Έντγκαρ Άλαν Πόε: Ο Μαύρος Γάτος - κείμενο [Μετάφραση: Ε. Μπαρτζινοπούλος] και AUDIOBOOK διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου

 Έντγκαρ Άλαν Πόε: Ο Μαύρος Γάτος - κείμενο [Μετάφραση: Ε. Μπαρτζινοπούλος]

και AUDIOBOOK-ΒΙΝΤΕΟ διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου

 

 Αυτή τη τόσο φρικτή κι όμως τόσον απλή ιστορία που αρχίζω να γράφω, ούτε περιμένω ούτε ζητώ να τη πιστέψετε. Θα ήμουν αληθινά τρελός αν περίμενα να πιστέψετε μια υπόθεση, όπου οι ίδιες οι αισθήσεις μου αρνούνται τη μαρτυρία τους. Κι όμως δεν είμαι τρελός κι ασφαλώς δεν ονειρεύομαι. Αύριο όμως πρόκειται να πεθάνω και γι' αυτό θέλω να ξαλαφρώσω σήμερα τη ψυχή μου. Σκοπός μου είναι να διηγηθώ στον κόσμο, απλά, απέριττα και δίχως κανένα σχόλιο, μια σειρά συνηθισμένων γεγονότων που σχετίζονται με το σπίτι μου. Τα γεγονότα αυτά, και οι συνέπειες που προκάλεσαν, με τρομοκράτησαν, με βασάνισαν, με κατέστρεψαν. Ωστόσο δε θα προσπαθήσω να τους δώσω μια κάποια εξήγηση. Για μένα παρουσίαζαν κάτι φριχτό, σε πολλούς, τα γεγονότα που θα διηγηθώ θα φανούν μάλλον αλλόκοτα παρά τρομερά. Ίσως βρεθεί κάποιο μυαλό που να μπορέσει να μεταβάλει τα φαντάσματά μου σε κοινοτοπίες - κάποιο μυαλό πιο ήρεμο, πιο λογικό, και πολύ περισσότερο ευερέθιστο από το δικό μου, το οποίο στα περιστατικά που με δέος θα εξιστορήσω, δε θα δει τίποτα περισσότερο από μια συνηθισμένη κι απόλυτα φυσιολογική διαδοχή αιτιών κι αιτιατών. Από μικρός ακόμα διακρινόμουν για τον ήπιο και συμπονετικό μου χαρακτήρα. Η τρυφερότητα της καρδιάς μου ήταν μάλιστα τόσο φανερή, ώστε είχα καταντήσει το αντικείμενο της κοροϊδίας των συμμαθητών μου. Πάνω από όλα αγαπούσα τα ζώα, και οι γονείς μου με άφηναν να έχω στο σπίτι διάφορα ζώα που μάζευα. Περνούσα μαζί τους τον περισσότερο καιρό μου και η μεγαλύτερη ευτυχία μου ήταν να τα χαϊδεύω, να τα φροντίζω και να τα ταΐζω. Όσο μεγάλωνα τόσο πιο έντονη γινόταν η ιδιοτυπία αυτή του χαρακτήρα μου, κι όταν πια έγινα άντρας, από τα ζώα αντλούσα τις μεγαλύτερες χαρές μου. Για όσους έχουν αγαπήσει ένα πιστό και έξυπνο σκυλί, θαρρώ πως δε χρειάζεται να εξηγήσω το μέγεθος και το είδος της ευχαριστήσεως που νιώθει κανείς από ένα τέτοιο αίσθημα. Στην αγάπη ενός ζώου, στη γεμάτη αλτρουισμό και αυτοθυσία αγάπη του, υπάρχει κάτι που αγγίζει κατευθείαν την καρδιά όποιου είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει τη σαθρή φιλία και τη χαλαρή πίστη του ανθρώπου. Παντρεύτηκα νέος και χάρηκα ιδιαίτερα όταν διαπίστωσα πως κι η γυναίκα μου συμμεριζόταν τα αισθήματά μου για τα ζώα. Βλέποντας την αδυναμία που τους είχα, δεν έχανε την ευκαιρία να φροντίσει να αποκτήσουμε όσο γινόταν περισσότερα ζώα. Είχαμε πουλάκια, χρυσόψαρα, έναν ωραίο σκύλο, κουνέλια, μια μικρή μαϊμού και ένα γάτο. Ο γάτος αυτός, ήταν ένα πολύ μεγάλο και ωραίο ζώο, κατάμαυρος κι υπερβολικά έξυπνος. Όταν μιλούσε για τον γάτο, η γυναίκα μου, που κατά βάθος ήταν τρομερά προληπτική, ανέφερε συχνά τη παλιά λαϊκή δοξασία, πως όλες οι μαύρες γάτες ήταν μεταμορφωμένες μάγισσες. Φυσικά δεν το έλεγε σοβαρά κι αν κάνω λόγο για το θέμα αυτό είναι μόνο και μόνο γιατί έτυχε να το θυμηθώ τούτη τη στιγμή. Ο Πλούτωνας -αυτό το όνομα είχαμε δώσει στο γάτο ήταν ο αγαπημένος μου κι ο αχώριστος σύντροφός μου. Μονάχα εγώ τον τάιζα και σε όποιο μέρος του σπιτιού κι αν πήγαινα με ακολουθούσε. Με δυσκολία μάλιστα τον εμπόδιζα να  'ρχεται πίσω μου και στο δρόμο. Η φιλία μας αυτή κράτησε πολλά χρόνια, και σε αυτό το διάστημα η ιδιοσυγκρασία κι ο χαρακτήρας μου - εξαιτίας του σατανά αυτού που λέγεται ποτό -είχα πάθει (κοκκινίζω από ντροπή που το ομολογώ) μια ριζική μεταβολή προς το χειρότερο. Μέρα με τη μέρα γινόμουν όλο και πιο ιδιότροπος, πιο ευερέθιστος, περισσότερο αδιάφορος για τα αισθήματα των άλλων. Υπέφερα κι ο ίδιος καθώς αντιλαμβανόμουν πόσο άσχημα μιλούσα στη γυναίκα μου. Στο τέλος έφτασα στην κατάντια να σηκώνω χέρι πάνω της και να τη χτυπώ. Φυσικά τον αντίκτυπο αυτής της μεταβολής του χαρακτήρα μου τον ένιωσαν και τα ζώα που υπήρχαν στο σπίτι μας. Ωστόσο τον Πλούτωνα τον είχα ακόμη σε υπόληψη και απέφευγα να τον κακομεταχειρίζομαι, αλλά για τα κουνέλια, τη μαϊμού, ακόμη και τον σκύλο δεν είχα κανέναν ενδοιασμό όταν τυχαία ή και από αγάπη, βρίσκονταν στο δρόμο μου. Η αρρώστια μου όμως χειροτέρευε - κακή αρρώστια το πιοτό! Στο τέλος ακόμα κι ο Πλούτωνας που είχεν αρχίσει πια να γερνά κι όπως είναι φυσικό να γίνεται κάπως δύσκολος, άρχισε να δοκιμάζει τα αποτελέσματα της αλλαγής του χαρακτήρα μου. Μια νύχτα, έχοντας γυρίσει στουπί στο μεθύσι μετά από μια πολύωρη βόλτα στις ταβέρνες, μου καρφώθηκε η ιδέα πως ο γάτος με απόφευγε. Τον άρπαξα με το ζόρι και εκείνος, καθώς τρόμαξε με τη βίαιη ενέργειά μου, με δάγκωσε ελαφρά το χέρι. Τα νεύρα μου, τεντωμένα κι από το μεθύσι, ξέσπασαν. Δεν ήξερα τι έκανα, δεν ήμουν πια ο εαυτός μου. Λες και τη στιγμή εκείνη η ψυχή μου είχε πετάξει μακριά εγκαταλείποντας το σώμα μου' και μια διαβολική μοχθηρία - ίσως και κάτι περισσότερο θρεμμένη με αλκοόλ, διαπέρασε το κάθε μόριο του κορμιού μου. Έβγαλα από το γιλέκο μου ένα σουγιά, τον άνοιξα, άδραξα το δυστυχισμένο ζώο από το λαιμό και το ξερίζωσα το ένα μάτι. Ντρέπομαι, ανατριχιάζω γράφοντας αυτή τη φρικαλέα πράξη μου. Όταν το άλλο πρωί ήρθα πάλι στα λογικά μου - όταν πια το νυχτερινό μου μεθύσι είχε πια ξεθυμάνει με τον ύπνο -ένιωσα ένα αίσθημα ανάμιχτο από φρίκη και τύψεις για το έγκλημα που είχα διαπράξει. Αλλά, όπως και αν το κάνουμε, ήταν ένα αδύναμο και αμφίβολο αίσθημα κι η ψυχή μου έμεινε ανέγγιχτη. Ξανάπεσα στο πιοτό και δεν άργησα να πνίξω στο κρασί κάθε θύμηση από κείνη μου την πράξη. Στο μεταξύ ο γάτος συνερχόταν σιγά-σιγά. Είναι αλήθεια πως η τρύπα του χαμένου ματιού του παρουσίαζε ένα φριχτό θέαμα, αλλά δεν φαινόταν να πονά και να υποφέρει. Τριγύριζε όπως πάντα στο σπίτι, αλλά, όπως είναι φυσικό, έτρεχε κατατρομαγμένος να κρυφτεί μόλις με έβλεπε να πλησιάζω. Καθώς μέσα μου απόμενε ακόμα κάτι από τον παλιό μου εαυτό, στην αρχή λυπόμουν για αυτή την απέχθεια που τόσο φανερά μου έδειχνε ένα πλάσμα που κάποτε με είχε αγαπήσει. Το συναίσθημα όμως της λύπης παραχώρησε γρήγορα τη θέση του στο θυμό. Και τότε, σαν τελειωτική και αμετάκλητη κατάπτωση, φώλιασε μέσα μου το πνεύμα της διαστροφής . Η φιλοσοφία δεν το λογαριάζει και πολύ αυτό το πνεύμα. Κι όμως όσο βέβαιος είμαι πως ζω, άλλο τόσο βέβαιος είμαι πως η διαστροφή είναι ένα από τα αρχέγονα ορμέμφυτα της ανθρώπινης καρδιάς - μια από τις ιδιαίτερες πρωταρχικές δυνάμεις, ή συναισθήσεις, που δίνουν μια κατεύθυνση στον χαρακτήρα του ανθρώπου. Ποιος δεν έπιασε, όχι μια αλλά εκατό φορές, τον εαυτό του, να κάνει μια ποταπή ή ανόητη πράξη απλώς και μόνο επειδή ήξερε πως δεν έπρεπε να την κάνει ; Μήπως άλλωστε δεν έχουμε μια παντοδύναμη ροπή, όσο και αν είμαστε άνθρωποι με κρίση, να παραβαίνουμε το νόμο μόνο και μόνο γιατί είναι ο νόμος; Το πνεύμα αυτό της διαστροφής, όπως σας είπα, έφερε την τελειωτική μου κατάπτωση. Ήταν αυτός ο αβυσσαλέος πόθος της ψυχής να εναντιωθεί στο εαυτό της, να παραβιάσει την ίδια της τη φύση, να κάνει το κακό προς χάρη του κακού, που με έσπρωξε να συνεχίσω και να αποτελειώσω το βασάνισμα του άκακου αυτού ζώου. Κάποιο πρωινό, του πέρασα ψύχραιμα τη θηλιά στο λαιμό και το κρέμασα από το κλαδί ενός δέντρου. Το κρέμασα ενώ από τα μάτια μου τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι κι ένιωθα τις σκληρότερες τύψεις να με βασανίζουν, το κρέμασα γιατί ήξερα πως με είχε αγαπήσει και γιατί καταλάβαινα πως δεν μου είχε δώσει την αφορμή να του κάνω κακό το κρέμασα γιατί ήξερα πως αυτό που έκανα ήταν μια αμαρτία - μια θανάσιμη αμαρτία που με αυτή και μόνο θα διακινδύνευα να θέσω την ψυχή μου (αν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει) πέρα κι από το άπειρο έλεος του παντοδύναμου και παντελεήμονος Θεού. Τη νύχτα της ίδιας ημέρας, που είχα κάνει αυτή την τόσο μεγάλη αμαρτία, με ξύπνησαν φωνές: -"Πυρκαγιά, πυρκαγιά!" Οι κουρτίνες του κρεβατιού μου φλέγονταν. Ολόκληρο το σπίτι λαμπάδιασε. Με μεγάλη δυσκολία η γυναίκα μου, μια υπηρέτρια κι εγώ, μπορέσαμε να γλιτώσουμε. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Όλα τα επίγεια αγαθά μου είχαν χαθεί και το μοναδικό μου καταφύγιο από δω και μπρος απόμενε η απελπισία. Δεν μπορώ -δεν θέλω- να επιχειρήσω να βρω μια σχέση ανάμεσα στην καταστροφή που με έπληξε και στην κτηνωδία που είχα διαπράξει. Παραθέτω μόνο έναν-έναν τους κρίκους μιας αλυσίδας γεγονότων, και δεν θέλω να παραλείψω κανέναν. Την επόμενη μέρα της πυρκαγιάς πήγα να δω τα ερείπια. Οι τοίχοι, εκτός από μια εξαίρεση, ήταν σωριασμένοι στο χώμα. Η μοναδική εξαίρεση ήταν ένας εσωτερικός τοίχος, όχι πολύ χοντρός, περίπου στη μέση του σπιτιού, εκεί που ακουμπούσε το κεφάλι του κρεβατιού μου. Ο σοβάς, στο μεγαλύτερο μέρος του, είχε αντέξει στη φωτιά, κι αυτό το απέδωσα στο γεγονός ότι ο τοίχος ήταν φρεσκοσοβατισμένος. Γύρω από τον τοίχο ήταν συγκεντρωμένο ένα πυκνό πλήθος περιέργων, και πολλοί φαίνονταν να εξετάζουν ένα συγκεκριμένο τμήμα του με μεγάλη και ζωηρή προσοχή. Οι λέξεις «παράξενο!», «καταπληκτικό!» και άλλες παρόμοιες εκφράσεις τράβηξαν την περιέργειά μου. Πλησίασα και είδα σαν να ήταν βαθουλωτά ανάγλυφη πάνω στην άσπρη επιφάνεια, τη μορφή ενός γιγάντιου γάτου. Το αποτύπωμα είχε αληθινά μια εκπληκτική ακρίβεια. Ένα σκοινί ήταν περασμένο από το λαιμό του ζώου. Όταν πρωταντίκρισα το φάντασμα αυτό -γιατί δεν μπορούσα να το θεωρήσω τίποτα άλλο παρά μόνο φάντασμα- έμεινα έκπληκτος και τρομοκρατημένος. Σιγά σιγά όμως το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει. Θυμήθηκα πως είχα κρεμάσει το γάτο σ' ένα κήπο δίπλα στο σπίτι μου. Όταν δόθηκε ο συναγερμός για την πυρκαγιά, ο κήπος γέμισε αμέσως κόσμο, και κάποιος θα πρέπει να έκοψε το σκοινί από το δέντρο και να πέταξε το γάτο στην κάμαρά μου, ίσως για να με ξυπνήσει. Οι άλλοι τοίχοι, καθώς έπεφταν είχαν πιέσει στο θύμα της μοχθηρίας μου πάνω στο φρέσκο σοβά, κι ο ασβέστης με την επίδραση της φωτιάς και της αμμωνίας του ψοφιμιού, είχαν σχηματίσει την εικόνα που είχα τώρα μπροστά μου. Μολονότι η λογική μου, αν όχι η συνείδησή μου, εξήγησε με τόση ετοιμότητα το εκπληκτικό γεγονός που μόλις σας διηγήθηκα, ωστόσο μια βαθιά εντύπωση έμεινε χαραγμένη στη φαντασία μου. Για μήνες ολόκληρους δεν μπορούσα να απαλλαγώ από το φάντασμα του γάτου. Και σε αυτό το διάστημα γεννήθηκε αργά στη ψυχή μου κάτι που έμοιαζε - αλλά και που δεν ήταν - με τύψεις, Κατάντησα να λυπάμαι τώρα για το χαμό του άλλοτε αγαπημένου μου ζώου, και να ψάχνω παντού, στα καταγώγια που σύχναζα τώρα, μήπως βρω κανέναν άλλο γάτο, που να του μοιάζει κάπως ώστε να τον αντικαταστήσω. Κάποιο βράδυ, έτσι που καθόμουν μισοναρκωμένος σ' ένα ελεεινό καταγώγιο, τράβηξε την προσοχή μου κάποιο μαύρο πράγμα που βρισκόταν πάνω σε ένα από τα πελώρια βαρέλια με τζιν που αποτελούσαν και την κυριότερη επίπλωση εκεί μέσα. Είχα από ώρα καρφωμένα τα μάτια μου πάνω σε εκείνο το βαρέλι, κι αυτό που με παραξένεψε τώρα ήταν που δεν είχα προσέξει πιο πριν εκείνο το μαύρο πράγμα. Πήγα κοντά και το άγγιξα με το χέρι μου. Ήταν ένας μαύρος γάτος, πολύ μεγάλος, στο μπόι περίπου του Πλούτωνα, και που του έμοιαζε σε όλα εκτός από κάτι. Ο Πλούτωνας δεν είχε ούτε μιαν άσπρη τρίχα σε ολόκληρο το κορμί του, ενώ αυτός εδώ ο γάτος είχε μια μεγάλη τούφα από άσπρες τρίχες, με ακαθόριστο σχήμα, που του σκέπαζε ολόκληρο σχεδόν το στήθος. Μόλις τον άγγιξα σηκώθηκε αμέσως, γουργούρισε δυνατά, τρίφτηκε πάνω στο χέρι μου και φαινόταν ευχαριστημένος που τον πρόσεξα. Ήταν ακριβώς το ζώο που γύρευα. Πρότεινα στον ταβερνιάρη να τον αγοράσω, αυτός όμως μου απάντησε πως δεν είχε καμιά απολύτως απαίτηση, γιατί όχι μόνο δεν ήταν δικός του ο γάτος αυτός αλλά και ούτε τον είχε ξαναδεί. Συνέχισα να τον χαϊδεύω κι όταν ετοιμάστηκα να γυρίσω στο σπίτι μου, έδειξε τη διάθεση να με συνοδέψει. Τον άφησα να έρθει μαζί μου και καθώς βαδίζαμε έσκυβα που και που και τον χάιδευα. Όταν φτάσαμε πια στο σπίτι, εγκαταστάθηκε κοντά μας κι αμέσως έγινε ο αγαπημένος της γυναίκας μου. Όσο για μένα, δεν άργησα να νιώσω αντιπάθεια για το ζώο αυτό -ακριβώς το αντίθετο δηλαδή απ' ό,τι περίμενα να συμβεί. Κι ακόμη -χωρίς να ξέρω πως και γιατί- η αγάπη που μου έδειχνε μου προξενούσε απέχθεια και στενοχώρια. Σιγά-σιγά τα συναισθήματα αυτά της απέχθειας και της στεναχώριας μεταμορφώθηκαν σε μίσος. Απόφευγα το γάτο. Κάτι σαν αίσθημα ντροπής κι αναμνήσεως της προηγούμενης μοχθηρής συμπεριφοράς μου, με εμπόδιζαν να του κάνω κακό. Για μερικές βδομάδες δεν τον χτύπησα, ούτε τον κακομεταχειρίστηκα βαθμιαία όμως, κατάντησε να τον βλέπω μ' ανείπωτη σιχαμάρα και να φεύγω βιαστικά μόλις έβλεπα το απαίσιο αυτό ζώο, όπως φεύγει κανείς μπροστά σε μια σιχαμερή μυρουδιά. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτό που δυνάμωσε το μίσος μου ήταν ότι ανακάλυψα -όχι την ίδια βραδιά, που τον είχα φέρει σπίτι, αλλά την άλλη μέρα το πρωί- πως, όπως κι ο Πλούτωνας, είχε κι αυτός το ένα μάτι του βγαλμένο. Το περιστατικό αυτό τον έκανε ωστόσο πιο αγαπητό στη γυναίκα μου, που διατηρούσε ακόμη το αίσθημα εκείνο της συμπόνιας που άλλοτε χαρακτήριζε και εμένα και που μου χάριζε τις πιο απλές κι αγνές χαρές. Όσο όμως εγώ σιχαινόμουν περισσότερο το γάτο, τόσο φαινόταν να μεγαλώνει η δική του αδυναμία για μένα. Ακολουθούσε τα βήματά μου με μια επιμονή που μου είναι αδύνατο να την περιγράψω στον αναγνώστη. Όπου και αν καθόμουν, κουλουριαζόταν κάτω από την καρέκλα μου ή πηδούσε πάνω στα γόνατά μου και δεν σταματούσε να χαϊδολογιέται. Όταν σηκωνόμουν να φύγω, μπερδευόταν στα πόδια μου με κίνδυνο να με κάνει να πέσω ή έμπηγε τα μακριά και μυτερά του νύχια στο παντελόνι μου και σκαρφάλωνε στο στήθος μου. Σε κάτι τέτοιες στιγμές ένιωθα τη διάθεση να τον σκοτώσω με ένα μου χτύπημα, εμποδιζόμουν όμως να το κάνω, όχι τόσο από την ανάμνηση του προηγούμενου εγκλήματός μου, αλλά κυρίως εξαιτίας του τρόμου που μου ενέπνεε το ζωντανό αυτό. Ο τρόμος που με κυρίευε δεν ήταν τρόμος πως θα πάθαινα κάτι σωματικά -κι όμως δεν βρίσκω άλλο τρόπο να τον προσδιορίσω. Ντρέπομαι σχεδόν να ομολογήσω -ναι, ακόμη και σε αυτό το ατιμωτικό κελί που βρίσκομαι ντρέπομαι να το μολογήσω- πως ο τρόμος κι η φρίκη που μου ενέπνεε το ζώο αυτό είχαν ενταθεί από μια από τις απιθανότερες χίμαιρες που μπορεί να διανοηθεί κανείς. Η γυναίκα μου επέστησε αρκετές φορές την προσοχή μου στη μορφή του σημαδιού με τις άσπρες τρίχες, που έχω προαναφέρει και που αποτελούσε τη μοναδική διαφορά ανάμεσα σ' αυτό το παράξενο ζώο και σε κείνο που είχα σκοτώσει. Ο αναγνώστης θα θυμάται πως το σημάδι αυτό, αν και μεγάλο, ήταν στην αρχή ακαθόριστο. Σιγά-σιγά όμως, ανεπαίσθητα, τόσον αδιόρατα που για πολύν καιρό η λογική μου αγωνιζόταν να μη το παραδεχτεί, θεωρώντας το απλή του φαντασιοπληξία, είχε πάρει ένα σχήμα σαφέστατα σχεδιασμένο. Παρίστανε τώρα κάτι που ανατριχιάζω να προφέρω την ονομασία του... Ήταν η εικόνα από κάτι φριχτό και απαίσιο: η εικόνα της αγχόνης! Εκείνο το σκυθρωπό και τρομερό σύνεργο της Φρίκης και του Εγκλήματος, της Αγωνίας και του Θανάτου! Και τώρα η κατάντια μου ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινη αθλιότητα. Ένα ζώο χωρίς λογική, να κατεργάζεται για μένα -για μένα, έναν άνθρωπο πλασμένο κατ' εικόνα κι ομοίωση του Θεούμα τόσον αβάσταχτη κατάρα! Αλίμονο! Ούτε μέρα, ούτε νύχτα γνώρισα πια την ευλογία της ησυχίας! Τη μέρα δεν με άφηνε ούτε μια στιγμή μόνο μου το σιχαμερό αυτό πλάσμα, και τη νύχτα ξυπνούσα κάθε τόσο από όνειρα ανείπωτα τρομαχτικά για να βρω τη ζεστή ανάσα του πάνω στο πρόσωπό μου και το τεράστιο βάρος του -ένας αληθινός βραχνάς που δεν είχα τη δύναμη να τον διώξω να πλακώνει συνεχώς τη καρδιά μου! Κάτω από την πίεση μιας τέτοιας αγωνίας το ασθενικό υπόλειμμα του παλιού αγαθού εαυτού μου δεν άργησε να χαθεί. Πονηρές σκέψεις -οι πιο καταχθόνιες και πονηρές σκέψεις- ήταν πια οι μοναδικοί και μόνιμοι σύντροφοί μου. Η ζοφερή μου διάθεση εξελίχθηκε σε ένα μίσος για όλα τα πράγματα και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και συχνά, τα απότομα και ασυγκράτητα ξεσπάσματα μιας μανίας, που της είχα παραδοθεί τώρα στα τυφλά, το συνηθισμένο και απέραντα υπομονετικό μου θύμα ήταν η γυναίκα μου που ποτέ της δεν ξεστόμιζε το παραμικρό παράπονο. Κάποια μέρα ήρθε κι αυτή μαζί μου, για κάποια δουλειά, στο κελάρι του παλιού σπιτιού, που η φτώχια μας ανάγκαζε τώρα να κατοικούμε. Καθώς κατέβαινε τις σκάλες ο γάτος μ' ακολούθησε και με τη συνήθειά του να μπερδεύεται στα πόδια μου, με σώριασε καταγής με το κεφάλι. Έγινα έξω φρενών. Σήκωσα ένα τσεκούρι και ξεχνώντας στο θυμό μου τον παιδιάστικο φόβο που ως τώρα συγκρατούσε το χέρι μου, κατέβασα με δύναμη το τσεκούρι στο ζώο και σίγουρα θα το σκότωνα, αν η γυναίκα μου δεν προλάβαινε να συγκρατήσει το χέρι μου. Η επέμβασή της μ' έκανε να φρενιάσω, να λυσσάξω. Τράβηξα το μπράτσο μου που το κρατούσε σφιχτά, και με το τσεκούρι τη χτύπησα κατακέφαλα. Έπεσε νεκρή χωρίς ούτε ένα βογκητό. Το πρώτο πράγμα που έκανα μετά από το απαίσιο αυτό φονικό ήταν να σκεφτώ ψύχραιμα που θα έκρυβα το πτώμα. Καταλάβαινα πως δεν μπορούσα να το κουβαλήσω έξω από το σπίτι, ούτε μέρα αλλά ούτε και νύχτα, χωρίς να διατρέξω τον κίνδυνο να με δουν οι γείτονες. Έκανα με το μυαλό μου διάφορα σχέδια. Προς στιγμή σκέφτηκα να κόψω το πτώμα σε μικρά - μικρά κομματάκια και να το κάψω. Ύστερα, έκανα τη σκέψη να ανοίξω ένα λάκκο στο κελάρι και να θάψω εκεί το πτώμα. Έπειτα είπα να το ρίξω στο πηγάδι της αυλής ή να το συσκευάσω σε ένα μεγάλο κιβώτιο, σαν εμπόρευμα, με όλους τους συνηθισμένους τύπους και να φωνάξω κανένα χαμάλη να το πάρει από το σπίτι. Τελικά μου ήρθε μια ιδέα που την έκρινα σαν την καλύτερη από όλες. Αποφάσισα να χτίσω το πτώμα μέσα σε ένα τοίχο του κελαριού, όπως αναφέρει κι η Ιστορία πως έχτιζαν τα θύματά τους οι καλόγεροι του Μεσαίωνα. Το κελάρι ήταν κατάλληλο για το σκοπό αυτό. Οι τοίχοι ήταν ψευτοχτισμένοι και τώρα τελευταία τους είχαν σοβαντίσει, αλλά η υγρασία δεν άφησε το σοβά να ξεραθεί. Κι εξάλλου, ο ένας από τους τοίχους είχε μια εσοχή, σαν να προοριζόταν για θέση τζακιού, αλλά φαινόταν πως τελικά το είχαν μετανιώσει, και είχαν γεμίσει με τούβλα το κενό. Ήμουν σίγουρος πως εύκολα θα μπορούσα να βγάλω από τη θέση τους τα τούβλα, να βάλω το πτώμα στην εσοχή, κι έπειτα να ξαναχτίσω το μέρος εκείνο, όπως ήταν πριν, έτσι που κανένα μάτι δε θα μπορούσε να ανακαλύψει τίποτα το ύποπτο. Και δεν έπεσα έξω στους υπολογισμούς μου. Με λοστό ξεχαρβάλωσα εύκολα τα τούβλα κι αφού τοποθέτησα προσεχτικά όρθιο το πτώμα, ακουμπώντας το στον εσωτερικό τοίχο, το στήριξα στη θέση αυτή και χωρίς πολύ κόπο ξανάβαλα τα τούβλα όπως ήταν πριν. Με κάθε προφύλαξη προμηθεύτηκα ασβέστη, άμμο κι άχυρα, ετοίμασα ένα σοβά, που δε ξεχώριζε καθόλου από τον παλιό κι έχτισα τον καινούριο τοίχο. Όταν τελείωσα έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από τη δουλειά μου. Ο τοίχος δεν φαινόταν καθόλου πως είχε πειραχτεί. Μάζεψα από κάτω τα μπάζα με τη μεγαλύτερη προσοχή. Έριξα γύρω μου μια θριαμβευτική ματιά και μονολόγησα: -"Εδώ, τουλάχιστον ο κόπος μου δεν πήγε χαμένος". Η επόμενη ενέργειά μου ήταν να ψάξω να βρω το ζώο που είχε σταθεί η αιτία της καταστροφής αυτής. Γιατί τώρα είχα πια την απόφαση να το εξοντώσω. Αν το έβρισκα μπροστά μου εκείνη τη στιγμή, θα το είχα ξεμπερδέψει. Μα φαίνεται πως το πονηρό ζώο είχε τρομοκρατηθεί από την εκδήλωση του θυμού μου κι απέφευγε να παρουσιαστεί μπροστά μου. Είναι αδύνατο να περιγράψει ή να φανταστεί κανείς τη βαθιά, την ηδονική ανακούφιση που μου προξένησε η απουσία του σιχαμερού ζώου. Δε φάνηκε ούτε ολόκληρη τη νύχτα, κι έτσι, τουλάχιστο για μια νύχτα, από τότε που είχε πατήσει το πόδι του στο σπίτι μου, μπόρεσα να κοιμηθώ ήσυχα και ατάραχα. Ναι, κοιμήθηκα, παρόλο το βάρος του φόνου που είχα στη ψυχή μου. Πέρασε η δεύτερη, πέρασε κι η Τρίτη μέρα κι ο τύραννός μου εξακολουθούσε να μη φαίνεται. Ανάσανα σαν ελεύθερος άνθρωπος. Το τέρας, τρομαγμένο, είχε φύγει μια για πάντα από το σπίτι μου! Δε θα το ξανάβλεπα στα μάτια μου! Ήμουν ευτυχισμένος! Το αίσθημα της ενοχής για τη βδελυρή πράξη μου δεν με βάραινε σχεδόν καθόλου. Στην ανάκριση που έγινε αποκρίθηκα με ετοιμότητα και χωρίς να τα χάσω. Έγινε και μια έρευνα -μα φυσικά, τίποτα δεν ανακάλυψαν. Θεωρούσα πια πως η μελλοντική μου ευτυχία ήταν εξασφαλισμένη. Τέσσερις μέρες μετά το φόνο, οι αστυνομικοί ξανάρθαν απροειδοποίητα για να κάνουν μια πιο αυστηρή έρευνα. Σίγουρος πως ο κρυψώνας μου ήταν αδύνατο να ανακαλυφθεί δεν ανησύχησα καθόλου. Οι αστυνομικοί ζήτησαν να τους συνοδεύσω στην έρευνά τους. Δεν άφησαν καμιά γωνιά, καμιά κώχη χωρίς να την ψάξουν. Στο τέλος κατέβηκαν και πάλι στο κελάρι -για τρίτη ή τέταρτη φορά. Ούτε μια τρίχα μου δε σάλεψε. Η καρδιά μου χτυπούσε ήρεμα, σαν την καρδιά του ανθρώπου που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Πηγαινοερχόμουν μέσα στο κελάρι. Σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος και βημάτιζα εδώ κι εκεί. Οι αστυνομικοί, απόλυτα ικανοποιημένοι από την έρευνά τους, ετοιμάζονταν να φύγουν. Η χαρά μου ήταν τόσο πολύ μεγάλη ώστε δεν μπορούσα να τη συγκρατήσω. Λαχταρούσα να πω κάτι, έστω και μια λέξη, έτσι, σαν εκδήλωση του θριάμβου μου, αλλά και για να τους διπλασιάσω τη βεβαιότητα πως είμαι αθώος. -"Κύριοι", τους είπα τη στιγμή που ανέβαιναν τη σκάλα, "είμ' ενθουσιασμένος που οι υποψίες σας χάθηκαν. Σας εύχομαι να είστε πάντα καλά και κάπως περισσότερο ευγενείς. Εδώ που τα λέμε, κύριοι, το σπίτι αυτό είναι πολύ καλοχτισμένο" (μέσα στη φλογερή μου επιθυμία να πω κάτι με άνεση, δεν ήξερα καλά-καλά τι έλεγα), "μπορώ μάλιστα να πω ότι είναι εξαιρετικά καλοχτισμένο. Αυτοί οι τοίχοι -μα γιατί φεύγετε κύριοι;- αυτοί οι τοίχοι είναι γερά φτιαγμένοι..." Και λέγοντας αυτά τα λόγια, χτύπησα δυνατά -μόνο και μόνο από μια μανία για επίδειξη που με είχε πιάσει- μ' ένα μπαστούνι που κρατούσα στο μέρος ακριβώς εκείνου του τοίχου με τα τούβλα, που πίσω του στεκόταν το πτώμα της αγαπημένης μου γυναικούλας. Μα ο Θεός να με φυλάξει και να με σώσει από τα νύχια του Αντίχριστου! Δεν είχαν πάψει καλά-καλά να αντηχούν τα χτυπήματα του μπαστουνιού μου και μου αποκρίθηκε μια φωνή μέσα από τον τάφο! Μια φωνή πνιγμένη και κομμένη σαν αναφιλητό παιδιού στην αρχή, που έπειτα φούντωσε βιαστικά σε μια μακρόσυρτη δυνατή κι αδιάκοπη κραυγή φρίκης και θριάμβου μαζί, τέτοια που μόνο από την κόλαση θα μπορούσε να είχε βγει -μια κραυγή που έμοιαζε να βγαίνει ταυτόχρονα από το λαρύγγι των κολασμένων που αγωνιούν και από τους δαίμονες που χαίρονται την κόλαση κι αναγαλιάζουν. Είναι αστείο να μιλήσω για τις σκέψεις που έκανα εκείνη τη στιγμή. Παρέλυσα. Τρικλίζοντας, πήγα κι ακούμπησα στον αντικρινό τοίχο. Οι αστυνομικοί για μια στιγμή έμειναν ακίνητοι από τρόμο και δέος στη σκάλα. Αμέσως μετά, δέκα γερά μπράτσα καταπιάστηκαν με τον τοίχο. Έπεσε μονοκόμματος. Το πτώμα, σε αρκετά προχωρημένη αποσύνθεση πια, γεμάτο πηγμένα αίματα, στεκόταν όρθιο μπροστά μας. Πάνω στο κεφάλι του, με κατακόκκινο ανοιχτό στόμα κι ένα μοναδικό μάτι που πετούσε φωτιές, καθόταν το απαίσιο ζώο, που η πανουργία του μ' είχε κάνει φονιά. Κι η κατήγορη φωνή του μ' έστελνε στο δήμιο. Είχα χτίσει το τέρας μέσα στον τοίχο...

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ με το AUDIOBOOK εδώ:

Ογδόντα ένα χρόνια πριν: Η Συμφωνία της Καζέρτας [26.9.44]. Η αρχή οδύνης για τον ελληνισμό ή το προοίμιο του Εμφυλίου από τον Κων/νο Αθ./ Οικονόμου

 

Ογδόντα ένα χρόνια πριν: Η Συμφωνία της Καζέρτας [26.9.44]. Η αρχή οδύνης για τον ελληνισμό ή το προοίμιο του Εμφυλίου

από τον Κων/νο Αθ./ Οικονόμου

Από δεξιά: Ζέρβας, Σκόμπυ, Σαράφης

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Σαν σήμερα, την 26η Σεπτεμβρίου του 1944, υπεγράφη Η Συμφωνία της Καζέρτας, στην πόλη ομώνυμη πόλη της Νότιας Ιταλίας, μεταξύ της «ελεύθερης»¹ ελληνικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας που συστάθηκε στο Κάιρο [που είχε στο μεταξύ μεταφερθεί, στην κοντινή πόλη Κάβα ντε Τιρρένι] και των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων ΕΔΕΣ και ΕΑΜ, που δρούσαν τότε στην κατεχόμενη Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή έγινε υπό την επίβλεψη των Βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων της Μεσογείου που είχαν έδρα στο γειτονικό Σαλέρνο. Σκοπός, βεβαίως, της συμφωνίας ήταν να καθορισθούν θέματα σχετικά με τη δράση, τον έλεγχο, ακόμη και τον αφοπλισμό των ένοπλων τμημάτων αντίστασης που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια της Κατοχής προκειμένου η Ελλάδα να οδηγηθεί στην ομαλότητα, μετά την απελευθέρωση.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Στα μέσα του Σεπτέμβριου του 1944, στην Καζέρτα πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην οποία συμμετείχαν ο Βρετανός υπουργός Μέσης Ανατολής, Χ. Μακ Μίλαν, ο αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων της Μεσογείου, (AFHQ), Χ. Μέτλαντ Ουίλσον, ο Άγγλος στρατηγός, Σκόμπι, έχοντας στο πλάι του τον επιτελάρχη Μπένφιλ καθώς και άλλοι Άγγλοι πολιτικοί και στρατιωτικοί με τα μέλη της ελεύθερης ελληνικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας που συστάθηκε υπό το Γ. Παπανδρέου και με τους στρατιωτικούς ηγέτες των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων, ΕΑΜ και ΕΔΕΣ, που έφθασαν με αεροσκάφος της RAF από το αεροδρόμιο Νεράιδας [το πρόχειρο αεροδρόμιο που οργάνωσαν οι Άγγλοι στην περιοχή των Αγράφων, εκεί που σήμερα βρίσκεται η λίμνη του Ταυρωπού.
Στην ελληνική κυβέρνηση, [Σλέρνο] μετείχαν ο τότε αναγνωρισμένος ως πρωθυπουργός Γ. Παπαπανδρέου, με τέσσερις ΕΑΜικούς υπουργούς: δύο εκπροσώπους της Αριστεράς, Μ. Πορφυρογένης και Γ. Ζέβγος και δύο από τα άλλα κόμματα του ΕΑΜ, Α. Σβώλος, και Η. Τσιριμώκος, καθώς και οι Θ. Τσάτσος , Χρ. Σγουρίτσας. Στη σύσκεψη κλήθηκαν επίσης και παρευρέθηκαν και οι στρατιωτικοί αρχηγοί του ΕΔΕΣ, στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας και του ΕΛΑΣ στρατηγός Στ. Σαράφης. Η συνάντηση όλων αυτών έγινε στην Καζέρτα, στις 23-9-44, οπότε και ξεκίνησε η σύσκεψη. Ύστερα από μακρές συζητήσεις, τρεις ημέρες αργότερα, υπογράφηκε η ομώνυμη συμφωνία, που υπήρξε καθοριστική για τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις στη μεταπολεμική Ελλάδα.

ΒΑΣΙΚΟΙ ΟΡΟΙ: Η Συμφωνία προέβλεπε πως: όλες οι ανταρτικές δυνάμεις που δρούσαν στην Ελλάδα θα υπάγονταν στις διαταγές της ελληνικής κυβέρνησης Εθν. Ενότητας, η οποία στη συνέχεια θα τις έθετε υπό τις διαταγές του στρατηγού Ρ. Σκόμπυ, που θα ηγούνταν των βρετανικών απελευθερωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Οι στρατιωτικοί ηγέτες του ΕΔΕΣ και του ΕΔΕΣ αναλάμβαναν την υποχρέωση να απαγορεύσουν στις ανταρτικές μονάδες κάθε δράση που θα απέβλεπε στην κατάληψη της εξουσίας. Συγκεκριμένα για την Αθήνα, αναφερόταν ότι «ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ». Με την ίδια συμφωνία, τα ιδρυμένα από τις κατοχικές κυβερνήσεις, Τάγματα Ασφαλείας θα αντιμετωπίζονταν ως δοσίλογοι, εκτός αν παραδίδονταν σύμφωνα με τις εκδοθησόμενες διαταγές του Ρ. Σκόμπυ. Οι ελληνικές ανταρτικές δυνάμεις θα σχημάτιζαν «Εθνικήν Ένωσιν, ίνα συντονίζουν την δράσιν των διά το καλύτερον συμφέρον του Αγώνος». Καθορίζονταν, επίσης, οι περιφέρειες και τα εδαφικά όρια εντός των οποίων θα δρούσε στο εξής ο ΕΔΕΣ και ο ΕΛΑΣ και γινόταν σχετική ειδική αναφορά για Αθήνα, Πελοπόννησο και Θράκη. Διοικητής των στρατευμάτων της Αττικής διοριζόταν ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος, που θα ενεργούσε σε συνεργασία με τους αντιπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης στην Αθήνα. Αξιωματικός - σύνδεσμος θα προτεινόταν από τον Στρατηγό Σαράφη με την έγκριση της κυβέρνησης. Ο Στρατηγός Σαράφης επίσης θα «υπεδείκνυε» τον αξιωματικό - διοικητή των ανταρτικών δυνάμεων Πελοποννήσου, τον οποίο θα βοηθούσε σύνδεσμος της αγγλικής αποστολής. Ανάλογες ήταν και οι ρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν για Θράκη και Θεσσαλονίκη. Οι στρατιωτικοί διοικητές των περιοχών αυτών θα είχαν ως αποστολή την παρενόχληση της γερμανικής υποχώρησης, την εξουδετέρωση των γερμανικών φρουρών και την τήρηση του νόμου και της τάξης στα εδάφη που θα απελευθερώνονταν. Θα παρείχαν ακόμη τη συνδρομή τους για την αποκατάσταση της πολιτικής εξουσίας και για την πρόληψη «επιβολής οποιασδήποτε ποινής και αδικαιολογήτου συλλήψεως».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο κείμενο της συμφωνίας, μέχρι πριν την υπογραφή του, περιλαμβανόταν αρχικά κάποιο άρθρο, που αναφερόταν στον στρατηγό Ρ. Σκόμπυ με την επίμαχη φράση ότι στα καθήκοντά του ήταν και να επιβάλλει τον νόμο και την τάξη. Ο υπουργός Α. Σβώλος ζήτησε ν΄ απαλειφθεί αυτή με το σκεπτικό ότι η αρμοδιότητα αυτή ανήκε στην ελληνική κυβέρνηση και ήταν θέμα εσωτερικό. Το αίτημα αυτό τελικά έγινε αποδεκτό από το στρατηγό Ουίλσον παρά τη διαφωνία Μακ Μίλαν και Παπανδρέου.

Συνέπειες: Τα γεγονότα που ακολούθησαν και κυρίως τα λεγόμενα Δεκεμβριανά, εκτιμήθηκαν από ορισμένους ιστορικούς ως συνέπεια των όρων της συμφωνίας της Καζέρτας, για την οποία κυρίως η κομουνιστική Αριστερά αλλά και μια μερίδα της Δεξιάς (από την αντίθετη σκοπιά, «ως υπερβολική σε υποχωρήσεις προς τους κομμουνιστές») είχε διατυπώσει σοβαρές επιφυλάξεις. Τελικά τον Οκτώβριο του 1944, αμέσως μετά την απελευθέρωση και την συμφωνία της Καζέρτας, ο Γεώργιος Παπανδρέου μαζί με τα μέλη της κυβέρνησής του επέστρεψε στην Ελλάδα από το Σαλέρνο της Ιταλίας με το αγγλικό πολεμικό πλοίο «Πρίγκιψ Δαυίδ».

Πηγές: Γεωργόπουλος, Ευστ. «1942-1944 Εμφύλιος Πόλεμος: το πρώτο αίμα». Στρατιωτική Ιστορία [περιοδικό]. Αθήνα: Περισκόπιο, 2010, σ. 92-93. Σόλων Γρηγοριάδης, Δεκέμβριος 1944: το ανεξήγητο λάθος Αθήνα: Εκδόσεις Φυτράκη, 1975, σ. 113-117. Αστερινός, Δημήτρης. «Από την Καζέρτα έως την απελευθέρωση». Ιστορία εικονογραφημένη 76 (Οκτώβριος 1974), σ. 14-18., Ομών. Λήμμα Βικιπαίδεια.

1. Και όχι δηλαδή της δοτής κατοχικής κυβέρνησης των Αθηνών.

Η σκοτεινή ύλη + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

Η σκοτεινή ύλη + ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

Προσομοίωση σκοτεινού ουρανού [ ερευνητικό κέντρου Oak Ridge - ΗΠΑ]

 ΓΕΝΙΚΑ: Στην αστρονομία, η σκοτεινή ύλη είναι ένας υποθετικός τύπος ύλης που συνεισφέρει κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στη συνολική μάζα του σύμπαντος. Η σκοτεινή ύλη δε μπορεί να παρατηρηθεί από τηλεσκόπια. Δεν εκπέμπει ούτε απορροφά φως ή άλλη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία σε σημαντικό βαθμό. Αντίθετα, η ύπαρξη και οι ιδιότητές της βασίζονται στις βαρυτικές επιδράσεις πάνω στην ορατή ύλη, και τη μεγάλης κλίμακας δομή του σύμπαντος. Σύμφωνα με την ερευνητική αποστολή Planck και σύμφωνα με το Καθιερωμένο Πρότυπο (Standard Model of Cosmology), η συνολική ύλη-ενέργεια του σύμπαντος περιέχει 4.9% συνηθισμένη ύλη, 26.8% σκοτεινή ύλη και 68.3% σκοτεινή ενέργεια. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η σκοτεινή ύλη συνεισφέρει κατά 84.5% στη συνολική ύλη και κατ 26.8%στο συνολικό περιεχόμενο του σύμπαντος

ΤΡΟΠΟΙ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΥ: Η ύπαρξή της σκοτεινής ύλης μπορεί να διαπιστωθεί από τα βαρυτικά αποτελέσματα στην ορατή ύλη, όπως τους αστέρες και τους γαλαξίες. Η υπόθεση της σκοτεινής ύλης έχει στόχο να εξηγήσει διάφορες αστρονομικές παρατηρήσεις που δεν συμφωνούν με τη θεωρία για τη βαρύτητα, όπως ανωμαλίες στην ταχύτητα περιστροφής των αστέρων στις ακραίες περιοχές των γαλαξιών. Η ταχύτητα αυτή είναι μεγαλύτερη από το αναμενόμενο, πράγμα που εξηγείται είτε με την παραδοχή ότι η θεωρία μας για τη βαρύτητα είναι λάθος είτε με τη θεώρηση της ύπαρξης μιας μεγάλης ποσότητας μάζας που δεν μπορούμε να δούμε. Η ύπαρξη της σκοτεινής ύλης θα έλυνε ένα πλήθος προβλημάτων συνέπειας στη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης [Μπιγκ Μπαγκ].

ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΥΛΗΣ: Αν η σκοτεινή ύλη υπάρχει πραγματικά, υπερβαίνει σημαντικά σε μάζα το ορατό μέρος του σύμπαντος. Σύμφωνα με τα πρόσφατα αποτελέσματα του διαστημικού τηλεσκοπίου Planck μόλις το 4.9% της συνολικής μάζας του σύμπαντος μπορεί να γίνει άμεσα ορατό. Περίπου το 26.8% υπολογίζεται ότι αποτελείται από σκοτεινή ύλη. Το υπόλοιπο 68.3% αποτελείται από σκοτεινή ενέργεια, ένα ακόμα υποθετικό, πιο περίεργο στοιχείο, διάσπαρτο στο διάστημα, το οποίο πιθανότατα δεν μπορεί να λογιστεί με τη μορφή συνήθων σωματιδίων. Ο καθορισμός της φύσης αυτής της “χαμένης” μάζας είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της σύγχρονης κοσμολογίας.

ΠΡΩΤΑ ΔΕΔΟΜΈΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΩΝ: Η ιστορία ξεκίνησε το 1933, όταν ο αστρονόμος Fritz Zwicky μελετούσε την κίνηση μακρινών σμηνών γαλαξιών, συγκεκριμένα το Σμήνος της Κόμης και το Σμήνος της Παρθένου. Ο Zwicky υπολόγισε τη μάζα του κάθε γαλαξία του σμήνους βασισμένος στη λαμπρότητα του, κι άθροισε όλες τις γαλαξιακές μάζες για να υπολογίσει τη συνολική μάζα του σμήνους. Στη συνέχεια βρήκε ένα δεύτερο υπολογισμό ανεξάρτητο της συνολικής μάζας, που βασίστηκε στη μέτρηση των ατομικών ταχυτήτων των γαλαξιών του σμήνους. Προς μεγάλη του έκπληξη, αυτός ο δεύτερος υπολογισμός δυναμικής μάζας ήταν 400 φορές πιο μεγάλος από τον υπολογισμό που βασιζόταν στο φως των γαλαξιών!

   

Η Σκοτεινή ύλη αποτελεί το 23% του Σύμπαντος

      ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΕΙΣ: Αν και τα πειραματικά δεδομένα ήταν ήδη σημαντικά την εποχή του Zwicky, μόνο από τη δεκαετία του '70 οι επιστήμονες άρχισαν να μελετούν συστηματικά αυτή τη διαφορά. Εκείνη την περίοδο η ύπαρξη της σκοτεινής ύλης άρχισε να λαμβάνεται σοβαρά υπ' όψιν. Η ύπαρξη τέτοιας ύλης δεν θα είχε μόνο επιλύσει την έλλειψη μάζας στα σμήνη γαλαξιών, αλλά θα επέλυε και προβλήματα σχετικά με την εξέλιξη και τη μοίρα του ίδιου του Σύμπαντος. Ένα ακόμη παρατηρησιακό δεδομένο της λογικής συνοχής της σκοτεινής ύλης προκύπτει από τις καμπύλες περιστροφής των σπειροειδών γαλαξιών. Οι σπειροειδείς γαλαξίες περιλαμβάνουν έναν τεράστιο πληθυσμό αστέρων που διαγράφουν τροχιές σχεδόν κυκλικές γύρω από το γαλαξιακό κέντρο. Όπως ισχύει για τις τροχιές των πλανητών, αναμένεται ότι οι αστέρες με μεγαλύτερες γαλαξιακές τροχιές έχουν μικρότερες τροχιακές ταχύτητες [συμπέρασμα του λεγόμενου 3ου νόμου του Κέπλερ]. Στην πραγματικότητα, ο τρίτος νόμος του Κέπλερ εφαρμόζεται μονάχα σ' αστέρες που βρίσκονται κοντά στην περιφέρεια ενός σπειροειδούς γαλαξία, εφόσον προϋποθέτει σταθερότητα της μάζας που περιλαμβάνει η τροχιά. Οι αστρονόμοι έχουν ωστόσο διεξάγει παρατηρήσεις των τροχιακών ταχυτήτων των αστέρων στην περιφέρεια μεγάλου αριθμού σπειροειδών γαλαξιών, και σε καμία περίπτωση δεν ακολουθήθηκε ο τρίτος νόμος του Κέπλερ. Αντί να μειώνονται σε μεγάλες ακτίνες, οι τροχιακές ταχύτητες παραμένουν απόλυτα σταθερές, γεγονός που υποδηλώνει ότι η μάζα που περιλαμβάνει η τροχιά μεγάλης ακτίνας αυξάνεται, κι αυτό ισχύει για αστέρες που βρίσκονται στα όρια του γαλαξία. Αν και βρίσκονται κοντά στα άκρα του φωτεινού τμήματος του γαλαξία, το τμήμα αυτό έχει περίγραμμα μάζας που φαινομενικά συνεχίζει πολύ πέρα από τις περιοχές στις οποίες κυριαρχούν αστέρες! Θα έπρεπε, αν ο γαλαξίας αποτελείτο μόνο από ορατή ύλη, οι αστέρες του που βρίσκονται κοντά στην περιφέρεια ενός σπειροειδούς γαλαξία, με τροχιακές ταχύτητες της τάξης των 200 χλμ/δευτ., θα τον εγκατέλειπαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι οι τροχιακές ταχύτητες τους είναι τέσσερις φορές πιο μεγάλες από την ταχύτητα διαφυγής από το γαλαξία. Όμως, ουδέποτε παρατηρήθηκαν γαλαξίες που έχουν διασκορπιστεί με τέτοιο τρόπο. Συνεπώς, στο εσωτερικό τους πρέπει να υπάρχει μάζα την οποία δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν όταν αθροίζουμε όλα τα τμήματα που μπορούμε να δούμε.

Βιβλιογρ. Trimble, V. (1987). "Existence and nature of dark matter in the universe". Annual Review of Astronomy and Astrophysics 25.

ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Η ζήλεια Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

Η ζήλεια + ΒΙΝΤΕΟ

“η αγάπη ου ζηλοί”

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

   Η Ήρα (μυθολογία), ο Οθέλλος (λογοτεχνία) και ο Πάγκαλος Ιωσήφ (Αγία Γραφή) είναι τρία γνωστά θύματα του πάθους της ζήλειας. Ο άνθρωπος ζηλεύει νιώθοντας ότι απειλούνται αποκτήματά του: χρήματα, εργασία, φήμη. Η ζήλεια στον πάσχοντα σημαίνει ότι κατέχει κάτι πολύτιμο που χρειάζεται επαγρύπνηση για να συνεχίσει να το κατέχει. Υπάρχουν πολλοί τύποι ζήλειας, συνηθέστερος εκείνος που αφορά τη συζυγική πίστη (ερωτική ζήλεια). Αυτός ο τύπος, σε νοσηρή μορφή, έχει μεγάλες επιπτώσεις γιατί το άτομο μετρά την αυτοεκτίμησή του και τη σχέση του από την ερωτική πίστη. Η ζήλεια γίνεται αρνητικό συναίσθημα όταν νιώθουμε ότι απειλείται η διατήρηση του ελέγχου μας πάνω σε άνθρωπο, και δη τον σύντροφό μας. Έτσι στον ζηλότυπο καταγράφεται ο σύντροφος ως κτήμα, κι έτσι το “κατέχειν” βαρύνει τον τρόπο βιώσεως της ζήλειας. “Τέκνο” της ζήλειας είναι ο φθόνος προς το (φανταστικό;) πρόσωπο που παίζει το ρόλο του αντίζηλου στο θολό σκηνικό της πάσχουσας ψυχής.

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΖΗΛΕΙΑ: Στο “Συμπόσιό” ο Πλάτων φαίνεται αντιφατικός στη σχέση αγάπης και ζήλειας, ενώ ο Αγ. Αυγουστίνος λέει: “όποιος δε ζηλεύει δεν αγαπά”. Αντίθετα ο Rochfoucaud αντιτείνει: “η ζήλεια αναφύεται από την αγάπη του εαυτού παρά από την αγάπη στον άλλο.” Με τον τελευταίο συμφωνεί πλειάδα ψυχολόγων. Ο Maslow ψάχνει τη ζήλεια στο είδος της ενυπάρχουσας αγάπης του ζεύγους. Διακρίνει την Β αγάπη (being love), που αναζητεί το καλύτερο ενδιαφέρον στον άλλο και την αγάπη D (deficiency love) που είναι αγάπη εξάρτησης. Όμως οι δύο μορφές είναι συχνά παρούσες μαζί στις ανθρώπινες σχέσεις κι έτσι η D ενισχύει τη ζήλεια, ενώ η αλτρουιστική B, αποθαρρύνει την εμφάνισή της.

ΖΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΖΗΛΟΤΥΠΙΑ: Στις ψυχικές επιστήμες, με τον όρο ζήλεια εννοείται ένα στιγμιαίο συναίσθημα (θυμική κατάσταση) ή ένα σύμπτωμα συχνό σε όλους, ενώ με τον όρο ζηλοτυπία καλύπτεται μια σύνθετη κατάσταση, διαταραχή ψυχής και συναισθημάτων, εμφανιζόμενη συχνά ή μόνιμα. Η ζηλοτυπία είναι εμπαθής μορφή ζήλειας εμφανιζόμενη συχνότερα τελευταία. Αίτια είναι η γυναικεία ανάγκη για εξωτερική εργασία και οι εναλλαγές των ρόλων των φύλων σε οικογένεια, εργασία, κοινωνία. Η κλινική ψυχολογία διακρίνει διαφορετικούς τρόπους εκδήλωσης της ζηλοτυπίας κατά φύλο: Ο άνδρας την αρνείται, η γυναίκα την παραδέχεται. Η ανδρική ζηλοτυπία εκδηλώνεται οργίλως και, ακραία, βιαίως. Αντίθετα η γυναίκα εκδηλώνει την οργή βουβά, με εσωστρέφεια, ενώ ακραία φθάνει σε λεκτική βία ή κρίσεις εκτόνωσης, (ξεσπάσματα, εκδικητικές συμπεριφορές). Η γυναίκα επικεντρώνεται περισσότερο σε πιθανές συναισθηματικές εμπλοκές του συντρόφου, ενώ ο άνδρας εστιάζει την προσοχή σε πιθανές σεξουαλικές δραστηριότητες της συζύγου. Ο άνδρας που ζηλεύει συχνά δείχνει ανταγωνιστική συμπεριφορά προς το τρίτο πρόσωπο, ενώ η γυναίκα παρουσιάζει παθητικότερη συμπεριφορά. Τρία είναι τα στάδια της ζήλειας: ζήλεια, ζηλοτυπία, ζηλοτυπικό παραληρήμα.

ΑΙΤΙΑ: Υπάρχουν δύο αντικρουόμενες απόψεις για τα αίτια εμφάνισης της ζήλειας-ζηλοτυπίας: Η μία “σχολή” πρεσβεύει το έμφυτο της ζήλειας (W. James -H. Ellis), ενώ η άλλη εκτιμά ότι οφείλεται σε κοινωνικοοικογενειακά ερεθίσματα (γονείς, σύντροφοι, παραδόσεις). Εκφραστής της δεύτερης άποψης είναι ο Μπιχεηβοριστής (Ψυχολογία Συμπεριφοράς), Watson, που χαρακτήριζε τη ζήλεια “καταστροφική”. Ο Άντλερ, εντοπίζει τις “ρίζες” της ζήλειας στον ανταγωνισμό για δύναμη, που μένει στην “αποθήκη” των εμπειριών του καθενός από την πρώιμη παιδική ηλικία, συμπεραίνοντας το παθολογικό της ζήλειας. Πιθανώς η ζήλεια να είναι μερικώς έμφυτη και να “φουσκώνει” από υποκειμενικές παραμέτρους της ζωής του ζηλότυπου. Τέλος μια τρίτη άποψη, η ψυχοεξελικτική (νεο-δαρβινισμός), αποδίδει την ανδρική ζήλεια στην επιδίωξη επίτευξης αποκλειστικότητας της συντρόφου του, ακόμη και βιαίως, προς αποφυγή απογόνων εκτός σχέσης, φαινόμενο εκτεταμένο στη φύση.

ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΖΗΛΕΙΑ: Είναι η αβάσιμη ενασχόληση κάποιου με την πίστη του συντρόφου του. Σκέψεις αστήρικτες, αιφνιδιαστικές ξεπροβάλλουν από τα βάθη του νου ξαφνικά, αποσπασματικά, χωρίς ένδειξη επιβεβαίωσης των υποψιών, στις οποίες το άτομο υπακούει, αντιδρώντας ζηλότυπα. Η παθολογική ζήλεια διαταράσει την ψυχική κατάσταση του πάσχοντος και τη σχέση με το σύντροφο, προξενώντας ρωγμές στη σχέση, διότι η κτητικότητα του πάσχοντος υπερβαίνει τα λογικά επίπεδα. Η Ψυχολογία θεωρούσε την παθολογική ζήλεια περισσότερο σύμπτωμα παρά ψυχιατρική κατάσταση, αλλά προσφάτως εισήχθη στις παραληρητικές διαταραχές. Τα χαρακτηριστικά αυτής της ζήλειας είναι: ενασχόληση (σκέψεις-φαντασιώσεις), συμπεριφορά που τείνει στην επιβεβαίωση υποψιών (έλεγχος, παρακολουθήσεις), αποφυγή ως αντίδραση (αποφεύγουν καταστάσεις που πυροδοτούν το πάθος: εικόνες, θεάματα, παρέες με πρόσωπα αντιθέτου του συντρόφου φύλου, που μπορεί ο σύντροφος να “προκληθεί”), δυσφορία (άγχος, αυτοκτονικές σκέψεις), βιαιοπραγία (λεκτική, σωματική, και ακραία στο έγκλημα), επιθετικότητα σε πρόσωπα “αντίζηλα”, ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση και παραλήρημα, ως σύμπτωμα παρανοειδών καταστάσεων (Ψυχιατρική). Ουσιαστικά, οι έννοιες ζήλεια, ζηλοτυπία και ζηλοτυπικό παραλήρημα είναι η αύξουσα κλίμακα του πάθους.

ΖΗΛΟΦΘΟΝΙΑ. ΖΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΦΘΟΝΟΣ: “Φανερὰ δε εστι τα έργα της σαρκός, άτινά εστι μοιχεία πορνεία, (...) ζήλοι, θυμοί, (...) οι τα τοιαύτα πράσσοντες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσιν.” (Γαλ. δ΄19-21). Είναι φανερό ότι ο Απ. Παύλος θεωρεί τη ζηλοφθονία “έργο σαρκός”, εμπόδιο σωτηρίας. Πάντως, ενώ φθόνος και ζήλεια είναι αντίθετες καταστάσεις, γιατί φθόνος σημαίνει την επιθυμία κάποιου να αποκτήσει κάτι που κατέχει άλλος, ενώ η ζήλεια σημαίνει το φόβο απώλειας κάποιου μην χάσει κάτι που έχει, στην πράξη τα δύο συνυπάρχουν. Ζηλοφθονία λέμε την ενόχληση από επιτυχίες άλλων, που εκφράζεται με αποστροφή. O ζηλόφθονος διαφοροποιεί τη συμπεριφορά του προς τον μέχρι χθες φίλο (συγγενή), επειδή βλέπει να του έρχονται όλα ευνοϊκά, και απομακρύνεται ψυχρά. Συχνά εκφράζεται με υπαινιγμούς ή κατηγορίες! «Πόσο πικρό είναι να κοιτάς την ευτυχία με τα μάτια ενός άλλου», έλεγε ο Σαίξπηρ. Η ζηλοφθονία διαποτίζει ζήλεια, φθόνο, ή χαιρεκακία για τον πόνο του άλλου! Φυτώριο ζηλοφθονίας είναι η οικογένεια, διότι εκεί πρωτοεκδηλώνεται. Tα αδελφάκια συχνά αλληλοζηλοφθονούν βλέποντας να γίνεται διάκριση ανάμεσά τους από το γονεϊκό περιβάλλον. Aν και ο υγιής ανταγωνισμός (άμιλλα) δείχνει αθώος, εντούτοις υποκρύπτει “σκουριά” ζήλειας ή ζηλοφθονίας. Όμως, όταν αμιλλώμαι πρέπει να στηρίζομαι στις προσωπικές μου δυνατότητες. Ο ανταγωνισμός και το “ευ αγωνίζεσθαι”, μπορεί να εμπεριέχουν δόση ζηλοφθονίας, δεν έχουν όμως κίνητρο τα ταπεινά ελατήριά της, γιατί η ζηλοφθονία χαρακτηρίζει απαίδευτο άνθρωπο.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΖΗΛΕΙΑ: Ο Φρόυντ περιγράφει πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις μες στην οικογένεια και τα αισθήματα που αναπτύσσονται με την εμφάνιση ενός αδελφού ή μιας αδελφής. Καθώς γεννιέται ένα παιδί ζει μία αποκλειστική σχέση με τους γονείς του βιώνοντας την εμπειρία της αποκλειστικότητας μητέρας και πατέρα. Έρχεται λοιπόν, η στιγμή, που ενώ το παιδί βιώνει αυτήν την αποκλειστική σχέση, εμφανίζεται στο οικογενειακό περιβάλλον ένα νέο μέλος. Η εμφάνιση αυτή αλλάζει το σκηνικό και θα γίνει η αρχή για μια σειρά από συναισθήματα πρωτόγνωρα. Το αναμενόμενο είναι να νιώθει το παιδί ότι το νέο μέλος της οικογένειας είναι ένας παρείσακτος. Ζήλεια, φθόνος, εχθρότητα είναι κάποια από τα συναισθήματα που νιώθει. Η Ψυχολογία διδάσκει ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται απλοϊκά την οικογενειακή ιεραρχία, κρατώντας σταθερή στάση απέναντι στους κανόνες της. Αν οι γονείς δεν το κατανοήσουν, με την εμφάνιση νέου τέκνου, μπορεί η συμπεριφορά του να αλλάξει στρεφόμενο εναντίον του εαυτού του ή άλλων μελών της οικογένειας. Συνήθεις αντιδράσεις παιδικής ζηλοτυπίας είναι: Επιθετικότητα, δυσκολίες προσαρμογής, άρνηση συμμετοχής σε εκδηλώσεις, άρνηση σχολείου, φαγητού, ιδιοτροπίες, διαταραχές ύπνου, (διακεκομμένος ύπνος, ενούρηση, απαίτηση να κοιμηθεί με τους γονείς), μίμηση του μικρού αδελφού (μπουσουλάει, λερώνει το εσώρουχο, κ.ά.). Ο γονέας βοηθώντας το, πρέπει να του μιλήσει, κατανοώντας τα συναισθήματά του. Να μην το μειώσει σε ό,τι κι αν του πει, σεβόμενος την άποψή του. Να το ενθαρρύνει να φερθεί φιλικά στο αδελφάκι του, παρουσιάζοντάς το ως φίλο που θα παίζει και, αργότερα, θα συζητάει μαζί του. Μπορεί να του αναθέσει πράξεις ευθύνης απέναντι στο αδελφάκι του, (να το ταϊσει, να το αγκαλιάζει όταν κλαίει), κάνοντάς το έτσι υπερήφανο. Μπορεί να του εξηγήσει τις ανάγκες του μωρού αντιπαραβάλλοντας την ίδια προσοχή που έδειχνε στο ίδιο όταν ήταν μωρό, δίνοντάς το να καταλάβει ότι η αγάπη μας είναι ίση απέναντι του και απέναντι στο μικρότερο παιδί.

 konstantinosa.oikonomou@gmail.gr

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Στα χωρία Αργιθέας Γιάννης δήμαρχος Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 11

 

Στα χωρία Αργιθέας Γιάννης δήμαρχος

Και δήμαρχος θα γίνεις Γιάννη; Έτσι το ’φερε η κατάρα!

(τροποποιημένη παροιμία)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 11

Θα είμαι υποψήφιος

Προς όλους τους Αργιθεάτες

Ανακοινώνω σήμερα ότι θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Επικοινωνώ μαζί σας μέσα από τη φιλόξενη ιστοσελίδα «Καταφύλλι», γνωστοποιώντας την απόφασή μου αυτή. Μια απόφαση αποτέλεσμα πολλής σκέψης και προβληματισμού. Η σημερινή ανακοίνωση είναι το ξεκίνημα μιας πορείας προς τις εκλογές, στην οποία θα ήθελα να βρεθούμε συνοδοιπόροι και συνεργάτες, ώστε να σχεδιάσουμε και οργανώσουμε τον αγώνα μας για το καλό της γενέθλιας μικρής μας πατρίδας, την Αργιθέας.

Μία είναι η φιλοδοξία μου. Να αγωνιστώ μαζί σας για τον τόπο μας!

Για μια Αργιθέα καλύτερη!

Γιατί έτσι;

Δυο μήνες τώρα περίπου, επικοινωνούμε μέσα από τα κείμενα του Καφενείου. Θεώρησα ιδιαίτερα συμβολικό, η πρώτη ανακοίνωση να γίνει με τον ίδιο τρόπο. Η επίσημη διακήρυξη θα γίνει πολύ αργότερα, σε ειδική ανοιχτή συγκέντρωση, όταν θα έχουμε οργανώσει στην κάθε της λεπτομέρεια την παράταξη, τους στόχους της και το πρόγραμμά της. Ακούμε, ρωτάμε, μαθαίνουμε, καταγράφουμε, διαμορφώνουμε προτάσεις, σχεδιάζουμε δράσεις.

Πολλοί, ίσως λόγω των παρεμβάσεων – προτάσεων που εμπεριείχαν τα γραπτά μου, είχαν προβλέψει αυτή την απόφασή μου και με ρωτούσαν σχετικά, με έπαιρναν τηλέφωνο, αρκετοί μάλιστα με παρότρυναν και έτσι ανακοίνωσα υποψηφιότητα.

Αν ανησυχείτε, μην ανησυχείτε…

Με τα σοβαρά τελειώσαμε. Αυτά πήραν τον δρόμο τους. Κατά τα άλλα, το Καφενείο σας θα παραμείνει όπως το ξέρατε. Βλέπετε ότι παρά το σοβαρόν της ανακοίνωσης ο τίτλος και ο υπότιτλος υπηρετούν το χιουμοριστικό πνεύμα του. Δεν αλλάζει τίποτε… Τέτοια επιχείρηση δεν την παρατάς, τώρα ειδικά που είμαι κοντά σε συμφωνία με σπουδαίο στρατηγικό επενδυτή. Ξέρω εγώ αν θα με βγάλετε δήμαρχο; Πώς να αφήσω στρωμένη δουλειά; Μην ανησυχείτε λοιπόν! Συνεχίζουμε! Βάλτε, όμως, σας παρακαλώ σε εμφανές μέρος του σπιτιού σας, τυπώστε στα μπλουζάκια σας, βαράτε τατουάζ στην αμπάλα σας το: ΚΑΦΕΤΖΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΨΗΦΟ ΔΕ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ (με πολύχρωμα γράμματα, για να είμαστε και πολυσυλλεκτικοί ως προς τα κόμματα). Βοηθάτε, ρε παιδιά! Αμπώξτι κι μένα λίγου! Ούλου τουν Κ’τσό θ’ αμπώχνιτι; Κι τουν Τέλη; Μη χάνετε την ευκαιρία!

ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΕ ΕΙΜΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΕΤΕ

Μεγάλη συνέντευξη του υποψηφίου δημάρχου Γιάννη Φρύδα

Δεν πρόλαβα να ανακοινώσω την υποψηφιότητά μου, κατέφθασαν στο Καφενείο διεθνή, ελληνικά και τοπικά κανάλια, αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, παπαράτσι (ένας παραπάτσι κιόλας, έπισι απάν’ σ’ ένα τραπέζι, τριβάλα κάτι ρακουπότηρα, μ’ άφ’κι στ’ λάκα. Θα τουν ξιμέσιαζα, αλλά μου ’παν ούλοι ότι είνι γούρι κι τουν απαράτ’σα).

Σι εν εν, Αλ τζαζίρα, Μπι μπι σι (να σ’ πει ου παπάς στ’ αυτί!...), Ντόιτσε Βέλε, Ντόιτσε μπανκ (όχι, αυτή είναι τράπεζα). Πάντως, να ξέρετε ότι ανακατώνονται κι αυτοί στις εκλογές. Μου έφεραν και λεφτά για τον αγώνα. Τους ενδιαφέρει, λέει, το μέλλον της Αργιθέας, η ανάπτυξη, ο καταπληκτικός Αέρας στον Τύμπανο, το σπάνιον Χονδροσπάνιον… Κάτι τέτοια πέταγαν, αλλά ιγώ είχα του νου μ’ στα λιφτά κι δεν πουλυέδουνα σουμασία. Μιγάλα κανάλια αυτά, άμα πέ’εις μέσα, πνί’κις…

Τα ελληνικά κανάλια και ραδιόφωνα ήταν όλα, εκτός απ’ τα κρατικά. Κάποιος θα τους είπε πως είμαι αντίθετος με την κυβέρνηση κι άμα είσαι αντίθετος, δεν καλοσκαιράς από ΕΡΤ. Δεν αφήνει ο Παππάς ούτε τα παπαδάκια του… Ήταν κι ου Αυτιάς. Ουλουσούσουμους μπρουστά μ’ σας λέου…

Τέλος, ήταν και τα τοπικά μουμουέ Τσιαλαφούτι τσάνελ και Αρτ’μή νιουζ (οι παλιοί Αργιθεάτες δεν ξέρουν τι θα πει τσάνελ και νιουζ, οι νέοι δε γνωρίζουν τι θα πει τσιαλαφούτι και αρτ’μή. Κάπως έτσι, δημιουργείται το χάσμα των γενεών. Απ’ το κλωτσοτύρι στο κλωτσοσκούφι…).

Με συγχωρείτε που σας απασχολώ με το πρόσωπό μου. Θα παρακολουθήσουμε αυτή τη συνέντευξη. «Είσαι δημόσιο πρόσωπο τώρα» μου είπαν (πώς λέμε δημόσιος δρόμος, δημόσιος υπάλληλος, δημόσιος κίνδυνος, δημόσιες τουαλέτες…). «Πρέπει η είδηση και οι απόψεις σου να φτάσουν παντού, για να ενημερωθούν οι πολίτες…».

Α, ρε κακομοίρηδες πολίτες! Σας ενημερώνουν, γι’ αυτό αγριεύετε. Καλό κουράγιο!

Η συνέντευξη

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τελικά υποψήφιος δήμαρχος. Πώς πήρες αυτή την απόφαση;

Γ. Φ. Αρχικά, σας καλωσορίζω όλους και εύχομαι να έχουμε μια καλή και επωφελή συνεργασία (κοτάς να τ’ς πας κόντρα αφ’νούς;). Θα κάνω πρώτα μια διευκρίνηση. Για να είμαι ακριβής, θα είμαι υποψήφιος για υποψήφιος δήμαρχος.

Σκέφτομαι να ξεκινήσω διαφορετικά. Το σύνηθες είναι, έως τώρα, να παίρνει ο καθένας την κλιτσούλα του να κόβει πέρα και να λέει: «είμαι υποψήφιος δήμαρχος». Εγώ πρώτα πήρα την πρωτοβουλία και ψάχνω να βρω σε όλα τα χωριά ανθρώπους με τις ίδιες ιδέες και ανησυχίες. Θα μαζευτούμε σαράντα άνθρωποι και θα συγκροτήσουμε παράταξη. Ύστερα, με δημοκρατικές διαδικασίες θα αποφασίσουμε ποιος θα μπει πρώτος, ποιος δεύτερος, ποιος τελευταίος, ποιοι θα μπουν υποψήφιοι για δημοτικοί σύμβουλοι και ποιοι στα τοπικά κάθε χωριού.

Πιστεύω να ορίσουν εμένα να ηγηθώ της προσπάθειας, αλλά δεν είναι σίγουρο. Στη δική μας παράταξη, θέλουμε να είναι πρώτος αυτός που δέχεται να μπει και τελευταίος. Την απόφαση την πήρα ύστερα από βασανιστική σκέψη. Γιάννη, λέου, τι σ’ λείπιτι; (μόνο γι’ αυτό το ρήμα αξίζω μια ψήφο απ’ τ’ φαμιλιά σας). Κι κλίτσα παν’γυρίσια έχ’ς, κι παρουσιαστικό καλό με βαρύτητα (φαλάκρα, κοιλιά, κιλά, σπινθηροβόλο κι αποφασιστικό βλέμμα κι πέντε ζιουβγάρια τσουράπια κατακαίνουργα κι τα καβουτσούκια σε καλή κατάσταση), σάματι οι άλλοι τι έχουν παραπάν’. Εδώ βγήκαν και χειρότεροι…

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί θέλετε σαράντα άτομα. Είναι συμβολικός ο αριθμός;

Γ. Φ. Γιατί σαράντα είχε κι ο Αλή-Μπαμπάς… Σαράντα παλληκάρια από τα Σιλ’πιανά. Σαράντα βρύσες με νερό λέει το τραγούδι (για να ’χουμε να πλενόμαστε μετά το φαΐ και να πλένουμε τα άπλυτά μας) και σαράντα μέρες περπατώ να βρω παπά πνευματικό (πολιτικός χωρίς πνευματικό πάει καρφί για Κόλαση, Τριζόλ’ Παλιουχουράκι, Λαγκάδα Μεσοβουνίου… σώνουντι οι χουναβιές στουν Αργιθέα;). Το νούμερο είναι ενδεικτικό φυσικά, όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα. Πού να βρεις τόσα νούμερα στην Αργιθέα. Πολλά έχουν μαζέψει κι οι άλλες οι παρατάξεις.

Δεν είναι σωστό μια κλειστή παρέα να κάθεται να παίζει δηλωτή, μετά να πίνει κάνα κρασί χαλασμένο και να φκιάνει επί τόπου συνδυασμό ερήμην του λαού (απ’ τον Μπάμπη το ’μαθα και το ερήμην όπως και το υπότροπος).

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με την πολιτική στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα κοινά της Αργιθέας;

Γ. Φ. Ένα όραμα… Ανέφ’κα νια μέρα στου Σ’μήνικου (βουνό Αετοχωρίου), απόστασα κι τιντώθ’κα στουν ίσκιου απού έναν έλατου. Μι πήρι ου ύπνους. Θέλ’ς μι βάρισι ου ήλιους στου κιφάλι, γιατί ξινούσιασα στουν ύπνου, θέλ’ς μι βάρισι κάνα κουκουνάρι πο’ ’κουψι κανιά ν’φίτσα, είδα ένα είνουρου πουλύ σ’μαδιακό. Ήταν όραμα, αλλά δε σας του λέου, βουΐζουμι… Γιατί οι άλλοι σας του λέν’;

Του ’φιρνα γύρα στου μυαλό μ’, αλλά δε μπόρ’γα να βγάλου συμπέρασμα. Κατέφ’κα κάτ’ στα σπίτια κι γραμμή πήγα στουν Αχιλλέα, τουν Καντάφι. Ου Αχιλλέας είναι ου μάγους τ’ς φυλής. Άτουμου σπουδαγμένου, πήγι κι σπούδασι στ’ Λιβύη Μαντζουνουλουγία, μιταπτυχιακό στη Ζουμπιλουλουγία στου Πανιπιστήμιου Τιχιράνης, έκανι κι ένα φιγγάρι στου Θιβέτ (δίδασκι του Δαλάι Λάμα πώς να κάθιτι σταυρουπόδι), παραμουρφουμένους σας λέου. Ταξίδιψι πολύ κι στου ιξουτιρικό, Σουμιρού, Ραψίστα, Λαζαρίνα, Σιρμινίκ, Φ’σιανά, πού δεν πήγι… Τουν έχουμι για ειδικό στη Φυσική, Μεταφυσική, Μεταμεταφυσική (τ’φέκα κι ματαγιόμ’σι) και ιατροφαρμακευτικήν επιστήμη. Για ούλα τουν Αχιλλέα ρουτάμι.

Μόλις είπα του όραμα, γέλασι κι είπι: «Είνι φανιρό, πρέπει να βάλ’ς για δήμαρχους! Στέκα λίγου να σιγουρέψου». Πήρε νια ρόκα (σας τα ’χα πει πο’ ’κλιβι ρόκις) κι αρχίν’σι να ξισπ’ράει, όπους μαδάν τ’ς μαργαρίτις.

«Βγαίν’ς, δε βγαίν’ς, βγαίν’ς, δε βγαίν’ς… βγαίν’ς κι πιρ’σσεύει κι ένα» μου ’πι στου τέλους. «Ξικίνα να φκιά’εις συνδυασμό, είσι ου επόμινους δήμαρχους».

Έτσι έγινε και θα ξεκινήσω την πολιτική μου καριέρα με προσφορά στον τόπο μου.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δηλαδή, να υποθέσουμε ότι ως δήμαρχος θα κάνεις το πρώτο βήμα στην πολιτική και στα σχέδιά σου είναι να ασχοληθείς μελλοντικά και με την κεντρική πολιτική σκηνή;

Γ. Φ. Να μην το υποθέσετε. Να είστε σίγουροι πως θα το προσπαθήσω. Δεν έχει μόνο η Αργιθέα την ανάγκη να σωθεί, αλλά και ο νομός Καρδίτσας και η χώρα. Στην τοπική αυτοδιοίκηση αποκτάς εμπειρίες στο «διοικείν» (πού σε σφάζειν και πού σε πονείν). Είναι πράγματι το πρώτο σκαλί για να ανέβεις. Ύστερα γίνεσαι βουλευτής, μαθαίνεις να πουλάς τη χαζαμάρα για επιτυχία, την κωλοτούμπα ως προσαρμογή επί του εφικτού, τις τσιακμακόπετρες για διαμάντια και οι άνθρωποι σε ψηφίζουν, γιατί ξέρουν πως ο επόμενος θα είναι χειρότερος. Έτσι, βολεύονται όλοι.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι διαφορετικό φέρνεις από τους αντιπάλους σου ως πρόταση, που να δικαιολογεί δημιουργία παράταξης για διεκδίκηση της εξουσίας;

Γ. Φ. Τίποτε το διαφορετικό ως προς τους παναργιθεάτικους στόχους. Αν δώσουμε ένα χαρτί σε κάθε Αργιθεάτη να γράψει τι χρειάζεται ο τόπος, θα γράψουν όλοι τα ίδια πράγματα. Πόσο διαφοροποιημένα μπορεί να είναι τα δήθεν προγράμματα των συνδυασμών; Αναρωτηθείτε τώρα, γιατί ο καθένας θέλει να γίνουν απ’ τη δική του παρέα, στήνουν διαπάλη αντί συνεννόησης και βγάλτε συμπεράσματα. Άρα υπάρχουν και κρυφές σκέψεις, αγνές ή υστερόβουλες δεν μπορώ να ξέρω.

Το διαφορετικό που φέρνει η δική μας πρόταση, είναι πως στην Αργιθέα δεν έχουμε αντίπαλο κανέναν άνθρωπο, αλλά έχουμε αντιπάλους πολλές απ’ τις νοοτροπίες μας, που εγκαταστάθηκαν για τα καλά και είναι η βασικότερη αιτία κακοδαιμονίας. Πολλά

προβλήματα στην Αργιθέα δε λύνονται, παρότι δε χρειάζονται χρήματα για να λυθούν. Σκεφτείτε ποια, τα γιατί και τα διότι… Με αυτές τις νοοτροπίες θα βρεθούμε

απέναντι και σε κάθε περίπτωση θα συγκρουστούμε ανυποχώρητα.

Η διολίσθηση στην απλή διαχείριση (που δεν είναι τόσο εύκολη κι ας τη λέμε απλή) είναι το άλλο μεγάλο εμπόδιο. Σταματά κάθε διαδικασία αναζήτησης νέων προτάσεων και δράσεων. (Κρατείστε αυτή τη σημείωση. Είναι η πιο αστεία. Θα δείτε πόσοι άλλοι υποψήφιοι θα την περάσουν στη διακήρυξή τους).

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορείς να αναφέρεις κάποια παραδείγματα τέτοιων προτάσεων ή δράσεων, που θεωρείς ότι θα βοηθήσουν τον τόπο;

Γ. Φ. Προτάσεις υπάρχουν πολλές. Αν, όμως, δεν τις υλοποιήσουν άνθρωποι, είναι σαν να μην υπάρχουν.

Θα αξιοποιήσω τους τεμπέληδες! Πάντα ο τεμπέλης θα βρει τον ευκολότερο τρόπο να κάνει μια δουλειά που θα του αναθέσεις. Μακριά από τους εργατικούς! Αυτοί φρενάρουν την πρόοδο του τόπου και χαλάνε την πιάτσα.

Θα θεσμοθετήσω την «ημέρα εθελοντικής εργασίας» σε κάθε χωριό. Θα την κάνω πανηγύρι συμμετοχής και προσφοράς. Θα ανοίξουμε πάλι τα πολλά ορειβατικά μονοπάτια, στις καταπληκτικές διαδρομές που έχουμε, για να αναδείξουμε την άγνωστη Αργιθέα ή ό,τι άλλο αποφασίσει το κάθε χωριό (μην ανησυχείτε οι τεμπέληδες, θα σας ειδοποιώ μια μέρα νωρίτερα να αναμεράτε…).

Θα ενθαρρύνω τη δημιουργία ειδικών συνεταιρισμών, αφού σήμερα μπορούμε να ξέρουμε (αλλά δεν το κάναμε ως τώρα) με την επιστημονική βοήθεια την ποιότητα των προϊόντων που μπορεί να παράγει η περιοχή μας, των αρωματικών φυτών της, του δασικού πλούτου, των αδρανών υλικών (όχι των αδρανών πολιτών), τις δυνατότητες μελισσοκομίας και πολλά άλλα. Η Αργιθέα πρέπει να γίνει πάλι ζωτικός χώρος, με δραστηριότητες ανθρώπων της, έστω κι αν δε διαμένουν μόνιμα εδώ ή διαμένουν εποχικά.

Είναι να βρεις το κουμπί… Μιας και το ανέφερα θα κάνω κι έναν συνεταιρισμό που θα παράγει κουμπιά. Παράλληλα θα λειτουργήσει κι άλλος που θα φκιάνει κουμπότρυπες. Κουμπιά χωρίς κουμπότρυπες ή κουμπότρυπες χωρίς κουμπιά δε χρειάζονται. Τουτέστιν τραγουδώ λιανοσιουρίζοντας: «κόρη με τα δασιά κουμπιά...» και το φτάνω μέχρι «κουμπιά είναι κι ας κόβονται…» και πετυχαίνω τον χρυσούν κανόνα της αγοράς παραγωγή – κατανάλωση.

Θα, θα, θα, θα, θα, θα… θα. Αυτά τα θα μου περίσσεψαν. Τ’ αφήνω εδώ, για να τα πάρουν οι άλλες παρατάξεις να κοτσιάσουν απουκουντά τις δικές τους προτάσεις και τις καλώ, με τον ρόλο που θα μας δώσει δια της ψήφου ο λαός, να συναγωνισθώμεν και όχι να ανταγωνισθώμεν.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιο είναι το συγκριτικό σου πλεονέκτημά απέναντι στους άλλους υποψήφιους;

Γ. Φ. Το πλεονέκτημά μου είναι ότι δεν έχω κανένα απ’ αυτά που θεωρούνται πλεονέκτημα. Θέλω μόνο να είμαι επιλογή ελεύθερης βούλησης και ευθύνης από τους συμπατριώτες μου, αλλιώς να μην είμαι. Θα είμαι δήμαρχος όλων και υπόσχομαι ότι θα υποφέρουν το ίδιο κι αυτοί που θα με ψηφίσουν κι αυτοί που δε θα με ψηφίσουν.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αυτό το τελευταίο μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι ωμή αλήθεια; Δε θα εμποδίσει πολλούς να σε ψηφίσουν;

Γ. Φ. Αν είναι ωμή, ας την ψήσουν, ας την κάνουν βραστή, ας την κάνουν μπουκουβάλα, κατσιαμάκι, γουμίδια, ό,τι τραβάει η όρεξή τους… Ας ρωτήσουν τι προτείνει κι ο Λαζάρου, ο Παρλιάρος, ο Έκτορας (ποιος Νασιώκας, για τον Μποτρίνι σας λέω. Τι ξέρει ο δικός μας Έκτορας από μαγειρική;). Αν θέλουν ψέματα, να βγάλω το σκονάκι απ’ την άλλη τσέπη. Ας επιλέξουν εκείνους που τους λένε ότι θα περάσουν όλοι καλά…

Η τελευταία ερώτηση

Η τελευταία ερώτηση ήρθε από το τελευταίο πίσω τραπέζι του καφενείου. Εκεί κάθονταν δυο άνθρωποι με γυρισμένες πλάτες. Ο ένας προς το ξανθό με λίγο μούσι, πρόπ’σα και είδα λίγο τ’ν αμπούκα τ’. Ούτε έδινε σημασία σ’ αυτά που έλεγα εγώ στη συνέντευξη. Ο άλλος φαινόταν για βοσκός, μάλλον πρατάρ’ς, γιατί αυτό έδειχνε η κλίτσα τ’. Σκέφτηκα μην είναι και κάνας δημοσιογράφος τ’ Καλογρίτσα, αφ’νού πο’ ’χει τα βοσκοτόπια κι ενδιαφέρουνταν να πάρει τηλεοπτικό κανάλι. Στο κανάλι αυτό, το πρωί θα τους έχει να φκιάνουν αθημωνιές, το μεσημέρι δημοσιογράφους και το βράδυ θα τους στέλνει για σκάρο.

─ Να κάνου κι ιγώ νια ερώτηση, μου είπε αυτός που φαινόταν για βοσκός.

─ Να κάν’ς, του ’πα. Τώρα π’ πήρα τουν αέρα!... Ρώτα μι ό,τι θέλ’ς!

─ Αυτού απάν’ π’ γκιζιράς στ’ς ράχις, μην είδις π’θινά τα πρόβατα μ’; Έχουν πέντι μέρις π’ λείπουντι, απού τότι π’ τ’ αδουκήθ’κα.

─ Μ’ διέλαθε τιλείους να έχω του νου μ’ κι στα ξένα πρόβατα. Τι λες, ορέ ξιχαμένι; Άιτι, σήκου κι τράβα τουν ανήφουρου να τα βρεις, μη στα μακιλέψουν τα ζ’λάπια. Φ’λάουντι τα πράματα απ’ του καφινείου; Άι, κατ’ ανέμ’ απού δω!...

Καλά σου λέει, του είπε κι ο άλλος που ήταν παρέα. Πλησιάζω στο τραπέζι τους, ποιος ήταν λέτε; Ου Μήτσιους!... Μπράβο! σε όσους το καταλάβατε. Εσείς οι άλλοι μι απουγουήτιψιταν. Πέντε σελίδες Καφενείο, δεν είδατε ότι λείπιτι ου Μήτσιους; Ξαναδιαβάστε για τιμωρία τα Καφενεία απ’ την αρχή. Κάπου τα έχει τρυπωμένα στον πάτο της ιστοσελίδας του ο Κώστα Τσιάκαλος.

ΕπίΛΟΓΟΣ

Οι εκΛΟΓΕΣ αργούνε πολύ ακόμη, οι εκΛΟΓΑΡΕΣ ήδη άρχισαν εδώ και καιρό. Δεν ξέρουμε ποιο είναι το ΛΟΓΙΚΟΝ και ποιο το παράΛΟΓΟΝ. Σ’ αυτόν τον παραΛΟΓΙΣΜΟ δεν ξέρω πότε είναι καλύτερα να κάνεις τις μεγάλες ανακοινώσεις.

Στη γέμιση ή στη χάση του φεγγαριού; Επέλεξα τη φάση της γέμισης. Έτσι, από αισιοδοξία. Πιθανόν και άνευ ΛΟΓΟΥ…

Ο υποψήφιος δήμαρχος μιλάει σε πυκνό ακροατήριο που τον επευφημεί

20/10/2018

Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα 24.9 από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

 

Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα 24.9

από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

   

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα είναι η θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου που βρέθηκε στα Κύθηρα τον 14ο αιώνα. Ας δούμε το θαυμαστό τρόπο εύρεσης της και το λόγο του Προσωνυμίου της [Μυρτιδιώτισσα].  

  Στις 24 Σεπτεμβρίου (40 ακριβώς ημέρες μετά την Κοίμησή της), εξακόσια τόσα χρόνια πίσω στο παρελθόν, εμφανίστηκε η Παναγία σε κάποιον ευλαβή βοσκό και του είπε να ψάξει για την εικόνα, που είχε έρθει σε εκείνο το μέρος πολλά χρόνια πριν. Ο βοσκός έμφοβος και περιδεής έπεσε στο έδαφος προσευχόμενος προς τη Θεοτόκο. Μόλις σηκώθηκε και γύρισε, είδε την εικόνα μπλεγμένη σε κλαδιά μίας μυρτιάς. Κλαίγοντας από χαρά, έφερε την εικόνα σπίτι του και είπε σε όλους τους φίλους και συγγενείς την ιστορία της ανεύρεσης της εικόνας. Όταν όμως ξύπνησε την επόμενη ημέρα, η εικόνα έλειπε και φοβήθηκε μήπως είχε κλαπεί. Με βαριά καρδιά γύρισε με τα πρόβατά του στον τόπο της ανεύρεσης, αλλά εκεί είδε πάλι την εικόνα, στα ίδια κλαδιά της μυρτιάς, όπως και την προηγούμενη μέρα. Δοξάζοντας τον Θεό την πήρε πάλι σπίτι του, αλλά τη νύχτα η εικόνα εξαφανίστηκε ξανά. Όταν η εξαφάνιση και επανεμφάνιση της εικόνας συνέβη και τρίτη φορά, ο βοσκός κατάλαβε ότι ήταν θέλημα της Μητέρας του Θεού η εικόνα να παραμείνει εκεί όπου είχε βρεθεί πρώτα. Λίγο αργότερα, μία μικρή εκκλησία κτίστηκε εκεί όπου βρέθηκε η εικόνα και ονομάστηκε Μυρτιδιώτισσα. Ο ναός επεκτάθηκε με την πάροδο των ετώνκαι πολλά θαύματα συνέβησαν και ακόμη συμβαίνουν εκεί.   

   

   Στο τέλος του 16ου αιώνα, ο Θεόδωρος Κουμπριανός, ένας απόγονος του βοσκού που βρήκε την εικόνα, ζούσε στο χωριό Κουσουμάρι. Ήταν παράλυτος, αλλά πίστευε ακράδαντα ότι η Μητέρα του Θεού θα τον θεράπευε. Κάθε χρόνο, στις 24 Σεπτεμβρίου, έστελνε ένα μέλος της οικογένειάς του να ανάψει ένα κερί στην Χάρη της γι' αυτόν. Μία χρονιά ζήτησε να πάνε τον ίδιο μέχρι την Χάρη της, για να την προσκυνήσει ο ίδιος. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, ακούστηκε έντονος θόρυβος από την κατεύθυνση της θάλασσας. Το εκκλησίασμα έτρεξε να φύγει, πιστεύοντας ότι επιτίθονταν πειρατές. Ο παράλυτος ζήτησε την βοήθεια της Παναγίας και έξαφνα άκουσε μία φωνή από την εικόνα να του λέει να σηκωθεί και να τρέξει να σωθεί. Σηκώθηκε, περπάτησε· σύντομα άρχισε να τρέχει και πρόφτασε τους συγγενείς του, που καταχάρηκαν βλέποντας το θαύμα. Τότε όλοι κατάλαβαν ότι ο θόρυβος δεν προερχόταν από επιδρομή πειρατών, αλλά ότι ήταν σημείο της Θείας Πρόνοιας, ώστε ο παράλυτος να μείνει μόνος του στην εκκλησία με την εικόνα. Από τότε η οικογένεια του Κουμπριανού εόρταζε την ημέρα της γιορτής της Μυρτιδιώτισσας με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε ανάμνηση του θαύματος. Αλλά και πολλά άλλα θαύματα αποδίδονται στην εικόνα, όπως η προστασία του νησιού από επιδημία πανώλης, η λύση της στειρότητας μίας Εβραίας από την Αλεξάνδρεια και η σωτηρία πολλών ανθρώπων από βέβαιο θάνατο.

   

  Σήμερα, η ανεύρεση της εικόνας εορτάζεται στις 24 Σεπτεμβρίου. Την ίδια ημέρα εορτάζουν και όσες φέρουν το όνομα Μυρτώ ή Μυρσίνη. Στα Κύθηρα, στις 24 Σεπτεμβρίου γίνεται πανηγυρικός εορτασμός στην Ιερά Μονή Μυρτιδίων, όπου φυλάσσεται η εικόνα με παρουσία πλήθους κόσμου από τα Κύθηρα, αλλά και από Τσιριγώτες της Διασποράς.

Η ολόχρυση επένδυση της εικόνας: Οι φτωχοί κάτοικοι των Κυθήρων αγαπούσαν τόσο πολύ την εικόνα, που μάζεψαν χρήματα και ανέθεσαν στον χρυσοχόο Νικόλαο Σπιθάκη από την Κρήτη να φιλοτεχνήσει μία χρυσή επένδυση για την εικόνα, στην οποία και τοποθετήθηκε το 1837. Η εν λόγω επένδυση είναι μοναδικής καλλιτεχνική ομορφιάς και αξίας. Πάνω της απεικονίζονται τρία θαύματα: το πρώτο είναι αυτό της εύρεσης της εικόνας από τον Βοσκό, το δεύτερο είναι η θεραπεία ενός παράλυτου και το τρίτο είναι η διάσωση του Φρουρίου του νησιού από μία μεγάλη καταιγίδα με πολλούς κεραυνούς. Το συμβάν αυτό έλαβε χώρα το 1829. Αυτό όμως που είναι πραγματικά μοναδικό όσον αφορά την εν λόγω επένδυση, είναι ένα κόσμημα με το σχήμα της ημισελήνου, το οποίο συνοδεύεται από την επιγραφή ««Εις αιωνίαν ανάμνησιν του τελεσθέντος θαύματος της λύσεως της ανομβρίας».

   Ο Μουσουλμάνος και το θαύμα της λύσης της ανομβρίας: Λέγεται ότι κάποτε κατά την Τουρκοκρατία στο νησί επικρατούσε μεγάλη ανομβρία και ξηρασία, κάτι που φυσικά δημιουργούσε μεγάλη ανησυχία στους κατοίκους του. Μια μέρα κατά την διάρκεια αυτής της ανομβρίας, ένας πλούσιος Μουσουλμάνος ευγενής με έδρα την Κρήτη έτυχε να βρίσκεται στο νησί και είδε μεγάλη κινητικότητα έξω από τον Καθεδρικό ναό σου νησιού. Όταν ρώτησε να μάθει τι γίνεται, του απάντησαν ότι έχουν φέρει την εικόνα της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας από την εκκλησίτσα της για να κάνουν λιτανεία ώστε να πέσει βροχή και να σωθεί το νησί από την λειψυδρία. Όταν το άκουσε αυτό ο Μουσουλμάνος παρατήρησε τον καταγάλανο ουρανό και τον ήλιο που έκαιγε κι έβαλε τα γέλια λέγοντας πως αν πέσει έστω και μια σταγόνα βροχής, θα έκανε δώρο στην εικόνα της Παναγίας το πανάκριβο κόσμημα του, το οποίο είχε τη μορφή της ημισελήνου. Μετά την λιτανεία «άνοιξαν οι ουρανοί» στο νησί και ξέσπασε μία πολύ ισχυρή βροχή. Ο Μουσουλμάνος έμεινε έκπληκτος και τίμησε την υπόσχεση του. Το κόσμημα που δώρισε παραμένει μέχρι και σήμερα στην εικόνα αφού έγινε μέρος της χρυσής επένδυσης της.

Δεν είναι γνωστό το πότε ακριβώς συνέβη αυτή η ιστορία, ωστόσο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι συνέβη πριν το 1837 που ολοκληρώθηκε η δημιουργία της χρυσής επένδυσης της εικόνας.