Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς + ΒΙΝΤΕΟ Από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

 Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς + ΒΙΝΤΕΟ

Από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

   

  Ο Άγιος Μηνάς έζησε στην εποχή του βασιλιά Μαξιμιανού και καταγόταν από την Αίγυπτο, οι δε γονείς του ήταν ειδωλολάτρες. Όταν ενηλικιώθηκε, γράφτηκε στην τάξη των στρατιωτικών. Υπηρέτησε στα βασιλικά στρατεύματα, στα Νούμερα (στρατιωτικά τάγματα) τα λεγόμενα Ρουταλικά, υπό τον ηγεμόνα Αργυρίσκο, στο Κοτυάειο της Φρυγίας. Εκείνο τον καιρό ο Ταξίαρχος Φιρμηλιανός μάζεψε στρατιώτες και εξεστράτευσε στη Β. Αφρική. Μαζί με τους στρατιώτες, που πήρε, ήταν και ένας νέος χριστιανός, ο Άγιος Μηνάς, που ξεχώριζε τόσο για την ανδρεία του όσο και για τη φρόνησή του. Κάποια ημέρα δόθηκε διαταγή από το βασιλιά οι στρατιώτες να συλλαμβάνουν τους Χριστιανούς και να τους βασανίζουν μέχρι ν' αρνηθούν την πίστη τους. Ο Μηνάς αντιδρώντας στο ασεβές πρόσταγμα άφησε τη στρατιωτική ζωή έφυγε ανέβηκε στο βουνό, όπου ήταν πάνω από το Κοτυάειο. Προτίμησε να ζει με τα θηρία, παρά να βρίσκεται με τους εχθρούς του Χριστού ειδωλολάτρες. Εκεί έμεινε πολλά χρόνια καθαρίζοντας συνεχώς τον εαυτό του με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Άναψε στην καρδιά του ο πόθος της ομολογίας και του μαρτυρίου.  

   Κάποια μέρα, λοιπόν, που είχαν μεγάλο πανηγύρι οι ειδωλολάτρες, κατέβηκε από το βουνό και μέσα στο πλήθος κήρυξε το Χριστό Θεό αληθινό, λέγοντας περίπου αυτά τα λόγια: ''Μάθετε καλά, ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Χριστός, αυτά δε που σεις λατρεύετε είναι ξύλα αναίσθητα''. Όλοι συγκεντρώθηκαν γύρω του γεμάτοι απορία για το πώς τόλμησε αυτός να κάνει μια τέτοια ομολογία. Όσοι πάλι ήταν κρυφοί Χριστιανοί χάρηκαν για το θάρρος του Αγίου. Οι ειδωλολάτρες έπιασαν τον Άγιο και κτυπώντάς τον τον έφεραν μπροστά στον ηγεμόνα της πόλεως Πύρρο. Ο Πύρρος, λέει ο Συναξαριστής, σεβάστηκε τον Άγιο εξ αιτίας της ηλικίας του -ήταν τότε πενήντα ετών- και της σεβασμίας μορφής του. Τον ρώτησε, λοιπόν, με ημερότητα: ''Ποιος είσαι, άνθρωπέ μου, από πού είσαι και ποια είναι η θρησκεία σου;''

 

   ''Πατρίδα μου είναι η Αίγυπτος'', αποκρίθηκε ο Άγιος, ''ονομάζομαι Μηνάς και ήμουν κάποτε στρατιώτης. Επειδή όμως είστε ασεβείς και ειδωλολάτρες, άφησα το στράτευμα και πήγα στο βουνό. Τώρα δε ήλθα να παρουσιασθώ μπροστά σε όλους και να ομολογήσω την πίστη μου στον Χριστό, για να με ομολογήσει και εκείνος σαν δούλο του στην βασιλεία των ουρανών, όπως το λέγει και μόνος του: Όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς». Θυμωμένος ο Πύρρος από την απάντηση διατάζει την φυλάκιση του Μηνά μέχρι να σκεφτεί πως θα τον θανατώσει. Το άλλο πρωί, αφού είχε τελειώσει πλέον η εορτή, έφερε πάλι ο ηγεμόνας τον Άγιο μπροστά του και τον κατηγόρησε για δύο λόγους: Πρώτα διότι άφησε την υπηρεσία του βασιλιά στο στρατό και δεύτερο επειδή τόλμησε να μιλήσει με ασέβεια εμπρός σε τόσο πλήθος κατά την διάρκεια της εορτής. Ο Άγιος τότε με θάρρος προσπάθησε ν' απολογηθεί: ''Ναι, άρχοντα, έτσι πρέπει να ομολογούμε φανερά και με θάρρος και να μην φοβούμεθα, καθώς εκείνος είπε: από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι (Ματθ. ι' 28), αλλά να τον κηρύττουμε με την καρδιά και με τα λόγια, όπως ο Απόστολος Παύλος μας δίδαξε λέγοντας: Καρδία γαρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν» (Ρωμ. ι' 10). Και ο άρχοντας απάντησε: ''Βλέπω, Μηνά, ότι δεν είσαι νέος άμυαλος, για να μην καταλαβαίνεις το συμφέρον σου. Βρίσκεσαι πλέον σε γεροντική ηλικία. Μη φανείς ανόητος και αφήσεις τη γλυκιά ζωή προτιμώντας τον θάνατο. Σκέψου φρόνιμα και θα τιμηθής από τον βασιλιά, αλλά και οι θεοί θα σε συγχωρήσουν και ας τους ύβρισες χθε'ς''.

 

  Ο Άγιος γέλασε και αποκρίθηκε: ''Τίποτα δεν είναι ικανό να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου, ούτε τιμές, αλλά ούτε και βασανιστήρια. Δοκίμασε, αν θέλεις, και θα δεις.

  Βασανιστήρια: Τότε ο Πύρρος με πολύ θυμό λέγει στους στρατιώτες: ''Πιάστε αυτόν τον ασεβή και τεντώστε τα μέλη του και κτυπήστε τον αλύπητα, για ν' απολαύσει ό,τι ζητάει''. Δυο και τρεις φορές άλλαξαν οι στρατιώτες, επειδή κουράζονταν, αλλά ο Άγιος καρτερικά υπέμενε, ώστε όλοι απορούσαν και τον θαύμαζαν. Κάποιος παλιός φίλος του Αγίου, στρατιώτης, που λεγόταν Πηγάσιος, βλέποντας το καταπληγωμένο σώμα του Αγίου, τον πλησίασε και του λέγει: ''Δεν βλέπεις, Μηνά, ότι διαλύθηκε το σώμα σου από τις πληγές; Θέλεις να πεθάνεις άδικα; Πες, ότι θα θυσιάσεις και ο θεός σου θα σε συγχωρήσει, γιατί βλέπει ότι δεν το κάνεις με τη θέλησή σου.

Ο Άγιος τότε με ιερή αγανάκτηση του απαντά: «Απόστητε απ' εμού πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν (Ψαλμ. στ' 9). Φύγε από μένα εχθρέ της αλήθειας που δεν είσαι φίλος. Εγώ τον Χριστό μου μόνο λατρεύω και θα με δυναμώσει να υποφέρω τις πληγές''. Βλέποντας ο Πύρρος το άκαμπτο φρόνημα του Αγίου διέταξε να τον δέσουν ψηλά σε ξύλο όρθιο και με σιδερένια νύχια να του σχίζουν τις σάρκες του. Ενώ ο Άγιος υφίστατο αυτό το σκληρό μαρτύριο, ο άρχοντας τον περιέπαιζε λέγοντας:

- Κατάλαβες, Μηνά, καθόλου πόνο στο σώμα σου, ή θέλεις να σου προσθέσουμε κι άλλες τιμωρίες για να χαρείς περισσότερο;
- Τι νομίζεις, άρχοντα, ότι με τέτοια παιγνίδια θα με αποσπάσεις από την ορθή πίστη; αποκρίνεται ο Μηνάς.
- Άφησε την κακή επιμονή, Μηνά, και δήλωσε υποταγή στον βασιλιά Μαξιμιανό, τον συμβουλεύει ο Πύρρος.
- Δεν αρνούμαι εγώ, άρχοντα, τον αιώνιο και ουράνιο Βασιλιά για να υποταχθώ στο φθαρτό και γήινο.
Βλέποντας ο Πύρρος την σταθερότητα του Αγίου προσπαθεί με άλλον τρόπο να τον κερδίσει.
- Ποιος είναι αυτός ο αιώνιος βασιλιάς, Μηνά;
- Ο Ιησούς Χριστός είναι, ο Υιός του Θεού, εις τον οποίον υποτάσσεται γη και ουρανός.
- Και δεν ξέρεις ότι γι' αυτό το όνομα οργίζονται οι αυτοκράτορες και διατάζουν να τιμωρούμε χωρίς έλεος;
- Αν οργίζονται οι αυτοκράτορες, εμένα δεν με στενοχωρεί, ούτε το σκέπτομαι. Εγώ έχω ένα σκοπό να πεθάνω ομολογώντας το Χριστό, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότητα ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. Η' 35). Στη συνέχεια ο Μάρτυρας υπομένει σειρά βασανιστηρίων. Του τρίβουν το πληγωμένο σώμα με τρίχινο ύφασμα ή του καίουν τα μέλη με αναμμένες λαμπάδες. Τα λόγια του κατά την ώρα των φοβερών μαρτυρίων είναι:
- Σήμερα βγάζω τα δερμάτινα ενδύματα της αμαρτίας και παίρνω το φωτεινό ένδυμα της βασιλείας του Θεού. Έχω τον Χριστό μου βοηθό, που είπε να μην φοβούμεθα «από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι». Ο Πύρρος απορούσε με την συμπεριφορά του μάρτυρος και του λέγει:
- Πες μου, Μηνά, από πού σου ήλθε τόση σοφία και απαντάς έτσι εσύ ένας στρατιώτης συνηθισμένος σε πολέμους και σφαγές;

- Ο Θεός μου μου δίνει την σοφία για να ελέγχω την ασέβειά σας. Αυτός είπε: Όταν πάτε μπροστά σε τυράννους για το όνομά μου μη σκεφθείτε τι θα πήτε, διότι θα σας δοθεί εκείνη την ώρα σοφία» η ου δυνήσονται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν» (Λουκ. κα' 15).

- Γνώριζε ο Χριστός σας, ότι πρόκειται οι Χριστιανοί να τιμωρηθείτε από μας; ρωτά ο Πύρρος.

- Επειδή είναι αληθινός Θεός, βεβαίως το γνώριζε.

  Ο άρχοντας δεν ήξερε πλέον τι άλλο να πει και προσπαθεί πάλι να πετύχει το σκοπό του λέγοντας:

- Άφησε τα μάταια λόγια, Μηνά, και διάλεξε ένα από τα δύο: ή την φιλία σου με μας κερδίζοντας την ζωή σου, ή την ομολογία στο Χριστό σου κερδίζοντας τον θάνατο.

- Με τον Χριστό μου ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα.

- Σε λυπάμαι, Μηνά, να σε θανατώσω. Έχεις μια ώρα ακόμα να σκεφτείς και να αποφασίσεις για την σωτηρία σου.

- Και δέκα χρόνια να μ' αφήσεις δεν πρόκειται να αποφασίσω κάτι άλλο από αυτό: να κηρύττω τον Χριστό μου Θεό αληθινό και να ονομάζω τους δικούς σας θεούς ξύλα και δαιμόνια.

Το Μαρτυρικό τέλος του Αγίου: Τα βασανιστήρια συνεχίσθηκαν σκληρότερα μέχρι που ένας από τους στρατιώτες του άρχοντα που λεγόταν Ηλιόδωρος, συμβούλευσε τον Πύρρο λέγοντας:

- Αφέντη μου, οι Χριστιανοί, όπως και συ ξέρεις, είναι πολύ επίμονοι και δεν αλλάζουν γνώμη. Για να απαλλαγής, λοιπόν, απ' αυτόν, διάταξε να τον αποκεφαλίσουν.
Ο Πύρρος συμφώνησε και έδωσε εντολή για την θανάτωση με αποκεφαλισμό. Ενώ βάδιζε ο Άγιος για τον τόπο της καταδίκης του, είπε σε μερικούς κρυφούς Χριστιανούς, που ακολουθούσαν:

- Σας παρακαλώ μετά τον θάνατό μου να πάρετε το σώμα μου και να το πάτε στην πατρίδα μου την Αίγυπτο.
Μόλις έφθασαν στο καθορισμένο μέρος, ο Μάρτυρας ύψωσε τα χέρια του και προσευχόμενος έλεγε:
- Σ' ευχαριστώ, Κύριε, γιατί με αξίωσες να γίνω κοινωνός των παθημάτων. Σ' ευχαριστώ γιατί με κράτησες σταθερό στην ομολογία μου. Σε παρακαλώ, παράλαβε την ψυχή μου στην βασιλεία Σου.
Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του Αγίου. Τον αποκεφάλισαν στις 11 Νοεμβρίου. Το σώμα του και το κεφάλι του το έριξαν στη φωτιά. Ό,τι απέμεινε το πήραν οι Χριστιανοί και το πήγαν στην Αίγυπτο, κατά την παραγγελία του Αγίου.

  Θαύματα του Αγίου: Ο Μεγαλομάρτυρας Μηνάς έλαβε την χάρι να κάνη θαύματα, μερικά από τα οποία αναφέρομε:

1) Κάποιος Χριστιανός πλούσιος υποσχέθηκε να δωρίσει ένα δίσκο αργυρό στην εκκλησία του Αγίου. Πήγε, λοιπόν, στον χρυσοχόο και του είπε να κατασκευάσει δύο δίσκους και να γράψει επάνω στον ένα το όνομα του Αγίου και στο άλλο το δικό του. Όταν πήγε να τους πάρει, είδε ότι του Αγίου ήταν ωραιότερος, τον κράτησε, λοιπόν, χωρίς να σκεφτεί, για δικό του. Ταξιδεύοντας στην θάλασσα του έφερε ο υπηρέτης του, ενώ έτρωγε, τον δίσκο του Αγίου με φαγητά. Όταν τελείωσε το γεύμα ο υπηρέτης πήρε τον δίσκο για να τον πλύνει στη θάλασσα, του έφυγε όμως από τα χέρια του και έπεσε στο βυθό. Ο υπηρέτης φοβήθηκε και έπεσε κι αυτός στη θάλασσα για να τον βρει. Βλέποντας αυτά ο αφέντης του κατάλαβε το σφάλμα του και έλεγε:
- Αλλοίμονό μου, επειδή κράτησα το δίσκο του Αγίου έχασα και τον δούλο μου. Θεέ μου, σε παρακαλώ να βρω έστω το λείψανο του δούλου μου και να προσφέρω δυο δίσκους στον Άγιο.
Βγήκε από το πλοίο και έψαχνε στην παραλία ελπίζοντας να δη το νεκρό δούλο του. Τότε βλέπει τον υπηρέτη του ζώντα να βγαίνει από τη θάλασσα κρατώντας τον δίσκο του Αγίου.
Όλοι όσοι ταξίδευαν με το πλοίο είδαν το θαύμα και δόξασαν τον Θεό. Ο δε δούλος διηγήθηκε τα εξής:
- Μόλις έπεσα στη θάλασσα ήλθαν και με πήραν τρεις άνδρες. Ο ένας ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία και φορούσε στρατιωτική στολή, ο άλλος ήταν πολύ νέος και ο τρίτος ήταν διάκονος. Αυτοί από τον βυθό με οδήγησαν μέχρι την παραλία. Οι τρεις εκείνοι άνθρωποι ήταν ο Άγιος Μηνάς, ο νέος ήταν ο Άγιος Βίκτωρ και ο διάκονος ο Άγιος Βικέντιος, οι οποίοι μαρτύρησαν την ίδια ημέρα (11 Νοεμβρίου). Ο Άγιος Βίκτωρ στις 11 Νοεμβρίου του 160, ο Άγιος Βικέντιος στις 11 Νοεμβρίου του 235 και ο Άγιος Μηνάς στις 11 Νοεμβρίου του 296.
2) Άλλοτε πάλι ήρθαν στον Ναό του Αγίου ένας χωλός και μια γυναίκα μουγκή, για να ζητήσουν θεραπεία. Κατά τα μεσάνυχτα ενώ κοιμόντουσαν, παρουσιάζεται ο Άγιος στο χωλό και του λέγει:
- Τώρα που είναι ησυχία πήγαινε και πάρε το σκέπασμα της βωβής και θα γίνεις καλά.
Τραβώντας το σκέπασμα ο χωλός, τρόμαξε η μουγκή και εφώναξε κατηγορώντας τον χωλό, εκείνος πάλι ντροπιάσθηκε και έφυγε τρέχοντας. Έτσι θεραπεύθηκαν και οι δύο.
3) Κάποιος Εβραίος είχε φίλο κάποιο Χριστιανό, στον οποίον εμπιστευόταν χρήματα όταν επρόκειτο να ταξιδέψει. Μια φορά, λοιπόν, του άφησε πεντακόσια νομίσματα. Όταν γύρισε ο Εβραίος ο Χριστιανός αρνήθηκε λέγοντας:
- Αυτή τη φορά δεν μου άφησες τίποτα. Τι μου ζητάς λοιπόν;
Ο Εβραίος ξαφνιάστηκε από την συμπεριφορά του φίλου του και του πρότεινε:
Για να διαλυθεί αυτή η αμφιβολία, επειδή δεν υπήρχε κανένας μάρτυρας όταν σου παρέδωσα τα χρήματα, να πάμε στο Ναό του Αγίου Μηνά να δηλώσεις με όρκο, ότι δεν πήρες τα πεντακόσια νομίσματα. Πήγαν λοιπόν, χωρίς αργοπορία και ο Χριστιανός αρνήθηκε με όρκο. Μόλις βγήκαν από τον Ναό ανέβηκαν στα άλογά τους για να φύγουν. Του Χριστιανού το άλογο ήταν αγριεμένο και σε μια στροφή τον έριξε κάτω. Δεν κτύπησε αλλά έχασε το κλειδί του και τη χρυσή σφραγίδα του. Συνέχισαν τον δρόμο τους και σταμάτησαν κάπου για να φάνε. Ενώ έτρωγαν βλέπει ο Χριστιανός τον δούλο του να έρχεται τρέχοντας κρατώντας στο ένα χέρι το κλειδί και τη σφραγίδα του και στο άλλο το βαλάντιο με τα χρήματα του Εβραίου. Έκπληκτος ο Χριστιανός ρώτησε τον υπηρέτη του:
- Τι είναι όλα αυτά;
Και εκείνος αποκρίθηκε:
- Κάποιος γρήγορος καβαλάρης ήλθε στην κυρία μου και δίνοντάς της το κλειδί και την σφραγίδα σου της είπε: «Στείλε γρήγορα το βαλάντιο του Εβραίου στον άνδρα σου για να μην κινδυνεύσει η ζωή του.
Ο Εβραίος χαρούμενος και ο Χριστιανός μετανοιωμένος για την πράξη του γύρισαν στον Ναό και ο μεν Εβραίος παρακαλούσε να βαπτιστεί, ο δε Χριστιανός ζητούσε συγχώρεση για τον ψεύτικο όρκο του.

4) Κατά το έτος 1826, την εποχή του τρόμου και των σφαγών, οι Τούρκοι του Ηρακλείου Κρήτης νόμισαν ότι κατάλληλη ευκαιρία να εκδηλώσουν την μανία τους κατά των Χριστιανών ήταν η ημέρα του Πάσχα, 18 Απριλίου, οπότε θα εύρισκαν μαζεμένους τους Χριστιανούς στον Μητροπολιτικό ναό, που φέρει το όνομα του Αγίου Μηνά, πολιούχου Ηρακλείου. Κατά την ώρα που διαβαζόταν το Ευαγγέλιο κύκλωσαν οι άπιστοι τον ναό με σκοπό να αρχίσουν την σφαγή. Ξαφνικά όμως κάποιος γέρος εμφανίζεται έφιππος και τρέχει γύρω από την εκκλησία με γυμνό ξίφος διώχνοντας τους εχθρούς. Οι Τούρκοι τράπηκαν σε φυγή, επειδή καταλήφθηκαν από περίεργο φόβο. Έτσι ο Μεγαλομάρτυς Μηνάς έσωσε τους πιστούς. Οι Τούρκοι έκαναν σύγχυση και νόμισαν ότι ο Άγιος ήταν ο πρώτος των προκρίτων, που τον έστειλε ο Διοικητής της πόλεως για να ματαιώσει τη σφαγή. Πήγαν, λοιπόν, στο Διοικητή και διαμαρτυρήθηκαν. Αυτός όμως δεν γνώριζε τίποτε, διαπιστώθηκε δε ότι ο πρώτος των προκρίτων δεν είχε φύγει καθόλου από το σπίτι του εκείνη τη νύχτα. Έτσι το θαύμα διαδόθηκε από τους ίδιους τους Τούρκους, πολλοί από τους οποίους κάθε χρόνο προσέφεραν και δώρα στον Άγιο. Γι' αυτό το θαύμα έγινε σύσκεψη μεταξύ των επισκόπων Αρκαδίας Μαξίμου, Σητείας Μελετίου και Πέτρας Δωροθέου και θεσπίσθηκε κάθε χρόνο την Τρίτη της Διακαινησίμου να εορτάζεται το θαύμα. Αυτήν την ημέρα, που θεωρείται η δεύτερη ετήσια εορτή του Αγίου, εκτίθεται σε προσκύνηση στην Μητρόπολη το άγιο λείψανο.
5) Μετά την κατάκτησι της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονος λίγος Ελληνικός στρατός πέρασε στην Αίγυπτο, πατρίδα του Αγίου, και από εκεί συνέχισε να μάχεται για την απελευθέρωση της σκλαβωμένης Ελλάδος. Σπουδαία ήταν η μάχη του Ελ Αλαμέιν (1942), όταν οι συμμαχικές δυνάμεις ανέκοψαν την πορεία του Ρόμελ. Το όνομα του Ελ Αλαμέιν είναι Αραβική παραφθορά του ονόματος του Αγίου Μηνά, πήρε δε αυτό το όνομα διότι εκεί βρίσκεται Ναός του Αγίου Μηνά και υπάρχει και η παράδοση ότι εκεί ήταν και ο τάφος του Αγίου. Όταν, λοιπόν, οι στρατιές του Ρόμελ βάδιζαν κατά της Αλεξάνδρειας, έφθασαν στο Ελ Αλαμέιν και στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα για να επιτεθούν το πρωί. Αυτή τη νύχτα είδαν μερικοί ευσεβείς να βγαίνει από τα ερείπια του ναού αυτού ο Άγιος και να οδηγεί καμήλες, όπως ακριβώς εικονίζεται σε μια τοιχογραφία, όταν έσωσε κάποιο καραβάνι. Τους εχθρούς τους κατέλαβε πανικός και η έκταση της καταστροφής ήταν μεγάλη. Αυτό το θαύμα εκτιμώντας οι αλλόδοξοι σύμμαχοι πρόσφεραν στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας τον τόπο εκείνο για να ξανακτιστεί ο Ναός του Αγίου και να ιδρυθεί και Μοναστήρι.

Την μνήμη του Μεγαλομάρτυρα Μηνά εορτάζει η Εκκλησία μας στις 11 Νοεμβρίου.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον

Τους μεγίστους αγώνας του μαρτυρίου σου, καρτεροψύχως ανύσας Μεγαλομάρτυς Μηνά, ουρανίων δωρεών λαμπρώς ηξίωσαι, και θαυμάτων αυτουργός, εκ Θεού αναδειχθείς, προστάτης ημίν εδόθης, και βοηθός εν ανάγκαις, και αντιλήπτωρ εναργέστατος.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Κοσμολογία στις παραδόσεις των λαών + ΒΙΝΤΕΟ Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας - συγγραφέα

 

Κοσμολογία στις παραδόσεις των λαών + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας - συγγραφέα

Yggdrasil

   ΓΕΝΙΚΑ: Η Κοσμολογία είναι η μελέτη που εξετάζει το πώς και γιατί γεννήθηκε το σύμπαν, τι υπήρχε πριν από αυτό και την εξέλιξη του μέχρι την πιθανή κατάληξή του. Για να φτάσει όμως αυτή να γίνει επιστήμη πέρασε από πολλά στάδια. Οι αρχαίοι δημιούργησε την Κοσμολογική Μυθολογία φτιάχνοντας μύθους για κάθε φαινόμενο, προσπαθώντας να απαντήσει στα διάφορα ερωτήματα. Με την εξέλιξη της φιλοσοφίας η “μυθολογική Κοσμολογία” άρχισε να εξασθενεί. Οι φιλόσοφοι με τη σειρά τους, χώριζαν το μύθο από το λόγο, σχηματίζοντας τις πρώτες επιστήμες που βοήθησαν στην ανάπτυξη της φιλοσοφικής κοσμολογίας. Μια τέτοια Κοσμολογία πέρασε στην Ευρώπη και εξελίχθηκε στην σημερινή μορφή της.

ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΕΣ: Α΄ ΒΑΒΥΛΩΝΙΟΙ: Οι μυθικές πεποιθήσεις των Βαβυλωνίων σώζονται σε σειρά πήλινων πλακών που χρονολογούνται στο 700 π.Χ. Σύμφωνα με το Βαβυλωνιακό μύθο στην αρχή βασίλευε το Χάος. Από το Χάος γεννήθηκε ο θεός γεννήτορας του κόσμου Απ-Σου και η σύντροφός του Τιαμάτ, από την ένωση των οποίων γεννήθηκαν πλάσματα με μορφή δράκοντα. Με το πέρασμα του χρόνου νέοι θεοί γεννήθηκαν, ένας από τους οποίους, ο Εά, θεός των υδάτων σκότωσε τον Απ-Σου σε μονομαχία. Η Τιαμάτ, εκδικούμενη τον θάνατο του συντρόφου της άρχισε να σκοτώνει τους άλλους θεούς σε μια προσπάθεια επιβολής της κυριαρχίας της στο Σύμπαν. Όμως ο Μαρδούχ, γιος του Εά, κατάφερε να αποκαταστήσει την κοσμική τάξη νικώντας τη. Στη συνέχεια τεμάχισε στα δύο το κορμί της και από το ένα κομμάτι δημιούργησε τη Γη και από το άλλο τον ουράνιο θόλο αποτρέποντας έτσι στα Άνω Ύδατα να την πλημμυρίσουν. Στο τέλος χρησιμοποιώντας το αίμα του και χώμα έπλασε τους ανθρώπους. Σύμφωνα με τον μύθο ο ουρανός ήταν διαιρεμένος σε τρία μέρη: Στον Ανώτατο, κατοικία του θεού Ανού, στον Μεσαίο, κατοικία του Μαρδούχ και στον Κατώτατο, όπου βρίσκονταν οι αστερισμοί που ήταν τα ομοιώματα των θεών. Αναλόγως ήταν διαιρεμένη η Γη σε Ανώτατη, όπου κατοικούσαν οι άνθρωποι, σε Μεσαία, βασίλειο του θεού των υδάτων, Εά και Κατώτατη, κατοικία των θεών του Κάτω Κόσμου.

  Β΄ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: Η Αιγυπτιακή μυθική παράδοση για τη δημιουργία του κόσμου έχει ανασυντεθεί από ευρήματα σε παπύρους και σε τοιχογραφίες. Σύμφωνα με αυτόν ο δημιουργός του κόσμου είναι ο προαιώνιος θεός Ρα που δημιούργησε τον κόσμο, τη Γη, το νερό, τα φυτά και την έρημο. Ο λόγος του Ρα έφτασε και στη Γη και ζυμώνοντας το χώμα και το λόγο του έπλασε τους ανθρώπους και τα ζώα. Το Σύμπαν το φαντάζονταν ως ορθογώνιο κουτί με πάτωμα τη Γη και οροφή μια αγελάδα με τα πόδια της στα άκρα της Γης. Μερικές φορές αντί της αγελάδας εμφανίζεται το σώμα της θεάς Νουτ, με το πρόσωπο της στραμμένο στην ανατολή και τα άκρα της να αποτελούν τους στύλους του στερεώματος. Γύρω από το Σύμπαν κυλούσε ένας ποταμός πάνω τον οποίο ταξίδευαν με πλοία ο ήλιος και η Σελήνη που κατά τη Δύση τους κρύβονταν σε σπηλιές στις όχθες. Το ίδιο συνέβαινε και με τους πλανήτες. Κάθε δεκαπενθήμερο ένα αγριογούρουνο έτρωγε σιγά σιγά την σελήνη για δυο εβδομάδες. Όταν πεινούσε πολύ την έτρωγε ολόκληρη δημιουργώντας εκλείψεις.

Γ΄ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: Η Σκανδιναβική κοσμολογία αναγνωρίζει την ύπαρξη εννέα κόσμων [heimr=σπίτι, βασίλειο, κόσμος ή gard=σπίτι, αυλή, Γη]. Πέρα από το Μίντγκαρντ, τη Μέση Γη, ή αλλιώς το γνωστό κόσμο, οι υπόλοιποι οκτώ κόσμοι μπορούν να συνταχθούν σε ζευγάρια αντίθετων αρχών: φωτιά, ζέστη -πάγος, κρύο. Ουρανός [Άσγκαρντ] – κόλαση [Χελχέιμ]. Δημιουργία – κατααστροφή. Φως – σκοτάδι. Όλοι οι κόσμοι συνδέονται με το παγκόσμιο δέντρο, το Υγκντράσιλ.

Δ΄ ΙΝΔΟΥΙΣΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: Ο Ινδουιστικός σχετικός μύθος βασίζεται στα ιερά βιβλία των Ινδουιστών, τος Βέδες. Εκει διαβάζουμε πως αρχικά το Σύμπαν βρισκόταν σε κατάσταση ύπνου. Το υπέρτατο πνεύμα το ξύπνησε γονιμοποιώντας το θεϊκό σπέρμα(!) με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός εκτυφλωτικού αυγού μέσα στο οποίο το πνεύμα μεταμορφώθηκε σε Βραχμάνο, που έζησε εκεί ένα βραχμανικό έτος περίπου 518 δις ετών. Το αυγό κάποτε εξερράγη και χωρίστηκε σε δύο μεγάλα κομμάτια, τη Γη και τον Ουρανό, και σε πολλά μικρότερα που δημιούργησαν κάθε τι μέσα στο σύμπαν. Το σύμπαν συγκρατείται στο κενό από ένα φίδι, πάνω στο οποίο ακουμπά μια τεράστια θαλάσσια χελώνα, που κι αυτή με τη σειρά της στηρίζει 4 ελέφαντες που στηρίζουν την Γη.

Ε΄ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΑ: Στην Αρχαία Κινεζική δοξασία τον Κόσμο δημιούργησε ο Παν-Κου, ένας θεός-μάγος, από το ίδιο του το σώμα, 2.500.000 έτη πριν τη γέννηση του Κομφούκιου. Έτσι διάφορα “κομμάτια” του θεού αυτού μετατράπηκαν σε υλικά του κόσμου: [ανάσα = αέρας, φωνή = κεραυνός, φλέβες = ποταμοί, οστά = μέταλλα, τρίχες = φυτά, ιδρώτας = βροχή, σάρκα = έδαφος, έντομα που κατοικούσαν στο σώμα του = άνθρωποι]! Η μεταγενέστερη κοσμολογία του Ταοϊσμού δεν αναφέρει δημιουργό, αλλά μία υπέρτατη αιτία, το Τάο, που προέρχεται από δύο διαμετρικά αντίθετες δυνάμεις [Γιν-Γιανγκ].

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: 1. ΟΡΦΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ: Το νερό για τους Ορφικούς ήταν η αρχή των πάντων που κατακάθισε στη λάσπη δημιουργώντας ένα φίδι με κεφάλι λιονταριού και τους θεούς Ηρακλή και Χρόνο. Ο Ηρακλής γέννησε ένα τεράστιο αυγό που από την τριβή έσκασε στα δύο, δημιουργώντας τον Ουρανό και τη Γη, ενώ από μέσα ξεπρόβαλε ένας διπρόσωπος θεός. Εν συνεχεία Ουρανός και Γη γέννησαν την Κλωθώ, τη Λάχεση και την Άτροπο (Τρεις Μοίρες).

2. ΗΣΙΟΔΟΣ: Στην αρχή της Θεογονίας υπήρχε το Χάος, ενώ έπειτα εμφανίστηκε η Γαία και ο Έρως. Το Χάος γέννησε το Έρεβος και τη Νύχτα, που από την ένωση τους προήλθαν ο Αιθέρας και η Ημέρα. Τέλος η Γαία δημιούργησε τον έναστρο Ουρανό.

3. ΑΛΚΜΑΝ: Ο Άλκμαν, ποιητής στη Σπάρτη [700π.Χ.], προτείνει το μοντέλο που συνοψίζεται ώς εξής: Αρχικά ταραγμένη και αδιαμόρφωτη ύλη σε ανυπαρξία. Στα πλαίσια του Χώρου, που περιείχε μη-ύλη γεννήθηκε η Θέτις, που τακτοποίησε τα πάντα. Στο Χώρο της μη-ύλης δημιουργήθηκε άνοιγμα που έπαιξε το ρόλο της αρχής της μεταφοράς της ύλης στο Χώρο και την ύπαρξη. Έπειτα δημιουργήθηκε ένα όριο [Τέκμωρ], που ό,τι υλικό το ξεπερνούσε γινόταν διαμορφωμένη και αισθητή. Από αυτό το όριο δημιουργήθηκε η μέρα η Σελήνη και το Σκότος. Ο Πόρος [άνοιγμα], ο Τέκμωρ και το Σκότος συνυπήρχαν σαν ενιαίο σύνολο εκτός του αισθητού Σύμπαντος. Το φως της μέρας δυνάμωσε από τον ήλιο, που δεν φαίνεται αποκλειστικός πάροχος του φωτος.

ΕΒΡΑΪΚΗ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ: Σύμφωνα με τη Εβραϊκή Παράδοση υπήρχαν 7 επάλληλοι ουρανοί πέρα του στερεώματος και 7 Γαίες κάτω από τη Γη. Οι 7 ουρανοί περιείχαν κατά σειρά τα εξής: α΄ σύννεφα ανέμου, χιόνι, πάγο και 200 αγγέλους προστάτες των άστρων, β΄ ένας σκοτεινός χώρος αναμονής των αμαρτωλών ψυχών μέχρι την κρίση τους, γή Εδέμ, που αναπαύονταν ψυχές των δικαίων και οι 200 προστάτες του φωτός άγγελοι και η Γέεννα-Κόλαση, δ΄ τα “άρματα” του Ηλίου και της Σελήνης, ε΄ οι εκπεπτωκότες άγγελοι, στ΄ επτά Φοίνικες [μυθικά πουλιά[, επτά Χερουβείμ και στρατιές αγγέλων, τέλος ζ΄, στον έβδομο ουρανό, υπάρχει το άσβεστο Φως, Αρχάγγελοι, Χερουβείμ, Σεραφείμ και ο Θεός.

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Καταλαλιά και κατάκριση + ΒΙΝΤΕΟ Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου -συγγραφέα

 

Καταλαλιά και κατάκριση + ΒΙΝΤΕΟ

Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου -συγγραφέα

 

 ΤΑ “ΦΙΛΤΡΑ” ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ: Κάποτε, ενώ ο Σωκράτης βάδιζε στην Αγορά, κάποιος γνωστός, τού ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι σημαντικό για κάποιον μαθητή του. Ο Σωκράτης του ζήτησε, να κάνουν πρώτα το τεστ της “τριπλής διύλισης”. “Τριπλή διύλιση;” ρώτησε απορώντας εκείνος. “Ναι, πριν πεις τι άκουσες γι΄αυτόν, θα ήθελα να φιλτράρουμε αυτό που θα μου πεις. Το πρώτο, λοιπόν, φίλτρο είναι της αλήθειας. Είσαι σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;” “Όχι ακριβώς, απλά το άκουσα και…”, ψέλλισε ο συνομιλητής του. Κι ο Σωκράτης συνέχισε: “Μάλιστα. Άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θα μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;” “Καλό; Όχι· το αντίθετο μάλλον”, απάντησε θορυβημένος εκείνος. “Άρα”, είπε ο Σωκράτης, “θέλεις να πεις κάτι κακό γι΄αυτόν, αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.” Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από αμηχανία. “Παρόλα αυτά”, πρόσθεσε ο μεγάλος φιλόσοφος, “μπορείς ακόμα να περάσεις τη δοκιμασία γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο, της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις γι' αυτόν κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο (ωφέλιμο);” “Όχι· δεν νομίζω.”, απάντησε ο “πληροφοριοδότης”. “Άρα, λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε καλό ούτε ωφέλιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;”, κατέληξε ο Σωκράτης. Κι εκείνος έφυγε ντροπιασμένος, παίρνοντας ένα καλό μάθημα.

ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ “ΥΛΙΚΟ” ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ: Με την κακολογία συκοφαντούμε ανθρώπους, τους διασύρουμε εξευτελίζοντάς τους, έχοντας δηλητήριο μίσους και ζηλοφθονίας, χωρίς να υπολογίζουμε ότι αυτό μειώνει την υπόληψη κάποιων ανθρώπων. Με την καταλαλιά φανερώνει κανείς ελαττώματα του αδελφού του. Μέ την κατάκριση καταδικάζει τα φανερά. Δεν υπάρχει ποτέ καταλαλιά που να γίνεται από ευθύτητα καρδίας. Το πάθος της φιλοκατηγορίας είναι αφύσικο ακόμα και από την πλευρά της Ψυχολογίας γιατί στρέφεται κατά άλλου χωρίς προσδοκία κέρδους για τον φιλοκατήγορο, και το μόνο που επιτυγχάνει είναι η “μείωση” αυτού που κατηγορεί, σε αντίθεση με άλλες πράξεις, π.χ. την κλοπή, όπου ο διαπράττων στερεί κάτι από κάποιον, αλλά το κερδίζει ο ίδιος. Με την καταλαλιά-κακοήθες κουτσομπολιό έχει δαιμονικό κέρδος παρά ανθρώπινο: την εξουδένωση του πλησίον.

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ: Κατά έναν άλλο ορισμό η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουδένωση είναι τρία στάδια της ίδιας κακότητας. Έτσι: Καταλαλιά είναι η διάδοση με λόγια αμαρτιών και σφαλμάτων του πλησίον. Με τη διάδοση αυτή, κάποιος «καταλαλεί», μιλάει εμπαθώς, εναντίον κάποιου, σχετικά με υπαρκτό ή ανύπαρκτο - και τότε πρόκειται για συκοφαντία - αμάρτημά του. Κατάκριση είναι η κατηγορία κατά του ίδιου ανθρώπου, λέγοντας ότι αυτός είναι ψεύτης, οργίλος, κλέφτης, κατακρίνοντας τη διάθεση της ψυχής του, βγάζοντας γενικά συμπέρασματα. Και αυτό είναι πολύ κακό. Γιατί είναι άλλο να πει κανείς ότι κάποιος οργίστηκε και άλλο να πει ότι κάποιος είναι οργίλος βγάζοντας γενικό συμπέρασμα. Ο Κύριος λέει για τους κατακρίνοντες: «υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκὸν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου.” (Λουκ. στ΄ 42). Βαρύτερο παράπτωμα από την κατάκριση είναι η εξουδένωση, όταν, όχι μόνον κατακρίνει κανείς κάποιον, αλλά και τον εκμηδενίζει, αποστρεφόμενος αυτόν σαν κάτι αηδιαστικό.

Η ΑΝΩΘΕΝ ΣΟΦΙΑ: Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: «Τόν καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψλμ. ρ΄ 5). Η Καινή Διαθήκη λέει: «εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις», ενώ αλλού ο ίδιος ο Κύριος τονίζει: «εν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ' 2). Ο Μάξιμος ο Ομολογητής προσθέτει: “Δεν είναι, αλήθεια, ν' άπορει ο άνθρωπος όταν οι άνθρωποι, αφαιρούν το δικαίωμα του Υιού να κρίνει και, σαν άναμάρτητοι, κρίνουν οι ίδιοι καταδικάζοντας ο ένας τον άλλον;” Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, τονίζει πως για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον θα πέσουμε και εμείς στα ίδια. Ακόμη γράφει: Για την προέλευσή της: “Καταλαλιά, ἀποκύημα μίσους. Λεπτὴ νόσος, κεκρυμμένη και λανθάνουσα βδέλλα, αγάπης εκδαπανώσα και εξαφανίζουσα αίμα· αγάπης υπόκρισις· καρδίας ρύπου και βάρους πρόξενος· αφανισμός αγνείας.” Ο Ιωάννης πιστεύει ότι η κατάκριση: “είναι αναιδής αρπαγή του δικαιώματος του Θεού, και όλεθρος της ψυχής αυτού που κατακρίνει”, δίνοντας στο πάθος προέλευση φαρισαϊκή. Για την ωφέλεια της αποφυγής της κατάκρισης διηγείται το Γεροντικό: “Ενας μοναχός σ' ένα Κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαριά άρρωστος. Κι ενώ βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη, έχαιρε. Στους συμμοναστές του, που απορούσαν για την παρησσία του, διευκρίνισε: “Ήμουν πάντα αμελής στα πνευματικά, όμως ένα πράγμα τήρησα με ακρίβεια: Δεν κατέκρινα ποτέ μου άνθρωπο. Γι'αυτό σκοπεύω να πω στο Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιαστώ: «Συ, Κύριε, είπες, μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε», κι ελπίζω ότι δεν θα με κρίνει αυστηρά”. Κι ο ηγούμενος του απάντησε με θαυμασμό: “Πήγαινε ειρηνικά στα αιώνιο ταξίδι σου, αδελφέ. Εσύ κατόρθωσες, χωρίς κόπο να σωθείς”. Αλλού διαβάζουμε για έναν γέροντα που κρίνοντας για κάποιο σφάλμα έναν αδελφό του είχε πει: “πολύ άσχημα έκανε”. Όταν αυτός ο αδελφός πέθανε, Άγγελος Κυρίου πήγε στο γέροντα κρατώντας την ψυχή εκείνου λέγοντας: “Αυτός που κατέκρινες, πέθανε. Που ορίζεις να τον κατατάξω;” “Ήμαρτον”, εφώναξε ένδακρυς ο Γέροντας. Και έκτοτε παρακαλούσε καθημερινά το Θεό νά του συγχώρησει εκείνη την αμαρτία, ενώ δεν τόλμησε μέχρι τέλους της ζωής του να κατακρίνει άνθρωπο.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Η κακολογία εδρεύει στην υποκριτική αγάπη. Έτσι κρίνουμε κάποιον, δήθεν, για να τον διορθώσουμε. Όμως με την κατάκριση γινόμαστε εμπαθείς, ενώ το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να κοροϊδεύουμε τον πλησίον μας χαιρέκακα, εισερχόμενοι έτσι στο “τέναγος” του παραλόγου πάθους της καταλαλιάς. Η καταλαλιά και η κατάκριση αντιμετωπίζονται υποκαθιστώνται με την αγάπη και τη συμπόνοια προς τον πλησίον διότι “η αγάπη σκεπάζει πλήθος αμαρτιών” (Α' Πέτρ. δ΄8.). Ο φιλοκατήγορος δε σταματά στη ζημιά που κάνει στον εαυτό του, αλλά περνά τις κακολογίες και σε άλλους “ενημερώνοντάς” τους για “γεγονότα” ή υποψίες, βάζοντας στην καρδιά των ακροατών αμαρτίες. Αν όμως ό εμπαθής άνθρωπος είχε αγάπη, η ίδια η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα. Ο πατήρ Παϊσιος τόνιζε: “Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις.” Άρα η λύση είναι μόνο η αγάπη. Λέει πάλι ο άγιος των καιρών μας: “Μην κρίνετε κανέναν. Ο πονηρός παρακινεί τους ανθρώπους να κάνουν αταξίες, και βάζει λογισμούς σε άλλους, για να κρίνουν και να κατακρίνουν, και έτσι νικάει και τους μεν και τους δε. Και αυτοί μεν που νικούνται και κάνουν αταξίες, αισθάνονται μετά ενοχή και μετανοούν, ενώ οι άλλοι που κατακρίνουν δικαιώνουν τον εαυτό τους, υπερηφανεύονται και καταλήγουν στην ίδια πτώση με τον πονηρό, την υπερηφάνεια.”

ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ: Οι άγιοι πώς αγίασαν; Είχαν στραφεί στον εαυτό τους και έβλεπαν μόνον τα δικά τους πάθη. Με αυτοκριτική και αυτομεμψία, καθάρισαν τους ψυχικούς οφθαλμούς και έφτασαν να βλέπουν καθαρά και βαθιά. Έβλεπαν τον εαυτό τους κάτω απ’ όλους τους ανθρώπους θεωρώντας τους καλύτερους από τον εαυτό τους. Είχαν αποκτήσει διάκριση, ώστε να δίνουν στους άλλους ελαφρυντικά δικαιολογώντας τους. Οι Πατέρες λένε πως πρέπει, μιμούμενοι τους αγίους, να βλέπουμε με πόνο αυτόν που σφάλλει. Ας σκεφτόμαστε το παρελθόν του ανθρώπου, τις ευκαιρίες που του δόθηκαν να καλλιεργήσει τον εαυτό του και τις αναξιοποίητες ευκαιρίες που είχαμε εμείς. Αυτό θα μας φέρει σε κατάνυξη και θα ταπεινωθούμε βλέποντας πως δεν ανταποκριθήκαμε, στις δωρεές που μας δόθηκαν. Τότε, κατά τους Πατέρες, θα νοιώσουμε μόνο αγάπη και πόνο για τον αδελφό που δεν είχε τις δικές μας ευκαιρίες και θα προσευχηθούμε γι' αυτόν.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Ο εγγονός της Μαρίας + ΒΙΝΤΕΟ-AUDIOBOOK από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας, συγγραφέα

 

-Διήγημα-

Ο εγγονός της Μαρίας + ΒΙΝΤΕΟ-AUDIOBOOK

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

[Στα τριακόσιες χιλιάδες αγέννητα παιδιά και στις θαρραλέες, “αντρειωμένες” μάνες]

  “Ακίνητοι! Αστυνομία! ... Μην αγγίξει κανείς τα χρήματα!”, φώναξε αυστηρά ένας από τους δύο αστυνομικούς μπαίνοντας στο γραφείο του γιατρού Βανάλη.

Η ηλικιωμένη κυρία σηκώθηκε από την καρέκλα κάτωχρη και κρέμασε αμήχανη τα χέρια της στο πλάι του κυρτού κορμιού της. Ο γιατρός προσπάθησε να ψελλίσει κάτι σαν “μα... δεν ...”, αλλά δεν ακούστηκε ούτε αυτό, παρά μόνο κάτι σαν αναστεναγμός από το μισάνοιχτο στόμα του. Το ίδιο συνέβη και με τον σοβαρό σαραντάρη και τη σύζυγό του στα δεξιά του γιατρού.

“Συλλαμβάνεστε και οι τέσσερις για αγοραπωλησία βρέφους!”, ακούστηκαν αργά και σοβαρά τα λόγια του ίδιου αστυνομικού.

................................. ................................

Πώς ήταν να γίνει αυτό στο σπίτι της! Η 17χρονη κόρη της κυρα-Μαρίας, χήρας εδώ και μια δεκαετία, σκληρά εργαζόμενης σαν παραδουλεύτρα σε σπίτια διαφόρων ευκατάστατων στη γειτονιά, να μπλέξει έτσι! Αυτά συλλογιζόταν η Μαρία καθώς έβαζε τα πόδια της στη λεκάνη με το ζεστό νερό -έτσι έκανε κάθε βράδυ μετά από εκατοντάδες ανεβοκατεβάσματα σκαλιών και άλλων τόσων “κρεμασμάτων” και γονατισμάτων σε βεράντες, υαλοπίνακες, ντουλάπες, πατώματα, κ.τ.λ. που ΄κανε κάθε μέρα για χρόνια- ανακουφίζοντάς τα από τα χρόνια αρθριτικά που τη βασάνιζαν. Πώς κι αυτό στην τύχη της! Να μπλέξει η μικρή, η Όλγα της, με κείνο το “αλητάκι απ΄ το σχολειό” της! Εκείνη στα δεκαεπτά κι ο άλλος στα δεκαεννιά. Βλέπεις, ο ασυλλόγιστος, “που να μην έσωνε, στην ευκή του κι αυτός”, είχε παρατήσει δυο χρόνια την τάξη και ρεμπέλευε εδώ κι εκεί ψευτοδουλεύοντας. Κι ακόμη, το “παλιόπαιδο” δεν αναγνώριζε ότι το παιδί ήταν, λέει, “στα σίγουρα δικό του”! “Αχ! Τι παλιόπαιδο κι αυτό κι οι γονείς του που αδιαφόρησαν κι ετούτοι...”

Με τέτοιες σκέψεις, κάπως ανακουφισμένη απ΄ τα “πόνια της” έστρωσε να φάνε με την κόρη της. Σαν αποφάγαν, πήγε να τη μαλώσει και πάλι, μα εκείνη άρχισε να κλαίει και το μετάνιωσε. Στο τέλος έφτασε να την παρηγορεί σα μικρό κοριτσόπουλο και να την πάει κατόπιν στο κρεβάτι της λέγοντάς της μαλακά: “Θα δούμε, κάτι θα μας φωτίσει κι η Παναγιά!” Όταν της μικρής πήρε να απαλύνει ο πόνος της κι άρχισε να σκεπάζει τα υγρά της μάτια η γλυκιά λάρα του ύπνου, η Μαρία πήγε και στάθηκε κάτω απ΄ το εικονοστάσι της κρεβατοκάμαράς της, πλάι στη φωτογραφία του αγαπημένου της, πρόωρα “αναπαμένου”, άντρα της.

Την άλλη μέρα το πρωί, μοιράστηκε τις σκέψεις της με την Όλγα. Το παιδί που ΄κρυβε στα σπλάχνα της, ένα παιδί που το βεβαίωσε κι ο γιατρός στο Νοσοκομείο ότι σαλεύει μέσα της, δε θα το σκότωναν. Ναι, γι΄ αυτή, την πάντα πιστή στο Θεό κυρά-Μαρία, αλλά και για την ίδια την κόρη της, η έκτρωση ήταν ένας φόνος! Το παιδί θα το γεννούσε η μικρή! Το ίδιο απόγευμα μάλιστα η μάνα εξήγησε στην Όλγα ότι η ξαδέλφη της, η Λένα στην Αθήνα, θα φρόντιζε και για τη γέννα και για τα μετά τη γέννα. Εκείνη, λέει, είχε μιλήσει με γιατρό στην πρωτεύουσα ο οποίος της σύστησε ένα άτεκνο ζευγάρι. Μάλιστα, εκείνοι θα φρόντιζαν για τις διατυπώσεις, τα γραφειοκρατικά κι όλα τα έξοδα της κυρά-Μαρίας, γιατρούς δηλαδή και τα δέοντα. Το μόνο που ρώτησε την ξαδέρφη της η Μαρία ήταν αν το ζευγάρι ήταν πιστοί χριστιανοί. Μετά την καταφατική απάντηση, μάνα και κόρη συμφώνησαν κι η Όλγα κατηφόρισε προς το σπίτι της Λένας στην Αθήνα για τους επόμενους 8-9 μήνες. Βλέπεις η κυρά-Μαρία ήθελε να αποφύγει και το σκάνδαλο από την “καθωσπρέπει” κοινωνία, ένα σκάνδαλο που θα φούντωνε όσο θα μεγάλωνε και η “απόδειξη” της εγκυμοσύνης της μικρής “άγαμης”!

Εκείνο το παγωμένο πρωινό του Μάρτη, όπως τα 'φερε η “κατάρα” της τύχης, των νόμων, της συγκυρίας, της υποκρισίας, κι ό,τι άλλο έβαζε ο νους της δύστυχης, η κυρία Μαρία βγήκε, τυλιγμένη στο παλιό ξεφτισμένο παλτό της, από ένα φτηνό ξενοδοχείο της Ομόνοιας και κατευθύνθηκε στην Κλινική, όπου δυο μέρες νωρίτερα η κόρη της έφερε στη ζωή ένα πανέμορφο αγοράκι. Φορτωμένη ανάμικτα συναισθήματα, πήγε στο θάλαμο που νοσηλευόταν η κόρη της, αντάλλαξαν δυο τρεις κουβέντες, τη φίλησε στοργικά στο μέτωπο κι από 'κει κατευθύνθηκε στο γραφείο του γιατρού. Η ψυχή της ήταν σκοτεινιασμένη, όχι τόσο για την κατάληξη που από στιγμή σε στιγμή αναμενόταν, αλλά γιατί συλλογιζόταν πως αλλιώς περίμενε τις χαρές της Όλγας της. Όμως, μέσα στην καταχνιά της, ήταν και χαρούμενη γιατί η εξέλιξη ήταν η καλύτερη δυνατή: “το παιδί δε μακελλεύτηκε” -την έλεγε συχνά αυτή τη φράση- από “κάναν γιατρό”, πρόωρα, όπως της πρότειναν διάφοροι καλοθελητές, αλλά έζησε, κι ακόμη, ένα ζευγάρι που δε μπορούσε να κάνει παιδιά, θα αποκτούσε το δικό τους αγγελούδι και το βρέφος δε θα κατέληγε σε κάποιο απ΄ αυτά τα “ανάδοχα ιδρύματα”, όπως αποκαλούνται πια, στην εποχή της “νέας ονοματολογίας” που τώρα διανύουμε, τα ορφανοτροφεία.

    Μ΄ αυτές τις σκέψεις χτύπησε την πόρτα του γιατρού, μ΄ αυτές τις σκέψεις έδωσε το χέρι της στο ζευγάρι των Αθηναίων που την περίμενε, ώσπου .... εισέβαλε αυστηρά, στεγνά κι αποφασιστικά ο Νόμος!

   Το επόμενο πρωινό οι εφημερίδες βούιξαν: ΕΜΠΟΡΙΟ ΒΡΕΦΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΓΙΑΓΙΑ ΑΠΟ ΕΠΑΡΧΙΑ ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΟ ΕΓΓΟΝΙ ΤΗΣ, και άλλοι τέτοιοι βαρύγδουποι και πηχαίοι τίτλοι πλημμύριζαν τις προθήκες των περιπτέρων απ΄ άκρη σ΄ άκρη της χώρας ...

Η μικρή Όλγα, σαν τα 'μαθε ολα αυτά κι αφού κατακάθισε ο κουρνιαχτός της επικαιρότητας, θυμήθηκε κάτι που 'μαθε στο σχολειό της, κάτι που έγραψε ο εθνικός μας ποιητής, και τότε κατάλαβε τη σημασία του για τα καλά: “Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος!”

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ-ΑUDIOBOOK ΕΔΩ: 

Όταν η βασίλισσα Βερενίκη αφιέρωσε στους θεούς τα μαλλιά της! Ο αστερισμός ΚΟΜΗ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ + ΒΙΝΤΕΟ Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Όταν η βασίλισσα Βερενίκη αφιέρωσε στους θεούς τα μαλλιά της! Ο αστερισμός Κόμη της Βερενίκης + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

   

  ΓΕΝΙΚΑ: Η Κόμη Βερενίκης ή απλά Κόμη ή Πλόκαμος [Λατινικά:Coma Berenices, συντομογρ. Com] είναι ένας αστερισμός του βορείου ουράνιου ημισφαιρίου που, κατόπιν εισήγησης του μεγάλου αστρονόμου Τύχο Μπράχε [1602], εισήχθη για πρώτη φορά (από το 1603) στην Ουρανομετρία. Μέχρι τότε θεωρείτο τμήμα του αστερισμού του Λέοντα. Αποτελεί έναν από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρον. Ένωση. Είναι ορατός σε γεωγραφικό πλάτος από 90° Βόρεια έως 56° Νότια. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα. Ο αστερισμός αυτός βρίσκεται μεταξύ των αστερισμών Λέοντος και Βοώτου, πάνω ακριβώς από την Παρθένο και νότια των Θηρευτικών Κυνών. Περιλαμβάνει συνολικά 66 άστρα, από τα οποία τα 37 είναι ορατά με γυμνό μάτι και τα οποία αποτελούν το άθροισμα εκείνων των αστέρων που ο Πτολεμαίος αναφέρει στον «Κατάλογο της Μαθηματικής Σύνταξής» του με το όνομα Πλόκαμος. Η έκτασή του είναι 386,5 τετ. Μοίρες [42ος σε έκταση αστερισμός].

  ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ -ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο αστερισμός οφείλει το όνομά του σε μια ιστορία από την Ελληνιστική Αίγυπτο [πτολεμαϊκη περίοδος]. Όταν, συγκεκριμένα, στο θρόνο βρισκόταν ο Πτολεμαίος Γ΄ ο Ευεργέτης και η σύζυγός του Βερενίκη Β΄. Λίγους μήνες μετά το γάμο τους, ο Πτολεμαίος αναχώρησε από την Αίγυπτο για να υποστηρίξει την αδερφή του, που ονομαζόταν επίσης Βερενίκη κατά τη διάρκεια του λεγόμενου Τρίτου Συριακού Πολέμου. Ο Καλλίμαχος¹, μάλιστα, αναφέρει πως την άφησε στο νυφικό της κρεβάτι. Ο θρύλος λέει πως η Βερενίκη αφιέρωσε ως τάμα στη θεά Αφροδίτη [στο ναό της στο Ζεφύριο], τα πλούσια και πανέμορφα μαλλιά της, προκειμένου ο Πτολεμαίος να επιστρέψει σώος. Ο Έλληνας φαραώ επέστρεψε πράγματι έχοντας επιτύχει μια σειρά από νίκες, το 245 π.Χ.. Την άλλη μέρα όμως τα μαλλιά της είχαν εξαφανιστεί από το ναό. Ο Κόνων ο Σάμιος, ένας μαθηματικός και αστρονόμος που ζούσε στην αυλή των Πτολεμαίων, υποστήριξε πως οι θεοί τοποθέτησαν τη χαμένη κόμη ανάμεσα στα αστέρια. Ο αστερισμός αυτός φέρει ακόμη και σήμερα το όνομα "Κόμη της Βερενίκης" (Coma Berenice) ή "Πλόκαμος της Βερενίκης". Το θρύλο αυτό μετέτρεψε σε ποίημα ο Καλλίμαχος, από το οποίο σώζονται μικρά αποσπάσματα.

  ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΥ: Ο με αριθμό 42 αστέρας του αστερισμού της Κόμης είναι διπλός, μάλιστα από τους πλέον αξιοσημείωτους. Ανακαλύφθηκε το 1827 και οι δύο αυτοί αστέρες είναι ίσης λαμπρότητας, 5,2 φαινομένου μεγέθους. Αυτοί περιφέρονται γύρω από το κοινό κέντρου βάρους. Στη πραγματικότητα το σύνολο των αστέρων του αστερισμού αυτού αποτελεί ένα από τα ονομαζόμενα ανοικτά σμήνη. Είναι δηλαδή άθροισμα αστέρων που περιστρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο μάζας, που απέχει από τη Γη 264 έτη φωτός. Προς την κατεύθυνση του αστερισμού της Κόμης της Βερενίκης βρίσκεται ένα μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο σμήνος γαλαξιών στο οποίο ίσως περιλαμβάνονται περισσότεροι από 3.000 γαλαξίες!

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Ο Καλλίμαχος ο Κυρηναίος ήταν αρχαίος ποιητής, επιγραμματοποιός και εκπρόσωπος της Αλεξανδρινής ποίησης, ο οποίος άκμασε την εποχή των Πτολεμαίων βασιλέων Φιλαδέλφου και Ευεργέτη.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Επώνυμοι και επώδυνοι άρχοντες Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 14

 

Επώνυμοι και επώδυνοι άρχοντες

Άρχων άνευ αρχών

αρχή πολλών δεινών.

Κλάψε αυτόν τον λαόν,

όταν είναι αυτός ηγεμών. (καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 14

Επώνυμος άρχων

Ο επώνυμος άρχων ήταν ο πρώτος από τους δέκα άρχοντες στην αρχαία Αθήνα και έδινε το όνομά του στο έτος για το οποίο είχε εκλεγεί. Ήταν σπουδαίο πολιτικό αξίωμα. Επίσης, το όνομά του έμπαινε πρώτο και στην αρχή των νόμων και των συνθηκών αυτού του έτους και προσδιόριζε χρονικά και ιστορικά την περίοδο.

Ανάμεσα σ’ έναν μακρύ κατάλογο επώνυμων αρχόντων, βρήκα και τους παρακάτω, τους οποίους θα αντιστοιχίσω με σημερινούς… άρχοντες (απρόσωπα ή προσωπικά), αλλά θέλω να βοηθήσετε κι εσείς… Ο καθένας μπορεί να βάλει όποιους νομίζει… Πάμε!

Αρπακτίδης: Η πρωτοβουλία σ’ εσάς. Βάλ’ τε κάποιον, δε θα δυσκολευτείτε πολύ.

Αψευδής: Νομίζω ότι ο Αλέξης δεν έχει αντίπαλο εδώ. Το δικαιούται με διαφορά…

Αστείος: Ο Σαββατοκυριακος! Κόψ’ τε το Σάββατο, βάλ’ τε τόνο κι ό,τι σας μείνει…

Αναξικράτης: Αυτός που μιλάει για αξιοκρατία, αλλά βολεύει μόνο «τα δικά του παιδιά». Ξέρω, δυσκολεύεστε, δεν ξέρετε ποιον να πρωτοβάλετε…

Αστύφιλος: Όσοι με την πολιτική τους προκάλεσαν την αστυφιλία στην χώρα μας.

Αντιφάτης: Ο Σταύρος. Φκιάξε, ρε Σταύρο, έναν καφέ… το κόμμα τι το ’φτιαχνες;

Αψηφίων: Αψηφίων, αψηφίων, τριάντα χρόνια αψηφίων, το ’φερε ο βλάχος το τυρί… μπήκε ο Λεβέντης στη Βουλή!

Δυσνίκητος: Ο Καμμένος!… Σ’ αυτόν, τον Παπασταθόπουλο και τον Μανωλά στηρίζεται η άμυνα της χώρας. Μπορούσε να είναι και στο Ανίκητος μαζί με τη βλακεία, που, επίσης, είναι ανίκητη. Νομίζω, όμως, πως το Δυσκίνητος είναι το σωστό. Φίλης – Βενιζέλος μοιράζονται τον τίτλο. Ο Πάγκαλος είναι στο Ακίνητος…

Εύθυνος: Για εύθυνους δε μου πάει το μυαλό, αλλά από ανεύθυνους… άλλο καλό!

Ευθύδημος: Βοηθάτε, ρε, κάνας φιλόλογος! Αν είναι ο ευθύς στον δήμο, ο φιλαλήθης δηλαδή, ξέρω κάποιους πολιτικούς, αλλά δεν τους λέω, γιατί δε θέλω να σας προκαταλάβω. Βρείτε τους εσείς και προπαντός όταν τους βρίσκετε να τους ψηφίζετε κιόλας… Αν είναι αυτός που προκαλεί ευθυμία ή θυμηδία στον δήμο, ποιον να πρωτοπώ; Μπαλαούρα, Βαρεμένο, Σία, Τασία, Θεανώ;…

Ευχάριστος: Ου Φώτ’ς! Ένας είνι ου Φώτ’ς! Χαζό πιδί, χαρά γιουμάτου!... Αν δε γιλάτι μι του Φώτη, μι ποιον καρτιρείτι να γιλάσιτι;

Λυσαγόρας: Ο Άδωνις και δεν το διαπραγματεύομαι ντιπ. Αγορεύει με λύσσα. Θεέ μου, πάρε τη φωνή του Άδωνη ή πάρε τα δικά μας αυτιά!

Ξέναιτος: Ο Γιάης (χωρίς κανένα ν) Βαρουφάκης κι ο Ευκλείδης. Ο ένας δεν ξέρει ορθογραφία, ο άλλος ούτε ελληνικά. Και Ξενογιαννακοπούλου, λόγω ποσόστωσης…

Πραξίεργος: Έχουμε λίγους, αλλά στη χώρα μας επικρατούν οι λογίεργοι.

Υβριλίδης: Μπορούσε να λέγεται και Υβριζίδης, Υβριζάκης ή ακόμη και Πολάκης.

Φαιδρίας: Εδώ γίνεται μεγάλη μάχη ανάμεσα στους… φαιδρούς. Τον αγώνα κερδίζει με διαφορά στήθους αλλά και ξανθιάς απόχρωσης μαλλιών η Αυλωνίτου.

Χίλιοι τρακόσιοι άρχοντες αντάμα τρων και πίνουν

Τι 1.300 άρχοντες; Οι άρχοντες είναι 1.300.000 στη χώρα μας… Πολιτικές, πνευματικές, συνδικαλιστικές, εκκλησιαστικές, αυτοδιοικητικές και κάθε λογής ηγεσίες μπορεί και να τον ξεπερνούν αυτόν τον αριθμό. Το δημοτικό αυτό τραγούδι ή ξέχασε τα τρία μηδενικά ή προσαρμόστηκε στις ανάγκες του δεκαπεντασύλλαβου στίχου, γι’ αυτό λέει χίλιοι τρακόσιοι. Τέλος πάντων, δε θα γίνω και λαογράφος…

Αντάμα τρων και πίνουν. Μπράβου τ’ς! Πουλύ χαίρουμι να τ’ς γλέπου έτσι αγαπημένοι! Τσακώνονται καμιά φορά στη Βουλή και παντού στον δημόσιο βίο, βρίζονται (με ευγενικό τρόπο), λέει ο ένας στον άλλον διάφορα παινέματα (κλέφτη, απατεώνα, προδότη κι άλλα πολλά), αλλά στου φαΐ… δεν τρώουντι… Γι’ αυτό δεν τ’ς δείχνει η τηλιόραση όταν τρων.

Έχουν τραπέζι αργυρό, σοφρά μαλαματένιο (κάπ’ τουν σούφρουσαν του σουφρά). Ε, άμα είσι άρχουντας σι τραπέζι μι πριουνίσια σανίδια θα τρως, να σ’ μπαίνουν οι αγκίδις; Θέλ’ς αργυρό! (ειδικά αν είσαι αργυρώνυτος)… Ιμείς οι απλοί άνθρουποι, άμα έχουμι φαΐ, τρώμι κι στου πιζούλι, κάθουμαστι κι σταυρουπόδι στου τσιόλι, δε θέλουμι αργυρό. Ούτι ν’ ακούσουμι αργυρό!… Κι τ’ Αργύρι θα τ’ αλλάξουμι όνουμα κι θα του λέμι Βόρεια Τσαπίσματα.

Έχουνε και γλυκό κρασί… Λογικό είναι. Τα ξινά, τα πικρά και τ’ αρμυρά τα σερβίρουν σ’ εμάς. Κάπως έτσι, γίνονται επώδυνοι άρχοντες…

Να ’σαι καλά, Μήτσιο, μ’ έκανες και γέλασα…

Ο Μήτσιος γράφει ότι κάθε κάτοικος πληρώνει ετησίως 6 ευρώ, για το «κόστος της

Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Δημοκρατίας».

Ζούμε και χωρίς ΟΤΑ, δώστε πίσω τα λεφτά!

Και τα υπόλοιπα χρήματα που διαχειρίζονται οι ΟΤΑ, τις αστοχίες, τις σπατάλες, την κακοδιαχείριση, ποιος τα πληρώνει; Εμείς δεν τα πληρώνουμε κι αυτά;

Κι ο πολίτης που πληρώνει, έχει τρύπιο παντελόνι!

«Η συμμετοχή και η κάθοδος του αιρετού σε εκλογές, πέραν των άλλων, απαιτεί τη δαπάνη χρημάτων, για τις ανάγκες του εκλογικού αγώνα»… Φυσικά, όπως και στο προπατζίδικο. Βάζεις 10 ευρώ, παίζεις τζόκερ ή παίρνεις λαχείο που κληρώνει την Τρίτη και το πετάς την Τετάρτη, αλλά τα βάζεις για να κερδίσεις πολύ περισσότερα. Φυσικά, επίσης, ναι, υπάρχουν κι εκείνοι που το κάνουν ανιδιοτελώς και με διάθεση να προσφέρουν στα κοινά, αλλά πόσοι είναι; Τα ίδια ισχύουν και για τους χορηγούς.

Χορηγοί, συνδρομητές,

μας ακρίβηνε ο καφές.

Στείλτε μου τις χορηγίες,

στείλτε και τις συνδρομές!

«Τα χρήματα, το όριο, ο τρόπος λήψης ή διάθεσης, ρυθμίζονται από ειδικό νόμο περί εκλογικών δαπανών. Η τυχόν υπέρβαση έχει έννομες συνέπειες»… Τώρα, μάλιστα! Πάνω που είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε… Αφού τα ρυθμίζει ο νόμος! Θυμάμαι την περίπτωση του αιρετού που εξέπεσεν του αξιώματος, επειδή κέρασε πεντέξι τσίπουρα σε πολίτες (γιατί δε θα τον ψήφιζαν, αν δεν ήταν πιωμένοι) και υπερέβη το όριον… Οριακά, αλλά το όριον είναι όριον… δεν έχει τα όριά του… εξέπεσεν!

Το άρθρο του Μήτσιου, όμως, μας ενημερώνει σχετικά και δίνει στοιχεία. Πάρ’ τε μολύβι κι αρχίστε πολλαπλασιασμούς και προσθέσεις, για να δείτε το κόστος. Μετά αρχίστε τις αφαιρέσεις από τις τσέπες των πολιτών, για να κατανοήσετε και τις αναγκαίες διαιρέσεις του λαού. Τουλάχιστον θα κάνετε ένα φρεσκάρισμα στα μαθηματικά σας…

Βέβαια, είναι άρθρο που με υπευθυνότητα εκφράζει και άποψη και θέσεις. Είναι σοβαρό, αλλά και κανένα… σοβαρό Καφενείο δε θα άφηνε αναξιοποίητες τέτοιες πάσες και σέντρες…

Εμ βι πις θα βγει σήμιρα ου Μήτσιους! Πατάξτε τον μεν, ακούστε τον δε…

Ξικινάτι… να γένει ξίκι, π’ να γένει!

«Η δημοκρατία κτίζεται από κάτω προς τα επάνω» γράφει πάλι ο Μήτσιος. Μια φορά την εβδομάδα σε ένα κείμενο, θα το λέει οπωσδήποτε. Πώρωση έπαθε με αυτό το κτίσιμο. Και για την οστεοπόρωση ένα χάπι την εβδομάδα δίνουν.

Άιστι, πιδιά, ξικινάτι απ’ αυτού σια κάτ’!... Κόψ’ τι θέμιλου, σφάξ’ τι κι κάνα κουκουτσέλι για του στέριουμα κι αρχ’νάτι του κτίσιμου! Φτάσ’ τι τουν τοίχου τ’ς δημουκρατίας μέχρι Κρανιά – Λιπρίσι, ρίξ’ τι κι ένα σ’ναζάκι κι απαρατάτι τουν ισείς. Από κει κι απάν’, μη χουλουϊόστι, θα τουν φκιάσουμι ιμείς.

Θα βουηθήσει κι ου Μινέλαους. Πριν κανιά δικαριά μέρις διάφ’κι στου Τουρόντου. Τι να χάλιβι; Να ’πισι κι κει κάνα γιουφύρι; Έλληνις ιργουλάβοι να τα φκιάνουν κι στουν Καναδά τα γιουφύρια; Τουν πήρα ένα τηλέφανου, πότι μο’ ’λιγι γιες, πότι μο’ ’λιγι νο… κι στου τέλους μ’ κουπάν’σι κι ένα οκ. Μπουρεί να ’φταιγαν κι οι ιρουρήσεις… Τώρα, μη ρουτάτι τι τουν ρώταγα…

Επώνυμοι άρχοντες στην Αργιθέα

Στην Αργιθέα δεν είχαμε τετοιανούς… Για να προσδιορίζεται μια χρονική περίοδος,

χρησιμοποιούσαν πολλές φορές το όνομα κάποιου υπαλλήλου, ο οποίος υπηρετούσε στα χωριά μας, ως γιατρός, δάσκαλος, αστυνόμος... Άνθρωποι που πρόσφεραν πολλά, αντιπαλεύοντας απίστευτες δυσκολίες. Ήταν η μόνη παρουσία της πολιτείας στον τόπο μας. Δεν τους ξεχνούμε και παντοτινά τους ευγνωμονούμε. Έλεγαν:

Όταν ήταν δάσκαλους ου Κουτής (ο δάσκαλος Ηλίας Κωτής απ’ το Κατούσι. Τα σέβη μου, ΔΑΣΚΑΛΕ μου, με όλα τα γράμματα κεφαλαία…). Επί Βιλανάκη έρ’ξι ένα πρώιμου χιόνι (άλλος δάσκαλος εξαιρετικός από την Κρήτη). Ου Λία Κουρλός (επίσης σπουδαίος δάσκαλος από το Λεοντίτο) ήταν, όταν γίν’κι η βούλια.

Ήταν ου Χριστούλας τότι γιατρός στα Βραγκινά… (καλή σου ώρα, Στέλιο, όπου κι αν βρίσκεσαι τώρα!). Πόσον κόσμο έσωσε στα χωριά μας! Όπου μάθαινε άρρωστο, ξεκινούσε με τα πόδια, με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, και πήγαινε, ακόμη κι εκτός της περιοχής ευθύνης του. Αυτός δεν ήταν γιατρός… Ο Διγενής Ακρίτας ήταν! Τον έβλεπε ο χάρος κι αναμέραγε!

Αυτοί ήταν και δικαίως οι επώνυμοι άρχοντες των χωριών μας…

Επώνυμοι κι ανώνυμοι, ομώνυμοι κι ετερώνυμοι…

Σήμερα οι άνθρωποι χωρίζονται σε επώνυμους και ανώνυμους. Ο επώνυμος είναι αναγνωρίσιμος, τυγχάνει του προσήκοντος σεβασμού κι όταν πεθαίνει, δίνει το όνομά του σε δρόμο ή πλατεία και γίνεται η μούρη του άγαλμα. Ο ανώνυμος είναι άγνωστος (μόνο η εφορία τον γνωρίζει), τον προσήκοντα μην τον είδατε μην τον απαντήσατε κι όταν πεθάνει λέει ο έφορας: «Τον μπαγάσα, γλύτωσε τρεις δόσεις απ’ τον ΕΝΦΙΑ, αλλά, ευτυχώς, του πήραμε τα τέλη κυκλοφορίας κι ενώ τα έχει πληρωμένα για άλλο ένα εξάμηνο, δε ματακυκλοφοράει».

Οι ομώνυμοι κι ετερώνυμοι σχετίζονται με το πόσο συμφωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους στις ιδέες τους, στους χαρακτήρες τους… Αυτά φανερώνονται περισσότερο στις εκλογές. Πολλές φορές είναι και ευμετάβολα. Δυο που σφάζονταν στις προηγούμενες εκλογές, στις επόμενες μπορεί να είναι στενοί συνεργάτες και συναγωνιστές. Τότε, πρέπει και να καταλαβαίνεις τι τους χώριζε (πάντα) και τι τους ενώνει (πάντα). Το συμφέρον!... Το ατομικό, βεβαίως, βεβαίως… Αναθεωρητές της προσαρμογής…

Γκόλφως και Τάσιου τηλε-φονικοί διάλογοι…

─ Τάσιου, πού είν’ τα πρόβατα;

─ Σ’ν τρίτη ανιμουγιννήτρια έκαναν κάτ’.

─ Ικειά σ’ν έκτη φτιρουτή θ’κά μας είνι, κόπ’κι κάνα φτιρό;

─ Όχι, αρέ Γκόλφου, αυτά είνι τα στέρφα τ’ Πάνου Χουλέβα.

─ Κι ικειά τα δυο τρία π’ φλουρίζουν στ’ν ακρινή τ’ φτιρουτή, τι είνι;

─ Ποια ακρινή; Απ’ αριστιρά κα’ του Σκιζουκάραβου η διξιά κα’ την Πάδη;

─ Η Πάδη είνι αριστιρά, Τάσιου μ’, κι του Σκιζουκάραβου διξιά.

─ Αφού τ’ράμι τ’ ανάπουτα, Γκόλφου, πώς να συννουηθούμι; Εγώ τ’ράου κάτ’ κι συ τ’ράς απάν’. Βέβια, στ’ν Ιλλάδα κανένας δεν ξέρει τώρα πού είνι τα διξιά κι πού τ’ αριστιρά. Το ’χασαμαν ντιπ του γρέκι… Δεν είϊδις ικείνη π’ λέν’ Παπακώστα, μπαίνει στ’ Βουλή κι δεν ξέρει πού να πάει να κάτσει…

─ Ορέ, άφ’σι τ’ν Παπακώστα κι τ’ν Καρακώστα κι πες μ’ για τα πράματα!

─ Ε, στου Σκιζουκάραβου, να καταλάβ’ς, είνι τ’ άλουγα τ’ Βλάση απ’ του Βλάσι.

─ Καλά κι στ’ δεύτιρη απ’ τ’ν Πάδη; Είνι κι ικεί ένα κουπάδι, αλλά δε φαίνιτι κανένας τζιουπάνους κουντά τ’ς.

─ Είνι του ποίμνιου τ’ παπά. Ου παπάς πήγι κάτ’ στου χουριό να λειτουργήσει τ’ άλλου του ποίμνιου, τ’ς Σπυριλιώτις.

─ Γιατί θέλουν αράδα διάβασμα οι Σπυριλιώτις;

─ Μωρέ, κάθι μέρα κι διάβασμα κι θυμιάτ’σμα θέλουν…

─ Τάσιου!... Μας μπιρδεύουν αυτές οι ανιμουγιννήτριις, κάτι πρέπει να κάνουμι.

─ Τι να κάνουμι;

─ Να τ’ς ουνουματίσουμι, όπως γράφει ιδώια παριπάν’ ου Γιάννη Φρύδας μι τ’ς ιπώνυμοι…

─ Καλά, ακούς τ’ς χαζαμάρις π’ λέει ου Γιάνν’ς; Ποιανούς να βάλουμι;

─ Γιατί; Σι κάθε ανιμουγιννήτρια θα βάνουμι του όνουμα κι απού έναν δήμαρχου π’ διατέλισι κι ιπιτέλισι κι ικτέλισι αυτό του τιράστιου έργου. Θα βάλουμε και στ’ς άκρις απ’ τα φτιρά μιγάλις φουτουγραφίις να φαίνουντι απού αλάργα κι όπους θα να ’ρχουντι γύρα, θα γλέπουμι ποιος είνι κι θα λέμι: «τα πρόβατα τα ’νι στ’ φτιρουτή τ’ δήμαρχ’ τ’ Γιώργου, τ’ Μήτρου, τ’ Λία… κι άμα μας τιλειώσουν οι δήμαρχοι θα πάμι κι στ’ς αντιδήμαρχοι…

─ Μπράβου, αρέ Γκόλφου!... Καλά λες!... Κι πώς τα σουμπόλιασις ούλα αυτά κι προυπαντός πώς συγκέριασις ικειά τα τέλισι; Μαναχά του τιτέλιστι σ’ ξιχούρδισι. Αυτό θα κάνουμι!...

Αποτελέσματα απ’ την ψηφοφορία των τίτλων για τις ανεμογεννήτριες

Στο προηγούμενο Καφενείο σας προσκαλούσα να επιλέξετε τρεις από τους εφτά τίτλους που πρότεινα στο κείμενο για τις ανεμογεννήτριες.

Οι κάλπες έκλεισαν, οι ψήφοι μετρήθηκαν. Έλαβον από 114 ψήφους (συμβολικός αριθμός) και ισοψηφούν στην πρώτη θέση οι παρακάτω τίτλοι:

Όποιος έχει ανέμους, θερίζει ανεμογεννήτριες…

Για πάρε με, για πάρε με, στο Χοντροσπάνι βγάλε με…

Αέρας τα φυσάει τα πλατανόφυλλα, Θεός να τα φυλάει τ’ αγραφιοτόβουνα…

Συμπέρασμα: Μπορεί να λειτούργησαν ως ομαδούλα αλληλοστήριξης, αν και σπάνια συναντάς στη χώρα μας τέτοια αήθεια. Μπορεί, όμως, να ψήφισαν οι γριές, όταν είδαν την ακροστοιχίδα ΟΓΑ που σχημάτιζαν οι τρεις τελευταίοι τίτλοι.

Μπα βιασύνες, μπα βιασύνες… όποιος βιάζεται σκοντάφτει…

Στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο, θα συζητηθεί το αίτημα εταιρείας για αιολικά

στο Χοντροσπάνι του Πετροχωρίου. Γιατί τόση βιασύνη; Έχουν ξεκαθαριστεί όλα;

Δεν είναι πλέον δυνατόν

να χάνουμε άλλο τον καιρόν. (και τον κακό τους τον καιρόν)

Πρέπει οι ράχες των βουνών

να γίνουν πάρκα αιολικών.

Σε κάθε εταιρεία και ιδιώτη που αιτείται και οι θέσεις τους είναι ασαφείς το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει να απαντά με σαφήνεια ΟΧΙ. Μη φοβάστε, δεν τα χάνουμε τα αντισταθμιστικά τους. Γιατί πρέπει να σπεύσουμε να συμφωνήσουμε; Πάλι, αν είναι «κατακτητές», δεν έχουν και καμιά ανάγκη να προβαίνουν σε συμφωνίες μαζί μας, απλώς θα ανακοινώνουν τις αποφάσεις τους… Μετά βλέπουμε, τι θα κάνουμε…

Θα τους δώσουμε «γην και ύδωρ» (εδώ αέρα); Θα τους δώσουμε πέτρα, χώμα και κλαρί; Μόνο το φυσικόν μας αέριον δίνουμε για εκμετάλλευση υπό τοιαύτας συνθήκας, ουχί τους αέρες μας…

Είναι τόσο ενεργοβόρα περιοχή τα Άγραφα και πρέπει να παράγει με οποιονδήποτε τρόπο ηλεκτρικό ρεύμα; Εμείς με οικονομία το χρησιμοποιούμε. Απλώς το ’χουμε για το βράδυ, ν’ ανάβουμε λίγο το φως να βλέπουμε αν σβήσαμε το καντήλι.

Στην προχειρότητα, στις συνοπτικές διαδικασίες θολούρας, στο άρπα κόλλα και προπαντός στο άρπα, μία είναι η θέση: ΟΧΙ. Αλλιώς, θα ηχούν μόνιμα στ’ αυτιά μας, για να μας ελέγχουν, οι στίχοι του τραγουδιού του Διονύση Τσακνή:

«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε,
αφού η ιστορία σας ανήκει,
σαρώστε το λοιπόν, αν επιμένετε.

Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις,
το έργο το ’χω δει μη με τρελαίνετε,
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε.

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε, αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου,
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε».

               Προτιμούμε τις κρινογεννήτριες

10/11/2018