Σαν σήμερα 28.11.[1943] Η Διάσκεψη της Τεχεράνης Η αρχή του τέλους για την ήττα του Άξονος Από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου

 

Ε   π   τ   ά      η   μ  έ  ρ  ε   ς

Σαν σήμερα 28.11.[1943] Η Διάσκεψη της Τεχεράνης

Η αρχή του τέλους για την ήττα του Άξονος

Από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου

   

Οι τρεις ηγέτες σε ένα διάλειμμα της διάσκεψης.

   Η Διάσκεψη της Τεχεράνης, που διεξήχθη από 28 Νοεμβρίου έως 1η Δεκεμβρίου 1943, ήταν η πρώτη συνάντηση των λεγόμενων «Τριών Μεγάλων» του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: Φράνκλιν Ρούζβελτ (ΗΠΑ), Ουίνστον Τσώρτσιλ (Βρετανία) και Ιωσήφ Στάλιν (ΕΣΣΔ). Οι κύριες αποφάσεις περιλάμβαναν τον συντονισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του Άξονα, τη δημιουργία ενός διεθνούς οργανισμού για τη διατήρηση της ειρήνης (που αργότερα έγινε ο ΟΗΕ) και την ενίσχυση της γιουγκοσλαβικής αντίστασης. Συγχρόνως απορρίφθηκε η πρόταση για διαμελισμό της Γερμανίας και συμφωνήθηκε η εκμηδένιση του γερμανικού μιλιταρισμού και ναζισμού.

Η Διάσκεψη της Τεχεράνης, ήταν ουσιαστικά η πρώτη συνάντηση των «Τριών Μεγάλων» του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι κύριες αποφάσεις περιλάμβαναν τον συντονισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του Άξονα, τη δημιουργία ενός διεθνούς οργανισμού για τη διατήρηση της ειρήνης (που αργότερα έγινε ο ΟΗΕ) και την ενίσχυση της γιουγκοσλαβικής αντίστασης.

Το 1943, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη με τους μεγάλους Συμμάχους να μάχονται ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα. Διαφαινόταν ότι η πλάστιγγα της νίκης θα έγερνε υπέρ των Συμμάχων. Όλα όμως παρέμεναν ρευστά και πολλά θα κρίνονταν από τη μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση που ήθελαν οι Σύμμαχοι να διεξάγουν στο Δυτικό Μέτωπο, ως ένα τελικό και αποφασιστικό χτύπημα κατά των Ναζί. Ήταν πλέον απαραίτητο οι τρεις ηγέτες να βρεθούν, για πρώτη φορά, στο ίδιο δωμάτιο, και να συμφωνήσουν στην χάραξη της στρατηγικής τους, έτσι φθάσαμε στη Διάσκεψη της Τεχεράνης.

Ο Αυστραλός ανταποκριτής του ΒBC Τσ. Γουίλμοτ γράφει σχετικά στα απομνημονεύματά του [Μάιος 1952/ΤΟ ΒΗΜΑ}:

«Τον Δεκέμβριο του 1942, ο Ρούσβελτ και ο Τσώρτσιλ ειδοποίησαν τον Στάλιν ότι θα πρέπει να πραγματοποιηθή τριμερής διάσκεψις κατά την οποίαν θα καθορισθή η μελλοντική στρατηγική των Συμμάχων. Ο κ. Τσώρτσιλ εις τηλεγράφημά του προς τον Στάλιν έλεγε τα εξής: Απεφασίσαμε να επιτεθώμεν εναντίον της Γερμανίας, με όλας μας τας δυνάμεις, εντός του 1943. Ο Στάλιν απήντησεν ότι ευχαρίστως δέχεται να συμμετάσχη εις τριμερή διάσκεψιν, αλλά εξέφρασε την λύπην του διότι λόγω της στρατιωτικής καταστάσεως δεν δύναται ούτε επί μίαν ημέραν να εγκαταλείψη την Σοβιετικήν Ένωσιν.. Εις την απάντησίν του, έλεγε:

   Επιτρέψετέ μου να εκφράσω την πεποίθησίν μου ότι αι υποσχέσεις διά το δεύτερον μέτωπον, αι οποίαι εδόθησαν από σας, κύριε Πρόεδρε και από τον κ. Τσώρτσιλ, θα πραγματοποιηθούν και ότι την άνοιξιν του 1943, αι δυνάμεις της Μεγάλης Βρεττανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών θα ανοίξουν το δεύτερον μέτωπον. Η υπόσχεση στην οποία αναφέρεται ο Στάλιν αφορά την υποχρέωση που είχαν αναλάβει οι Δυτικοί (ΗΠΑ και Βρετανία) να πραγματοποιήσουν ισχυρή επίθεση στις γερμανικές θέσεις στη Δυτική Ευρώπη προκειμένου να αποσπαθούν γερμανικές δυνάμεις από το Ανατολικό Μέτωπο και να διευκολυνθούν έτσι οι Σοβιετικές Δυνάμεις που ως τότε σήκωναν το μεγάλο βάρος της ανάσχεσης των Ναζί στην Ανατολική Ευρώπη.

Μετά από αρκετές διαβουλεύσεις, τηλεγραφήματα και επιμέρους συσκέψειςήρθε η ώρα της κοινής συνάντησης. Τα σχέδια διά την επίθεσιν εις την Δύσιν συνεπληρούντο και το γεγονός αυτό καθιστά απαραίτητην μίαν συνάντησιν των Μεγάλων. Η συνάντησις ωρίσθη να γίνη εις την Τεχεράνην. Προηγουμένως, οι κ.κ. Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ συνηντήθησαν εις το Κάιρον και έλαβαν αποφάσεις σχετικώς με τον πόλεμον εναντίον της Ιαπωνίας.

Ο Ρούσβελτ για τον Στάλιν: »Όταν ο Ρούσβελτ έφθασεν εις την Τεχεράνην, επίστευεν ότι θα του ήτο πολύ ευχερές να διαπραγματευθή με τον Στάλιν. Άλλωστε, εις μίαν επιστολήν του προς τον κ. Τσώρτσιλ, είχεν αναφέρει ότι μπορεί και συνεννοείται με τον Στάλιν καλύτερα από το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και το Φόρεϊν Όφφις. Η αισιοδοξία αυτή του προέδρου Ρούσβελτ και η πεποίθησίς του ότι ο Στάλιν ενδιεφέρετο μόνον διά την ασφάλειαν της χώρας του, επηρέασαν αποφασιστικώς τας συνομιλίας. Εις την πρώτην συνάντησίν του με τον Στάλιν, η οποία έγινε χωρίς να παρίσταται ο κ. Τσόρτσιλ, ο πρόεδρος Ρούσβελτ εξέθεσε τα γενικά σχέδιά του διά την διεξαγωγήν του πολέμου και την οργάνωσιν του μεταπολεμικού κόσμου.

Ο Στάλιν για τον Ρούσβελτ: »Ο Στάλιν έμεινε ικανοποιημένος από την συνάντησιν και επρότεινεν όπως ο Ρούσβελτ προεδρεύη εις όλας τας συσκέψεις των τριών Μεγάλων. Το ίδιο βράδυ εκάλεσε τον Ρούσβελτ να γευματίση μαζί του εις το μέγαρον της σοβιετικής πρεσβείας. Είπε μάλιστα ότι τούτο είναι απαραίτητον να γίνη διότι είχε πληροφορίας ότι οι Γερμανοί είχαν καταστρώσει σχέδιον διά να δολοφονήσουν τον Ρούσβελτ και ότι έπρεπε ο πρόεδρος να μην ευρίσκεται εις το μέγαρον της Αμερικανικής πρεσβείας. Την επομένην επραγματοποιήθη συνάντησις των τριών Μεγάλων και ο Στάλιν ετόνισεν ότι ενδιαφέρεται να πραγματοποιηθή το ταχύτερον το σχέδιον “Όβερλοντ”. Ταυτοχρόνως είπεν ότι θα ήτο πρόθυμος να κηρύξη τον πόλεμον εναντίον της Ιαπωνίας, μόλις ο γερμανικός στρατός κατέρρεε. Η δήλωσις αυτή προεκάλεσε ικανοποίησιν εις τος Αμερικανούς. Ο Τσώρτσιλ επέμεινεν όπως οι Σύμμαχοι αποβιβασθούν εις την Ελλάδα και βοηθήσουν τον Τίτο, συγχρόνως δε εξασφαλίσουν τα ιταλικά αεροδρόμια της κοιλάδας Πο εις την Ιταλίαν. Κανένα από τα σχέδια αυτά δεν ενδιέφερε τον Στάλιν. Κατά την άποψιν του, συμμαχικαί αποβάσεις θα έπρεπε να γίνουν εις την νότιαν Γαλλίαν και όχι εις τα Βαλκάνια. Ήτο προφανές ότι οι Ρώσσοι δεν επεθύμουν την παρουσίαν αγγλοαμερικανικών στρατευμάτων εις την Βαλκανικήν χερσόνησον [προφανώς για να νέμονται οξ ίδιοι μεταπολεμικά τον χώρο αυτό!] Αντιθέτως, ήθελαν να συγκεντρώσουν οι Σύμμαχοι τας προσπαθείας των εις την Δυτικήν Μεσόγειον. Ο Ρούσβελτ επίστευσεν ότι εξησφάλισε την φιλίαν του Στάλιν και το γεγονός αυτό ήσκησε μεγάλην επιρροήν εις την πολιτικήν την οποίαν ηκολούθησε μέχρι της διασκέψεως της Γιάλτας. Γενικώς, ο πρόεδρος Ρούσβελτ επίστευεν ότι η διάσκεψις της Τεχεράνης είχεν ευνοϊκά αποτελέσματα διά τας Δυτικάς Δυνάμεις εφόσον κατ’ αυτήν εξησφαλίσθη η συμμετοχή της Ρωσσίας εις τον πόλεμον εναντίον της Ιαπωνίας. Τας πολιτικάς συνεπείας της διασκέψεως αυτής μόνον ο κ. Τσώρτσιλ είχε προβλέψει. Και είχεν εκφράσει τας ανησυχίας του διά το γεγονός ότι τα Βαλκάνια και η Κεντρική Ευρώπη, θα έπιπταν εις την ρωσσικήν σφαίραν επιρροής».

   

Ρωσικό αναμνηστικό γραμματόσημο 80 έτη μετά.

   Τον Αύγουστο του 1951, «ΤΟ ΒΗΜΑ» δημοσιεύει την καταγραφή των συγκεκριμένων γεγονότων, από τον στρατηγό Ομάρ Μπράντλεϋ, επιτελάρχη Εθνικής Άμυνας των ΗΠΑ: «Οι αρχηγοί του κοινού συντονιστικού επιτελείου ανεχώρησαν από το Κάϊρον αεροπορικώς διά την Τεχεράνην. Ο Στάλιν εδήλωσεν ότι μετά την ήτταν της Γερμανίας η Σοβιετική Ένωσις εσκόπευε να συμμετάσχη και αυτή ενεργώς του πολέμου κατά της Ιαπωνίας. Ακολούθως, αντιπαρερχόμενος το ιταλικόν μέτωπον, το οποίον εθεωρούσεν ως ένα τοπικόν περισπασμόν ο Στάλιν εδήλωσεν, ότι το κατάλληλον σημείον διά μίαν επίθεσιν των συμμάχων ευρίσκει εις την βορειοδυτικήν εσχατιάν της Γαλλίας, εις την εντεύθεν ακτήν της Μάγχης. Έτσι ελήφθη η τελική απόφασις. Ύστερα από συζητήσεις, υπεκφυγάς, περισπασμούς και σύγχυσιν δύο ετών, η επιχείρησις ΟΒΕΡΛΟΡΝΤ, δηλαδή η απόβασις εις την επί της Μάγχης γαλλικήν ακτήν, απέβη οριστικώς και ανεκκλήτως η κλεις της στρατηγικής των συμμάχων εις τον πόλεμον της Ευρώπης.

Οι Κορύβαντες από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

Οι Κορύβαντες

από τον Κωνστανίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

   

   ΓΕΝΙΚΑ: Οι Κορύβαντες, σύμφωνα με την κύρια μυθική διήγηση, υπήρξαν οι «πρώτοι άνθρωποι» πάνω στη Γη, ενώ, κατά μία άλλη εκδοχή, ήταν υπερφυσικές οντότητες που γεννήθηκαν πριν γεννηθούν οι ολύμπιοι θεοί. Οι Κορύβαντες αναφέρονται συνήθως ως εννέα ή δέκα, άλλοτε ως τρεις, αλλά συχνά, και ιδιαίτερα στις γενεαλογικές παραδόσεις, γίνεται λόγος για έναν και μόνο Κορύβα ή Κύρβα.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ: Την πρώτη και κύρια μυθική εκδοχή ενισχύει η μαρτυρία ότι οι Κορύβαντες αποκαλούνταν ήταν “δενδροφυείς”. Σύμφωνα όμως με άλλη παράδοση, οι Κορύβαντες γεννήθηκαν από τα δάκρυα του Δία, δηλαδή από τη βροχή, που γονιμοποιεί τη γη. Άλλες δευτερεύουσες παραδόσεις λένε ότι οι Κορύβαντες ήταν απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων [Στράβων]¹ ή γιοι της Ρέας². Επειδή οι Κορύβαντες σχετίζονταν στενά με τη λατρεία της Κυβέλης, αναφέρονται συχνά ως γιοι της, τους οποίους απέκτησε με κάποιο ανώνυμο ήρωα της Σαμοθράκης³. Αντιθέτως, στη Ρόδο θεωρούντο παιδιά του Ηλίου και της Αθηνάς, ενώ στη Σαμοθράκη γιοι του Απόλλωνα και της Ρυτίας. Άλλοι θεωρούσαν τους Κορύβαντες θεότητες της αγροτικής υπαίθρου, γιους του αγροτικού θεού Σώκου⁴ και της Ορεάδος Νύμφης Κόμβης. Η σύνδεση των Κορυβάντων με τον χορό οδήγησε στη σκέψη ότι ίσως είχαν σχέση με τις Μούσες, γι΄αυτό πολλοί αρχαίοι συγγραφείς τους καταγράφουν ως γιους της Θάλειας και του Απόλλωνα⁵, ή του Δία και της Καλλιόπης. Οι Κορύβαντες αναφέρονται και ως γιοι του Κρόνου, ενώ κατά τους νεότερους Ορφικούς κατάγονταν από την Περσεφόνη. Ο επικός ποιητής Νόννος διασώζει κάποια από τα ονόματα των Κορυβάντων: Πρυμνέας, Μίμας, Άκμων, Δαμνέας, Ωκύθους, Μελισσεύς, Ιδαίος. Μακρινός απόγονος των Κορυβάντων ήταν και ο πρώτος βασιλιάς της Εύβοιας, Άβαντας. Αξίζει να αναφέρουμε πως κάποιοι μεμονωμένοι μυθικοί συγγραφείς αναφέρουν οτι οι Κορύβαντες πήραν το όνομά τους από τον Κορύβαντα, γιό του Ιασίωνα και της Κυβέλης, που πρώτος δίδαξε τις τελετουργίες προς τιμήν της Κυβέλης στους κατοίκους της Φρυγίας.

ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΥΒΑΝΤΙΩΝΤΕΣ: Οι Κορύβαντες λατρεύονταν με οργιαστικούς χορούς. Οι λάτρεις των Κορυβάντων αποκαλούνταν “κορυβαντιώντες⁶”. Οι πιστοί καλούσαν τους Κορύβαντες με άγριες κραυγές και κινήσεις. Από τη μανία τους αυτοτραυματίζονταν κάποτε ως δαιμονισμένοι, ενώ χτυπούσαν τα κύμβαλα και τα τύμπανα με τη συνοδεία αυλού. Οι αρχαίοι αποκαλούσαν την κατάσταση αυτή της εκστάσεως ως “πλήρωση”, η οποία χαριζόταν από το θείο[!]. Ταύτιζαν τη μανία αυτή με το μεθύσι ή την ευγλωττία. Η ένταξη ενός ανθρώπου στους κορυβαντιώντες γινόταν με την τελετή της “Θρόνωσης”, οπότε ο μυούμενος καθόταν πάνω σε ένα θρόνο, ενώ οι υπόλοιποι Κορυβαντιώντες, συνήθως τρεις άντρες και τρεις γυναίκες, χόρευαν γύρω του.

ΤΟΠΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΙΕΣ: Τόπος αρχικής λατρείας των Κορυβάντων θεωρείται μάλλον η Μικρά Ασία. Στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. η λατρεία τους καθιερώθηκε στην περιοχή της Αιολίας και της Ιωνίας, όπου και συνδέθηκε με την αντίστοιχη λατρεία των Καβείρων. Οι λατρευτικοί-μουσικοί τρόποι που χρησιμοποιούνταν ήταν οργιαστικοί και θορυβώδεις [εκφράσεις “φρυγιστί” και “λυδιστί”]. Αργότερα λατρεύθηκαν στη Ρόδο και την Κρήτη, όπου και τελικά ταυτίσθηκαν με τους Κουρήτες. Τόποι λατρείας τους στην Αιολία και στην Προποντίδα ήταν η Ίδα, το Σίγειο, η Αμαξιτία, η Σκήψις, η Μυτιλήνη, η Πέργαμος, οι Ερυθρές, η Αλικαρνασσός, κ.ά. Κύριο λατρευτικό κέντρο στην Κρήτη ήταν η Ιεράπυτνα [Ιεράπετρα], η οποία ονομαζόταν παλαιότερα Κύρβα. Την παλαιότητα της λατρείας των Κορυβάντων στη Ρόδο στηρίζουν η μαρτυρία του Διοδώρου για κάποια πόλη «Κυρβία» και μία επιγραφή. Στην ηπειρωτική Ελλάδα, οι Κορύβαντες λατρεύονταν για αρκετούς αιώνες ακόμη και στην Αθήνα. Σύμφωνα με τον Παυσανία, αγάλματά τους υπήρχαν και στη Λυκόσουρα της Αρκαδίας.

Ι.Μ. ΠΑΝΤΕΛΕΉΜΟΝΟΣ Α. ΟΡΟΣ: Χειρ. κωδικασ 6
Η γέννηση του  ΔΙΑ

 ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΛΗ: Οι Κορύβαντες συνδέθηκαν στενά με τη λατρεία της θεάς Κυβέλης για πρώτη φορά στη Μικρά Ασία. Μέσα από τη λατρεία της Κυβέλης έγιναν γνωστοί αργότερα και στους Ρωμαίους. Από ένα χρονικό σημείο και μετά, οι Κορύβαντες εμφανίζονται στη θέση των λεγόμενων “Γάλλων”, δηλαδή των ιερέων της Κυβέλης, ενώ ήταν και οι χορευτές που την τιμούσαν με τον χορό τους. Τα λιοντάρια που έσερναν το άρμα της Κυβέλης τα περνούσαν για Κορύβαντες μεταμορφωμένους. Ο επικεφαλής Κορύβας, επειδή ταυτιζόταν με τον Άττι, κατείχε υψηλή θέση, γι΄ αυτό καθόταν στον ίδιο θρόνο με τη Μητέρα-Κυβέλη. Η συσχέτιση των Κορυβάντων με τους Ιδαίους Δακτύλους, που και αυτοί έπαιζαν κάποιο ρόλο κατά καιρούς στη λατρεία της Κυβέλης, αποτελεί μία ακόμα σύνδεση. Οι Κορύβαντες συσχετίσθηκαν ιδιαίτερα με τον θεό Διόνυσο, όταν ταυτίσθηκαν με τους Κουρήτες, ενώ σχετίσθηκαν και με τους Τελχίνες της Ρόδου. Λέγεται, μάλιστα, οτι όπως οι Κουρήτες προστάτευαν τον νεογέννητο Δία στην Κρήτη με τους θορυβώδεις πολεμικούς χορούς τους, έτσι και οι Κορύβαντες προστάτευσαν τον θεό Διόνυσο στην Εύβοια, με τον χορό τους. Έκτοτε έγιναν και ακόλουθοι και φρουροί του Διονύσου.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ [ΑΒΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ]: Οι Άβαντες, από τα γνωστότερα προ-ελληνικά φύλα, εμφανίζονται στο προσκήνιο πριν το 2000 π.Χ., εποικίζοντας την Εύβοια και δημιουργώντας τους πρώτους σχετικούς μύθους περί των Κορυβάντων. Οι Άβαντες ήταν ένας φιλοπόλεμος λαός, που μάχονταν “εκ του συστάδην”, και οι οποίοι σύντομα επεκτάθηκαν στο νησί. Κατοικούσαν κυρίως γύρω από την Ερέτρια και τη Χαλκίδα. Εδώ προφανώς ο μύθος των Κορυβάντων πλουτίστηκε με στοιχεία από τη μυθοπλασία των άλλων πρώτων κατοίκων της Ευβοίας [Σώκος]. Άλλωστε, απόγονος των Κορυβάντων θεωρείτο και ο πρώτος βασιλιάς της Εύβοιας, Άβαντας. Ο Νόννος (5ος μ.Χ.αι.) παρουσιάζει τους Άβαντες ως ιερατικό γένος, προπάτορες των Κουρήτων, που μετείχαν και στις Διονυσιακές εκστρατείες. Αργότερα οι Άβαντες επεκτάθηκαν στην Αττική, σε νησιά του Αιγαίου και στην Ιωνία, δίνοντας και εκεί τα πρώτα στοιχεία του θρύλου των Κορυβάντων. Εκεί ο σχετικός μύθος διανθίστηκε με τοπικές λατρείες [Κυβέλη, κ.τ.λ.]. Τα ίχνη τους χάνονται την περίοδο μετά τον Τρωικό Πόλεμο. Πάντως, μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι μετοίκησαν σε άγνωστη περιοχή [πιθανότατα τη Θεσπρωτία].

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Στράβων, Ι 473.

2. Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ήταν δαίμονες που κατάγονταν από το βουνό Ίδη της Κρήτης ή της Φρυγίας και αποτελούσαν την ακολουθία της μητέρας των θεών [Ρέας ή Κυβέλης]. Τους ονόμασαν “Δακτύλους” επειδή ήταν 5 τον αριθμό, όσα δηλαδή και τα δάκτυλα ενός χεριού, ή επειδή ήταν πολύ επιδέξιοι στα χέρια, ιδίως ως προς την κατεργασία των μετάλλων, ή επειδή όταν τους γέννησε η μητέρα τους [που ήταν η Ρέα ή η Αγχιάλη], έμπηξε από τους πόνους του τοκετού τα δάχτυλά της στο χώμα, ή, τέλος, γιατί γεννήθηκαν από τη σκόνη που έριξαν πίσω τους με τα δάχτυλά τους οι τροφοί του Δία.

3. Διόδωρος, Γ΄ 55.

4. Σύμφωνα με αυτή τη μυθική εκδοχή, που ταυτίζει τους Κορύβαντες με τους Κουρήτες, η προσβολή του Σώκου κάποτε από λυσσα ήταν η αιτία που οι Κορύβαντες έφυγαν από την αρχική τους κατοικία στην Εύβοια και κατέφυγαν στην Κρήτη. Ο Σώχος ειται πιθανότατα για πανάρχαια τοπική αγροτική θεότητα της Ευβοίας. Ο Ησύχιος τον ονομάζει Σώχο.

5. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, Α΄ 3,4.

6. Σχετικά: Αριστοφάνης, Σφήκαι 8, Πλάτων, Κριτίας 54 και Συμπόσιον 215.   

Ετοιμάζοντας τους θησαυρούς μας για το ... Υπερπέραν! Κυριακή Θ΄ Λουκά [Του άφρονος πλουσίου] + ΒΙΝΤΕΟ Λουκ. ιβ΄ 16-21 από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

 

Ετοιμάζοντας τους θησαυρούς μας για το ... Υπερπέραν! Κυριακή Θ΄ Λουκά [Του άφρονος πλουσίου] + ΒΙΝΤΕΟ

Λουκ. ιβ΄ 16-21

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

   ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ: Η πλεονεξία βασιλεύει γύρω μας. Το πάθος της απληστίας είναι ολοφάνερο, σαν τη σκουριά στο σίδερο, στις καθημερινές σχέσεις των ανθρώπων. Πόσες αντιπάθειες και έχθρες γεννώνται απ΄ αυτή! «Να μην τον ξαναδώ στα μάτια μου τον ατομιστή!» ή «Ούτε την καλημέρα του δεν θέλω πια, ύστερα απ΄ αυτό που μου έκανε!» ακούμε συχνά να λέγονται σαν επίλογος συγκρούσεων για θέματα ειδικά περιουσιακά. Και βλέπουμε δεσμούς φιλίας, και αίματος ακόμη, να θρυμματίζονται και να αντικαθίστανται από μίση. Με έμβλημα, φανερό ή κρυφό, το «άρπαξε να φας και κλέψε να ΄χεις» δεν διστάζει να σκορπίζει γύρω του ο πλεονέκτης πίκρα και θλίψη, αρκεί να ωφεληθεί ο ίδιος. Κάποιοι θα πουν: «Ας τα ακούσουν οι πλούσιοι!» Κι όμως τα παραπάνω δεν αφορούν μόνον αυτούς. Η πλεονεξία είναι αρρώστια διαδεδομένη σε όλες τις τάξεις. Κυριαρχεί στην καρδιά πλουσίων και φτωχών και εκδηλώνεται με ποικιλοτρόπως.

   ΚΕΡΔΗ ΕΠΙΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΑ: Θέλοντας, λοιπόν, κι ο Κύριος να δείξει πόσο ολέθριο είναι το πάθος της απληστίας και με αφορμή τη φιλονικία δύο αδελφών στο μοίρασμα της πατρικής περιουσίας, είπε την παρακάτω Παραβολή: “Κάποιου πλουσίου τα χωράφια απέδωσαν πλούσια παραγωγή. Κι αντί ο πλούσιος αυτός να χαρεί και να ευχαριστήσει το Θεό για την πλούσια σοδειά, κυριεύθηκε από έγνοιες: Τι να κάνω; Πού να μαζέψω τους καρπούς που μου περισσεύουν; Έχασε την ειρήνη του, έχασε και τον ύπνο του. Επιτέλους κάποτε βρήκε τη λύση: “Θα γκρεμίσω” μονολογούσε “τις αποθήκες μου και θα οικοδομήσω μεγαλύτερες. Και θα μαζέψω εκεί όλα τα αγαθά μου. Κι ύστερα θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά και σου φθάνουν για πολλά χρόνια. Τώρα πλέον ήρθε η ώρα να χαρείς με φαγοπότια και διασκεδάσεις”. Ο δύστυχος! Νόμιζε ότι θα ευτυχήσει με τα πλούτη! Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι αυτά δεν κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Άλλωστε ο ίδιος ζούσε τη δυστυχία και μόνο με τη σκέψη των πολλών αγαθών, πριν ακόμη τα συγκεντρώσει και τα αποθηκεύσει. Δεν μπορούσε να χαρεί, διότι η πλεονεξία του τον ταλαιπωρούσε και τον βασάνιζε. Θα μπορούσε βέβαια να γίνει ευτυχισμένος, εάν έπαιρνε μία γενναία απόφαση. Να δωρίσει τα περισσευάμενα αγαθά στους φτωχούς, να χορτάσει τα πεινασμένα τους στόματα, και να ευχαριστήσει το Θεό που του δώρισε μια τέτοια ευφορία και δυνατότητα φιλανθρωπίας. Αλλά... Συνεπώς, όσο περισσότερα αποκτούμε, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε σε συλλογισμούς και ανησυχίες: πώς θα διατηρήσουμε τα αποκτηθέντα και πώς θα τα αυγατίσουμε περαιτέρω. Συχνά χάνουμε και τον ύπνο μας με τις εναγώνιες σκέψεις μας. Η ψυχή, όμως, ως πνευματική οντότητα ζει και ευτυχεί μόνο με ουράνια, πνευματικά αγαθά. Η αφθονία των υλικών αγαθών, των φαγητών, των διασκεδάσεων δεν μας κάνουν ευτυχισμένους. Άλλωστε, στη ζωή υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται με το χρήμα, αρρώστιες και θλίψεις, πειρασμοί και εντάσεις, οικογενειακά και άλλα προβλήματα που αφαιρούν συχνά κάθε χαρά και ειρήνη. Όμως, τα όντως αγαθά, που δίνουν ανάπαυση και ευτυχία, προέρχονται από τον ουρανό κι εκεί καταλήγουν.

  ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ: Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενε ο πλούσιος. Πριν προφτάσει να μονολογήσει τα “υψηλά” του σχέδια, του μίλησε ο Θεός: “Άμυαλε άνθρωπε! Τη νύχτα αυτή, που την ονειρευόσουν ως νύχτα ευτυχίας, δαίμονες ζητούν να πάρουν την ψυχή σου, σε λίγο θα πεθάνεις. Κι όλα αυτά που αποθήκευσες, σε ποιον θα ανήκουν;” Κι ο Κύριος έκλεισε την Παραβολή λέγοντας: Τέτοιο τέλος θα έχει κι όποιος μαζεύει μόνο για τον εαυτό του τα υλικά αγαθά και δεν αποταμιεύει θησαυρούς στον ουρανό με έργα αγάπης. Αλήθεια, έχουμε σκεφθεί ποτέ πώς θα είναι το δικό μας τέλος, η δική μας τελευταία μέρα, ή νύχτα; Η νύχτα αυτή του πλουσίου της Παραβολής ήταν η πιο εφιαλτική και αποτρόπαιη της ζωής του, η νύχτα την οποία ονειρευόταν ως νύχτα ευτυχίας, και την περίμενε με τη βεβαιότητα ότι θα άρχιζε να απολαμβάνει για πολλά χρόνια τα πλούτη του. Η νύχτα όμως εκείνη έγινε γι’ αυτόν νύχτα αγωνίας και τρόμου, νύχτα ατελείωτη και φρικτή. Κι αυτί γιατί οι προσκολλημένοι στα υλικά αγαθά, τη μεγάλη εκείνη ώρα, εγκαταλείπουν πίσω τους όλα εκείνα για τα οποία μόχθησαν και με αγωνιώδεις φροντίδες συγκέντρωσαν, απερχόμενοι πάμφτωχοι, άδειοι από καλά έργα κι απ’ τη χάρη του Θεού. Σκοτάδι απόγνωσης απλώνεται γύρω τους καθώς παραλαμβάνουν την ψυχή τους οι σκοτεινοί δαίμονες. Για τους δικαίους όμως, και ελεήμονες, η τελευταία μέρα ή νύχτα είναι η ωραιότερη ανατολή μιας ημέρας ατελεύτητης και άδυτης. Είναι η είσοδος στη Βασιλεία του Θεού. Κι ο κάθε ακροατής της Παραβολής, ας καταπολεμά κάθε πλεονεξία, κι ας αποταμιεύει τα αγαθά του στις αποθήκες του ουρανού, μοιράζοντάς τα στους πεινασμένους και ενδεείς, για να παραλάβουν την ψυχή του οι αγαθοί άγγελοι και να την οδηγήσουν στην αγκαλιά του Θεού.

  Η ΚΡΙΣΗ: Εδώ, στο περιστατικό που περιγράφει ο Κύριος για τον πλούσιο, έχουμε την κρίση του ίδιου του Θεού, δηλαδή Εκείνου που η κρίση Του είναι απολύτως δίκαιη. Κι είναι η μόνη αληθινή κρίση, διότι πηγάζει από Εκείνον που η αγάπη Του προς τα πλάσματά Του είναι άπειρη και συνεπώς έχει πάντοτε γνήσιο ενδιαφέρον γι’ αυτά. Η κρίση αυτή του Θεού, ηχεί πένθιμα, σαν καμπάνα που σημαίνει τον θάνατο κάποιου, διότι όχι μόνον είναι αληθινή, αλλά και τελεσίδικη και αμετάκλητη: λέγεται την ώρα του θανάτου, που ο άνθρωπος δεν έχει περιθώριο αλλαγής. Ο σωματικός θάνατος συνιστά το απόλυτο όριο, μετά το οποίο ο άνθρωπος απλώς κρίνεται για όλο το περιεχόμενο της ζωής του, για ό,τι έπραξε, για ό,τι είπε, για ό,τι σκέφτηκε. «Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, και μετά τούτο κρίσις». Έτσι, ο άνθρωπος με τον θάνατό του κρίνεται από τον Θεό, κατά μερικό πρώτα τρόπο, λόγω της συνέχειας μόνο της ψυχής του, κι έπειτα, στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, θα κριθεί και γενικά, διότι τότε θα αναστηθεί και το σώμα του, ώστε ενωμένο με την ψυχή να σταθεί ενώπιον του φοβερού βήματός Του. Η γενική αυτή όμως κρίση δεν θα είναι διαφορετική από την πρώτη. Απλώς θα είναι επιτεταμένη, διότι θα συνυπάρχει μαζί με την ψυχή και το σώμα. Και βεβαίως η κρίση αυτή οδηγεί είτε στην αιώνια ζωή είτε στην αιώνια κόλαση, με την έννοια του πώς «εισπράττει» ο άνθρωπος τη μία και ενιαία αγάπη του Θεού προς όλους: είτε θετικά, αν φεύγει από τη ζωή αυτή εν μετανοία, είτε αρνητικά, αν φεύγει εναντιωμένος προς τον Θεό ή με αδιαφορία προς Αυτόν.

  ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ: Πότε κάποιος ζει ανόητα, κατά την κρίση του ίδιου του Θεού; 1. Η ευφορία των χωραφιών του υπήρξε ευλογία που του δόθηκε από τον Θεό∙ ο Θεός επέτρεψε να συμβεί, προφανώς για να του δώσει ευκαιρία βοήθειας στον συνάνθρωπο. Αλλά εκείνος την αντιμετώπισε με εγωιστικό τρόπο. Πέντε «μου» της προσωπικής αντωνυμίας μετράμε στον προβληματισμό του: «πού συνάξω τους καρπούς μου;. Καθελώ μου τας αποθήκας…συνάξω πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, ερώ τη ψυχή μου». Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό του. Έτσι η αφροσύνη του ήταν ο εγωιστικός τρόπος σκέψης και ζωής. 2. Αυτός ο εγωισμός του, δεν περιέχει ίχνος αναφοράς και προς τον Θεό. Συνήθως, ακόμη και άσχετοι προς την πίστη άνθρωποι, σε στιγμές ευτυχίας λένε κι ένα «δόξα τω Θεώ». Συνεπώς, η αφροσύνη του δεν έχει αποκλείσει μόνον τον συνάνθρωπο, αλλά και τον ίδιο τον Θεό, τον χορηγό του πλούτου του. Μ΄άλλα λόγια: «είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού∙ ουκ έστιν Θεός». Μπορεί θεωρητικά να μην ακούγεται στην παραβολή η αθεΐα του πλουσίου, όμως καταδεικνύεται στο επίπεδο της ζωής του. 3. Η διαγραφή του Θεού και του ανθρώπου φέρνει άγχος. Αντί ο πλουτισμός να του δίνει χαρά, ως ευκαιρία προσφοράς, του προσθέτει θλίψη και στενοχώρια. Ο άφρων πλούσιος, ήδη από τη ζωή αυτή, ζούσε με στοιχεία κόλασης. Η πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη, εφόσον δεν έδειχνε σημεία μετάνοιας. Κι επιπλέον: το άγχος του για το «έχει» του, του «έκλεβε» και το μυαλό του, τον έκανε να αδυνατεί να σκεφτεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή τα γεννήματά του, κλεισμένα σε αποθήκες, απλώς θα σάπιζαν! Συνήθως ο εγωιστής άνθρωπος χάνει και την όποια «εξυπνάδα» του. 4. Η αφροσύνη του όμως έγκειται και στην ψευδαίσθηση της αληθινής ζωής. Ο πλούσιος δεν ελάμβανε υπόψη του το πιο βέβαιο γεγονός της ζωής: την ύπαρξη του θανάτου. Ο προβληματισμός του κινείται σε επίπεδο σχεδόν «αιωνιότητας» γι’ αυτόν της παρούσας ζωής. «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, κείμενα εις έτη πολλά». Πράγματι, ο άφρων «πετάει στα σύννεφα». Γι’ αυτό και η «προσγείωση» έρχεται τόσο απότομα και «ανώμαλα» γι’ αυτόν.

  ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ: Αντιθέτως χαρακτηριστικό της σωφροσύνης είναι ο «πλουτισμός κατά Θεόν», που λέει ο Κύριος στην κατακλείδα της παραβολής, ο οποίος κάνει τον άνθρωπο να βρίσκεται με τον Θεό και να χαίρεται αενάως τη χαρά της παρουσίας Του. Πώς λοιπόν πρέπει να ζει ο άνθρωπος, ώστε στο τέλος του να ακούσει με χαρά ότι ευαρέστησε τον Θεό; Μα, πρώτον, να στέκεται καλά έναντι του συνανθρώπου του, δηλαδή με ανιδιοτελή αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον, ακόμη και με θυσιαστική διάθεση. Δεύτερον, να πιστεύει και να αγαπά τον Θεό, που είναι το κέντρο της ζωής του. Προτεραιότητά του συνεπώς είναι το πώς θα θεμελιώνει αδιάκοπα τη ζωή του, τις σκέψεις του, τα λόγια του, τη συμπεριφορά του, στο θέλημα Εκείνου. Ο σώφρων άνθρωπος, έτσι, τρίτον, δεν ζει με άγχη και ανασφάλειες, αλλά η υπερέχουσα ειρήνη του Χριστού βραβεύει τον νου και την καρδιά του. Και, τέλος, ο σώφρων, στον οποίο ευαρεστείται ο Θεός, έχει συναίσθηση της προσωρινότητας και της φθαρτότητάς του. «Καθ’ ημέραν αποθνήσκει», με την έννοια ότι δεν τρέμει τον θάνατο, αλλά τον προσδοκά με χαρά, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος ο Θεός θα παραλάβει την ψυχή του και όχι κάποιοι που το μόνο που επιζητούν είναι η δυστυχία του.

  ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Τι άραγε επιθυμούμε να ακούσουμε και εμείς στο τέλος της ζωής μας από τον Θεό; «Άφρων» ή «σώφρων και έμφρων;» Το ερώτημα μεταφράζεται: θησαυρίζουμε για τον εαυτό μας ή πλουτίζουμε κατά Θεόν; Από τη μια, το κέντρο βάρους είναι ο κόσμος με τη φθαρτότητά και τη διαρκή ταραχή, υπό την κυριαρχία του διαβόλου, του άρχοντος του κόσμου τούτου. Από την άλλη, το κέντρο βάρους είναι ο Θεός και το άγιο θέλημά Του, με όλες τις χαρές και τη δόξα που συνοδεύουν την παρουσία Του. Ο Χριστιανός βεβαίως δεν προβληματίζεται: επιλέγει όχι μόνον το αιώνιο, αλλά και του κόσμου τούτου το αληθινό συμφέρον του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: http://www.egolpion.com/44ACB994.el.aspx#ixzz2mEdhVURL “Κυριακή του άφρονος πλουσίου” παπα Γιώργης Δορμπαράκης Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος, Ιεροκήρυκας, Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας, Κυριακή Θ΄ Λουκά - Η Παραβολή του άφρονος πλουσίου. Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”. Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Αρχιερατικού Επιτρόπου Καμπανίας: Απληστία και αφροσύνη.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Μια αληθινή ιστορία: Το τέλος ενός παιδιού με καρκίνο! Ο μικρός άγιος από το Φίερι. [κείμενο και AUDIOBOOK] από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

 

Μια αληθινή ιστορία: Το τέλος ενός παιδιού με καρκίνο! Ο μικρός άγιος από το Φίερι.

[κείμενο και AUDIOBOOK]

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

[Στον κάθε αη-Δημητράκη, που γεύεται άωρα αλλά αιώνια τον Παράδεισο!]

Πριν από δυο-τρεις χειμώνες, το πρωινό της Πρωτοχρονιάς, στο ογκολογικό του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, στο Ρίο, επικρατεί αναστάτωση. Ο μικρός Δημητράκης ζητάει επειγόντως τον ιερέα του Νοσοκομείου. Θέλει οπωσδήποτε να κοινωνήσει.

Είχε δεν είχε μια ντουζίνα χρόνους στην ασθενική του πλάτη, αλλά τον τελευταίο απ΄αυτούς δύσκολα θα τον υπέφερε κάποιος άλλος. Κι αυτό γιατί, δεκαπέντε μήνες πριν, τού είχε διαγνωστεί η φοβερή αρρώστια. Κι από τότε συνέχεια εκεί στην κλινική, με μικρές διακοπές για το σπίτι στο Αίγιο, όπου οι γονείς του εργάζονταν. Ένας μικρός αλλά συνεχής πονοκέφαλος τον είχε οδηγήσει εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν “καλοήθη νεοπλασία”, όπως ακριβώς το ανακοίνωσαν στον εμβρόντητο πατέρα του, δηλαδή καρκίνο του εγκεφάλου. Έναν καρκίνο που η “καλοήθειά του” ερμηνεύονταν ως μερικοί μήνες ζωής ακόμη ....

Ρώτησα κι έμαθα από την κυρία Νίκη, μια νοσηλεύτρια “παντογνώστη”, πως η καταγωγή των γονιών του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας, μα ο ίδιος γεννήθηκε στην Ελλάδα. Οι γονείς του, μα και η πλειοψηφία των μεγαλωμένων στην Αλβανία, όπου μέχρι πριν είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια το να θρησκεύει κανείς θεωρείτο “μαχαιριά” στο μαλακό υπογάστριο των “λαϊκών προλεταριακών ιδεωδών”, ήταν αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην περιοχή. Ο Δημητράκης, λίγο μετά την είσοδό του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστεί. Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνει “παιδί” Του, όπως ο ίδιος συχνά έλεγε. Βαπτίστηκε, εντέλει “εις το όνομα του Πατρός και του Υϊού και του Αγίου Πνεύματος”, μετά από κατήχηση από ένα ανδρόγυνο ηλικιωμένων δασκάλων που δεν είχαν δικά τους παιδιά.

Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Και τώρα τις άγιες τούτες μέρες, το δωμάτιό του ήταν γεμάτο από χριστουγεννιάτικα δώρα και γιορτινό διάκοσμο. Ο καρκίνος, όμως, αμείλικτος, είχε προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όραση! Δεν έβλεπε τίποτε και κανέναν, τουλάχιστον με τα μάτια του σώματός του. Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν. Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν το ίδιο.

Όσοι τον επισκέπτονταν, συμμαθητές του, δάσκαλοι, γείτονες, αλλά και συγγενείς άλλων νοσηλευομένων, καταλάβαιναν ότι υπήρχε κάτι διαφορετικό σ΄ αυτό το παιδί. Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό, ενώ ο λόγος του ήταν πάντα ευγενικός και η όλη του συμπεριφορά, ανεξήγητα, για μας τους “περιλειπομένους, λέγοντες πιστούς είναι”, χαρούμενη! Το πρόσωπο του έλαμπε. Ήθελε να κοινωνά συχνά τα Τίμια Δώρα. Κάποιες φορές, κι αυτό το βεβαίωναν πολλοί νοσηλευτές, φώναζε τη μητέρα του, όταν αυτή βρισκόταν σε κάποιο άλλο χώρο της κλινικής, λέγοντάς της: “Μητέρα, ελα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις”. Και έτσι γινόταν. Ο ιερέας ερχόταν και έβρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεββάτι του, με ανοιχτό το στόμα, κάνοντας με ευλάβεια τον σταυρό του. Ενώ δε γνώριζε την ακριβή ώρα που θα 'ρχόταν ο ιερέας με τον “Άρτο και τον Οίνο” της Ζωής, με διορατικό χάρισμα, με τα μάτια της ψυχής, που αυτά δε βλάφτηκαν από καμιά ασθένεια, το αντίθετο μάλιστα, τον “έβλεπε” να έρχεται. Τον έβλεπε μ' αυτά τα μάτια της αγιασμένης του παιδικής ψυχής, παρ' όλο που παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες που χώριζαν το θάλαμό του από τον διάδρομο πού ερχόταν ο ιερέας. Μια σύγχρονη Σαμαρείτισσα, που εθελοντικά φρόντιζε το παιδί, όταν η μητέρα του κατ΄ ανάγκην έφευγε προσωρινά από κοντά του, η κυρία Μαρία Γ., το βεβαιώνει. “Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πω”, της είπε μία μέρα. “Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες πού ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή πού γέρνουν προς τα Τίμια Δώρα και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν”.

Είχε αποκτήσει, όμως, κι άλλο χάρισμα ο Δημητράκης. Ο Θεός του έδωσε, φαινεται, άφθονη γεύση Παραδείσου, αμείβοντας την υπομονή του στα σωματικά του βάσανα. Έτσι, όταν κάποτε ένας από τους γιατρούς που τον φρόντιζε τον ρώτησε: “Τί κάνεις, Δημητράκη, πώς πάμε;”, εκείνος χαμογελαστός του απάντησε: “Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πώ από κοντά;” Και πλησίασε το προσωπάκι του στο γιατρό που είχε καθίσει κοντά του. “Εγώ είμαι καλά. Εσείς μην στενοχωριέστε πού έφυγε η γυναίκα σας. Ο Θεός θα είναι μαζί σας γιατί είστε καλός άνθρωπος”. Ο γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε το θλιβερό γεγονός πού είχε συμβεί την προηγούμενη ήμερα στο σπίτι του, ότι δηλαδή η γυναίκα του τον εγκατέλειψε για κάποιον άλλον!

Την τελευταία φορά πού κοινωνάει, μια Πρωτοχρονιά, λίγο πριν το Μεγάλο του Ταξίδι, δεν μπορεί πλέον να μείνει καθιστός στο κρεβάτι, αλλά υποδέχεται με χαρά και λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος. “Ευχαριστώ πολύ”, ψελλίζει και μετά κοιμάται... Ο ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διαβάσει στον Δημητράκη το τρισάγιο, έλεγε στους παρισταμένους: “Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω”. Και πράγματι, το πρόσωπο του, ήταν χαμογελαστό, αφού είδε τον αγαπημένο του Κύριο, το πρόσωπό του ήταν λαμπρό, αφού πήρε το φως Του. Κι ο παριστάμενος βοηθός στο νεκροτομείο ακόμη λέει σ΄ όλους πως είχε το χρώμα του κεχριμπαριού!

Konsatntinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ AUDIOBOOK EΔΩ: 

Ο άγιος Κλήμης επίσκοπος Ρώμης [24.11] από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου

 

Ο άγιος Κλήμης επίσκοπος Ρώμης [24.11]:

ο τιμητής της ζηλοφθονίας

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου

   ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Ο άγιος Κλήμης [Α΄], ήταν ο τρίτος επίσκοπος Ρώμης [92-101] και μία από σημαντικότερες προσωπικότητες της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας. Θεωρείται Αποστολικός Πατέρας, διότι μαθήτευσε δίπλα σε Αποστόλους και χειροτονήθηκε από αυτούς. Υπήρξε εκκλησιαστικός ηγέτης κύρους, ενώ η γραμματεία του είναι ισαποστολικής αξίας. Μάλιστα έργα του από μερικές εκκλησίες τοποθετήθηκαν ακόμη και στον Καινοδιαθηκικό Κανόνα¹. Εκκλησιαστικοί συγγραφείς, όπως οι Ωριγένης και Ευσέβιος Καισαρείας ταυτίζουν τον Κλήμη, με το συνεργάτη του Αποστόλου Παύλου που αποκαλείται με το ίδιο όνομα στην “Προς Φιλιππησσίους επιστολή²”.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ: Για το βίο του Αγίου Κλήμεντος υπάρχουν λίγες και αβέβαιες πληροφορίες. Το πού και πότε γεννήθηκε δεν είναι γνωστό. Με βάση τη μαρτυρία των “Κλημεντείων”[recognitiones 7,8], ταυτίζεται με το γόνο της τότε βασιλικής οικογένειας της Ρώμης, ύπατο Φλάβιο Κλήμεντα, ο οποίος φονεύτηκε από τον εξάδελφό του Δομιτιανό επειδή ήταν Χριστιανός³. Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται απίθανο διότι “αν συνέβαινε τούτο, αι σοβαραί χριστιανικαί πηγαί δε θα το ηγνόουν, ενώ ο επίσκοπος επέζησε του διωγμού του Δομιτιανού⁴” Άλλοι μελετητές εικάζουν, λόγω της επιμελούς χρήσεως χωρίων της Π. Διαθήκης στα κείμενά του πως ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής, αν και δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί. Το ότι σχετίστηκε με τους Αποστόλους προκύπτει από τα γραφόμενά του στην “Προς Κορινθίους” επιστολή του: “ο εορακώς τους μακαρίους αποστόλους... και την παράδοσιν προ οφθαλμών έχων”. Ο άγιος Ειρηναίος Λουγδούνου [Λυών] τον κατατάσσει μεταξύ των συγχρόνων των Αποστόλων και αυτόπτη μάρτυρα του κηρύγματός τους. Ακόμη ο ίδιος αναφέρει πως υπήρξε τρίτος Επίσκοπος Ρώμης, διάδοχος του Ανάκλητου. Υποστηρίζεται επίσης πως υπήρξε μαθητής του Λίνου, πρώτου επισκόπου Ρώμης, και επίσης μαθητή του Απ. Παύλου⁵. Ο Τερυλλιανός προσθέτει πως χειροτονήθηκε από τον Απ. Πέτρο⁶.

ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Ο Κλήμης Ρώμης υπήρξε αδιαμφισβήτητα η πλέον σημαντική φυσιογνωμία στην εκκλησία της Ρώμης κατά την μεταποστολική περίοδο. Διετέλεσε επίσκοπος από το 12ο έτος της βασιλείας του Δομιτιανού μέχρι και το τρίτο έτος βασιλείας του Τραϊανού, δηλαδή μεταξύ των ετών 92 και 101. Η μαρτυρία μάλιστα κρίνεται αξιόπιστη αφού μαρτυρείται και από τον Ερμά⁷. Σύμφωνα με πηγές του 4ου αιώνα, ο Κλήμης είχε εξορισθεί, την περίοδο των διωγμών, στη Χερσώνα, όπου μαρτυρικώς παρέδωσε τη ζωή του, αφού ρίχτηκε στη θάλασσα με κρεμασμένη άγκυρα στον τράχηλό του⁸. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία την 24η Νοεμβρίου.

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ: Ο Κλήμης τονίζει πως οι εκκλησιαστικοί θεσμοί δεν αντλούν την δύναμή τους από το λαό, αλλά από το Θεό. Πηγή της αληθείας είναι Αυτός, ο οποίος διαμέσου του Ιησού και των Αποστόλων κατέστησε τους κληρικούς στην εκκλησία του. Έτσι προτάσσει το θείο χαρακτήρα των εκκλησιαστικών αξιωμάτων, αλλά και την αποστολική διαδοχή. Ο Κλήμης καταδεικνύει την φυσική τάξη και αρμονία που υπάρχει στην πλάση, μια αρμονία που όλα γίνονται με μέτρο από το Δημιουργό, ενώ ταυτόχρονα την αντιπαραβάλει προς την κοινωνία των ανθρώπων, η οποία θα πρέπει να διέπεται από τις ίδιες αρχές. Ο Κλήμης μέσω της επιστολής του κρίνει πως αρχή και ρίζα και του κακού στον άνθρωπο είναι η ζήλεια, αφού λόγω της ζήλειας και του επακόλουθου φθόνου διαπράχθηκαν όλα τα εγκλήματα της ιστορίας. Γι' αυτό θέτει ως φάρμακο της θεραπείας των ψυχών την αγάπη, παραθέτοντας και έναν ύμνο, παράλληλα προς αυτόν του Απ. Παύλου. Τονίσει ακόμη ο άγιος Κλήμης την ανάγκη της μετανοίας, έτσι ώστε μέσω της πίστεως να επέλθει η “αθάνατη γνώσις”, που είναι καρπός της πίστης. Το σωτηριώδες μήνυμα για τον άνθρωπο προκύπτει ως ενότητα στη ροή της ιστορίας από την εποχή του Αδάμ, μέσα στην οποία ο ιστορικός χώρος δράσης του άσαρκου Λόγου δεν είναι μόνο ο Ισραήλ αλλά και οι εθνικοί. Ο Χριστός περιγράφεται με χριστολογική ορολογία παρόμοια με το πνεύμα του Αποστόλου Παύλου στην “Προς Εβραίους Επιστολή”, ενώ ιδιαίτερο βάρος αποδίδει στο γεγονός της Αναστάσεως του Υιού του Θεού και Θείου Λόγου. Το έργο του Κλήμεντος, που παρέχει πληροφορίες για τη διδασκαλία του, είναι η “Προς Κορινθίους” επιστολή του, που στάλθηκε στην εκκλησία της Κορίνθου γύρω στο 95, λόγω της προσπάθειας κάποιων χριστιανών να αντικαταστήσουν τους χειροτονημένους κληρικούς με άλλους της αρεσκείας τους. Στο επίκεντρο αυτού του συγγράμματος βρίσκεται η αντίληψη περί αποστολικής διαδοχής, καθώς ο Κλήμης αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει πως η ιδιότητα των κληρικών πηγάζει από το Θεό και όχι από την ανθρώπινη θέληση, διότι άλλωστε αυτούς τους κληρικούς τους κατέστησαν άξιους οι ίδιοι οι χαρισματούχοι φορείς της ιεροσύνης. Ο ίδιος έτσι προτάσσει υπακοή, ταπεινοφροσύνη, υποταγή, δικαιοσύνη και αγνότητα, διότι ο σκοπός της εκκλησίας είναι η ειρήνη και η ομόνοια. Στην επιστολή χρησιμοποιεί επιχειρήματα που αντλεί από την ελληνική φιλοσοφία και την κοσμολογία των Στωικών. Περιγράφει, έτσι, την αρμονία και την τάξη που επικρατούν στη φύση και ουσιαστικά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, όπως οι θείες αρχές καθιστούν τη δημιουργία «κόσμο», δηλαδή τάξη και αρμονία, κάνουν και την ανθρώπινη κοινωνία οργανωμένο σύνολο. Από αυτά συνάγεται ότι ο Κλήμης ήταν κοινωνός της ελληνικής παιδείας και δε δίσταζε να χρησιμοποιήσει την ελληνική φιλοσοφία στη θεολογία του.

ΠΑΡΑΘΕΜΑ: Ο άγιος Κλήμης για τη ζήλεια: “ὁρᾶτε, ἀδελφοί, ζῆλος καὶ φθόνος ἀδελφοκτονίαν κατειργάσατο. διὰ ζῆλος ὁ πατὴρ ἡμῶν Ἰακὼβ ἀπέδρα ἀπὸ προσώπου Ἠσαῦ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ. ζῆλος ἐποίησεν Ἰωσὴφ μέχρι θανάτου διωχθῆναι καὶ μέχρι δουλείας εἰσελθεῖν. ζῆλος φυγεῖν ἠνάγκασεν Μωϋσῆν ἀπὸ προσώπου Φαραὼ βασιλέως Αἰγύπτου ἐν τῷ ἀκοῦσαι αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ὁμοφύλου. Τίς σε κατέστησεν κριτὴν ἢ δικαστὴν ἐφ’ ἡμῶν; μὴ ἀνελεῖν με σὺ θέλεις, ὃν τρόπον ἀνεῖλεσ ἐχθὲς τὸν Αἰγύπτιον; διὰ ζῆλος Ἀαρὼν καὶ Μαριὰμ ἔξω τῆς παρεμβολῆς ηὐλίσθησαν. [...] διὰ ζῆλος Δαυὶδ φθόνον ἔσχεν οὐ μόνον ὑπὸ τῶν ἀλλοφύλων, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ Σαοὺλ βασιλέως Ἰσραὴλ ἐδιώχθη.” [Κορινθίους 4. 7-13].

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Θ.Η.Εγκυκλ., ομώνυμο λήμμα. Στυλιανός Παπαδόπουλος, «Πατρολογία», Τόμος Α΄, Αθήνα 2000. Παναγιώτης Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία», Τόμος Β΄, Εκδόσεις Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, 1976, τόμος ΣΤ, σελ. 554-555.

1. Η Προς Κορινθίους Επιστολή συμπεριελήφθη στον Αλεξανδρινό και τον Συριακό κώδικα της Βίβλου.

2. “αἵτινες ἐν τῷ εὐαγγελίῳ συνήθλησάν μοι μετὰ καὶ Κλήμεντος καὶ τῶν λοιπῶν συνεργῶν μου, ὧν τὰ ὀνόματα ἐν βίβλῳ ζωῆς”. [Προς Φιλιπ.δ΄3.]

3. Σουητώνιος, Domitianus 15.

4. Παν. Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία, Τόμος Β΄, σελίς 359»

5. Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελίς 160.

6. Αυγουστίνου, Epistola 53 και Οπτάτου Μιλέβης, De schismate Donatistorum 22.

7. Έλεγχος 3, 3, 3.

8. Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, 3, 34.

TREK Development Η νέα εταιρεία στην ΕΝ.Α. του Χρηματιστηρίου, από τον Κων/νο Οικονόμου Πηγή: Οικον. Ταχυδρόμος

  TREK Development: Η νέα εταιρεία στην ΕΝ.Α. του Χρηματιστηρίου

 από τον Κων/νο Οικονόμου 

Πηγή: Οικον. Ταχυδρόμος

  Στην Εναλλακτική Αγορά του Χρηματιστηρίου Αθηνών εντάσσεται σήμερα Δευτέρα 17 Νοεμβρίου η TREK Development, η οποία ιδρύθηκε το 1995, και με πορεία 30 ετών, διεκδικεί ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη μέσω του ΧΑ.

• Η δραστηριότητα της Εταιρείας διακρίνεται σε :
  • Ανάπτυξη έργων Υποδομής (Project Development) σε μεσαία και μεγάλα έργα Δημοσίου συμφέροντος
  • Ανάπτυξη & χρηματοδότηση Εργων (Project development & funding)
  • Τεχνική υποστήριξη (technical assistance) σε Φορείς στην Ελλάδα και την Ε.Ε.
  • Διαχείριση τεχνικών έργων (Engineering management)
• Κατασκευαστικά έργα (Construction works) σε τομείς: ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΚΛΙΜΑ –ΝΕΡΟ, με εφαρμογή τεχνολογικών συστημάτων, όπως Smart Cities, Smart Water, Smart Energy Efficiency.

Η εταιρεία δραστηριοποιείται σε ένα εξειδικευμένο λεγόμενο “niche Market”, εστιάζοντας στην ανάπτυξη έργων από το στάδιο της σύλληψης έως και την υλοποίησή τους, με κύριους τομείς αναφοράς την έξυπνη ενέργεια, τη διαχείριση ύδατος και τις εφαρμογές Smart Cities.

Προσδιορίζεται ως κατασκευαστική εταιρεία ειδικού σκοπού (Infrastructure Project Developer), με σαφή διαφοροποίηση και Τεχνολογική προστιθέμενη Αξία.

Τους λόγους για τους οποίους επεδίωξε την εισαγωγή στην ΕΝ.Α είχε αναλύσει ο Κωνσταντίνος Παπαπολύζος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της TREK Development, μιλώντας στο 5o OT FORUM, που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάιο. Έχοντας συμπληρώσει 30 χρόνια πορείας, η εταιρεία έχει αποκρυσταλλώσει την εικόνα ότι το Χρηματιστήριο Αθηνών δίνει καταρχήν επιπλέον αναγνωρισιμότητα στην Ελλάδα και διεθνώς.

«Επιπλέον, με την είσοδο στο Χρηματιστήριο έχεις μια “σφραγίδα” αφού για να βρεθείς εκεί περνάς μια σειρά ελέγχων», είπε ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της TREK Development. «Επιπρόσθετα, οι μετοχές μίας εταιρείας στην ΕΝ.Α γίνονται άυλες και είναι πιο εύκολη η διαχείρισή τους», σημείωσε.

Βασικά Χ/Ο στοιχεία:

• 2024 : τζίρος 3ΜEUR, κέρδη προ φόρων (PBT): 757.000 EUR (ΔΛΠ)
• Δανεισμός: 0
• Φορολογικά ελεγμένη μέχρι και το 2024 (φορολογικό πιστοποιητικό)
• Μερισματική απόδοση τα 3 τελευταία έτη: >50% των κερδών

Στοιχεία εισαγωγής:

• Αντληθέντα κεφάλαια (Ιδιωτ τοποθέτηση) : 1.911.000 EUR, 17,4% συνολικών 74% Institutional & High Net Investors (5 θεσμικοί-High Net)
• Τιμή εισαγωγής μετοχής: 1,40 EUR
• Με βάση τα στοιχεία του 2024, η αποτίμηση εισαγωγής είναι:
• EV/EBIDTA = 7,0
• Με Cash: 2,15 MEUR
• Δανεισμός 0
• TICKER: TREK

1. Διάθεση κεφαλαίων: 1.911.000 ΑΜΚ + 2.700.000 ίδια κεφάλαια (υφιστάμενα + κέρδη) 2025-27:
2. Οργανική Ανάπτυξη 30% (προσωπικό, ανάπτυξη της θυγατρικής στο Μόναχο Γερμανίας)
3. Μη Οργανική 70% (εξαγορές εξειδικευμένων εταιριών στο αντικείμενο δράσης της TREK στην Ελλάδα και ΕΕ