Έρχεται η εφορία και μας πιάνει δυσφορία Γράφει ο Γιάννης Φρύδας Το καφενείο του Γιάννη 8 ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 8

 Έρχεται η εφορία και μας πιάνει δυσφορία

Μία είναι η ουσία,

μη μας πιάνει απελπισία.                                                                                           (καφετζής)                      

                                                                                                            Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

                                                                                                                               

ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  8

Δρων αποδραμών δραγάτης

─ Όξου απ’ τ’ αμπέλια βρεεεεε! Όξου, λέου!

─ Πάντα ο δραγάτης πρέπει να φωνάζει, υπάρχουσι δεν υπάρχουσι κλέπται οίτινες κλέπτουν οπώρας… (πώς λέμε προληπτική ιατρική).

─ Τι διάτανου να χουϊάζει ουρέ του μπστόβλιακου, αφού δεν έχουμι αμπέλια ιμείς… Τι του ’ρθι  κι δε βάνει γλώσσα μέσα τ’ σήμιρα;

─ Άσ’ τον να φωνάζει. Έτσι κι αλλιώς ούτε δραγάτη έχουμε πια, όμως οι άλλοι δεν το ξέρουν…

  Ας ξεκινήσουμε σήμερα με το παραπάνω. Καταλάβατε τίποτε; Όχι; Πώς να καταλάβετε; Ούτε εγώ που το ’γραψα δεν καταλαβαίνω. Τώρα, σας φώτισα περισσότερο!

  Έτσι συμβαίνει πάντα. Αυτός που γράφει οτιδήποτε,  γράφει για κάποιον λόγο και κάτι έχει στον νου του. Αυτός που το διαβάζει καταλαβαίνει πάλι κάτι, αλλά όχι και απαραίτητα τα ίδια με τον γράφοντα. Δεν είναι κακό αυτό. Αντιθέτως! Ένα γραπτό μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις και διαφορετική επίδραση στον κάθε αναγνώστη.  

  Λένε π.χ. 

  «Όσοι διάβασαν Μαρξ έγιναν κομμουνιστές κι αντικομμουνιστές όσοι τον κατάλαβαν».

  «Τους σεισμούς τους καταλαβαίνουν όλοι. Την ποίηση όμως λίγοι». 

  Γνωρίζω, λοιπόν, πως από τότε που σας απασχολώ ή ταλαιπωρώ με αυτά που γράφω, κάποια δεν τα κατανοείτε (μεταξύ μας δε χάνετε και τίποτε), κάποια σας αρέσουν, κάποια σας εξοργίζουν, κάποια είναι αφορμή για τους δικούς σας συνειρμούς. Ας είναι…

  Στο εισαγωγικό κείμενο έχουμε στις τέσσερις παύλες τέσσερα δρώντα πρόσωπα. Για να σας βοηθήσω: ένας είναι (μπορεί και να μην είναι) ο τρελός του χωριού που λένε, ένας ξένος που έρχεται στο χωριό και δυο ντόπιοι κάτοικοι. Προσπαθήστε τώρα να φκιάσετε μια δική σας ιστορία. Σε μελλοντικό Καφενείο θα έχετε τη δική μου εξήγηση. Τι να κάνω; Προσπαθώ να σας κρατήσω το αναγνωστικό ενδιαφέρον. 

  Σκέφτομαι, αν δω κάμψη στην κυκλοφορία, να βάλω και δώρα όπως οι εφημερίδες. Πρώτο δώρο μάλλον θα είναι κάτι πολύ πρακτικό και χρήσιμο, μια κλίτσα. Έδωσα ήδη εντολή στον καλύτερο ξυλογλύπτη της Αργιθέας, τον Γιώργο Χαμπλά, να αρχίσει να τις ετοιμάζει. Πλησιάζουν και εκλογές, οι κλίτσες χρειάζονται. 

   

Χορέψετε! Χορέψετε!

  Καλώς ήρθατε στο πανηγύρι μας!  Θα ξεκινήσουμε με χορό των επισήμων, μετά θα χορέψουν άλλα δυο νούμερα (που θέλουν κι αυτοί να γίνουν επίσημοι) και ύστερα σειρά χορού θα πάρουν οι αγορές. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει γενικός χορός της κοιλιάς (ή της άδειας κοιλιάς), θα συνεχίσουμε με ηπειρώτικο μοιρολόι σε ΦΑ ελάσσονα (τι Ελασσόνα λες;) και ΣΟΛ μαντζόρε με ΛΑ μινόρε της αυγής (ένα ΔΑ μας λείπει να φκιάσουμε φασολάδα) και θα τελειώσουμε με τον χορό του Σέλτσου και του Ζαλόγγου.

…και συ δύστυχη πατρίδα,

έχε γεια παντοτινή,

που ήρθε να σε κυβερνήσει,

μέχρι κι η Ραχήλ Μακρή.

Στη στεριά δε ζει το ψάρι,

σάμπως ζούμε κι εμείς;

Πότε Μάρδας, πότε Φίλης,

πότε Πάνος Κουρουμπλής…

  …κι του γυρνάου μπλιόνι σι τρουχαϊκό μέτρο:

Ούρα, ούρα, ούρα μας!

Μάκη Μπαλαούρα μας…

  Επιτραπέζια απαγορεύονται, γιατί θυμίζουν τις καλές εποχές που είχαμε φαγητό πάνω στα τραπέζια.

  Συμβουλή μόνο με 5 ευρώ. Φθηνότερα δε θα βρείτε πουθενά…

«Μην επιλέξετε άλογο το Μάη και γυναίκα στο πανηγύρι». Αυτό είναι παροιμία, αλλά ελλιπής. Τη συμπληρώνω λοιπόν και γι’ αυτό θέλω τα 5 ευρώ…

«Ούτε δήμαρχο στα πανηγύρια και στους χορούς…».

  Με πέντε μπύρες σου φαίνονται όλα καλά, αλλά είναι επιλογές μέθης… 

Ο λόγγος έχει αυτιά, ο κάμπος έχει μάτια και η εφορία εφοριακούς

  Εκεί που τραγουδούσα μια μέρα «στης μαντζουράνας τον ανθό, έγειρα ν’ αποκοιμηθώ» το ’παιρνα μετά με το λαούτο και συνέχιζα «κι αν δε σ’ αρέσει ο ύπνος μου, πάρε μου το κεφάλι», έρχεται ένας τύπος, βγάζει ταυτότητα και μου λέει:

─ Και βέβαια θα στο πάρω το κεφάλι. Είμαι εφοριακός! Φέρε γρήγορα έξι ευρώ!

─ Γιατί, από πού στα χρωστάω; Τον έχω πληρωμένο εγώ τον φόρο, είμαι νομοταγής.

─ Φόρος διαμονής! Όταν κοιμάσαι σε ξενοδοχείο, δεν άκουσες τίποτε σχετικά;                          

─ Όχι, πού ν’ ακούσω; Δεν κοιμήθηκα και πουθενά. Το τραγούδι λέει…

─ Δεν ξέρω τι λένε τα τραγούδια. Δώσε τα έξι ευρώ τώρα και θέλεις κοιμήσου στης μαντζουράνας τον ανθό, θέλεις στα γαϊδουράγκαθα…

  Σώπα, Γιάννη, είπα μι του μυαλό μ’. Όσου κραίν’ς, τόσου πλειότιρα αδικήματα θα σ’ βγάνει αυτός. Πλήρουσα κι γίν’κι αμούντι… Έπαιξα λίγο και το «θρήνος μεγάλος γίνεται μέσα στην εφορία» κι έβαλα το λαούτο στη θήκη του…

  Άμα δείτε κανέναν να περιφέρεται περίεργα, τον νου σας! Θα είναι ή κλεφτρόνι ή εφοριακός. Βασικά το ίδιο πράγμα είναι και οι δυο…

Τα παράλογα, τα απίστευτα κι όμως αληθινά του ΕΝΦΙΑ

  Ο ΕΝΦΙΑ δε διορθώνεται, καταργείται! (πες τα, μεγάλεεεεε!).

  Ο ΕΝΦΙΑ δεν καταργήθηκε. Συνεχίζει μαζί με τις αγορές να μας χορεύει.

  Μόνο εγώ έχω τον τρόπο να σας μειώσω τον ΕΝΦΙΑ. Προσέξτε! ΕΝΦΙΑ 

  Ο ΕΝΦΙΑ μειώνεται μόνο αν μειώσεις το μέγεθος της γραμματοσειράς.

  Ο λαός σε παραλήρημα: Κόψτε μας το οξυγόνο, όχι τον ΕΝΦΙΑ!

  Όμως, όσο κι αν ο λαός δεν μπορεί πλέον να ζήσει χωρίς ΕΝΦΙΑ, κάποιες στρεβλώσεις μάς έχουν προβληματίσει και τις περιγράφουμε, για να γίνουν διορθώσεις, ώστε με μεγαλύτερο ενθουσιασμό και ανυπομονησία να τον υποδεχόμαστε κάθε χρόνο. Δείτε τρεις περιπτώσεις:

    1η περίπτωση: Ο Έκτορας κλήθηκε να πληρώσει ΕΝΦΙΑ για το σύνολο της έκτασης στην Καράβα, στο Βουτσικάκι και Ντεληδήμι με τα εν αυτώ γούπατα, ανάραχα,  τσιούκες,  λαγκάδες,  λάκκες  και  πλάια,  δάση και σπανά  (από Τρόχαλο,

Πατήματα, Οβριά, Λούτσα, Σκιζοκάραβο, Οξιά, Γκαβέλου, Αφορισμένη, Αρκουδιά και μέχρι Βρυσούλες και Μπλια). «Ο δορυφόρος εσένα πιάνει να περπατάς αυτή την έκταση, εσύ θα πληρώσεις. Μπορείς σε 12 άτοκες μηνιαίες δόσεις να εξοφλήσεις. Κάθε τετράμηνο θα ξεχρεώνεις κι ένα βουνό» του είπαν. Όλοι καταλαβαίνετε τώρα, γιατί φέτος δεν πολυεμφανίζεται στα βουνά ο Έκτωρ…

    2η περίπτωση: Ο Λάμπρος Αντωνίου, ο αστυνόμος, Αν και άνθρωπος της εξουσίας δε γλύτωσε. Πρέπει να πληρώσει ΕΝΦΙΑ όλη την έκταση απ’ τα καρτέρια που πήγαινε κατά το κυνήγι του αγριόχοιρου (Ρ’ζοστέφανο, Παλιοκάμαρα, Κοζιοκάρι, Τσιουγκάνι, Ασφάκα , Δαιμονάλωνο, Λούκα κ.α.). Δεν άκουγε που του λέγαμε: να μην κινείσαι στο καρτέρι, γιατί θα σε καταλάβουν τα γ’ρούνια και θα σε παρακολουθεί ευκολότερα κι ο δορυφόρος. «Εμείς οι αστυνομικοί παρακολουθούμε, δε μας παρακολουθούν» έλεγε. Πλήρωσε τώρα, αστυνόμε! Με τις διασυνδέσεις του, κατάφερε μόνο να μην πληρώσει την επικαρπία, γιατί από καρπούς τον βόσκαγε τον τόπο. Αλλού χαμοκέρασο, αλλού γκόρτσο, κράνια, τσάπουρνα δεν έμενε άδειος. Αμ, τι νομίζετε, απ’ το κυνήγι ζούσε;

    3η περίπτωση: Έρχομαν από κείθε, έφτασα στα Ραγάζια και σταμάτ’σα να που νια καλ’μέρα στου Βάιου κι να μάθω κι κάνα διεθνές νέου (δηλαδή, πώς άν’ξι του χρηματιστήριου στου Τόκιου, που βρίσκιτι ου Ντάου Τζόουνς, από πού θα πάρουμι φέτου πιτρέλιου, απ’ του Ιράν ή τ’ Βινιζουέλα κι αν πέρασαν τα γίδια τ’ Σκουμή απ’ τα Καλ’βάκια κα’ του γιουφύρι του στιφανιώτ’κου). 

  Όξου απ’ του μαγαζί, κάθουνταν σ’ ένα τραπέζι ένας εύσουμους (ιμείς σ’ν Αργιθέα χουντρό λέμι μαναχά του δήμαρχου. Τ’ς αλλ’νούς, τ’ς τρουφαντούς, τ’ς λέμι ιφτραφείς ή εύσουμοι). Κουντουζύγουσα σια ’κεί κι τ’ κραίνου:

─ Καλ’μέρα, ορέ πατριώτ’! Μέσα είνι ου Βάιους;

─ Μι δ’λεύ’ς, Γιάννη, ιπειδή έκουψα του μπστάκι;

Τ’ράου, ου Βάιους! Ματατ’ράου, π’θινά του μπστάκι τ’ Βάιου! (του πρώτου μπστάκι στουν Αργιθέα! Αν ου Κλειστέν’ς έβανι νια τρουπουλουγία να γένιτι δήμαρχους αυτός πο’ ’χει του τρανύτιρου μπστάκι, ου Βάιους θα γένουνταν κι αντιδήμαρχους ου Γιώργου Μανίκας).

─ Καλά, ρε Βάιου, τι σου ’ρθι; Τουν γνουρί’εις τουν ιαυτό σ’ στουν καθρέφτη;

─ Τι να ’κανα. Μι τσάκ’σαν στουν ΕΝΦΙΑ.

─ ΕΝΦΙΑ κι στου μπστάκι;

─ Κι στου μπστάκι! Ούλα θα τα μιτράν τώρα. 756 ιβρώ μ’ χαλεύουν.

─ Γιατί τόσου πουλλά;

─ Γιατί είνι ιντός οικισμού.

─ Σώπα, ρε Βάιου, π’ λες οικισμό κι τα Ραγάζια.

─ Δεν του λέου ιγώ, ου έφουρας του λέει.

─ Δεν υπήρχι άλλους τρόπους να γλιτώ’εις του τζιριμέ;

─ Υπίρχι, αν το ’βανα στα είδη πουλυτιλείας, αλλά δε γλύτουνα κι πουλύ. Μόνο αν το ’κουβα θα γένουνταν μαχητό κι θα απαλλάζουμαν απ’ του φόρου. Ε! ας κάτσου κι δυο μήνις χουρίς μπστάκι, θα ιδούμι ως τ’ χρόν’. Μπουρεί τ’ χρόν’ να πληρώνουν αυτοίνοι π’ του ξουρίζουν, οι φαλακροί, οι κατσαρουμάλλ’δις, πού να ξέρ’ς. 

─ Πάψι, αρέ Βάιου! Μ’ έβαλις σι έγνοιες τώρα. Τι θα γένουμι; 

  Βάιους χουρίς μπστάκι, είναι σα θάλασσα χουρίς νιρό. Ου ΕΝΦΙΑ δεν τρουπουποιείτι κι τρουπουποιείτι ου Βάιους; Δεν καταπένιτι αυτό… Δεν είχα μιτά κι διάθιση να τουν ρουτήσου κι για κάνα τουπικό πουλιτικό νέου, δηλαδή, ποιος κινείτι για δήμαρχους, μι ποιον θα πάει στ’ς ικλουές… Ειδικά του τιλιφταίου, θέλου να του ξέρου ιξάπαντους. Ιγώ πρώτα μαθαίνου μι ποιον θα πάει ου Βάιους κι τότι απουφασίζου. Πααίνου μι τουν άλλου. Στουν τουμέα τ’ς πουλιτικής, δεν τα πήζουμι ντιπ!...

Φορολογική συνείδηση

  Για να μπει φορολογική σειρά σ’ αυτό το κράτος, προτείνω να φορολογούνται όλοι οι πολιτικοί, βιομήχανοι, εφοπλιστές και άλλες αναξιοπαθούντες ομάδες όπως οι δάσκαλοι ή οι δάσκαλοι να φορολογούνται κι αυτοί όπως οι πολιτικοί, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές…

  Ενημερώνω, επίσης, πως στο Καφενείο δε θα δικαιούνται δια να ομιλούν σε πολιτικές συζητήσεις, όσοι (ανεξαρτήτως ιδιότητας) δεν έχουν μαζί τους φορολογική ενημερότητα τρέχοντος έτους και τα εκκαθαριστικά φόρου της τελευταίας δεκαετίας.   

  Αποκλείονται παντελώς του λόγου κι όσοι πίνουν βερεσέ τον καφέ και μέχρι της εξοφλήσεως του οφειλόμενου ποσού.

Ένα δύο, εν δυό, ένα στ’ αριστερό, ένα κι αλλαγή, τρία κι εμπλοκή…

(ας πάηνηταν στου στρατό οι γ’ναίκις, για να καταλάβινιταν κι τουν τίτλου)

  Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε (είπε ένας στοχαστής ξιαστόχαστος).

  Και αλλάξαμε και βουλιάξαμε και πού ’σαι ακόμα (είπε κι ένας καφετζής).

─ Παιδιά μ’, γιατί είστε ανάλλαγα; (ρώτησε ένα δημοτικό τραγούδι).

─ Γιατί χάλασε το πλυντήριο (απάντησαν τα παιδιά).

  Χάλασε και το δικό μας πλυντήριο, είπε η γυναίκα μου.

  Πάλι; ούτε τριάντα χρόνια δεν το ’χουμε! 

  Μια γειτόνισσα, καμιά ογδονταριά χρονών, μας είπε:  «ΙΖΟΛΑ να πάριτι, ιγώ πέντι άντρις που ’χα, μ’ αυτό τ’ς έβγαλα πέρα».*

  Πήγα και αγόρασα ένα. Ζίμενς!... Το πήρα με έκπτωση 50%. Αναγκάστηκα, βέβαια, να γραφτώ πρώτα στη Νέα Δημοκρατία. Κάνει καλύτερες τιμές η Ζίμενς στους νεοδημοκράτες. Τώρα, τα άλλα κόμματα με ποιες εταιρείες συνεργάζονται, δεν ξέρω. Πριν γραφτείτε, ρωτήστε καλύτερα. Πάντως, ανάλογα με τη συσκευή που χρειάζεστε, δεν είναι κακό ν’ αλλάζετε κόμμα, όταν πρόκειται για το συμφέρον σας… 

  Τι να ’κανα; «Παπάς κρεμασμένος, γράφει και ξεγράφει»… 

*Η γειτόνισσά μου είχε τον άντρα της και τέσσερα αγόρια, αυτούς εννοούσε, αλλά εσείς κατ’ ευθείαν στο πονηρό. Πώς χάλασε έτσι η αθώα μας προαίρεση; Γιατί ψάχνουμε να τραφούμε απ’ τα αρνητικά των ανθρώπων; Πού βαδίζομεν; Ξέρω κι εγώ! Αυτό που ξέρω είναι πως δε μας ξεπλένει πια ούτε ο Άσπρος…

Χαιρετίσματα…

  Έχιτι χιριτίσματα ούλοι απ’ του Μήτσιου! Πάνω που πιστέψατε ότι γλυτώσατε σήμερα, γκολ στου 90΄ ου Μήτσιους. Είπαμαν, δε γένιτι χουρίς Μήτσιου, είνι πουλύ χρήσιμους! Καλά λέν’: «Έχ’ς Μήτσιου στου σπίτι, τι του θέλ’ς του γουμάρι στου κατώι».

  Χαιρετίσματα και με νόημα στην κάθε εξουσία:                 

                                                                                                  Ευτυχώς, στην εξουσία

                                                                                                  δεν υπάρχει αθανασία...

30/9/2018

                                                                                                                     

Ο αστερισμός Δράκων + ΒΙΝΤΕΟ Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Ο αστερισμός Δράκων + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

   ΓΕΝΙΚΑ: Ο Δράκων [Λατινικά: Draco, συντ. Dra] είναι ένας μεγάλος αστερισμός που βρίσκεται ολόκληρος στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας και συνορεύει με τους αστερισμούς: Μικρή και Μεγάλη Άρκτο, Κηφέα, Κύκνο, Λύρα, Ηρακλή, Βοώτη και Καμηλοπάρδαλη. Η έκταση του είναι 1083 τετ. μοίρες, ενώ είναι ο όγδοος μεγαλύτερος αστερισμός. Ο Δράκων βρίσκεται αρκετά βόρεια και είναι αειφανής στο σύνολό του από ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη και φυσικά από την Ελλάδα. Γενικά, είναι ορατός στα γεωγραφικά πλάτη από 90^ο Βόρεια έως 4^ο Νότια. Μεσουρανεί στον ουρανό μας γενικά τους θερινούς μήνες, ενώ φαίνεται να “αγκαλιάζει” τη Μικρή Άρκτο. Μέχρι το 1800 π.Χ. μέσα στον Δράκοντα βρισκόταν ο Βόρειος Ουράνιος Πόλος. Σήμερα αυτό δε συμβαίνει λόγω της μετάπτωσης του γήινου άξονα.

ΜΥΘΙΚΑ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ: Οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και αστρονόμοι τον αποκαλούσαν Δράκοντα. Όμως ο Ίππαρχος και ο Ερατοσθένης τον αποκαλούσαν Όφιν, λέξη συνώνυμη στα αρχαία ελληνικά με τη λέξη Δράκων. Παριστανόταν κουλουριασμένος στο κέντρο της ασπίδας του Ηρακλέους, και κατά τη μυθολογία ήταν το μεγάλο φίδι που άρπαξε η Αθηνά από τους Γίγαντες κατά τη Γιγαντομαχία εκσφενδονίζοντάς το στο διάστημα. Άλλη εκδοχή παρουσίαζε τον αστερισμό ως το τέρας που σκότωσε ο Κάδμος και εν συνεχεία έσπειρε τα δόντια του από τα οποία φύτρωσε πάνοπλος στρατός. Άλλες συσχετίσεις νεότερων συγγραφέων δε σχετίζονται με τις προηγούμενες μυθικές απόψεις. Έτσι, ο Ιούλιος Σίλερ φαντάσθηκε ότι οι αστέρες του Δράκοντα παρίσταναν τα υπό του Ηρώδου αναιρεθέντα Άγια Βρέφη της Βηθλεέμ, ενώ άλλοι θεωρούσαν τον αρχαίο αστερισμό ως τον «`Οφιν τον αρχαίον» που παραπλάνησε την Εύα στον Παράδεισο. Ο Καίσιος παραλλήλησε τον αστερισμό με τον μεγάλο δράκοντα που λάτρευαν οι Βαβυλώνιοι ως Βηλ. Ο Σουηδός φυσιοδίφης Olaus Rudbeck υπεστήριξε στις αρχές του 18ου αιώνα, ότι οι πρώτοι Σουηδοί θεωρούσαν τον αστερισμό Δράκοντα ως σύμβολο της Βαλτικής Θάλασσας. Οι Εβραίοι θεωρούσαν τον αστερισμό ως κάποιο δράκο ή κάποιο θαλάσσιου τέρας [εβραϊκά και αραμαϊκά: Tannim]. Στην Περσία, ο Δράκων ήταν το Azhdeha, ένα ανθρωποφάγο ερπετό, ενώ οι Ινδοί, αποκαλούσαν τον αστερισμό Shi-shu-mara (αλιγάτορα). Άλλοι μελετητές ταυτίζουν τον Δράκοντα με τον δράκο Tiamat, την προσωποποίηση του αρχέγονου χάους στη βαβυλωνιακή μυθολογία που ηττήθηκε από τον ηλιακό θεό Ιζντουμπάρ [αντίστοιχος του Ηρακλη]. Οι Χαλδαίοι στον αστερισμό “έβλεπαν” ένα Δράκοντα μεγαλύτερου μήκους, που τύλιγε και τις δύο Άρκτους στις κουλούρες του, πράγμα που επιβίωσε σε χειρόγραφα και βιβλία μέχρι τον 17ο αιώνα μ.Χ., με το συνδυαστικό τίτλο Arctoe et Draco [Άρκτοι και Δράκων]. Ονομασίες του Δράκοντος στα λατινικά είναι ακόμη οι Monstrum Mirabile, Monstrum Audax, Maximus Anguis [Βιργίλιος] και Custos Hesperidum, [φύλακας των χρυσών μήλων των Εσπερίδων]. Οι αστέρες του Δράκοντος, είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους αρχαίους Αιγυπτίους, αλλά τους απέδιδαν άλλες μορφές: μερικοί αποτελούσαν τμήμα του Ιπποποτάμου ή του Κροκοδείλου [τοιχογραφίες στις Θήβες]. Ο αστερισμός πιστευόταν ότι ήταν σύμβολο της Ίσιδας ή της Αθώρ [αντίστοιχη της Αφροδίτης]. Το αραβικό όνομα του Δράκοντα ήταν το Al Tinnin και το Al Thuban [«Δράκων»]. Οι αρχαίοι αστρολόγοι της Ανατολής πίστευαν ότι όταν κάποιος κομήτης περνούσε από τον Δράκοντα σκορπούσε δηλητήριο πάνω από τον κόσμο! Στην Κίνα αναφέρεται πως το 1337 μέσα από τον αστερισμό πέρασε ένας μεγάλος κομήτης.

  ΟΙ ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ: Ο αστερισμός συμπεριλαμβάνει 211 μεγάλους αστέρες [ φαιν. μέγεθος ≤ 6,5]. Οι κυριότεροι αστέρες του Δράκοντος, ως μεγάλου και βόρειου αστερισμού, λογικό είναι να έχουν και δικά τους ιδιαίτερα ονόματα. Ο αστέρας α Δράκοντος, μάλλον αμυδρός, ονομάζεται Θουμπάν. Ο αστέρας β Δράκοντος [φ.μ. 2,79] ονομάζεται Rastaban. Ο αστέρας γ, φωτεινότερος ολόκληρου του αστερισμού [φ.μ. 2,23] φέρει το ιδιαίτερο όνομα Eltanin. Οι αστέρες ζ και η ήταν γνωστοί στην Αραβία ως Al Dhibain, [οι Ύαινες], λέξη που αποδόθηκε στην Ευρώπη ως Duo Lupi [δύο λύκοι]. Ο θ Δράκοντος, είναι ο Shang Tsae των Κινέζων [Μικρότερος Υπηρέτης)]. Ο ι είναι ο Ed Asich. Ο λ, στην άκρη της ουράς, είναι ο Τζιανσάρ [Giansar ή Giauzar]. Ο διπλός μ Δράκοντος ονομάζεται Αρράκις. Ο ν είναι διπλός αστέρας, εύκολα διαχωριζόμενος ακόμα και με κιάλια. Ο αστέρας ξ στη βάση της κεφαλής έχει το ιδιαίτερο όνομα Grumium. Ο σ είναι ο Alsafi, ο φ ήταν ο Shaou Pih [=Δευτερεύων Υπουργός] στην αρχαία Κίνα κι ο χ ήταν ο Kwei She. Ο χ είναι διπλό σύστημα με περίοδο και απέχει από τη Γη μόλις 26,3 έτη φωτός. Οι ψ1 και ψ2, ζεύγος αστέρων, ονομάζονται Dsiban.

 

ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ: Στον αστερισμό κάθε Οκτώβριο έχουμε τη λεγόμενη 'βροχή Δρακοντίδων μετεωριτών. Ο διπλός αστέρας BD+59°1915 είναι το πέμπτο κοντινότερο στη Γη διπλό αστρικό σύστημα, σε απόσταση από μας «μόλις» 11,40 έ.φ. [107.800 δισεκατομμύρια χλμ.!]. Το σύστημα αυτό αποτελείται από δύο ερυθρούς νάνους αστέρες. Στον αστερισμό εμφανίζεται ένα όμορφο πλανητικό νεφέλωμα¹ με το όνομα Μάτι της Γάτας [NGC 6543], που απέχει απέχει από τη Γη 3.300 έτη φωτός. Γενικά ο αστερισμός αυτός είναι πλούσιος σε μακρινούς γαλαξίες, αλλά περιέχει και τον πολύ κοντινό μας Νάνο του Δράκοντος (UGC 10822), νάνο σφαιροειδή γαλαξία φαινόμενου μεγέθους 9,9, που απέχει από τη Γη 220 χιλιάδες έτη φωτός και ανήκει στην Τοπική Ομάδα γαλαξιών. Ο λεγόμενος «Γαλαξίας-Γαϊτανάκι», ζεύγος αλληλεπιδρώντων σπειροειδών γαλαξιών του αστερισμού, απέχει 420 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Ο παράξενος στο σχήμα Markarian 205 είναι και κβάζαρ που απέχει 1 δισεκατομμύριο έτη φωτός. Άλλα γνωστά κβάζαρς του αστερισμού είναι ο 3C390.3 και ο B1938+666.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Το Πλανητικό νεφέλωμα αποτελείται από ένα κέλυφος ιονισμένου αερίου που αποβάλλεται κατά τη διάρκεια μιας φάσης κάποιων συγκεκριμένων άστρων στο τέλος της ζωής τους. Αυτό το όνομα προέρχεται από την πρώτη ανακάλυψή τους στον 18ο αιώνα, εξαιτίας της ομοιότητάς τους με τους γίγαντες αερίων όταν φαίνονται από μικρά τηλεσκόπια, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν κάποια σχέση με τους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Η Αναισθησία - νεοελληνική ασθένεια! +ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

Η Αναισθησία - νεοελληνική ασθένεια! +ΒΙΝΤΕΟ

[Οίδα σου τα έργα, ότι όνομα έχεις ότι ζης,

και νεκρός ει (Αποκ. γ΄1)]

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

   

   ΟΡΙΣΜΟΣ: Αναισθησία εστὶ νενεκρωμένη αίσθησις, εκ χρονίας νόσου και αμελείας εις αναισθησίαν καταλήξασα. (Κλίμαξ, Ιωάννου Σιναϊτου). Ο άνθρωπος βυθισμένος στις καθημερινές βιοτικές μέριμνες, κουρασμένος από την άγρα υλικών αγαθών, ζαλισμένος από σειρήνες απολαύσεων, απασχολημένος πώς θα αποκτήσει περισσότερα, ναρκώνεται, χωρίς δυνατότητα αντίδρασης και αναζήτησης πνευματικών στηριγμάτων. Αποφεύγοντας υπακοή στο θείο θέλημα “υπακούμε” σε πειρασμούς. Με εγωισμό και φιλαυτία, αλλά χωρίς Χριστό, διαπλέουμε τη θάλασσα της ζωής ανίκανοι να αντισταθούμε στα εμπαθή κύματα, χάνοντας παρούσα ζωή και αιωνιότητα. Ο Άγιος Ιωάννης Σιναϊτης λέει: «o άνθρωπος διαβάζει για την κενοδοξία και κενοδοξεί. Αποστηθίζει λόγους περί αγρυπνίας, και παρευθύς καταβυθίζεται στον ύπνο. Εγκωμιάζει την προσευχή, και την αποφεύγει σαν μαστίγιο. Μόλις χορτάσει φαγητό μετανοεί, και ύστερα τρώγει και χορταίνει περισσότερο». Ή, και επί τω προκειμένω, αναίσθητος τυγχάνων, γράφω για την αναισθησία!!

ΑΙΤΙΕΣ: Κυρίαρχο πρόβλημα του ανθρώπου κατέστη η απουσία Χριστού από τη ζωή του. Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε: “χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται”. Γι' αυτό “διαγράφουμε” το Θεό για να κάνουμε αυτά πού θέλουμε. Η αναισθησία συνεπάγεται πνευματική ψυχρότητα, και αθυμία. Αιτία της, είναι η αμέλεια και η ασθένεια της ψυχής. Η αναισθησία αυξάνεται με την δουλεία στα πάθη και παγιώνεται με την κακή συνήθεια. Έτσι, όταν κάποιος χρονίζει στην γαστριμαργία, και νοιάζεται μόνο για το πώς θα τρώει και τι θα πίνει, γίνεται πνευματικά αναίσθητος. Όταν ο άνθρωπος δε θεραπεύει τα πάθη του, καταλήγει στην αναισθησία, τη μόνιμη βλάβη. Η εγκατάλειψη από τη θεία Χάρη είναι τιμωρία, για την άνευ όρων παράδοσή μας στα πάθη, και την απουσία μετανοίας. Κι εδώ χρειάζεται ειλικρινής αυτοέλεγχος. “Τη θεία χάρη απομακρύνουν κυρίως τέσσερις κακίες: οργή, αδικία, κατάκριση και έπαρση. Και την ελκύουν οι αντίθετες αρετές: πραότης, δικαιοσύνη, ακατάκριτο και ταπεινοφροσύνη” (Α. Θεοφάνης ο Έγκλειστος). Είναι δύσκολο, όσο διαρκεί η ψυχική παραλυσία, να προσευχηθεί κανείς. Τότε χρειάζεται πεισματώδης προσπάθεια και άσκηση βίας στη ψυχή από τον πάσχοντα. Αυτή η βία θα ελκύσει το έλεος του Κυρίου και θα φέρει την ευλογία της χάριτος, “θα δει ο Θεός, πόσο ποθούμε τη χάρη Του, και θα μας τη στείλει” (Α. Μακάριος).

ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΩΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ: Καταστάσεις αναισθησίας οφείλονται είτε σε δική μας υποχώρηση είτε σε θεια παιδαγωγία. Στη δεύτερη περίπτωση η θεία χάρη μας εγκαταλείπει ως ένα βαθμό, για να διαπιστώσουμε πόσο αδύναμοι είμαστε χωρίς αυτήν, θέλοντας να παιδαγωγήσει, ώστε να μη βασιζόμαστε στον εαυτό μας. Συχνά, πολλά περιμένουμε από τις δυνάμεις και τις ικανότητές μας. Τότε, ο Κύριος παίρνει τη χάρη Του. Και μένουμε μόνοι, άοπλοι, αδύναμοι. Σαν να μας λέει: “Δοκίμασε τώρα, πόση δύναμη έχεις!”. Όσο περισσότερα χαρίσματα έχουμε, θεία δώρα (τάλαντα), τόσο μεγαλύτερη είναι ίσως η δοκιμασία. Αν το συναισθανθούμε, κάνουμε ευκολότερα υπομονή. Έτσι φεύγει η εγωιστική αυτοπεποίθηση, και έρχεται η ταπείνωση.

ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ: Η απουσία πνευματικών αισθήσεων οδηγεί, σε θλιβερό κατάντημα που περιγράφει ο προφήτης Ησαΐας: «τετύφλωκεν αυτών τους οφθαλμούς και πεπώρωκεν αυτών την καρδίαν, ίνα μη ίδωσι τοις οφθαλμοίς και νοήσωσι τη καρδία και επιστραφώσι, και ιάσομαι αυτούς.» Ο ευαγγελιστής Ιωάννης σημειώνει για τον Ισραήλ, ως προς τα επιτελούμενα θαύματα του Κυρίου: «Τοσαύτα δε αυτοίς σημεία του Κυρίου πεποιηκότος έμπροσθεν αυτών ουκ επίστευον εις αυτόν.» Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά: “επορώθη τα νοήματα αυτών (...) αλλ' έως σήμερον ηνίκα αναγιγνώσκεται Μωυσής, κάλυμμα επί την καρδίαν αυτών κείται» (Β΄Κορ.). Όμως ανάλογης πνευματικής αναισθησίας πάσχει και ο νέος Ισραήλ της χάριτος, οι Χριστιανοί! Ο σύγχρονος ερμηνευτής των Γραφών, μακαριστός Γέρων Αθανάσιος Μυτιληναίος, εξηγούσε τι είναι η αναισθησία: “Είναι αρρώστια, όπως ακριβώς λέμε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν βλέπει, συνεπώς κάτι έχουν τα μάτια του, ή δεν ακούει. Νόσος όμως βαρύτατη!” Ο Ιούδας έγινε προδότης, επειδή έγινε αναίσθητος, διότι αφέθηκε να κυριευθεί από τη φιλαργυρία. Ο Κύριος έλεγε: «εις εξ υμών διάβολός εστιν», και ο Ιούδας το άκουγε. Στο τελευταίο δείπνο, τους είπε «ένας από σας θα με παραδώσει», πάλι ο Ιούδας το άκουσε. Ακόμη, κι όταν του είπε: «ο ποιείς, ποίησον τάχιον», εκείνος έμεινε αναίσθητος και έφυγε να πραγματοποιήσει την προδοσία. Κι όταν τον πρόδωσε, φιλήματι, στη Γεσθημανή, ο Κύριος του είπε: «Φίλε, εδώ είσαι;», ο Ιούδας όμως, ούτε με την προσφώνηση «φίλε», συγκινήθηκε. Ήταν αναίσθητος.

ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΩΡΩΣΗ: Για τον μακαριστό Γέροντα Αθανάσιο η αναισθησία έχει δύο φάσεις: “Η δεύτερη λέγεται πώρωση. Τότε δεν υπάρχει δυνατότητα διακρίσεως καλού και κακού. Μπορεί να κάνει έγκλημα, και να γελά!” Τότε ο άνθρωπος δεν έχει ελπίδα σωτηρίας, είναι πνευματικά νεκρός. Αντίθετα η πρώτη φάση, η συνηθέστερη, εμφανίζεται ως αμετανοησία ή πνευματική στασιμότητα. Τότε: «Το στόμα κατά του πάθους προσεύχεται, και το σώμα υπέρ αυτού αγωνίζεται.” (Κλίμαξ). Η προσευχή του πάσχοντος είναι δικαιολογία για να “αναπαύσει” τη συνείδησή του. "Περί θανάτου φιλοσοφεί, και ως αθάνατος διάκειται. Περί εγκρατείας διαλέγεται, και περί γαστριμαργίας αγωνίζεται. (...) Περί κρίσεως αναγινώσκει, και μειδιάν άρχεται (αρχίζει να χαμογελά)”. Ακόμη, κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος οι αναίσθητοι “εν προσευχή παριστάμενοι, λιθώδεις όλοι και σκληροί και σκοτεινοί τυγχάνουσι.” Κατά τη Θεία Κοινωνία: “του Δώρου μεταλαμβάνοντες, ως επί γεύσει ψιλού άρτου διάκεινται”. Πηγαίνουν “εθιμικά” Χριστούγεννα ή Πάσχα και “πρέπει” να κοινωνήσουν. Και σπρώχνοντας, κοινωνούν. Όμως δεν αισθάνονται ότι αυτό που μετέλαβαν είναι ο Ίδιος ο Κύριος! Ο αναίσθητος βλέπει άλλους που έχουν πνευματικότητα, και τους κοροϊδεύει, ενίοτε δε τους μυκτηρίζει. Ο αναίσθητος δεν ... αναισθητεί στην “καλή ζωή”. “Εγώ γέλωτος μήτηρ, εγώ ύπνου τροφός, κόρου (χορτασμού) φίλη”. Ακόμη γράφει ο νηπτικός Ιωάννης “ψευδευλαβεία συμπλέκομαι». Συχνά: “εμφανιζόμαστε ως ευλαβείς, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε ψευδευλαβείς, γιατί υπάρχει στην καρδιά μας αναισθησία” (π. Αθανάσιος).

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Η Κλίμαξ συνιστά: “Επίμενε μελετών κρίσιν αιωνίαν». Πρέπει να ερευνούμε τα αίτια της αναισθησίας για να βρούμε τα αντίστοιχα φάρμακα. Ο Ιωάννης Σιναϊτης προτρέπει: “εν σοροίς προσεύχου πυκνά, εικόνα τούτων ανεξάλειπτον εν τη καρδία σου ζωγραφών”. “Παρατήρησε το πρόσωπο του πεθαμένου. Προσπάθησε να τον θυμηθείς άμα ζούσε, και δες τώρα ποιος είναι, (...) και τί θα γίνει σε λίγο όταν θα μπει στη γη. Πήγαινε όταν θα τον ξεθάψουν, και δες τα κόκκαλα που πιάνουν ένα σεντουκάκι μόνο.” έλεγε ο π. Αθανάσιος. Άλλα μέσα κατά τους Πατέρες είναι: αδιάλειπτος προσευχή, νηστεία και φόβος Θεού, που. “λιώνει την αναισθησία όπως η φωτιά το κερί” (π. Αθανάσιος). Ο προφήτης Δαβίδ λέει: «αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου» και o Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: “Η χάρη του Θεού, που ξεχύνεται πλούσια μέσ’ από τα Μυστήρια και τη Λατρεία, θα σας βοηθήσει να λυτρωθείτε από τη χαύνωση του νου και τη νάρκωση της καρδιάς.” Η παραλυτική αναισθησία επιτρέπει στις τρεις φοβερές κακίες “γίγαντες του διαβόλου” (όσιος Μάρκος ασκητής) άγνοια, λήθη και ραθυμία, να κατακυριεύσουν τη ψυχή, ρίχνοντάς την ευκολότερα σ’ όλα τα πάθη. Γι’ αυτό ο ιερός Χρυσόστομος, ικετεύει τον Κύριο να τον λυτρώσει από «αγνοίας και λήθης και ραθυμίας και της λιθώδους αναισθησίας». Οι τρεις αυτές φρικτές ερινύες-κόρες της αναισθησίας θεραπεύονται κατά τους Πατέρες ως εξής: Η λήθη, με μνήμη Θεού και Κρίσεως, η άγνοια, με θεία γνώση, που ξαναξυπνάει την ψυχή και η ραθυμία, με ζήλο και προθυμία.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ο λίβας της πνευματικής αναισθησίας, πνέει όλο και σφοδρότερα πάνω στην Εκκλησία και στην πατρίδα μας (π. Αθανάσιος). Η “λιθώδης μαινάδα”, η αναισθησία, μεταβάλλει σε λιθώδη, σε μαινόμενο, τον άνθρωπο απέναντι σε κάθε πνευματικό, ή σε κάθε θρησκευτική ή εθνική παράδοση. Όμως εμείς πρέπει να “Παρακαλούμε το Θεό να μας χαρίσει πνευματική αγρύπνια (νήψη) και σύνεση, για να γνωρίσουμε το θέλημα Του, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο.”. (Αβάς Δωρόθεος)

Βιβλιογραφία: Περί πνευματικής αναισθησίας (Περιοδικό «Όσιος Νίκων Ο "Μετανοείτε"»

† Π. Αθαν. Μυτιληναιος, Περί πνευματικής αναισθησίας

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Ο Άγιος Φανούριος [27.8] + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

 

Ο Άγιος Φανούριος [27.8] + ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

    Ο ΘΑΥΜΑΣΤΩΣ ΑΝΑΦΑΝΗΣ ΑΓΙΟΣ: Αυτός ο τόσο αγαπητός άγιος ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες. Έγινε γνωστός από την τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα μ.Χ. στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355-1369) διάβασε το όνομα του Αγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ». Στην εικόνα, ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Σε αυτά ο Μάρτυς παρουσιαζόταν: να στέκεται ανάμεσα σε στρατιώτες και να δικάζεται από τον ηγεμόνα· να πλήττεται απ’ αυτούς με πέτρες στο στόμα και την κεφαλή· να μαστιγώνεται πάλι απ’ αυτούς απλωμένος κατά γης· να κάθεται γυμνός και να ξέεται το σώμα του με σιδερένια νύχια· να είναι κλεισμένος στη φυλακή· να βασανίζεται μπροστά στο βήμα του ηγεμόνα· να καίεται στα μέλη του σώματος του με αναμμένες λαμπάδες· να είναι δεμένος σε μάγγανο και να βασανίζεται· να βρίσκεται ανάμεσα σε θηρία αβλαβής· να είναι ξαπλωμένος κατά γης και να πιέζεται το σώμα από ένα μεγάλο λίθο· να είναι μέσα σε ειδωλολατρικό ναό βαστάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα και ο διάβολος να δραπετεύει στον αέρα με θρήνους· να στέκεται μέσα σε ένα καμίνι φωτιάς έχοντας υψωμένα τα χέρια σε σχήμα προσευχής. Τον αρχαίο ναό που βρέθηκε η εικόνα, ανοικοδόμησε, ύστερα από πολλές προσπάθειες, ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του Αγίου Φανουρίου, ενώ συνέταξε και την Ακολουθία του.

Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΑΙ Η ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΑ: Η παρετυμολογική παρήχηση του ονόματός του με το φαίνω: φανερώνω τον έκανε δημοφιλή στη λαϊκή παράδοση για την φανέρωση χαμένων ανθρώπων, ζώων ή πραγμάτων. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί φτιάχνουν μια νηστίσιμη πίτα την εορταστική του ημέρα, τη λεγόμενη φανουρόπιτα, για να τους φανερώσει ο άγιος απολεσθέντα αντικείμενα, την τύχη των ανύπαντρων κοριτσιών ακόμα και εργασία στους ανέργους και διάφορα άλλα. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται για τη Φανουρόπιτα είναι συνήθως 7 ή 9, καθώς οι αριθμοί 7 και 9 συμβολίζουν τα μυστήρια της εκκλησίας, τις μέρες δημιουργίας, αλλά και τα τάγματα τον αγγέλων. Πάντα όταν την φτιάχνουν οι νοικοκυρές φροντίζουν να υπάρχει αναμμένο κερί και θυμίαμα.Η πίτα είναι μικρή και στρογγυλή και αφού διαβαστεί και κοπεί σε σαράντα κομμάτια μοιράζεται στους πιστούς.

ΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ: Σύμφωνα με μια παράδοση η μητέρα του Αγίου καταδικάστηκε μετά το θάνατό της να τιμωρείται στην Κόλαση. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ μαζί με τον άγιο Φανούριο την τράβηξαν με την βοήθεια κρεμμυδόφυλου (που κάποτε είχε δώσει με το ζόρι σε ένα ζητιάνο-άλλωστε αυτή ήταν η μόνη καλή της πράξη) και όταν πιάστηκαν τρεις γυναίκες μαζί της, αυτή η άπονη τις έσπρωξε μέσα στην κόλαση. Έτσι είπε ο αρχάγγελος στον Άγιο Φανούριο ή μητέρα σου διέπραξε μεγάλη κακία. Δεν μπορώ να την βοηθήσω. Ο Άγιος Φανούριος παρακάλεσε με δάκρυα πόνου να μην φτιάχνουν τίποτα γι’αυτόν, αλλά μόνο για την ψυχή της μάνας του. Αυτός είναι ο λόγος που οι νοικοκυρές φτιάχνουν την ημέρα αυτή φανουρόπιτες και αφού τις πάνε στην εκκλησία και ευλογηθούν τις μοιράζουν στη γειτονιά και στο εκκλησίασμα, με τη σύσταση να ευχηθούν να συχωρεθεί η μάνα του Αγίου «Ο Θεός σχωρέστ’ τη μάνα του Αγίου Φανουρίου''.

 

   ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΚΤΩΝ: Μολονότι ο βίος του Αγίου Φανουρίου δεν έχει καμία σχέση με τη θεατρική τέχνη, ο Άγιος Φανούριος είναι ο Άγιος Προστάτης των Καραγκιοζοπαιχτών, ακριβώς επειδή τους "φανερώνει" δουλειές. Υπήρχε και λάβαρο του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου Σκιών με τον Άγιο Φανούριο, το οποίο λάβαρο δυστυχώς δεν διασώζεται σήμερα, παρά μόνο σε μεταπολεμικό ασπρόμαυρο φωτογραφικό υλικό με τους παλιούς καραγκιοζοπαίχτες Νίκο Ζαβραδινό, Κώστα Μάνο, Τάκη Μελλίδη, Μήτσο Μώρο, Ανδρέα Νικητόπουλο και Σωτ. Σπαθάρη. Ο τελευταίος εικονίζεται καθιστός κάτω από το λάβαρο.

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ: Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου Φανουρίου είναι το εξιστορούμενο στη συνέχεια. Τα χρόνια εκείνα εξουσίαζαν την Κρήτη οι Ενετοί, οι οποίοι δεν επέτρεπαν την παρουσία Ορθοδόξου Αρχιερέως στη μεγαλόνησο. Τέσσερεις άνδρες για να λάβουν τη χειροτονία ταξίδευσαν από την Κρήτη στην Κορώνη της Πελοποννήσου και κατά την επιστροφή αιχμαλωτίστηκαν από τους Αγαρηνούς, οι οποίοι φόνευσαν τον ένα και τους άλλους τρεις μετέφεραν στα Παλάτια (Μίλητο). Όταν ο πνευματικός τους πατήρ, ονόματι Ιωνάς, πληροφορήθηκε το γεγονός, ταξίδεψε μέχρι τη Ρόδο και εκεί διαπραγματεύθηκε την απελευθέρωσή τους με τον άρχοντα Γεώργιο Πετρανή, ο οποίος είχε εμπορικές σχέσεις με τους τούρκους των Παλατίων. Λόγω όμως πολεμικών αναταραχών στην περιοχή η προσπάθεια να αφεθούν ελεύθεροι έγινε δύσκολη. Ο Ιωνάς, κατά την εκκλησιαστική συνήθεια, επισκέφθηκε τον μακάριο Νείλο και εκείνος του έκανε λόγο για τον Άγιο Φανούριο και τα θαύματά του, προτρέποντάς τον να επικαλεστεί την αντίληψη και βοήθειά του για το πρόβλημα που τον απασχολούσε. Πράγματι ο πνευματικός έπραξε όπως τον προέτρεψε ο Μητροπολίτης και μετά μερικές μέρες έφθασε μήνυμα από τα Παλάτια ότι οι εξελίξεις ήταν θετικές. Οι αιχμάλωτοι Ιερείς με θαυμαστό τρόπο αφέθηκαν ελεύθεροι και ο πνευματικός τους πατήρ Ιωνάς από ευγνωμοσύνη προς τον Μεγαλομάρτυρα, επιστρέφοντας, μετέφερε στην Κρήτη αντίγραφο της Εικόνας του και τελούσε έκτοτε πανηγυρικά τη μνήμη του.

Ἀπολυτίκια: 1. [Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.] Οὐράνιον ἐφύμνιον, ἐν γῇ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, ἀγγέλων πολίτευμα· ἄνωθεν ὑμνῳδίαις εὐφημοῦσι τοὺς ἄθλους, κάτωθεν Ἐκκλησίᾳ τὴν οὐράνιον δόξαν· ἣν εὗρες πόνοις καὶ ἄθλοις τοῖς σοῖς Φανούριε ἔνδοξε.

2. [Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.]῾Ιερεῖς διέσωσας, αἰχμαλωσίας ἀθέου, καὶ δεσμὰ συνέθλασας, δυνάμει θείᾳ θεόφρον· ᾔσχυνας, τυράννων θράση γενναιοφρόνως· εὔφρανας, Ἀγγέλων τάξεις Μεγαλομάρτυς· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν, θεῖε ὁπλῖτα, Φανούριε ἔνδοξε

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ:

 

Απόδοσις Κοιμήσεως της Θεοτόκου - Τα εννιάμερα της Παναγίας 23.8 + ΒΙΝΤΕΟ + ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ [Πεποικιλμένη] Κωνσταντίνος Οικονόμου

 

Απόδοσις Κοιμήσεως της Θεοτόκου - Τα εννιάμερα της Παναγίας 23.8 + ΒΙΝΤΕΟ + ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ [Πεποικιλμένη]

Κωνσταντίνος Οικονόμου

   Κάθε εορτή στον ετήσιο εορτολογικό κύκλο της Εκκλησίας έχει τρία στάδια, τα προεόρτια, την κυρίως εορτή και τα μεθεόρτια (δηλαδή τον απόηχό της). Στις 23 Αυγούστου εκάστου έτους εορτάζουμε την Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και η Εκκλησία κλείνει με την ίδια πανηγυρική διάθεση τους εορτασμούς της Κοιμήσεως και της Μεταστάσεως της Παναγίας, που τιμάται την 15 Αυγούστου. Ο λαός την εορτή αυτή την αποκαλεί τα «Εννιάμερα της Παναγίας». Τη σκέφτεται σαν μνημόσυνο προς τη Μητέρα του Θεού, όπως πράττει, άλλωστε, και για τους δικούς του ανθρώπους. Ασφαλώς, δεν πρόκειται για εννεαήμερο μνημόσυνο για την Παναγία, αφού η Θεοτόκος ως μητέρα του Χριστού «μετέστη προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής» και πρεσβεύει για τη δική μας σωτηρία και, συνεπώς, δεν νοείται τέλεση μνημοσύνου υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της. «Απόδοσις» στην εκκλησιαστική γλώσσα σημαίνει την μετά πάροδο οκτώ συνήθως ημερών επανάληψη της εορτής [στην περίπτωση της απόδοσης του Πάσχα έχουμε 39 ημέρες, πριν την Ανάληψη δηλαδή], ώστε με αυτόν τον τρόπο η διάρκειά της εορτής παρατείνεται μεθεορτίως μέχρις την ημέρα της αποδόσεως. Αυτό σημαίνει ότι ο εορτασμός δεν είναι στιγμιαίος. Μ’ αυτόν τον τρόπο η μία εορτή παραδίδει τη σκυτάλη στην επόμενη εορτή που έχει τα δικά της βιώματα, τα δικά της μηνύματα. Έτσι ζούμε σε μία συνέχεια τη ζωή της Εκκλησίας και όχι αποσπασματικά. Η καθιέρωση της απόδοσης των εορτών προέρχεται από την παράδοση του Ισραηλιτικού Λαού στην Παλαιά Διαθήκη. Με διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου, οι μεγάλες ισραηλιτικές εορτές διαρκούσαν 8 ημέρες. (Έξ. 2,15-19, Λευ. 23,36-39 και Αρ. 29,35). Αυτή τη συνήθεια την κληρονόμησε και η Εκκλησία στην λειτουργική της ζωή. Πρώτη μαρτυρία περί παρατάσεως εορτής για οκταήμερο στην εκκλησιαστική ζωή, παρέχεται από τον Ευσέβιο [355]. Πάντως, πολύ νωρίς επικράτησε η συνήθεια, κυρίως στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, να παρατείνεται ο εορτασμός των μεγάλων εορτών του Πάσχα, των Επιφανείων και της Πεντηκοστής για οκτώ ημέρες. Η πράξη της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων γρήγορα διαδόθηκε στην Ανατολή και τη Δύση. Κατά μίμηση των εορτών αυτών και οι νεότερες δεσποτικές και θεομητορικές εορτές ακολουθήθηκαν από οκταήμερο εορτασμό, που ολοκληρωνόταν μέσω της αποδόσεως.

Οκτώ ημέρες μετά τη μεγάλη εορτή της 15ης Αυγούστου, δηλαδή στις 23 του μηνός, γίνεται η «απόδοσις» της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, δηλαδή η πανηγυρική λήξη του εορτασμού. Η ευλαβής συνήθεια, πού είναι παράδοση στην Ορθόδοξη Εκκλησία και για άλλες μεγάλες εορτές της υιοθετήθηκε και στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όχι βέβαια ομοιόμορφα και αμέσως, αλλά σταδιακά. Σύμφωνα με την τυπική διάταξη των ιερών ακολουθιών, κατά την εορτή της απόδοσης, της ημέρας δηλαδή που κλείνει ο κύκλος εορτασμού της Κοιμήσεως, τελείται η ίδια ακολουθία με αυτήν της 15ης Αυγούστου, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις των μεγάλων δεσποτικών και θεομητορικών εορτών. Η χρονική αυτή παράταση του εορτασμού δεν στερείται και του ανάλογου θεολογικού περιεχομένου. Γιατί είναι, κατά κάποιο τρόπο, μια υπέρβαση του παρόντος χρόνου, αλλά και μια πρόγευση της Αιωνιότητας, η οποία, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, θα είναι μια χωρίς τέλος «πανήγυρις πρωτοτόκων» (Εβρ. 12,23). Οι εορτές στις μνήμες των αγίων δεν είναι μόνο αφορμές για πανηγύρεις αλλά και για να ανακαλύψει ο άνθρωπος την αλήθεια, ότι το μόνο που αξίζει στην ζωή είναι ο αγώνας για την αγιότητα. Στο πρόσωπο δε της Παναγίας συνοψίζεται ολόκληρη η ιστορία της σωτηρίας του ανθρώπου και η πορεία αυτή προς την αγιότητα μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού και στην εμπιστοσύνη σε Αυτόν . Η Θεοτόκος συνέδραμε στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Χριστό σε όλη της τη ζωή. Και με την κοίμηση της και την μετάσταση της έδειξε τη θέση που ο Θεός έχει ετοιμάσει για κάθε πιστό. Ως εκ τούτου η Παναγία συνοψίζει την ανθρωπότητα εκείνη που λέει ναι στον Θεό, που αναφωνεί πρόθυμα το «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου». Η Παναγία αποτελεί πρότυπο για κάθε πιστό, που λόγω και έργω, υποδέχεται τον Χριστό και τον γεννά στην καρδιά του. Η Παναγία είναι σύμβολο της Εκκλησίας, μέσα στην οποία γεννάται και αναγεννάται κάθε πιστός. Η Παναγία μας οδηγεί και συνοδεύει προς τον Χριστό, είναι ο πρώτος άνθρωπος που εκπλήρωσε το σκοπό για τον οποίο ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Αυτή ανέμενε η ανθρωπότητα ολόκληρη για να δει το σχέδιο της Θείας Οικονομίας και την οδό της απολύτρωσης του πεπτωκότος ανθρώπου. Ο άνθρωπος έχοντας οδηγήτρια την Παναγία, καλείται να μεταμορφώσει τη ζωή του λέγοντας «γένοιτο» στη πρόσκληση του Θεού για συνεργασία με στόχο τη μεταμόρφωση του κόσμου και τη σωτηρία του ανθρώπου. Η Θεοτόκος καθίσταται η Μάνα Παναγιά, η Μητέρα της οικουμένης. Με τη ζωή της μας έδειξε τον δρόμο του πνευματικού πεπρωμένου του ανθρώπου, γίνεται για τον καθένα από εμάς πηγή αγάπης και ελπίδα προστασίας.

ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Πολλές εκκλησίες, εξωκλήσια και ιερές μονές σε όλη την χώρα τιμούν με ιδιαίτερη λαμπρότητα και κατάνυξη τα εννιάμερα της Παναγίας, όπως η Παναγιά του Μαλίκη, του Χάρου, η Παναγία η Εννιαμερίτισα, η Παναγία στη Γραβά της Πάτμου, της Φλαμπουριανής, η Παναγία της Ελεούσα στο Κάστρο στην Κύθνο, της Παντάνασσας στους Αρκούς (Λειψοί), η Φανερωμένη στην Σαλαμίνα, αλλά και στη Σάμο, στην Κάρπαθο, στη Σύμη, αλλά και σε κάθε νομό της χώρας τιμάται η χάρη Της. Την ημέρα αυτή, επίσης, γιορτάζουν σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας η Μαρία, ο Μάριος, ο Παναγιώτης, η Παναγιώτα και η Δέσποινα.

Οι κάτοικοι της Νάουσας, στην Πάρο, γιορτάζουν τα Εννιάμερα της Θεοτόκου με ποικίλες εκδηλώσεις, παραδοσιακούς χορούς και μουσικές. Κορυφαίο γεγονός είναι η αναπαράσταση της κουρσάρικης βραδιάς, όπου νέοι και νέες από το χωριό ζωντανεύουν την απόβαση των κουρσάρων του φημισμένου πειρατή Barbarossa, στο λιμανάκι της Νάουσας.

Απολυτίκιο
Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

ΟΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΕΔΩ: 

Πετριές στον ήλιο, του Γρηγόριου Ξενόπουλου ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου

Πετριές στον ήλιο, του Γρηγόριου Ξενόπουλου ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK

διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου

    

   Τα έργα του Ξενόπουλου είναι σίγουρα περισσότερο για ψυχαγωγία παρά για φιλολογική ανάλυση. Ο λεγόμενος αστικός ρεαλισμός που επικρατούσε αυτή την εποχή στην Δύση επηρεάζει και τα έργα του Ξενόπουλου. Για το λόγο αυτό ο Ξενόπουλος θεωρείται από πολλούς εισηγητής του αστικού μυθιστορήματος με προσπάθειες για την αντανάκλαση της ίδιας της πραγματικότητας. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ξενόπουλος ανήκει στη γενιά του 1880, χρονολογία η οποία αποτελεί σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας (Αρχή νεοελληνικής αναγέννησης με τον Παλαμά αλλά και τον Ροΐδη με το μυθιστόρημα του Η Πάπισσα Ιωάννα).

  Ο Ξενόπουλος υπήρξε γνώστης της σχετικής παράδοσης αλλά και καινοτόμος νεωτεριστής. Η στροφή του προς τον αστικό ρεαλισμό υπήρξε βασικά ιδιάζουσα παρέκκλιση από την ηθογραφία. Ο αστικός ρεαλισμός χρησίμευε για την κάλυψη του κενού – την απουσία ενός μέσου στρώματος αναγνωστών που θα λειτουργούσε ως ενδιάμεσος χώρος για μια πολύπλευρη ανάπτυξη λογοτεχνικής γραφής. Τα πρώτα του μυθιστορήματα εξελίσσονται στην Αθήνα με υλικό τη φοιτητική ζωή, πριν ο συγγραφέας κλείσει τα 30. Παραμένει πάντα ο ψυχογράφος. Ο Ξενόπουλος χρησιμοποιεί περιστατικά και από την ίδια του τη ζωή με τρόπο όμως που αυτά να περνάνε σαν φανταστικά [Βικιπαίδεια].

    Το σημερινό AUDIOBOOK-διήγημα του μεγάλου Ζακυνθινού συγγραφέα αναφέρεται στις αναμνήσεις ενός νεκρού, την εποχή που γράφονταν η νουβέλα, φίλου του συγγραφέα από μια ερωτική νεανική του περιπέτεια στη Ζάκυνθο με δυσάρεστη όμως τροπή.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ AUDIOBOOK εδω:

Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρω Γράφει ο Γιάννης Φρύδας ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 7.

 

Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρω

Ξέρω τραγούδια θάλασσες, ένα σακί γιομάτο

κι αν αρχινήσω να τα ειπώ, θα ’ρθει τ’ άλλο Σαββάτο.
(στίχοι δημοτικού τραγουδιού)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 7

Δεμένοι στη γαλέρα τους κωπηλατούμε,

τη φαντασία μας δεν ξέρουν να τη φυλακίσουν,

μ’ αυτή και τα τραγούδια μας θα ζούμε,

όπως οι πλανεμένοι δεν μπορούν να ζήσουν…

   

Ικεί πο’ ’γραφα αυτό το ποίμα κι μι τ’ αριστερό (γιατί ήταν κιντρουαριστιρός ου πιλάτ’ς) ανακάτουνα τουν καφέ, για να μην πιάσει τσούκνα στουν πάτου, πιτάγιτι απότουμα κι μ’ λέει:

─ Τήρα να μ’ χαλά’εις τουν καφέ κι σι στρώνου ιγώ κουντά! Απουφά’ισι τι θα κάν’ς, ποίματα ή καφέδις; Όπους του πααίν’ς θα ματά του κλεί’εις του καφινείου.

Μι πείραξι πουλύ. Όμους, τι να ’κανα; Ου πιλάτ’ς έχει πάντα δίκιου, εκτός κι έχει δίκιου ου καφετζής. Έκανα πως του πήρα για καλαμπούρι κι αρχίν’σα να τραγ’δάου ένα τραγούδι τ’ Θουδουράκη:

Το Καφενείο μην το κλαις, εκεί που πάει να κλείσει,

με ΕΦΚΑ στο κεφάλι του, με ΦιΠιΑ στον σβέρκο,

να το πετιέται αποξαρχής, τα μπρίκια του σηκώνω,

ρίχνω καφέ και ζάχαρη και τα ανακατώνω

και καμακώνω το ευρώ κι ύστερα το τσεπώνω…

Τουν ινόχλησι κι αυτό... Έκατσι λίγου, σα να το’ ’φαγι η γουμάρα τ’ αλεύρι, κι κουντά ματαρχίν’σι:

─ Ήρθα να πιου έναν καφέ κι θα μ’ σπά’εις τα νεύρα; Ιπίτιδις τραγ’δάς τραγούδι αφ’νού τ’ προυδότη; Είνι μι του ΝΑΤΟΥ, δηλουσίας. Γι’ αυτό λέει, ΝΑΤΟ πετιέται... Μη σ’ πιρνάει απ’ του νου ότι δεν ξέρουμι π’ κάν’ς προυπαγάντα. Ου λαός δεν ξιχνά!

Ήξιρα ότι δεν τουν πουλυχώνιβι του Μίκη, αλλά κι ιμένα μ’ ανέφ’κι του αίμα στου κιφάλι μ’ αυτά πο’ ’λιγι, μ’ τιλείωσι κι η υπουμουνή, τουν άρπαξα:

─ Άκ’ να σ’ που, τ’ λέου. Δε θα μι πατάς κι ισύ στου σβέρκου, πο’ ’χου ανάγκη του μιρουκάματου κι ιπειδή έρχισι στου μαγαζί μ’ κι πίν’ς έναν καφέ, θ’ απουλάς ότι χαζαμάρα σο’ ’ρχιτι… Κάθι ένας ιδώ μέσα, του κουντό τ’ κι του μακρύ τ’… Είνι βουλές π’ του κάνιτι του καφινείου χειρότιρου απ’ τ’ βουλή. Ιγώ να μην κραίνου ντίπ; Ούτι να γράφου ποίματα ούτι να τραγ’δάου; Νουήματα κάνι ιπιτρέπιτι; Ιπρουχτές έπιρνα πινέματα κι σήμιρα ισύ μη βαρείς απού καταή.

─ Ποιος σι παίνιψι ισένα, αρέ κακουμοίρη;

─ Ακουρμάσ’ ν’ ακού’εις ποιος μι παίνιψι κι θα τ’ μά’εις τ’ γλώσσα σ’. Ήρθι ένας κύριους έκατσι αυτούια π’ κάθισι κι συ κι μου ’πι: «Θέλω να μου φκιάξεις έναν καφέ με 17 φουσκάλες. Θα φκιάξεις όσους καφέδες χρειαστεί, θα τους πληρώσω όλους, αλλά θα πιω αυτόν που θα έχει 17 φουσκάλες. Εντάξει;».

Τι να κάνου κι ιγώ, έχουμι ιδεί αν έχουμι ιδεί παράξινου κόσμου, αρχ’νάου να φκιάνου τουν έναν καφέ κουντά τουν άλλου. Μέτραγα φρουσκάλις, πότι 10, πότι 15, πότι 20 κι παραπάν’, κάπουτι τουν πέτ’χα! 17 φρουσκάλες! Τουν πήγα στουν κύριου, τουν έπγι και μι φώναξι για να πληρώσει.

«Είσαι σπουδαίος καφετζής» μ’ λέει, μ’ δίνει 100 ιβρώ κι συνιχίζει: «Είναι όλα δικά σου, δε θέλω ρέστα». Άστραψαν τα μάτια μ’!… Είνι πουλλά τα χρήματα αυτά, δεν κάνουν τόσου οι καφέδες πο’ ’φκιασα, τ’ λέου κι ιγώ. «Τελείωσε, είναι δικά σου» είπι κι σ’κώθ’κι να φύβγει. Ευχαριστώ πάρα πουλύ, κύριε ναύαρχε, του ’πα κι τουν ξιπρουβόδ’σα ως όξου.

─ Κι πού τουν κατάλαβις ότι ήταν ναύαρχους;

─ Έλα, ντε! Πώς τουν κατάλαβα; Ισείς τι λέτι;

Αν δε σκεφτήκατε κάτι, μη σπάτε το κεφάλι σας!... Αφού διαβάσετε και τα υπόλοιπα παρακάτω, στο τέλος υπάρχει η απάντηση. Εντάξει;

Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες

Θυμάστε τους τρεις κύκλους χορού των Σπαρτιατών; Κατά έναν περίεργο τρόπο, έτσι ακριβώς χορεύουν και οι Αργιθεάτες. Σπαρτιάτες η Αργιθέα έχει μόνο στο Σπαρτήσι (Φλεγγαίοι, Πατουλαίοι, Λεκκαίοι), αποκλείεται να επηρέασαν αυτοί ολόκληρη την περιοχή. Δε ρώτησα και τον Λεωνίδα Χατζηαγγελάκη ή τον Κώστα Σπανό του ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ή την Αννίτα (ποια Πάνια, καημένε, την Αννίτα Πρασσά λέω, η οποία υπηρέτησε, ως φιλόλογος, στα Βραγκιανά και μετά στα Γενικά Αρχεία του Κράτους), για να μου λυθεί η απορία.

Χορεύουν, λοιπόν, σε τρεις κύκλους και τραγουδούν:

Χορός γερόντων: Κάποτε ήμασταν εμείς που κάναμε χαζαμάρες!

Χορός ανδρών: Τώρα είμαστε εμείς και κάνουμε μεγαλύτερες!! (δυο τα θαυμαστικά)

Χορός νέων – παιδιών: Εμείς θα σας περάσουμε, θα κάνουμε ακόμη μεγαλύτερες!!! (τρία τα θαυμαστικά και να ιδούμε)… Εγώ χορεύω συνήθως στον κύκλο των ανδρών, αλλά λόγω της ιδιότητάς μου με βάζουν πολλές φορές και με τα νιάτα. «Μ’ όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοιον τσάμικο θα μάθεις». Σοφή παροιμία!

Αυτό γίνεται στην περιοχή, αν και υπάρχουν σε ορισμένα χωριά διαφοροποιήσεις:

Οι Σπυρελιώτες χορεύουν σε δυο κύκλους. Ο μέσα κύκλος αποτελείται από τις γυναίκες και ο έξω από τους άντρες. Τώρα, μην ψάχνετε εξήγηση, δε βρίσκεις άκρη με τους Σπυρελιώτες.

Οι Τριζολιώτες χορεύουν εις φάλαγγα κατ’ άντρα. Δεν υπάρχει χώρος ίσιος, για να αναπτυχθεί κύκλος. Μπαίνουν, λοιπόν, στη σειρά, οι Κωσταρελλαίοι κι οι Μαυραντζαίοι αρχίζουν να παίζουν κι ο χορός ξεκινάει… Βγαίνουν απ’ το χωριό χορεύοντας προς Αγορασιά. Μπροστά πηγαίνει ο Τόλης Μαυραντζάς με το ντέφι, για να μη χάνουν το βήμα (είναι κι ο νεότερος, ποιος θα πήγαινε;). Περνάνε Αγορασιά, κατευθύνονται προς Κριτσιάρι (οι Μπαλαναίοι τους καρτερούν και τους δίνουν από μια μπύρα), συνεχίζουν προς Σκάλες Τριζολιώτικες (άλλη μπύρα εκεί απ’ τους Ζουμπουρλαίους), κατηφορίζουν μετά σε αρκετά ομαλό έδαφος, περνάνε την καμάρα χορεύοντας και σε μισή ώρα ξαναφτάνουν στο χωριό. Εκεί χορεύουν για αποθεραπεία ένα γρήγορο τραγούδι (συνήθως τον ταχυδρόμο) και μπαίνει άλλος μπροστά…

Η εκπαίδευσή τους στον χορό γίνεται με ασκήσεις δοκού και περπατήματος σε τεντωμένο σκοινί. Οι φοβιτσιάρηδες γίνονται μουσικοί, γι’ αυτό έχουν πολλούς μουσικούς.

Οι Μπουκουβ’τσιάνοι έχουν άλλα χούια. Δε συμφωνούν στα τραγούδια. Στο Λαγκάδι χορεύουν μόνο το συρτό στα τρία «λαγκάδι, ξερολάγκαδο λαγκάδι» (απολύτως εθνικιστικό άσμα). Αυτό που χορεύουν τσάμικο αργό οι Κατουσιώτες, στο Ανθηρό το χορεύουν βαλς (πάντα οι πρωτεύουσες έχουν έναν αέρα ευρωπαϊκό, πώς να το κάνουμε;). Μάταια παλεύει ο Στέλιος Κωφός με το βιολί του (γεια σου, Στέλιο! Ιμείς οι γύφτοι αλληλουϊπουστηρίζουμαστι) να τους βάλει στον σωστό δρόμο. Ο Μήτσιος Κατούσιος αγανάκτησε απ’ αυτά και φκιάνει τραγούδια με κάτι Σκουλάδες. Καταπληκτικά τραγούδια! Δημήτρη, συγχαρητήρια και πολλές ευχαριστίες, εις ανταπόδοσιν που τίμησες και τη λίμνη μας!... (μη ιδείς Μήτσιου κι δεν τουν πινέψ’ς... Το ’ρξι ου άλλους του καρφί τ’).

Οι Βραγκιανίτες έχουν ισιώματα να χορεύουν, αλλά δεν ξέρουν χορό και κακώς χορεύουν. Άλλωστε, για πολλούς μήνες εκεί και τις θερμές ώρες της ημέρας, δηλαδή από 5:17 το πρωί μέχρι 23:59 το βράδυ, απαγορεύεται ο χορός λόγω… ζέστης.

Οι Στεφανιώτες τέλος, δεν πολυχορεύουν τη μέρα, για να είναι ξιαπόστατοι. Πώς να πας για κλεψιά μετά το βράδυ, άμα παλαμουδείρ’ς απ’ του χουρό;

─ Για εμάς τους Λιασκοβίτες τι έχεις να πεις; Κι εμείς χορεύουμε! πετάχτηκε ένας.

─ Έχω να πω ότι μας βοσκάγατε τον τόπο, δε θα σας βάλουμε και στον χορό…

Νεολογισμοί τριπολικοί

Η Αργιθέα είναι ένα τρίγωνο. Όπως το τρίγωνο των Βερμούδων (δηλαδή των κοντοπαντέλονων). Ο Δημήτριος ισχυρίζεται ότι η Αργιθέα έχει τρεις πόλους… (Εντάξει τον καταλάβατε! Ου Μήτσιους είνι. Πήγα να τουν πιράσου στα κλιφτά). Για να του λέει ου Μήτσιους, καπ’ ρώτ’σι, κάπ’ έμαθι, κάτ’ ξέρει… ξέρει π’ δεν ξέρουμι κι ιμείς…

Για να συννουϊόμαστι, λοιπόν, τα χωριά και οι οικισμοί της Αργιθέας χωρίζονται σε τρία μπ’λούκια: Τα Μπουκουβιτσοχώρια (περιλαμβάνουν και τα Παλιοχώρια), τα Πετριλοχώρια «για ν’ αγναντέψω στ’ Άγραφα ως τα Πετριλοχώρια» (σας επισυνάπτω και στίχο από παλιό κλέφτικο τραγούδι) και τα Βραγκιανοχώρια (τι να σας επισυνάψω γι’ αυτά;).

Έξω κι απ’ τα τρία μπ’λούκια έμεινε μόνο ένας μαχαλάς (ο θεός να τον κάνει μαχαλά). Είναι το ΑΕΤΟΧΩΡΙ, δηλαδή το Μαρκελέσι, αλλά αποφεύγουμε τελευταία να το λέμε έτσι, με το σλαβόηχον όνομα. Ο Κοτζιάς είναι ακόμη υπουργός και δε θέλει πολύ να μας κολλήσει κι εμάς σε τίποτε Σκόπια, ως βόρειο Μαρκελέσι, όπως έκανε με τη Μακεδονία…

Παρένθεση: Διάβασε κείμενα του Καφενείου και νόμισε πως υπάρχει κι άλλη γλώσσα στην Ελλάδα, η οποία ανήκει στις σλαβικές γλώσσες όπως η… μακεδονική. Τώρα, πώς γίνεται σλαβικές γλώσσες να γράφονται με ελληνικά γράμματα, τι να σας πω, ρωτήστε τον!… Η Ιστορία ήδη του ετοιμάζει την προτομή. Προς το παρόν, ψάχνει το κοτρώνι που θα πελεκήσει ο γλύπτης αυτή τη μορφή, αυτή τη στούρνα της εξωτερικής πολιτικής… Κλείνει η παρένθεση…

Το Αετοχώρι έμεινε έξω για τέσσερις λόγους:

1. Θέλησαν τα άλλα χωριά να έχουν ένα μέρος για τις τράπεζές τους, όπως έχουν οι Ευρωπαίοι την Ελβετία, καταλάβατε; Είναι και όμορφο όπως η Ελβετία και όσοι δεν το βλέπουν, απλώς πάσχει η φαντασία τους.

2. Οι κάτοικοί του είναι έντιμοι, βασικό στοιχείο τραπεζικής εμπιστοσύνης. Οι Μαρκελεσιώτες δεν έκλεβαν ποτέ, εκτός και το μανάρι ήταν παχύ.

3. Απέχει εξίσου από τα άκρα των τριών πόλων. Αν είναι κάποιος που δεν πιστεύει, ας πάρει το πασέτο και να μετρήσει στον χάρτη.

4. Είναι ο μόνος αυθεντικός οικισμός που απέμεινε με χωματόδρομο, γι’ αυτό έρχονται να τον επισκεφτούν όλοι οι Αργιθεάτες που νοσταλγούν την παλιά εικόνα του τόπου τους και προπαντός τους χωματόδρομους…

Αυτά με τα ονόματα. Όποιος έχει ένσταση να την υποβάλει εντός 15 ημερών.

Μαραθώνιοι στην Αργιθέα

Ο καφετζής καταθέτει σήμερα γραπτώς μια πρόταση που λέει κατά καιρούς, αλλά κανένας δεν του δίνει σημασία, μάλλον ευτυχώς, γιατί η πρόταση δεν είναι και εύκολη.

Τελευταία, που η κοιλάδα Αχελώου βρίσκεται στο προσκήνιο, τι θα λέγατε για έναν αγώνα αντοχής όπως ο Μαραθώνιος, ο οποίος να ξεκινά από τη γέφυρα Κοράκου και να τερματίζει στη γέφυρα Καταφυλλίου ή αντίθετα και που θα ενώνει τρεις νομούς και τρεις περιφέρειες; Η πρόταση θα ήθελα να έχει πρώτο αποδέκτη τον Νίκο Γούλα, ο οποίος είναι χρόνια καταξιωμένος μαραθωνοδρόμος και τον γιο του, τον Αποστόλη, που είναι πρόεδρος των μαραθωνοδρόμων Λάρισας. Προσθέτω σ’ αυτούς και τον επίσης μαραθωνοδρόμο γαμπρό μας Φιλάρετο Κυριακάκη. Αυτοί μπορούν να μας πουν, τι μπορεί να γίνει.

Οι τρεις πρώτοι αθλητές θα κερδίζουν τα γνωστά μετάλλια και τριήμερη διαμονή για ξεκούραση στο Αετοχώρι. Οι υπόλοιποι θα κουβαλούν επί τριήμερο πέτρες, για την αναστήλωση της γέφυρας Κοράκου. Μενέλαε, πάρ’ τους!

Κανονικά και Δημοτικό Συμβούλιο έπρεπε να βγάζουμε έτσι… Τους πρώτους τερματίσαντες… (Σκεφτείτε τον Τσιβόλα να τρέχει κι αν μπορείτε, κρατηθείτε να μη γελάσετε. Λάμπρο, μείνε σοβαρός εσύ και συνέχισε να τρέχεις. Τον έχω στημένο τον αγώνα…).

Άλλη πρόταση είναι να γίνεται ο χωματοδρομομαραθώνιος Αργιθέας από Ι.Μ. Σπηλιάς ως το Καρφί Μαράθου. Αυτός θα μειώνεται σε μήκος χρόνο με τον χρόνο, όσο προχωράει η άσφαλτος και θα πανηγυρίσουμε όταν καταργηθεί, ως άνευ αντικειμένου. Πάντως, απ’ τη στιγμή που θα περνάει και στον Μάραθο, δεν τίθεται θέμα αν είναι μαραθώνιος…

Μετά απερίσπαστοι θα συνεχίσουμε την αποπεράτωση του Μουσείου Αχελώου!...

Το ξεχάσατε; Ξεχασιάρηδες! Ε, ξεχασιάρηδες!

Ευχαριστήριο στον Δημήτρη Μυστακίδη… και μια δεύτερη πρόταση

Μια ιδέα του σπουδαίου μουσικού Δημήτρη Μυστακίδη, προκάλεσε μια πρωτόγνωρη για τον τόπο μας μουσική εκδήλωση, που έγινε στο μαγαζί του Βάιου Ποζιού τέλος Απρίλη, με τη συμμετοχή εκατό περίπου μουσικών απ’ όλη την Ελλάδα. Ένιωσα την ανάγκη τότε, να του στείλω ένα ευχαριστήριο mail.

Αν και δεν ενδιαφέρει η προσωπική μου αλληλογραφία, επειδή θέλω και δημόσια να τον ευχαριστήσω και επειδή υπέβαλα ταυτόχρονα μια πρόταση σας τα κοινοποιώ:

Αγαπητέ, Δημήτρη

Αν και δε σε γνώρισα ποτέ από κοντά, επικοινωνώ σήμερα μαζί σου, γιατί θέλω να σε ευχαριστήσω και να σε συγχαρώ για την τιμή και την προσφορά σου στη μικρή μου πατρίδα, την Αργιθέα Καρδίτσας, όπου πρόσφατα πραγματοποίησες μια εντυπωσιακή και πρωτοπόρα εκδήλωση. Δυστυχώς, λόγοι ανάγκης δε μου επέτρεψαν να είμαι εκεί, αν και γνώριζα για την πρωτοβουλία σου αυτή από τότε που την ανακοίνωσες. Τη δυσκολία των συνθηκών, αλλά και τη σπουδαιότητα αυτής της εκδήλωσης αποτιμούν μόνο όσοι γνωρίζουν βιωματικά τη ρημαγμένη ύπαιθρο της χώρας μας.

Πιστεύω πως αν όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες προγραμμάτιζαν και αφιέρωναν μία φορά τον χρόνο να εμφανίζονται στην ύπαιθρο για μια εκδήλωση, έστω και το καλοκαίρι που τα ερημωμένα χωριά μας αποκτούν για λίγο ζωή, θα ήταν πολύ σημαντικό και για πολλούς λόγους αυτό. Πόσο μάλλον, όταν γίνονται στις μέρες ερημίας και μοναξιάς των λιγοστών κατοίκων τους.

Είσαι ο πρώτος που το κάνει. Όσο κι αν το πνεύμα σου είναι «κανείς δεν ηγείται, κανείς δεν προηγείται», πάντα κάποιος ανοίγει ή δείχνει τον δρόμο. Σκέψου, σε πόσους έδειξες ότι πάντα η κοινωνία μας θα έχει την ανάγκη της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ χωρίς ΖΗΤΗΣΗ. Σκέψου, πόσοι θα μυηθούν στην αναζήτηση του ωραίου και της γαλήνιας αρμονίας που μοιράζει απλόχερα η φύση.

«Στην ζωή δεν μπορούμε μόνο να παίρνουμε, πρέπει και να δίνουμε. Και η τέχνη είναι για όλους όσους την έχουν ανάγκη…». Έτσι δε λες;

Ας γίνουν και οι «από μηχανής μουσικοί» αιτία που θα αφυπνίσει όλους αυτούς που αγνοούν την ξεχασμένη Ελλάδα, που λησμονούν τον τόπο και τον τρόπο της ψυχής της. Εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλοι την πρωτοβουλία σου! Αντίδωρα στον κόπο

σου η χαρά της προσφοράς κι η δική μας ευγνωμοσύνη…

Γιάννης Φρύδας

και η απάντηση…

Αγαπητέ Γιάννη
Σ ευχαριστώ πάρα πολύ για το πολύ συγκινητικό mail σου.
Έπρεπε να ήσουν εκεί, για να δεις τα καθαρά πρόσωπα των ανθρώπων που συμμετείχαν. Η απαισιοδοξία δεν πρέπει να μας καταβάλει. Όλα μπορούν να γίνουν πολύ καλύτερα. Και θα γίνουν.

Με εκτίμηση
Δημήτρης Μυστακίδης

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΡΙΦΟΥ:

Κατάλαβα ότι ήταν ναύαρχος, γιατί φορούσε τη στολή του.

Όμως, δεν είσαι εντάξει. Είπαμε να διαβάσεις πρώτα και τα υπόλοιπα και στο τέλος να δεις την απάντηση. Η περιέργειά σου σε παρέσυρε κι αυτό τιμωρείται.

Γύρνα τώρα πάλι πίσω και διάβασέ τα με τη σειρά!

23/9/2018