Ο αστερισμός Βοώτης + ΒΙΝΤΕΟ Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

 

Ο αστερισμός Βοώτης + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

  ΓΕΝΙΚΑ: Ο Βοώτης [Λατινικά: Bootes, συντομογ. Boo] βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας, αλλά δεν είναι πάντα ορατός στην Ελλάδα [αμφιφανής]. Έχει έκταση 906,8 τετ. μοίρες και κατατάσσεται 13ος μεγαλύτερος. Συνορεύει με 8 διαφορετικούς αστερισμούς [Δράκοντα, Μεγ. Άρκτο, Θηρευτικούς Κύνες, Κόμη Βερενίκης, Παρθένο, Όφι, Βόρειο Στέφανο και Ηρακλή]. Είναι ορατός σε γεωγραφικά πλάτη μεταξύ 90°Β – 35°Ν.

   ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Η ονομασία Βοώτης εμφανίζεται στην Οδύσσεια, επομένως βρίσκεται σε χρήση 3.000 χρόνια, αν και αρχικά σήμαινε μόνο το φωτεινότερο αστέρα του. Ετυμολογικά η ονομασία σημαίνει αυτόν που ωθεί τον βουν [βόδι], έτσι ο αστερισμός θεωρείτο ο οδηγός της ομηρικής Άμαξας (Μεγάλη `Αρκτος). Σε νεότερους χρόνους τον φαντάσθηκαν ως τον κυνηγό που οδηγεί τους Θηρευτικούς Κύνες στο αέναο κυνήγι της Άρκτου γύρω από το βόρειο ουράνιο πόλο [Καρλάιλ: Sartor Resartus<sup>1</sup>]! Μία άλλη ετυμολόγηση εξηγεί το όνομα του αστερισμού από το βοητής (=βουερός, θορυβώδης), εξαιτίας των κραυγών του οδηγού προς τα ζώα του ή του κυνηγού καθώς κυνηγά. Στη λατινική γλώσσα ο αστερισμός ονοματίζεται Canis Latrans (=ο σκύλος που γαυγίζει). Οι `Αραβες απέδωσαν την παρόμοια άποψή τους για τον αστερισμό με το Al Awwa. Αρκετά συνηθισμένα ήταν και τα ονόματα Αρκτοφύλαξ και Αρκτούρος (=φύλακας, φρουρός της αρκούδας), με το πρώτο συνήθως να χρησιμοποιείται για τον αστερισμό και το δεύτερο για τον φωτεινότερο αστέρα του. Με την μεταγραφή στα λατινικά, ως Arctophilaxe, και ως Arcturus, οι ονομασίες επιβιώνουν για τον αστερισμό μέχρι και το 18ο αιώνα. Αλλες ελληνικές ονομασίες ήταν Κάνδαος και Κανδάων, ενώ κάποιοι τον αποκάλεσαν Τρυγέτη, επειδή πρωτογινόταν ορατός κάθε χρόνο πριν την ανατολή του Ηλίου όταν πλησίαζε ο καιρός του τρύγου. Η ονομασία Καλαύροψ, “ραβδί του βοσκού”, σήμερα είναι η ιδιαίτερη ονομασία του αστέρα μ Βοώτου. Το ραβδί αυτό «μετατράπηκε» σε λόγχη, στους `Αραβες, δηλαδή: Al Ramih. Ο Άγγλος συγγραφέας Robert Brown αναφέρει ότι ο Βοώτης ήταν γνωστός στους Ασσυρίους ως Riu-but-same, (οδηγός βοοειδών).

   ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ: Για μερικούς ο αστερισμός ήταν ο Λυκάων, πατέρας ή παππούς της νύμφης Καλλιστώς [η νύμφη ταυτιζόταν με τη Μεγάλη `Αρκτο] — ή ο Αρκάς, γιος της Καλλιστώς. Για άλλους ήταν ο Βορρέας, από τη θέση του στον ουρανό. Για κάποιους άλλους ήταν ο Φιλόμηλος. Τελευταία εκδοχή θεωρούσε τον Βοώτη ως τον Ικάριο, τον Αττικό ήρωα που πρωτοκαλλιέργησε το αμπέλι, και ταυτόχρονα την κόρη του Ηριγόνη [ως αστερισμό της Παρθένου] και το πιστό τους σκυλί, τη Μαίρα, ως το Σείριο. Οι άνθρωποι του Μεσαίωνα στη Δύση, αναγνώριζαν τον Βοώτη ως τον Άγιο Συλβέστρο. Η μορφή του αστερισμού χρειάζεται οκτώ ολόκληρες ώρες για να δύσει από τα γεωγραφικά πλάτη της νότιας Ευρώπης και ακόμα και τότε τμήμα του δεν εξαφανίζεται κάτω από τον ορίζοντα. Αυτό συνέβαινε σε μεγαλύτερο βαθμό πριν από 3.000 χρόνια εξαιτίας της μετάπτωσης του γήινου άξονα. Οι απεικονίσεις της μορφής στους ιστορικούς άτλαντες των ουρανών είναι συνήθως ενός κυνηγού (εξοπλισμένου με κυνηγετικά όπλα), που κρατά με το δεξί του χέρι τα λουριά των Θηρευτικών Κυνών [αστερισμός].Τέλος, ο Βοώτης μαζί με την «άρκτο-άμαξα», τον Ωρίωνα, τις Πλειάδες, το Σκύλο και το Σείριο είναι οι μοναδικοί αστρικοί σχηματισμοί που αναφέρονται από τους δύο μεγάλους επικούς ποιητές [Όμηρος, Ησίοδος].

 

  ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ: Ο αστερισμός έχει 144 μεγάλα άστρα [φαινόμενο μέγεθος μικρότερο από 6,5]. Ο αστέρας α Βοώτου είναι ο φωτεινότερος [φ.μ. -0,05]. Μάλιστα είναι ο φωτεινότερος σε ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο του γήινου ουρανού. Για το λόγο αυτό υπήρξε αντικείμενο θαυμασμού και ενδιαφέροντος από την απώτατη αρχαιότητα και πιθανόν ήταν το πρώτο άστρο που πήρε το δικό του όνομα: Αρκτούρος. Ο αστέρας β Βοώτου, πολύ αμυδρότερος είναι γνωστός ως Nekkar. Ο αστέρας γ ονομάζεται Seginus. Ο δ Βοώτου, [δεξιός ώμος της μορφής του Βοώτου], είναι διπλός. Ο ε (επίσης διπλός) είναι γνωστός ως Ιζάρ ή Περίζωμα [στη μέση της μορφής του Βοώτου. Διπλοί αστέρες είναι ακόμη ο ζ, ο ξ και ο π. Ο η Βοώτου (φ.μέγεθος 2,68) είναι γνωστός με το όνομα Μουφρίντ. Οι αστέρες θ, ι και κ Βοώτου ονομάσθηκαν Όνοι από τον Bayer, αλλά το όνομα αυτό είναι πολύ γνωστότερο για τους αστέρες της Φάτνης στον Καρκίνο. Ο ι είναι τριπλός και ο κ διπλός [φ.μ. 4,52 και 4,54]. Ο λ Βοώτου (φ.μ. 4,18), μαζί με τους θ, ι και κ είναι γνωστοί στους `Αραβες με το όνομα Al Aulad al Dhibah, (= τα κουτάβια των των υαινών!). Ο μ Βοώτου [στην πραγματικότητα πενταπλός αστέρας!] έχει ιδιαίτερη ονομασία Αλκαλούροψ, που προέρχεται από το ελληνικό Καλαύροψ, το ραβδί.       

   Μαζί με τους β, γ και δ σχηματίζει τραπέζιο, πολύ μεγαλύτερο αλλά και πιο άγνωστο στους ερασιτέχνες αστρονόμους από το Τραπέζιο του Ωρίωνα. Οι αστέρες ρ και σ (φ.μ. 3,58 και 4,47) ήταν γνωστοί στην Κίνα ως Kang Ho [=ποτάμι]. Ο τ είναι λευκοκίτρινος αστέρας και είναι γνωστός για το ότι γύρω του περιφέρεται κάθε 3,3 ημέρες(!) ένας πλανήτης, από τους πρώτους που ανακαλύφθηκαν. Ο πλανήτης αυτός έχει μάζα 4 φορές τη μάζα του Δία. Το σύστημα αστέρα-πλανήτη απέχει από τη Γη 51 έτη φωτός.

ΝGC 5248

  ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΥ: Μακριά από το γαλαξιακό μας επίπεδο, ο αστερισμός αυτός είναι πλούσιος σε μακρινούς γαλαξίες. Φωτεινότερος είναι ο ελλειπτικός NGC 5248 στα σύνορα με την Παρθένο. Σε άλλο γαλαξία του αστερισμού, τον ραβδωτό σπειροειδή NGC 5874, που απέχει από τη Γη 165 εκατομμύρια έτη φωτός, ανακαλύφθηκε [10/1/1999] ένας υπερκαινοφανής αστέρας (σουπερνόβα). Το μακρινότερο αντικείμενο στο Βοώτη είναι ο ελλειπτικός γαλαξίας-ραδιοπηγή [κβάζαρ] 3C 295. Αυτός υπολογίσθηκε ότι απέχει 5 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Στις 23/1/1999 ανιχνεύτηκε έκρηξη ακτίνων γ [GRB 990123]. 

   

ΚΒΑΖΑΡ 3C 295

Ο πάλσαρ J1518+4904, του αστερισμού του Βοώτη αποτελεί πιθανώς διπλό σύστημα αστέρων νετρονίων. Η απόστασή του από τη Γη υπολογίζεται στα 2.300 έτη φωτός.

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. “Τι να σκέφτεται ο Βοώτης γι'αυτούς, καθώς οδηγεί τα κυνηγόσκυλά του πάνω απ' το ζενίθ;”

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Θέλω να μου λέτε αυτά που θέλω Για αυτό το χάλι πάντα φταίν’ οι άλλοι. Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 5

 

Θέλω να μου λέτε αυτά που θέλω

Για αυτό το χάλι πάντα φταίν’ οι άλλοι.

Πώς να σου αλλάξω γνώμη στο κεφάλι;

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 5

Δημοσκοπήσεις, βολιδοσκοπήσεις, ανασκολοπίσεις…

Οι στημένες δημοσκοπήσεις, η ατιμώρητη δημαγωγία, ο άθλιος προεκλογικός αγώνας της ακατάσχετης κινδυνολογίας με απόκρυψη των σοβαρών κοινωνικών και εθνικών θεμάτων, παραπλανούν και δεν ενημερώνουν τον πολίτη. Τότε, με οποιοδήποτε εκλογικό σύστημα, οδηγούμαστε σε παρωδία εκλογών και σε ανάλογα αποτελέσματα (καλά, τόσα επίθετα ούτε ο Αυτιάς δεν έβρισκε. Αυτιά, φάε τη σκόνη μου!).

Ο λαός έμαθε να ακούει την αλήθεια που αντέχει (μεταξύ μας το θέλει το ψεματάκι του), δεν αντέχει την αλήθεια απ’ αυτούς που του λένε την αλήθεια, αλλά στο τέλος πιστεύει πως είναι κυρίαρχος, όπως πίστευα κι εγώ πως είμαι... αεροπόρος. Σήκωσα το αεροπλάνο, αλλά δεν ήξερα να το προσγειώσω. Να ’ναι καλά ο αυτόματος πιλότος κι ο Νίκος Κοταβές που, ρωτώντας τον αδερφό του τον Παναγιώτη (που μπειχειρίζιτι τέτοια ιργαλεία), μου έδινε τηλεφωνικά οδηγίες και κατέβηκα.

Έκτουτι μι του πουδαράκι μ’ όθι πααίνου, ας είνι κι άναργα, αρκεί να πατάου σι στιριό. Τι χάλευα ιγώ στουν αέρα;

Ο λαός ψηφίζει σωστά

Μόλις τελειώσουν οι εκλογές, ο νικητής λέει ότι ο λαός ψήφισε σωστά, ο ηττημένος λέει πως ο λαός θα πληρώσει το λάθος του και το κουκουέ ακόμη και να κερδίσει (λέμε τώρα), θα καταγγείλει ξανά το ντόπιο, το ξένο κεφάλαιο και τα μονοπώλια και θα καλεί να φκιάσουμε εναντίον τους μέτωπο, όπως το δικό μου στη φωτογραφία (παρακαλώ, κοιτάξτε επάνω αριστερά, γι’ αυτό λέγεται και αριστερό μέτωπο ή αμπάλα).

Είμαι με τους πολιτικούς

Δεν κάνω πλάκα! Είμαι με τους πολιτικούς! Βεβαίως, τους χρεώνω τον εκμαυλισμό του λαού για ψηφοθηρικούς λόγους και δημιουργία κομματικών στρατών, αν και οι κομματικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές κομπανίες, κομματάρχες και παραγοντίσκοι έπαιξαν σπουδαιότερο ρόλο στο ρουσφετορουφιανοδιεφθαρμένο κατασκεύασμα που οικοδομήσαμε, έτσι για να τη σπάσουμε στον Περικλή που έκτιζε τον Παρθενώνα αυθαίρετα, χωρίς άδεια, χωρίς μελέτη περιβαλλοντικής επίπτωσης, χωρίς έγκριση της αρχαιολογικής υπηρεσίας κατά το άρθρον επτά, εδάφιον τρία π’λιά κι ένα τσιόνι και προπαντός χωρίς τον Σπίρτζη για να κάνει τα εγκαίνια (τελεία, πίνει μια καταπιά νερό ο ρήτωρ και συνεχίζουμε). Διέφθειραν έτσι τον λαό και τώρα καλούνται να τον κυβερνούν. Δεν είναι εύκολο πια…

Τα τελευταία χρόνια, το επίπεδο της Βουλής πέφτει δραματικά κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στους κακούς πολιτικούς, αλλά προπαντός στα κόμματα και σ’ εμάς που τους επιλέγουμε. Υπάρχουν πολιτικοί καλοί, υπάρχουν και κακοί. Γιατί, όμως, είμαι με τους πολιτικούς; Εννοείται ότι δεν είμαι με όλους ανεξαιρέτως. Ας δούμε ενδεικτικά συμπεριφορές που υφίσταται ο βουλευτής από τον πολίτη που:

• Δεν ψηφίζει, αλλά καταψηφίζει.

• Δεν τον ψηφίζει, όταν του λέει την αλήθεια.

• Δεν τον ψηφίζει, παρά μόνο για το ατομικό συμφέρον, να του καλύπτει τις

παρανομίες και για κάθε είδους ρουσφέτια.

• Δε σκέφτεται αν κι ο βουλευτής θυσιάζει κάτι, για να είναι βουλευτής.

• Όλους τους τσουβαλιάζει και τυλίγει ομαδικώς στο σύνθημα: να καεί, να καεί

(μην το πεις! φωνάζει ο Κώστας Τσιάκαλος, αρπάζοντας μια κρανιά). Δεν το λέω, δεν το λέω, συμπληρώστε το μόνοι σας, το ακούσατε, το ξέρετε… Τόσα χρόνια ζείτε στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ… Και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, το φώναζε κι ένας βουλευτής στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτός ήταν έξω απ’ τη Βουλή.

• Γνωρίζει τι συσκευές έχει ο πολιτικός στο σπίτι του, άσχετα αν δεν πήγε ποτέ,

αναπαράγει αμάσητο κάθε τι που του σερβίρουν, αλλά δεν ακούει τις θέσεις του πολιτικού και να τοποθετηθεί υπέρ ή κατά. Για το μίξερ και την καφετιέρα ο λόγος!...

• Η ίδια πολιτική τού φαίνεται διαφορετική, ανάλογα με το ποιος του τη

σερβίρει. «Δε σας δίνουμε εμείς πίτα με κολοκύθια, όπως οι αντίπαλοί μας... Με εμάς θα τρώτε στο εξής κολοκυθόπιτα»… (ακολουθούν παρατεταμένα χειροκροτήματα από τον αλαλάζοντα πολίτη).

• Γιουχάρει τον Κουρουμπλή, ως προδότη, στο καφενείο του Μόκκα (Στέφο,

καφέ! διαφήμιση κάνω) και υποδέχεται τον Κουρουμπλή με χειροκροτήματα, ως σωτήρα, στο μαγαζί του Πολύζου (Τάκη, μια μπύρα εσύ και μια οδοντογλυφίδα καρφωμένη σε μια πιατέλα κρέας). Ε, ας πληρώσω και μια σόδα παρακάτω στο βενζινάδικο, στον Βάιο… Εκτός αν έρθει κι εκεί ο Κουρουμπλής…

• Λέει: Τους ψήφισα, γιατί ήξερα ή νόμιζα ότι δε θα τα κάνουν αυτά που είπαν.

Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, ανοίγει τα δάχτυλα και μουντζώνει και με τα δέκα, γιατί επιστήμη είναι, γνωρίζει πως δεν υπάρχει θεραπεία…

Αφήνω κι αυτό το πλαίσιο, για να συμπληρώσετε τις δικές σας, σχετικά με το θέμα, εμπειρίες και περιπτώσεις.

π.χ. Λέει στον βουλευτή: Θέλου να μισουλαβί’εις να μάθου σαντούρι.

Τι; Θέλετε ολόκληρη σελίδα; Αυτό κανονίστε το με τον Κώστα! Ιγώ μπσαφίρ’ς είμι ιδώ, δεν είμι ν’κουκύρ’ς…

Προς πολιτικούς

Έκανα ό,τι μπορούσα για εσάς. Ελπίζω να βοηθήσετε κι εσείς, για να ικανοποιηθούν τα δικαιότατα αιτήματά μου, που είναι ο διορισμός των παιδιών μου. Μια θέση μετακλητού υπαλλήλου, υπαλλήλου βουλής, έστω και συνοριοφύλακος στο Παυσίλυπο στην Καρδίτσα, θα βοηθούσε έτι περαιτέρω το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας μας. Επίσης, αν βάζατε για το Σουφλί και τον Μάκη, ναι τον γνωστό Μάκη απ’ τον Δένδρο Βραγκιανών, θα σας ήμουν αεί υπόχρεος.

Δεν καταλάβατε!... Όχι να τον σουβλίσετε, να τον εκτοπίσετε στο Σουφλί εννοώ…

Δημοσκόπηση (δημοσυσκότιση)

Ρωτήσαμε 100 ανθρώπους. Γιατί 100; Για να βγάζουμε εύκολα τα ποσοστά.

Ερώτηση: Ψηφίσατε στις εκλογές με βάση το γενικό συμφέρον ή το ατομικό;

99 απάντησαν το γενικό συμφέρον και ένας το ατομικό συμφέρον.

Όπως καταλαβαίνετε, άναψαν τα λαμπάκια του υπολογιστή που επεξεργαζόταν τα στοιχεία και άρχισε να φωνάζει: «Πού το βρήκατε αυτό το δείγμα, εγώ δε σας έστειλα να ρωτήσετε στην Ιαπωνία, εδώ στην Ελλάδα σας έστειλα». Μας πέταξε τα χαρτιά πάνω στο γραφείο και έκλεισε απ’ την τσατίλα μόνος του.

Μάζεψα κι εγώ τα χαρτιά και τα έσκισα απ’ τα νεύρα μου. Τόσος κόπος να πάει χαμένος; Δυστυχώς, μαζί μ’ αυτά έσκισα και το μνημόνιο που το είχα πάντα πρόχειρα μπροστά μου για να το συμβουλεύομαι, όπως κάνουν άλλωστε και οι υπουργοί… Ευτυχώς, λίγο αργότερα το ξαναβρήκα εύκολα στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος και το φωτοτύπησα. Δεν το έσκισαν κι αυτοί, μου είπαν, για να εξυπηρετούνται οι πολίτες που τυχόν θα ήθελαν να βγάζουν αντίγραφα για διάφορους λόγους, αλλά προπαντός για συναισθηματικούς (πώς λέμε αναμνηστική φωτογραφία

δια ενθύμιον…).

Αμέσως μετά, αναζητήσαμε και βρήκαμε πάλι αυτόν που απάντησε ότι ψήφισε για το ατομικό συμφέρον. Είχαμε μια υποψία. Τον υποβάλαμε με το ζόρι σε αλκοτέστ. Πράγματι, είχε πιει πέντε φορές πάνω απ’ το επιτρεπτό. Συμπέρασμα: Λύθηκε η γλώσσα του, είπε την αλήθεια…

Ερώτηση: Είστε ευχαριστημένοι με το κόμμα που ψηφίσατε στις εκλογές;

Και οι 100 απάντησαν πως είναι ευχαριστημένοι. Βλέπετε κανένας δεν παραδέχεται

το λάθος του.

Ερώτηση: Ποιος φταίει για την κρίση στην Ελλάδα;

82,5 άνθρωποι απάντησαν πολύ εύκολα λέγοντας: οι άλλοι

17,5 άνθρωποι απάντησαν λέγοντας: το ντόπιο, το ξένο κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Αυτούς τους συναντήσαμε σε μια πορεία του κουκουέ, οπότε καταλαβαίνετε ότι αυτή την απάντηση την έμαθαν φαρσί, μιας και τη γράφουν κάθε μέρα ορθογραφία και την επαναλαμβάνουν κάθε βράδυ στη βραδινή προσευχή τους… Πανηγύρισαν έντονα, μάλιστα, όταν πληροφορήθηκαν πως έπιασαν για πρώτη φορά το ποσοστό – στόχο 17% , έστω και σε δημοσκόπηση.

─ Πώς είναι δυνατόν να λέτε 82,5 και 17,5 άνθρωποι; Γίνονται αυτά; Εξαφανιστείτε από μπροστά μου! Απολύεστε! μας κατσάδιασε ο προϊστάμενος.

Μετά θυμήθηκε πόσο αυστηρός είναι ο νόμος για τις απολύσεις, έμεινε για λίγο σκεπτικός και βρήκαμε τον απαραίτητο χρόνο να του εξηγήσουμε:

─ Γίνεται, κύριε προϊστάμενε. Αυτός ο μισός από εδώ κι ο μισός από εκεί είναι ο Κουβέλης. Αυτός έκοψε καπίστρι και πάει όπου θέλει. Αν δεν του βάλεις πεδικλάρι (συνήθης πρακτική που εφάρμοζαν παλιότερα σε γαϊδάρους, πριν γίνει κακούργημα η συγκεκριμένη πράξη), θα τον αφήσουμε στον Μέγα Κάμπο (Μαηκάμπου), στην Καληκώμη και την άλλη μέρα θα τον βρούμε στην Κάτ’ Χώρα, στα Κουμπουριανά.

─ Καλά, ρε παιδιά, έχετε δίκιο, αλλά έπρεπε να κόψουμε απ’ αυτό το 17,5. Πώς να κυκλοφορήσουμε δημοσκόπηση με τόσο ανεβασμένο κουκουέ; Θα έχουμε πρόβλημα. Τι θα πουν τα συγκροτήματα;

─ Αναλαμβάνου ιγώ τα συγκρουτήματα! λέου τ’ προυϊστάμινου. Τ’ς έχου φίλοι ιγώ ουλ’νούς! Κουσταριλαίους, Μαυραντζαίους, Τζιαχρή, Καραμπίνη, Βαγγέλη Πουζιό, Βασ’λακακαίους, Νίκου Νάκου, Λαμπράκου Κουσιουρή, Σταύρου Τσιάκαλου, Τσιακαλουγιουργαίους… (όχι, ρε, οι Τσιακαλουγιουργαίοι είν’ απ’ άλλη ιστορία).

─ Τα συγκροτήματα του τύπου και των μουμουέ εννοώ, βρε όρνιο!… Τους Πρετεντέρηδες, εννοώ! Ξέρεις εσύ τους Πρετεντέρηδες; άρχισε ξανά τις φωνές.

─ Όχι, κυρ προυϊστάμινι. Δεν τ’ς ξέρου αφ’νούς. Σάματ’ ξικαλουκαίριασαν πουτέ αυτοίνοι στ’ Γκαβέλ’ να τ’ς ξέρου;

Ρώτησα και εγώ 100 ανθρώπους, στην Αργιθέα αυτή τη φορά (πού τους βρήκες τόσους; μου λέει ένας, Έλα ντε, του απάντησα…).

Ερώτηση: Τι να τουν κάνουμι του Μήτσιου;

99 είπαν: Σταύρωσον! Σταύρωσον, αυτόν! Τώρα, για καλό το είπαν, για κακό, θα σας γελάσω…

Ένας είπε: Ρε, δε μ’ απαρατάς κι ισύ κι ου Μήτσιους (τον έβαλα στην κατηγορία δεν ξέρω/δεν απαντώ)

Σχόλιο του δημοσκόπου: Η μαγκιά είναι να απαντάς, όταν δεν ξέρεις.

Παιδιά, δε γίνεται Καφενείο χουρίς του Μήτσιου, μη διαμαρτύριστι! Ου Μήτσιους είναι χρόνια πάθηση (έτσι τα λέν’ τα ζαράλια τώρα). Του λέει κι ου γιατρός: «να μάθετε να ζείτε με το πρόβλημα». Μι του Μήτσιου, θέλουμι δε θέλουμι!

Μια Μήτσαινα σε ένα χωριό καθόταν δίπλα στον βαριά άρρωστο άντρα της και τον παρηγορούσε λέγοντας: «Μήτσιου είχα, Μήτσιου έχου,

Μήτσιου μου, άμα χηρέψου

πάλι Μήτσιου θα γυρέψου».

Κι όταν πέθανε ο Μήτσιος, έριχνε ένα ρεφραίν με κλάματα κι έλεγε: «τόσοι φαλακροί είχι του χουριό, Μήτσιου μ’, ισένα βρήκι να πάρει ου χάρους που ’χες του μαλλί πουκάρι…» και πάλι ρεφραίν με κλάματα…

Χαίρομαι που με ατράνταχτα επιχειρήματα σας έπεισα, για το πόσο πολύτιμος είναι ο Μήτσιος. Παρακαλώ, όμως, σταματήστε να φωνάζετε ρυθμικά Μήτσιος! Μήτσιος!

γιατί παρασύρθηκαν και κάποιοι από δίπλα και φωνάζουν Τάκης! Τάκης! Και δε βγαίνει καλό αποτέλεσμα, ηχητικά εννοώ…

Είμαι και με τον Μαυρογιαλούρο…

Θέλω ο επίλογος σήμερα να είναι ένας ύμνος στον αδικημένο Μαυρογιαλούρο. Ναι, αυτόν που γνωρίσαμε όλοι στην ταινία «ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ» και χωρίς ποτέ να δώσουμε σημασία στον τίτλο, θεωρούμε πως ο Μαυρογιαλούρος ήταν ένας πολιτικάντης πολιτικός που μοίραζε ψευδώς υποσχέσεις στον λαό.

Δεν ήταν, όμως, έτσι. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ζούσε με προσωπική άνεση και επάρκεια στο αστικό του περιβάλλον κι αφού κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής σε μια περιφέρεια, έγινε μετά και υπουργός. Είχε καλές προθέσεις, αλλά είχε και άγνοια της πραγματικής κατάστασης, για το τι συμβαίνει και πώς ασκείται η διακυβέρνηση της χώρας, ειδικά στην ύπαιθρο.

Όταν κατάλαβε ότι ήταν απλώς ένα διακοσμητικό στοιχείο και πως στην πραγματικότητα κυβερνά ένα αόρατο, οργανωμένο και παντοδύναμο σύστημα, το οποίο συνέθεταν επίορκοι, μανδαρίνοι, κομματάρχες (Γκρούεζας), τοκογλύφοι και παρατρεχάμενοι με ισχυρή παραεξουσία, αντέδρασε. Έριξε ομαδικές μούντζες, αρπάχτηκε με τον τοκογλύφο, ξεφώνισε τον Γκρούεζα, προσπέρασε με αηδία τις φιέστες υποδοχής των στημένων χειροκροτητών, κατακεραύνωσε τον Γιωργάκη που κανόνιζε τα πάντα ως τότε στο γραφείο του και παραιτήθηκε!...

Απέδειξε έτσι ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ.

Αυτοί που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τον λαό, πρέπει να είναι και έτοιμοι, πρώτοι αυτοί, να πάρουν όταν χρειαστεί τον δρόμο της θυσίας. Αυτοί είναι ηγέτες! Και τέτοιους πρέπει ο λαός να επιλέγει για ηγέτες…

9/9/2018

Οι Κάβειροι από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο - συγγραφέα

 

Οι Κάβειροι

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο - συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ: Οι Κάβειροι (ΚάFειροι) ήταν θεότητες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας προερχόμενοι από προελληνική, πιθανώς πελασγική ή φοινικική θρησκεία. Λέγονταν επίσης και «Μεγάλοι θεοί». Οι θεοί αυτοί ήταν τέσσερις ή κατ΄ άλλους τρεις και ταυτίσθηκαν άλλοτε με τον Δία, την Αθηνά, την Δήμητρα και άλλοτε με τον Ήφαιστο [ως «Αξιόκερσος»], την Δήμητρα [ως «Αξίερος»] την Περσεφόνη ως «Αξιόκερσα» και τον Ερμή ως «Καδμίλο» ή «Κασμίλο». Άλλοτε παρουσιάζονταν ως γιοι και κόρες του Δία, άλλοτε του Ηφαίστου εκ της Καβείρας κλπ. Κύριο χαρακτηριστικό όμως των θεοτήτων αυτών ήταν ότι λατρεύονταν δια μυστηρίων, δηλαδή κατόπιν μύησης, στις οποίες δεν έλειπε ποτέ η Δήμητρα και ότι δεν τους προσφωνούσαν με τα ονόματά τους αλλά απλώς ως θεούς (μεγάλους, δυνατούς και ισχυρούς). Ο Στησίμβροτος από τη Θάσο, τον οποίο αναφέρει και ο Στράβων υποστήριζε ότι οι Κάβειροι προέρχονταν από το βουνό Κάβειρο της Φρυγίας όπου επίσης υπάρχει και πόλη Καβειρία και Κάβειρα στον Πόντο. Επίσης άλλοι υποστηρίζουν ότι οι δαίμονες αυτοί ήρθαν από την Φοινίκη (απ΄όπου είχε έρθει κατά μία εκδοχή ο Κάδμος). Τέλος άλλοι λένε ότι οι Κάβειροι είναι θεότητες που έρχονται από την Αίγυπτο με τον Κάδμο που έζησε πρώτα στη Μέμφιδα κι ύστερα στην Τύρο της Φοινίκης. Οι χριστιανοί συνέδεσαν το όνομα των Καβείρων [ή Κορυβάντων] με φόνους και ταφές. Λεγόταν ότι οι δύο αδελφοί Κορύβαντες σκότωσαν τον τρίτο και για να μην αποκαλυφθούν τον έθαψαν στις πλαγιές του Ολύμπου, ολόκληρο το σώμα ή μόνο το κεφάλι του που το σκέπασαν με κόκκινο πανί. Αυτός ο τρίτος αδελφός ονομαζόταν Κάβειρος και αυτόν επικαλούνταν με θυσίες αίματος οι Θεσσαλονικείς των πρώτων μ.Χ. αιώνων (Κλήμης Αλεξ. Προτρεπτικός, II, 19, 1.3.4.). Κέντρο της λατρείας των Καβείρων ήταν κυρίως η Σαμοθράκη και άλλα νησιά του βορείου Αιγαίου [Ίμβρος, Λήμνος, Θάσος] και οι Θρακικές και Μακεδονικές ακτές. Αργότερα ιερά των Καβείρων βρίσκονται και στη κυρίως Ελλάδα, όπως στη Βοιωτία. Από τους Έλληνες ποιητές πρώτος τους αναφέρει ο Πίνδαρος. Οι ήρωες του Τρωικού Πολέμου αλλά και οι Βασιλικές οικογένειες της Μακεδονίας φέρονται ως μυημένοι στα μυστήρια αυτά. Αναφορές στα ομηρικά έπη μας δείχνουν ότι ο Αγαμέμνονας και ο Οδυσσέας, ανήκαν στον κύκλο των μυημένων αυτών των μυστηρίων. Σύμφωνα με την παράδοση πατέρας των Καβείρων ήταν ο Ήφαιστος και μητέρα τους η Κάβειρα. Εκτός από θεότητες της φωτιάς, θεωρούνταν και υπόγειοι δαίμονες, επειδή ενεργούσαν απο τα βάθη της γής ως "Μεσίτες" θεοί. Ονόματα των Καβείρων που σώθηκαν: Αξιόκερσος, Αξίερος, Αξιόκερσα και Καδμίλος ή Κάδμιλος ή Κασμίλος.

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΑ – ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ: Ο Ήφαιστος με τη Νύμφη Καβειρώ έκαναν ένα παιδί. Τον Καδμίλο. Ο Καδμίλος [το όνομα θυμίζει τον Κάδμο, δίνοντας μεγάλες πιθανότητες στη Φοινίκη, ως τόπο προέλευσης της θρησκείας], με τη σειρά του γέννησε τρεις γιους, τους Κάβειρους. Αυτά τα υποχθόνια πνεύματα της θάλασσας, της γης και της φωτιάς, οι τότε κάτοικοι της Λήμνου τα αναπαριστούσαν με το σφυρί και τη λαβίδα του μεταλλουργού, θυμίζοντας πολύ τους Τελχίνες. Η μορφή τους κοσμούσε διάφορα καλλιτεχνήματα της εποχής. Η λέξη Κάβειρος πιθανόν να προέρχεται απ' το σημιτικό “καβιρίμ”, που σημαίνει ισχυρος, δυνατός. Το καβίρ στην αραβική γράφεται Kebir ενώ στα σανσκριτικά το Kawiras σημαίνει επίσης μεγάλος. Από την άλλη πλευρά όμως κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό το όνομα είναι ελληνικό και φαίνεται από το ρήμα καίω (καίειν – ΚαFeiροι), εφόσον και οι Κάβειροι έχουν σχέση με τη φωτιά ως τέκνα του Ήφαιστου. Λέγονταν και Καρκίνοι, μιας και οι λαβίδες του σιδηρουργού παρέπεμπαν στα γνωστά μας καβούρια.

ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ: Ήταν η ετήσια γιορτή προς τιμήν των Καβείρων, στο ομώνυμο ιερό τους που σήμερα βρίσκεται Β.Α. της Σαμοθράκης. Η τελετή εικάζεται πως είχε σχέση με την αναγέννηση της φύσης και τη γονιμότητα της γης. Για εννέα μέρες που διαρκούσε η γιορτή και μέχρι να φτάσει το πλοίο με την “ιερή φλόγα” από τη Δήλο, οι φωτιές και οι εστίες παρέμεναν σβηστές σε όλο το νησί. Με την υποδοχή του φωτός η ζωή επανερχόταν αμέσως στον κανονικό της ρυθμό. Οι μη μυημένοι απαγορευόταν να προσεγγίσουν στο ιερό των Καβείρων και η ανυπακοή τιμωρούνταν με θάνατο. Λέγεται πως η Ολυμπία, η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν μία εκ των διασημότερων μυστών των Καβείριων μυστηρίων. Κατά τον Ηρόδοτο οι Πελασγοί ίδρυσαν τα Καβείρια. Ο ίδιος ο μεγάλος ιστορικός, όπως και ο βασιλιάς της Σπάρτης Λύσανδρος είχαν μυηθεί στα μυστήρια της Σαμοθράκης. Η διαφορά από τα άλλα μεγάλα κέντρα Μυστηρίων της Ελλάδος ήταν η μεγάλη εμβέλεια που είχαν αλλά και το ότι σ΄ αυτά μπορούσαν να συμμετέχουν άνθρωποι χωρίς διάκριση φυλής, κοινωνικής τάξης και φύλου. Και αυτά τα Μυστήρια αποτελούνταν από διάφορους βαθμούς μύησης και διαιρούνταν σε Μικρά και Μεγάλα Μυστήρια. Έχουμε κι εδώ τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς [Αξίερος] που συσχετιζόταν με ιερούς βράχους πάνω στους οποίους γίνονταν προσφορές ή θυσίες. Αργότερα οι Έλληνες ταύτισαν την Αξίερο με τη Δήμητρα. Την έλεγαν επίσης Ηλέκτρα ή Αλέκτρα, Οδηγήτρια (Αλέκ σημαίνει προστάτης και στη δωρική διάλεκτο έχει σχέση με το φως, όπως την ίδια ρίζα έχει και το όνομα του Αλέξανδρου). Ο αντίστοιχος αρσενικός θεός ήταν ο Κάδμιλος που αργότερα κι αυτός ταυτίστηκε με τον Ερμή.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ - ΕΞΑΠΛΩΣΗ: Ο Κάδμιλος σε μία στήλη κρατά το κηρύκειο όπου μέσα υπάρχουν δύο μεγάλα φίδια που συμβόλιζαν τα δύο κοσμικά πνεύματα τους Καβείρους που τους αναπαριστούσαν σαν δύο δίδυμους αδελφούς, ιθυφαλλικούς και γυμνούς. Οι Έλληνες τους ταύτισαν με τους Διόσκουρους, τους Δίδυμους γιους του Δία τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Οι δύο αρχικές θεότητες είχαν κυρίως χθόνιο χαρακτήρα. Η μία είναι ο θεός του κάτω κόσμου και η άλλη η σύζυγός του που οι Έλληνες αργότερα ταύτισαν με τον Άδη [Πλούτωνα] και την Περσεφόνη. Στην προελληνική γλώσσα λέγονται Αξιόκερσος και Αξιόκερσα. Οι χαρακτήρες όμως των Καβείρων αλλά και ο αριθμός τους είναι διαφορετικοί από τόπο σε τόπο. Έτσι, στη Λήμνο και στη Μακεδονία λατρευόταν μία τριάδα, ενώ στη Θήβα ένα ζευγάρι αρσενικών θεών, ο Κάβειρος κι ο Παις. Τα ονόματά τους όμως οι πιστοί δεν τα πρόφεραν, αλλά απλώς τους ονόμαζαν «Άνακτες», όπως στην Ελευσίνα οι «Θεοί». Το δε πρόθεμα «άξιος» σήμαινε «άγιος». Η μεγαλύτερη εξάπλωση αυτών των Μυστηρίων άρχισε τον 3ο π.Χ αι., εξαιτίας της εύνοιας που επέδειξαν προς τα μυστήρια αυτά οι Μακεδόνες βασιλείς. Στην Όλυνθο της Χαλκιδικής βρέθηκε επιγραφή που υποδηλώνει συντελεί ότι εκεί υπήρχε ναός των Καβείρων. Επίσης νομίσματα της Θεσσαλονίκης έφεραν την επιγραφή ΚΑΒΕΙΡΟΣ, ενώ άλλα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΝ ΚΑΒΕΙΡΟΙ. Ακόμη στη Θεσσαλονίκη γίνονταν γιορτές και αγώνες με τα ονόματα Καβείρια Πύθια και Καβείρια επινίκια.

Η ΜΥΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΤΕΣ: Ο Θέωνας ο Σμυρναίος συγγραφέας του 2ου μ.Χ αι. υποστηρίζει πως η μύηση στα Καβείρια αποτελούνταν από πέντε μέρη που είναι τα εξής: Καθαρμός, Παράδοση της τελετής, Εποπτεία Ανάδεση στεφάνων και τέλος Τελειοποίηση και ευδαιμονία! Η λειτουργία των Καβειρίων άρχιζε με την δοκιμασία της προηγούμενης διαγωγής τους. Η εξομολόγηση ήταν υποχρεωτική καθαρίζοντας ψυχικά τους υποψήφιους. Κατά τη μύηση έβαζαν τον υποψήφιο πάνω σε θρόνο, γι΄ αυτό και η μύηση ονομαζόταν θρονισμός. Στο κεφάλι του μυούμενου έβαζαν στεφάνι ελιάς και γύρω από την κοιλιά μία κόκκινη λωρίδα [θυμίζει λίγο... ελευθεροτέκτονες!] που θα τον προφύλαγε(;) από κάθε κίνδυνο. Μετά ακολουθούσε ο ιερός χορός, όπου οι μυημένοι χόρευαν γύρω του. Στο ιερατείο των Καβειρίων υπήρχαν οι εξής: Ο Κόης ή Κοίης που ήταν ο εξομολογητής ιερέας, οι Ανακτοτελεστές που αποφάσιζαν ποιοι απ΄ αυτούς που προσέρχονταν ήταν άξιοι να μυηθούν και η Λουτροφόρος που ήταν ιέρεια που ήταν υπεύθυνη για τους καθαρμούς των υποψηφίων. Οι μυήσεις γίνονταν σε ορισμένη εποχή του χρόνου και διαρκούσαν 9 ημέρες. Σ' αυτή τη χρονική διάρκεια έσβηναν όλα τα φώτα στο νησί και πένθος απλωνόταν σε όλο το νησί. Νηστεία και θρήνος ήταν οι εκδηλώσεις του πένθους μέχρι να έρθει το καινούριο φως από το ιερό νησί της Δήλου. Το φως το έφερναν με πλοίο. Αν το πλοίο ερχόταν νωρίτερα περιφερόταν ανοιχτά του νησιού. Όταν έφτανε η στιγμή, το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι, οι άνθρωποι έπαιρναν το φως πιστεύοντας ότι έτσι καθαρμένοι από κάθε κακό έμπαιναν σε καινούρια ζωή, αναγεννιόντουσαν κάνοντας μια νέα αρχή. Στη συμβολική τέλεση των μυστηρίων έχουμε την θυσία και ανάσταση του Καδμίλου ο οποίος αργότερα νυμφεύεται τη χαμένη Κόρη. Αναστημένος πια ο Καδμίλος τελεί τον ιερό γάμο που είναι και το μεγάλο μυστήριο. Σε ετρουσκικά αγγεία τη θυσία του Καδμίλου την κάνουν αδέλφια του οι Κάβειροι και στην ανάσταση που την κάνει ο Ερμής παρευρίσκονται μόνο τα αδέλφια του. Στα Καβείρια θάβεται το αρσενικό όπως σε όλα τα μυστήρια της Μέσης Ανατολής ενώ στην Ελευσίνα θάβεται η Περσεφόνη. Στα Καβείρια ο θνήσκων θεός είναι αρσενικός που συμβολίζει τον σπόρο που πεθαίνει σαπίζοντας για να δώσει νέα ζωή. Τα Καβείρια Μυστήρια, κατά τον Διόδωρο το Σικελιώτη, στην λειτουργία τους είχαν σκοπό την ηθικοποίηση των ανθρώπων: «.οι μυούμενοι γίνονταν ευσεβέστεροι, δικαιότεροι και κατά πάντον καλύτεροι». Επίσης σε αυτά γίνονταν και διδασκαλίες για τη γέννηση του κόσμου και του ανθρώπου. Δηλαδή πέρα από τη λατρεία τους και τη θρησκευτική τους υπόσταση είχαν και τον χαρακτήρα της κοινωνικής αρετής όπως άλλωστε όλα τα μυστήρια (είτε ήταν μικρά ή τοπικά είτε ήταν μεγάλα) της αρχαίας Ελλάδας [αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές απ' αυτές τις “ιερές πρακτικές” τις ακολουθούν ακόμη και σήμερα διάφορα νεο παγανιστικά – ειδωλολατρικά ρεύματα αλλά και αποκρυφιστικοί - “φιλοσοφικοί” όμιλοι και “στοές”!!].

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com 

Σημ. Οι εικόνες είναι από το ιερό των Καβείρων στη Σαμοθράκη

Ο Πατούχας του Ιω. Κονδυλάκη Ηχοβιβλίο- AUDIOBOOK Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου

 Ο Πατούχας του Ιω. Κονδυλάκη

 Ηχοβιβλίο- AUDIOBOOK

Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου

Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Βιάννο Ηρακλείου, γενέτειρα του συγγραφέα, στα μέσα του 19ου αιώνα στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη, εποχή κατά την οποία οι Χριστιανοί είχαν αποκτήσει κάποιες ελευθερίες αλλά παρόλο που δεν ήταν «οι προ του 21 ραγιάδες, είχον ακόμη το συναίσθημα του θέσει υποδεέστερου» και ο βαθύς πόθος τους ήταν να αναγκάσουν το συντομότερο τους Τούρκους «να φύγουν στην Κόκκινη Μηλιά».

Το έργο παρουσιάζει με τρόπο γλαφυρό και χιουμοριστικό την ιστορία του Πατούχα, ενός πρωτόγονου και γεμάτου αυθορμητισμό εφήβου, την ξαφνική εισβολή του στη μικρή αλλά ζωντανή κοινωνία του χωριού του, τον εξαιρετικά ιδιότυπο χαρακτήρα του, τα ερωτικά του σκιρτήματα και τις περιπέτειες της προσαρμογής του, με τον έρωτα να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ένταξής του στην κοινωνία. Το ηθογραφικό πλαίσιο προσφέρει πλούσια λαογραφικά στοιχεία και λεπτομέρειες της αγροτικής ζωής στην Κρήτη. Συγχρόνως, η διεισδυτικότητα των ψυχολογικών παρατηρήσεων προσδίδει στο έργο τις διαστάσεις ψυχογραφήματος και το κατατάσσει στα κλασικά έργα της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Το έργο είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα, την οποία ο συγγραφέας συνδυάζει με κρητικούς ιδιωματισμούς και λαϊκές εκφράσεις στους διαλόγους. Οι χαρακτήρες Ο Μανώλης Σαϊτονικολής, ο επονομασθείς Πατούχας, και άλλοι χαρακτήρες του έργου ήταν γνώριμοι του Κονδυλάκη από όταν ήταν παιδί. Όπως αναφέρει στο διήγημά του Αλέστα! που αναφέρεται στα γεγονότα της Κρητικής Επανάστασης του 1866, δημοσιευμένο το 1895 στην «Εστία», ο συγγραφέας ζει την εξέγερση στο χωριό του, στη Βιάννο, και ανάμεσα σ’ αυτούς που πρωτοστατούν εναντίον των Τούρκων διακρίνεται και ο Μανώλης. Πρόκειται δηλαδή για πρόσωπο υπαρκτό το οποίο ο συγγραφέας, βασισμένος στις αναμνήσεις του και σε διηγήσεις, το προβάλλει σε διαφορετικές συνθήκες, προσθέτοντάς του χαρακτηριστικά που το κάνουν να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Υπόθεση

Ο 18χρονος Μανώλης Σαϊτονικολής «επαρουσιάσθη έξαφνα μίαν Κυριακήν του 1863» στο χωριό του, προς μεγάλη χαρά των γονιών του, ύστερα από πολυετή παραμονή στα βουνά όπου δούλευε βοσκός στη στάνη του πατέρα του, μακριά από τους ανθρώπους, με μοναδική παρέα τα ζώα και μερικούς άλλους ημιάγριους βοσκούς. Στο χωριό κατέβαινε αραιότατα και μόνον κατόπιν παρακλήσεων της μητέρας του για να εκκλησιασθεί και να μεταλάβει, αλλά έφευγε αμέσως μόλις τελείωνε η λειτουργία. Ο λόγος αυτής της απομάκρυνσης από την κοινωνία και της ανθρωποφοβίας του προήλθε από τον φόβο του για το σχολείο, όπου είχε για δάσκαλο «έναν καλόγηρον, όστις προ ολίγου είχεν ανοίξει σχολείον, όπου έδιδε περισσοτέρους ραβδισμούς παρά μαθήματα». Έτσι, παρά τις παρακλήσεις και απειλές του πατέρα του, που επιθυμούσε να τον μορφώσει, κατέφυγε στα βουνά για να σωθεί από τις συνεχείς τιμωρίες, το ξύλο, ακόμη και τη φάλαγγα που εφάρμοζε ο δάσκαλος. Σαν αποτέλεσμα, ανέπτυξε αντικοινωνική συμπεριφορά: «Άμα ευρίσκεται μεταξύ ανθρώπων, τάχανε κέκανε σαν αγριότραγος που κυττάζει από πού να φύγει». [Πηγή: Βικιπαίδεια]

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ AUDIOBOOK: