Είπαμε ψέματα πολλά, ας πούμε και μια αλήθεια Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 23

Είπαμε ψέματα πολλά, ας πούμε και μια αλήθεια  

   

Όταν είμαι απών,

δέχομαι ακόμα και να με μαστιγώνουν.

Αριστοτέλης

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  23

Εκλογές, Εκ - λογάρες   

Στα χωριά θα γίνουν πάλι εκλογές δημοτικές,

για να βγούνε οι δημάρχοι κι οι δημοτικές αρχές.

Θα προσέλθουμε στις κάλπες, δεκαεννέα του Μαΐου,

από την αρχή της μέρας μέχρι δύσεως ηλίου.

Για να δούμε τι θα γίνει και σ’ αυτές τις εκλογές,

θα ’ναι ο δήμαρχος καλός ή θα είναι κουκουές;

Πάντα πρώτη η Αργιθέα είναι στα πολιτικά

και φωτιές έχουνε πάρει ολονών τα κινητά. 

Κάπως έτσι, αγαπητοί μου, φίλοι, άγνωστοι, γνωστοί,

εμφανίστηκαν ως τώρα υποψήφιοι πολλοί.

Δύο να ’ναι Αργιθεάτες, τρία κόμματα θα κάνουν

και με πείσμα θα βαρέσουν την κυβέρνηση να πάρουν.

Όλοι οι δημότες φκιάνουν χωριστούς συνδυασμούς,

μα συμβαίνει να ’ναι αυτοί πιο πολλοί κι απ’ τους σταυρούς.

Δήμαρχος, λοιπόν, θα βγει και θα πάρει εξουσία,

όποιος πείσει με τα λόγια και με τη διπλωματία.

Δρόμους, γέφυρες, ποτάμια, ιατρεία και σχολεία,

τάζουνε χωρίς ντροπή, με μεγάλη ευκολία.

Λένε για δημόσια έργα χρήσιμα, κοινοτικά,

αλλά υπόσχονται ρουσφέτια μυστικά κι ατομικά.

Κάποιος μου έταξε εμένα, στο χωριό να με διορίσει.

Πήγε, βέβαια, πλαγίως τον σταυρό μου να ψωνίσει.

Και την τσιούμα απ’ το βουνό άλλος είπε θ’ αφαιρέσει,

για να έχει τον χειμώνα ήλιο και το Μαρκελέσι.

Υποψήφιος πριν μέρες είπε πως αν βγει αυτός, 

θα περάσει στην Πλαούρα δρόμος άσφαλτος, καλός. 

Σίγουρα, αυτό δεν είναι άλλο τίποτε από ψέμα,                 

μα όπως το πάνε φέτος θα μας φέρουνε και τρένα!

Όλα αυτά ποιος τα πιστεύει; Πρέπει να ’ναι παλαβός

και να λέει ευχαριστώ που θα περπατάει πεζός.

Ούτε γάιδαροι δε θα ’ναι μέσο μεταφορικό,

γιατί μάλλον θα ζητήσουν και αυτοί γερό μισθό.

Λένε ψέματα πολλά, όσα είναι τα μαλλιά τους,

ώσπου νά βγουν στην αρχή και να γίνει η δουλειά τους.

Για να είναι ο δήμαρχός μας τίμιος και πιο καλός, 

πρέπει για τα παραπάνω να ’ναι λίγο καραφλός. 

Ούτως ώστε, απ’ όσα λέει να ’ναι αλήθεια τα μισά,

να πιστεύουμε πιο λίγα και να ζούμε μια χαρά.

Τέτοια γίνονται και άλλα στα χωριά, στην Αργιθέα

κι απ’ το Καφενείο τώρα θα μαθαίνετε τα νέα.

  Οι στίχοι είναι απόσπασμα, όπως και κάποιοι άλλοι στο 4ο Καφενείο, από  ποίημα που γράφτηκε το καλοκαίρι του 1978, λίγο πριν τις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Τότε, ήμουν δόκιμος ανθυποκαφετζής και χωρίς δικαίωμα ψήφου. Σαράντα χρόνια μετά, με λίγες προσαρμογές στο σήμερα, περιγράφει (με τις αναγκαίες υπερβολές της σάτιρας) τα συμβαίνοντα στις τοπικές εκλογές.

Χρίσματα κι επιχρίσματα

  Έχω το Χρίσμα!... Από τότε που βαπτίστηκα από τον σεβάσμιο παπα-Κώστα Κωστακιώτη και τον νονό μου Αποστόλη Τζαναβέλη απ’ τα  Κουμπουριανά. Λέτε γι’ αυτό να συμπαθώ ιδιαίτερα τους Κουμπουριανίτες, ακόμη και τους Κισσαίους; 

─ Τι λες τώρα; Όλοι οι Κουμπουριανίτες  Κισσαίοι είναι…

─ Το ξέρω; Απλώς το λέω, για να τους βάλω να ψάχνουν ποιος Κουμπουριανίτης δε λεγόταν κάποτε Κίσσας.

  Με την ευκαιρία, ένα ευχαριστώ στον Αποστόλη Κίσσα (αν και δεν τον ξέρω) για το συγκινητικό τηλεφώνημά του πριν λίγες μέρες και το οποίο έδειξε σ’ εμένα, ακόμη μια φορά, την ευθύνη που έχουμε όσοι γράφουμε δημόσια. Μια καλημέρα και στον Γιάννη Κίσσα που μένει μόνιμα στ’ Δραγώι και συνοδεύει ο τόπος. Γιάννη, βάλε και καμιά φωνή να κόψουν τον κατήφορο τα γ’ρούνια! Είμαι καρτέρι στη λογγά.  

  Όταν το κυρίως θέμα είναι της πλάκας, κάθεσαι όσο πιο πολύ μπορείς στον πρόλογο. Όμως, ακούς και κάποιους να σου φωνάζουν (με το δίκιο τους): «Προχώρα βρεεεεε ή κάνε επίλογο, μας ζάλισες!...».   

  Συνεχίζουμε!... Πάμε στα χρίσματα των υποψηφίων των αυτοδιοικητικών εκλογών. Στα κομματικά επιχρίσματα, γιατί έχουν και χρώματα τα άτιμα και σου βάφουν την Αργιθέα πότι μι λουλάκι, πότι μι ρ’ζάρι ή στου καρύδι, πότι μι καραμπουϊά πράσινη και σου κάνουν την Ελλάδα κουρελού πολύχρωμη… Καταλαβαίνεις και πόσο αυτοδιοίκηση είναι μετά και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τη χαρά σου, αλλά καπάκι σου ’ρχεται η απορία: Τι δουλειά έχουν τα κόμματα με την τοπική αυτοδιοίκηση;

  Πηγαίνοντας προς τις εκλογές, θα ακούσουμε διάφορα. Είναι στο χέρι των υποψηφίων  να  ξεκαθαρίσουν  πώς  θα σταθούν  απέναντι  στο φαινόμενο, είναι στην 

κρίση των ψηφοφόρων αν θα δεχτούν ή θα τιμωρήσουν  αυτή την κατάσταση. Ας ξεκαθαρίσουμε, όμως, κάτι: δεν είναι κακό ένα κόμμα ή κόμματα να δηλώσουν στήριξη σε έναν υποψήφιο, ο υποψήφιος είναι κακό να επιχειρεί και να παίρνει το λεγόμενο κομματικό χρίσμα. Ο στόχος του τότε είναι προφανής. Θέλει να μαντρώσει το κομματικό κοπάδι, θέλει να αναγκάσει να τον στηρίξουν άτομα του χώρου που δε  θα τον ήθελαν ούτε ζωγραφιστό ως υποψήφιο, θέλει να εκβιάσει τους πεινώντες και διψώντες για ρουσφέτι ή τις ανάγκες ανθρώπων (ειδικά όταν πρόκειται για χρίσμα του κυβερνώντος κόμματος ή αυτού που ετοιμάζεται να κυβερνήσει). 

  Θα ανακοινώνονται χρίσματα και στηρίξεις από κόμματα και πρόσωπα, θα ακολουθούν διαψεύσεις, κανείς με σιγουριά δε θα γνωρίζει ποια  είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα. Λένε ότι οι διαψεύσεις στην πολιτική είναι σχεδόν διαβεβαιώσεις και έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος που γίνονται . Και κάτι ακόμη: «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον». Το βράδυ των εκλογών θα καταλάβουμε όλοι τι πραγματικά συνέβη. Το χρώμα του υποψηφίου θα είναι αδιάψευστος μάρτυρας και ποιος μας κορόιδευε ή όχι. Οι υποψήφιοι ας δηλώσουν εγκαίρως με ξεκάθαρο τρόπο προς τα κόμματα και μέσα επικοινωνίας τη θέση τους. 

  Για να βοηθήσω, λοιπόν, τους υποψηφίους, τους δίνω μια φόρμα δήλωσης, για να τους κάνω… δηλωσίες:

Προς κόμματα, αποκόμματα, πετσοκόμματα, χαλκεία και χαλκώματα…

  Ευχαριστώ για τη στήριξη που μου παρέχετε, αλλά αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας (τι σόι δηλωσίας, χωρίς το βδελυγμίας…) το χρίσμα σας, γιατί προτιμώ να με χρίσουν οι συμπολίτες μου με την ψήφο της ελεύθερης βούλησής τους.

  Προσωπικά, δεκάρα δε δίνω για τα επιχρίσματα και τους επιχρισμένους. Ποτέ δεν ήταν αυτό το κριτήριο των επιλογών μου. Όπως δε θα καταδεχόμουν ποτέ να συμφωνήσω να χρωματίζει ο οποιοσδήποτε  τον τόπο μου…

Ψάχνω κόμμα να ταιριάζει με του καφετζή τα θέλω

  Με τη σημερινή κυβέρνηση συμφωνώ μόνο σε ένα… Δε φοράω γραβάτα… Όμως, η αντιπολιτευτική οργή μου με έβαλε αρκετές φορές σε σκέψη να πάω στον τσάρκο απ’ τα κατσίκια και να πάρω μια γραβάτα που έχω εκεί, για να κρεμάω μπάτσα, και να τη φορέσω.

  Με την αντιπολίτευση συμφωνώ με όλα όσα λέει, αλλά διαφωνώ με όλα όσα θα κάνει όταν γίνει κυβέρνηση.

  ΠΑΜΕ στο Κουκουέ… Έχω διαφορές ως προς τις έννοιες φράξια και προβοκάτσια, αλλά συμφωνώ απολύτως με το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων.

  Με το Κινάλ (καλό όνομα για σκ’λί) δεν ξέρω αν συμφωνώ ή διαφωνώ, γιατί και το Κινάλ δεν ξέρει αν έχει ή δεν έχει θέσεις. Με μπερδεύει κι ο Μαλέλης… Σταμάτα, Σταμάτη!

  Στο Ποτάμι έμειναν μόνο οι ασπρίτσες, καμιά πέστροφα και τα μπακακάκια. Απ’ αυτά μόνο τα μπακακάκια λένε: Θοδωράκη, βρεκεκέξ, Σταύρο μας, κοάξ, κοάξ, όποιος έμεινε είναι βλάξ!

  Φτάνω στην Ένωση του Λεβέντη. Τώρα, αν είναι ένωση, κένωση ή εκκένωση, δεν ξέρω. Μου αρέσει, όμως, το προεκλογικό τους σύνθημα: Τους ζυγούς λύσατε!

  Ένα ποίημα αφιερωμένο στον πρόεδρο:

Βασίλη μ’, τα ματάκια σου πώς είναι τσιμπλιασμένα;

                          Βάλε κάνα κολλύριο ή βάλε κάνα υπόθετο!…

  Δεν έχει ομοιοκαταληξία, όμως, δεν μπορώ να πάω και κόντρα στην ιατρική επιστήμη που έδωσε την συνταγή. 

  Έχει και κάτι άλλα κόμματα και σκαλουκόμματα, αλλά πρέπει, ικτάκτους, να πάου στου Μήτσιου…

Μήτσιο, γιατί δεν;

  Όταν θέλεις να κάνεις σοβαρή αντιπολίτευση λες: Μήτσιο, δε σε ψηφίζω, γιατί δε μου αρέσει η φάτσα σου. Αυτό είναι ένας σοβαρός λόγος. Σίγουρα σοβαρότερος απ’ το να λες: Μήτσιο, γιατί δεν έφκιασες το Μουσείο Αχελώου; (το πιστεύει ακόμα αυτός) ή Μήτσιο, γιατί δεν έφκιασες τη Σκάλα Ανθηρού;

  Καλά σου λένε, Μήτσιο!... Ένα σκαλί τον χρόνο να έφκιανες θα την είχες τελειώσει τη σκάλα…

  Η πλάκα είναι ότι την κριτική τού την κάνουν Βραγκιανίτες φεϊσμπουκάδες, οι οποίοι δεν ξέρουν άλλον δρόμο στην Αργιθέα, εκτός από τον δρόμο που πάει για το χωριό τους, αλλά τους πήρε ο πόνος για τη Σκάλα Ανθηρού!...

  Πάντως, Μήτσιο, κακώς δεν έφκιασες και το Μουσείο… Αν το είχαμε, θα βάζαμε μέσα αυτές τις σπουδαίες τοποθετήσεις, δίπλα ακριβώς απ’ τα καφόμπρικα του Κωσταντάρα και τον τρουβά του Κώστα Σπόρου…

Θέλουμε δημόσια ψησταριά

  Η δημοτική αρχή αποφάσισε να εντάξει στον προγραμματισμό έργων της την ανακατασκευή – ανάπλαση  της πλατείας στη Στεφανιάδα. Η είδηση εξόργισε τους Στεφανιώτες και αντέδρασαν έντονα δια των εκπροσώπων τους, αλλά και ο λαός προχώρησε, με μια ογκώδη συγκέντρωση, σε δυναμικό συλλαλητήριο, στο οποίο καταγράφηκε η αντίθεσή του με συνθήματα και  με ειδικό ψήφισμα διαμαρτυρίας. 

• Δε θέλουμε πλατείες, ψημένες πλάτες θέλουμε!

• Κάτω τα χέρια απ’ την πλατεία μας, μη χάσουμε την πελατεία μας!   

• Θα σας φύβγει η ιδέα να μας φκιάσιτι πλατέα!... (υπαινιγμός ευθείας απειλής).

• Φκιάστε τώρα ψησταριά με αυτόματα σουφλιά!

• Μάθε το, Λάμπρο Τσιβόλα, εμάς μας νοιάζει η μπριζόλα! 

  Στο ψήφισμα ζητάνε αντί πλατείας να γίνουν ισοδύναμα έργα (τη λέξη ισοδύναμα κάνας συριζαίος την κάρφωσε στο κείμενο) που έχει ανάγκη το χωριό. Απαιτούν την κατασκευή δημόσιας ψησταριάς (πρώτη στην Ελλάδα), με όλον τον εξοπλισμό και πλήρως αυτοματοποιημένη. Θέλουν, επίσης, να κατασκευαστεί ένα διθέσιο παγκάκι, κάτω απ’ το ιστορικό πουρνάρι πίσω απ’ την εκκλησία, όπου γίνονται οι εκλογικές και ψηφοθηρικές ζυμώσεις, για να μην ξεροσταλιάζουν οι χρήστες του χώρου… Εντύπωση, όμως, προκάλεσε η απαίτηση για κατάργηση του εξωτερικού φωτισμού του χωριού. «Δε θέλουμι φώτα τ’ νύχτα, για να μας γλέπουν φόντα γυρνάμι μι του κλιμμένου τραβώντα. Σέλφι μι τ’ απουσπάσματα κι τ’ς χουρουφυλάκοι θα βγάνουμι;» έλεγαν σχετικά. Στεφανιώτικη πλατεία, νταουρλιός και φασαρία…

  Ιδιαίτερα μαχητικοί εμφανίστηκαν οι Ρωμιώτες. Φώναζαν περισσότερο από τους κατοίκους του κέντρου. Κατάφεραν γι’ αυτό να γραδώσουν στο ψήφισμα και το αίτημά τους για επίλυση του προβλήματος της συγκοινωνίας τους με το ιστορικό και εμπορικό κέντρο της κοινότητας με αστική γραμμή, ή με προαστιακό τρένο, ή με κυλιόμενες σκάλες, ή ακόμη και με κοινοτικά σαμαρωμένα γαϊδούρια, τα οποία θα περιφέρονται και θα μπορεί να χρησιμοποιεί ο κάθε πολίτης για τις ανάγκες του.

  Οι Αετοχωρίτες αδιαφόρησαν και δε συμμετείχαν στις διαδηλώσεις. Η στάση τους, ωστόσο, δεν είναι ανεξήγητη. Η άποψή τους είναι σταθερή και ξεκάθαρη. Από πίτα που δεν τρως τι σε μέλει κι αν καεί…

  Τα μνημεία μας αφανίζονται, οι πλατείες ανακαινίζονται. Δεν είμαι αντίθετος στα έργα, αλλά δεν μπορώ και να σιωπήσω στην πραγματικότητα που συνιστά πρόκληση. Ας πούμε πως τα δικά μου προτάγματα είναι  διαφορετικά. Δεν μπόρεσα ποτέ να δεχτώ ότι η διευρυμένη κοινότητα παλιότερα προχώρησε στην κατασκευή γραμμής ηλεκτροδότησης στη λίμνη Στεφανιάδας, για τις ανάγκες ενός πάρτι τον χρόνο, και αδιαφόρησε να συνεχίσει τη γραμμή ως το μοναστήρι του Κώστη, όπου υπάρχουν και σπίτια ή δε φρόντισαν να πάνε έναν υποτυπώδη δρόμο στο Κοζιοκάρι και στο Τσιοκαρίσι, έστω να μπορούν να πάνε προσκυνητές στα σπίτια τους οι καταγόμενοι από εκεί. Πιστεύω ότι αρκετοί ήθελαν και θα είχαν προλάβει να τα συντηρήσουν. Ρωτάτε και τον Άλκη Τσιατσιάνη… Κάτι σχετικό θα ξέρει να σας πει…

Κύκλοι και στην Αργιθέα… Μη μου τους κύκλους τάραττε!

  Όλα τα ’χαμε στην Αργιθέα, τώρα μας ήρθαν και οι κύκλοι… Άκου, κύκλοι! Είπαμε να παίζουμε τους πολιτικούς, αφού δε μάθαμε τσιλίκα και φίτσιο, αλλά να βάζουμε και στον τόπο μας φρούτα που παράγονται στα κομματικά θερμοκήπια, που αναπαράγονται στις υλακές κομματόσκυλων, για να καταναλώνονται από παντοειδή μηρυκαστικά, πάει πολύ… Η αόριστη επίκληση κύκλων, δεν περιποιεί τιμή για τη δημοκρατία μας. Η δημοκρατία κατονομάζει με ευθύνη, δεν κατασκευάζει ανύπαρκτους κι αόρατους εχθρούς.

  Γύρω μας οι λιγοστοί Αργιθεάτες, οι οποίοι γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα,  βαφτίζονται κύκλοι για τις ανάγκες του παιγνίου και συνωμοτούν εις βάρος της πατρίδας…  Νέο ύφος, νέο ήθος!... Έρμη, πατρίδα, με τους κύκλους σου!... 

  Ας κρατήσουμε μακριά απ’ τον τόπο μας αυτές τις απόψεις. Ο καθένας να λέει καθαρά αυτό που έχει να πει, αλλιώς να σιωπά. Στην Αργιθέα κύκλοι είναι οι κύκλιοι χοροί της, τα αλώνια της, τα ολόγιομα φεγγάρια της, άντε και τα κουτσ’πόφ’λλα της.

       

Δεν είμεθα οι άνθρωποι των λόγων αλλά των έργων! Θα σας εξαφανίσομεν!

12/1/2019

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (20/12) από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

 

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (20/12)

από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

  ΓΕΝΙΚΑ: Τις περισσότερες πληροφορίες για το βίο του Αγίου τις παίρνουμε από τις ίδιες τις επιστολές του. Στα κείμενά αυτά, η προσωπικότητά του εμφανίζεται τόσο θερμή, ώστε υποτέθηκε, μάλλον λανθασμένα, ότι το όνομά Ιγνάτιος (ignis= πυρ) του αποδόθηκε εκ των υστέρων.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ: Από στοιχεία των επιστολών του οι ειδικοί διατείνονται πως ο Ιγνάτιος ήταν τέκνο ρωμαϊκής εξελληνισμένης οικογένειας. Στα κείμενά του αποδίδει στον εαυτό του την προσφώνηση “Θεοφόρος”. Πιθανή εξήγηση, κατά την παράδοση, του προσωνυμίου αυτού είναι το υποτιθέμενο γεγονός ότι ο Ιγνάτιος ήταν το μικρό παιδί που είχε πάρει στην αγκαλιά του ο Κύριος (Μτθ, ιη΄1). Όμως κατά το χρόνο του μαρτυριόυ του ο Ιγνάτιος θα πρέπει να ήταν εκατονταετής, αν ισχύει αυτή η άποψη. Η άποψη των Καθολικών ότι ονομάστηκε θεοφόρος επειδή στην καρδιά του βρέθηκε γραμμένο το όνομα του Χριστού δεν ευσταθεί, διότι ο Άγιος κατασπαράχθηκε από λιοντάρια. Ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι ο Άγιος συναναστράφηκε με τους Αποστόλους, ενώ ο Ευσέβιος πιστεύει ότι υπήρξε μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη και του Πολυκάρπου. Ο Ωριγένης βεβαιώνει ότι ο Ιγνάτιος υπήρξε δεύτερος επίσκοπος Αντιόχειας (70-107 μ.Χ.). Μετά από πολυχρονη επισκοπεία, συνελήφθη από τις ρωμαϊκές αρχές, δικάστηκε στην Αντιόχεια και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Η σύλληψη του συνέβη κατά τον διωγμό στη Μ. Ασία του 112, όταν έπαρχος ήταν ο Πλίνιος ο Νεώτερος, επί βασιλείας Τραϊανού. Η σύλληψή του πιθανότατα συνέβη κατά την εκστρατεία του Τραϊανού κατά της Αρμενίας και της Παρθίας.

ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Η μεταγωγή του Ιγνατίου στη Ρώμη είχε την έννοια προσφοράς θεάματος προς το ρωμαϊκό όχλο, εν είδει θριάμβου, μετά την επιστροφή του αυτοκράτορα από την εκστρατεία. Οι συνοδοί στρατιώτες κατά την επιστροφή συνελάμβαναν και άλλους χριστιανούς για μια πιο ... “πληθωρική” παράσταση μπροστά στα θηρία της αρένας. Ο Ιγνάτιος έκανε αυτή την πολύμηνη αναγκαστική πορεία αγόγγυστα, με όλο και μεγαλύτερο πόθο για το μαρτύριο, αντιλαμβανόμενος ότι ο μαρτυρικός θάνατος θα τον οδηγούσε στον Κύριο, αλλά και ότι με την υπομονή και πίστη του θα στήριζε τους υπολοίπους αιχμαλώτους. Η πορεία των χριστιανών και των συνοδών τους στρατιωτών διήλθε από πόλεις της Μικράς Αίας, ενώ στη Σμύρνη έγινε ολιγοήμερη στάση. Εκεί τους κρατουμένους επισκέφθηκε και στήριξε ο επίσκοπος Πολύκαρπος. Τον Ιγνάτιο επισκέφθηκαν ακόμη επίσκοποι από την Έφεσο (Ονήσιμος), τη Μαγνησία (Δημάς) και τις Τράλλεις (Πολύβιος). Οι αντιπρόσωποι αυτοί, πέρα από τη στήριξη του Αγίου, εξέθεσαν και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στις επισκοπές τους, τονίζοντας ιδιαίτερα το πρόβλημα των Ιουδαϊζόντων και των αιρετικών Δοκητών. Ο Ιγνάτιος τους συμβούλευσε, ενώ αργότερα συνέταξε επιστολές που τις παρέδωσε στους εκκλησιαστικούς εκπροσώπους των κοινοτήτων. Στη Σμύρνη ο Άγιος πληροφορήθηκε, από χριστιανούς που ήρθαν από τη Ρώμη, πως κάποιοι πιστοί επεδίωκαν την αναθεώρηση της δίκης του. Όμως ο ίδιος έχοντας συνειδητοποιήσει την ανάγκη του μαρτυρίου, τους έγραψε επιστολή με την οποία παρακαλούσε να παύσουν αυτές τις προσπάθειες. Η επιστολή συντάχθηκε “τη προ εννέα καλλανδών Σεπτεμβρίων”, δηλαδή στις 24/8, και αποτελεί το πρώτο, κατά το ρωμαϊκό ημερολόγιο, χρονολογημένο χριστιανικό κείμενο. Οι δέκα συνοδοί στρατιώτες του Ιγνατίου, ήταν σκληροί, αλλά του επέτρεπαν να δέχεται επισκέπτες, συνήθως μετά από δωροδοκία. Εν συνεχεία η πορεία συνεχίστηκε και έφθασαν στην Τρωάδα, όπου πληροφορήθηκαν πως ο διωγμός στην Αντιόχεια είχε σταματήσει. Έπειτα η συνοδεία πέρασε στην Ελλάδα διά Νεαπόλεως και Φιλίππων, όπου συνελήφθησαν και άλλοι χριστιανοί. Αφού διαπέρασαν Μακεδονία και Ήπειρο, από την Επίδαμνο πέρασαν με πλοίο στη Ρώμη. Ο Ιγνάτιος μαρτύρησε την 20η Δεκεμβρίου στο Κολοσσαίο γινόμενος βορρά σε άγρια θηρία. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Λουκιανός στο έργο του “Περί Περεγρίνου τελευτής” ειρωνεύεται, πιθανότατα ,το μαρτύριο του Αγίου Ιγνατίου.

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ: Διασώθηκαν 13 επιστολές του Αγίου. Αυτές είναι: Μαρίας εκ Κασσοβήλων προς Ιγνάτιον, Ιγνατίου προς Μαρίαν, προς Τραλλιανούς, Μαγνησιείς, Ταρσείς, Φιλιππησίους, Φιλαδελφείς, Σμυρναίους, Πολύκαρπον Σμύρνης, Αντιοχείς, Ήρωνα, Εφεσίους, Ρωμαίους. Σε μια άλλη διασωθείσα συλλογή επιστολών του Αγίου συμπεριλαμβάνονται και οι: Θεοτόκου προς Ιγνάτιον, Ιγνατίου προς Θεοτόκον, προς Ιωάννην Α΄και προς Ιωάννην Β΄. Οι επιστολές του αποσαφηνίζουν δογματικά θέματα και απαντούν στους αιρετικούς Δοκητές. Γράφει ο Ιγνάτιος για να δείξει τις δύο φύσεις του Κυρίου: “Εις ιατρός εστί, σαρκικός και πνευματικός, γεννητός και αγένητος, εν σαρκί γενόμενος Θεός, εκ θανάτου ζωή αληθινή, και εκ Μαρίας και εκ Θεού,πρώτον παθητός και τούτο απαθής, Ιησούς Χριστός,ο Κύριος ημών” (Εφεσ. 7,2).

Ο Άγιος Σεβαστιανός (18/12) + ΒΙΝΤΕΟ από τον Κωνσταντίνο Οικονόμου

 

Ο Άγιος Σεβαστιανός (18/12) + ΒΙΝΤΕΟ

από τον Κωνσταντίνο Οικονόμου

Ο Άγιος Σεβαστιανός γεννήθηκε στα Μεδιόλανα (Μιλάνο) της Ιταλίας, το 250 με 256 μ.Χ. Οι γονείς του τον ανέθρεψαν με μεγάλη χριστιανική επιμέλεια.

ΑΞΙΩΜΑΤΑ: Καθώς ήταν και από γενιά αρχοντική, είλκυσε την εύνοια του αυτοκράτορα, που γρήγορα τον ανέδειξε σαν στρατιωτικό. Έπειτα, ο Διοκλητιανός τον έκανε αρχηγό του πρώτου συντάγματος των πραιτοριανών, το εκλεκτότερο σώμα των ρωμαίων λεγεωνάριων. Αργότερα διετέλεσε και συγκλητικός. Φιλάνθρωπη ψυχή ο Σεβαστιανός, από τη θέση αυτή πολλές φορές υπήρξε προστάτης των φτωχών και των πασχόντων χριστιανών. Πρόθυμα επίσης, βοηθούσε στις ανάγκες της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Γι' αυτό και ο πάπας Γάιος του απένειμε τον τίτλο του υπερασπιστή της Εκκλησίας (defensor Ecclesiae).

 

ΔΙΩΓΜΟΙ-ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Όταν όμως άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, συνελήφθη μια ομάδα χριστιανών και στη Ρώμη. Ο Σεβαστιανός, προκειμένου να τους εμψυχώσει την ώρα που αυτοί δικάζονταν, προς γενική κατάπληξη όλων, δήλωσε ότι είναι χριστιανός και ο ίδιος. Ο Διοκλητιανός διέταξε το θάνατό του. Και ο Σεβαστιανός δεν άργησε να πέσει κάτω, τρυπημένος στο στήθος από βέλος. Το σώμα του παρέλαβε κάποια ευσεβής χήρα, η Λουκίνα. Διαπίστωσε όμως, ότι ανέπνεε ακόμα. Αφού τον περιποιήθηκε, μετά από λίγες ήμερες ο Σεβαστιανός ανέκτησε την υγεία του. Αλλά και πάλι επεδίωξε και συνάντησε το Διοκλητιανό και τον ήλεγξε για τη σκληρότητά του. Τότε αυτός διέταξε και τον μαστίγωσαν μέχρι θανάτου. Έτσι, ο Σεβαστιανός έγινε παράδειγμα αγωνιστικότητας για την πίστη «ἄχρι θανάτου» (Αποκάλυψη Ιωάννου, θ' 10).

  Λείψανα του Αγίου βρίσκονται σε αρκετές πόλεις της Δύσης, ενώ στη Ρώμη τπάρχει παλαιά Βασιλική προς τιμήν του πάνω από τη λεγόμενη κατακόμβη του Σεβαστιανού.. Σώζονται δύο βιογραφίες του Αγίου, με γνωστότερη αυτή του Συμεών του Μεταφραστή (PG 116, 793-816).

“Σεβαστιανὸς των πλάνης σεβασμάτων,
Καταφρονήσας τύπτεται τὸ σαρκίον.
Ογδοάτῃ δεκάτη Σεβαστιανὸν σθεναρόν τύψαν.”

Απολυτίκιο.
Συγκλήτου σφαλλομένης παριδών τὰ συνέδρια, Σεβαστιανὲ πανολβίαν, συναγείρεις συνέλευσιν, Μαρτύρων αληθώς πανευκλεών, συν σοι καταβαλόντων τον εχθρόν, μεθ' ων θείας συναυλίας αξιωθείς, φαιδρύνεις τους βοώντας σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διὰ σου, πάσιν ιάματα.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου 17/12 Ο Άγιος της συγγνώμης σε 4 ενότητες [βίος-συγχώρεση-Στροφάδια-θαύματα] Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου

 

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου 17/12

Ο Άγιος της συγγνώμης σε 4 ενότητες [βίος-συγχώρεση-Στροφάδια-θαύματα]

Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου

   1. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΙΧΕΙΑ:

ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ: Ο Άγιος γεννήθηκε το 1547 στον Αιγιαλό Ζακύνθου. Το κοσμικό όνομά του ήταν Δραγανίγος Σιγούρος. Η εύπορη οικογένειά του κατείχε μεγάλη έκταση γης, ενώ ο πατέρας του, Μώκιος, συμμετέχοντας στο βενετικό πόλεμο κατά των Τούρκων απέκτησε αριστοκρατικό αξίωμα. Ο Άγιος είχε δύο αδέλφια τον Κωνσταντίνο και τη Σιγούρα. Σύμφωνα με τοπική παράδοση, ο Άγιος είχε για ανάδοχο τον πραστάτη Κεφαλλονιάς, Άγιο Γεράσιμο. Από μικρή ηλικία, η οικογένειά του τού παρείχε χριστιανική ανατροφή ενώ είχε προσλάβει και ένα δάσκαλο ονόματι Καιροφυλά ώστε να μεταδώσει στον μικρό τόσο γνώσεις θύραθεν παιδείας, όσο και «εκκλησιαστικά γράμματα». Είναι βέβαιο πως απέκτησε σημαντική μόρφωση, αφού γνώριζε άψογα, αρχαία ελληνικά, ιταλικά και λατινικά. Η θεολογική του επάρκεια αποδεικνύεται από μια εργασίας του, που διασώθηκε, και αφορά σε υπομνηματισμό κειμένων του Γρηγορίου του Θεολόγου.

Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΒΙΟΣ: Σε ηλικία 20 ετών και μετά το θάνατο των γονέων του, όπως προκύπτει από τη δωρεά όλης της περιουσίας στον αδελφό του με μνεία στην αποκατάσταση της αδελφής του, αποφασίζει, υπακούοντας στην κλήση του από το Θεό, να δεχθεί το “αγγελικό” σχήμα ακολουθώντας ασκητικό βίο. Εκάρη στη μονή Στροφάδων, στο ομώνυμο νησί νότια της Ζακύνθου, παίρνοντας το όνομα Δανιήλ. Εκεί αφιερώθηκε στην προσευχή, την μελέτη των Γραφών και ζούσε ασκητικό βίο, που τόσο ποθούσε. Σύντομα φάνηκε και η πνευματική πρόοδός του, με αποτέλεσμα, μόλις δύο έτη αργότερα, να γίνει ηγούμενος της μονής.

ΙΕΡΕΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ: Ένα έτος αργότερα, και παρά τις επιφυλάξεις του ίδιου λόγω της βαριάς ευθύνης, ο επίσκοπος Κεφαλληνιάς και Ζακύνθου Θεόφιλος χειροτόνησε τον Διονύσιο διάκονο και εν συνεχεία ιερέα. Όταν το 1577 θέλησε να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους, πέρασε από την Αθήνα για να πάρει την ευλογία του μητροπολίτη Νικάνορα και εν συνεχεία να βρει καράβι προκειμένου να ταξιδέψει στα Ἱεροσόλυμα. Αλλὰ, όταν ο αρχιερέας των Αθηνών άκουσε κάποια Κυριακὴ το λαμπρό του κήρυγμα και μετά από πολλὲς παρακλήσεις, τὸν έκανε επίσκοπο Αιγίνης, με την επίσημη έγκριση της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιερεμία. Έτσι ο Άγιος εχρίσθη επίσκοπος λαμβάνοντας το όνομα Διονύσιος. Το έργο που επιτέλεσε στο νησί ήταν σημαντικό και αφορούσε στην υλική αλλά και πνευματική ανακούφιση των καταπονημένων και φτωχών. Το 1579, ο άγιος λόγω του κοπιαστικού του έργου και λόγω προβλημάτων υγείας, έστειλε επιστολή παραίτησης στον Πατριάρχη ζητώντας να του επιτρέψουν να επιστρέψει στο νησί του. Ο Ιερεμίας, εκτιμώντας τις ποιμαντικές ικανότητες του αγίου, τον έχρισε βοηθό επίσκοπο Ζακύνθου. Η έντονη δραστηριότητά του και η φιλανθρωπία του στην Ζάκυνθο, προκάλεσε την επιβουλή του επισκοπικού περιβάλλοντος, ίσως δε και του ίδιου του επισκόπου, με αποτέλεσμα να καταγγελθεί για υπέρβαση εξουσίας, στον ηγεμόνα του νησιού Νικόλαο Δαπόντε. Ο Δαπόντες ζήτησε την παραίτηση του Διονυσίου, κάτι που ο ίδιος δέχτηκε ταπεινά ώστε να μην προκληθούν σχίσματα.

  ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ: Ο Άγιος Διονύσιος κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αποσυρθεί στο μοναστήρι της της Αναφωνήτριας (Θεοτόκου). Πολύς κόσμος πήγαινε κοντά του για να λάβει συμβουλές αλλά και να εξομολογηθεί. Εκεί εκοιμήθη, στις 17 Δεκεμβρίου του 1622 ή του 1624, ενώ η τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Στροφάδων, της Μονής δηλαδή της μετανοίας του, όπου και είχε χειροτονηθεί ιερέας. Τρία έτη μετά έγινε ανακομιδή του λειψάνου του που βρέθηκε ακέραιο και ευωδιαστό. Έτσι παραμένει μέχρι και σήμερα, εκτιθέμενο στο ναό του Αγίου στην Ζάκυνθο, η πόλη της οποίας έχει τον Άγιο προστάτη και πολιούχο της. Η αγιότητά του αναγνωρίσθηκε από το οικουμενικό πατριαρχείο το 1703, αλλά στο νησί ετιμάτο ως άγιος αρκετά νωρίτερα.

2. Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ:

ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ: Εκείνο το απόγευμα ο ηγούμενος της Ι. Μονής Παναγίας Αναφωνήτριας στη Ζάκυνθο, Διονύσιος Σιγούρος κλάδευε τα δέντρα του περιβολιού του μοναστηριού, όταν ένα νέος άντρας, τρομαγμένος κι ανήσυχος, πλησίασε και πέφτοντας στα πόδια του Διονυσίου ψιθύρισε: “Σώσε με, γέροντα. Με κυνηγούν να με σκοτώσουν”, ρίχνοντας αγωνιώδεις ματιές στην αυλόπορτα. Ο ηγούμενος, που σαν Ζακυνθινός γνώριζε όλους τους συντοπίτες του, κατάλαβε πως ο επισκέπτης ήταν ξένος. “Ποιος, παιδί μου, καταδιώκει έναν ξένο άνθρωπο στο φιλόξενο νησί μας;” ρώτησε παραξενεμένος. “Οι Σιγούροι, γέροντα.” Ξαφνιάστηκε ξανά ο γέροντας, καθώς άκουσε πως τον ξένο κυνηγούσαν συγγενείς του.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: “Γιατί σε κατατρέχουν οι Σιγούροι;”, τον ρώτησε ο ηγούμενος. Κι εκείνος: “Έκαμα φονικό, δέσποτα,” Ο Διονύσιος έμεινε εμβρόντητος. “Ποιον σκότωσες;”, τον ρωτά. “Τον άρχοντα Κωνσταντίνο Σιγούρο”, του απαντά εκείνος κατεβάζοντας τα μάτια. Πληγώθηκε κατάκαρδα ο ηγούμενος, καθώς άκουσε πως σκοτωμένος ήταν ο αδερφός του! Τα μάτια του υγράνθηκαν. Συναισθήματα θλίψης κι οργής τον τύλιξαν και για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό του να εκδικηθεί το φονιά του αδερφού του, παραδίνοντάς τον για άμεση και δίκαιη τιμωρία. Όμως, ευθύς αμέσως μετάνιωσε για τη σκέψη του. Χαλιναγώγησε το πάθος της εκδίκησης, που γεννήθηκε στην ψυχή του. Όχι, δεν έπρεπε να πάρει εκδίκηση. Θυμήθηκε πως ο Κύριος είχε συγχωρήσει τους σταυρωτές Του πάνω στο σταυρό. «Κύριε, ελέησόν με, τον αμαρτωλό», ψιθύρισε κι έκαμε το σημείο του σταυρού.

ΜΙΜΗΣΙΣ ΚΥΡΙΟΥ: Στράφηκε στο φονιά και, δίχως να του αποκαλύψει πως ήταν αδερφός του θύματος, τον ρώτησε ήρεμα: “Γιατί, παιδί μου, σκότωσες αυτόν τον καλό άρχοντα του νησιού;” Κι εκείνος όλο αγωνία και τρόμο είπε βιαστικά: “Η κακιά η ώρα, γέροντα. Μα μην το ψάχνεις. Κρύψε με μονάχα, σε παρακαλώ, να γλιτώσω από τη δικαιολογημένη οργή τους. Κρύψε με, γιατί όπου να ναι καταφτάνουνε στο μοναστήρι και θα με τουφεκίσουν.” Τότε ο Διονύσιος, πράττοντας κατά μίμηση Χριστού,του είπε: “Θα σε κρύψω. Ακολούθα με.” Τον έκρυψε σε απόκρυφο μέρος, που μήτε οι καλόγεροι δεν γνώριζαν.

ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ: Μόλις που πρόλαβε ν' ασφαλίσει το φονιά κι οι Σιγούροι, ξαδέρφια και συγγενείς του, κατέφτασαν αρματωμένοι, κατάκοποι και αγριεμένοι: “Πού είναι ο φονιάς, γέροντα;”, τον ρώτησαν χωρίς περιστροφές. Ο πατέρας Διονύσιος έκανε πως δεν γνώριζε τίποτε: “Δεν είμαστε φονιάδες εδώ, αδέρφια μου.” “Δε λέμε για τους ανθρώπους του μοναστηριού, αλλά για το φονιά που τρύπωσε δω μέσα πριν από λίγο.”, του απάντησαν. Ο ηγούμενος κράτησε όλη την ψυχραιμία του. Έπρεπε να τους πείσει όχι μονάχα με λόγια, αλλά και με τη στάση του, πως ο φονιάς δεν ήταν εκεί. Αν υποψιάζονταν πως τον έκρυβε για λόγους χριστιανικής ανεξικακίας, εκείνοι θα κάναν το παν να τον ανακαλύψουν. “Γιατί πρόκειται;” ρώτησε ο Διονύσιος. Εκείνοι του εξιστόρησαν τα γεγονότα όλα κι ο Άγιος άφησε τα δάκρυά του, που ως τότε συγκρατούσε με κόπο, να τρέξουν στο πρόσωπό του. Θρήνησε βουβά τον άδικο χαμό του αγαπημένου του αδερφού. Μετά από λίγες στιγμές ο Διονύσιος τους ρώτησε, σκουπίζοντας τα μάτια του: “Ναι, αδέρφια μου, μα τώρα τι γυρεύετε με τα ντουφέκια στο Μοναστήρι;” Ένας από τους διώκτες του απάντησε: “Είδαμε πως ο φονιάς τράβηξε κατά δω, γέροντα, και νομίσαμε πως θα σου γύρευε καταφύγιο. Όμως, πάμε, φεύγουμε, κάπου εδώ γύρω θα κρύβεται, αλλά θα τον βρούμε. Δε θα γλιτώσει.” Οι Σιγούροι άφησαν το Μοναστήρι και συνέχισαν την αναζήτηση του φονιά στο νησί.

   

  ΙΛΑΣΜΟΣ: Όταν οι συγγενείς του ξεμάκρυναν, ο πατέρας Διονύσιος, πήγε στην κρυψώνα και κάλεσε το φονιά να βγει έξω. Μόλις εκείνος βγήκε, του καταφίλησε τα χέρια: “Σ' ευχαριστώ, άγιε ηγούμενε. Μου έσωσες τη ζωή.” Κι ο Άγιος τον ρώτησε: “Άνθρωπέ μου, γνωρίζεις ποιος είμαι;” Εκείνος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. “Είμαι ο αδερφός του σκοτωμένου”, του είπε με φωνή γεμάτη πόνο. “Ο αδελφός μου, που εσύ του αφαίρεσες τη ζωή, κανέναν δεν είχε βλάψει. Γιατί το έκανες;” Σάστισε ο φονιάς. Χλώμιασε ενώ το πάνω χείλι του τρεμόπαιξε: “Κακιά ώρα, δέσποτα”, δικαιολογήθηκε ξανά τραυλίζοντας. “Πρέπει, αδελφέ μου, να μετανιώσεις γι' αυτή σου την πράξη. Να γυρέψεις συχώρεση από το Θεό. Αν χάσεις την ψυχή σου, τα 'χεις όλα χαμένα.”, του 'πε ο Ηγούμενος. Ο άλλος έβαλε τα κλάματα λέγοντας με συντριβή: “Μετανιώνω, γέροντα, μετανιώνω.”. Ο πατέρας Διονύσιος τον συγχώρεσε. Του έδωσε μάλιστα και κάποια χρήματα για τις πρώτες του ανάγκες και τον συνόδεψε στο γιαλό, όπου τον μπαρκάρισε σε περαστικό καράβι για την Πελοπόννησο.

3. ΤΑ ΣΤΡΟΦΆΔΙΑ ΖΑΚΎΝΘΟΥ ΚΑΙ Ο ΆΓΙΟΣ ΔΙΟΝΎΣΙΟΣ

ΜΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΉ ΠΕΙΡΑΤΙΚΉ ΕΠΙΔΡΟΜΗ: Οι Στροφάδες νήσοι, ή απλώς Στρφάδια, είναι 2 μικρά νησάκια 27 ν.μ. νότια της Ζακύνθου [Σταμφάνη και Άρπυια]. Τα νησιά είναι μεταναστευτικό κέντρο για πολλά αποδημητικά πουλιά κι ο μόνος της σήμερα κάτοικος είναι ένας μοναχός της Ι. Μ. Α. Διονυσίου [Σωτήρος]. Τον Αύγουστο του 1717, ένα χρόνο μετά το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα και την άτακτη φυγή των Τούρκων από την Κέρκυρα, τουρκικά πειρατικά, με αρχηγό τον αιμοδιψή πειρατή της Κάνκας, Μουστή [Μοστρίνο], αγκυροβόλησαν στο λιμάνι των Στροφάδων και λεηλάτησαν το Μοναστήρι. Ο πειρατής έπιασε τους μοναχούς, εκτός από τέσσερις, που πρόφτασαν να κρυφθούν σε βαθιά σπηλιά, και τους υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, για να αποκαλύψουν τους θησαυρούς του Μοναστηριού. Οι μοναχοί μη αντέχοντας τα βασανιστήρια έδειξαν δύο σπηλιές.

 

   Ο αρχιπειρατής διάταξε τότε να σκοτώσουν μερικούς μοναχούς και να κάψουν τα σώματά τους. Έπειτα, παίρνοντας αιχμάλωτους πατέρες, την εικόνα της Παναγίας και θησαυρούς του Μοναστηριού, αποχώρησε. Κάποιοι Τούρκοι, έκοψαν τα χέρια του λειψάνου του Αγίου χωρίζοντάς τα σε τέσσερα μέρη. Όταν ήταν έτοιμοι να φύγουν, οι μουσουλμάνοι ληστοπειρατές σήκωσαν το υπόλοιπο ιερό Λείψανο και το έβαλαν πάνω σε βαρέλι με πυρίτιδα, βάζοντας ολόγυρα φωτιά. Όμως ο Αγιος Διονύσιος έκανε το θαύμα του και το μπαρούτι δεν έπιασε φωτιά. Η λεηλασία του Μοναστηριού των Στροφάδων και η διάσωση του ιερού Λειψάνου αναφέρονται σ’ ένα χρονικό ανώνυμου μοναχού της εποχής, όπου διαβάζουμε: «1717. Αυγούστου 19, ημέρα Δευτέρα ηχμαλώτισαν το μοναστήρι μας τα Στροφάδια ο Θεοκατάρατος Μουστής με δέκα γαλιώταις και επήραν όλα τα ιερά σκεύη, το αρμαμέντο, και την Παναγίαν και όλα μας τα μπαστιμέντα και έκοψαν τα χέρια του Αγίου και τα επήραν και το επίλοιπον άγιον λείψανον το έβαλαν απάνου ενού βαρελιού μπαρούτη και έκαμε θαύμα ο άγιος και δεν έπιασε φωτία και εφυλάκτη (...). Επήραν και σκλάβους πατέρες είκοσι με τέσσερους ιερομόναχους. (Ο) Γεράσιμος Κάπαρης (...) με τους λοιπούς Καλογέρους, εκρύφτηκαν και δεν αιχμαλωτίσθηκαν. Το πώς εμπήκαν μέσα (οι επιδρομείς) είναι τούτο. Αρμπούρισαν παντιέρα άσπρη και ήρθαν οι Καπετανέοι έξω με δόλο, με το καλό εμπήκαν μέσα στο Μοναστήρι και έπιασαν την πόρτα, και έτζι εγελάστηκαν (οι μοναχοί)».

   Όταν έφυγε η τουρκική μοίρα από τα Στροφάδια, ο Μοστρίνος σκέφτηκε να πουλήσει τα τεμάχια των χεριών του Αγίου Διονυσίου. Έτσι, τα πήρε από τους Αγαρηνούς και, περνώντας από τη Χίο, τα πούλησε στον εκεί Μητροπολίτη Αγαθάγγελο και έναν μοναχό, οι οποίοι με την πρέπουσα ευλάβεια τα έστειλαν στο μοναστήρι των Στροφάδων. Την εικόνα της Παρθένου την πούλησε στην Πάτμο σε δύο αδελφούς Πατμιώτες, Ηλία και Θεόδωρο, που κι αυτοί την έστειλαν στα Στροφάδια. Την επομένη της λεηλασίας, οι πατέρες που γλίτωσαν, είδαν να περνά έξω από τα Στροφάδια μια βενετσιάνικη κορβέτα. Οι μοναχοί έκαμαν σινιάλα, ζητώντας βοήθεια. Ο πλοίαρχος, Ιωάννης Μπάλοβιτς, ευσεβής χριστιανός, άλλαξε πορεία κι άραξε στο λιμάνι των Στροφάδων. Όταν έμαθε τα συμβάντα και είδε το τρομακτικό θέαμα της λεηλασίας και καταστροφής, μετέφερε, με ευλάβεια και ταπείνωση, το ιερό Λείψανο στην ιδιαίτερη καμπίνα του. Ύστερα, πήρε στο πλοίο τους πατέρες του Μοναστηριού. Αμέσως, σήκωσε άγκυρα κι έβαλε πλώρη για τη Ζάκυνθο. Λίγες ώρες αργότερα το πλοίο έδεσε στο μώλο του Αγίου Νικολάου, στη Ζάκυνθο, φέρνοντας για πάντα στη Ζάκυνθο το μεγαλύτερο θησαυρό της.

4. ΜΕΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ:

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΩΝ ΔΥΣΠΙΣΤΩΝ ΑΛΙΕΩΝ: Ο Άγιος Διονύσιος κάποτε πήγαινε με άλλους κληρικούς ως προσκεκλημένος στην Μονή Άγιου Γεωργίου στο νησάκι Βόιδι. Οι ψαράδες όμως οι οποίοι τους μετέφεραν με το πλοίο τους ήταν προληπτικοί κατά των ρασοφόρων, και απέδωσαν στην παρουσία των κληρικών την αποτυχία τους στο ψάρεμα! Ο Άγιος, θέλοντας να τους συνετίσει τους υπέδειξε που να ρίξουν τα δίχτυα τους, και παρότι το μέρος εκείνο δεν είχαν ποτέ τους πιάσει ψάρια, οι ψαράδες έπιασαν τόσα πολλά, ώστε δεν μπορούσαν να σηκώσουν τα δίχτυα τους. Τότε προσκύνησαν τον Άγιο και του ζήτησαν συγχώρεση.

Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ: Στον ζακυνθινό Ναό του Άγιου Νικολάου των Ξένων βρέθηκε αδιάλυτο το σώμα αφορισμένης γυναίκας νεκρής από πολύ καιρό. Ο Άγιος παρακλήθηκε από τους συγγενείς της γυναικός να λύσει το επιτίμιο. Τότε διέταξε να βάλουν το πτώμα σε ένα στασίδι. Κατόπιν προσευχήθηκε γονατιστός με δάκρυα στα μάτια του για την λύση του αφορισμού. Μόλις τελείωσε την συγχωρητική ευχή ο Άγιος, το πτώμα έκλινε το κεφάλι σαν να προσκυνούσε τον Άγιο και κατόπιν διαλύθηκε σε οστά και χώμα!

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΔΑΝΙΗΛ; Όταν κατά την ανακομιδή των Λειψάνων του Αγίου, το Σκήνωμα του βρέθηκε άθικτο, τοποθετήθηκε από τους Μοναχούς της Μονής Στροφάδων σε ειδική Λάρνακα μέσα στο Καθολικό της Μονής, μέχρι την επίσημη ανακήρυξη του ως Άγίου το 1703. Πρίν από αυτήν ο ιερομόναχος Δανιήλ, που ήταν και ηγούμενος της Μονής Στροφάδων, αμφέβαλλε για την αγιότητα του Ιεράρχου. Μια νύχτα όμως νόμισε πως είδε τον Εκκλησιάρχη να του ζητάει την ευχή για να σημάνει τον Όρθρο. Ο Ηγούμενος τότε κατευθύνθηκε πρός τον Ναό και μπαίνοντας τον είδε φωταγωγημένο, και τον Άγιο να στέκεται όρθιος έξω από τη Λάρνακα και να Ιερουργεί υπηρετούμενος από Ιερείς και Διακόνους. Τότε ένας από τους Ιερείς λέει στο ηγούμενο Δανιήλ: “πληροφορήθηκες τώρα, η αμφιβάλλεις;”. Τρομαγμένος ο ηγούμενος, έφυγε από τον Ναό και όταν γύρισε για να επιβεβαιώσει το προηγούμενο όραμα του είδε τον Άγιο να αποσύρεται στην Λάρνακα του, τα φώτα του Ναού να σβήνουν και τους Ιερωμένους να χάνονται.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ: Μια ευσεβής γυναίκα της Ζακύνθου, είχε θλίψη επειδή είχε τέσσερα κορίτσια και κανένα αγόρι. Από συγγενείς της άκουγε για τον Άγιο Διονύσιο και για τα θαύματα του που έκανε σε πιστούς που ζητούσαν την βοήθειά Του, γι΄ αυτό και εκείνη με πίστη τον παρακάλεσε όπως με τη μεσιτεία Του, αποκτήσει αρσενικό παιδί. Έπειτα από πολλές προσευχές, ένα βράδυ βλέπει στον ύπνο της ένα Αρχιερέα να της λέει: “Τι ζητάς από εμένα και με παρακαλάς; Εάν θέλεις να πετύχεις αυτό που ζητάς πήγαινε στις Στροφάδες να πάρεις από το φυτό αμάρακος και από ένα άλλο που βρισκόταν πίσω από το Άγιο Βήμα του Καθολικού. Έπειτα πιές από αυτά και θα αποκτήσεις αρσενικό παιδί όπως θέλεις”. Έπειτα την ευλόγησε στο πρόσωπο και εξαφανίστηκε. Η γυναίκα ξύπνησε και σκεπτόμενη το όραμα, πίστεψε πώς αυτός που εμφανίστηκε στον ύπνο της ήταν ο Άγιος Διονύσιος, που άκουσε τις παρακλήσεις της. Αμέσως έστειλε έναν αδελφό της στο Μοναστήρι των Στροφάδων, για να της φέρει με πολλή προσοχή τα βότανα που της είχε πει ο Άγιος και τα οποία με ευλάβεια και πίστη ήπιε όπως της είχε παραγγείλει. Πράγματι μετά από λίγο καιρό έμεινε έγκυος και γέννησε αγόρι δοξάζοντας και ευχαριστώντας το Θεό και τον Άγιο Διονύσιο.

ΤΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο Μοναχός Ματθαίος της Μονής των Στροφάδων, που υπήρξε και υποτακτικός του Αγίου Διονυσίου, είδε κάποτε στον ύπνο του τον Άγιο να του προλέγει ότι σε οκτώ ημέρες θα γίνει σεισμός καταστρεπτικός που θα προκαλέσει ζημιές στο Μοναστήρι γι΄ αυτό και του συνέστησε να ειδοποιήσει τον Ηγούμενο. Όμως ο μοναχός δεν έδωσε σημασία στο όραμα, θεωρώντας το υπνοφαντασία. Την όγδοη ακριβώς ημέρα έγινε καταστρεπτικότατος σεισμός που γκρέμισε το μεγαλύτερο μέρος του οικοδομήματος της Μονής. Ανάμεσα σε αυτά που έπεσαν ήταν ένας πύργος που πέφτοντας παρέσυρε και έναν μοναχό που βρισκόταν επάνω του, ο οποίος με μόνη την επίκληση του Αγίου σώθηκε αν και γκρεμίστηκε από μεγάλο ύψος.

Ο Άγιος Ελευθέριος1 15.12 και η αγία μητέρα του Ανθία [Προστατης και λυτρωτής των φυλακισμένων] Κων/νος Αθ. Οικονόμου

 

Ο Άγιος Ελευθέριος¹ 15.12 και η αγία μητέρα του Ανθία

[Προστατης και λυτρωτής των φυλακισμένων]

Κων/νος Αθ. Οικονόμου

  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Ο Άγιος Ελευθέριος καταγόταν από τη Ρώμη και γεννήθηκε στις αρχές του δευτέρου αιώνα. Μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα και μεγάλωσε με τη μητέρα του Ανθία. Η Ανθία, κατά την παράδοση, διδάχθηκε το Χριστιανισμό από τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο. Όταν ο Ελευθέριος ήταν ακόμη παιδί, η μητέρα του τον εμπιστεύτηκε στον επίσκοπο της Ρώμης, Ανίκητο, για να μάθει τα ιερά γράμματα. Έφηβος ακόμη, χειροτονήθηκε αναγνώστης και εν συνεχεία διάκονος. Πριν συμπληρώσει καλά-καλά το εικοστό έτος της ηλικίας του, λόγω της αγίας του βιωτής, χειροτονήθηκε ιερέας. (Τότε δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμη οι ηλικιακοί κανόνες χειροτονίας.) Δυο ή τρία χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε επίσκοπος στην επαρχία του Ιλλυρικού.

ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Το έργο του ήταν σημαντικό γιατί έφερε στο δρόμο του Χριστού, με τη διδασκαλία του, πολλούς ειδωλολάτρες. Αυτό έφερε την εχθρότητα των δωδεκαθεϊστών, οι οποίοι και κατήγγειλαν τον Ελευθέριο στον αυτοκράτορα Αδριανό. Ο αυτοκράτορας, μετά την ομολογία του Ελευθερίου, διέταξε να τον βάλουν σε ένα πυρωμένο χάλκινο κρεβάτι, κάτω από το οποίο διέταξε να ανάψουν φωτιά. Έπειτα τον έβαλαν σε ένα τεράστιο πυρωμένο τηγάνι γεμάτο με λάδι και λίπος. Όμως ο Άγιος διαφυλάχτηκε θαυματουργικά και στις δύο περιπτώσεις από τη Θεία Πρόνοια. Ο παριστάμενος έπαρχος Ιλλυρικού, Κορέμμων, βλέποντας τη θαυματουργή διάσωση του Ελευθερίου, ομολόγησε το Χριστό ως τον μόνο πραγματικό Θεό. Τότε ο Αδριανός διέταξε να οδηγήσουν και τους δύο μέσα σε αναμμένο φούρνο που είχε σούβλες και από τα δύο μέρη. Επειδή όμως, μετά από ώρα, οι μάρτυρες δεν έπαθαν τίποτε διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του Κορέμμονα, ενώ ο Ελευθέριος ρίχτηκε προσωρινά στη φυλακή. Την επομένη δέθηκε σε κάρο και τραβιόταν από άγρια άλογα. Όμως λύθηκε θαυματουργικά και κατέφυγε σε ψηλό βουνό της περιοχής. Όταν ο Αδριανός έστειλε στο κατόπι του στρατιώτες, εκείνοι, συναντώντας τον Άγιο, κατηχήθηκαν στην πίστη των Χριστιανών και εν συνεχεία βαπτίσθηκαν. Εν τέλει συνελήφθη από άλλους στρατιώτες οι οποίοι με διαταγή του αυτοκράτορα τον φόνευσαν. Όταν η μητέρα του Αγίου, Ανθία, έμαθε για το τέλος του μοναχογιού της, ήρθε κοντά στο άψυχο σώμα του και το αγκάλιασε τρυφερά. Τότε ένας στρατιώτης την σκότωσε με το ξίφος του. Έτσι κι αυτή, μαζί με το γιο της, πήρε το στέφανο της αθλήσεως. Την 15η Δεκεμβρίου εορτάζεται η μνήμη και των δύο, μητρός και υιού.

     Μεγαλυνάριο: “Της ελευθερίας της εν Χριστώ τοις δεδουλωμένοις χρηματίσας μυσταγωγός, κληρονόμος ώφθης Σιών της ελευθέρας, Ελευθέριε, ως ασώματος.”

1. Από τους Συναξαριστές Νικοδήμου του Αγιορείτου και Συμεών του Μεταφραστού.

Ο Άγιος Σπυρίδων (12/12) από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου + ΒΙΝΤΕΟ

 

Ο Άγιος Σπυρίδων (12/12) +ΒΙΝΤΕΟ

από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

   

   Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε στην Κύπρο γύρω στο 270. Από παιδί είχε κλίση στο μοναχισμό, όμως με προτροπή των γονιών του νυμφεύτηκε, αποκτώντας μια κόρη, την Ειρήνη. Ήταν εύπορος κτηματίας και κτηνοτρόφος. Λόγω του οσιακού τρόπου της ζωής του, μετά τον θάνατο της συζύγου του, κλήθηκε στον επισκοπικό θρόνο της πατρίδας του, Τριμμυθούντος (Τρεμετουσιάς). Ο επίσκοπος Άγιος υπήρξε ομολογητής στους διωγμούς του Μαξιμίνου (308-313), οπότε συνελήφθη και εξορίσθηκε. Συμμετείχε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, όπου κατά την παράδοση θαυματούργησε με ένα κεραμίδι δείχνοντας στους αντιτριαδιστές οπαδούς του Αρείου το μυστήριο της Α. Τριάδος. Κρατώντας το κεραμίδι στο χέρι του, οι παριστάμενοι είδαν να “αναλύεται” σε ανερχόμενη φλόγα, νερό που κυλούσε στα δάκτυλά του και χώμα που παρέμεινε στην παλάμη του. Έδειξε έτσι πως, όπως το φαινομενικά απλό κεραμίδι αποτελείται από νερό, πηλό και φωτιά, έτσι και ο Θεός έχει τρεις υποστάσεις: Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, η αλλιώς “Τριάς εν Μονάδι και Μονάς εν Τριάδι”. Ήταν ένας θαυματουργός ποιμένας. Μεταξύ των θαυμάτων του, βεβαιώνει ο Συμεών ο Μεταφραστής, ήταν η θεραπεία του αυτοκράτορα Κωνστάντιου, με επίθεση του χεριού του Αγίου. Οι συναξαριστές περιγράφουν πολλές περιπτώσεις θαυμάτων. Θεραπείες τυφλών, παραλύτων, δαιμονισμένων. Αδιάψευστος μάρτυς της θαυματουργίας του Αγίου είναι εδώ και 500 χρόνια ο Κερκυραϊκός λαός. Σχεδόν σε κάθε πανήγυρη του Αγίου είναι αδύνατο να μη γίνει κάποιο θαύμα, το οποίο πληροφορείται ο πιστός λαός μέσα από τον τοπικό τύπο, ή από αυτόπτες. Ό Άγιος πέθανε το 348 στην Κύπρο.

“ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ” ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ: Στα τέλη του 7ου αιώνα, το λείψανο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη λόγω βαρβαρικών επιδρομών. Μετά την Άλωση, ο εφημέριος Γρηγόριος Πολύευκτος, διέσωσε το λείψανο του Αγίου μαζί με το λείψανο της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις εικόνες, μεταφέροντάς τα με άλογο, σε δύο σάκους στην Παραμυθιά. Για μεγαλύτερη ασφάλεια τα λείψανα μετακομίστηκαν στην Κέρκυρα [1456] και αποθησαυρίστηκαν στο ναό του Αγίου Αθανασίου. Καθώς ο Πολύευκτος δεν είχε παιδιά, κληρονόμησε τα λείψανα στο συμπατριώτη του Γεώργιο Καλοχαιρέτη. Αργότερα ο μεγάλος γιος του τελευταίου, Μάρκος, παραχώρησε το λείψανο της Αγίας Θεοδώρας στην κερκυραϊκή κοινότητα (1483). Αντιθέτως, οι δύο άλλοι γιοι του, συγκληρονόμοι του ιερού λειψάνου του Αγίου, θέλησαν να το πάρουν μακριά από την Κέρκυρα. Όμως, οι Κερκυραίοι αντέδρασαν σθεναρά και το λείψανο παρέμεινε στο νησί. Το ιερό λείψανο μεταβιβάσθηκε στην κόρη του ενός, Ασημίνα, που παντρεύτηκε τον Στ. Βούλγαρη, ο οποίος αποδέχθηκε το λείψανο ως ... προίκα! Έκτοτε και έως το 1925 το λείψανο ανήκε στην οικογένεια Βούλγαρη. Από το έτος αυτό περιήλθε στην εκκλησιαστική αρχή του νησιού. Ο Στ. Βούλγαρης ίδρυσε τον πρώτο ναό του Αγίου (1530) στο προάστιο του Α. Ρόκου. Το 1594 ολοκληρώθηκε ο σημερινος Ναός. Εκεί εναποτέθηκε οριστικά το άγιο λείψανο, εντός πολύτιμης λάρνακας. Ακόμη και σήμερα το ιερό λείψανο παραμένει αδιάφθορο κατά θεία ευδοκία.

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ: Στην Κέρκυρα γίνονται τέσσερις λιτανείες του ιερού λειψάνου ετησίως. Μία κάθε Μεγάλο Σάββατο, λόγω της σωτηρίας του νησιού από τον Άγιο στο μεγάλο λιμό (1553). Δεύτερη την Κυριακή των Βαϊων, εις ανάμνηση απαλλαγής του νησιού από τη βουβωνική πανώλη του 1630. Τρίτη λιτανεία γίνεται την 11η Αυγούστου σε ανάμνηση της θαυμαστής σωτηρία του νησιού στη δεύτερη τουρκική επιδρομή (1716). Από το έτος κατάληψης της Επτανήσου από τους Άγγλους (1814) τις λιτανείες συνόδευε τιμητικό άγημα Άγγλων στρατιωτών. Αυτό απαγορεύτηκε μετά το 1837 ως συνέπεια των ταραχών κατά της αγγλικής κατοχής. Μάλιστα στη λιτανεία του 1837 πολλοί Κερκυραίοι πέταξαν αναμμένες λαμπάδες κατά του Άγγλου αρμοστή! (Ως αντίποινα η αγγλική ηγεσία απέλυσε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους του νησιού!). Τέλος η τέταρτη λιτανεία πραγματοποιείται την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου λόγω της διά του θαύματος του Αγίου σωτηρίας του νησιού και πάλι από πανώλη. Είναι γεγονός ότι ο Άγιος τιμάται περισσότερο στην Κέρκυρα ως προστάτης και ακοίμητος φρουρός. Μάλιστα παρατηρείται στην πόλη της Κέρκυρας, κάθε πρωί, πολλοί κάτοικοι να εισέρχονται στο ναό του Αγίου και να ασπάζονται τη λάρνακά του, πριν αρχίσουν τις καθημερινές τους ασχολίες.

ΘΑΥΜΑΤΑ: Για τη δεύτερη σωτηρία του νησιού από την πανώλη, λέγεται ότι τρεις νύχτες κάτοικοι της Κέρκυρας έβλεπαν ένα εξαίσιο φως στο καμπαναριό του Αγίου, ενώ κλάματα του “θανατικού” πλημμύριζαν την πόλη. Ο άγιος εμφανίστηκε σε πολλούς κρατώντας Σταυρό στα χέρια του, ενώ μια σκελετωμένη γριά χάραξε με τα νύχια της Σταυρό στο άκρο του τείχους, ως υπόσχεση ότι ποτέ ξανά θανατικό δε θα χτυπούσε την Κέρκυρα. Τις επόμενες ημέρες εξαφανίσθηκε η πανούκλα.

   

Πολλοί πιστεύουν ότι τα πασουμάκια του Αγίου φθείρονται από το περπάτημά του στον κόσμο για να βοηθήσει όσους βρίσκονται σε ανάγκη (Ν. Πολίτης). Ακόμη λέγεται ότι όταν η λάρνακα του Αγίου δεν υπακούει στα κλειδιά του ιερέα και παραμένει κλειστή, ο Άγιος λείπει μακριά και θαυματουργεί.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=xuRFox-VA50&list=PLH04F-N8L60E7RLn54DC_waxZV18AR3_k

Τυχαιότητα και τζόγος του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

 

Τυχαιότητα και τζόγος

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

   

  ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ “ΤΥΧΗ”: Τα τυχερά παιχνίδια στηριζόμενα στην επιθυμία ρίσκου και στην ελπίδα κερδών, υπάγονται στους νόμους των πιθανοτήτων. Συνηθέστερα είναι της τράπουλας, ενώ άλλα τυχερά παιχνίδια είναι ο κουλοχέρης (φρουτάκια), η ρουλέτα, τα ζάρια, κ.ά. Τα τυχερά παιχνίδια είναι δημοφιλή στην πατρίδα μας. Εννιά δισ. ευρώ (2008) είναι ο νόμιμος τζίρος στην πατρίδα μας, κατατάσσοντάς την δεύτερη στην κατά κεφαλήν δαπάνη για τζόγο παγκοσμίως !

ΤΥΧΑΙΌΤΗΤΑ: Στην αρχαιότητα, η έννοια της τύχης διαπλεκόταν με αυτήν της μοίρας. Πολλοί αρχαίοι λαοί έριχναν ζάρια ώστε να καθορίσουν την μοίρα, και αυτό εξελίχθηκε σε παιχνίδι. Οι Ρωμαίοι έπαιζαν τυχερά παιχνίδια ώστε να δουν την εύνοια της θεάς Fortuna. Ο Ιούλιος Καίσαρ έλαβε την απόφαση να διαβεί τον Ρουβικώνα ρίχνοντας ζάρια. Με την τύχη ασχολήθηκαν ο Γαλιλαίος και ο Πασκάλ. Τον εικοστό αιώνα είχαμε ραγδαία ανάπτυξη της ανάλυσης της τυχαιότητας, καθώς επιχειρήθηκε μαθηματική θεμελίωση των πιθανοτήτων. Στα τέλη του εικοστού αιώνα, τυποποιήθηκε η αλγοριθμική τυχαιότητα (Chaitin και Κολμπογκόρωφ). Ο Ε. Λόρεντζ παρατήρησε ότι μικρή αλλαγή στα δεδομένα ενός προγράμματος υπολογιστή για προσομοίωση καιρού οδηγούσε σε εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Αυτό έγινε γνωστό ως “φαινόμενο της πεταλούδας”, εμφανιζόμενο ως ερώτηση: «μπορεί το τίναγμα φτερών μιας πεταλούδας στη Βραζιλία να προκαλέσει τυφώνα στο Τέξας;».

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ: Ο Δημόκριτος θεωρούσε την τυχαιότητα υποκειμενική, οφειλόμενη στην ανικανότητα κατανόησης της φύσης των συμβάντων. Χρησιμοποίησε το παράδειγμα δύο ανθρώπων που θα έστελναν τους υπηρέτες τους να φέρουν νερό την ίδια στιγμή ώστε να συναντηθούν. Οι υπηρέτες θα θεωρούσαν την συνάντηση τυχαία. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε τύχη και αναγκαιότητα αντίθετες δυνάμεις. Ισχυρίστηκε ότι η φύση έχει σταθερά μοτίβα τα οποία δεν είναι τυχαία. Ταξινόμησε τα ενδεχόμενα σε κατηγορίες: βέβαια, (αναγκαστικά), πιθανά, που συμβαίνουν συνηθέστερα, και μη προβλέψιμα (τυχαία). Ο Επίκουρος χαρακτήριζε την τυχαιότητα αυθύπαρκτη, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη γνώση.

ΕΞΑΡΤΗΣΗ: Οι περισσότεροι άνθρωποι που τζογάρουν, σταματούν όταν χάνουν ένα συγκεκριμένο ποσό. Υπάρχουν, ωστόσο άνθρωποι που ξοδεύουν περισσότερα απ' ότι αντέχουν, προκαλώντας προβλήματα στη δουλειά, οικογενειακές προστριβές, καταφυγή σε ψέματα. Ο εξαρτημένος δε μπορεί να αντισταθεί στην ανάγκη να παίξει και η ικανοποίηση της ανάγκης οδηγεί σε μεγαλύτερη ανάγκη να συνεχίσει. Τέτοια άτομα συνήθως ούτε το συνειδητοποιούν ούτε το παραδέχονται. Το να παραδεχτεί κάποιος την εξάρτηση, είναι βήμα προς απεξάρτηση. Όμως ο πάσχων κάνει αυτό το βήμα μόνο όταν συναντήσει οικονομικά προβλήματα, ή τον εγκαταλείψει η οικογένειά του, λόγω της εξάρτησης του.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ: Ο πάσχων σκέφτεται συνεχώς πότε θα παίξει, πώς θα εξασφαλίσει χρήματα να παίξει. Παίζει σταδιακά μεγαλύτερα ποσά. Κάνει ανεπιτυχείς προσπάθειες να σταματήσει. Είναι ευερέθιστος και εκνευρισμένος όταν αντιστέκεται στην ανάγκη του να παίξει. Λέει ψέματα για τα έξοδα του τζόγου. Στρέφεται σε παράνομες πράξεις προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα ή δανείζεται. Δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του (παραμέληση παιδιών, μεγάλες απουσίες από το σπίτι). Σύμπτωμα ακόμη είναι η συντήρηση μύθων, αυταπατών και ψευδαίσθησης ελέγχου της “τελετουργίας” του παιχνιδιού. Πολλοί θεωρούν ότι βρίσκονται κοντά στην ανακάλυψη τρόπου “ρεφαρίσματος” ακόμα και αν χάνουν μεγάλα ποσά. Υπερεκτιμούν τα κέρδη τους ξεχνώντας τα χαμένα, υιοθετώντας διαστρεβλωμένη εικόνα των γεγονότων.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ: Η εξάρτηση από τον τζόγο βασίζεται στην ανάγκη του ατόμου να παίξει προκειμένου να ικανοποιήσει αισθήματα ανικανοποίητου, απόρριψης, φόβου και να βιώσει ευχάριστα αισθήματα. Όταν παίζει, επαφίεται στην “αγκαλιά” της Τύχης, όπως ένα μωρό στη μητέρα του, για την ικανοποίηση ψυχικών αναγκών. Υποσυνείδητα, το άτομο θέλει να χάσει φτάνοντας εκεί που δεν έχει τίποτα πια. Ο λόγος που δεν σταματά ακόμη και όταν χάνει χρήματα, ή σχέσεις, δηλώνει αυτοκαταστροφικότητα. και αυτοτιμωρία για κάτι που συνέβη στο παρελθόν, για το οποίο νιώθει τύψεις. Έρευνα πανεπιστημίων (Κάλγκαρι, Σάο Πάολο) ανέδειξε την εξάρτηση του τζόγου ισχυρότερη κι από αυτή του αλκοόλ. Το ΚΕΘΕΑ, τέλος, δημιούργησε νέα δομή, απευθυνόμενη στους εξαρτημένους παίχτες τυχερών παιχνιδιών.

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ: Για την Ψυχιατρική ο τζόγος αποτελεί εξαρτητική συμπεριφορά συνοδευόμενη από απώλεια αυτοελέγχου και βαθμιαία συναισθηματική κατάπτωση. Ο πάσχων, παίζοντας όλο και περισσότερο, χάνοντας την έννοια του χρόνου, παρουσιάζει μεταπτώσεις (ευφορία-δυσφορία). Ψέμα, ευστροφία και κρυψίνοια αποτελούν ελαττώματα όσο και αρετές του παθολογικού τζογαδόρου, καθώς χωρίς αυτά δεν μπορεί να συνεχίσει την ενασχόλησή του. Ο παθολογικός τζόγος αποτελεί ψυχασθένεια με συχνά άσχημη έκβαση, όταν ο πάσχων εγκαταλείπεται από οικείους, λόγω στιγματισμού και οικονομικής εξάντλησης. Η θεραπεία αποσκοπεί στη βοήθεια του ασθενούς να ξεπεράσει παραλογισμούς σχετικά με τον έλεγχο της τύχης, καθώς και στην αντιμετώπιση των διαφόρων συνοδών νευρολογικών συμπτωμάτων. Η απότομη διακοπή του τζόγου παρουσιάζει στερητικό σύνδρομο (ναυτίες, ιλίγγους, διαταραχές ύπνου, άγχος), ενώ μπορεί να προκαλέσει άλλες ψυχιατρικές παθήσεις. Αυτοπειθαρχία, αυτογνωσία, συναίσθηση ευθύνης και αυτοσεβασμός, είναι παράγοντες άμβλυνσης της πιθανότητας εμπλοκής κάποιου σποραδικού παίκτη παθολογικά στο τζόγο.

ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΤΖΟΓΟΣ: Παιδιά, που φαίνεται πως από μικρά αρέσκονται στο τυχερό παιχνίδι, παίζουν σε πλατείες και αυλές σχολείων με χαρτάκια ποδοσφαιριστών, τα αντίστοιχα “λαχεία” τους, με στόχο να “αρπάξουν”, με τη βοήθεια της τύχης, όσα περισσότερα μπορούν από τους φίλους τους. Στη Ελλάδα η νοοτροπία εύκολου πλουτισμού, ίσως κληροδοτημένη από οικείους, και η ανάγκη για απόσπαση από τα οξυμένα προβλήματα της καθημερινότητας, μετέτρεψαν τα τυχερά παιχνίδια σε eldorado ελπίδων και δυνάστη οικογενειών. Ο τζόγος, σαν ναρκωτικό, κάνει τον παίχτη να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα ενός αγώνα, μιας κλήρωσης, σαν από το αποτέλεσμα να εξαρτιόνταν η επιβίωσή του. Αν κερδίσει στο στοίχημα, βιώνει θρίαμβο, η τάση του για στοιχηματισμό ενισχύεται και αμέσως ξαναμπαίνει στη διαδικασία να στοιχηματίσει. Αν χάσει, η προσδοκία νίκης μετατρέπεται πεισματικά, σε ανάγκη στοιχηματισμού περισσοτέρων για να πάρει πίσω τα χρήματα που θεωρεί πως του ανήκουν. Ο εθισμός ενισχύεται από τη διαφήμιση παιχνιδιών, που μάλιστα ιδιοκτήτης είναι το ελληνικό κράτος, αλλά και από το καθημερινό αδιαχώρητο που παρατηρείται (9 π.μ. (!) έως τα μεσάνυχτα) στους “ναούς” του κρατικού τζόγου, ενώ ακόμη και ψιλικατζίδικα της γειτονιάς μετατράπηκαν σε κέντρα ψυχοπαθολογικής εξάρτησης από το τζόγο. Συμβολή στην αύξηση του τζόγου έχει και η χρηματιστηριακή “περιπέτεια”, όπου χάθηκαν δισεκατομύρια από πλήθος “επενδυτών”, που υπάκουσαν, μάλιστα, σε κελεύσματα τότε ταγών του έθνους. Έτσι το μουαγέν, αντιστάθηκε από το ρεφάρισμα. Ο “παίχτης” δίνει βαρύτητα σε ρόλους σχετικούς με την εξάρτηση: παίχτη, φιλάθλου, αναγνώστη εντύπων προγνωστικών και θαμώνα λεσχών ή πρακτορείων.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Πολλοί, παίζοντας χαρτιά, κερδίζουν τα χρήματα του φίλου τους. Τότε, χαρούμενοι, θριαμβολογούν. Μπήκαν και στο παιχνίδι και εκμεταλλευτές, με διάφορα τυχερά μηχανάκια, βρίσκοντας την ευκαιρία να πλουτίσουν σκυλεύοντες ιδρώτα πτωχών ευπίστων «χριστιανών». Ο χριστιανός δεν παίζει τυχερά παιχνίδια. Εμπιστεύεται το Θεό, να τον ευλογήσει στη δουλειά, να του δίνει δύναμη να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής, ευχαριστώντας Τον για όλα. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: “Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς, και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον” (Ιω. ιθ΄24). Ο χιτώνας του Κυρίου μετετράπη σε έπαθλο τυχερού παιχνιδιού! Από τη στιγμή που ο χιτώνας Του, μετατρέπεται σε “έπαθλο” τύχης, ο χριστιανός για λόγους σεβασμού, θα όφειλε να απέχει από οτιδήποτε στηρίζεται στην τύχη. Άλλωστε μόνο: “πλουτισμός (...) που δημιουργείται με τιμιότητα θα πληθυνθεί.” (Ψ. λγ΄ 11). Το να παίζουμε χρήματα, είναι βλασφημία απέναντι στο Θεό. Αυτός δίνει ό,τι έχουμε, περιμένοντας συνετή διαχείριση. Ο Κύριος λέει ότι θα μας ζητήσει λόγο για την διαχείριση όσων μας έδωσε (Παραβολή των ταλάντων). Κατά την Ορθοδοξία, ο τζόγος υποβοηθά επιθυμίες, δεν ωφελεί το πνεύμα. Μας κάνει να επιθυμούμε να επιβληθούμε επάνω στους άλλους. Χαρτοπαίζουμε την πρωτοχρονιά με χρήματα για “να πάει καλά ο χρόνος”. Ο χρόνος θα πάει καλά αν μας βρει με καρρέ του άσσου; Οι Πατέρες διερωτώνται πώς όταν έχουν καταστραφεί από το τζόγο οικογένειες, όταν άνθρωποι έχουν θέσει τέρμα στη ζωή τους αφήνοντας χήρες, ορφανά, χρέη, πώς γίνεται κάποιοι να παίζουν τυχερά παιχνίδια. Τέλος ο Χριστός ζητά αγώνα και την πίστη μας σε Εκείνον, όχι επιζητώντας εφήμερα, εύκολα και άκοπα. Αν περισσεύουν χρήματα, ας φάει μια τυρόπιτα ένας άστεγος και εάν θέλουμε παιχνίδι, υπάρχουν και επιλογές σε παιχνίδια που προάγουν τη συντροφικότητα και το χαμόγελο.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com 

Βιβλιογραφία: http://www.orthodoxia-net.gr/?p=306