Ο αστερισμός Οφιούχος του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

 

Ο αστερισμός Οφιούχος 

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

 

  Ο Οφιούχος [Λατινικά Ophiuchus, συντομ.: Oph] είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς της Διεθνούς Αστρον. Ένωσης, που σημειώθηκε πρώτη φορά από τον Πτολεμαίο. Από τους 13 ζωδιακούς αστερισμούς (αστερισμοί που περιλαμβάνουν τον Ήλιο στη διάρκεια του έτους), ο Οφιούχος είναι ο μόνος που δεν λογίζεται ως αστρολογικό ζώδιο. [Ένας ακόμη λόγος, από τους δεκάδες, που αποδεικνύουν την Αστρολογία μια γνήσια ψευδοεπιστήμη.] Είναι ορατός σε γεωγραφικό πλάτος από 59° Βόρεια έως 75°Νότια. Η έκτασή του στον ουράνιο θόλο είναι 948,3 τετ. μοίρες [11ος μεγαλύτερος αστερισμός].

   

   Ο Οφιούχος απεικονίζεται ως ένας άνθρωπος που στηρίζει ένα Φίδι (τον αστερισμό του Όφεως). Η παρεμβολή του σώματός του διαιρεί το φίδι σε δυο μέρη, το Serpens Caput και το Serpens Cauda, που ωστόσο θεωρούνται ενιαίος αστερισμός.

Μ 1024

ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ: Ο αστερισμός περιλαμβάνει 174 ορατά άστρα [≤ 6,5]. Οι φωτεινότεροι αστέρες του Οφιούχου είναι μεταξύ άλλων ο α Οφιούχου, που ονομάζεται Rasalhague (Ρας Αλχάγκ) που βρίσκεται στην κεφαλή του σχήματος, και ο λ Οφιούχου, τριπλός αστέρας, στον αγκώνα του. Ο RS Οφιούχου ανήκει σε μια παράξενη κατηγορία που ονομάζεται επαναληπτικοί καινοφανείς, των οποίων η φωτεινότητα αυξάνεται κατά ακανόνιστα διαστήματα, κατά εκατοντάδες μάλιστα φορές εντός μόλις μερικών ημερών. 

Rasalhague (Ρας Αλχάγκ)

Ο Αστέρας Barnard, ένας από τους πλησιέστερους αστέρες προς το Ηλιακό Σύστημα (πιο μακριά μόνο από το σύστημα των αστέρων Άλφα Κενταύρου) είναι στον Οφιούχο (βρίσκεται στ' αριστερά του β και ακριβώς πάνω από τον ν). Ο Οφιούχος περιλαμβάνει ορισμένα σμήνη αστέρων, όπως τα IC4665, NGC6633, M9, M10, M12, M14, M19, M62 και M107, όπως και το νεφέλωμα IC 4603-4604. Το Μεσιέ 10 (γνωστό και ως M10 και NGC 6254) είναι ένα σφαιρωτό σμήνος σε απόσταση περίπου 14.000 ετών φωτός. Είναι ένα από τα λαμπρότερα σφαιρωτά σμήνη στον πλούσιο αστερισμό του Οφιούχου. Έχει διάμετρο περίπου 83 έτη φωτός. Σε αυτό έχουν εντοπιστεί 3 ή 4 μεταβλητοί αστέρες. Αυτό το σμήνος ολοκληρώνει μία περιστροφή γύρω από το Γαλαξία κάθε 140 εκατομμύρια χρόνια και περνάει το επίπεδο του γαλαξιακού δίσκου κάθε 53 εκατομμύρια χρόνια. Το Μεσιέ 10 ανακαλύφθηκε από τον Σαρλ Μεσιέ [29/5/1764].

Starfish Galaxy

Ο ασυνήθιστος διπλός γαλαξίας NGC 6240, γνωστός και ως Starfish Galaxy, βρίσκεται επίσης στον Οφιούχο.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com 

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, χρόνια πολλά και με υγειά! Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 21.

 Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, χρόνια πολλά και με υγειά

Να έχετε τη σοφία να διακρίνετε τους λόγους της

ευτυχίας σας, αλλά  και τη δύναμη να αγωνίζεστε

σε κάθε της ζωής σας δυσκολία!

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

 ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  21

Αυτό είναι το τελευταίο Καφενείο…

  Μη χαίρεστε! Το τελευταίο για το 2018… Μην ανησυχείτε! Θεού θέλοντος και Κώστα Τσιάκαλου επιτρέποντος θα συνεχίσουμε… Εσείς απλώς τοποθετήστε τον εαυτό σας σε ποια κατηγορία ανήκετε. Ευχαριστώ για την ανοχή σας ή την αποδοχή σας. Ευχαριστώ όσους κοινοποιούσαν με οποιονδήποτε τρόπο τα κείμενά μου  κι έτσι αυξήθηκαν κατακόρυφα τα έσοδα του Καφενείου, ώστε να κλείνουμε το οικονομικό έτος με μηδέν υπόλοιπο, αλλά ξεχρέωτοι και με πληρωμένο τον ΕΝΦΙΑ. Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και θα προσπαθήσω να μη σας απογοητεύσω. 

Άχρονος χρόνος και χρονολογημένος

  Ο χρόνος δεν τεμαχίζεται. Κυλάει αδιάκοπα με τον ίδιο ρυθμό. Τον χρόνο τον ζούμε μέσα απ’ την  κυκλικότητα των εποχών και των φαινομένων, των γεγονότων, των αναγκών και βιωμάτων μας. Ένα τρένο είναι που δεν ξέρουμε πότε ξεκίνησε ούτε πότε θα σταματήσει κι αν θα σταματήσει. Αυτά μόνο ο Άχρονος Θεός τα γνωρίζει…   

  Σ’ αυτό το τρένο ανεβαίνει ο καθένας ως επιβάτης με τη γέννησή του και συνταξιδεύει, μέχρι να πει ο ελεγκτής: «Κύριε, κατεβείτε, ως εδώ ήταν το εισιτήριό σας! Σας ευχαριστούμε που προτιμήσατε το δικό μας τρένο, αλλά πρέπει να πάτε τώρα και στον Άγιο Πέτρο που σας περιμένει…».

  Οι άνθρωποι, πέρα από τις εναλλαγές ημέρας – νύχτας και εποχών, κατάλαβαν την ψευδαίσθηση του χρόνου, αφού οι ευχάριστες στιγμές περνούσαν γρήγορα και βασανιστικά αργά οι δυσάρεστες, ανακάλυψαν το μέτρημά του και με βάση αυτό οργανώνουν τη ζωή τους. 

  Γνωρίζουμε έτσι, πότε είναι ώρα για φαΐ, πότε πληρωνόμαστε (μας διαφεύγει καμιά φορά, πότε πιάνουμε δουλειά…) κι ο Μήτσιος πόσες μέρες έμειναν, μέχρι να καταθέσουμε δημοτικούς συνδυασμούς στο Πρωτοδικείο, για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. 

  Αυτό δεν το αναφέρω τυχαία. Ξέρετε ότι βασικά τον δήμαρχο τώρα τον έχουμε να ανάβει το χριστουγεννιάτικο δέντρο (σιδηροκατασκευή εννοείται) και να μετράει ανάποδα για την αλλαγή του χρόνου. Άρα είναι σημαντικό ποιος θα μας αλλάξει τον χρόνο του χρόνου κι όχι μόνο ποιος θα μας αλλάζει τα φώτα…

  Αντί οι άνθρωποι να κάθονται σπίτι τους με συγγενείς και φίλους, για να περνούν αυτές τις γιορτινές μέρες, τρέχουν από αμερικανιά σε αμερικανιά, κάνοντας και  τον αιρετικό, τρομάρα τους… Έτσι, φτάνουν και στην πλατεία, όπου ο δήμαρχος θα φέρει τον νέο χρόνο, μετρώντας (ανάποδα, το είπαμε αυτό…) από το δέκα στο μηδέν.

  Κάνει ό,τι μπορεί ο δήμαρχος, λέει ο υποστηρικτής. Αφού δεν μπορεί να μας φέρει το νερό, μας φέρνει τουλάχιστον τον νέο χρόνο…

  Ο αντίπαλος αφήστε τι του σέρνει… Κατέγραψα κάποτε μια τέτοια περίπτωση και σας την παρουσιάζω. Με μαύρα γράμματα το μέτρημα του δήμαρχου, με τα κόκκινα δίπλα τις φαρμακερές απαντήσεις του αντίπαλου:

                    Δέκα             Δε θα μο’ ’ρθουν εκλογές, αρέ κιαρατά!

                    Εννιά            Θα στα κάνω και τα εννιάμερα...

                    Οχτώ             Θα σε διορθώσω εγώ…

                    Εφτά             Εφτά να είν’ οι μέρες σου!

                    Έξι                Έξι κι ξερός σ’!

                    Πέντε            Κι άλλα πέντε από μένα… 

                    Τέσσερα       Τέσσιρα χρόνια μάς το’ ’πρησις του σ’κώτι…

                    Τρία              Τρία πουλάκια κάθονταν… 

                    Δυο               Θα στο πω το μυστικό…

                    Ένα               Κι πουλύ σ’ πέφτει…

                   Μηδέν           Χρόνια πουλλά, δήμαρχι, να ’σι καλά!... Να ’μαστι  κι ιμείς

                                          καλά, να σι βρίζουμε κι τ’ χρόν’!

  Ο δικός μας ο δήμαρχος δεν το κάνει αυτό. Πού να κάνει αλλαγή χρόνου; Όταν είναι 12 οκλόκ στα Πετρίλια στο Αργύρι είναι 12 παρά δέκα (επίσης, οκλόκ) και οι Αργυράτες λένε: «Μοιράστι χαρτί, προυλαβαίνουμι νια γύρα ακόμα…». Έτσι, στην Αργιθέα τον χρόνο τον αλλάζουμε κι εμείς με τον Καμίνη. Άλλωστε, ο Τσιβόλας δεν ξέρει να μετράει ανάποδα (ποιον είχε δάσκαλο;) και δεν έχει καλή σχέση με τον Καμίνη, ώστε να πάρει τη συνταγή. Μέσω τηλεόρασης απ’ την Πλατεία Συντάγματος μετράμε κι εμείς: πέντι, τέσσιρου σπαθί, τρίου καρό, δύου κούπα, άσους μπαστούνι… κι τ’ χρόν’ μι του Μπακουϊάννη!

  Είναι παράδοση, απ’ την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου  1843 για Σύνταγμα και μετά, σ’ αυτή την πλατεία να γίνονται όλες οι αλλαγές. Αλλάζουν οι τσολιάδες, αλλάζουν τα χρόνια, αλλάζουν οι κυβερνήσεις, μόνο τα περιστέρια μένουν σταθερά. Μαζεύονται οι άνθρωποι και χορεύουν. Κανένας δεν ξέρει με σιγουριά το γιατί. Για ό,τι έρχεται ή για ό,τι φεύγει; Θα το μάθουμε στον επόμενο χορό. Πάντως, οι πληροφορίες λένε πως φέτος έχουν πέραση στις σχολές χορού οι κρητικοί χοροί και ειδικά ο Πεντοζάλης με το τραγούδι  που ακολουθεί: 

Με του Μαγιού τις μυρωδιές, τα κόκκινα κεράσια,

για ’δέτε πώς ψηφίζουνε Κυριάκο τα κοράσια.

Με αγωνία αληθινή, σεμνά κι απελπισμένα,

μπαίνουνε να χορέψουνε τα νιάτα τα καημένα. 

Χορέψανε οι αγορές, με Τσίπρα νταουλιέρη

και μείνανε οι Έλληνες με τον ζουρνά στο χέρι.

Κοίταξε, Ελλάδα, τον χορό που μάθαν τα παιδιά σου

κι εσύ πονάς και θλίβεσαι και σφίγγεται η καρδιά σου.

  Επειδή  υποψιάζομαι  γιατί συμβαίνει αυτό, θα σας πρότεινα, καλού-κακού, όλοι να

μάθετε  έναν  κρητικό χορό. Κι  ένας  συρτός  χανιώτικος θα  σας  ξεντροπιάσει, όταν 

έρθει η ώρα. Μετά θα σας έρθει η ζάλη  και η πεντοζάλη…   

Χρόνος και οικονομία

  Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δεντροφιπιά…

  Δένουν αυτά; Αν δένουν, λέει!... Ο χρόνος πάει με όλα, άρα και με την οικονομία. Γι’ αυτό λένε «ο χρόνος είναι χρήμα»… Π’λιότι ου χρόνους; Βιβαίους! Όταν «π’λιούμι  μέρα κι αγουράζουμι νύχτα». Είναι και απολύτως συνδεδεμένος με την παραγωγή «πέντε μήνες, έξι αδράχτια». Αλλά, ας μη χάνω τον χρόνο μου με γνωστά πράγματα. Ως Έλλην, δεν μπορεί να μη γνωρίζω απ’ όλα, ασφαλώς και οικονομικά! Παρουσιάζω, λοιπόν, επεξεργασμένη πρόταση για ανάπτυξη, με αυξήσεις που δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να σας δώσει. Μέχρι και 15%. Από 1000 ευρώ θα παίρνετε καθαρά 1150. Απλώς, θα μείωνα τους μήνες από 12 σε 10. Τι να τουν κάν’ς του Φλιβάρη; Μ’σός κι ανέσουστους είνι! Αμ, του Χαμένου; Τι τουν θέλ’ς του Χαμένου; Του λέει κι τ’ όνουμα τ’. Θα σας έδουνα κι απού 150 ιβρώ δώρου Χριστουγέννουν κι Πάσχα, συν δυο λαγάνις κι ένα ’πλόχειρου ιλιές τ’ν Καθαρή Διφτέρα.  

  Δέκα μήνις θα τ’ς μάθινι κι η Αυλουνίτου. Θα να ’γραφι έναν σι κάθι δάχ’λου. Θα μπορούσε μετά να εξηγήσει το σχέδιο και στον Τσακαλώτο, που τα ελληνικά του είναι καλύτερα απ’ τα οικονομικά του. Καταλαβαίνετε…

  Το σχέδιο, όμως, πιθανόν να καταλήγει στην ίδια απορία: «Γιατί περισσεύει τόσο πολύς μήνας στο τέλος των χρημάτων;». Θα δούμε με την εφαρμογή του, αν κάτι δεν πάει καλά. Στη συνέχεια θα κάνουμε κι άλλες στοχευμένες παρεμβάσεις για τη συγκράτηση των τιμών, με αναπροσαρμογή του κιλού στα 900 γραμμάρια και ό,τι άλλο σκεφτούμε.

Παράδοση: Ευχές και χαιρετίσματα

  Με τον ερχομό του νέου χρόνου οι άνθρωποι δίνουν και παίρνουν ευχές. Όμορφη συνήθεια και σημαντική, αρκεί να την εκδηλώνουμε με αληθινό συναίσθημα και ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Ευχές και χαιρετισμούς έχουμε κάθε μέρα. Κι όμως, χωρίς να το καταλάβουμε, μας τα άλλαξαν κι αυτά. Οκέι, τσάο κι ό,τι ξενικός χαιρετισμός αντικατέστησε τα δικά μας. Νέοι χαιρετισμοί αντικατέστησαν τους παλιούς. Πάνε οι καλημέρες, τα καλωσόρισες, το καλή αντάμωση. Τώρα ακούς:

• Καλή συνέχεια!  Πού το μάντεψες;  Θα περάσω  να πληρώσω  την εφορία και 

μετά θα πάω στον οδοντογιατρό, με παλάβωσε ένα δόντι… Και πού θα ματαβρώ τέτοια διασκέδαση… Εύχομαι τα ίδια και για σένα!

• Τα λέμε! Και γιατί δεν τα λέγαμε τώρα; Ποιος ξέρει πότε θα ξαναβρεθούμε…

• Καλό  Σου Κου!  Έτσι  μου  είπε  ένας, λες  κι  αν  έλεγε Σαββατοκύριακο  θα

πλήρωνε φόρο. Τον ακούνε οι άλλοι και λένε: «τι πρακτικός άνθρωπος!».

• Του Που Του Βου! τ’ λέου κι ιγώ. Δηλαδή, τ’ παππού σ’ τα βόιδια… 

  Ευχές είναι σαν αυτή που είπε κάποτε ένας σε νεοχειροτονημένο παπά: «Άιτι κι καλόηρους τώρα παπά!». Σε μια βδομάδα έπιασε η ευχή, πέθανε η παπαδιά κι ο παπάς έμεινε αλήθεια καλόγηρος. Αθώος άνθρωπος, νόμιζε ότι ο καλόγηρος είναι ανώτερος απ’ τον παπά.

  Χαιρετισμούς στ’ς Μπστακαίους! Τ’ απάν’ χουριά να ρουτήσουν τα κάτ’, για να μάθουν…

  Τα δέουντα στ’ς θ’κούς μας!

Απ’ το στρογγυλό τραπέζι του Μήτσιου στο οβάλ γραφείο του Τραμπ

  Μπορεί ο Μήτσιος να μη με κάλεσε στο στρογγυλό τραπέζι, αλλά με κάλεσε ο Τραμπ στο οβάλ γραφείο. Όλα ξεκίνησαν στις αρχές Χαμένου (Νοεμβρίου), όταν αυτός ο ξεχαμένος βρήκε μια μέρα στο σούπερ μάρκετ την ξαδέρφη μου την Αθηνά, που ζει στην Ουάσιγκτον. Κουβέντα στην κουβέντα έμαθε πως είμαστε ξαδέρφια.

─ Ώστε είστε ξαδέρφια με τον Γιάννη, Αθηνά;

─ Ναι, πρόεδρε, αλλά δε φταίω εγώ, αν έκανε τίποτε ο Γιάννης… Κατά λάθος θα το ’κανε! Πάει ο ξάδερφος, σκέφτηκε η Αθηνά, θα τουν βουμπαρδίσει κι αυτόν… 

─ Ω, μην ανησυχείς, Αθηνά! Μη φοβάσαι! Στην Ελλάδα βομβαρδίζονται μαναχoί τ’ς (ρε, μην είναι αλήθεια απ’ την Καρδίτσα που έλεγαν; Πώς την είπε τέτοια λέξη;), δε χρειάζεται να το κάνουμε εμείς. Οι Έλληνες αυτοκαταστρέφονται, δε θέλουν βοήθεια… Θέλω να έρθει να τον γνωρίσω, επειδή παρακολουθώ με ενδιαφέρον αυτά που γράφει κι ας λέει το κογκρέσο ότι είναι σαχλαμάρες. Βαρέθηκα να μου κουβαλιούνται εδώ ο Αλέξης, ο Κυριάκος κι ο Καμμένος. Δώσε μου το τηλέφωνό του!…

  Ένα μισ’μέρι βρουντάει του τηλέφανου:

─ Ιμπρός! Ποιος είνι;

─ Αλό Γιάννης! Ο Ντόναλντ Τραμπ είμαι, ο πρόεδρος.

  Τι πρόιδιρους, λέου μι του νου μ’. Ιμείς έχουμι πρόιδουρου τουν Προυκόπη (κι του πρόκουψαμαν) κι στ’ Στιφανιάδα του Φλώτσιου. Κάνας Πάνο Στάθ’ς μι κάνει πλάκα, αλλά αυτή τ’ν ώρα ου Πάνους είνι στου φρουντιστήριου, σκέφ’κα. Όμους, πού ξέρ’ς;

─ Πάνου, σι κατάλαβα. Όταν μι κάνουν πλάκις, ισύ είσι ου πρώτους ύπουπτους…

─ Γιάννης, είμαι αλήθεια ο πρόεδρος της Αμερικής. Θέλω να έρθεις στην Αμερική να συναντηθούμε. Εσύ δεν έχεις το Καφενείο; Ε, θέλω να μιλήσουμε…

  Μι τσάκ’σι τριμ’τάνα. Να μι πάρει τηλέφανου ου πλανητάρχ’ς!

─ Πρόιδιρι, σ’ ιφχαριστώ πουλύ. Θα πιταχτού κάνα πουδάρι, αφού ιπιμέν’ς, αλλά τι μι θέλ’ς; Ξέμεινις απού γαλουπούλα για την μέρα τουν ιφχαριστιών; 

─ Εντάξει, Γιάννης, θα σε περιμένω! Η πρεσβεία μας στην Αθήνα ήδη προετοιμάζει το ταξίδι σου. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε στον Λευκό Οίκο.

  Μην τα πολυλογώ. Μέσω πρεσβείας απέστειλα τον Μενέλαο να προετοιμάσει τη συνάντησή μας. Θυμάστε που πήγε στον Καναδά με τον Αυγέρη; Ο λόγος ήταν άλλος  όπως καταλαβαίνετε και σήμερα αποκαλύπτεται.

  Την επομένη των Χριστουγέννων πραγματοποιήθηκε το τριήμερο ταξίδι, χωρίς να δοθεί μεγάλη δημοσιότητα. Eπιλέξαμε τον χρόνο που έχουν όλοι τον νου τους στις   τσιγαρίδες, ειδικά οι Βλασιώτες.             

  Ήταν μαζί μου: 

  Ο αστυνόμος Λάμπρος Αντωνίου για προσωπική μου φρουρά (μια ζωή ασφάλεια υψηλών προσώπων ο Λάμπρος) και για να δει αν έχει σκαφταριές από αγριογούρουνα στην Ουάσιγκτον. 

  Ο Μενέλαος, ο οποίος με συνόδευσε ως τον Λευκό Οίκο και μετά σεργιάναγε στην πόλη και ρώταγε πού ανατίναξαν κάνα γιουφύρι, όταν είχαν κι αυτοί εμφύλιο οι βόρειοι μι τ’ς νότιοι. 

  Ο Γρίβας, για να τραβάει φωτογραφίες. Μετά τον χάσαμε, δεν επέστρεψε μαζί μας. Ακόμη τραβάει φωτογραφίες ή πήγε να περάσει με τον γιο του λίγες μέρες, ως τα Φώτα. Τώρα, ποιος θα φωτογραφίζει τα Φώτα  στη λίμνη στη Στεφανιάδα, θα ιδούμε. 

  Η ξαδέρφη μου η Αθηνά, για να κάνει παρέα τη Μελάνια, όσο διαρκούσε η συνάντηση. 

  Ο Τηλέμαχος με τον Νίκο Νασιώκα, για να κάνουν τον διερμηνέα, μιας και γνωρίζουν άριστα τα αμερικανοελληνομαρκελεσιώτικα. Μάλιστα, ο Τραμπ τούς χάρηκε ιδιαίτερα, όταν έμαθε πως είναι Σπυρελιώτες κι ότι κάνουν γιορτή καρυδιού. «Τέτοιες αμερικανιές ούτε εμείς οι αμερικανοί δεν κάνουμε» είπε συγκεκριμένα.

  Πήραμε μαζί μας και συμβολικά δώρα: νια σφήνα τυρί απ’ τ’ν Πατλιά, λίγου τσιαλαφούτι απ’ τ’ν Πλάκα, λίγα κάστανα απ’ του ζάβατου του μπουκουβτσιάν’κου (για τ’ γαλουπούλα), έναν πλαστό βραγκιανίτ’κου μι ρουκίσιου αλεύρι κι νια κλίτσα παν’γυρίσια καλουκιντ’σμένη.

  Η συνάντηση έγινε σε ιδιαίτερα θερμό και φιλικό κλίμα. Συζητήσαμε για πάρα πολλά και σημαντικά θέματα. Εξήγησα στον Τραμπ ότι δεν είναι εύκολο να γίνει το Καφενείο αλυσίδα καταστημάτων, ένα σε κάθε εμπορικό τους κέντρο, γιατί τα καφενεία είναι για λαούς ξισ’λλόιαστους όπως οι Έλληνες κι όχι όπως οι Αμερικανοί, που το μυαλό τους είναι στη δουλειά και στις μπίζνες. Δεσμεύτηκα, βέβαια, να του στέλνω τα κείμενα των Καφενείων μου και συμφωνήσαμε να επικοινωνούμε για ανταλλαγή απόψεων, όταν χρειάζεται ή όταν έχει κάποιες απορίες.

  Ο πλανητάρχης εκδήλωσε τον θαυμασμό του για τους Έλληνες. Παραξενεύτηκε που ακόμη επιβιώνουμε παρά τις χαζαμάρες που κάνουμε και μου αποκάλυψε ποιος θα βγει δήμαρχος στην Αργιθέα, αν και οι μυστικές του υπηρεσίες δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ως τώρα, με ποιον θα πάει ο Μήτσιος. Παρότι ξέρω για τον Μήτσιο, δεν είπα τίποτε, όπως δε λέω και ποιος θα βγει δήμαρχος, αφού πια το ξέρω… Μου υποσχέθηκε ουσιαστική και διαρκή στήριξη στην Αργιθέα, με σειρά επενδύσεων και κατολισθήσεων που θα αλλάξουν τη φυσιογνωμία της περιοχής. Ολοκληρώθηκε έτσι η συνάντησή μας κι αποδέχτηκε την πρότασή μου να επισκεφθεί  το συντομότερο τον τόπο μας και ειδικά την κοιλάδα Αχελώου, μιας και δεν έχει ξαναδεί μιλίστα, ρείκια και κουμαριές. Μου ζήτησε δε να μεταφέρω προς όλους σας τα χαιρετίσματά του.

               

Ο Γιάννης Φρύδας στον Λευκό Οίκο με τον πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ

Τις ευχές μου για έναν καινούργιο χρόνο με υγεία 

Χρόνια πολλά!

29/12/2018

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Σεραφείμ, αρχιεπίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου 4/12 από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

 

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Σεραφείμ,
αρχιεπίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου 4/12

από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

 

  Ο Άγιος Σεραφεὶμ καταγόταν από την Πεζούλα Αγράφων. Οι γονείς του, Σωφρόνιος και Μαρία, τον ανέθρεψαν με τα νάματα της πίστης, εγγράφοντάς τον στο σχολείο των ιερών γραμμάτων. Ο μικρός Σεραφείμ, ακόμη και όταν δεν πήγαινε στο σχολείο, τον περισσότερο καιρὸ τον περνούσε με ανάγνωση γραφών και βίων αγίων, ενώ ποτέ δεν έλειπε από τις ιερές ακολουθίες. Όταν ενηλικιώθηκε, ψάχνοντας για τόπο ησυχίας και άσκησης, κατέληξε στην Ι. Μονή της Κρυεράς Πηγής ή Κυρίας Θεοτόκου (Κορώνης), όπου εκάρη μοναχός. Με τον καιρό, βλέποντας οι συμμοναστές του τις αρετές του (νηστεία, αγρυπνία, ταπείνωση, αγάπη), πρότειναν και ο άγιος δέχτηκε να χειροτονηθεί, αρχικά αναγνώστης, μετέπειτα διάκονος και εν τέλει πρεσβύτερος. Ήταν τόση η εκτίμηση του λαύ στο πρόσωπό του, που μετά την εκδημία του Μητροπολίτη Φαναρίου και Νεοχωρίου, ο Σεραφείμ εκλέχτηκε Επίσκοπος. Ο Άγιος, αναλαμβάνοντας τη φροντίδα και την καθοδήγηση τόσων ψυχών, πολλαπλασίασε τους αγώνες του φροντίζοντας με ταπείνωση το ποίμνιό του, αποκαλώντας συχνά τον εαυτό του αχρείο δούλο. Την περίοδο εκείνη, αρχές του 17ου αι., ο μητροπολίτης Λάρισας, Διονύσιος Φιλόσοφος κήρυξε την επανάσταση στις περιοχές Ηπείρου και Θεσσαλίας, που απέτυχε, ενώ ο ίδιος, ως υπαίτιος, φονεύτηκε βασανιζόμενος από τους Οθωμανούς.

ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Σ' αυτή τη συγκυρία ο Σεραφείμ μετέβη στο Φανάρι Καρδίτσας για να δώσει τα καθιερωμένα πεσκέσια στους αγάδες. Οι Οθωμανοί, πιστεύοντας ότι και ο Σεραφείμ μετείχε στην επανάσταση, του επετέθησαν, στην αρχή λεκτικά, προτείνοντας του να απαρνηθεί την πίστη του για να γλυτώσει από την τιμωρία σβήνοντας τις υποψίες. Μετά τη θαρρετή άρνηση του Αγίου, ο τουρκικός όχλος τον οδήγησε στον Χαμούζ μπέη, πασά του Φαναρίου. Ο πασάς άρχισε με ήρεμο τρόπο να μιλά στον Άγιο λέγοντάς του ότι ακόμα κι αν απατήθηκε από τον Διονύσιο, μπορούσε να γλυτώσει αν γινόταν μουσουλμάνος. Ο Άγιος υπερασπίστηκε την αλήθεια των λόγων του, επιμένοντας ότι και δεν είχε ανάμιξη στην επανάσταση και ότι δεν είχε σκοπό να αποχωρισθεί ποτε τον Ιησού Χριστό, προσθέττοντας: “καν μυρίους θανάτους ήθελα λάβει διὰ το όνομά Του το άγιον, χαράν μου καὶ ευφροσύνην το ἔχω· προς ταύτα, ω ηγεμών, παίε, κόπτε, ποίει, ό,τι είναι της εξουσίας σου”¹ Τότε ο αγάς διέταξε να τον δείρουν ανηλεώς και να του κόψουν τη μύτη. Ενώ ο Άγιος έπασχε αυτά, ευχαριστούσε το Θεό που τον αξίωνε να μαρτυρήσει για το όνομά Του. Κατόπιν φυλακίστηκε χωρίς φαγητό και νερό. Εκεί ο Άγιος έχαιρε και δοξολογούσε το Θεό, ευχαριστώντας τον για τα παθήματα που αξιώθηκε να υπομένει προς δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού, προσευχόμενος να του δώσει δύναμη για να αντέξει το μαρτύριο. Την επομένη ο τύραννος διέταξε να του ξαναφέρουν τον Σεραφείμ. Ο Χαμούζ, με νέες απειλές, προσπαθούσε να κάμψει το φρόνημα του Αγίου. Μα εκείνος επαναλάμβανε αποφασιστικότερα την απόφασή του να μην αρνηθεί τον Ιησού Χριστό. Τότε ο αγάς διέταξε να τον ξαναδείρουν αγριότερα. Οι βασανιστές συνέχισαν τα απάνθρωπα κατορθώματά τους, τανώντας με σχοινιά χέρια και πόδια του Αγίου, ενώ συγχρόνως, του έβαλαν στην κοιλιά μια μεγάλη πέτρα και τον κατέκοπταν με μαχαίρια συνεχώς. Έπειτα του έδωσαν να πιει νερό με χώμα και χολή, ενώ το πρόσωπο του Αγίου έλαμπε δείχνοντας σαν να μετείχε σε ευωχία κι όχι σε βασανισμό. Ακόμη και οι βασανιστές του θαύμαζαν. Κοντά σ' ένα κυπαρίσσι, στο χώρο του φαναριώτικου παζαριού, ο Άγιος παρέδωσε το πνεύμα του πληγωμένος θανάσιμα στα σπλάχνα του. Ήταν 4 Δεκεμβρίου. Το άγιο σώμα έμεινε εκεί αρκετές μέρες, καρφωμένο στο βασανιστικό ξύλο αλλά δεν αλλοιώθηκε. Το αντίθετο: φαινόταν σαν σώμα ζωντανού και έβγαζε άρρητη ευωδία, προξενώντας θαυμασμό στους πιστούς και απορία στους Οθωμανούς. Μετά από ημέρες διετάχθη να αποκοπεί η κεφαλή του Αγίου και να μεταφερθεί στα Τρίκαλα μαζί με άλλα κεφάλια αγωνιστών της επανάστασης του Διονυσίου. Εκεί τοποθετήθηκαν όλα πάνω σε κοντάρια, δημιουργώντας ένα μακάβριο δάσος για να παραδειγματιστούν οι “γκιαούρηδες” της περιοχής. Ο ηγούμενος της Μονής Δουσίκου, που βρέθηκε στα Τρίκαλα έδωσε σε κάποιον Αλβανό χριστιανό πενήντα γρόσια για να κλέψει την κεφαλή του Αγίου, με σκοπό να την αποθησαυρίσει στη Μονή του. Την προσπάθεια κλοπής του λειψάνου αντιλήφθηκαν φύλακες που όρμησαν κυνηγώντας το χριστιανό που έτρεχε γρήγορα μαζί με το λείψανο. Κοντά σε γέφυρα του Πηνειού, οι διώκτες του τον πλησίασαν επικίνδυνα. Τότε εκείνος έριξε το άγιο λείψανο στο ποτάμι ξεφεύγοντας από τους Τούρκους, που σταμάτησαν βλέποντας την προηγούμενη σκηνή. Λίγο πιο κάτω από τη γέφυρα δύο ψαράδες που είχαν στήσει φράκτη στην κοίτη του Πηνειού με θαυμαστό τρόπο βρήκαν το άγιο λείψανο κι αφού το αναγνώρισαν, το πήραν ευλαβικά και το παρέδωσαν στον ηγούμενο, που προαναφέραμε. Αργότερα ο ηγούμενος της Ι.Μ. Κορώνης ζήτησε το λείψανο από τους Δουσικιώτες, επειδή ο Άγιος Σεραφείμ εκεί είχε μονάσει, δίνοντας τους και τα πενήντα γρόσια που είχαν πληρώσει στον χριστιανό, που πήγε να το κλέψει. Έκτοτε η κάρα του Αγίου βρίσκεται εκεί αποθησαυρισμένη και μέχρι σήμερα ευωδιάζει και ελευθερώνει τους προσφεύγοντας στη μεσιτεία του Αγίου από κάθε νόσο ή κακό.

1. Λαγγής Μ., Ο Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόμος ΙΒ΄, Αθήναι 1990.

Ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός ο Αρχιεπίσκοπος Πατάρων της Λυκίας 6.12 Κων/νος Οικονόμου

 

Ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός ο Αρχιεπίσκοπος Πατάρων της Λυκίας 6.12

Κων/νος Οικονόμου

   

   Ο ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ: Ὁ Ἅγιος Νικόλαος κατέχει σημαντικότατη θέση στή χορεία τῶν Ἁγίων. Γεννήθηκε στά Πάταρα της Λυκίας, γύρω στα 250, από ευσεβείς και πλούσιους γονείς, οι οποίοι τον ανέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσία Κυρίου». Πολύ νωρίς, όμως, ο Κύριος κάλεσε κοντά Του τους δύο γονείς του και ο Νικόλαος έμεινε μόνος αλλά κάτοχος μεγάλης περιουσίας. Έχοντας οδηγό τη διδασκαλία του Κυρίου, όπου έβλεπε πείνα, φτώxια και ορφάνια έδινε απλόχερα. Είναι γνωστή και αξιοθαύμαστη η ενέργειά του εκείνη να βοηθήσει νύχτα καί κρυφά, με αξιόλογο ποσόν, τις τρεις φτωχές αδελφές να παντρευτούν και να μην αποπλανηθούν λόγω της φτώχιας τους.

 

 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΙΠΛΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ: Κινούμενος ὁ Νικόλαος, νέος ἀκόμη, ἀπό ἱερό πόθο ἀποφάσισε νά πάει νά προσκυνήσει τούς Ἁγίους Τόπους. Καθώς, όμως, ἔπλεε τό πλοῖο, ἄρχισαν νά πνέουν σφοδρότατοι ἄνεμοι καί ξέσπασε μεγάλη τρικυμία. Ἐπιβάτες καί πλήρωμα ἔχασαν κάθε ἐλπίδα καί περίμεναν νά καταποντισθοῦν. Ὁ Νικόλαος ὅμως προσευχήθηκε μέ θέρμη πρός τόν Κύριο καί τό θαῦμα ἔγινε. Οἱ ἄνεμοι ἔπαυσαν καί ἡ θάλασσα γαλήνεψε. Ὅμως, ἕνας νεαρός ναύτης, πού εἶχε ἀνέβει στό κατάρτι νά μαζέψει τά πανιά, γλύστρησε καί ἔπεσε στό κατάστρωμα νεκρός. Μεγάλη ἡ θλίψη ὅλων πού χάθηκε ὁ ἄνθρωπος. Χάρη ὅμως στήν προσευχή τοῦ Ἁγίου ὁ ναύτης ἀναστήθηκε, σάν νά ξύπνησε ἀπό βαθύ ὕπνο. Όλοι οι παριστάμενοι έμειναν άφωνοι και δόξαζαν το Θεό για το θαυμα του Νικολάου.

   ΙΕΡΕΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Μετά τό προσκύνημα στούς Ἁγίους Τόπους ἐπέστρεψε στά Πάταρα, ὅπου ζοῦσε, κατά τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου, μέ ἐγκράτειαν, μέ δικαιοσύνη πρός τόν πλησίον καί μέ εὐσέβειαν πρός τό Θεό. Καί ὁ Θεός, μέ θαυμαστήν ἐπέμβασή Του, τόν κάλεσε στήν ἱερωσύνη καί τόν ἀνέδειξε Ἀρχιεπίσκοπον Μύρων τῆς Λυκίας. Ἀπό τή θέση αὐτή ἀνέπτυξε ἔντονη δράση καί ἐπεξέτεινε τούς ἀγῶνες του γιά τήν προστασία τῶν φτωχῶν καί τῶν ἀπόρων, ἱδρύοντας φιλανθρωπικά ἱδρύματα. Προικισμένος μέ θερμή πίστη, και ἀκαταμάχητο θάρρος και πίστη ζώσα, ἐμψύχωνε αποφασιστικά τούς χριστιανούς στά δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια τῶν διωγμῶν.

ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ: Κατά τόν διωγμό τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ μεταξύ ἄλλων χριστιανῶν συνελήφθη καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μύρων καί καταδικάστηκε σέ βασανιστήρια καί φυλάκιση. Ὑπέφερε χρόνια στή φυλακή, μέχρι πού ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, Αὐτοκράτορας πλέον τῆς Νέας Ρώμης, κατέπαυσε τούς διωγμούς καί ἐλευθέρωσε ἀπό τίς φυλακές καί τίς ἐξορίες ὅλους τούς χριστιανούς. Ἔτσι, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Νικόλαος, φέροντας στό σῶμα του τά σημάδια ἀπό τά βασανιστήρια, ἐπανῆλθε κοντά στό ποίμνιό του.

   

   Α ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ: Τό 325 μ.Χ. λαμβάνει μέρος στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο πού ἔγινε στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας καί καταπολεμεῖ μέ θάρρος τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου. Ὑπερασπίζεται μέ σθένος τήν ὀρθή πίστη καί ἀναδεικνύεται «κανών πίστεως» καί θεόπνευστος διδάσκαλος τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος. Ὅταν ἐπέστρεψε ἀπό τή Σύνοδο στά Μύρα, συνέχισε τό πολύπλευρο ποιμαντικό, διδακτικό καί φιλανθρωπικό ἔργο του.

ΘΑΥΜΑΤΑ-ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ: Γιά τή δυνατή πίστη του καί τήν ἁγία βιωτή του ὁ Θεός τόν ἀνέδειξε ποταμό ἰαμάτων καί πηγή θαυμάτων. Θαυματουργοῦσε ὅταν ζοῦσε, ἀλλά καί μετά τήν ὁσία κοίμησή του. Τά θαύματά του εἶναι ἀναρίθμητα. Πολλά ἔχουν καταγραφεῖ, ἀλλά συνεχῶς καί μέχρι σήμερα δέν παύει νά θαυματουργεῖ.

Τήν 6η Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 330 ὁ Κύριος τόν κάλεσε κοντά Του, γιά νά τόν ἀναπαύσει ἀπό τούς κόπους τῆς ζωῆς αὐτῆς στήν οὐράνια βασιλεία Του.

ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ: Μέ τά ὡραιότερα ἐγκώμια τόν τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ἀξιοσημείωτο τό ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν τόν ἑορτάζει μόνον τήν 6ῃ Δεκεμβρίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του καί τήν 10η Μαΐου ἡμέραν ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων του, ἀλλά καί κάθε Πέμπτην, καθ᾿ὅλην τή διάρκεια τοῦ ἔτους μαζί μέ τούς Ἁγίους Ἀποστόλους.

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΝΑΥΤΙΚΩΝ: Ὑπάρχουν μαρτυρίες ὅτι ἡ τιμή τοῦ Ἁγίου Νικολάου ὡς Προστάτη τῶν θαλασσινῶν εἶχε διαμορφωθεῖ ἀπό τόν ἕκτον αἰῶνα. Ὁ Ρωμανός ὁ μελωδός στόν 24ον οἶκον τοῦ ὕμνου πρός τόν Ἅγιον Νικόλαον λέγει: «Οὐδείς ἐν πειρασμοῖς σέ ποτέ προσεκάλεσε καί τήν λύσιν εὐθύς οὐκ ἐδέξατο, Ἅγιε. Τούς μέν ἐν θαλάσσῃ, τούς δέ ἐν τῇ γῇ γάρ οὐ διαλείπεις σώζων ἑκάστοτε, ὡς ἔχων τό δύνασθαι ...».