Θέλω να μου λέτε αυτά που θέλω
Για αυτό το χάλι πάντα φταίν’ οι άλλοι.
Πώς να σου αλλάξω γνώμη στο κεφάλι;
(καφετζής)
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 5
Δημοσκοπήσεις, βολιδοσκοπήσεις, ανασκολοπίσεις…
Οι στημένες δημοσκοπήσεις, η ατιμώρητη δημαγωγία, ο άθλιος προεκλογικός αγώνας της ακατάσχετης κινδυνολογίας με απόκρυψη των σοβαρών κοινωνικών και εθνικών θεμάτων, παραπλανούν και δεν ενημερώνουν τον πολίτη. Τότε, με οποιοδήποτε εκλογικό σύστημα, οδηγούμαστε σε παρωδία εκλογών και σε ανάλογα αποτελέσματα (καλά, τόσα επίθετα ούτε ο Αυτιάς δεν έβρισκε. Αυτιά, φάε τη σκόνη μου!).
Ο λαός έμαθε να ακούει την αλήθεια που αντέχει (μεταξύ μας το θέλει το ψεματάκι του), δεν αντέχει την αλήθεια απ’ αυτούς που του λένε την αλήθεια, αλλά στο τέλος πιστεύει πως είναι κυρίαρχος, όπως πίστευα κι εγώ πως είμαι... αεροπόρος. Σήκωσα το αεροπλάνο, αλλά δεν ήξερα να το προσγειώσω. Να ’ναι καλά ο αυτόματος πιλότος κι ο Νίκος Κοταβές που, ρωτώντας τον αδερφό του τον Παναγιώτη (που μπειχειρίζιτι τέτοια ιργαλεία), μου έδινε τηλεφωνικά οδηγίες και κατέβηκα.
Έκτουτι μι του πουδαράκι μ’ όθι πααίνου, ας είνι κι άναργα, αρκεί να πατάου σι στιριό. Τι χάλευα ιγώ στουν αέρα;
Ο λαός ψηφίζει σωστά
Μόλις τελειώσουν οι εκλογές, ο νικητής λέει ότι ο λαός ψήφισε σωστά, ο ηττημένος λέει πως ο λαός θα πληρώσει το λάθος του και το κουκουέ ακόμη και να κερδίσει (λέμε τώρα), θα καταγγείλει ξανά το ντόπιο, το ξένο κεφάλαιο και τα μονοπώλια και θα καλεί να φκιάσουμε εναντίον τους μέτωπο, όπως το δικό μου στη φωτογραφία (παρακαλώ, κοιτάξτε επάνω αριστερά, γι’ αυτό λέγεται και αριστερό μέτωπο ή αμπάλα).
Είμαι με τους πολιτικούς
Δεν κάνω πλάκα! Είμαι με τους πολιτικούς! Βεβαίως, τους χρεώνω τον εκμαυλισμό του λαού για ψηφοθηρικούς λόγους και δημιουργία κομματικών στρατών, αν και οι κομματικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές κομπανίες, κομματάρχες και παραγοντίσκοι έπαιξαν σπουδαιότερο ρόλο στο ρουσφετορουφιανοδιεφθαρμένο κατασκεύασμα που οικοδομήσαμε, έτσι για να τη σπάσουμε στον Περικλή που έκτιζε τον Παρθενώνα αυθαίρετα, χωρίς άδεια, χωρίς μελέτη περιβαλλοντικής επίπτωσης, χωρίς έγκριση της αρχαιολογικής υπηρεσίας κατά το άρθρον επτά, εδάφιον τρία π’λιά κι ένα τσιόνι και προπαντός χωρίς τον Σπίρτζη για να κάνει τα εγκαίνια (τελεία, πίνει μια καταπιά νερό ο ρήτωρ και συνεχίζουμε). Διέφθειραν έτσι τον λαό και τώρα καλούνται να τον κυβερνούν. Δεν είναι εύκολο πια…
Τα τελευταία χρόνια, το επίπεδο της Βουλής πέφτει δραματικά κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στους κακούς πολιτικούς, αλλά προπαντός στα κόμματα και σ’ εμάς που τους επιλέγουμε. Υπάρχουν πολιτικοί καλοί, υπάρχουν και κακοί. Γιατί, όμως, είμαι με τους πολιτικούς; Εννοείται ότι δεν είμαι με όλους ανεξαιρέτως. Ας δούμε ενδεικτικά συμπεριφορές που υφίσταται ο βουλευτής από τον πολίτη που:
Δεν ψηφίζει, αλλά καταψηφίζει.
Δεν τον ψηφίζει, όταν του λέει την αλήθεια.
Δεν τον ψηφίζει, παρά μόνο για το ατομικό συμφέρον, να του καλύπτει τις
παρανομίες και για κάθε είδους ρουσφέτια.
Δε σκέφτεται αν κι ο βουλευτής θυσιάζει κάτι, για να είναι βουλευτής.
Όλους τους τσουβαλιάζει και τυλίγει ομαδικώς στο σύνθημα: να καεί, να καεί
(μην το πεις! φωνάζει ο Κώστας Τσιάκαλος, αρπάζοντας μια κρανιά). Δεν το λέω, δεν το λέω, συμπληρώστε το μόνοι σας, το ακούσατε, το ξέρετε… Τόσα χρόνια ζείτε στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ… Και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, το φώναζε κι ένας βουλευτής στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτός ήταν έξω απ’ τη Βουλή.
Γνωρίζει τι συσκευές έχει ο πολιτικός στο σπίτι του, άσχετα αν δεν πήγε ποτέ,
αναπαράγει αμάσητο κάθε τι που του σερβίρουν, αλλά δεν ακούει τις θέσεις του πολιτικού και να τοποθετηθεί υπέρ ή κατά. Για το μίξερ και την καφετιέρα ο λόγος!...
Η ίδια πολιτική τού φαίνεται διαφορετική, ανάλογα με το ποιος του τη
σερβίρει. «Δε σας δίνουμε εμείς πίτα με κολοκύθια, όπως οι αντίπαλοί μας... Με εμάς θα τρώτε στο εξής κολοκυθόπιτα»… (ακολουθούν παρατεταμένα χειροκροτήματα από τον αλαλάζοντα πολίτη).
Γιουχάρει τον Κουρουμπλή, ως προδότη, στο καφενείο του Μόκκα (Στέφο,
καφέ! διαφήμιση κάνω) και υποδέχεται τον Κουρουμπλή με χειροκροτήματα, ως σωτήρα, στο μαγαζί του Πολύζου (Τάκη, μια μπύρα εσύ και μια οδοντογλυφίδα καρφωμένη σε μια πιατέλα κρέας). Ε, ας πληρώσω και μια σόδα παρακάτω στο βενζινάδικο, στον Βάιο… Εκτός αν έρθει κι εκεί ο Κουρουμπλής…
Λέει: Τους ψήφισα, γιατί ήξερα ή νόμιζα ότι δε θα τα κάνουν αυτά που είπαν.
Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, ανοίγει τα δάχτυλα και μουντζώνει και με τα δέκα, γιατί επιστήμη είναι, γνωρίζει πως δεν υπάρχει θεραπεία…
Αφήνω κι αυτό το πλαίσιο, για να συμπληρώσετε τις δικές σας, σχετικά με το θέμα, εμπειρίες και περιπτώσεις.
|
π.χ. Λέει στον βουλευτή: Θέλου να μισουλαβί’εις να μάθου σαντούρι.
|
Τι; Θέλετε ολόκληρη σελίδα; Αυτό κανονίστε το με τον Κώστα! Ιγώ μπσαφίρ’ς είμι ιδώ, δεν είμι ν’κουκύρ’ς…
Προς πολιτικούς
Έκανα ό,τι μπορούσα για εσάς. Ελπίζω να βοηθήσετε κι εσείς, για να ικανοποιηθούν τα δικαιότατα αιτήματά μου, που είναι ο διορισμός των παιδιών μου. Μια θέση μετακλητού υπαλλήλου, υπαλλήλου βουλής, έστω και συνοριοφύλακος στο Παυσίλυπο στην Καρδίτσα, θα βοηθούσε έτι περαιτέρω το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας μας. Επίσης, αν βάζατε για το Σουφλί και τον Μάκη, ναι τον γνωστό Μάκη απ’ τον Δένδρο Βραγκιανών, θα σας ήμουν αεί υπόχρεος.
Δεν καταλάβατε!... Όχι να τον σουβλίσετε, να τον εκτοπίσετε στο Σουφλί εννοώ…
Δημοσκόπηση (δημοσυσκότιση)
Ρωτήσαμε 100 ανθρώπους. Γιατί 100; Για να βγάζουμε εύκολα τα ποσοστά.
Ερώτηση: Ψηφίσατε στις εκλογές με βάση το γενικό συμφέρον ή το ατομικό;
99 απάντησαν το γενικό συμφέρον και ένας το ατομικό συμφέρον.
Όπως καταλαβαίνετε, άναψαν τα λαμπάκια του υπολογιστή που επεξεργαζόταν τα στοιχεία και άρχισε να φωνάζει: «Πού το βρήκατε αυτό το δείγμα, εγώ δε σας έστειλα να ρωτήσετε στην Ιαπωνία, εδώ στην Ελλάδα σας έστειλα». Μας πέταξε τα χαρτιά πάνω στο γραφείο και έκλεισε απ’ την τσατίλα μόνος του.
Μάζεψα κι εγώ τα χαρτιά και τα έσκισα απ’ τα νεύρα μου. Τόσος κόπος να πάει χαμένος; Δυστυχώς, μαζί μ’ αυτά έσκισα και το μνημόνιο που το είχα πάντα πρόχειρα μπροστά μου για να το συμβουλεύομαι, όπως κάνουν άλλωστε και οι υπουργοί… Ευτυχώς, λίγο αργότερα το ξαναβρήκα εύκολα στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος και το φωτοτύπησα. Δεν το έσκισαν κι αυτοί, μου είπαν, για να εξυπηρετούνται οι πολίτες που τυχόν θα ήθελαν να βγάζουν αντίγραφα για διάφορους λόγους, αλλά προπαντός για συναισθηματικούς (πώς λέμε αναμνηστική φωτογραφία
δια ενθύμιον…).
Αμέσως μετά, αναζητήσαμε και βρήκαμε πάλι αυτόν που απάντησε ότι ψήφισε για το ατομικό συμφέρον. Είχαμε μια υποψία. Τον υποβάλαμε με το ζόρι σε αλκοτέστ. Πράγματι, είχε πιει πέντε φορές πάνω απ’ το επιτρεπτό. Συμπέρασμα: Λύθηκε η γλώσσα του, είπε την αλήθεια…
Ερώτηση: Είστε ευχαριστημένοι με το κόμμα που ψηφίσατε στις εκλογές;
Και οι 100 απάντησαν πως είναι ευχαριστημένοι. Βλέπετε κανένας δεν παραδέχεται
το λάθος του.
Ερώτηση: Ποιος φταίει για την κρίση στην Ελλάδα;
82,5 άνθρωποι απάντησαν πολύ εύκολα λέγοντας: οι άλλοι
17,5 άνθρωποι απάντησαν λέγοντας: το ντόπιο, το ξένο κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Αυτούς τους συναντήσαμε σε μια πορεία του κουκουέ, οπότε καταλαβαίνετε ότι αυτή την απάντηση την έμαθαν φαρσί, μιας και τη γράφουν κάθε μέρα ορθογραφία και την επαναλαμβάνουν κάθε βράδυ στη βραδινή προσευχή τους… Πανηγύρισαν έντονα, μάλιστα, όταν πληροφορήθηκαν πως έπιασαν για πρώτη φορά το ποσοστό – στόχο 17% , έστω και σε δημοσκόπηση.
─ Πώς είναι δυνατόν να λέτε 82,5 και 17,5 άνθρωποι; Γίνονται αυτά; Εξαφανιστείτε από μπροστά μου! Απολύεστε! μας κατσάδιασε ο προϊστάμενος.
Μετά θυμήθηκε πόσο αυστηρός είναι ο νόμος για τις απολύσεις, έμεινε για λίγο σκεπτικός και βρήκαμε τον απαραίτητο χρόνο να του εξηγήσουμε:
─ Γίνεται, κύριε προϊστάμενε. Αυτός ο μισός από εδώ κι ο μισός από εκεί είναι ο Κουβέλης. Αυτός έκοψε καπίστρι και πάει όπου θέλει. Αν δεν του βάλεις πεδικλάρι (συνήθης πρακτική που εφάρμοζαν παλιότερα σε γαϊδάρους, πριν γίνει κακούργημα η συγκεκριμένη πράξη), θα τον αφήσουμε στον Μέγα Κάμπο (Μαηκάμπου), στην Καληκώμη και την άλλη μέρα θα τον βρούμε στην Κάτ’ Χώρα, στα Κουμπουριανά.
─ Καλά, ρε παιδιά, έχετε δίκιο, αλλά έπρεπε να κόψουμε απ’ αυτό το 17,5. Πώς να κυκλοφορήσουμε δημοσκόπηση με τόσο ανεβασμένο κουκουέ; Θα έχουμε πρόβλημα. Τι θα πουν τα συγκροτήματα;
─ Αναλαμβάνου ιγώ τα συγκρουτήματα! λέου τ’ προυϊστάμινου. Τ’ς έχου φίλοι ιγώ ουλ’νούς! Κουσταριλαίους, Μαυραντζαίους, Τζιαχρή, Καραμπίνη, Βαγγέλη Πουζιό, Βασ’λακακαίους, Νίκου Νάκου, Λαμπράκου Κουσιουρή, Σταύρου Τσιάκαλου, Τσιακαλουγιουργαίους… (όχι, ρε, οι Τσιακαλουγιουργαίοι είν’ απ’ άλλη ιστορία).
─ Τα συγκροτήματα του τύπου και των μουμουέ εννοώ, βρε όρνιο!… Τους Πρετεντέρηδες, εννοώ! Ξέρεις εσύ τους Πρετεντέρηδες; άρχισε ξανά τις φωνές.
─ Όχι, κυρ προυϊστάμινι. Δεν τ’ς ξέρου αφ’νούς. Σάματ’ ξικαλουκαίριασαν πουτέ αυτοίνοι στ’ Γκαβέλ’ να τ’ς ξέρου;
Ρώτησα και εγώ 100 ανθρώπους, στην Αργιθέα αυτή τη φορά (πού τους βρήκες τόσους; μου λέει ένας, Έλα ντε, του απάντησα…).
Ερώτηση: Τι να τουν κάνουμι του Μήτσιου;
99 είπαν: Σταύρωσον! Σταύρωσον, αυτόν! Τώρα, για καλό το είπαν, για κακό, θα σας γελάσω…
Ένας είπε: Ρε, δε μ’ απαρατάς κι ισύ κι ου Μήτσιους (τον έβαλα στην κατηγορία δεν ξέρω/δεν απαντώ)
Σχόλιο του δημοσκόπου: Η μαγκιά είναι να απαντάς, όταν δεν ξέρεις.
Παιδιά, δε γίνεται Καφενείο χουρίς του Μήτσιου, μη διαμαρτύριστι! Ου Μήτσιους είναι χρόνια πάθηση (έτσι τα λέν’ τα ζαράλια τώρα). Του λέει κι ου γιατρός: «να μάθετε να ζείτε με το πρόβλημα». Μι του Μήτσιου, θέλουμι δε θέλουμι!
Μια Μήτσαινα σε ένα χωριό καθόταν δίπλα στον βαριά άρρωστο άντρα της και τον παρηγορούσε λέγοντας: «Μήτσιου είχα, Μήτσιου έχου,
Μήτσιου μου, άμα χηρέψου
πάλι Μήτσιου θα γυρέψου».
Κι όταν πέθανε ο Μήτσιος, έριχνε ένα ρεφραίν με κλάματα κι έλεγε: «τόσοι φαλακροί είχι του χουριό, Μήτσιου μ’, ισένα βρήκι να πάρει ου χάρους που ’χες του μαλλί πουκάρι…» και πάλι ρεφραίν με κλάματα…
Χαίρομαι που με ατράνταχτα επιχειρήματα σας έπεισα, για το πόσο πολύτιμος είναι ο Μήτσιος. Παρακαλώ, όμως, σταματήστε να φωνάζετε ρυθμικά Μήτσιος! Μήτσιος!
γιατί παρασύρθηκαν και κάποιοι από δίπλα και φωνάζουν Τάκης! Τάκης! Και δε βγαίνει καλό αποτέλεσμα, ηχητικά εννοώ…
Είμαι και με τον Μαυρογιαλούρο…
Θέλω ο επίλογος σήμερα να είναι ένας ύμνος στον αδικημένο Μαυρογιαλούρο. Ναι, αυτόν που γνωρίσαμε όλοι στην ταινία «ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ» και χωρίς ποτέ να δώσουμε σημασία στον τίτλο, θεωρούμε πως ο Μαυρογιαλούρος ήταν ένας πολιτικάντης πολιτικός που μοίραζε ψευδώς υποσχέσεις στον λαό.
Δεν ήταν, όμως, έτσι. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ζούσε με προσωπική άνεση και επάρκεια στο αστικό του περιβάλλον κι αφού κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής σε μια περιφέρεια, έγινε μετά και υπουργός. Είχε καλές προθέσεις, αλλά είχε και άγνοια της πραγματικής κατάστασης, για το τι συμβαίνει και πώς ασκείται η διακυβέρνηση της χώρας, ειδικά στην ύπαιθρο.
Όταν κατάλαβε ότι ήταν απλώς ένα διακοσμητικό στοιχείο και πως στην πραγματικότητα κυβερνά ένα αόρατο, οργανωμένο και παντοδύναμο σύστημα, το οποίο συνέθεταν επίορκοι, μανδαρίνοι, κομματάρχες (Γκρούεζας), τοκογλύφοι και παρατρεχάμενοι με ισχυρή παραεξουσία, αντέδρασε. Έριξε ομαδικές μούντζες, αρπάχτηκε με τον τοκογλύφο, ξεφώνισε τον Γκρούεζα, προσπέρασε με αηδία τις φιέστες υποδοχής των στημένων χειροκροτητών, κατακεραύνωσε τον Γιωργάκη που κανόνιζε τα πάντα ως τότε στο γραφείο του και παραιτήθηκε!...
Απέδειξε έτσι ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Αυτοί που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τον λαό, πρέπει να είναι και έτοιμοι, πρώτοι αυτοί, να πάρουν όταν χρειαστεί τον δρόμο της θυσίας. Αυτοί είναι ηγέτες! Και τέτοιους πρέπει ο λαός να επιλέγει για ηγέτες…
9/9/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου