τη Γη και από το άλλο τον ουράνιο θόλο αποτρέποντας έτσι στα Άνω Ύδατα να την πλημμυρίσουν. Στο τέλος χρησιμοποιώντας το αίμα του και χώμα έπλασε τους ανθρώπους. Σύμφωνα με τον μύθο ο ουρανός ήταν διαιρεμένος σε τρία μέρη: Στον Ανώτατο, κατοικία του θεού Ανού, στον Μεσαίο, κατοικία του Μαρδούχ και στον Κατώτατο, όπου βρίσκονταν οι αστερισμοί που ήταν τα ομοιώματα των θεών. Αναλόγως ήταν διαιρεμένη η Γη σε Ανώτατη, όπου κατοικούσαν οι άνθρωποι, σε Μεσαία, βασίλειο του θεού των υδάτων, Εά και Κατώτατη, κατοικία των θεών του Κάτω Κόσμου.

  Β΄ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: Η Αιγυπτιακή μυθική παράδοση για τη δημιουργία του κόσμου έχει ανασυντεθεί από ευρήματα σε παπύρους και σε τοιχογραφίες. Σύμφωνα με αυτόν ο δημιουργός του κόσμου είναι ο προαιώνιος θεός Ρα που δημιούργησε τον κόσμο, τη Γη, το νερό, τα φυτά και την έρημο. Ο λόγος του Ρα έφτασε και στη Γη και ζυμώνοντας το χώμα και το λόγο του έπλασε τους ανθρώπους και τα ζώα. Το Σύμπαν το φαντάζονταν ως ορθογώνιο κουτί με πάτωμα τη Γη και οροφή μια αγελάδα με τα πόδια της στα άκρα της Γης. Μερικές φορές αντί της αγελάδας εμφανίζεται το σώμα της θεάς Νουτ, με το πρόσωπο της στραμμένο στην ανατολή και τα άκρα της να αποτελούν τους στύλους του στερεώματος. Γύρω από το Σύμπαν κυλούσε ένας ποταμός πάνω τον οποίο ταξίδευαν με πλοία ο ήλιος και η Σελήνη που κατά τη Δύση τους κρύβονταν σε σπηλιές στις όχθες. Το ίδιο συνέβαινε και με τους πλανήτες. Κάθε δεκαπενθήμερο ένα αγριογούρουνο έτρωγε σιγά σιγά την σελήνη για δυο εβδομάδες. Όταν πεινούσε πολύ την έτρωγε ολόκληρη δημιουργώντας εκλείψεις.

Γ΄ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: Η Σκανδιναβική κοσμολογία αναγνωρίζει την ύπαρξη εννέα κόσμων [heimr=σπίτι, βασίλειο, κόσμος ή gard=σπίτι, αυλή, Γη]. Πέρα από το Μίντγκαρντ, τη Μέση Γη, ή αλλιώς το γνωστό κόσμο, οι υπόλοιποι οκτώ κόσμοι μπορούν να συνταχθούν σε ζευγάρια αντίθετων αρχών: φωτιά, ζέστη -πάγος, κρύο. Ουρανός [Άσγκαρντ] – κόλαση [Χελχέιμ]. Δημιουργία – κατααστροφή. Φως – σκοτάδι. Όλοι οι κόσμοι συνδέονται με το παγκόσμιο δέντρο, το Υγκντράσιλ.

Δ΄ ΙΝΔΟΥΙΣΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: Ο Ινδουιστικός σχετικός μύθος βασίζεται στα ιερά βιβλία των Ινδουιστών, τος Βέδες. Εκει διαβάζουμε πως αρχικά το Σύμπαν βρισκόταν σε κατάσταση ύπνου. Το υπέρτατο πνεύμα το ξύπνησε γονιμοποιώντας το θεϊκό σπέρμα(!) με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός εκτυφλωτικού αυγού μέσα στο οποίο το πνεύμα μεταμορφώθηκε σε Βραχμάνο, που έζησε εκεί ένα βραχμανικό έτος περίπου 518 δις ετών. Το αυγό κάποτε εξερράγη και χωρίστηκε σε δύο μεγάλα κομμάτια, τη Γη και τον Ουρανό, και σε πολλά μικρότερα που δημιούργησαν κάθε τι μέσα στο σύμπαν. Το σύμπαν συγκρατείται στο κενό από ένα φίδι, πάνω στο οποίο ακουμπά μια τεράστια θαλάσσια χελώνα, που κι αυτή με τη σειρά της στηρίζει 4 ελέφαντες που στηρίζουν την Γη.

Ε΄ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΑ: Στην Αρχαία Κινεζική δοξασία τον Κόσμο δημιούργησε ο Παν-Κου, ένας θεός-μάγος, από το ίδιο του το σώμα, 2.500.000 έτη πριν τη γέννηση του Κομφούκιου. Έτσι διάφορα “κομμάτια” του θεού αυτού μετατράπηκαν σε υλικά του κόσμου: [ανάσα = αέρας, φωνή = κεραυνός, φλέβες = ποταμοί, οστά = μέταλλα, τρίχες = φυτά, ιδρώτας = βροχή, σάρκα = έδαφος, έντομα που κατοικούσαν στο σώμα του = άνθρωποι]! Η μεταγενέστερη κοσμολογία του Ταοϊσμού δεν αναφέρει δημιουργό, αλλά μία υπέρτατη αιτία, το Τάο, που προέρχεται από δύο διαμετρικά αντίθετες δυνάμεις [Γιν-Γιανγκ].

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: 1. ΟΡΦΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ: Το νερό για τους Ορφικούς ήταν η αρχή των πάντων που κατακάθισε στη λάσπη δημιουργώντας ένα φίδι με κεφάλι λιονταριού και τους θεούς Ηρακλή και Χρόνο. Ο Ηρακλής γέννησε ένα τεράστιο αυγό που από την τριβή έσκασε στα δύο, δημιουργώντας τον Ουρανό και τη Γη, ενώ από μέσα ξεπρόβαλε ένας διπρόσωπος θεός. Εν συνεχεία Ουρανός και Γη γέννησαν την Κλωθώ, τη Λάχεση και την Άτροπο (Τρεις Μοίρες).

2. ΗΣΙΟΔΟΣ: Στην αρχή της Θεογονίας υπήρχε το Χάος, ενώ έπειτα εμφανίστηκε η Γαία και ο Έρως. Το Χάος γέννησε το Έρεβος και τη Νύχτα, που από την ένωση τους προήλθαν ο Αιθέρας και η Ημέρα. Τέλος η Γαία δημιούργησε τον έναστρο Ουρανό.

3. ΑΛΚΜΑΝ: Ο Άλκμαν, ποιητής στη Σπάρτη [700π.Χ.], προτείνει το μοντέλο που συνοψίζεται ώς εξής: Αρχικά ταραγμένη και αδιαμόρφωτη ύλη σε ανυπαρξία. Στα πλαίσια του Χώρου, που περιείχε μη-ύλη γεννήθηκε η Θέτις, που τακτοποίησε τα πάντα. Στο Χώρο της μη-ύλης δημιουργήθηκε άνοιγμα που έπαιξε το ρόλο της αρχής της μεταφοράς της ύλης στο Χώρο και την ύπαρξη. Έπειτα δημιουργήθηκε ένα όριο [Τέκμωρ], που ό,τι υλικό το ξεπερνούσε γινόταν διαμορφωμένη και αισθητή. Από αυτό το όριο δημιουργήθηκε η μέρα η Σελήνη και το Σκότος. Ο Πόρος [άνοιγμα], ο Τέκμωρ και το Σκότος συνυπήρχαν σαν ενιαίο σύνολο εκτός του αισθητού Σύμπαντος. Το φως της μέρας δυνάμωσε από τον ήλιο, που δεν φαίνεται αποκλειστικός πάροχος του φωτος.

ΕΒΡΑΪΚΗ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: Σύμφωνα με τη Εβραϊκή Παράδοση υπήρχαν 7 επάλληλοι ουρανοί πέρα του στερεώματος και 7 Γαίες κάτω από τη Γη. Οι 7 ουρανοί περιείχαν κατά σειρά τα εξής: α΄ σύννεφα ανέμου, χιόνι, πάγο και 200 αγγέλους προστάτες των άστρων, β΄ ένας σκοτεινός χώρος αναμονής των αμαρτωλών ψυχών μέχρι την κρίση τους, γή Εδέμ, που αναπαύονταν ψυχές των δικαίων και οι 200 προστάτες του φωτός άγγελοι και η Γέεννα-Κόλαση, δ΄ τα “άρματα” του Ηλίου και της Σελήνης, ε΄ οι εκπεπτωκότες άγγελοι, στ΄ επτά Φοίνικες [μυθικά πουλιά[, επτά Χερουβείμ και στρατιές αγγέλων, τέλος ζ΄, στον έβδομο ουρανό, υπάρχει το άσβεστο Φως, Αρχάγγελοι, Χερουβείμ, Σεραφείμ και ο Θεός.

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Καταλαλιά και κατάκριση + ΒΙΝΤΕΟ Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου -συγγραφέα

 

Καταλαλιά και κατάκριση + ΒΙΝΤΕΟ

Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου -συγγραφέα

 

 ΤΑ “ΦΙΛΤΡΑ” ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ: Κάποτε, ενώ ο Σωκράτης βάδιζε στην Αγορά, κάποιος γνωστός, τού ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι σημαντικό για κάποιον μαθητή του. Ο Σωκράτης του ζήτησε, να κάνουν πρώτα το τεστ της “τριπλής διύλισης”. “Τριπλή διύλιση;” ρώτησε απορώντας εκείνος. “Ναι, πριν πεις τι άκουσες γι΄αυτόν, θα ήθελα να φιλτράρουμε αυτό που θα μου πεις. Το πρώτο, λοιπόν, φίλτρο είναι της αλήθειας. Είσαι σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;” “Όχι ακριβώς, απλά το άκουσα και…”, ψέλλισε ο συνομιλητής του. Κι ο Σωκράτης συνέχισε: “Μάλιστα. Άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θα μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;” “Καλό; Όχι· το αντίθετο μάλλον”, απάντησε θορυβημένος εκείνος. “Άρα”, είπε ο Σωκράτης, “θέλεις να πεις κάτι κακό γι΄αυτόν, αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.” Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από αμηχανία. “Παρόλα αυτά”, πρόσθεσε ο μεγάλος φιλόσοφος, “μπορείς ακόμα να περάσεις τη δοκιμασία γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο, της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις γι' αυτόν κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο (ωφέλιμο);” “Όχι· δεν νομίζω.”, απάντησε ο “πληροφοριοδότης”. “Άρα, λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε καλό ούτε ωφέλιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;”, κατέληξε ο Σωκράτης. Κι εκείνος έφυγε ντροπιασμένος, παίρνοντας ένα καλό μάθημα.

ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ “ΥΛΙΚΟ” ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ: Με την κακολογία συκοφαντούμε ανθρώπους, τους διασύρουμε εξευτελίζοντάς τους, έχοντας δηλητήριο μίσους και ζηλοφθονίας, χωρίς να υπολογίζουμε ότι αυτό μειώνει την υπόληψη κάποιων ανθρώπων. Με την καταλαλιά φανερώνει κανείς ελαττώματα του αδελφού του. Μέ την κατάκριση καταδικάζει τα φανερά. Δεν υπάρχει ποτέ καταλαλιά που να γίνεται από ευθύτητα καρδίας. Το πάθος της φιλοκατηγορίας είναι αφύσικο ακόμα και από την πλευρά της Ψυχολογίας γιατί στρέφεται κατά άλλου χωρίς προσδοκία κέρδους για τον φιλοκατήγορο, και το μόνο που επιτυγχάνει είναι η “μείωση” αυτού που κατηγορεί, σε αντίθεση με άλλες πράξεις, π.χ. την κλοπή, όπου ο διαπράττων στερεί κάτι από κάποιον, αλλά το κερδίζει ο ίδιος. Με την καταλαλιά-κακοήθες κουτσομπολιό έχει δαιμονικό κέρδος παρά ανθρώπινο: την εξουδένωση του πλησίον.

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ: Κατά έναν άλλο ορισμό η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουδένωση είναι τρία στάδια της ίδιας κακότητας. Έτσι: Καταλαλιά είναι η διάδοση με λόγια αμαρτιών και σφαλμάτων του πλησίον. Με τη διάδοση αυτή, κάποιος «καταλαλεί», μιλάει εμπαθώς, εναντίον κάποιου, σχετικά με υπαρκτό ή ανύπαρκτο - και τότε πρόκειται για συκοφαντία - αμάρτημά του. Κατάκριση είναι η κατηγορία κατά του ίδιου ανθρώπου, λέγοντας ότι αυτός είναι ψεύτης, οργίλος, κλέφτης, κατακρίνοντας τη διάθεση της ψυχής του, βγάζοντας γενικά συμπέρασματα. Και αυτό είναι πολύ κακό. Γιατί είναι άλλο να πει κανείς ότι κάποιος οργίστηκε και άλλο να πει ότι κάποιος είναι οργίλος βγάζοντας γενικό συμπέρασμα. Ο Κύριος λέει για τους κατακρίνοντες: «υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκὸν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου.” (Λουκ. στ΄ 42). Βαρύτερο παράπτωμα από την κατάκριση είναι η εξουδένωση, όταν, όχι μόνον κατακρίνει κανείς κάποιον, αλλά και τον εκμηδενίζει, αποστρεφόμενος αυτόν σαν κάτι αηδιαστικό.

Η ΑΝΩΘΕΝ ΣΟΦΙΑ: Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: «Τόν καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψλμ. ρ΄ 5). Η Καινή Διαθήκη λέει: «εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις», ενώ αλλού ο ίδιος ο Κύριος τονίζει: «εν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ' 2). Ο Μάξιμος ο Ομολογητής προσθέτει: “Δεν είναι, αλήθεια, ν' άπορει ο άνθρωπος όταν οι άνθρωποι, αφαιρούν το δικαίωμα του Υιού να κρίνει και, σαν άναμάρτητοι, κρίνουν οι ίδιοι καταδικάζοντας ο ένας τον άλλον;” Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, τονίζει πως για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον θα πέσουμε και εμείς στα ίδια. Ακόμη γράφει: Για την προέλευσή της: “Καταλαλιά, ἀποκύημα μίσους. Λεπτὴ νόσος, κεκρυμμένη και λανθάνουσα βδέλλα, αγάπης εκδαπανώσα και εξαφανίζουσα αίμα· αγάπης υπόκρισις· καρδίας ρύπου και βάρους πρόξενος· αφανισμός αγνείας.” Ο Ιωάννης πιστεύει ότι η κατάκριση: “είναι αναιδής αρπαγή του δικαιώματος του Θεού, και όλεθρος της ψυχής αυτού που κατακρίνει”, δίνοντας στο πάθος προέλευση φαρισαϊκή. Για την ωφέλεια της αποφυγής της κατάκρισης διηγείται το Γεροντικό: “Ενας μοναχός σ' ένα Κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαριά άρρωστος. Κι ενώ βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη, έχαιρε. Στους συμμοναστές του, που απορούσαν για την παρησσία του, διευκρίνισε: “Ήμουν πάντα αμελής στα πνευματικά, όμως ένα πράγμα τήρησα με ακρίβεια: Δεν κατέκρινα ποτέ μου άνθρωπο. Γι'αυτό σκοπεύω να πω στο Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιαστώ: «Συ, Κύριε, είπες, μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε», κι ελπίζω ότι δεν θα με κρίνει αυστηρά”. Κι ο ηγούμενος του απάντησε με θαυμασμό: “Πήγαινε ειρηνικά στα αιώνιο ταξίδι σου, αδελφέ. Εσύ κατόρθωσες, χωρίς κόπο να σωθείς”. Αλλού διαβάζουμε για έναν γέροντα που κρίνοντας για κάποιο σφάλμα έναν αδελφό του είχε πει: “πολύ άσχημα έκανε”. Όταν αυτός ο αδελφός πέθανε, Άγγελος Κυρίου πήγε στο γέροντα κρατώντας την ψυχή εκείνου λέγοντας: “Αυτός που κατέκρινες, πέθανε. Που ορίζεις να τον κατατάξω;” “Ήμαρτον”, εφώναξε ένδακρυς ο Γέροντας. Και έκτοτε παρακαλούσε καθημερινά το Θεό νά του συγχώρησει εκείνη την αμαρτία, ενώ δεν τόλμησε μέχρι τέλους της ζωής του να κατακρίνει άνθρωπο.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Η κακολογία εδρεύει στην υποκριτική αγάπη. Έτσι κρίνουμε κάποιον, δήθεν, για να τον διορθώσουμε. Όμως με την κατάκριση γινόμαστε εμπαθείς, ενώ το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να κοροϊδεύουμε τον πλησίον μας χαιρέκακα, εισερχόμενοι έτσι στο “τέναγος” του παραλόγου πάθους της καταλαλιάς. Η καταλαλιά και η κατάκριση αντιμετωπίζονται υποκαθιστώνται με την αγάπη και τη συμπόνοια προς τον πλησίον διότι “η αγάπη σκεπάζει πλήθος αμαρτιών” (Α' Πέτρ. δ΄8.). Ο φιλοκατήγορος δε σταματά στη ζημιά που κάνει στον εαυτό του, αλλά περνά τις κακολογίες και σε άλλους “ενημερώνοντάς” τους για “γεγονότα” ή υποψίες, βάζοντας στην καρδιά των ακροατών αμαρτίες. Αν όμως ό εμπαθής άνθρωπος είχε αγάπη, η ίδια η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα. Ο πατήρ Παϊσιος τόνιζε: “Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις.” Άρα η λύση είναι μόνο η αγάπη. Λέει πάλι ο άγιος των καιρών μας: “Μην κρίνετε κανέναν. Ο πονηρός παρακινεί τους ανθρώπους να κάνουν αταξίες, και βάζει λογισμούς σε άλλους, για να κρίνουν και να κατακρίνουν, και έτσι νικάει και τους μεν και τους δε. Και αυτοί μεν που νικούνται και κάνουν αταξίες, αισθάνονται μετά ενοχή και μετανοούν, ενώ οι άλλοι που κατακρίνουν δικαιώνουν τον εαυτό τους, υπερηφανεύονται και καταλήγουν στην ίδια πτώση με τον πονηρό, την υπερηφάνεια.”

ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ: Οι άγιοι πώς αγίασαν; Είχαν στραφεί στον εαυτό τους και έβλεπαν μόνον τα δικά τους πάθη. Με αυτοκριτική και αυτομεμψία, καθάρισαν τους ψυχικούς οφθαλμούς και έφτασαν να βλέπουν καθαρά και βαθιά. Έβλεπαν τον εαυτό τους κάτω απ’ όλους τους ανθρώπους θεωρώντας τους καλύτερους από τον εαυτό τους. Είχαν αποκτήσει διάκριση, ώστε να δίνουν στους άλλους ελαφρυντικά δικαιολογώντας τους. Οι Πατέρες λένε πως πρέπει, μιμούμενοι τους αγίους, να βλέπουμε με πόνο αυτόν που σφάλλει. Ας σκεφτόμαστε το παρελθόν του ανθρώπου, τις ευκαιρίες που του δόθηκαν να καλλιεργήσει τον εαυτό του και τις αναξιοποίητες ευκαιρίες που είχαμε εμείς. Αυτό θα μας φέρει σε κατάνυξη και θα ταπεινωθούμε βλέποντας πως δεν ανταποκριθήκαμε, στις δωρεές που μας δόθηκαν. Τότε, κατά τους Πατέρες, θα νοιώσουμε μόνο αγάπη και πόνο για τον αδελφό που δεν είχε τις δικές μας ευκαιρίες και θα προσευχηθούμε γι' αυτόν.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Ο εγγονός της Μαρίας + ΒΙΝΤΕΟ-AUDIOBOOK από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας, συγγραφέα

 

-Διήγημα-

Ο εγγονός της Μαρίας + ΒΙΝΤΕΟ-AUDIOBOOK

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

[Στα τριακόσιες χιλιάδες αγέννητα παιδιά και στις θαρραλέες, “αντρειωμένες” μάνες]

  “Ακίνητοι! Αστυνομία! ... Μην αγγίξει κανείς τα χρήματα!”, φώναξε αυστηρά ένας από τους δύο αστυνομικούς μπαίνοντας στο γραφείο του γιατρού Βανάλη.

Η ηλικιωμένη κυρία σηκώθηκε από την καρέκλα κάτωχρη και κρέμασε αμήχανη τα χέρια της στο πλάι του κυρτού κορμιού της. Ο γιατρός προσπάθησε να ψελλίσει κάτι σαν “μα... δεν ...”, αλλά δεν ακούστηκε ούτε αυτό, παρά μόνο κάτι σαν αναστεναγμός από το μισάνοιχτο στόμα του. Το ίδιο συνέβη και με τον σοβαρό σαραντάρη και τη σύζυγό του στα δεξιά του γιατρού.

“Συλλαμβάνεστε και οι τέσσερις για αγοραπωλησία βρέφους!”, ακούστηκαν αργά και σοβαρά τα λόγια του ίδιου αστυνομικού.

................................. ................................

Πώς ήταν να γίνει αυτό στο σπίτι της! Η 17χρονη κόρη της κυρα-Μαρίας, χήρας εδώ και μια δεκαετία, σκληρά εργαζόμενης σαν παραδουλεύτρα σε σπίτια διαφόρων ευκατάστατων στη γειτονιά, να μπλέξει έτσι! Αυτά συλλογιζόταν η Μαρία καθώς έβαζε τα πόδια της στη λεκάνη με το ζεστό νερό -έτσι έκανε κάθε βράδυ μετά από εκατοντάδες ανεβοκατεβάσματα σκαλιών και άλλων τόσων “κρεμασμάτων” και γονατισμάτων σε βεράντες, υαλοπίνακες, ντουλάπες, πατώματα, κ.τ.λ. που ΄κανε κάθε μέρα για χρόνια- ανακουφίζοντάς τα από τα χρόνια αρθριτικά που τη βασάνιζαν. Πώς κι αυτό στην τύχη της! Να μπλέξει η μικρή, η Όλγα της, με κείνο το “αλητάκι απ΄ το σχολειό” της! Εκείνη στα δεκαεπτά κι ο άλλος στα δεκαεννιά. Βλέπεις, ο ασυλλόγιστος, “που να μην έσωνε, στην ευκή του κι αυτός”, είχε παρατήσει δυο χρόνια την τάξη και ρεμπέλευε εδώ κι εκεί ψευτοδουλεύοντας. Κι ακόμη, το “παλιόπαιδο” δεν αναγνώριζε ότι το παιδί ήταν, λέει, “στα σίγουρα δικό του”! “Αχ! Τι παλιόπαιδο κι αυτό κι οι γονείς του που αδιαφόρησαν κι ετούτοι...”

Με τέτοιες σκέψεις, κάπως ανακουφισμένη απ΄ τα “πόνια της” έστρωσε να φάνε με την κόρη της. Σαν αποφάγαν, πήγε να τη μαλώσει και πάλι, μα εκείνη άρχισε να κλαίει και το μετάνιωσε. Στο τέλος έφτασε να την παρηγορεί σα μικρό κοριτσόπουλο και να την πάει κατόπιν στο κρεβάτι της λέγοντάς της μαλακά: “Θα δούμε, κάτι θα μας φωτίσει κι η Παναγιά!” Όταν της μικρής πήρε να απαλύνει ο πόνος της κι άρχισε να σκεπάζει τα υγρά της μάτια η γλυκιά λάρα του ύπνου, η Μαρία πήγε και στάθηκε κάτω απ΄ το εικονοστάσι της κρεβατοκάμαράς της, πλάι στη φωτογραφία του αγαπημένου της, πρόωρα “αναπαμένου”, άντρα της.

Την άλλη μέρα το πρωί, μοιράστηκε τις σκέψεις της με την Όλγα. Το παιδί που ΄κρυβε στα σπλάχνα της, ένα παιδί που το βεβαίωσε κι ο γιατρός στο Νοσοκομείο ότι σαλεύει μέσα της, δε θα το σκότωναν. Ναι, γι΄ αυτή, την πάντα πιστή στο Θεό κυρά-Μαρία, αλλά και για την ίδια την κόρη της, η έκτρωση ήταν ένας φόνος! Το παιδί θα το γεννούσε η μικρή! Το ίδιο απόγευμα μάλιστα η μάνα εξήγησε στην Όλγα ότι η ξαδέλφη της, η Λένα στην Αθήνα, θα φρόντιζε και για τη γέννα και για τα μετά τη γέννα. Εκείνη, λέει, είχε μιλήσει με γιατρό στην πρωτεύουσα ο οποίος της σύστησε ένα άτεκνο ζευγάρι. Μάλιστα, εκείνοι θα φρόντιζαν για τις διατυπώσεις, τα γραφειοκρατικά κι όλα τα έξοδα της κυρά-Μαρίας, γιατρούς δηλαδή και τα δέοντα. Το μόνο που ρώτησε την ξαδέρφη της η Μαρία ήταν αν το ζευγάρι ήταν πιστοί χριστιανοί. Μετά την καταφατική απάντηση, μάνα και κόρη συμφώνησαν κι η Όλγα κατηφόρισε προς το σπίτι της Λένας στην Αθήνα για τους επόμενους 8-9 μήνες. Βλέπεις η κυρά-Μαρία ήθελε να αποφύγει και το σκάνδαλο από την “καθωσπρέπει” κοινωνία, ένα σκάνδαλο που θα φούντωνε όσο θα μεγάλωνε και η “απόδειξη” της εγκυμοσύνης της μικρής “άγαμης”!

Εκείνο το παγωμένο πρωινό του Μάρτη, όπως τα 'φερε η “κατάρα” της τύχης, των νόμων, της συγκυρίας, της υποκρισίας, κι ό,τι άλλο έβαζε ο νους της δύστυχης, η κυρία Μαρία βγήκε, τυλιγμένη στο παλιό ξεφτισμένο παλτό της, από ένα φτηνό ξενοδοχείο της Ομόνοιας και κατευθύνθηκε στην Κλινική, όπου δυο μέρες νωρίτερα η κόρη της έφερε στη ζωή ένα πανέμορφο αγοράκι. Φορτωμένη ανάμικτα συναισθήματα, πήγε στο θάλαμο που νοσηλευόταν η κόρη της, αντάλλαξαν δυο τρεις κουβέντες, τη φίλησε στοργικά στο μέτωπο κι από 'κει κατευθύνθηκε στο γραφείο του γιατρού. Η ψυχή της ήταν σκοτεινιασμένη, όχι τόσο για την κατάληξη που από στιγμή σε στιγμή αναμενόταν, αλλά γιατί συλλογιζόταν πως αλλιώς περίμενε τις χαρές της Όλγας της. Όμως, μέσα στην καταχνιά της, ήταν και χαρούμενη γιατί η εξέλιξη ήταν η καλύτερη δυνατή: “το παιδί δε μακελλεύτηκε” -την έλεγε συχνά αυτή τη φράση- από “κάναν γιατρό”, πρόωρα, όπως της πρότειναν διάφοροι καλοθελητές, αλλά έζησε, κι ακόμη, ένα ζευγάρι που δε μπορούσε να κάνει παιδιά, θα αποκτούσε το δικό τους αγγελούδι και το βρέφος δε θα κατέληγε σε κάποιο απ΄ αυτά τα “ανάδοχα ιδρύματα”, όπως αποκαλούνται πια, στην εποχή της “νέας ονοματολογίας” που τώρα διανύουμε, τα ορφανοτροφεία.

    Μ΄ αυτές τις σκέψεις χτύπησε την πόρτα του γιατρού, μ΄ αυτές τις σκέψεις έδωσε το χέρι της στο ζευγάρι των Αθηναίων που την περίμενε, ώσπου .... εισέβαλε αυστηρά, στεγνά κι αποφασιστικά ο Νόμος!

   Το επόμενο πρωινό οι εφημερίδες βούιξαν: ΕΜΠΟΡΙΟ ΒΡΕΦΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΓΙΑΓΙΑ ΑΠΟ ΕΠΑΡΧΙΑ ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΟ ΕΓΓΟΝΙ ΤΗΣ, και άλλοι τέτοιοι βαρύγδουποι και πηχαίοι τίτλοι πλημμύριζαν τις προθήκες των περιπτέρων απ΄ άκρη σ΄ άκρη της χώρας ...

Η μικρή Όλγα, σαν τα 'μαθε ολα αυτά κι αφού κατακάθισε ο κουρνιαχτός της επικαιρότητας, θυμήθηκε κάτι που 'μαθε στο σχολειό της, κάτι που έγραψε ο εθνικός μας ποιητής, και τότε κατάλαβε τη σημασία του για τα καλά: “Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος!”

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ-ΑUDIOBOOK ΕΔΩ: 

Όταν η βασίλισσα Βερενίκη αφιέρωσε στους θεούς τα μαλλιά της! Ο αστερισμός ΚΟΜΗ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ + ΒΙΝΤΕΟ Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Όταν η βασίλισσα Βερενίκη αφιέρωσε στους θεούς τα μαλλιά της! Ο αστερισμός Κόμη της Βερενίκης + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

   

  ΓΕΝΙΚΑ: Η Κόμη Βερενίκης ή απλά Κόμη ή Πλόκαμος [Λατινικά:Coma Berenices, συντομογρ. Com] είναι ένας αστερισμός του βορείου ουράνιου ημισφαιρίου που, κατόπιν εισήγησης του μεγάλου αστρονόμου Τύχο Μπράχε [1602], εισήχθη για πρώτη φορά (από το 1603) στην Ουρανομετρία. Μέχρι τότε θεωρείτο τμήμα του αστερισμού του Λέοντα. Αποτελεί έναν από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρον. Ένωση. Είναι ορατός σε γεωγραφικό πλάτος από 90° Βόρεια έως 56° Νότια. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα. Ο αστερισμός αυτός βρίσκεται μεταξύ των αστερισμών Λέοντος και Βοώτου, πάνω ακριβώς από την Παρθένο και νότια των Θηρευτικών Κυνών. Περιλαμβάνει συνολικά 66 άστρα, από τα οποία τα 37 είναι ορατά με γυμνό μάτι και τα οποία αποτελούν το άθροισμα εκείνων των αστέρων που ο Πτολεμαίος αναφέρει στον «Κατάλογο της Μαθηματικής Σύνταξής» του με το όνομα Πλόκαμος. Η έκτασή του είναι 386,5 τετ. Μοίρες [42ος σε έκταση αστερισμός].

  ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ -ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο αστερισμός οφείλει το όνομά του σε μια ιστορία από την Ελληνιστική Αίγυπτο [πτολεμαϊκη περίοδος]. Όταν, συγκεκριμένα, στο θρόνο βρισκόταν ο Πτολεμαίος Γ΄ ο Ευεργέτης και η σύζυγός του Βερενίκη Β΄. Λίγους μήνες μετά το γάμο τους, ο Πτολεμαίος αναχώρησε από την Αίγυπτο για να υποστηρίξει την αδερφή του, που ονομαζόταν επίσης Βερενίκη κατά τη διάρκεια του λεγόμενου Τρίτου Συριακού Πολέμου. Ο Καλλίμαχος¹, μάλιστα, αναφέρει πως την άφησε στο νυφικό της κρεβάτι. Ο θρύλος λέει πως η Βερενίκη αφιέρωσε ως τάμα στη θεά Αφροδίτη [στο ναό της στο Ζεφύριο], τα πλούσια και πανέμορφα μαλλιά της, προκειμένου ο Πτολεμαίος να επιστρέψει σώος. Ο Έλληνας φαραώ επέστρεψε πράγματι έχοντας επιτύχει μια σειρά από νίκες, το 245 π.Χ.. Την άλλη μέρα όμως τα μαλλιά της είχαν εξαφανιστεί από το ναό. Ο Κόνων ο Σάμιος, ένας μαθηματικός και αστρονόμος που ζούσε στην αυλή των Πτολεμαίων, υποστήριξε πως οι θεοί τοποθέτησαν τη χαμένη κόμη ανάμεσα στα αστέρια. Ο αστερισμός αυτός φέρει ακόμη και σήμερα το όνομα "Κόμη της Βερενίκης" (Coma Berenice) ή "Πλόκαμος της Βερενίκης". Το θρύλο αυτό μετέτρεψε σε ποίημα ο Καλλίμαχος, από το οποίο σώζονται μικρά αποσπάσματα.

  ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΥ: Ο με αριθμό 42 αστέρας του αστερισμού της Κόμης είναι διπλός, μάλιστα από τους πλέον αξιοσημείωτους. Ανακαλύφθηκε το 1827 και οι δύο αυτοί αστέρες είναι ίσης λαμπρότητας, 5,2 φαινομένου μεγέθους. Αυτοί περιφέρονται γύρω από το κοινό κέντρου βάρους. Στη πραγματικότητα το σύνολο των αστέρων του αστερισμού αυτού αποτελεί ένα από τα ονομαζόμενα ανοικτά σμήνη. Είναι δηλαδή άθροισμα αστέρων που περιστρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο μάζας, που απέχει από τη Γη 264 έτη φωτός. Προς την κατεύθυνση του αστερισμού της Κόμης της Βερενίκης βρίσκεται ένα μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο σμήνος γαλαξιών στο οποίο ίσως περιλαμβάνονται περισσότεροι από 3.000 γαλαξίες!

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Ο Καλλίμαχος ο Κυρηναίος ήταν αρχαίος ποιητής, επιγραμματοποιός και εκπρόσωπος της Αλεξανδρινής ποίησης, ο οποίος άκμασε την εποχή των Πτολεμαίων βασιλέων Φιλαδέλφου και Ευεργέτη.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Επώνυμοι και επώδυνοι άρχοντες Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 14

 

Επώνυμοι και επώδυνοι άρχοντες

Άρχων άνευ αρχών

αρχή πολλών δεινών.

Κλάψε αυτόν τον λαόν,

όταν είναι αυτός ηγεμών. (καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 14

Επώνυμος άρχων

Ο επώνυμος άρχων ήταν ο πρώτος από τους δέκα άρχοντες στην αρχαία Αθήνα και έδινε το όνομά του στο έτος για το οποίο είχε εκλεγεί. Ήταν σπουδαίο πολιτικό αξίωμα. Επίσης, το όνομά του έμπαινε πρώτο και στην αρχή των νόμων και των συνθηκών αυτού του έτους και προσδιόριζε χρονικά και ιστορικά την περίοδο.

Ανάμεσα σ’ έναν μακρύ κατάλογο επώνυμων αρχόντων, βρήκα και τους παρακάτω, τους οποίους θα αντιστοιχίσω με σημερινούς… άρχοντες (απρόσωπα ή προσωπικά), αλλά θέλω να βοηθήσετε κι εσείς… Ο καθένας μπορεί να βάλει όποιους νομίζει… Πάμε!

Αρπακτίδης: Η πρωτοβουλία σ’ εσάς. Βάλ’ τε κάποιον, δε θα δυσκολευτείτε πολύ.

Αψευδής: Νομίζω ότι ο Αλέξης δεν έχει αντίπαλο εδώ. Το δικαιούται με διαφορά…

Αστείος: Ο Σαββατοκυριακος! Κόψ’ τε το Σάββατο, βάλ’ τε τόνο κι ό,τι σας μείνει…

Αναξικράτης: Αυτός που μιλάει για αξιοκρατία, αλλά βολεύει μόνο «τα δικά του παιδιά». Ξέρω, δυσκολεύεστε, δεν ξέρετε ποιον να πρωτοβάλετε…

Αστύφιλος: Όσοι με την πολιτική τους προκάλεσαν την αστυφιλία στην χώρα μας.

Αντιφάτης: Ο Σταύρος. Φκιάξε, ρε Σταύρο, έναν καφέ… το κόμμα τι το ’φτιαχνες;

Αψηφίων: Αψηφίων, αψηφίων, τριάντα χρόνια αψηφίων, το ’φερε ο βλάχος το τυρί… μπήκε ο Λεβέντης στη Βουλή!

Δυσνίκητος: Ο Καμμένος!… Σ’ αυτόν, τον Παπασταθόπουλο και τον Μανωλά στηρίζεται η άμυνα της χώρας. Μπορούσε να είναι και στο Ανίκητος μαζί με τη βλακεία, που, επίσης, είναι ανίκητη. Νομίζω, όμως, πως το Δυσκίνητος είναι το σωστό. Φίλης – Βενιζέλος μοιράζονται τον τίτλο. Ο Πάγκαλος είναι στο Ακίνητος…

Εύθυνος: Για εύθυνους δε μου πάει το μυαλό, αλλά από ανεύθυνους… άλλο καλό!

Ευθύδημος: Βοηθάτε, ρε, κάνας φιλόλογος! Αν είναι ο ευθύς στον δήμο, ο φιλαλήθης δηλαδή, ξέρω κάποιους πολιτικούς, αλλά δεν τους λέω, γιατί δε θέλω να σας προκαταλάβω. Βρείτε τους εσείς και προπαντός όταν τους βρίσκετε να τους ψηφίζετε κιόλας… Αν είναι αυτός που προκαλεί ευθυμία ή θυμηδία στον δήμο, ποιον να πρωτοπώ; Μπαλαούρα, Βαρεμένο, Σία, Τασία, Θεανώ;…

Ευχάριστος: Ου Φώτ’ς! Ένας είνι ου Φώτ’ς! Χαζό πιδί, χαρά γιουμάτου!... Αν δε γιλάτι μι του Φώτη, μι ποιον καρτιρείτι να γιλάσιτι;

Λυσαγόρας: Ο Άδωνις και δεν το διαπραγματεύομαι ντιπ. Αγορεύει με λύσσα. Θεέ μου, πάρε τη φωνή του Άδωνη ή πάρε τα δικά μας αυτιά!

Ξέναιτος: Ο Γιάης (χωρίς κανένα ν) Βαρουφάκης κι ο Ευκλείδης. Ο ένας δεν ξέρει ορθογραφία, ο άλλος ούτε ελληνικά. Και Ξενογιαννακοπούλου, λόγω ποσόστωσης…

Πραξίεργος: Έχουμε λίγους, αλλά στη χώρα μας επικρατούν οι λογίεργοι.

Υβριλίδης: Μπορούσε να λέγεται και Υβριζίδης, Υβριζάκης ή ακόμη και Πολάκης.

Φαιδρίας: Εδώ γίνεται μεγάλη μάχη ανάμεσα στους… φαιδρούς. Τον αγώνα κερδίζει με διαφορά στήθους αλλά και ξανθιάς απόχρωσης μαλλιών η Αυλωνίτου.

Χίλιοι τρακόσιοι άρχοντες αντάμα τρων και πίνουν

Τι 1.300 άρχοντες; Οι άρχοντες είναι 1.300.000 στη χώρα μας… Πολιτικές, πνευματικές, συνδικαλιστικές, εκκλησιαστικές, αυτοδιοικητικές και κάθε λογής ηγεσίες μπορεί και να τον ξεπερνούν αυτόν τον αριθμό. Το δημοτικό αυτό τραγούδι ή ξέχασε τα τρία μηδενικά ή προσαρμόστηκε στις ανάγκες του δεκαπεντασύλλαβου στίχου, γι’ αυτό λέει χίλιοι τρακόσιοι. Τέλος πάντων, δε θα γίνω και λαογράφος…

Αντάμα τρων και πίνουν. Μπράβου τ’ς! Πουλύ χαίρουμι να τ’ς γλέπου έτσι αγαπημένοι! Τσακώνονται καμιά φορά στη Βουλή και παντού στον δημόσιο βίο, βρίζονται (με ευγενικό τρόπο), λέει ο ένας στον άλλον διάφορα παινέματα (κλέφτη, απατεώνα, προδότη κι άλλα πολλά), αλλά στου φαΐ… δεν τρώουντι… Γι’ αυτό δεν τ’ς δείχνει η τηλιόραση όταν τρων.

Έχουν τραπέζι αργυρό, σοφρά μαλαματένιο (κάπ’ τουν σούφρουσαν του σουφρά). Ε, άμα είσι άρχουντας σι τραπέζι μι πριουνίσια σανίδια θα τρως, να σ’ μπαίνουν οι αγκίδις; Θέλ’ς αργυρό! (ειδικά αν είσαι αργυρώνυτος)… Ιμείς οι απλοί άνθρουποι, άμα έχουμι φαΐ, τρώμι κι στου πιζούλι, κάθουμαστι κι σταυρουπόδι στου τσιόλι, δε θέλουμι αργυρό. Ούτι ν’ ακούσουμι αργυρό!… Κι τ’ Αργύρι θα τ’ αλλάξουμι όνουμα κι θα του λέμι Βόρεια Τσαπίσματα.

Έχουνε και γλυκό κρασί… Λογικό είναι. Τα ξινά, τα πικρά και τ’ αρμυρά τα σερβίρουν σ’ εμάς. Κάπως έτσι, γίνονται επώδυνοι άρχοντες…

Να ’σαι καλά, Μήτσιο, μ’ έκανες και γέλασα…

Ο Μήτσιος γράφει ότι κάθε κάτοικος πληρώνει ετησίως 6 ευρώ, για το «κόστος της

Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Δημοκρατίας».

Ζούμε και χωρίς ΟΤΑ, δώστε πίσω τα λεφτά!

Και τα υπόλοιπα χρήματα που διαχειρίζονται οι ΟΤΑ, τις αστοχίες, τις σπατάλες, την κακοδιαχείριση, ποιος τα πληρώνει; Εμείς δεν τα πληρώνουμε κι αυτά;

Κι ο πολίτης που πληρώνει, έχει τρύπιο παντελόνι!

«Η συμμετοχή και η κάθοδος του αιρετού σε εκλογές, πέραν των άλλων, απαιτεί τη δαπάνη χρημάτων, για τις ανάγκες του εκλογικού αγώνα»… Φυσικά, όπως και στο προπατζίδικο. Βάζεις 10 ευρώ, παίζεις τζόκερ ή παίρνεις λαχείο που κληρώνει την Τρίτη και το πετάς την Τετάρτη, αλλά τα βάζεις για να κερδίσεις πολύ περισσότερα. Φυσικά, επίσης, ναι, υπάρχουν κι εκείνοι που το κάνουν ανιδιοτελώς και με διάθεση να προσφέρουν στα κοινά, αλλά πόσοι είναι; Τα ίδια ισχύουν και για τους χορηγούς.

Χορηγοί, συνδρομητές,

μας ακρίβηνε ο καφές.

Στείλτε μου τις χορηγίες,

στείλτε και τις συνδρομές!

«Τα χρήματα, το όριο, ο τρόπος λήψης ή διάθεσης, ρυθμίζονται από ειδικό νόμο περί εκλογικών δαπανών. Η τυχόν υπέρβαση έχει έννομες συνέπειες»… Τώρα, μάλιστα! Πάνω που είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε… Αφού τα ρυθμίζει ο νόμος! Θυμάμαι την περίπτωση του αιρετού που εξέπεσεν του αξιώματος, επειδή κέρασε πεντέξι τσίπουρα σε πολίτες (γιατί δε θα τον ψήφιζαν, αν δεν ήταν πιωμένοι) και υπερέβη το όριον… Οριακά, αλλά το όριον είναι όριον… δεν έχει τα όριά του… εξέπεσεν!

Το άρθρο του Μήτσιου, όμως, μας ενημερώνει σχετικά και δίνει στοιχεία. Πάρ’ τε μολύβι κι αρχίστε πολλαπλασιασμούς και προσθέσεις, για να δείτε το κόστος. Μετά αρχίστε τις αφαιρέσεις από τις τσέπες των πολιτών, για να κατανοήσετε και τις αναγκαίες διαιρέσεις του λαού. Τουλάχιστον θα κάνετε ένα φρεσκάρισμα στα μαθηματικά σας…

Βέβαια, είναι άρθρο που με υπευθυνότητα εκφράζει και άποψη και θέσεις. Είναι σοβαρό, αλλά και κανένα… σοβαρό Καφενείο δε θα άφηνε αναξιοποίητες τέτοιες πάσες και σέντρες…

Εμ βι πις θα βγει σήμιρα ου Μήτσιους! Πατάξτε τον μεν, ακούστε τον δε…

Ξικινάτι… να γένει ξίκι, π’ να γένει!

«Η δημοκρατία κτίζεται από κάτω προς τα επάνω» γράφει πάλι ο Μήτσιος. Μια φορά την εβδομάδα σε ένα κείμενο, θα το λέει οπωσδήποτε. Πώρωση έπαθε με αυτό το κτίσιμο. Και για την οστεοπόρωση ένα χάπι την εβδομάδα δίνουν.

Άιστι, πιδιά, ξικινάτι απ’ αυτού σια κάτ’!... Κόψ’ τι θέμιλου, σφάξ’ τι κι κάνα κουκουτσέλι για του στέριουμα κι αρχ’νάτι του κτίσιμου! Φτάσ’ τι τουν τοίχου τ’ς δημουκρατίας μέχρι Κρανιά – Λιπρίσι, ρίξ’ τι κι ένα σ’ναζάκι κι απαρατάτι τουν ισείς. Από κει κι απάν’, μη χουλουϊόστι, θα τουν φκιάσουμι ιμείς.

Θα βουηθήσει κι ου Μινέλαους. Πριν κανιά δικαριά μέρις διάφ’κι στου Τουρόντου. Τι να χάλιβι; Να ’πισι κι κει κάνα γιουφύρι; Έλληνις ιργουλάβοι να τα φκιάνουν κι στουν Καναδά τα γιουφύρια; Τουν πήρα ένα τηλέφανου, πότι μο’ ’λιγι γιες, πότι μο’ ’λιγι νο… κι στου τέλους μ’ κουπάν’σι κι ένα οκ. Μπουρεί να ’φταιγαν κι οι ιρουρήσεις… Τώρα, μη ρουτάτι τι τουν ρώταγα…

Επώνυμοι άρχοντες στην Αργιθέα

Στην Αργιθέα δεν είχαμε τετοιανούς… Για να προσδιορίζεται μια χρονική περίοδος,

χρησιμοποιούσαν πολλές φορές το όνομα κάποιου υπαλλήλου, ο οποίος υπηρετούσε στα χωριά μας, ως γιατρός, δάσκαλος, αστυνόμος... Άνθρωποι που πρόσφεραν πολλά, αντιπαλεύοντας απίστευτες δυσκολίες. Ήταν η μόνη παρουσία της πολιτείας στον τόπο μας. Δεν τους ξεχνούμε και παντοτινά τους ευγνωμονούμε. Έλεγαν:

Όταν ήταν δάσκαλους ου Κουτής (ο δάσκαλος Ηλίας Κωτής απ’ το Κατούσι. Τα σέβη μου, ΔΑΣΚΑΛΕ μου, με όλα τα γράμματα κεφαλαία…). Επί Βιλανάκη έρ’ξι ένα πρώιμου χιόνι (άλλος δάσκαλος εξαιρετικός από την Κρήτη). Ου Λία Κουρλός (επίσης σπουδαίος δάσκαλος από το Λεοντίτο) ήταν, όταν γίν’κι η βούλια.

Ήταν ου Χριστούλας τότι γιατρός στα Βραγκινά… (καλή σου ώρα, Στέλιο, όπου κι αν βρίσκεσαι τώρα!). Πόσον κόσμο έσωσε στα χωριά μας! Όπου μάθαινε άρρωστο, ξεκινούσε με τα πόδια, με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, και πήγαινε, ακόμη κι εκτός της περιοχής ευθύνης του. Αυτός δεν ήταν γιατρός… Ο Διγενής Ακρίτας ήταν! Τον έβλεπε ο χάρος κι αναμέραγε!

Αυτοί ήταν και δικαίως οι επώνυμοι άρχοντες των χωριών μας…

Επώνυμοι κι ανώνυμοι, ομώνυμοι κι ετερώνυμοι…

Σήμερα οι άνθρωποι χωρίζονται σε επώνυμους και ανώνυμους. Ο επώνυμος είναι αναγνωρίσιμος, τυγχάνει του προσήκοντος σεβασμού κι όταν πεθαίνει, δίνει το όνομά του σε δρόμο ή πλατεία και γίνεται η μούρη του άγαλμα. Ο ανώνυμος είναι άγνωστος (μόνο η εφορία τον γνωρίζει), τον προσήκοντα μην τον είδατε μην τον απαντήσατε κι όταν πεθάνει λέει ο έφορας: «Τον μπαγάσα, γλύτωσε τρεις δόσεις απ’ τον ΕΝΦΙΑ, αλλά, ευτυχώς, του πήραμε τα τέλη κυκλοφορίας κι ενώ τα έχει πληρωμένα για άλλο ένα εξάμηνο, δε ματακυκλοφοράει».

Οι ομώνυμοι κι ετερώνυμοι σχετίζονται με το πόσο συμφωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους στις ιδέες τους, στους χαρακτήρες τους… Αυτά φανερώνονται περισσότερο στις εκλογές. Πολλές φορές είναι και ευμετάβολα. Δυο που σφάζονταν στις προηγούμενες εκλογές, στις επόμενες μπορεί να είναι στενοί συνεργάτες και συναγωνιστές. Τότε, πρέπει και να καταλαβαίνεις τι τους χώριζε (πάντα) και τι τους ενώνει (πάντα). Το συμφέρον!... Το ατομικό, βεβαίως, βεβαίως… Αναθεωρητές της προσαρμογής…

Γκόλφως και Τάσιου τηλε-φονικοί διάλογοι…

─ Τάσιου, πού είν’ τα πρόβατα;

─ Σ’ν τρίτη ανιμουγιννήτρια έκαναν κάτ’.

─ Ικειά σ’ν έκτη φτιρουτή θ’κά μας είνι, κόπ’κι κάνα φτιρό;

─ Όχι, αρέ Γκόλφου, αυτά είνι τα στέρφα τ’ Πάνου Χουλέβα.

─ Κι ικειά τα δυο τρία π’ φλουρίζουν στ’ν ακρινή τ’ φτιρουτή, τι είνι;

─ Ποια ακρινή; Απ’ αριστιρά κα’ του Σκιζουκάραβου η διξιά κα’ την Πάδη;

─ Η Πάδη είνι αριστιρά, Τάσιου μ’, κι του Σκιζουκάραβου διξιά.

─ Αφού τ’ράμι τ’ ανάπουτα, Γκόλφου, πώς να συννουηθούμι; Εγώ τ’ράου κάτ’ κι συ τ’ράς απάν’. Βέβια, στ’ν Ιλλάδα κανένας δεν ξέρει τώρα πού είνι τα διξιά κι πού τ’ αριστιρά. Το ’χασαμαν ντιπ του γρέκι… Δεν είϊδις ικείνη π’ λέν’ Παπακώστα, μπαίνει στ’ Βουλή κι δεν ξέρει πού να πάει να κάτσει…

─ Ορέ, άφ’σι τ’ν Παπακώστα κι τ’ν Καρακώστα κι πες μ’ για τα πράματα!

─ Ε, στου Σκιζουκάραβου, να καταλάβ’ς, είνι τ’ άλουγα τ’ Βλάση απ’ του Βλάσι.

─ Καλά κι στ’ δεύτιρη απ’ τ’ν Πάδη; Είνι κι ικεί ένα κουπάδι, αλλά δε φαίνιτι κανένας τζιουπάνους κουντά τ’ς.

─ Είνι του ποίμνιου τ’ παπά. Ου παπάς πήγι κάτ’ στου χουριό να λειτουργήσει τ’ άλλου του ποίμνιου, τ’ς Σπυριλιώτις.

─ Γιατί θέλουν αράδα διάβασμα οι Σπυριλιώτις;

─ Μωρέ, κάθι μέρα κι διάβασμα κι θυμιάτ’σμα θέλουν…

─ Τάσιου!... Μας μπιρδεύουν αυτές οι ανιμουγιννήτριις, κάτι πρέπει να κάνουμι.

─ Τι να κάνουμι;

─ Να τ’ς ουνουματίσουμι, όπως γράφει ιδώια παριπάν’ ου Γιάννη Φρύδας μι τ’ς ιπώνυμοι…

─ Καλά, ακούς τ’ς χαζαμάρις π’ λέει ου Γιάνν’ς; Ποιανούς να βάλουμι;

─ Γιατί; Σι κάθε ανιμουγιννήτρια θα βάνουμι του όνουμα κι απού έναν δήμαρχου π’ διατέλισι κι ιπιτέλισι κι ικτέλισι αυτό του τιράστιου έργου. Θα βάλουμε και στ’ς άκρις απ’ τα φτιρά μιγάλις φουτουγραφίις να φαίνουντι απού αλάργα κι όπους θα να ’ρχουντι γύρα, θα γλέπουμι ποιος είνι κι θα λέμι: «τα πρόβατα τα ’νι στ’ φτιρουτή τ’ δήμαρχ’ τ’ Γιώργου, τ’ Μήτρου, τ’ Λία… κι άμα μας τιλειώσουν οι δήμαρχοι θα πάμι κι στ’ς αντιδήμαρχοι…

─ Μπράβου, αρέ Γκόλφου!... Καλά λες!... Κι πώς τα σουμπόλιασις ούλα αυτά κι προυπαντός πώς συγκέριασις ικειά τα τέλισι; Μαναχά του τιτέλιστι σ’ ξιχούρδισι. Αυτό θα κάνουμι!...

Αποτελέσματα απ’ την ψηφοφορία των τίτλων για τις ανεμογεννήτριες

Στο προηγούμενο Καφενείο σας προσκαλούσα να επιλέξετε τρεις από τους εφτά τίτλους που πρότεινα στο κείμενο για τις ανεμογεννήτριες.

Οι κάλπες έκλεισαν, οι ψήφοι μετρήθηκαν. Έλαβον από 114 ψήφους (συμβολικός αριθμός) και ισοψηφούν στην πρώτη θέση οι παρακάτω τίτλοι:

Όποιος έχει ανέμους, θερίζει ανεμογεννήτριες…

Για πάρε με, για πάρε με, στο Χοντροσπάνι βγάλε με…

Αέρας τα φυσάει τα πλατανόφυλλα, Θεός να τα φυλάει τ’ αγραφιοτόβουνα…

Συμπέρασμα: Μπορεί να λειτούργησαν ως ομαδούλα αλληλοστήριξης, αν και σπάνια συναντάς στη χώρα μας τέτοια αήθεια. Μπορεί, όμως, να ψήφισαν οι γριές, όταν είδαν την ακροστοιχίδα ΟΓΑ που σχημάτιζαν οι τρεις τελευταίοι τίτλοι.

Μπα βιασύνες, μπα βιασύνες… όποιος βιάζεται σκοντάφτει…

Στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο, θα συζητηθεί το αίτημα εταιρείας για αιολικά

στο Χοντροσπάνι του Πετροχωρίου. Γιατί τόση βιασύνη; Έχουν ξεκαθαριστεί όλα;

Δεν είναι πλέον δυνατόν

να χάνουμε άλλο τον καιρόν. (και τον κακό τους τον καιρόν)

Πρέπει οι ράχες των βουνών

να γίνουν πάρκα αιολικών.

Σε κάθε εταιρεία και ιδιώτη που αιτείται και οι θέσεις τους είναι ασαφείς το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει να απαντά με σαφήνεια ΟΧΙ. Μη φοβάστε, δεν τα χάνουμε τα αντισταθμιστικά τους. Γιατί πρέπει να σπεύσουμε να συμφωνήσουμε; Πάλι, αν είναι «κατακτητές», δεν έχουν και καμιά ανάγκη να προβαίνουν σε συμφωνίες μαζί μας, απλώς θα ανακοινώνουν τις αποφάσεις τους… Μετά βλέπουμε, τι θα κάνουμε…

Θα τους δώσουμε «γην και ύδωρ» (εδώ αέρα); Θα τους δώσουμε πέτρα, χώμα και κλαρί; Μόνο το φυσικόν μας αέριον δίνουμε για εκμετάλλευση υπό τοιαύτας συνθήκας, ουχί τους αέρες μας…

Είναι τόσο ενεργοβόρα περιοχή τα Άγραφα και πρέπει να παράγει με οποιονδήποτε τρόπο ηλεκτρικό ρεύμα; Εμείς με οικονομία το χρησιμοποιούμε. Απλώς το ’χουμε για το βράδυ, ν’ ανάβουμε λίγο το φως να βλέπουμε αν σβήσαμε το καντήλι.

Στην προχειρότητα, στις συνοπτικές διαδικασίες θολούρας, στο άρπα κόλλα και προπαντός στο άρπα, μία είναι η θέση: ΟΧΙ. Αλλιώς, θα ηχούν μόνιμα στ’ αυτιά μας, για να μας ελέγχουν, οι στίχοι του τραγουδιού του Διονύση Τσακνή:

«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε,
αφού η ιστορία σας ανήκει,
σαρώστε το λοιπόν, αν επιμένετε.

Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις,
το έργο το ’χω δει μη με τρελαίνετε,
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε.

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε, αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου,
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε».

               Προτιμούμε τις κρινογεννήτριες

10/11/2018

Γιάννης Μαρής: Ένας ξένος στην πόλη - AUDIOBOOK Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου

               Γιάννης Μαρής:

 Ένας ξένος στην πόλη - AUDIOBOOK

Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου 

  Ο Ιάσονας Νεγρεπόντης παίρνει το τρένο για την Ανθούπολη. Στη διαδρομή γνωρίζεται με το δήμαρχο της πόλης και ιδιοκτήτη ενός από τα δύο ξενοδοχεία της.

Με έκπληξη ο δήμαρχος μαθαίνει ότι ο περίεργος επισκέπτης ήρθε με σκοπό να συναντήσει την οικογένεια Κελαΐδη, που μένει στο "κόκκινο σπίτι", ένα κάστρο που απέχει μία ώρα από την πόλη. Τι γυρεύει από την παράξενη αυτή οικογένεια ο Νεγρεπόντης; Τη γνωρίζει από παλιά; Και πώς θα καταφέρει να την επισκεφτεί, αφού εδώ και χρόνια δεν δέχεται επισκέψεις από κανέναν; Εκείνον θα τον δεχτεί;

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ - ΑUDIOBOOK ΕΔΩ: 

Κυριακή Ε΄ Λουκά “Ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος” [Λουκ. Ιστ’ 19-31]ν+ ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

 
Κυριακή Ε΄ Λουκά “Ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος” [Λουκ. Ιστ’ 19-31]ν+ ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου 

 

   ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Στην εποχή του Ιησού, οι άνθρωποι πίστευαν πως ο πλούτος είναι επιβράβευση από το Θεό για την ευσεβή ζωή τους, ενώ η φτώχεια θεωρείτο θεία τιμωρία. Για τους ενδεείς και ταλαίπωρους έλεγαν ότι δεν ήσαν σωστοί απέναντι στο Θεό. Μια τέτοια εσφαλμένη άποψη έρχεται να απορρίψει ο Κύριος, λέγοντας την συγκεκριμένη παραβολή. Το μήνυμα ακόμη που θέλει να διδάξει ο Ιησούς στο λαό είναι η ανάγκη της διαρκούς φιλανθρωπίας και να δείξει πως ο Θεός δεν έχει συμπάθειες και αντιπάθειες ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά ότι όποιος ζει με αγάπη, ταπείνωση και μετάνοια είναι αρεστός στα μάτια Του, άσχετα από την οικονομική και κοινωνική του θέση.

  ΠΛΟΥΤΟΣ ΟΛΕΤΗΡΑΣ: «Άνθρωπός τις ην πλούσιος και ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον”. Γράφει σχετικά ο Όσιος Αστέριος Αμασείας: “Με την χρήση δύο συντόμων ονομάτων ο λόγος εμπαίζει και διακωμωδεί την πλαδαρά και άμετρον διάχυσιν όσων πλουτούν κακώς. Διότι της μεν πορφύρας¹ το χρώμα είναι πολυδάπανον και εξεζητημένον, της δε βύσσου η χρήσις τουλάχιστον δεν είναι αναγκαία”. Ο πλούσιος της σημερινής Παραβολής φορούσε αρχοντικά ενδύματα και διασκέδαζε συχνά με πλούσια συμπόσια. Ούτε που νοιαζόταν καθώς έβλεπε στην εξώπορτά του εκείνον τον φτωχό Λάζαρο παραπεταμένο και γεμάτο πληγές, που ήθελε να χορτάσει από των “ψιχίων των πιπτόντων” από το τραπέζι του πλουσίου. Αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, καθώς ήταν σχεδόν γυμνός, έρχονταν οι σκύλοι κι έγλυφαν τις πληγές του. Όμως ο Λάζαρος δεν έβγαζε από το στόμα του παράπονο εναντίον του πλουσίου ή του Θεού. Αντίθετα, πόσο ανάλγητος ήταν ο πλούσιος! Ο πλούτος τον έκανε δούλο στη σάρκα, αδιάφορο για κάθε φτωχό γύρω του. Η πολυτέλεια τον οδήγησε στην αλαζονεία, τη γαστριμαργία, την ασπλαχνία. Η αμαρτία του πλουσίου δεν ήταν τόσο στα ενδύματά του ή στις τροφές του, όσο στο ότι φρόντιζε μόνο για τον εαυτό του. Η παρουσία του Λαζάρου έξω από το σπίτι του ήταν γι’ αυτόν μια διαρκής υπόμνηση και ευκαιρία αγάπης. Πώς μπορούσε ο πλούσιος να βλέπει τον άλλον να λιμοκτονεί και να μένει τόσο ανάλγητος; Αλλά ο πλούσιος της Παραβολής δεν είχε ανώτερα ιδανικά και αξίες. Από έξω η εμφάνισή του μεγαλόπρεπη, από μέσα όμως η ψυχή του αραχνιασμένη. Από έξω αρώματα, και μέσα δυσωδία. Το σώμα του καλοπερνούσε στις ανέσεις, η ψυχή του όμως αργοπέθαινε στη σήψη. Το ίδιο παθαίνουμε οι άνθρωποι, όχι μόνο οι πλούσιοι αλλά όσοι “κολλάμε” στα υλικά αγαθά μας, λίγα ή πολλά, νομίζοντας πως μ’ αυτά θα ευτυχήσουμε αδιαφορώντας για τους γύρω μας, τους ενδεείς, τους πεινασμένους. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε σκληραίνει η καρδιά μας, αγριεύει η ψυχή μας.

 

  Η ΑΙΩΝΙΑ ΣΚΗΝΗ”: Η πρώτη σκηνή, αυτή της γης, τελείωσε. Στη συνέχεια έχουμε τη δεύτερη σκηνή, στον ουρανό. Πρώτος πέθανε ο φτωχός. Κανείς ίσως δεν έδωσε σημασία. Άγγελοι του Θεού όμως κατήλθαν από τα ύψη του ουρανού για να μεταφέρουν την υπομονετική ψυχή του στους κόλπους του Αβραάμ, για να βρει ανάπαυση στον παράδεισο. Πέθανε κάποτε και ο πλούσιος και τάφηκε μεγαλοπρεπώς. Όμως την ψυχή του δεν την παρέλαβαν άγγελοι του Θεού, αλλά την άρπαξαν τελώνια, δαίμονες φοβεροί, οδηγώντας την στα σκοτάδια του Άδη. Κι εκεί ο πλούσιος, ξεχνώντας ότι η μετάνοια προϋποθέτει και ανάλογα έργα μετανοίας, πράγμα αδύνατον για έναν ήδη νεκρό, πέφτει σε δεύτερο λάθος νομίζοντας ότι είναι παιδί του Αβραάμ επειδή και μόνο είναι Ιουδαίος, αλλά και σε τρίτο, διότι η σκληρή του νοοτροπία δεν άλλαξε ούτε και μετά το θάνατό του, αφού θεωρεί ακόμη τον φτωχό Λάζαρο υπηρέτη του. Έτσι, υποφέροντας φρικτά, κραυγάζει και παρακαλεί: “Πάτερ Αβραάμ, λυπήσου με. Στείλε τον Λάζαρο να βουτήξει την άκρη του δακτύλου του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου, διότι τυραννιέμαι μέσα σ’ αυτή την ανυπόφορη φωτιά!” “Παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες με το παραπάνω τα αγαθά σου στη γη, κι ο Λάζαρος τα κακά της δυστυχίας του”, απάντησε ο Αβραάμ, “τώρα όμως εδώ αντιστρέφονται οι ρόλοι, ο Λάζαρος παρηγορείται γι’ αυτά που υπέφερε, εσύ όμως βασανίζεσαι διαρκώς. Και έπειτα ανάμεσά σας υπάρχει μεγάλο χάσμα αδιαπέραστο. Από το χάσμα αυτό δεν μπορούν να περάσουν όσοι θέλουν από εδώ προς εσάς, ούτε και οι από εκεί να περνούν προς εμάς”. Είναι τελεσίδικες επομένως και αδιαπέραστες οι δύο καταστάσεις και τρόποι ζωής, παραδείσου και κολάσεως, αναψυχής και οδύνης. Η Εκκλησία μας δέχεται βέβαια ότι τα μνημόσυνα ωφελούν τις ψυχές, ενώ η προσευχή και η ελεημοσύνη μπορεί να κάνουν θαύματα σε ορισμένες περιπτώσεις, αφού η αγάπη και το έλεος του Θεού δεν έχει όρια. Είπε τότε ο πλούσιος: “Σου ζητώ λοιπόν πάτερ, να τον στείλεις στο σπίτι του πατέρα μου. Γιατί έχω πέντε αδελφούς. Και έτσι θα τους δώσει την μαρτυρία του, για να μην έρθουν και αυτοί σ’ αυτόν τον τόπο των βασάνων”. Λέγει σ’ αυτόν ο Αβραάμ: “Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες. Ας ακούσουν αυτούς”. Και αυτός επιμένοντας: “Όχι πατέρα Αβραάμ, αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν”. Τότε ο Αβραάμ έκλεισε το διάλογο λέγοντας: “Αν τον Μωυσή και τους προφήτες δεν ακούνε, ούτε αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς θα πεισθούν”. Δεν επικοινωνούν επομένως οι ψυχές μεταξύ τους, οι νεκροί με τους ζωντανούς, παρά μόνο δια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, όπου ενώνονται οι πιστοί εν ζωή, δηλαδή η στρατευόμενη Εκκλησία, με τον Χριστό, τους αγίους και τους αγγέλους, δηλαδή με την θριαμβεύουσα Εκκλησία εν ουρανοίς. Κάθε άλλη προσπάθεια επικοινωνίας με τους κοιμηθέντες, μέσω μάγων ή μέντιουμ(!), είναι πλάνη αντιχριστιανική.

   

  ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΣΙΟ: Σήμερα, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να μένει κάποιος στην αθεΐα του, θεωρητική και πρακτική, παρά μόνο αν με τη θέλησή του ιδιοτελώς το επιζητεί. Ο Ιησούς δίδαξε, έκανε πλήθος θαυμάτων, ανέστησε νεκρούς, μίλησε για την αιώνια ζωή. Οι αλήθειες της πίστης μας βρίσκονται στην ιερή Παράδοση, την Αγία Γραφή, στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, στα έργα των Εκκλησιατικών Πατέρων. Οι απόστολοι θυσιάστηκαν, κηρύσσοντας Χριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα. Οι μάρτυρες της πίστεως, έως και σήμερα, ανέρχονται σε εκατομμύρια. Τα θαύματα των αγίων είναι αμέτρητα. Λείψανα αγίων ευωδιάζουν, θαυματουργούν και μένουν ως “σημείον” πίστεως άφθορα. Ο ερευνών βρίσκει και, σε εκείνον που αναζητεί, ο Χριστός τού απαντά καρδιακά και αληθινά. “Τι ποιήσω λοιπόν ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;”, αναρωτιέται ο σύγχρονος άνθρωπος! Τίποτε άλλο δεν ζητά από εμάς ο Θεός, παρά να ενταχθούμε στην εκκλησιαστική κοινωνία των αγίων, απαρνούμενοι την αμετανοησία. Διότι αμετανοησία και ατομισμός οδήγησαν και τον σκληρό πλούσιο εντός των τειχών της φυλακής που ο ίδιος ο εγωισμός του ύψωσε, δηλαδή στην κόλασή του.

ΔΙΔΑΓΜΑ: Από την Παραβολή αυτή παίρνουμε όλοι μας ένα μεγάλο δίδαγμα, ότι ο τόπος της αιώνιας κατοικίας μας προσδιορίζεται από τις επίγειες επιλογές μας. Ό,τι κάναμε θα το βρούμε μπροστά μας. Διότι ο καθένας μας προετοιμάζει την ψυχή του για τον αντίστοιχο τόπο. Κι αυτό που έχει μεγάλη σημασία για όλους μας είναι ότι όταν οι άνθρωποι αμαυρώνουμε καθημερινά την ψυχή μας με τις απολαύσεις των αισθήσεων, την καθιστούμε ακατάλληλη για ανώτερες πνευματικές απολαύσεις. Πώς να χωρέσει στον Παράδεισο η ψυχή μας, εάν εδώ στη γη ήταν απορροφημένη στην ύλη; Πώς να δοκιμάσει τις απερίγραπτες πνευματικές ηδονές του Παραδείσου μία ψυχή που ορέγεται μόνο σαρκικές απολαύσεις και έχει περιορίσει την ευτυχία της στα φαγητά, στα γλέντια, στα ρούχα; Πώς να γευθεί Παράδεισο μία ψυχή σκληρόκαρδη και άπονη ανάμεσα στις εξαγιασμένες ψυχές τόσων ανθρώπων δοκιμασμένων από τον πόνο και τις θλίψεις της ζωής; Η αιώνια ευτυχία μας ή η ατελεύτητη δυστυχία μας μετά θάνατον καθορίζονται από την πορεία που χαράζουμε πριν το θάνατό μας. Εννοείται ότι η πραγματική μετάνοια και ταπεινή εξομολόγηση, όσο ο άνθρωπος ζει, και μόνο, στην επίγεια ζωή του, οδηγεί τον άνθρωπο και πάλι στην αγκαλιά του Θεού, από την οποία οικειοθελώς απομακρύνθηκε. Σήμερα δρομολογούμε το αιώνιο μέλλον μας. Τις επιλογές τις ξέρουμε. Οι προορισμοί ξεκάθαροι. Ας ετοιμαζόμαστε για το αιώνιο ταξίδι μας. Κι ας θυμόμαστε: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωὴν του μέλλοντος αιώνος”.

  ΕΝΑ “ΑΝΕΚΔΟΤΟ” ΩΣ ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ο μακαριστός μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης έλεγε ένα σχετικό ανέκδοτο: Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς πού ᾿χε τα ίδια μυαλὰ με τον πλούσιο της παραβολής. Δεν πίστευε σε μεταθανάτια ζωή, γλεντούσε, διασκέδαζε, οργίαζε. Στα ανάκτορά του είχε κι έναν γελωτοποιό. Αυτὸς έκανε το βασιλιά να γελάει, όταν εκείνος έπληττε από ανία. Μια μέρα ο βασιλιάς του είπε: “Πάρε αυτὸ το μπαστούνι, στο δίνω ως βραβείο. Αν βρεις κανέναν πιο ανόητο, πιο βλάκα απὸ σένα, να τού το δώσεις. Του κακοφάνηκε του γελωτοποιού, που τού είπε τέτοια λόγια. Πήρε το μπαστούνι και το φύλαξε. Ύστερα απὸ χρόνια ο βασιλιάς αρρώστησε, κάλεσε γιατρούς, πήρε φάρμακα, τίποτα. Πλησίαζε να πεθάνει. Τότε ήρθε κι ο γελωτοποιὸς να τον δει για τελευταία φορά. “Βασιλιά, τι γίνεσαι;”, του είπε. Κι εκείνος απάντησε θλιμμένα: “Δεν είμαι καλά. Θα φύγω για ταξίδι μακρινό.” “Και πότε θὰ γυρίσεις;” του έκανε ο γελωτοποιός. “Δε γυρίζω πιά” του απαντά ο βασιλιάς. Τότε ο φασουλής του παλατιού τον ρώτησε: “έκανες καμιὰ προμήθεια, έχεις προετοιμαστεί;” Ο βασιλιάς απάντησε αρνητικά και τότε κατέληξε ο βασιλικός διασκεδαστης: “Τότε νά, βρήκα τον πιο ηλίθιο του κόσμου. Πάρε το μπαστούνι!”

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: 1. +Μητροπ. Φλωρίνης Αυγουστίνου, Η πέραν του τάφου ζωή 30-10-1983. 2. Όσιος Αστέριος Αμασείας, Ομιλία εις τον πλούσιον και τον εις τον Λάζαρον , ΒΕΠΕΣ τόμ. 71. 3."Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σ. 337 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς. 4. Μιχαήλ Χούλης, Η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Η πορφύρα κατασκευαζόταν από ένα σπάνιο όστρακο της θάλασσας και ήταν πάντα μια πανάκριβη χρωστική ουσία.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Αρποκράτης ή Ώρος [Από την Αίγυπτο στο ελληνικό Πάνθεον] από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

 

Αρποκράτης ή Ώρος

[Από την Αίγυπτο στο ελληνικό Πάνθεον]

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

   ΓΕΝΙΚΑ: Ο Ώρος, ήταν αρχικά ηλιακός θεός της αιγυπτιακής Μυθολογίας. Αργότε-ρα μετά τον 4ο αιώνα π.Χ., μέσω του θρησκευτικού συγκρι-τισμού ταυτιζόταν με τον Απόλλωνα και απεικονίζονταν είτε σαν γεράκι είτε σαν άνθρωπος με κεφαλή γερακιού¹. Κατά τον Ηρόδοτο, η επέτειος της γέννησής του εορτάζονταν την τελευταία μέρα του μηνός Επηφί, όταν τα ουράνια σώματα Ηλίου και Σελήνης βρίσκονταν σε συζυγία².

 

  ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ: Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν το γεράκι με τη λέξη χορ, ομόηχη μιας άλλης, που σημαίνει «ουρανός». Επειδή το γεράκι πετά σε μεγάλα ύψη, φαντάζονταν τον ουρανό ως θεϊκό γεράκι, ενώ τον ήλιο και τη Σελήνη ως τα μάτια του! Άλλωστε, το γεράκι απεικονίζεται σε παλαιότατα μνημεία αρχαιότητας στην αρχαία Αίγυπτο, πράγμα που δηλώνει την αρχαιότατη λατρεία του³. Από τα πολύ αρχαία χρόνια θεωρείτο το κατ' εξοχήν θεϊκό πτηνό ενώ το ιερογλυφικό το οποίο αντιστοιχεί στην έννοια “θεός”, είναι ένα γεράκι που κάθεται πάνω σε ένα ξύλο. Σε όλες τις περιοχές που εγκαταστάθηκαν οι πιστοί του γερακιού, λατρεύτηκε ο Ώρος. Ο ρόλος όμως αυτού του θεού και τα σύμβολά του διαφοροποιήθηκαν με την πάροδο του χρόνου, τόσο, ώστε στο αιγυπτιακό πάνθεο υπάρχουν περίπου δεκαπέντε διακριτοί Ώροι, από τους οποίους κυριότεροι ήταν ο Χαρβέρ ή Αρποκράτης, ο Χαρόερις ή Αρούηρις καθώς και ο Ώρος της Μπεχεντέτ και ο Ώρος γιος της Ίσιδας, που σύμφωνα με τον μύθο του Όσιρι, εκδικήθηκε τον φόνο του πατέρα του. Σε κείμενα της αρχαίας αιγυπτιακής γραμματείας, παρουσιάζεται ως γιος του Ρα και αδελφός του Σετ.

  ΩΡΟΣ ΚΑΙ ΣΕΤ [ΣΗΘ]: Η αιώνια αντίθεση μεταξύ ερέβους και φωτός συμβολίζεται με αιώνιες συγκρούσεις, κατά τις οποίες ο Σετ έβγαλε το ένα μάτι του Ώρου, ενώ ο δεύτερος ευνούχισε τον εχθρό του! Το δικαστήριο των θεών έλυσε τη διαφορά υπέρ του θεού γερακιού, ο οποίος, από το τέλος της δεύτερης δυναστείας εμφανίζεται μόνος και αποκλειστικός θεϊκός πρόγονος των Φαραώ. Εδώ θα ασχοληθούμε με τον Ώρο ως γιο της Ίσιδας και εν συνεχεία ως Αρποκράτη, μορφή με την οποία πέρασε η θεότητα και στην αρχαία ελληνική Μυθολογία.

   Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΙΣΙΔΑΣ Ή ΧΟΡ-ΣΑ-ΙΣΕΤ: Η Ίσις, η οποία, κατά το μύθο, συνέλαβε και γέννησε μόνη, δίχως τη συνδρομή κάποιου συζύγου ή εραστή, εισήγαγε τον γιο της στη λεγόμενη οικογένεια του Όσιρι. Η δημοτικότητα του κορυφώθηκε με το πέρασμα των χρόνων και κατέληξε να επισκιάσει όλους τους άλλους 'Ωρους και να οικειοποιηθεί όλους τους ρόλους και όλα τα σύμβολα τους. Ο περί Ίσιδος και Οσίρι μύθος αναφέρει τα σχετικά με τη γέννηση του γιου, τον οποίο η Ίσιδα συνέλαβε από τον Όσιρι, αφού ανέστησε με μαγικά μέσα τον δολοφονημένο θεό, και τον γέννησε πρόωρα στην νησίδα Χέμμιν του Νείλου⁴.

  Ο ΑΡΠΟΚΡΑΤΗΣ Ή ΠΑΙΔΙ-ΩΡΟΣ: Ο Αρποκράτης εμφανίζεται στην εικονογραφία ως νήπιο, γυμνό ή στολισμένο μόνο με κοσμήματα, με το κρανίο εντελώς ξυρισμένο και την παιδική πλεξίδα αναδιπλωμένη στον κρόταφο, συχνά καθισμένος σε λωτό, ασκεπής η φέρων Αιγυπτιακή μήτρα. Σε άλλες παραστάσεις απεικονιζόταν να θηλάζει καθισμένος στα γόνατα της μητέρας του. Σε όλες έχει το δάκτυλο στο στόμα, όπως τα μωρά. Το γεγονός ερμηνεύθηκε από του Έλληνες ως πρόσκληση σε σιγή και περίσκεψη. Αυτή η ερμηνεία έγινε αιτία να θεωρείται σε νεότερες εποχές ως θεός της σιωπής. Επειδή είχε ανατραφεί στην έρημο, για να αποφύγει τις επιβουλές του κακού Σετ [ή Σηθ], και ήταν εξαιρετικά αδύναμος από τότε που γεννήθηκε πρόωρα, o γιος της Ίσιδας γλύτωσε χάρη στην ισχυρή μαγεία της μητέρας του από πολλούς κινδύνους, όπως θηρία, δήγματα σκορπιών, πυρκαγιές, παιδικές ασθένειες. Η ανάμνηση αυτών των διασώσεών του πέρασε και στις μαγικές επωδούς που χρησιμοποιούσαν οι μάγοι σε ανάλογες περιστάσεις για να θεραπεύουν. Ο Πλούταρχος πίστευε ότι η αναπαράστασή του με το χέρι στο στόμα φανερώνει την παιδική του φύση. Οι Έλληνες όμως και μετά από αυτούς οι Ρωμαίοι υπέθεσαν αυτό ως σύμβολο σιγής. Για το λόγο αυτό παριστάνεται στην Υστερη Αρχαιότητα ως ο θεός της εχεμύθειας. Το άγαλμά του συχνά βρίσκονταν στην είσοδο των ναών καθώς και σε μέρη που ετελούντο μυστήρια, ως έμβλημα της σιγής και της εχεμύθειας. Εκ του ονόματος του θεού πήραν το όνομά τους και πολλές τεκτονικές Στοές .

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Κείμενα των Πυραμίδων, 154. Άβυδος και Ντεντερά (Mar. Dend. IV. 88, 90). στο Erman Ad. 1977, A Handbook of Egyptian Religion MA: Longwood Press, Boston. Larousse Encyclopedia of Mythology, 1968. Παγκόσμια Μυθολογία, 1989, 412.

1. Larousse Encyclopedia of Mythology, 1968, σ. 21.

2. Παγκόσμια Μυθολογία, 1989, 412.

3. Μάλιστα, κάποιοι πρώιμοι εισβολείς στην κοιλάδα του Νείλου, χρησιμοποιούσαν ως έμβλημά τους το γεράκι, ως θεό πολεμιστή.

4. Η σύνδεσή του με την πολιτική ιδεολογία μέσω της ενανθρώπισης του Ώρου στο πρόσωπο του Φαραώ ήταν τόσο έντονη, ώστε η αρχαία Αίγυπτος ονομαζόταν εναλλακτικά «χώρα του Ώρου». [Παγκόσμια μυθολογία,1989, 412].