Κυριακή Γ Λουκά: Η ανάσταση του γιου της Χήρας στη Ναϊν. [Λουκ. Ζ΄ 11-16] + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου, συγγραφέα

Κυριακή Γ Λουκά: Η ανάσταση του γιου της Χήρας στη Ναϊν. [Λουκ. Ζ΄ 11-16] + ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου, συγγραφέα

   

  ΜΗ ΚΛΑΙΕ!: Δεύτερη φορά επισκέφθηκε ο θάνατος την γυναίκα αυτή της Ναϊν. Έχοντας χάσει το σύζυγο της, σήμερα κηδεύει το μονάκριβο παιδί της. Πένθος βαρύ και οδυνηρό αυτό της μητέρας της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Κηδεία συγκινητική, αφού ο πόνος και τα δάκρυα τούτης της γυναίκας προέρχονται από βαθειά πληγή. Λαός πολύς παρακολουθεί την κηδεία, συμπαραστάτης στη δυστυχισμένη μητέρα. Όταν την βλέπει ο Κύριος, τη σπλαχνίζεται, συγκινείται και τη λυπάται βαθύτατα. Μετέχοντας στη θλίψη της, της λέει: « Μη κλαίς». Της το λέει αυτό για να την παρηγορήσει και να την ενισχύσει, συμπαριστάμενος στο πένθος της, μα και γιατί σε λίγο ο μονάκριβός της γιος, θα ξαναγύριζε στη ζωή. Ο παρήγορος αυτός λόγος του Κυρίου, μας διδάσκει πώς πρέπει να φερόμαστε στις ώρες του πένθους και του πόνου μας.

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ: Είναι αλήθεια ότι ο θάνατος είναι η μόνη “σταθερά” στη ζωή μας. Όλοι ανεξαίρετα θα τον υποστούμε, όσο κι αν μας είναι ανεπιθύμητος. Γι’αυτό και είναι αδύνατο να μη πονέσουμε, να μη κλάψουμε, όταν ο θάνατος αρπάξει κάποιον προσφιλή μας. Φυσικό είναι να πονέσουμε και να δακρύσουμε, αφού και ο ίδιος ο Κύριος δάκρυσε στον τάφο του φίλου Του Λαζάρου. Το πένθος όμως του πιστού δεν πρέπει να είναι υπερβολικό. Δεν πρέπει να φθάνει σε ακρότητες, κλάμα απαρηγόρητο, και γογγυσμούς εναντίον του Θεού. Λυπούνται βέβαια και οι πιστοί στο πένθος. Η λύπη τους όμως είναι συγκρατημένη, δεν μοιάζει με τη λύπη των απίστων, που παραλύει και οδηγεί στην απελπισία. Το λέει άλλωςτε ξεκάθαρα ο Απόστολος Παύλος: «Θέλουμε να ξέρετε, αδελφοί,τι θα γίνει με αυτούς που πέθαναν, για να μη λυπάστε κι εσείς όπως και οι άλλοι που δεν ελπίζουν πουθενά. Εμείς πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε κι αναστήθηκε· το ίδιο πιστεύουμε κι ότι αυτούς που πέθαναν πιστεύοντας στον Ιησού, ο Θεός θα τους αναστήσει για να ζήσουν μαζί Του». (Α΄Θεσσ. δ΄13–14). Οι πρώτοι χριστιανοί, έκλαιγαν βέβαια τους νεκρούς τους, αλλά δεν έφθαναν ποτέ στην απελπισία. Οι επιγραφές που έθεταν στους τάφους των συγγενών τους, πολλές από τις οποίες σώζονται, φανερώνουν πόσο ήρεμο ήταν το πένθος τους. Όλες οι επιγραφές, μιλούν για τη βεβαιότητα της μέλλουσας ζωής, την αθανασία και τη μακαριότητα των ουρανών. Για την αρχαία Εκκλησία, ο μαρτυρικός θάνατος ενός πιστού, δεν ήταν υπόθεση θρήνων και οδυρμών, αλλά αφορμή διδασκαλίας και παραδειγματισμού των επιζώντων. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως η μέρα θανάτου ενός μάρτυρα, είναι μέρα γιορτής και πανήγυρης. Έτσι και οι σημερινοί πιστοί, χρειάζεται να σκεφτόμαστε πως ο Θεός είναι πηγή και χορηγός της ζωής. Εκείνος κρίνει πότε και πώς πρέπει να φύγει κάποιος από τον κόσμο αυτό. Γι’αυτό και δεν πρέπει να μεμψιμοιρούμε για τους πενθούντας οικείους τους, γιατί ποτέ δεν αφήνει ο Κύριος απροστάτευτους αυτούς που μένουν ορφανοί. Γίνεται, πατέρας των ορφανών, αναλαμβάνοντάς τους όλους υπό την προστασία Του (Ψαλμ. Ρμε΄, 9 ). Ο Θεός δεν αδιαφορεί “για του ορφανού τη δέηση, ούτε και για τη χήρα που ξεσπά σε παράπονα” (Σ.Σειράχ λε΄ 14). Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα μέσα από την καθημερινή ζωή, που βεβαιώνουν την αλήθεια των λόγων αυτών. Κι έχουμε πράγματι ορφανά και απροστάτευτα που προοδεύουν και τακτοποιούνται με τρόπο θαυμαστό. Χήρες και ορφανά, που χωρίς να χάνουν πίστη και ελπίδα στο Θεό, να βρίσκουν σύντομα το δρόμο τους, να συνέρχονται από τις θλίψεις και να υπερνικούν τις δυσκολίες της ζωής.

ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ: Μαζί όμως με την εμπιστοσύνη, χρειάζεται ν’ αυξηθεί και η πίστη μας, σ’ όσα μας είπε Εκείνος, για την Ανάσταση νεκρών και τη μέλλουσα ζωή. Για το Θεό ο θάνατος είναι ύπνος, γιατί μας βεβαιώνει ότι θα έλθει ώρα κατά την οποία όλοι οι κεκοιμημένοι, θ’ ακούσουν τη φωνή του Κυρίου, που θα τους διατάζει να αναστηθούν. Και θα βγουν από τα μνήματα, κι όσοι έπραξαν στον επίγειο βίο τους τα αγαθά, θ’ αναστηθούν για να απολαύσουν τη μακαρία και αιώνια ζωή, εκείνοι δε που έπραξαν τα κακά, θ’ αναστηθούν για να δικασθούν και να κατακριθούν (Ιωάν. ε´ 28 – 29). Συνεπώς, οι νεκροί μας δεν χάθηκαν, αλλά ζουν. Κοιμούνται και περιμένουν ν’ακουσθεί η φωνή του Αρχαγγέλου που θα σημάνει την ανάσταση όλων. Άλλωστε κι εμείς, αυτό απαγγέλλουμε με το Σύμβολο της Πίστεως: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος”! Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Πόνος και θάνατος είναι ο κλήρος μας από την τραγική μέρα της εξορίας μας. Από τη στιγμή που το χέρι της Εύας κινήθηκε προς τον απαγορευμένο καρπό και νικήθηκε από τον πειρασμό. Από τότε η γη μας, από Παράδεισος θείας αγάπης έγινε τόπος εξορίας και θανάτου, μια “κοιλάδα του κλαυθμώνος”. Τούτος ο κόσμος δεν είναι όμως η πατρίδα μας. Είναι απλώς τόπος πρόσκαιρης εξορίας. Γι’ αυτό ας έχουμε πάντοτε στο νου μας την Ανάσταση του Κυρίου. Η Ανάσταση δίνει εγγύηση σ’ όσους από μας έχουμε προσφιλείς κοιμηθέντες, ότι θα τους δούμε και πάλι. Με την ελπίδα αυτή ας γεμίζει πάντα η καρδιά μας. Και όταν έλθουν μέρες πένθους, ας μη είμαστε απαρηγόρητοι, μα το πένθος μας να είναι πένθος ήρεμο, αληθινά χριστιανικό.

   ΝΕΑΝΙΣΚΕ ΕΓΕΡΘΗΤΙ: Ο Ιησούς, συνεχίζει η ευαγγελική περικοπή, προχώρησε, ακούμπησε τη σορό και, είπε, “νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι!” και ανακάθισε ο νεκρός κι άρχισε να μιλάει. Ο Ιησούς τότε τον παρέδωσε στη μητέρα του. Όλοι κυριεύθηκαν από δέος και δόξασαν το Θεό. Ο Χριστός στον επίγειό Του βίο, πραγμάτωσε θαυματουργικά τρεις αναστάσεις νεκρών, οι οποίες φανερώνουν την απόλυτη κυριαρχία Του επί του θανάτου, καθιστώντας τον έναν ύπνο, από τον οποίο θα ξυπνήσει όλους τους κεκοιμημένους, κατά την δευτέρα Αυτού παρουσία, όταν “ερχόμενος μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς”. Οι αναστάσεις των νεκρών, προτυπώνουν της δική Του Αγία Ανάσταση ενώ μας αποκαλύπτουν ότι ο θάνατος δεν έχει κυριαρχική δύναμη ή εξουσία, όταν είναι ο Χριστός παρών. Η ανάσταση λοιπόν του Χριστού σημαίνει κατάργηση του θανάτου, κατάργηση του άδη. Για την ανθρώπινη, όμως, χοϊκή αντίληψη, ο θάνατος παραμένει ακόμη φοβερό μυστήριο. “Όντως φοβερότατον το του θανάτου μυστήριο”, λέει ο υμνωδός, διότι εξακολουθεί να συνδέεται με τον βίαιο χωρισμό της ψυχής από το σώμα και από την αρμονία της ενώσεώς της με αυτό. Ο θάνατος είναι ακόμη λυπηρό γεγονός, διότι συνδέεται με την φθαρτότητα του ανθρώπου, εξ’ αιτίας της παρακοής των πρωτοπλάστων, που άλλαξε τὴν πορεία της ζωής τους. Τέκνο πρωτότοκο εκείνης της παρεκτροπής υπήρξε ο φόβος: “της φωνής σου ήκουσα και εφοβήθην, ότι γυμνός ειμί και εκρύβην”, έλεγε ο Αδάμ (Γεν. γ΄10). Έκτοτε ο άνθρωπος νεκρώθηκε, έχασε την ανθρωπιά του, την αθωότητα και τη μοναδικότητά του μέσα στη δημιουργία. Ήταν η πρώτη φορά που συναισθάνεται την γυμνότητά του ενώπιον του Θεού, διότι καθώς αναφέρει η Γραφή, έως τότε “ήσαν οι δύο γυμνοί, και ουκ ησχύνοντο”, διότι ήταν αθώοι. (Γένεσις. β΄ 25). Έφθασαν σε αυτή την ψυχική διαταραχή, διότι επέδρασε μέσα τους το αποτέλεσμα της αμαρτίας, που τους αφαίρεσε την αθανασία. Εκείνο το αίσθημα του φόβου, τους(μας) ακολουθεί και στη νέα μεταπτωτική ζωή, κάνοντας την επακόλουθη κυριαρχία του θανάτου, συνώνυμη με τον πόνο και τον φόβο.

ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ: Ο φόβος του θανάτου σε κάθε άνθρωπο εκφράζεται και ερμηνεύεται διαφορετικά. Για τους κοσμικούς και αθέους έχει σχέση με την πορεία προς το μηδέν, διότι θεωρούν ότι φεύγοντας από τη ζωή, καταλήγουν στην ανυπαρξία. Για τους Χριστιανούς ο φόβος του θανάτου συνδέεται με την έξοδο της ψυχής από τον κόσμο που γνωρίζουν, φίλους, συγγενείς, αλλά και την είσοδό της σε έναν άλλο κόσμο που δεν γνωρίζουν, ούτε γνωρίζουν με ποιον τρόπο θα ζουν και τι θα γίνει με την κρίση του Θεού που επακολουθεί. Γι΄ αυτό χρειάζεται προσδοκία και προετοιμασία κατάλληλη. Ο θάνατος συνδέεται με την απουσία της αγάπης. Η αγάπη είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της ζωής. Ο θάνατος βρίσκεται εκεί που λείπει η αγάπη. (Ρωμαίους ιγ΄10). H αγάπη του Θεού συνθέτει το δομικό στοιχείο της ζωής. Η αγάπη είναι ζωή και η ζωή είναι αγάπη, εξ’ ορισμού. Η αγάπη του Θεού είναι ο κανόνας της ζωής και συνεπώς είναι το έναυσμα για τη ζωή. Αντιθέτως, σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές, που αντιτίθενται προς την αγάπη, κατευθύνουν τον άνθρωπο, στην αμαρτία και συνεπώς, στον θάνατο. Ο Απόστολος Παύλος λέγει κατηγορηματικά, ότι “μισθός της αμαρτίας, ο θάνατος” (Ρωμαίους στ΄23). Η αμαρτία οδηγεί στον θάνατο ακριβώς γιατί είναι σε διαρκή σύγκρουση με το Θεό και το νόμο Του. Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει ότι η αμαρτία κάνει κακό στους άλλους, διότι υπηρετεί το «εγώ» εις βάρος των άλλων. Λέγει ακόμη, ότι «η αγάπη είναι η εκπλήρωση του νόμου» και πως αυτοί που ζουν εντός των ορίων του νόμου του Θεού, ζουν για το Θεό και για τους άλλους, πριν και πάνω από τους εαυτούς τους. Έτσι, η αμαρτία φανερώνει το νόμο του θανάτου, ενώ η αγάπη μαρτυρεί το νόμο της ζωής. Όταν η ζωή του ανθρώπου ξεπερνά τη φθορά της αμαρτίας και το θάνατο τότε γίνεται αιώνια, αφού η ζωή του Θεού είναι αιωνία. Ζωή και αγάπη ταυτίζονται σε ένα πρόσωπο, το οποίο δεν αποθνήσκει, διότι αγαπάται και αγαπά. Έξω από την κοινωνία της αγάπης το πρόσωπο χάνει την μοναδικότητά του, γίνεται κοινό ον όπως και τα άλλα. Μεταποιείται σε «πράγμα» χωρίς «ταυτότητα» και «όνομα». Θάνατος για το πρόσωπο σημαίνει, ότι παύει να αγαπάται και να αγαπά, παύει να είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο. Έτσι, η αγάπη ελευθερώνει τον άνθρωπο από φθορά και θάνατο, τον πραγματικό θάνατο, που είναι ο θάνατος της ψυχής, που αυτόν πρέπει και μόνο ο πιστός να φοβάται. Ο άνθρωπος με την αγάπη γίνεται ένα με την άκτιστη φύση του Τριαδικού Θεού, που είναι αγάπη και μάλιστα απεριόριστη. Κάθε άνθρωπος καλείται να πραγματώσει αυτό τον τρόπο ύπαρξης εντός της Εκκλησίας, που είναι τρόπος και τόπος υπάρξεως, επειδή ακριβώς είναι το Μυστήριο της Αγάπης, το Μυστήριο, στο οποίο βιώνουμε απρόσκοπτα την ελευθερία μας από τα πάθη. Αυτό, λοιπόν, που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να υπερβεί το θάνατο είναι μόνο αγάπη. Μια αγάπη για όλους και για όλα, αγάπη ακόμη και για το θάνατο, αφού για τον άνθρωπο της πίστης αποτελεί κέρδος και πέρασμα «εις την εν αυτώ ζωήν», την πραγματική ζωή. Στη σημερινή, εποχή, των υπαρξιακών προκλήσεων, προβληματισμών και αναζητήσεων, αλλά κυρίως των πνευματικών, κοινωνικών και οικονομικών αρνητικών ανακατατάξεων, η οντολογία της αγάπης, όπως την βιώνει και την κηρύττει η Εκκλησία του Αναστημένου Χριστού, έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει αποτελεσματικά στην τραγικότητα του θανάτου, διδάσκοντας την αναστάσιμη ελπίδα και προοπτική, ότι “ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή”. Η Αγάπη μάλλον επαναφέρει τη ζωή, όπως την επανέφερε ο Χριστός στον τεθνηκότα υιό της χήρας της Ναΐν. Όντως ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα που συνέχει ακόμη και σήμερα το είναι του ανθρώπου και ταλανίζει την ύπαρξή του. Το τραγικό γεγονός του θανάτου παραμένει το μεγάλο και αναπάντητο ερώτημα. Ο θάνατος είναι ο άρχων της φρίκης και εξακολουθεί να είναι το κύριο και βασικό πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο αείμνηστος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, σημειώνει: 'η πραγματικότητα του θανάτου δεν έχει ακόμη καταργηθεί, έχει όμως αποκαλυφθεί η αδυναμία του”. Ενώ ο ιερός Χρυσόστομος κηρύττει: “εξακολουθούμε να πεθαίνουμε, όπως και πριν, αλλά δεν παραμένουμε μέσα στο θάνατο, και τούτο σημαίνει ότι δεν πεθαίνουμε”. Η δύναμη και η απόλυτη αλήθεια του θανάτου, είναι το γεγονός, ότι ένας νεκρός δεν έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει στη ζωή. Όμως, μετά το θάνατο, μπορεί να ζωοποιηθεί και, ακόμη περισσότερο, να αποκτήσει μια ανώτερη, αιώνια ζωή και τότε η νέα του αυτή υπαρξιακή διάσταση δεν είναι πλέον θάνατος, αλλά ύπνος ελαφρύς.

  Η ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ: Είναι λάθος να πιστέψουμε πως η χριστιανικὴ διδασκαλία μας συμφιλιώνει με το θάνατο, αφού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε “διὰ το αεὶ είναι”. Ο ευαγγελικός λόγος δεν μας συμβιβάζει με το θάνατο, αλλὰ μας δίνει τη δυνατότητα να τον υπερνικήσουμε εν Χριστώ. Εδώ βρίσκεται η ουσία και το περιεχόμενο της αποστολής της Εκκλησίας. Ο Θεὸs είναι η πηγὴ της ζωής, ο "διδοὺς πάσι ζωὴν και πνοὴν και τα πάντα" (Πράξ. ιζ΄ 25). Όσες φορὲς ο άνθρωπος θέλει τη ζωή για τον εαυτό του κι όχι γιὰ τὸν Θεό, αποκόπτεται απὸ την πηγὴ της ζωής καί, νομίζοντας ότι μπορεί να ζήσει αφ' εαυτού, πεθαίνει. Τὸ σημερινό θαύμα του Κυρίου αποκαλύπτει την αλήθεια για τη ζωὴ και το θάνατο. Ο Χριστὸς είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Η παρουσία Του διαλύει τὸ φόβο του θανάτου. Ζωὴ είναι η κοινωνία μαζί Του και θάνατος η άρνηση της αγάπης Του. Τὰ βιολογικὰ φαινόμενα μεταμορφώνονται μέσα στὸ φως της Ανάστασης του Χριστού, γι' αὐτὸ και ζωὴ για τον πιστὸ δεν είναι απλὰ η φυσικὴ επιβίωση ούτε θάνατος η τελευταία πράξη της. Είναι το πέρασμα στην πραγματικότητα της αιωνιότητας, στὴν ολοκλήρωση της ζωής. Το θαύμα της ζωής είναι δώρο αγάπης του Θεού, και δεν εκμηδενίζεται. Ο βιολογικὸς θάνατος παρουσιάζεται ως αναγκαίο κακό, συνέπεια της πτώσης μας. Αλλὰ η λύπη μας για το χωρισμὸ δεν είναι απόγνωση κι απελπισία. Γιατί η λύπη μας έχει την ελπίδα και την προσμονὴ της ανάστασης. Όταν λοιπόν πεθαίνει ο άνθρωπος, δεν είναι δυνατὸν να χάνεται η ύπαρξή του, δε μπορεί να εκμηδενίζεται η ζωή, απλώς αναστέλλεται προσωρινά, “κοιμάται”, γιὰ νὰ ξυπνήσει μεταμορφωμένη “εν ετέρα μορφή στην αιωνιότητα της βασιλείας του Θεού. Όμως, ο σύγχρoνoς άνθρωπος, έστω κι αν έχει ακούσει το χριστιανικὸ κήρυγμα της ανάστασης, δὲ φαίνεται να το αποδέχεται, όπως μαρτυρεί η στάση της ζωής του. Ζει σαν να μην υπάρχει θάνατος, γιατί, όταν τον αντικρίζει, τρομάζει κι απελπίζεται μέσα στη κενότητά του. Μόνο, όμως, η σταθερὴ βεβαιότητα ότι ο Χριστὸς είναι η Ζωὴ που νίκησε το θάνατο μας δίνει πληρότητα χαράς και της ευτυχίας που αναζητούμε.

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΕΝΘΟΥΝΤΕΣ: Κι εμείς, ας μὴ διστάσουμε να σταθούμε δίπλα στο δοκιμαζόμενο αδελφό μας. Να εκδηλώσουμε την αγάπη και τη συμπαράστασή μας στον πόνο του με λόγια και έργα. Ένας λόγος παρακλήσεως στηρίζει, ενισχύει, παρηγορεί. Κοντὰ σ’ αυτὸν όμως και κάποια βοήθεια. Και υλική, αν χρειαστεί. Ακόμη και λίγη συντροφιὰ ή μια μικρὴ εξυπηρέτηση ανακουφίζουν την πονεμένη ψυχή, η οποία αισθάνεται έτσι ότι έχει κάποιον συνοδοιπόρο στὸν πόνο της. Μα το κυριότερο είναι να φροντίσουμε ώστε η παρουσία μας δίπλα στον πάσχοντα αδελφό να είναι παρουσία Χριστού, μια διαρκής υπόμνηση οτι ο Θεὸς είναι δίπλα Του και δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΑΡΧΗ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ: Ο Προφήτης Ηλίας ανέστησε ένα νεκρό με προσευχή, ο Ελισσαίος ανέστησε έναν ενώ ζούσε και άλλον όντας νεκρός, επιβεβαιώνοντας και δείχνοντας από πριν τη θεανδρική ζωοποιό ενέργεια τού Χριστού, ενώ ο Κύριος ανέστησε τρεις νεκρούς πριν από το Σταυρό, ενώ κατά τη σταύρωσή του ανέστησε πολλούς, οι οποίοι “εμ­φανίσθηκαν σε πολλούς”. Εκτός από αυτά μετά τον για χάρη μας σταυρικό θάνατό Του, εξανέστησε τον εαυτό του τριήμερο, γενόμενος, μόνος αυτός, αρχηγός τής αιώ­νιας ζωής. Γιατί οι άλλοι, αν και αναστήθηκαν, απέκτησαν πάλι τη δική μας θνητή ζωή, όταν όμως αναστήθηκε ο Χριστός “δεν Τον κυριεύει πλέον ο θάνατος”. Γι’ αυτό και μόνος ο Κύριος “έγινε απαρχή εκείνων που έχουν κοιμηθεί”, δηλαδή των πιστών και εκείνων που μετέστησαν με την ελπίδα ανάστασης και αιώνιας ζωής. Έγινε λοιπόν απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί και “πρωτότοκος των νεκρών” επιβεβαιώνοντας την επαγγελία εκείνη που εμπεριέχεται στις ελπίδες μας, την ένθεο και αθάνατη και αιώνια ζωή. Καθώς λοιπόν δεν παρέχει εδώ αυτήν την αιώνια ζωή στους αναστημένους από αυτόν, αλλά την διακοπτόμενη από τον θάνατο, δεν την παρέχει σ’ αυτούς με τη μορφή χάριτος, αλλά το κάνει αυτό ως θαύμα για τους άλλους, οδηγώντας αυ­τούς στην πίστη, που είναι πρόξενος της αιώνιας ζωής.

  ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ο πόνος και ο θάνατος αποτελούν δεδομένα, τα οποία είναι αδύνατο να τ’ αποφύγουμε. Κάποια στιγμή της ζωής μας όλοι θα βρεθούμε αντιμέτωποι μ’ αυτά. Η παρουσία του Ιησού Χριστού στη ζωή μας, αποτελεί την πηγή της ελπίδας και τη βεβαιότητα της Ανάστασης. Αυτή η εμπειρία της Ανάστασης, οδηγεί στην υπέρβαση του θανάτου. Αυτό που απομένει σ’ εμάς, είναι με πίστη και εμπιστοσύνη να του αναθέτουμε τη ζωή μας, μέχρι την ημέρα της κοινής αναστάσεως μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, Πατερικαί Εκδόσεις “Γρηγόριος ο Παλαμάς”. Κυριακή Γ’ Λουκά, Φιλίππου Φίλιππος. Κυριακή Γ Λουκά Αρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com 

Ο Άγιος Γεράσιμος ο εν Κεφαλληνία 20.10.2021 από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου

 

Ο Άγιος Γεράσιμος ο εν Κεφαλληνία 20.10.2021 + Παρακλητικός Κανών

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου

    Ο ΜΙΚΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ: Ο Άγιος σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1506. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του ήταν κατά την παράδοση συγγενής του μεγάλου Δούκα Λουκά Νοταρά που καθαιρέθηκε και εκτελέστηκε από τους Τούρκους κατά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής, ενώ οι γονείς του φρόντισαν, από τη νηπιακή ακόμη ηλικία του, για την κατά Χριστόν διαπαιδαγώγησή του. Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς, παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Η βαθιά σχέση του με την ορθόδοξη πίστη, και η αγάπη του προς τον Κύριο, τον κάνει να εγκαταλείψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά και θρησκευτικά κέντρα της εποχής του.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩΝΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ: Πρώτος του σταθμός η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και αμέσως μετά το Περιβόλι της Παναγίας το Άγιον Όρος, όπου έγινε μοναχός. Δεν γνωρίζουμε σε ποια μονή αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έγινε στο μοναστήρι των Ιβήρων και ότι ασκήτηψε στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας.Ο Άγιος, σύμφωνα με τους βιογράφους του, έμεινε αρκετά στο Άγιον Όρος και έφυγε όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538. Εκτός από τον Πανάγιο Τάφο, επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαϊδας, το πρώτο ονομαστό λίκνο του χριστιανικού ασκητισμού. Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτίμησε την προσωπικότητά του και έτσι τον κράτησε κοντά του. Μάλιστα του ανέθεσε το λειτούργημα του κανδηλανάφτη στον Πανάγιο Τάφο. Στα Ιεροσόλυμα, σύντομα, ο Γεώργιος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό, παίρνοντας το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του Άγιου Γεράσιμου του Ιορδανίτου.

ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ: Το 1548 ο Άγιος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να ένα ταξίδι στην Κρήτη όπου και έμεινε γύρω στα δύο χρόνια. Αργότερα επιστρέφει πρώτα στη Ζάκυνθο μετά από ένα ταξίδι προσκύνημα που τον έφερε πιο κοντά στο θεό. Στη Ζάκυνθο ασκήτεψε σε μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί την ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου. Υπάρχουν αναφορές ότι μπορεί να εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Την ίδια εποχή αυτή είχε γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο Άγιος Διονύσιος και κάποια παράδοση θέλει να τον έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Άγιος Διονύσιος επηρεάστηκε από την προσωπικότητα του Άγιου Γεράσιμου που ήταν ήδη πολύ γνωστός στο νησί.

ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ: Η εποχή της Ενετικής κυριαρχίας είναι δύσκολη και από θρησκευτικής άπόψεως, και στην Κεφαλλονιά, καθώς η καθολική εκκλησία προσπαθεί να αποκτήσει πιστούς από τον ντόπιο πληθυσμό, διώκοντας την Ορθοδοξία. Ο Άγιος Γεράσιμος τότε ασκήτευε πάλι σε σπήλαιο κοντά στο Αργοστόλι, τη φορά αυτή. Στο σπήλαιο έμεινε για 5 χρόνια και 11 μήνες οπότε αποφασίζει να εγκατασταθεί στη περιοχή των Ομαλών στους πρόποδες του Αίνου και να ιδρύσει ένα μοναστήρι. Εκεί αρχίζουν να συρρέουν οι πιστοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του. Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου το οποίο παραχώρησε στον Άγιο Γερασιμο μαζί με τα γύρω κτήματα, ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος το 1561. Ο Άγιος ιδρύει μοναστήρι με το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού Παχώμιου Μακρή. Από τότε η φήμη του εξαπλώνεται σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Μετά από αίτηση του το Πατριαρχείο θέτει η μονή υπό την υψηλή του προστασία.

ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ: Ο Άγιος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου 1571, την ίδια μέρα με την αγαπημένη του Παναγία. Στις τελευταίες του στιγμές στην επίγεια ζωή του ήταν κοντά του όπως αναφέρει η παράδοση, ο πατέρας Ιωαννίκιος, ο πατέρας Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία. Οι ιερείς έντυσαν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι και σήμερα και ενταφίασαν το σώμα του Άγιου Γεράσιμου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού.

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΣΙΑ:Η πρώτη ανακομιδή του σώματος του Αγίου Γεράσιμου έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του, στις 20 Οκτωβρίου του 1581. Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι από την αφθαρσία του σώματος του ζήτησαν να ταφεί ξανά ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια. Η δεύτερη ανακομιδή του σώματος γίνεται μετά από 6 μήνες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Γι αυτό το λόγο θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Άγιου Γεράσιμου στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου. Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη του και στην κοίμηση της Θεοτόκου όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας, αλλά στις 16 Αυγούστου.

Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ: Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το 1622. Ο Άγιος ονομάστηκε ''νέος ασκητής'' για να τον ξεχωρίζουν από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη. Ο Άγιος Γεράσιμος γιορτάζεται επίσης και στις 20 Οκτωβρίου, η οποία μέρα αποτελεί και επίσημη αργία στο νησί της Κεφαλονιάς. Το όνομα "Γεράσιμος" είναι από τα πιο κοινά αντρικά ονόματα στο νησί, ενώ δεν είναι λίγες οι γυναίκες με το όνομα "Γερασιμούλα". Η πατρική του οικία βρίσκεται στην Άνω συνοικία Τρικάλων Κορινθίας, όπου δίπλα της έχει ανεγερθεί περικαλλής ναός.

ΤΑ ΑΦΘΟΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ: Αξίζει να σημειωθεί πως το σκήνωμά του είναι ένα από τα τέσσερα άφθορα λείψανα στο Ιόνιο, [Α. Σπυρίδωνα, Α. Θεοδώρας, Α. Γερασίμου και Α. Διονυσίου.

  το Απολυτίκιο

Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.

Των ορθοδόξων προστάτην και εν σώματι άγγελον και θαυματουργόν Θεοφόρον νεοφανέντα ημίν, επαινέσωμεν πιστοί Θείον Γεράσιμον, ότι αξίως παρά Θεού, απείληφεν ιαμάτων την αένναον χάριν, ρώννυσι τους νοσούντας, δαιμονώντας ιάται, διό και τοις τιμώσιν αυτόν βρύει ιάματα.

ο Παρακλητικός Κανών στον Άγιο Γεράσιμο εδώ: 

Πλανήτης Ερμής + ΒΙΝΤΕΟ Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου, συγγραφέα

 

Πλανήτης Ερμής + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου, συγγραφέα

 

 ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ: Ο Ερμής, ο πλησιέστερος στον Ήλιο πλανήτης και μικρότερος του Ηλιακό Συστήματος, πήρε το όνομα του αγγελιαφόρου των θεών Ερμή¹, ενώ οι Ρωμαίοι τον ονομάτισαν αντίστοιχα Mercurius [Ερμής]. Πριν από τον 5ο αιώνα π.Χ. ο πλανήτης είχε δύο ονόματα, καθώς εμφανίζεται εναλλάξ και στις δύο πλευρές του Ήλιου. Το βράδυ ήταν ο Ερμής και το πρωί ο Απόλλων . Ο Πυθαγόρας ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι πρόκειται για τον ίδιο πλανήτη. Σύμφωνα με την ελληνική Μυθολογία, ο Ερμής ήταν γιος του Δία και της Μαίας, κόρης του Άτλαντα. Εκτελούσε χρέη αγγελιαφόρου των άλλων θεών. Θεωρούνταν εφευρέτης και κατασκευαστής μουσικών οργάνων [αυλού, σύριγγας, λύρας]. Αυτός συνόδευε τους νεκρούς στον Άδη και συμπαραστέκονταν σε οδοιπόρους.

    ΓΕΝΙΚΑ: Ο Ερμής βρίσκεται τόσο κοντά στον Ήλιο ώστε είναι πολύ δύσκολο να τον διακρίνουμε καθαρά από τη Γη. Επί πλέον είναι μικρός, ελάχιστα μεγαλύτερος από τη Σελήνη. Η ηλιακή του ημέρα (σαν το γήινο 24ωρο), δηλαδή από ανατολή σε ανατολή διαρκεί 176 γήινες ημέρες, διπλάσιες από ότι το έτος του που διαρκεί μόνο 88 γήινες ημέρες. Σε απόσταση μικρότερη των 70 εκατομμυρίων χιλιομέτρων ο πλησιέστερος αυτός πλανήτης στον Ήλιο “τσουρουφλίζεται” συνεχώς από τις ακτίνες του. Είναι ένας καταχτυπημένος πλανήτης, διάσπαρτος από κρατήρες, που οφείλονται κυρίως στη γειτνίασή του με τον Ήλιο, η τεράστια βαρύτητα του οποίου προσελκύει μικρούς και μεγάλους διαστημικούς βράχους με αποτέλεσμα ο Ερμής να βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο των επερχόμενων εισβολέων, μιας και συχνά ο Ερμής λειτουργεί ως ασπίδα του Ηλίου.

ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ: Ο Ερμής περιβάλλεται από λεπτό στρώμα ατμόσφαιρας, αποτελούμενο από ήλιο, οξυγόνο καο υδρογόνο. Η βαρύτητά του δεν υπερβαίνει το 1/3 της γήινης. Το ήλιο προέρχεται από τον λεγόμενο ηλιακό άνεμο που “φυλακίζεται” από το μαγνητικό του πεδίο, ενώ η ποσότητα που υπάρχει είναι τόσο μικρή ώστε για να γεμίσουμε ένα απλό μπαλόνι θα έπρεπε να συγκεντρώναμε όλο το αέριο που περιλαμβάνεται σε μια σφαίρα διαμέτρου 6,5 χιλιομέτρων! Έτσι, η γήινη ατμόσφαιρα είναι ένα τρισεκατομμύριο φορές πιο πυκνή από αυτήν του Ερμή [βασική σύσταση: 42% Οξυγόνο 29% Νάτριο, 22% Υδρογόνο, 6% Ήλιο, 0,5% Κάλιο.]

   ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ: Χωρίς αποτελεσματική ατμόσφαιρα γύρω από τον Ερμή δεν υπάρχουν ούτε άνεμοι, ούτε βροχές, αλλά δεν υπάρχει και προστασία από τη ζέστη ή από το κρύο. Στο αφήλιό του, τη μεγαλύτερη απόστασή του από τον Ήλιο [69.816.900 χλμ.], οι μεσημεριανές θερμοκρασίες επιφανείας φτάνουν τους 285 βαθμούς Κελσίου, ενώ στο περιήλιο, τη μικρότερή του απόσταση από τον Ήλιο,[46.001.200 χλμ.] η θερμοκρασία ξεπερνάει τους 430 βαθμούς Κελσίου, οκταπλάσια, δηλαδή, από τη μέγιστη θερμότητα που εμφανίστηκε ποτέ στη Γη [57,7 βαθμοί Κελσίου, Λιβύη 9/1922). Στη θερμοκρασία αυτή, το ατσάλι σε λίγα λεπτά κοκκινίζει, ενώ ο μόλυβδος λιώνει. Αντίθετα, οι νύχτες του Ερμή, που κρατάν τρεις γήινους μήνες, είναι παγερές και φτάνουν τους -180 βαθμούς Κελσίου, επταπλάσια από τη θερμοκρασία ενός καταψύκτη. Σε τέτοια θερμοκρασία, σε μερικά λεπτά, ένας άνθρωπος θα μετατρεπόταν σε παγοκολώνα. Αυτή η διαφορά θερμοκρασίας του Ερμή (610 βαθμοί Κελσίου) είναι η μεγαλύτερη απ’ ότι σε όλους τους άλλους πλανήτες.

   ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ: Η επιφάνεια του Ερμή μοιάζει με την επιφάνεια της Σελήνης, ενώ το εσωτερικό του μ’ αυτό της Γης. Ο πυρήνας του, αποτελούμενος κυρίως από σίδηρο και νικέλιο, αποτελεί το 80% της μάζας του Ερμή και έχει διάμετρο 3.600 χιλιομέτρων. Ο πυρήνας δηλαδή του Ερμή είναι μεγαλύτερος από ολόκληρη τη Σελήνη, ενώ πάνω απ’ αυτόν, ο μανδύας του έχει πάχος 600 χιλιομέτρων. Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά της επιφάνειας είναι ένα τεράστιο λεκανοπέδιο, που ονομάστηκε Λεκανοπέδιο Θερμίδων (Caloris), διαμέτρου 1.400 χιλιομέτρων, αποτέλεσμα τεράστιας σύγκρουσης του Ερμή με αστεροειδή διαμέτρου τουλάχιστον 100 χιλιομέτρων. Ο αστεροειδής αυτός έπεσε στην επιφάνεια με ταχύτητα 500.000 χιλιομέτρων/ώρα, αφού δεν υπήρχε, τότε, κανένα είδος ατμόσφαιρας για να ελαττώσει την ταχύτητά του, που οφείλονταν, κυρίως, στην μεγάλη βαρυτική δύναμη που ασκούσε στον επερχόμενο αστεροειδή ο Ήλιος. Σημειώνουμε πως η ένταση της σύγκρουσης σχημάτισε και μια λοφώδη περιοχή στην εκ διαμέτρου αντίθετη επιφάνεια [όπως ένα εξόγκωμα σε μια λαμαρίνα που χτυπήθηκε εξωτερικά και βούλιαξε, δημιουργώντας εξόγκωμα στη μέσα πλευρά!]. Η επιφάνεια του Ερμή καλύπτεται και από τεράστιες χαράδρες με μήκη μέχρι 500 χιλιομέτρων και όρη ύψους πάνω από 3.000 μέτρα. Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι οι χαράδρες είναι ρήγματα που δημιουργήθηκαν καθώς ο τεράστιος σιδερένιος πυρήνας του Ερμή συρρικνώνονταν κατά την αργή στερεοποίησή του. Ένα τέτοιο ρήγμα [Santa Maria Rupes] έχει βάθος 3.200 μέτρων. Αν ρίχναμε μια πέτρα από την κορυφή του ρήγματος αυτού θα χρειαζόταν 130 δευτερόλεπτα για να φτάσει στον πυθμένα, αφού η βαρύτητα του Ερμή είναι τρεις φορές μικρότερη από την βαρύτητα στη Γη. Ένας άνθρωπος δηλαδή βάρους 75 κιλών στη Γη, στον Ερμή θα είχε βάρος νηπίου, 25 μόνο κιλών.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ: Το μέλλον του Ερμή είναι προδιαγεγραμμένο. Ως πλησιέστερος πλανήτης στον Ήλιο, θα είναι και ο πρώτος που θα καταστραφεί, όταν ο Ήλιος φτάσει στο στάδιο της μετατροπής του σε κόκκινο γίγαντα. Σε λιγότερο από πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, ο Ήλιος θα αρχίσει να διογκώνεται και η επιφάνειά του θα φτάσει τον Ερμή εξαερώνοντάς τον. Η ίδια κατάληξη επιφυλάσσεται για όλους τους εσωτερικούς πλανήτες του Ήλιου, της Γης συμπεριλαμβανομένης. Τότε ο Ήλιος θα μετατραπεί σε μιμητή του Κρόνου, που θα καταπιεί τα ίδια του τα παιδιά.

   ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ: Η πρώτη διαστημική συσκευή που πέρασε από τον Ερμή ήταν ο Μάρινερ 10, που τον επισκέφτηκε τρεις φορές (1974-5) και φωτογράφησε σχεδόν την μισή επιφάνεια του Ερμή, στέλνοντας 10.000 φωτογραφίες που αποκάλυψαν το “βλογιοκομμένο πρόσωπο” του πλανήτη από μετεωρικούς κρατήρες. Παρ’ όλες τις ακραίες θερμοκρασίες του πλανήτη, υπάρχουν ορισμένα σημεία στις πολικές περιοχές του Ερμή που θα μπορούσαν να είναι τα σημεία προσεδάφισης μελλοντικών διαστημικών αποστολών. Στα σημεία αυτά, που είναι προστατευμένα από τις καυτές ηλιακές ακτίνες, πρέπει να διατηρείται ακόμη πάγος και παγωμένο δοξείδιο του άνθρακα, υπολείμματα της αρχέγονης εποχής πριν από 4 δισεκατομμύρια χρόνια όταν πάγωσαν για πρώτη φορά τα υλικά αυτά μετά την γέννηση του πλανήτη. Η ανάλυση παρόμοιων υλικών από κάποιο μελλοντικό διαστημόπλοιο θα μας πληροφορούσε για την κατάσταση που επικρατούσε τότε. 

Ο Ερμής από τον Μέσεντζερ

   Το δεύτερο διαστημόπλοιο που τον επισκέπτεται είναι το MESSENGER, που έχει πραγματοποιήσει τρεις διελεύσεις χαρτογραφώ-ντας το 98% της επιφάνειας του πλανήτη.    Η χαρτογράφηση ολοκληρώθηκε το 2011, οπότε και μπήκε σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη.

1. Στα Ελληνιστικά Χρόνια ονομαζόταν και Στίλπων (λαμπρός-γυαλιστερός).

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Επενδύσεις, αναδύσεις, καταδύσεις… Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 13 Πολυμετοχικό και με στρατηγικό επενδυτή

 

Επενδύσεις, αναδύσεις, καταδύσεις…

Να ξέρετε πως ξέρουμε

και κάνουμε πως δεν ξέρουμε.

Όμως κι αυτοί που ξέρουμε,

ξέρουν ότι τους ξέρουμε.

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 13

Πολυμετοχικό και με στρατηγικό επενδυτή

Το Καφενείο γίνεται πολυμετοχικό! Σαν τον Παναθηναϊκό! Ελπίζω, όχι με τα ίδια αποτελέσματα. Μέτοχοι όλοι εσείς που το εμπλουτίζετε με τις ιδέες σας, τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις σας. Ευγνωμοσύνη χρωστάμε και σε αρκετούς πολιτικούς οι οποίοι παράγουν περισσότερες χαζαμάρες απ’ αυτές που μπορούμε να καταναλώσουμε, αν και κινδυνεύουμε να χάσουμε τη δουλειά μας, γιατί προκαλούν περισσότερο γέλιο απ’ αυτό που μπορεί να σας προσφέρει αυτή εδώ η επιχείρηση.

Επειδή, όμως, είναι υγιής επιχείρηση, όλοι θέλουν να μπουν ως επενδυτές. Έτσι, με χαρά σας πληροφορώ ότι έχουμε πια στο Καφενείο στρατηγικό επενδυτή. Είναι ο Πάνος Στάθης. Ο Πάνος ασχολείται με φροντιστήρια. Σου λέει: Το πρωί τυραγνάνε τα παιδιά στο Λύκειο, το απόγευμα κάποιος πρέπει να τα τυραγνάει πάλι κι οργανώνει την παραπαιδεία, μιας και η παιδεία είναι «τρεις λαμπαδούλες στο χορό».

Κι επειδή γνωρίζει ότι «τα μεγάλα παιδία παίζει» και μετέτρεψαν την παιδεία και το σχολείο σε καφενείο, αποφάσισε να συνεργαστούμε και στο δικό μου καφενείο. Η επιχείρηση θα απογειωθεί!

Στην Αργιθέα αυτό θα γίνεται πια. Άλλες επιχειρήσεις θα απογειώνονται και άλλες θα προσγειώνονται με ελικόπτερα. Η ανάπτυξη ήρθε (καλώς ήρθες, ανάπτυξη! Ας τη χαιρετίσω κι εγώ με την ευκαιρία…) και ένας άνεμος δημιουργίας θα μας πάρει… και θα μας σηκώσει…

Λίγα λόγια παραΠΑΝΩ για τον ΠΑΝΟ

Αν σας πούνε «Βραγκιανίτης ορειβάτης» μη γελάσετε και προπαντός μη βάλετε στοίχημα ότι δεν υπάρχει, γιατί θα χάσετε και δεν είναι καιρός τώρα να πληρώνετε χαμένα στοιχήματα την ώρα που… απολαμβάνετε την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ.

Είναι ο Πάνος!... Είναι ο τρίτος στη σειρά στη φωτογραφία, γιατί στην ορειβασία έχουμε ιεραρχία και τη σεβόμαστε. Εδώ ο αρχηγός είναι αρχηγός. Άλλα να λέει ο δήμαρχος κι άλλα να κάνει ο αντιδήμαρχος, δεν το συναντάς στα δικά μας γήπεδα των βουνών ούτε σε άλλα γήπεδα άλλων ανθρώπων που έμαθαν να δρουν ομαδικά.

Ο Πάνος από μικρός, ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα, ανέβαινε στα δέντρα και όταν σπατάλωσε λίγο, έκανε και την πρώτη του ορειβατική αποστολή με επιτυχία, στη Φσιόκα Βραγκιανών… Η Φσιόκα είναι το ψηλότερο όρος της περιοχής, μόλις 8.798 μέτρα, δυο απ’θαμές κι ένα δίμερο χαμηλότερο απ’ το Έβερεστ των Ιμαλαΐων. Από εκεί ατένισε την κοιλάδα Αχελώου, αλλά τότε δεν την έλεγαν κοιλάδα. Εδώ και πεντέξι χρόνια την κελαηδάνε κοιλάδα και καλά θα κάνετε οι Βραγκιανίτες να αφήσετε όρους (καμιά σχέση με το όρος) περί ορεινότητας, γιατί κοιλάδα είστε και φαίνεστε!... Βέβαια, αλλιώς ορίζεται η κοιλάδα εις την Πατριδογνωσίαν, αλλά εδώ ορίζονταν και το Πασόκ ως σοσιαλιστικό, στην κοιλάδα θα κολλήσουμε;

Απ’ τη Φσιόκα ατένισε και τον Κόκκινο Στανό κατά τους Βραγκιανίτες, το Γαλάτσι

κατά τους Στεφανιώτες, το Ασημί όρος κατά τους γεωγράφους. Η επιθυμία του να γνωρίσει αυτό το βουνό, τον ανάγκασε να μπλέξει με κακές παρέες, δηλαδή με εμάς. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που κάνουμε αυτή τη διαδρομή και δεν είναι μαζί μας ο Πάνος, μας λείπει πολύ. Πώς να βγάλεις αυτή την ανηφόρα, χωρίς να έχεις κάποιον να πειράζεις; Και μη νομίσετε ότι είναι εύκολος αντίπαλος… Ο αγώνας μαζί του είναι πάντα αμφίβολης έκβασης.

Η πρώτη ανάβαση του Πάνου δεν ήταν αθώα, αλλά το έμαθα πολύ αργότερα. Ήταν σε μυστική αποστολή που του ανέθεσε το Κοινοτικό Συμβούλιο Βραγκιανών. Τον έστειλαν να διερευνήσει, αν μπορεί τεχνικά να εγκατασταθεί ένας τεράστιος ανεμιστήρας, πακτωμένος στον Κόκκινο Στανό (λίγο πάνω από το Σπαρτήσι), ώστε να τον βάζουν σε λειτουργία και να φέρνει αέρα στο χωριό, όταν η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 45^ο Κελσίου (μέχρι 45^ο το είχαν συνηθίσει). Κατά την αυτοψία αυτή ο Πάνος στην αναφορά του έγραφε: «Σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής, του Χαμουραμπί και του Δράκοντα, προσαρμοσμένων στο καθ’ ημάς βραγκιανίτικο δίκαιο ένα το ’χουμε δυο το γράφουμε, είναι δυνατή η εγκατάστασις του ανεμιστήρος. Προτείνω, ωστόσο, να μην προχωρήσουμε σε αυτή τη λύση. Ποιος αντέχει μετά το δούλεμα απ’ τους Μαρκελεσιώτες; Τη ζέστη κάπως θα την παλέψουμε. Έχουμε δυο ρέματα: τον Μπρίτσιον και τον Μότσιον (σαν την Μεσοποταμία είμαστε). Θα τα αξιοποιήσομεν. Ίσως η ανάπτυξη καμιά πενηνταριά ανεμογεννητριών πέριξ του χωριού, από Κοτρώνα ως Αμπέλια, να απέδιδε διπλό όφελος. Αφ’ ενός την παραγωγή ρεύματος και αφέ δύο… ας μην το πούμε, καταλάβατε!».

Αέρααααα…

Όσα παίρνει ο άνεμος…

Φύσηξε βοριάς κι αέρας…

Μη μας πάρουν τον αέρα ούτε τον Αέρα…

Όποιος έχει ανέμους, θερίζει ανεμογεννήτριες…

Για πάρε με, για πάρε με, στο Χοντροσπάνι βγάλε με…

Αέρας τα φυσάει τα πλατανόφυλλα, Θεός να τα φυλάει τ’ αγραφιοτόβουνα…

   Παρακαλώ επιλέξτε τον τίτλο που σας αρέσει. Άντε, σας χαρίζω και την τρισταυρία! Επιλέξτε τρεις τίτλους, έτσι για άσκηση προσομοίωσης, ώστε να προπονηθείτε και για τις εκλογές… Δε φτάνει ένας σταυρός να κάνουμε τουλάχιστον μία χαζαμάρα, μας δίνουν το δικαίωμα να κάνουμε τρεις…

Στο δεύτερο Καφενείο έγραψα: «Κι εμένα δε μου αρέσουν οι ανεμογεννήτριες. Αλλά δε θα σταθώ έτσι αβασάνιστα στο ΟΧΙ ή στο ΝΑΙ. Κάποια στιγμή θα ήθελα να θέσω και διάφορα ερωτήματα, να κοινοποιήσω τους προβληματισμούς μου… Όσα μου κόβει το κεφάλι…

Επανέρχομαι λοιπόν! Ίσως πιο μπερδεμένος από πριν. Προσπάθησα να ενημερωθώ. Έχασα τον χρόνο μου. Θα μπορούσα να μάθω σ’ αυτόν τον χρόνο γκάιντα. Τι νομίζετε είναι η γκάιντα, ένα τομάρι αέρας! Ο υπόλοιπος αέρας ξέρετε πόσα τομάρια είναι; Πάρα πολλά, πού να τα μάθ’ς ούλα!... ΄Εβαζα στη σειρά τα δεδομένα, φύσαγε αέρας και τα γκρέμιζε. Ζήτησα ενημέρωση. Θα μας ενημερώσει η εταιρεία είπαν…

Τώρα μάλιστα!... Όπως μας ενημέρωνε η εταιρεία με τα τσιγάρα: «Καπνίζεις και το πρωί καταλαβαίνεις τη διαφορά»… Κάπνιζες και έβηχες και σε πήγαιναν από κοντά οι νεκροθάφτες να σου δώσουν την κάρτα τους… «Πάρ’ τε, κύριε, την κάρτα του γραφείου μας, όταν πεθάνετε να μην τρέχετε τελευταία στιγμή και να ψάχνετε…». Έκοβες το τσιγάρο και τότε καταλάβαινες πραγματικά το πρωί τη διαφορά. Γέμιζες τα πνευμόνια σου αέρα κι έπαιζες μ’ ένα φύσημα ολόκληρη την «καραγκούνα» στα χοντρά κι ας μην ήξερες κλαρίνο. Κι αν δεν την έπαιζες (Καρακώστας ή Αρκαδόπουλος είσαι;) τη χόρευες χουρίς να κουντανασαίν’ς.

Τι να πει η εταιρεία; Ξέρετε καμιά εταιρεία να πει: γράψτε αλίμονο με δεκαπέντε λάμδα, άμα σας στήσω τ’ς φτιρουτές κατάραχα; Θα πει: δε θα σας ματαπουνέσει κιφάλι, άφ’σι που ’νι καλά κι για τα πράματα, γιατί δε θα ζ’γώνουν κι οι λύκοι!

Για τη σύγχυση που υπάρχει σχετικά με τις ανεμογεννήτριες, ευθύνη έχει το κράτος

και οι υπηρεσίες του. Αδιαφάνεια, άγνοια, κρυψίνοια, μισόλογα και διάφορες φήμες που γιγαντώνουν το άγνωστο… Και το άγνωστο φοβίζει…

Κάποτε πρέπει να υπάρξει ένας επίσημος χωροταξικός σχεδιασμός σ’ αυτή τη χώρα, επεξεργασμένος με επιστημονικά κριτήρια και πολύπλευρες μελέτες, οι οποίες να λαμβάνουν υπ’ όψιν πολλές παραμέτρους. Το κράτος πρέπει να αποφασίσει για τις χρήσεις κάθε τόπου. Θέλει τα Άγραφα ως περιοχή απόθεμα φυσικού περιβάλλοντος ιδιαίτερης καθαρότητας ή να γίνει χώρος οποιωνδήποτε εκμεταλλεύσεων με γνώμονα το κέρδος; Η προχειρότητα των διάφορων έργων είναι εμφανής παντού στη χώρα μας και έχει τις επιπτώσεις της. Πότε θα σταματήσει;

Πρέπει να ενημερώνει επισήμως τους πολίτες του κι όχι να αναλαμβάνουν το έργο αυτό διάφοροι επιτήδειοι, οι οποίοι πολλές φορές με υπεροπτικό ύφος και συμπεριφορά κατακτητή αδιαφορούν προκλητικά για τη γνώμη των κατοίκων και των εκπροσώπων τους κι άλλες φορές προσπαθούν να τους προσεταιριστούν. Ποιος τους δίνει αυτόν τον αέρα; (να τος πάλι ο αέρας, αλλά αυτός είναι άλλος αέρας).

Θα μας δώσουν, λέει, αντισταθμιστικά (άρα δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να μας παρακάμψουν). Ποια; Πότε; Πώς; Θέλουμε καθαρές κουβέντες!

Εδώ ακούς ό,τι κατεβάζει καθενός το κεφάλι.

Διαβάστε παραδείγματα:

• Θα έχετε τζάμπα ρεύμα και θα μετατρέψουμε δωρεάν τα σίδερα με κάρβουνα

σε ηλεκτρικά, για να σιδερώνετε εύκολα τα σκ’τιά σας. Όχι άλλο κάρβουνοοοοο!

• Θα απλώνετε τα ρούχα σας στις ανεμογεννήτριες και όπως θα φέρνουν γύρα

γύρα στρουφλιόρις, θα στεγνώνουν γληγουρότιρα!

• Θα φέρνιτι του στιάρι απ’ τ’ αλώνι κι θα του λιχνάτι νια χαρά! Ιπίσης, θα του

αλέθιτι αδ’ ικεί, γιατί έναν ανιμόμυλο, ας πάει κατ’ ανέμ’, θα σας τουν στήσουμι. Πιριλαμβάνιτι κι αυτοίνου στ’ αντισταθμιστικά.

• Θα προυσανατουλίζιστι, γιατί τώρα είστι μπαλατσαρ’σμένοι κι δεν ξέριτι

κατί πού να κάνιτι. Ου ήλιους μιτακινείτι συνέχεια κι σας μπιρδεύει. Ειδικά ισάς π’ ξ’πνάτι του μισ’μέρι. Οι φτιρουτές θα τ’ς είνι πάντουτι σταθιρές κι θα φαίνουντι απ’ αλάργα.

• Θα πιάσουν δ’λειά πουλλοί άνθρωποι… (Κιο άμα είνι να δ’λεύουμι πααίνουμι

κι στ’ Γιουρμανία…).

Εδώ, μας δουλεύουν κανονικά… Ξέρετε πόσοι δικοί μας δούλευαν στα έργα Συκιάς και στη γαλαρία Αγορασιάς; Ελάχιστοι!... Ρωτάτε, για να μαθαίνετε…

Ακούς δ’λειά!... Η ταμπέλα στου Μάραθου λέει: Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΛΗ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ. Ίφχαριστούμι πουλύ κι δε θα σας απουγουϊτέψουμι. Να βρούν’ αλλ’νούς για δ’λειά!...

• Ισείς θα π’λείτι αέρα κι ιμείς θα σας π’λειούμι αέρα κουπαν’στό.

• Μι ένα κιλό ρεύμα π’ θα παράγιτι, θ’ αγουράζιτι ιφτά λ’τσέκια καλαμπόκι…

Εκείνο το πρόγραμμα περιβαλλοντικής προστασίας ΝΑΤΟΥΡΑ τι έγινε; Υπάρχει;

Και τι προστατεύει στον τόπο μας; Μην κόψουμε καμιά βάντα κλαρί στα μανάρια, μην κόψουμε καμιά τέμπλα να φκιάσουμε φανό τ’ Λαμπρή ή μην κόψουμε καμιά κρανιά για κλιτσόξυλο; Πώς θα παρακαμφθεί το ΝΑΤΟΥΡΑ και πώς οι τοπικές κοινωνίες; Τι νόημα ύπαρξης έχει τότε η Τοπική Αυτοδιοίκηση;

ΝΑΤΟΥΡΑ 2000 – ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ 2020 (κόψ’ τι κι του ΚΑΡΙ, μη σας πιδικλώνει).

Ναι, να συμβάλουμε κι εμείς στην παραγωγή ενέργειας, αν είναι τόσο απαραίτητο να θυσιαστούν γι’ αυτό και περιβάλλοντα σαν το δικό μας. Ήδη το κάναμε. Ας διαθέσουν χρήματα για τη συνέχιση των έργων Συκιάς (φράγμα και υδροηλεκτρικό εργοστάσιο). Η σπατάλη όσων χρημάτων διατέθηκαν ως τώρα, πήγε στον βρόντο; Κρανίου τόπος έγινε η περιοχή. Να προτείνουμε, να βρούμε κι άλλες λύσεις. Να επιλέξουμε τις καλύτερες. Εν κρυπτώ και παραβύστω δεν μπορεί να γίνει τίποτε αποδεκτό.

Κανένα Δημοτικό Συμβούλιο δεν μπορεί να πάει κόντρα στη θέληση της τοπικής κοινωνίας (η οποία θα ενημερωθεί επαρκώς και επισήμως) και να αποφασίσει ερήμην της. Ας το έχουν υπ’ όψιν αυτό όλοι οι επίδοξοι υποψήφιοι δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι ή τοπικοί κοινοτήτων και προεκλογικά να πάρουν καθαρή θέση.

Σε μια χρεοκοπημένη χώρα δεν μπορεί κανείς σοβαρός να αντιστρατεύεται υγιείς επενδύσεις. Σε μια χώρα σαν τη δική μας με ασταθές οικονομικό περιβάλλον, φορολογικό, ασφαλιστικό σύστημα και επικρατούσα νοοτροπία, δύσκολα θα συμβεί αυτό. Είναι, όμως, ιδανικό περιβάλλον να εμφανιστούν επενδυτές αεριτζήδες που θα αρπάξουν ό,τι μπορούν και θα ξαναφύγουν κι αυτές οι επενδύσεις του αέρα μπορούν να φέρουν μεταφορικά και κυριολεκτικά αεριτζήδες αεριτζήδες (καρέτα – καρέτα, μονάχους – μονάχους) και μετά να κλαίμε και να λέμε:

την πατήσαμε – την πατήσαμε…

Προσοχή – Προσοχή

Άλλο ζ’λάπι υπό εξαφάνιση είναι αυτό; Όχι, είναι η επισήμανση για ιδιαίτερη προσοχή, για το θέμα που έχουμε σήμερα.

Δύτης, δύτης, υποδύτης, επενδύτης, λωποδύτης…

Τύμπανο και Χοντροσπάνι ελικόπτερα φλιντ’ράν’…

Το κακό είναι ότι κατεβαίνουν κιόλας. Καλά, στον πύργο ελέγχου ποιος ήταν;

─ Τι χαλέβιτι ιδώ στουν τόπου μας τουν γραμμένου;

─ Να βάλουμε ανεμομετρητή, για να δούμε τι αέρα έχετε…

─ Τι σας νοιάζει ισάς; Δεν τουν δίνουμι τουν αέρα… Πάρ’ τι του δήμαρχου κι φιβγάστι!

─ Δεν τον σηκώνει τον δήμαρχο αυτό το ελικόπτερο. Και να τον σήκωνε, δεν έχουμε θέση. Πρέπει ν’ αφήσουμε τον πιλότο και χωρίς πιλότο πώς να πετάξει;

Προς εταιρείαν, έστω κι αν δεν πρόκειται για την Φιλικήν Εταιρείαν

Παρακαλώ να διαθέσετε ελικόπτερον την εικοστήν εβδόμην, μηνός Χαμένου, του 2018, για να κάνω από αέρος ένα κυνήγι φάσας, διότι θα κρυώσει ο καιρός καταπώς λένε τα ημερομήνια και θα περάσουν πολλές φάσες… Αντισταθμιστικά, θα σας υποδείξω που φυσάει περισσότερο, γιατί έχει και πολλή φάση αυτή η ιστορία.

Φυσάμε περί ανέμων και ξεφυσάμε περί υδάτων…

Δρων αποδραμών δραγάτης… Η εξήγηση

Θυμάστε το κομμάτι αυτό στο όγδοο Καφενείο, όπου σας καλούσα να φκιάσετε μια δική σας ιστορία; Σήμερα σας δίνω τη δική μου εξήγηση, όπως σας υποσχέθηκα. Όσο ήμουν εν δυνάμει πολιτικός, ξεχνούσα την υπόσχεσή μου (πρωτοφανές για πολιτικό θα πείτε…). Τώρα, ως πολίτης, την εκπληρώνω. Ξεχρεώστε με!

─ Όξου απ’ τ’ αμπέλια βρεεεεε! Όξου, λέου!

Είναι ένας που διαβλέπει ή προβλέπει τον κίνδυνο και προειδοποιεί. Φωνάζει, για να προκαλεί τη συνετή εγρήγορση όλων. Πολλοί δεν τον πιστεύουν, τον θεωρούν τρελό,

γραφικό, ονειροπαρμένο και σύγχρονη Κασσάνδρα. Φωνάζει, για να γνωρίζουν και οι

επίδοξοι άρπαγες ότι υπάρχουν φύλακες που τους παρακολουθούν…

─ Πάντα ο δραγάτης πρέπει να φωνάζει, υπάρχουσι δεν υπάρχουσι κλέπται οίτινες κλέπτουν οπώρας… (πώς λέμε προληπτική ιατρική).

Αυτός είναι ο ξένος που έρχεται ως επισκέπτης στην περιοχή. Ακούγοντας τον δραγάτη να φωνάζει, αντιλαμβάνεται ότι ήρθε σε ένα μέρος καλά οργανωμένο, που δεν επιτρέπει την αυθαιρεσία και προληπτικά την αποτρέπει. Συμφωνεί και επικροτεί

αυτή την τακτική της πρόληψης η οποία υπηρετεί τη νομιμότητα και την ασφάλεια.

─ Τι διάτανου να χουϊάζει, ουρέ, αυτό του μπστόβλιακου, αφού δεν έχουμι αμπέλια ιμείς… Τι του ’ρθι κι δε βάνει γλώσσα μέσα τ’ σήμιρα;

Είναι ο ένας ντόπιος. Είναι παραιτημένος, δεν έχει τίποτε να χάσει πια (δεν έχουμι αμπέλια ιμείς), δεν ελπίζει σε τίποτε πλέον… Οι φωνές απλώς του διαταράσσουν τη γαλήνια σιωπή και τον αποσπούν από την ευεργετική σύμμαχό του, τη λήθη…

─ Άσ’ τον να φωνάζει! Έτσι κι αλλιώς ούτε δραγάτη έχουμε πια, όμως οι άλλοι δεν το ξέρουν…

Είναι ο άλλος ντόπιος. Γνωρίζει κι αυτός την κατάσταση (ούτε δραγάτη έχουμε πια), αλλά δεν παραιτείται. Αποκρύπτει την αδυναμία, για να μην καταλάβουν όσοι δεν την ξέρουν. Θέλει να περισώσει, ό,τι μπορεί. Αυτός που φωνάζει, τον εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή. Θέλει έτσι να κερδίζει χρόνο και ελπίζει μελλοντικά στο καλύτερο.

Ας πούμε ότι εγώ σκέφτηκα αυτό... Εσείς, βέβαια, δεν πρέπει να ακυρώσετε το δικό

σας, αν σκεφτήκατε κάτι άλλο. Γιατί δραγάτης; Έτσι έλεγαν τον αγροφύλακα και ήταν το πιο ιδιότυπο επάγγελμα της υπαίθρου παλιότερα. Δεν είχε ωράριο. Ήταν 24 ώρες υπηρεσία, όποτε χρειαζόταν. Παντός καιρού, ημέρας και ώρας. Αεί παρών…

Επίλογο θα κάνω με τον Μήτσιο…

Οι περατιανοί κάλεσαν τον Σπίρτζη στη γέφυρα Κοράκου, απ’ τον Μήτσιο το ’φαγε το στενό μαρκάρισμα. Δεν έκρουσι μπάλα ου Χρήστους (ου άχρηστους), π’ λέμι κι ιμείς οι διανουούμινοι περί του πουδόσφιρου. Τελικά, τον κάλεσε στο υπουργείο του. Σκέφτηκε πως ου Μήτσιους μόνο εντός έδρας αντιμιτουπίζιτι. Έφυγε ο υπουργός και μόλις έφτασε στην Αθήνα βρήκε πεντέξι υπομνήματα τ’ Μήτσιου. Φράκαρε η πόρτα απ’ το γραφείο του, δεν μπορούσε να την ανοίξει. Άμα απαρατ’θεί ου Σπίρτζης να ξέριτι, παρατόρ’σι απ’ του Μήτσιου!

Μήτσιο, τώρα που θα πας στον Σπίρτζη, πες του μεταξύ των άλλων κάτι που μας έρχεται από έναν Γάλλο. Δεν πρόκειται περί Μπουκουβ’τσιάνου Γάλλου, αλλά του Μισέλ ντε Μονταίν (τι το θέλουν αυτό το ντε οι Γάλλοι; Έλα, ντε…).

«Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει».

Λιζάντα αουπάν’: Αργιθεάτες… πανηγυρίζουν κάτω από έναν ανεμολογικό ιστό

Λιζάντα απ’ κάτ’: Πόση ομορφιά χάνουν αυτά τα βουνά χωρίς ανεμογεννήτριες!

3/10/2018

Ο αστερισμός Κασσιόπη + ΒΙΝΤΕΟ Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Ο αστερισμός Κασσιόπη + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

   

Το Νεφέλωμα της Φυσαλίδας στην Κασσιόπη

ΓΕΝΙΚΑ: Η Κασσιόπη [Λατινικά: Cassiopeia, συντομογραφία: Cas] είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Η Κασσιόπη βρίσκεται ολόκληρη στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας, είναι μάλιστα τόσο βόρειος αστερισμός ώστε στα χρόνια μας είναι σχεδόν αειφανής από την Ελλάδα. Είναι γενικά ορατός σε γεωγραφικά πλάτη μεταξύ 90°Β – 12°Ν. Συνορεύει με τους εξής 5 αστερισμούς: Κηφέα, Σαύρα, Ανδρομέδα, Περσέα και Καμηλοπάρδαλη. Αναγνωρίζεται εύκολα στον ουρανό από το χαρακτηριστικό «ζιγκ-ζαγκ», που σχηματίζουν τα 5 φωτεινότερα άστρα της (τα β,α,γ,δ, και ε κατά σειρά) και μοιάζει με ανοικτό Μ ή W. Η έκτασή του αστερισμού στον ουράνιο θόλο είναι 598,4 τετ. Μοίρες [25ος σε μέγεθος αστερισμός].

   ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΣΙΑ: Το όνομα βρίσκεται σε χρήση για σχεδόν 2.500 χρόνια. Οι τραγικοί Σοφοκλής και Ευριπίδης το αναφέρουν, ενώ γενικά στην αρχαία Ελλάδα το βασικό σχήμα στον αστερισμό αντιστοιχούσε σε μία γυναίκα καθισμένη πάνω σε ένα θρόνο, («Η του θρόνου»), συγκεκριμένα στη βασίλισσα της Αιθιοπίας Κασσιόπη, γνωστή από τον μύθο του Περσέως και της Ανδρομέδας. Ωστόσο παλαιότερα ο αστερισμός ήταν γνωστός ως Λακωνική Κλεις. Ο Άρατος τον παρομοιάζει ως πόρτα με κλειδί. Ο Γάλλος επίσκοπος Huet, έλεγε εμφατικά ότι ήταν το κλειδί που περιγράφεται στην Οδύσσεια να το κρατά η Πηνελόπη. Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν και τη σημερινή διεθνή ονομασία (αμετάφραστη μεταγραφή του ελληνικού) όσο και αποδόσεις όπως Mulier Sedis (Γυναίκα του καθίσματος), ή απλώς Sedes, Sella και Solium. Οι Άραβες αποκαλούσαν την Κασσιόπη Αλ Ντατ αλ Κουρσίγ [η Κυρία στην Καρέκλα], καθώς το ελληνικό κύριο όνομα δεν σήμαινε τίποτα γι' αυτούς, ενώ παλαιότερα την ονόμαζαν Kaff al Hadib, [Χέρι βαμμένο με χέννα], του οποίου τα ακροδάχτυλα ήταν οι φωτεινότεροι αστέρες, μολονότι εδώ περιελάμβαναν και το αριστερό χέρι του Περσέως. Ο Bayer αποκαλεί την Κασσιόπη και Cerva, ζαρκάδι δηλαδή. Ακόμη, ως αστρική μορφή στην αρχαία Αίγυπτο, έχει ταυτισθεί κατά καιρούς και με το Πόδι της Αιγυπτιακής Βίβλου των Νεκρών. Άλλοι φαντάσθηκαν ότι κάποιοι από τους φωτεινότερους αστέρες της Κασσιόπης έδειχναν μια Καμήλα που γονατίζει, άλλωστε και το όνομα του ζώου στην Περσία, Shuter, αποδινόταν και στον αστερισμό. Στην Ινδία αναφέρεται η ονομασία Harnacaff από τις Μεταμορφώσεις του Βισνού, αλλά αργότερα οι Ινδοί υιοθέτησαν το Casyapi, προφανώς από την ελληνική ονομασία. Από τη θέση της Κασσιόπης στο Γαλαξία, οι Κέλτες την ονόμαζαν Llys Don, «Οίκο του Ντον», του βασιλιά των νεράιδων και πατέρα του μυθικού Gwydyon, που είχε δώσει στον Γαλαξία το όνομά του. Στην Κίνα η Κασσιόπη ήταν το Ko Taou, το Πρόπυλο, αλλά αργότερα οι φωτεινότεροι αστέρες της πήραν το όνομα ενός ιστορικού προσώπου, του Wang Liang, διάσημου αρματηλάτη της δυναστείας των Tsin [470 π.Χ.]. Κατά τις χριστιανικές αναπαραστάσεις των ουράνιων μορφών (17ος αι. μ.Χ.) η Κασσιόπη μετατράπηκε σε Μαρία Μαγδαληνή ή Δεββώρα κάτω από τη φοινικιά της στο Ορος Εφραίμ, και τη Βηρσαβεέ, τη μητέρα του Σολομώντα.

ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ: Ο αστερισμός έχει 157 ορατούς αστέρες [φαινόμενο μέγεθος≤ 6,5]. Ο αστέρας α Κασσιόπης που είναι και ο φωτεινότερος του αστερισμού, με φαινόμενο μέγεθος 2,23, είναι γνωστός με το όνομα Σεντίρ (Shedir). Ο β Κασσιόπης, είναι γνωστός με το όνομα Καφ (Caph). Ο γ [φ.μ. 2,47] ήταν γνωστός ως Tsih [μαστίγιο] στην αρχαία Κίνα. Δίπλα του υπάρχει αμυδρός συνοδός αστέρας (φ.μ. 11,2) σε γωνιακή απόσταση (διαχωρισμό) μόλις 2,2 δευτερόλεπτα του τόξου. Ο δ ονομάζεται και Ρουχμπά (Ruchbah). Οι ε και ζ έχουν αντίστοιχα φ.μ. 3,38 και 3,66. Ο η, είναι διπλό σύστημα με το ιδιαίτερο όνομα Αχίρντ. Οι θ [φ.μ. 4,33] και μ [φ.μ. 5,17] ήταν γνωστοί στους Άραβες ως Al Marfik, ο “αγκώνας” , από τη θέση τους στη μορφή του αστερισμού. Ο ι (γιώτα) είναι ένας τριπλός αστέρας που απέχει από τη Γη περί τα 140 έτη φωτός. Ο κ [φ.μ. 4,16] είναι ένας κυανός λαμπρός υπεργίγαντας.

  ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΥ: Η Κασσιόπη, ευρισκόμενη μέσα στο γαλαξιακό επίπεδο, είναι πλούσια σε ανοιχτά σμήνη αστέρων, από τα οποία ξεχωρίζουν τα εξής: Το Μ52 [NGC 7654] με πάνω από 200 αστέρες, διάμετρο 15 έτη φωτός και απόσταση από τη Γη περί τα 5.400 έτη φωτός. Το Μ103 [NGC 58] με 25 λαμπρούς αστέρες, διάμετρο 15 έτη φωτός και απόσταση από τη Γη 8.500 έτη φωτός. Το NGC 129, με φαιν. μέγεθος 6,5. Το NGC 281, που συνοδεύεται από νεφέλωμα εκπομπής/ανακλάσεως. Το NGC 457 με περισσότερους από 80 αστέρες, διάμετρο πάνω από 30 έτη φωτός και απόσταση από τη Γη περίπου 9.000 έτη φωτός. Στο όριό του προβάλλεται ο αστέρας φ Κασσιόπης [φ.μ. 4,98], ο οποίος δεν αποτελεί μέλος του σμήνους. Μέλος αυτού του σμήνους είναι ο ανώμαλος μεταβλητός ερυθρός γίγαντας V466 Κασσιόπης [V466 Cas]. Επίσης στον αστερισμό εντοπίζονται και τα αστρικά σμήνη: NGC 654 [απόσταση από τη Γη 8.000 έτη φωτός] NGC 663 [με ίδια περίπου απόσταση], NGC 1027, NGC 7789 [300 αστέρες, απόσταση 6.000 έ.φ.], κ.ά.. Ο μεταβλητός αστέρας R Κασσιόπης, είναι ένα κολοσσιαίο πύρινο ελλειψοειδές σώμα με διάμετρο πάνω από 300 εκατομμύρια χιλιόμετρα, που απέχει περί τα 500 έτη φωτός από εμάς. Δύο άλλοι φωτεινοί μεταβλητοί αστέρες (ορατοί και με κιάλια) στην Κασσιόπη είναι οι RZ Κασσιόπης [μεταβλητός δι' εκλείψεων] και SU Κασσιόπης. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Ιάπωνας ερασιτέχνης αστρονόμος Minoru Yamamoto ανακάλυψε έναν καινοφανή αστέρα [1995] με το όνομα "Nova Cassiopeiae". To νεφέλωμα NGC 7635, γνωστό [Νεφέλωμα της Φυσαλίδας, Bubble Nebula] είναι ένα περιαστρικό κέλυφος διαστάσεων 10 επί 6 ε.φ.(!), που περιβάλλει τον αστέρα SAO 20575, σε απόσταση 2.300 έτη φωτός από τη Γη. Υπολείμματα υπερκαινοφανών στον αστερισμό είναι οι ισχυρές ραδιοπηγές Cas A και 3C 10. Η πρώτη βρίσκεται σε απόσταση 10.000 ετών φωτός από τη Γη, έχει διαστάσεις περί τα 10 έτη φωτός, άρα είναι μικρής ηλικίας, και ίσως αντιστοιχεί σε υπερκαινοφανή που ανακαλύφθηκε το 1680. Ανιχνεύεται και ως πηγή ακτίνων Χ θερμοκρασίας 50 εκατομμυρίων βαθμών(!), ενώ υπήρξε από τους πρώτους στόχους του τηλεσκοπίου ακτίνων Χ "Chandra", που ανακάλυψε στο κέντρο της έναν αστέρα νετρονίων. Η δεύτερη ραδιοπηγή έχει ταυτισθεί με τη θέση του ενός υπερκαινοφανούς που ανακαλύφθηκε το 1572, αλλά η απόστασή της είναι αβέβαιη [8-15 έ.φ.].

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ Β ΙΝΤΕΟ ΕΔΩ:

Ο Άγιος Μάρτυς Λογγίνος ο εκατόνταρχος (16/10) σταυρωτής του Κυρίου, μα κήρυκας της Αναστάσεως + ΒΙΝΤΕΟ Από τον Κωνσταντίνο Οικονόμου

 

Ο Άγιος Μάρτυς Λογγίνος ο εκατόνταρχος (16/10)

σταυρωτής του Κυρίου, μα κήρυκας της Αναστάσεως

+ ΒΙΝΤΕΟ

Από τον Κωνσταντίνο Οικονόμου

  Η “ΣΤΑΥΡΙΚΗ” ΓΝΩΡΙΜΙΑ: Στη Σταύρωση του Κυρίου, επιβλέπων αξιωματικός ήταν ο Εκατόνταρχος Λογγίνος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Λογγίνος δεν είχε γνωρίσει τον Κύριο. Όμως τότε τα μάτια του είδαν τα αγκάθια, τη καταφρόνια στο πρόσωπο του Ιησού, το ανηφορικό κουβάλημα του Σταυρού, τα καρφιά και την ταπεινωτική ύψωσή Του ανάμεσα στους ληστές. Κι όταν ο Κύριος ξεψύχησε, η γη σείστηκε κι ο ήλιος σκοτείνιασε, τότε ο εκατόνταρχος Λογγίνος ψιθύρισε περιδεής: «Αληθινά ο γιός του Θεού ήταν αυτός». Όταν ενταφιάστηκε το σώμα του Κυρίου, ο Λογγίνος διατάχθηκε να φρουρήσει με τους στρατιώτες του τον πανάγιο Τάφο. Κι όταν Άγγελος Κυρίου σήκωσε την πέτρα από τον Τάφο, οι στρατιώτες τυφλώθηκαν κι έπεσαν στη γη, ο εκατόνταρχος πίστεψε στον Κύριο. Μαζί πίστεψαν και δυο στρατιώτες του και έγιναν κήρυκες της Ανάστασης Του. Όταν έμαθαν τα καθέκαστα οι Αρχιερείς, τους φώναξαν ανακρίνοντάς τους. Τότε ο Λογγίνος είπε: “Τα μάτια μου είδαν το θαύμα και η ψυχή μου την αλήθεια”. Όμως εκείνοι εκούσια τυφλοί ανταπάντησαν: “Αυτό που λες, είναι φαντασία σου. Οι μαθητές του Ναζωραίου Τον έκλεψαν από τον τάφο.” Τότε ο εκατόνταρχος και οι στρατιώτες δήλωσαν με παρρησία πως δεν κοιμήθηκαν στιγμή και δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια της Ανάστασης. Οι Αρχιερείς τότε προσπάθησαν να τους δωροδοκήσουν. Κι ο Λογγίνος έδωσε ξεκάθαρη απάντηση: “Η αλήθεια είναι πιο δυνατή από τ’ ασήμι σας. Μάταιο κόπο κάνετε να σκοτεινιάσετε αυτό που λάμπει περισσότερο από τον ήλιο. Εγώ θα εξακολουθώ να ομολογώ, την Ανάσταση του Χριστού.” Τότε οι Ιουδαίοι σύνεδροι πήγαν στον Πιλάτο και συκοφάντησαν το γενναίο αξιωματικό, ενώ παραμόνευαν τον κατάλληλο καιρό να εκδικηθούν. Ύστερα από καιρό, ο Λογγίνος νιώθοντας γύρω του μόνο μίσος, αποφάσισε ν’ αφήσει το ρωμαϊκό στρατό και να φύγει μακριά από το εχθρικό περιβάλλον.

  Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ: Αρχίζοντας καινούργια ζωή, ο Λογγίνος και οι άλλοι δυο στρατιώτες που τον ακολούθησαν, γνώρισαν τους Αποστόλους, βαπτίστηκαν και αργότερα κατευθύνθηκαν στην Καππαδοκία. Εκεί, ο Λογγίνος έγινε κήρυκας και απόστολος του Χριστού, φανερώνοντας το αναστάσιμο φως σε πολλούς. Αργότερα κατευθύνθηκε στο χωριό όπου είχε γεννηθεί. Και κει ζούσε ήσυχα, με νηστεία και προσευχή, έχοντας στην καρδιά του το Σταυρό. Στο μεταξύ οι Φαρισαίοι, μαθαίνοντας για το έργο του Λογγίνου στην Καππαδοκία, πήγαν στον Πιλάτο και τον παρακάλεσαν, δωροδοκώντας τον, να στείλει μήνυμα στον Καίσαρα καταγγέλοντας το Λογγίνο, πως εγκατέλειψε το αξίωμά του κι έφυγε ταράσσοντας το λαό στη Καππαδοκία, κηρύττοντας άλλο βασιλιά. Κι ο Πιλάτος έστειλε στον Τιβέριο γράμμα γεμάτο συκοφαντία για το Λογγίνο. Και μαζί, έστειλαν οι Ιουδαίοι χρυσάφι στον Καίσαρα, εξαγοράζοντας έτσι το θάνατο του Εκατόνταρχου. Η απάντηση από τη Ρώμη δεν άργησε. Ο Καίσαρ διέταζε το θάνατο του “αποστατήσαντος” Λογγίνου. Ο Πιλάτος αμέσως όρίσε στρατιώτες του να βρουν το Λογγίνο και τους άλλους δυο κήρυκες της Ανάστασης, και να επιστρέψουν στα Ιεροσόλυμα με τα κεφάλια τους! Οι απεσταλμένοι, μαθαίνοντας πως βρισκόταν στο πατρικό χωριό του, πήραν το δρόμο του χωριού εκείνου. Και πορεύονταν αναζητώντας το Λογγίνο, ρωτώντας γι’ αυτόν σα να του φέρνανε τάχα μήνυμα χαρμόσυνο.

  ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Οι στρατιώτες συνάντησαν το Λογγίνο στην άκρη του χωριού. Και κείνος, γεμάτος από Άγιο Πνεύμα, τους γνώρισε και κατάλαβε τι ήθελαν. Τους καλωσόρισε με αγάπη και προσφέρθηκε να τους υπηρετήσει, ρωτώντας τους τι ζητάνε. Και 'κείνοι του είπαν: “Μπορείς να μας πεις μήπως ζει εδώ κάποιος Λογγίνος, που ήταν Εκατόνταρχος του ρωμαϊκού στρατού;” Κι εκείνος τους απάντησε ότι εκεί ζούσε, ρωτώντας τους τι τον θέλουν. Οι απεσταλμένοι απάντησαν πονηρά: “Έχουμε ακουστά πως είναι αγαθός άνθρωπος και επιθυμούμε να τον γνωρίσουμε, γιατί είμαστε στρατιώτες και αυτός ήταν Εκατόνταρχος.” Τότε ο Λογγίνος θαρραλέα τους είπε: “Παρακαλώ, περάστε από το σπίτι μου. Ξέρω που ζει, θα τον ειδοποιήσω κι αυτός θάρθει γιατί δεν είναι μακριά.” Οι στρατιώτες ακολούθησαν το Λογγίνο σπίτι του, όπου τους παρέθεσε πλούσιο γεύμα. Οι στρατιώτες έφαγαν και ήπιαν ώσπου ήρθε η νύχτα. Τότε, πάνω στην ευθυμία, εμπιστεύτηκαν στο Λογγίνο το μυστικό τους. “Μας στείλανε εδώ”, είπε ο ένας, “για να πάρουμε το κεφάλι του Λογγίνου και των συντρόφων του. Έτσι αποφάσισε ο Καίσαρας, κι ο Πιλάτος έστειλε εμάς, να εκτελέσουμε το πρόσταγμα. Κοίταξε μη το μάθει και φύγει.” Κι ο Λογγίνος ψύχραιμα πρόσθεσε: “Έννοια σας. Ο Λογγίνος θα παρουσιασθεί μόνος του, και μαζί και οι δυο σύντροφοί του.” Όταν οι λεγεωνάριοι αποκοιμήθηκαν, ο εκατόνταρχος έστειλε μήνυμα στους φίλους του να έρθουν στο σπίτι. Έπειτα γονατίζοντας προσευχήθηκε ολονυχτίς. Πράος ετοιμαζόταν για το μαρτύριο. Με το ξημέρωμα σηκώθηκαν οι στρατιώτες και καθώς ετοιμάζονταν, παρακάλεσαν το Λογγίνο να τους συνοδέψει στον άνθρωπό τους. Όμως εκείνος τους συνέστησε υπομονή και τους είπε να μην φύγουν γιατί σε λίγο θα εμφανιζόταν. Όταν φάνηκαν να πλησιάζουν οι δυο άλλοι “καταζητούμενοι”, ο Λογγίνος βγήκε και τους καλωσόρισε αγκαλιάζοντάς τους. Τότε τους είπε τα καθέκαστα, προσθέτοντας: “Χαρείτε, αδελφοί μου μαζί μου, γιατί πλησιάζει η ώρα που θα λευτερωθούμε από τα γήινα δεσμά μας. Σε λίγο θα βρεθούμε μπροστά στον Κύριο, που είδαμε να τον σταυρώνουν και ν’ ανασταίνεται. Αυτοί που ήρθαν να μας σκοτώσουν είναι εδώ, ελάτε.” Ακούγοντας αυτά οι φίλοι του, χάρηκαν γιατί έφθασε γι' αυτούς η ώρα του μαρτυρικού στεφάνου. Ακολούθησαν τον Λογγίνο στο σπίτι, όπου εκείνος είπε στους δημίους του: “Μπροστά σας βρίσκεται αυτός που ζητάτε με τους δυο συντρόφους του. Εγώ είμαι ο Λογγίνος και αυτοί είναι οι σύντροφοί μου”. Τότε ο ένας από τους απεσταλμένους είπε: “Αυτό το αστείο δεν το πιστεύουμε. Οδήγησέ μας στον καταδικασμένο γιατί πρέπει να εκτελέσουμε τις εντολές.” Τότε ο Λογγίνος πρόσθεσε αποφασιστικά αλλά ήρεμα: “Εμείς είμαστε αυτοί που ζητάτε. Κάνετε όπως σας προστάξανε αυτοί που σας στείλαν.” Τους κοίταζαν οι στρατιώτες μη μπορώντας να πιστέψουν, ενώ ένιωθαν ντροπή διστάζοντας να θανατώσουν αυτόν που τους είχε αδελφικά φιλοξενήσει. “Αγαπητοί μου”, επέμεινε ο εκατόνταρχος, “μην καθυστερείτε. Μονάχα έτσι μπορείτε να ανταποδώσετε την αγάπη που σας έδειξα. Άλλωστε, γπάει καιρός που θέλω ν’ αντικρύσω τον Κύριό μου!” Λέγοντας αυτά, ντύθηκε με άσπρα ρούχα της ταφής, φώναξε τους συγγενείς του, και, δείχνοντας ένα βουναλάκι με φοινικιές, είπε: “Εκεί, αγαπημένοι μου, να θάψετε το σώμα μου, πλάι στους εν Χριστώ συντρόφους μου. Σας χαιρετώ, κρατάτε στην ορθή πίστη και δώστε μου το στερνό ασπασμό.” Κι αφού αγκάλιασε όλους, γονάτισε πλάι στους φίλους του και έσκυψε το κεφάλι κάτω από το σπαθί. Με βαριά καρδιά οι στρατιώτες τον χτύπησαν. Έπειτα πήραν μαζί τους την κεφαλή του Αγίου Λογγίνου και των άλλων και τις έφεραν στην Ιερουσαλήμ. Κι οι σπιτικοί, κλαίγοντας, έθαψαν τα λείψανα των μαρτύρων κάτω από τα φοινικόδεντρα. Στην Ιερουσαλήμ ο Πιλάτος έστειλε την τίμια κεφαλή του μάρτυρα στους Ιουδαίους κι εκείνοι την πετάξαν έξω από την πόλη στα σκουπίδια.

   Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ: Εκείνα τα χρόνια, κάποια Άννα, χήρα από την Καππαδοκία, έτυχε να τυφλωθεί. Επισκέφθηκε γιατρούς, χωρίς να δει όφελος. Τότε σκέφτηκε να προσκυνήσει στα Ιεροσόλυμα και στον τάφο εκείνο, που γι’ αυτόν ο Λογγίνος, είχε μιλήσει κάποτε στα πλήθη της Καππαδοκίας, διδάσκοντας τους συμπατριώτες της, και να ζητήσει θείο έλεος. Πήρε λοιπόν το μοναχογιό της και ξεκίνησε κρατώντας τον από το χέρι. Όμως, φτάνοντας εκεί, ο γιος της χήρας έπεσε άρρωστος και σε λίγες μέρες πέθανε. Έκλαιγε η τυφλή γυναίκα, από τη μεγάλη της θλίψη, γιατί έχασε δεύτερη φορά το φως της. Κι έτσι, απαρηγόρητη, θρηνούσε ολομόναχη ανάμεσα στα τείχη της Ιερουσαλήμ. Κι όμως, στο σκοτάδι της δυστυχίας της, φανερώθηκε ο Άγιος Λογγίνος παρηγορώντας την: “Χαροκαμένη μητέρα, μην κλαις, θα ξαναβρείς το φως σου. Θυμήσου όσα είπα κάποτε για τα Πάθη και την Ανάστασή του Σωτήρα μας, που είδα με τα μάτια μου. Μάθε, πως ο γιος σου βρίσκεται κοντά στον Ιησού. Μάθε ακόμα, πως οι εχθροί της αλήθειας με αφάνισαν μαζί με τους συντρόφους μου, και η κεφαλή μου είναι πεταμένη στα σκουπίδια, έξω από τα τείχη. Πήγαινε να τη βρεις. Κι όταν τη βρεις, τα μάτια σου θα δουν”. Η γυναίκα σηκώθηκε και, ταραγμένη μα με ελπίδα, ξεκίνησε κατά εκεί που έρχονταν η μυρουδιά των σκουπιδιών, παρακαλώντας τους περαστικούς να τη βοηθήσουν. Φτάνοντας εκεί, ψηλάφησε το μέρος αναγνωρίζοντάς το, κι άρχισε τυφλά να ψάχνει. Όταν ένιωσε στα δάχτυλα της εκείνο που ζητούσε, αμέσως σκόρπισε η καταχνιά, και στου ήλιου το φώς είδε την κεφαλή του απόστολου της Καππαδοκίας. Δακρυσμένη, δόξασε το Θεό και παίρνοντας την κεφαλή του Εκατόνταρχου, την ασπάστηκε και την έφερε στο σπίτι της. Εκεί την έπλυνε, τη μύρωσε, κι ένιωθε μέσα της ουράνια χαρά. 

  Την επομένη, η χήρα είδε πάλι τον Άγιο λουσμένο στο φως, με ιμάτια λαμπρά να κρατά το γιό της, ντυμένο με γιορτινά. Ο Άγιος τον αγκάλιασε και το παιδί χαμογέλασε ευτυχισμένο. «Βλέπεις, γυναίκα, πού βρίσκεται ο γιος σου; Χαίρε, γιατί εδώ είναι η αιώνια βασιλεία. Σήκω. Πάρε τήν κεφαλή και το λείψανο του γιου σου και πήγαινε τα στο τόπο όπου κήρυξα το λόγο του Κυρίου». Βιαστικά σηκώθηκε η γυναίκα κι έκανε όπως της είπε ο Άγιος. Παίρνοντας το κορμί του παιδιού και την κεφαλή του Εκατόνταρχου, κατευθύνθηκε στην Καππαδοκία, και κει έθαψε τα λείψανα σε τόπο γαλήνης κι ανάπαυσης, κοντά στο φτωχικό της.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: