Αμαρτίας φάντασμα Αλεξ. Παπαδιαμάντη κείμενο- AUDIOBOOK διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου

Αμαρτίας φάντασμα Αλεξ. Παπαδιαμάντη

-1900- κείμενο- AUDIOBOOK

διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου 

  Πόσον καλὰ ἐταιριάζαμεν, ἐγὼ καὶ ἡ πτωχὴ ἐξαδέλφη μου Μαχούλα, συγγενής μου τοῦ ὀγδόου βαθμοῦ! Αὐστηρῶς ἐὰν κρίνω τὸν ἑαυτόν μου, εὑρίσκω ὅτι δὲν ἤμην ἄξιος τῆς ἐμπιστοσύνης τὴν ὁποίαν εἰς ἐμὲ ἐδείκνυε. Μοῦ διηγεῖτο τοὺς πόνους της, τὰ βάσανα καὶ τοὺς καημούς της. Μοῦ ἔλεγεν ὅτι αὐτὴ δὲν ἐπεθύμει ποτὲ νὰ ὑπανδρευθῇ, ἀλλ᾽ οἱ γονεῖς της τὴν εἶχαν ὑπανδρεύσει. Θὰ ἐπροτιμοῦσε νὰ ἐγίνετο καλόγρια. Ἀλλὰ τώρα εἶχε κόρας ἐν ὥρᾳ γάμου καὶ υἱοὺς καὶ ἦτο σχεδὸν πεντηκοντοῦτις.

Τὴν ἑσπέραν τῆς Παρασκευῆς, 25 Σεπτεμβρίου, ὡδεύομεν ὁμοῦ ἀνὰ τὴν ἀμπελόφυτον πεδιάδα, ἀπερχόμενοι εἰς τὸν ναΐσκον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, μετόχιον τοῦ ἱεροῦ Κοινοβίου τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ἐτελεῖτο ἐκεῖ μικρὰ πανήγυρις. Ἔμελλε νὰ γίνῃ παννυχὶς ἀπὸ τῆς ἐνάτης ὥρας μέχρι τῆς τρίτης τοῦ ὄρθρου, εἶτα δέ, μετὰ δίωρον διάλειμμα, θὰ ἐτελεῖτο λειτουργία.

Δὲν εἴχομεν συμφωνήσει νὰ ὑπάγωμεν ὁμοῦ. Ἀλλὰ σχεδὸν πάντοτε, χωρὶς νὰ συνεννοηθῶμεν, ὁμοῦ ἐπηγαίναμεν. Οὐδ᾽ ἦτο αὕτη ἡ μόνη παννυχίς, εἰς τὴν ὁποίαν παρευρισκόμεθα. Εἰς τὰς 8 Σεπτεμβρίου, ὥραν 3ην μετὰ τὰ μεσάνυκτα, μετὰ τὴν ἀπόλυσιν τοῦ ὄρθρου, εἰς τὴν πανήγυριν τῆς Παναγίας τῆς Λιμνιᾶς, ἡ ἐξαδέλφη Μαχούλα κ᾽ ἐγώ, ὁμοῦ κατηρχόμεθα τὸ ὀλισθηρὸν λιθόστρωτον, τὸ ἀρχόμενον ἀπὸ τῆς μεγάλης οἰκίας τοῦ καπεταν-Νικόλα τοῦ Ματαρώνα καὶ φθάνον μέχρι τῆς παραθαλασσίας ἀγορᾶς. Ἐνίοτε ἦτο σελήνη, συνήθως ὅμως ἦτο σκότος βαθύ. Ἀλλὰ τὸ μελιχρὸν φέγγος ἐπέχριε μόνον τὰς στέγας τῶν οἰκιῶν καὶ τὸ διενέμοντο, ὡς πενιχρὰν κληρονομίαν, τὰ δωμάτια, τὰ μπαλκόνια καὶ οἱ γάστρες τῶν ἀνθέων. Δι᾽ ἡμᾶς κάτω εἰς τὸ λιθόστρωτον δὲν ἔφθανε νὰ κατέλθῃ εὐμενὴς ἀκτίς. Ὅθεν πολλάκις ἐγλιστροῦσα ἐγώ, προσπαθῶν νὰ κρατήσω τὴν ἐξαδέλφην μου Μαχούλαν μὴ πέσῃ.

Ἦτον βαρεῖα καὶ παχεῖα, ὠχρὰ καὶ νοσώδης. Αἱ ἐγκυμοσύναι ἆρα τῆς εἶχον ἀφήσει τὸν ὄγκον ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐπαραμόρφωνε τὴν μέσην της; Ὄπισθέν μας ἤρχετο ἡ Ἀνδρεόλα ἡ Μπαρμπερού, γραῖα εὐλαβής, κρατοῦσα φανάριον. Παρεμπρός μας ἐφαίνετο ὄγκος τις ἀποφράττων τὸν στενὸν δρομίσκον. Ἡ γραῖα Δεσποινιὼ ἡ Μπλήχαινα, τῆς εἶχε σβήσει ὁ ἄνεμος τὸ ἀπόκερον, τὸ ὁποῖον εἶχε λάβει ἀπὸ τὸ μανουάλι τῆς ἐκκλησίας, καὶ βυθισθεῖσα εἰς σκότος αἰφνίδιον, εἶχε ριζωθῆ ἐκεῖ, καταμεσῆς εἰς τὸν δρόμον, ἀδυνατοῦσα νὰ βαδίσῃ δεξιὰ ἢ ἀριστερά.

Μίαν ἀπ᾽ αὐτὰς τὰς νύκτας, τῆς 8ης Σεπτεμβρίου -δὲν ἐνθυμοῦμαι εἰς τὰ πόσα ἦτον- μᾶς συνέβη, εἰς ἐμὲ καὶ τὴν ἐξαδέλφην μου Μαχούλαν, παράδοξον μικρὸν συμβάν. Αὐτή, καίτοι εἰς τὴν καθ᾽ ἡμᾶς γενεὰν ἀνήκουσα, ἐξηκολούθει ἀκόμη νὰ στέργῃ καὶ νὰ θάλπῃ τὰ παλαιά. Ἐκαυχᾶτο ὅτι ἦτον «πρωτινὴ» γυναίκα. Ἂν καὶ ἡ παραθαλασσία ἀγορὰ ἦτο ἔρημος, ἐπειδὴ δὲν νομίζεται καλὸν εἰς τὰς γυναῖκας νὰ διέρχωνται διὰ τῆς ἀγορᾶς, δὲν ἤθελε, καὶ νύκτα ἀκόμη, νὰ περάσῃ ἐκεῖθεν. Ἐπέμενε νὰ τὴν συνοδεύσω ἀπὸ τὸν μέσα δρόμον μέχρι τῆς οἰκίας της. Ἀφήσαμεν λοιπὸν τὴν ἄλλην συνοδίαν, καὶ ἐστράφημεν πρὸς τὸν μέσα δρόμον. Ἐκεῖ, καθὼς διηρχόμεθα κάτωθεν ἀπὸ ἕνα μπαλκόνι, ἄνωθεν τοῦ ὁποίου ἐφαίνοντο ἀσπρόρρουχα ἁπλωμένα, δὲν ἠξεύρω πῶς, μακρὰ χιονόλευκος σινδὼν ἀπεσπάσθη ἀπὸ τὸ σχοινίον ἐφ᾽ οὗ ἐκρέματο· ἔπεσεν ἐπάνω εἰς τὰς κεφαλάς μας· ἡπλώθη εἰς τὰς ὠμοπλάτας μας, καὶ «μᾶς ἐκουκούλωσεν», ἤ, μᾶς ἐσαβάνωσε καὶ τοὺς δύο, ὡς νὰ τὴν ἥπλωσεν ἐπάνω μας ἀόρατος χείρ. Ἐγὼ ἀκουσίως ἐγέλασα, ἂν καὶ τὸ πρᾶγμα μοῦ ἐφάνη μᾶλλον κακὸς οἰωνός. Ἡ ἐξαδέλφη μου ἔκαμε τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, κ᾽ ἐψιθύρισε:

― Τὴν ἴδια τύχη θὰ ἔχουμε... τὴν ἴδια τύχη!

*

Τὴν χρονιὰν ἐκείνην ἐβαδίζομεν, ἑσπέραν Παρασκευῆς, εἰς τὸν ναΐσκον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἡ ψυχή μου ἦτο πάντοτε πρὸς τὰ μέρη ἐκεῖνα, ἂν καὶ τὸν πλεῖστον χρόνον ἀπεδήμουν σωματικῶς, καὶ ἐνθυμούμην κάποτε τὸν στίχον τοῦ Σκώτου ἀοιδοῦ: «Ἡ καρδιά μου εἶναι στὰ Ψηλώματα, ἡ καρδιά μου δὲν εἶν᾽ ἐδῶ».

Ἐπεράσαμεν τὴν ἀμμουδιάν, τὴν ὁποίαν φιλεῖ προσπαῖζον τὸ κῦμα, καὶ παρήλθομεν τοὺς Κήπους καὶ τὴν Λίμνην τὴν μαυρογάλανην. Εἶτα ἀφήσαμεν ὄπισθέν μας τὴν «Καλογερικιὰ Σαΐτα», μακρότατον ἀγρὸν οὕτω καλούμενον. Ἀκολούθως ἐφθάσαμεν εἰς τὰ διάφορα κτήματα τ᾽ Ἀβράμη, ὅπου ἐχρειάσθη νὰ κάμωμεν πολλὰς καμπὰς διὰ νὰ εὕρωμεν τὸν δρόμον, ἐπειδὴ ὁ ἰδιοκτήτης εἶχε κηρύξει κοινωνιστικὸν δόγμα: «Ἐὰν ὁ γείτων μου εἶναι τεμπέλης, ἀνίκανος νὰ καλλιεργήσῃ τὸ κτῆμά του, δὲν ἁμαρτάνω, ἂν τὸ καταπατήσω». Διήλθομεν τὰ μεγάλα χωράφια, τὰ ὁποῖα ἦσάν ποτε ἀμπέλια μοσχάτων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα κατεσκευάζετο τὸ περίφημον «Ἀλυπιακόν», τὸ δυνάμενον νὰ καλῆται οὕτω διττῶς· καὶ ἀπὸ τὸν κατασκευαστήν του Ἀλύπιον, καὶ διότι ἴσως καθίστα ἄλυπον τὸν βίον...

Τέλος, ἐφθάσαμεν εἰς τὸ Μετόχι. Ὁ ναΐσκος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, κομψός, εὐωδίαζεν ἀπὸ τὸ τέμπλον τὸ κυπαρίσσινον καὶ ἀπὸ τὰ ἄνθη τὰ ὁποῖα εἶχον φέρει ἡ Σουλτανιὼ ἡ Μάρκαινα, ἡ γραῖα Παντεχοὺ καὶ ἡ Κατερινιὼ τῆς Ἀλέξαινας καὶ δύο ἢ τρεῖς ἄλλαι εὐλαβητικαί, αἱ μόναι ἐλθοῦσαι. Ἀπὸ τὸ μοναστήριον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἶχον κατέλθει ὁ παπα-Δανιὴλ καὶ Ἰωακεὶμ ὁ περιπλανώμενος, ὅστις καθ᾽ ὅλας σχεδὸν τὰς ἑορτὰς ἐπέστρεφεν εἰς τὸ μοναστήρι, καὶ ὁ γέρων Θεόκλητος, γεμᾶτος ἀπὸ νοστίμους ἰδιοτροπίας, πρὸς τὸν ὁποῖον τρὶς ἔλαβα τὴν τιμὴν νὰ φιλονικήσω ἐν καιρῷ τοῦ δείπνου.

Ἡ Μαχούλα, ἀφοῦ ἐπροσκύνησε καὶ προσέφερε τὰ ἄνθη της, τὸ ἔλαιον καὶ τὸ θυμίαμά της, ἐκάθισεν εἰς μίαν ἄκραν ἔξω τοῦ ναΐσκου, μὲ τὸ καλάθιόν της καὶ τὸ μικρὸν κανατάκι της. Ἦτο παρὰ τὴν ρίζαν τῆς ἐλαίας, ἥτις μὲ τοὺς κλῶνάς της, βαρυφορτωμένους καρπόν, ἐσκίαζεν καὶ περιέστεφε τὴν θύραν τοῦ ναΐσκου, ἐνθυμίζουσα τὸν στίχον τοῦ προφητάνακτος: «ὡς ἐλαία κατάκαρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ».

Εἶχα διψήσει καὶ ἰδὼν τὸ μικρὸν ὑδροδοχεῖον, τὸ ὁποῖον ἵστατο πλησίον εἰς τὸ καλαθάκι τῆς Μαχούλας, ἐζήτησα νὰ πίω ἀλλὰ τὸ εὗρον κενόν.

― Νά, δὲν ἦρθε αὐτὸς ὁ Σταμάτης, μοῦ εἶπεν ἡ ἐξαδέλφη μου. Ποιὸς νὰ πάῃ ὣς τὴ βρύση νὰ τὸ γεμίσῃ;... Ἀπόστασα, καὶ δὲν μπορῶ... Ὁ Σταμάτης ἦτο ὀρφανὸν παιδίον, πρόθυμον νὰ τρέχῃ εἰς ὑπηρεσίαν παντοῦ ὅπου ἐγίνοντο θρησκευτικαὶ ἐκδρομαὶ καὶ συνάξεις. Εἶχε τόσον ἔνθεον ζῆλον, ὥστε βλέπων τὴν εὐλάβειαν τῶν πιστῶν νὰ ἐκπίπτῃ, ἐθλίβετο τόσον, ὥστε ἀπεφάσισε νὰ βοηθήσῃ αὐτὸς τοὺς ἁγίους νὰ θαυματουργήσωσι. Καὶ μίαν φορὰν ἄλειψε μὲ λάδι ὅλας τὰς εἰκόνας τοῦ τέμπλου ἑνὸς ἐξωκκλησίου· ὅθεν διεδόθη, καὶ παρὰ πολλοῖς ἐπιστεύθη, ὅτι οἱ ἅγιοι «ἵδρωναν» ἢ ὅτι ἐδάκρυζαν ἴσως καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιχείρησιν αὐτὴν ὠφελήθησαν ὄχι ὀλίγας προσφορὰς οἱ πτωχοὶ οἱ παπάδες τοῦ χωρίου μας. Ἦτο δὲ τότε ὁ Σταμάτης δωδεκαέτης.

Ἐκοίταξα νὰ ἴδω τὸν Σταμάτην, ἀλλὰ δὲν ἐφαίνετο πουθενά. Ἴσως ἦτο εἰς ἄλλην ὑπηρεσίαν. Ἡ Μαχούλα ὄχι μόνον εἶχεν ἀποστάσει, καθὼς ἔλεγεν, ἀλλὰ θὰ ἐφοβεῖτο νὰ ὑπάγῃ. Ἡ βρύσις ἀπεῖχεν ὣς δέκα λεπτῶν τῆς ὥρας δρόμον, καὶ εὑρίσκετο μέσα εἰς ἓν βαθὺ ρεῦμα, ὅπου θὰ ἦτο σκότος ἤδη. Ὁ ἥλιος εἶχε δύσει καὶ ἦτο ἀμφιλύκη φθινοπώρου μελαγχολική.

Ἀπεφάσισα νὰ ἐκτελέσω ἐγὼ ἔργα «Σταμάτη». Ἔλαβα τὸ κανάτι κ᾽ ἐξεκίνησα.

― Ἀτός σου θὰ πᾷς;... Τουλόου σ᾽; ἔκραξεν ἡ Μαχούλα. Πῶς γένεται;

Ἐπεθύμουν νὰ ὑπάγω, καὶ διότι ἐδίψων, καὶ διότι ἤθελα νὰ προσφέρω ἐκδούλευσιν εἰς τὴν καλὴν καὶ συμπαθῆ ἐξαδέλφην μου.

―Ἡσύχασε, θὰ πάω, τῆς εἶπα· τώρα, σὲ λίγο ἔφτασα...

*

Ἦτο μικρά, βαθεῖα ρεματιά, εἰς τὸ μέσον ἑνὸς ἐλαιῶνος κατέχοντος ὅλην τὴν κλιτὺν τοῦ λόφου δεξιόθεν καὶ ἑνὸς λεμονεῶνος τοιχογυρισμένου στολίζοντος τὸν κάμπον, ἀριστερόθεν. Καταρχὰς ἐβυθίζετο, κατήρχετο χαμηλὰ καὶ ἐχαράσσετο στενὸς δρομίσκος, μονοπάτι κρυπτὸν ἐν μέσῳ βάτων καὶ θάμνων. Ἀκολούθως ἀνηφόριζεν ἠρέμα καὶ ἀνήρχετό τις εἰς τὴν βρύσιν, ἥτις ἀνέβλυζεν ἔκ τινος τοίχου παλαιοῦ, μὲ μεγάλους πρασινισμένους καὶ μουσκλιασμένους λίθους. Δύο πεζοῦλες ἢ πλίνθινα ἑδώλια ὑπῆρχον ἔνθεν καὶ ἔνθεν τῆς κρήνης, ἥτις εὑρίσκετο ἐπὶ τοῦ ὑψηλοτέρου μέρους τῆς ὅλης ρεματιᾶς.

Ὅταν εἰσῆλθον εἰς τὸ βαθὺ ρεῦμα καὶ ἐπάτησα εἰς τὸ στενὸν μονοπάτι, τὸ φέρον πρὸς τὴν πηγήν, τότε ἤρχισα ν᾽ ἀναλογίζωμαι τί εἶχα κάμει, ἕως τότε δὲν εἶχα σκεφθῆ.

ᾘσθάνθην αἰφνίδιον φόβον. Ἀπὸ εἰκοσαετίας ἦτο ἡ πρώτη φορὰ καθ᾽ ἣν εἰσηρχόμην εἰς τὸ ρεῦμα ἐκεῖνο, ὁλομόναχος, ἐν ὥρᾳ ἀμφιλύκης, καὶ ἐπικειμένης νυκτός...

Ἀνῆλθον πρὸς τὴν βρύσιν μὲ τρέμοντα γόνατα. Ἔκαμνα πολλοὺς σταυροὺς καὶ προσηυχόμην. Ἀλλ᾽ ἡ γλῶσσά μου ἐδεσμεύετο καὶ ὁ οὐρανίσκος μου ἐξηραίνετο. ᾘσθανόμην, ὅτι δὲν ἤμην ἄξιος νὰ ψιθυρίζω οὔτε ἐνδιαθέτως οὔτε στοματικῶς τὰ ἱερὰ λόγια. Ἔφθασα ἐν τοσούτῳ εἰς τὴν κρήνην. Ὅταν ἐδοκίμασα νὰ τοποθετήσω τὸ μικρὸν ἀγγεῖον κάτωθεν τοῦ κρουνοῦ διὰ νὰ γεμίσῃ, τοῦτο μοῦ ἔφυγεν ἀπὸ τὰς χεῖρας. Ἐστάθη μοναχόν του ἐντὸς τῆς λεκάνης τοῦ νεροῦ καὶ δὲν ἐθραύσθη.

Ἄνωθεν τῆς κρήνης εἶδα, μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου, πρᾶγμά τι ἐναέριον νὰ ἵσταται. Δὲν εἶχε πυκνωθῆ ἀκόμη τὸ σκότος. Ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα τὸ ὁρώμενον ἦτο τόσον μικρόν, ὥστε ἔφεγγεν οἱονεὶ εἰς τὴν μικρὰν κοιλάδα, ὡς τοπικὸν ἄστρον κατελθὸν τρόπον τινὰ διὰ νὰ φωτίσῃ βάθη ἀνάξια φωτός. Ἀλλ᾽ ὅμως τὸ λευκὸν ἐκεῖνο πρᾶγμα ἔσυρεν ἐπάνω του, ἢ ἐσύρετο ἐπ᾽ αὐτοῦ, μέγα μαυράδιον, μελανώτερον καὶ ἀπὸ τὴν πίσσαν, μελανώτερον καὶ ἀπὸ τὸ σκότος, ἐξελθὸν ἀπὸ τὸ σκότος τὸ ἐσώτερον τῆς συνειδήσεως καὶ προωρισμένον νὰ ὑπάγῃ τὸ ταχύτερον νὰ βυθισθῇ εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον, τῆς γεέννης. Βαθεῖαν, ἀπερίγραπτον κηλῖδα, μέγα καὶ ἀμέτρητον μαύρισμα ἐπὶ τοῦ ἁγνοῦ, τοῦ χιονολεύκου, εἶχε προσκολληθῆ τὸ καταμέλανον. Τὸ ὅραμα ἦτο διπλοῦν. Ἐπάνω εἰς τὸ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, τὸ λευκὸν κρίνον τῶν κοιλάδων, εἶχε κολλήσει ἡ ἀπεχθὴς κάμπη.

Τὸ λευκὸν ὡμοίαζε μὲ χιτῶνα πάλλευκον, μὲ ἄσπιλον ἐσθῆτα παιδίσκης δεκαπενταέτιδος. Τὸ μαῦρον ὡμοίαζε μὲ ἁμαρτίας φάντασμα. Θεέ μου! Καὶ ἡ κάμπη ἐκείνη τίς ἦτο; Ἀληθεύει ὅτι ἀποτροπιάζεται ἡ φεύγουσα ψυχή, βλέπουσα τὸ φθαρτόν, σκωληκόβρωτον σκῆνός της; Καὶ τὸ ἄσπιλον ἐκεῖνο ἀρνίον, τὸ θεόπλαστον σκήνωμα, τῆς βασκανίας τὸ θῦμα, ἐκοιμᾶτο ἀπὸ εἰκοσαετίας εἰς τὸ κοιμητήριον τῶν θανόντων.

Ναί· εἶχον περιβάλει μὲ στέφανον παρθενικὸν ἐπὶ τῆς νεκρικῆς κλίνης τὴν ξανθὴν κεφαλήν της. Ἀλλ᾽ ὁ στέφανος ἐκεῖνος εἶχε γίνει ἀκάνθινος στέφανος. Καὶ αἱ ρίζαι τῶν ἀνθέων εἰσέδυον ὡς ἄκανθαι εἰς τὸν λευκὸν χρῶτά της.

Ὤ, ἡ ζωή της ἦτο ὄνειρον καὶ αὐτὴ ὑπῆρξέ ποτε «μάννα ζωῆς, δρόσος γλυκασμοῦ, μέλι τὸ ἐκ πέτρας». Καὶ ἡ κάμπη ἡ δύσμορφος εἶχε φθείρει τὸ ἄσπιλον, τὸ ἠθικὸν κάλλος της.

Φεῦ! Διατί ἀπὸ ὅλην αὐτὴν τὴν λόχμην, τὴν ποικίλην καὶ πολύχρωμον καὶ ἀνθοφοροῦσαν, νὰ ἐξέρχωνται ἄκανθαι, συρίζουσαι γλῶσσαι, ἔχιδναι; Καὶ πῶς ἠλλοιώθη τὸ κάλλος τῆς φύσεως, καὶ τὸ μιαρὸν πνεῦμα εἰσέβαλεν εἰς τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ἐπεθεώρησε «καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν;»... Πόθεν τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας;

*

Ὤ, φρίκη, καὶ πόνος ἀνεκλάλητος! Εἶδα, εἶδα τὸ παρελθόν μου μὲ τοὺς ἰδίους μου ὀφθαλμούς, τὸ εἶδα ὡς μαῦρον φάντασμα. Ὀλίγον ἀκόμη καὶ ἡ καρδία μου θὰ ἔπαυε νὰ πάλλῃ. ᾘσθάνθην βαθεῖαν συντριβήν· τὸ φάσμα τὸ ἴδιον μ᾽ εὐσπλαγχνίσθη, καὶ ταχέως ἔγινεν ἄφαντον.

Ἔλαβα τὸ ἀγγεῖον μὲ τὸ ὕδωρ, καὶ κατῆλθον μὲ βήματα βραδέα, τύπτων τὰ στήθη, καὶ ψιθυρίζων. «Ἁμαρτίας νεότητός μου καὶ ἀγνοίας μου μὴ μνησθῇς, Κύριε...»

(Τ' ἀνωτέρω συνηρμολογήθησαν ἐκ παλαιῶν ἀτάκτων σημειώσεων τεθνεῶτος ἀτυχοῦς φίλου.

Διὰ τὴν ἀντιγραφὴν)

Το ΒΙΝΤΕΟ με το AUDIOBOOK

εδώ:

Ο Γαλαξίας μας [Γαλακτώδης Οδός - ηλικία -μέλλον- ταχύτητα] β΄ μέρος +ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου

 

Ο Γαλαξίας μας [Γαλακτώδης Οδός - ηλικία -μέλλον- ταχύτητα] β΄ μέρος

+ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου

   

Ο Γαλαξίας μας όπως φαίνεται στη Death Valley στις ΗΠΑ

ΓΑΛΑΞΙΑΚΗ ΑΛΩΣ: Ο γαλαξιακός δίσκος περιβάλλεται από μία γαλαξιακή άλω, παλαιών αστέρων και σφαιρωτών αστρικών σμηνών διαμέτρου 300.000-400.000 ετών φωτός. Ενώ ο δίσκος περιλαμβάνει αέρια και σκόνη που εμποδίζουν την παρατήρηση κάποιων μηκών κύματος, η άλως δεν έχει. Στο δίσκο συμβαίνουν ακόμη ακόμα γεννήσεις αστέρων, πολλές από τις οποίες ακόμη δεν έχουμε δει, διότι η εικόνα τους δεν έχει “φτάσει” στη Γη (!), πράγμα που δε συμβαίνει στην άλω.

ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Η περισσότερη από την μάζα του Γαλαξία αποτελείται από σκοτεινή ύλη [άλως σκοτεινής ύλης], μάζας που θεωρείται μεταξύ 1.000-3.000 δις ηλιακών μαζών, που συγκεντρώνεται κοντά στο Γαλαξιακό Κέντρο. Με την πρόσφατη ανακάλυψη ότι ο γαλαξιακός δίσκος της Ανδρομέδας εκτείνεται μακρύτερα απ' ό,τι πιστευόταν, η πιθανότητα ο δίσκος του Γαλαξία μας να είναι μεγαλύτερος είναι μεγάλη. Με την ανακάλυψη του Νάνου Ελλειπτικού Γαλαξία του Τοξότη ανακαλύφθηκε εκεί και μια ζώνη γαλαξιακών θραυσμάτων, καθώς η αλληλεπίδραση με τον δικό μας Γαλαξία τον διαλύει. Παρομοίως, με την ανακάλυψη του Νάνου Γαλαξία του Μεγάλου Κυνός, ανακαλύφθηκε άλλος ένας δακτύλιος θραυσμάτων που περικυκλώνει τον γαλαξιακό δίσκο. Στις 9/1/2006, ερευνητές Πανεπιστημίου Princeton ανακοίνωσαν ότι το πρόγραμμα Sloan Digital Sky Survey εντόπισε ένα τεράστιο, διάχυτο σύμπλεγμα άστρων (5.000 φορές το μέγεθος της πανσελήνου) μέσα στο Γαλαξία, που δεν δείχνει να συμφωνεί με τα γνωστά γαλαξιακά μοντέλα. Το σύμπλεγμα είναι σχεδόν κάθετο στο επίπεδο των βραχιόνων του Γαλαξία. Πιθανότερη εξήγηση είναι ότι ο Γαλαξίας μας ενώνεται με έναν νάνο γαλαξία, που ονοματίστηκε Αστρικό Ρεύμα Παρθένου, και βρίσκεται στην κατεύθυνση του αστερισμού της Παρθένου και 30.000 έτη φωτός μακριά!

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ: Ο Ήλιος (και το Ηλιακό Σύστημα) βρίσκεται αρκετά κοντά στον εσωτερικό δακτύλιο του Βραχίονα του Ωρίωνα, σε απόσταση περίπου 8 kpc¹ από το Γαλαξιακό Κέντρο. Η απόσταση ανάμεσα στον τοπικό βραχίονα και τον αμέσως κοντινότερο, αυτόν του Περσέα, είναι της τάξης των 10¹⁶ χλμ. Ή 6.500 έτη φωτός! Ο Ήλιος και το Ηλιακό Σύστημα, βρίσκονται σε αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν, μάλλον χαριτολογώντας, Γαλαξιακή “κατοικήσιμη” Ζώνη. Η κατεύθυνση της πορείας του Ήλιου, αναφέρεται στην κατεύθυνση του Ήλιου καθώς ταξιδεύει στον Γαλαξία. Η γενική κατεύθυνση της γαλαξιακής κίνησης του Ήλιου είναι κοντά στον αστερισμό του Ηρακλή και σε γωνία 86 μοιρών προς το Γαλαξιακό Κέντρο. Η τροχιά του Ήλιου στον Γαλαξία είναι περίπου ελλειπτική με επιρροές από τους γαλαξιακούς βραχίονες και την ανομοιογενή κατανομή της μάζας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο 1/8 της τροχιάς πριν το περιγαλάξιο [την κοντινότερη, δηλαδή, απόσταση από το κέντρο του Γαλαξία]. Το Ηλιακό Σύστημα χρειάζεται γύρω στα 225 εκατομμύρια χρόνια για να συμπληρώσει μία τροχιά [ένα γαλαξιακό έτος]. Η τροχιακή ταχύτητα του Ηλιακού Συστήματος είναι 217 km/sec, δηλ. 1 έτος φωτός ανά περίπου 1.400 έτη, ή αλλιώς 1 αστρική μονάδα [1AU] σε 8 ημέρες.

Η “ΓΕΙΤΟΝΙΑ” ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ: Ο Γαλαξίας μας, και οι γαλαξίες της Ανδρομέδας και του Τριγώνου, είναι τα μεγαλύτερα σε μέγεθος μέλη της Τοπικής Ομάδας, των 35 βαρυτικά συνδεδεμένων γαλαξιών. Όλοι τους περιφέρονται γύρω από ένα βαρυτικό κέντρο [ανάμεσα στον Γαλαξία μας και στον Γαλαξία της Ανδρομέδας]. Η Τοπική Ομάδα αποτελεί μέρος του λεγόμενου Υπεσμήνους της Παρθένου. Πολλοί γαλαξίες της Τοπικής Ομάδας βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Γαλαξία μας, με μεγαλύτερο αυτόν του Μεγάλου Νέφους του Μαγγελάνου [διάμετρος 20.000 έτη φωτός]. Οι μικρότεροι γαλαξίες είναι ο Νάνος της Τροπίδος, ο Νάνος του Δράκοντα και ο Λέων2, που έχουν ο καθένας τους διάμετρο “μόνο” 500 έτη φωτός. Άλλοι νάνοι σε τροχιά γύρω από το Γαλαξία μας είναι το Μικρό Νέφος Μαγγελάνου, ο Νάνος του Μεγάλου Κυνός [ανακαλύφθηκε μόλις το 2003], ο Ελλειπτικός Νάνος Τοξότης και οι Νάνοι της Μικρής Άρκτου, του Βοώτη [ανακαλύφθηκε το 2006], του Γλύπτη, του Εξάντα, της Καμίνου και ο Λέων1. Το 2006, ερευνητές, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν την ανεξήγητη ανωμαλία που υπάρχει στο δίσκο του γαλαξία μας, βρήκαν ότι οφείλεται σε δόνηση που προκαλείται από τα Νέφη του Μαγγελάνου, που δημιουργούν δονήσεις όταν περνούν από τις άκρες του Γαλαξία μας. Τα μοντέλα πρόγνωσης των αστρονόμων προβλέπουν ένταση των βαρυτικών επιρροών των Μαγγελανικών Νεφών καθώς περνούν μέσα από το Γαλαξία.

ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ: Η έννοια της απόλυτης ταχύτητας κάθε αντικειμένου στο Σύμπαν δεν έχει νόημα σύμφωνα με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, που πρεσβεύει ότι δεν υπάρχει προτιμώμενο αδρανειακό σύστημα αναφοράς στο διάστημα. με βάση το οποίο να συγκρίνουμε την ταχύτητα του Γαλαξία. [Η κίνηση πάντα πρέπει να καθορίζεται σε σχέση με ένα άλλο αντικείμενο, π.χ. Ένα τρένο που κινείται, κινείται σε αναφορά με τη γη, που θεωρείται ακίνητη.] Παρ' όλα αυτά πολλοί αστρονόμοι πιστεύουν ότι ο Γαλαξίας κινείται στο διάστημα με ταχύτητα από 130 μέχρι 1.000 χλμ/δευτερόλεπτο. Αν, έστω, ο Γαλαξίας κινείται με 600 km/sec, ταξιδεύουμε 51,84 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ημέρα, ή περισσότερο από 19,9 δις χλμ. το χρόνο. Ο Γαλαξίας θεωρείται πως κινείται στην κατεύθυνση του αστερισμού της Ύδρας.

ΗΛΙΚΙΑ: Η ηλικία του Γαλαξία μας εκτιμάται στα 13,6 δις χρόνια, διάρκεια που είναι κοντά στην ηλικία του Σύμπαντος [έρευνα των: Luca Pasquini, Piercarlo Bonifacio, Sofia Randich, Daniele Galli, Raffaele G. Gratton]. Η ομάδα χρησιμοποίησε το UV-Οπτικό Φασματογράφο του VLT (Very Large Telescope) για να μετρήσει, το βηρύλλιο που περιέχεται σε δύο αστέρες του αστρικού σμήνους NGC 6397. Αυτό τους επέτρεψε να υπολογίσουν τον χρόνο ανάμεσα στη δημιουργία της πρώτης γενιάς των αστέρων του Γαλαξία μας και στη δημιουργία της πρώτης γενιάς αστέρων του σμήνους, σε 200 με 300 εκατομμύρια χρόνια και την ηλικία του Γαλαξία στα 13,6 – 14,4 δις χρόνια. Το 2007, ένας αστέρας ο HE 1523-0901, εκτιμήθηκε ηλικίας περίπου 13,2 δισεκατομμύριων ετών, μια ηλικία σχεδόν τόσο μεγάλη όσο και το Σύμπαν!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ: Μετρήσεις δείχνουν ότι ο γαλαξίας της Ανδρομέδας μας πλησιάζει με ταχύτητα 300 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο και μπορεί να συγκρουστεί με τον Γαλαξία μας σε 3 ως 4 δις χρόνια. Αν συγκρουστούν, πιστεύεται ότι ο Ήλιος αλλά και άλλοι αστέρες μάλλον δεν θα συγκρουστούν με αστέρες της Ανδρομέδας, αλλά οι δύο γαλαξίες θα σχηματίσουν έναν ενιαίο ελλειπτικού σχήματος γαλαξία. Η διαδικασία της ένωσης αυτής εκτιμάται ότι θα διαρκέσει 1 δις χρόνια.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Bryner Jeanna, "New Images: Milky Way Loses Two Arms". Space.com.

An Introduction to Galaxies and Cosmology. Cambridge University Press.

The Astrophysical Journal, 660: L117.

http://kepler.nasa.gov/mission/

http://www.solstation.com/x-objects/gal2arc

http://skyandtelescope.com

 konstantinosa.oikonomou@gmail.com

Το ΒΙΝΤΕΟ εδώ:

1. kpc: Κιλοπαρσέκ Είναι μια αστρονομική μονάδα απόστασης που ισούται με 3,08567758 × 10¹⁹ μέτρα. [30.856.775.800.000.000 χιλιόμετρα, περίπου 31 τεράκις εκατομ. χλμ!]

Ο αγιος Σωφρόνιος [Σαχάρωφ] του Έσεξ 11.7 + ΒΙΝΤΕΟ από τον Κων/νο Οικονόμου

 

Ο Άγιος Σωφρόνιος [Σαχάρωφ] του Έσεξ 11.7 + ΒΙΝΤΕΟ

                         από τον Κων/νο Οικονόμου

  ΓΕΝΙΚΑ: Ο Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ [22.9.1896-11.7.1993] ήταν Ρώσος Ορθόδοξος Ιερομόναχος που ξεκίνησε τη μοναχική του ζωή στο Άγιο Όρος, και θεωρείται από την ορθόδοξη παράδοση ως ένας από τους χαρισματικότερους μοναχούς του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Μόσχα και ήταν μέλος 9μελούς οικογένειας. Το κοσμικό όνομά του ήταν Σέργιος, ενώ έδειχνε από μικρός ιδιαίτερη θεολογική κλίση. Στην αρχή ασχολήθηκε με την ζωγραφική, ενώ μελέτησε τον Βουδισμό και τον Ινδουισμό. Όταν απογοητεύτηκε από τη φιλοσοφία των Ανατολικών θρησκειών, στράφηκε προς την Ορθοδοξία. Σε ηλικία 25 ετών, αμέσως μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, μετακινήθηκε στη Γαλλία, προσπαθώντας να βρει εργασία ως ζωγράφος. Στη Γαλλία κατάφερε να γίνει δεκτός στους καλλιτεχνικούς κύκλους, όμως τελικά στράφηκε προς το χριστιανισμό με περισσότερο ζήλο, αφού τίποτε κοσμικό δεν γέμιζε την ψυχή του, όπως ο ίδιος αργότερα ομολόγησε και έτσι στράφηκε σε ηλικία 29 ετών στη θεολογία, εισαγόμενος στο Ορθόδοξο Θεολογικό Ινστιτούτο στο Παρίσι. Για τη μεταστροφή του αυτή έγραψε αργότερα: «Ήμουν στο Παρίσι, τα είχα όλα, ζούσα με τον καλλιτεχνικό κόσμο του Παρισιού και συμμετείχα σε όλες τις εκδηλώσεις. Όμως τίποτα δεν μου έδινε χαρά και ανακούφιση. Μετά από κάθε εκδήλωση του καλλιτεχνικού κόσμου, είχα μέσα μου κενό και αγωνία. Ο λογισμός μου, μου έλεγε πως κάτι πρέπει να κάμω, για να φύγω από το αδιέξοδο, που με συνείχε. Όμως δεν έβρισκα λύση. Ένα βράδυ, μετά από μία διασκέδαση, ανέβαινα στο σπίτι μου με σκυμμένο το κεφάλι και αργό βήμα. Έλεγα πως αυτή η ζωή είναι βάναυση, είναι ανιαρή. Τότε σκέφτηκα να γίνω μοναχός, όμως πού και πώς δεν είχα ιδέα. Ήμουν Ρώσος εμιγκρέ-πρόσφυγας στη Γαλλία. Εκεί υπήρχαν πολλοί Ρώσοι, οι οποίοι ίδρυσαν το Θεολογικό Ινστιτούτο Του Αγίου Σεργίου… Στο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου, όλοι μιλούσαν για Θεό, αλλά Θεό δεν είδα, ενώ όταν πήγα στο Άγιο Όρος, κανείς δεν μιλούσε για Θεό και όλα έδειχναν τον Θεό».

ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ: Με το πέρας των σπουδών έλαβε την απόφαση να μονάσει. Έτσι εγκαταστάθηκε στη Ρωσική Ι.Μ. Α. Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος, το 1925. 4 έτη αργότερα γνώρισε τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, ο οποίος έγινε ο πνευματικός καθοδηγητής του. Στη συνέχεια αναχώρησε για τα Καρούλια του Άθωνα το 1938, όπου ασκήτεψε αυστηρά. Το 1948 έφυγε από το Άγιο Όρος ώστε να χειρουργηθεί στη Γαλλία, ενώ εξέδωσε σε βιβλίο το βίο του Αγίου Σιλουανού, που εν τω μεταξύ πέθανε. Στη συνεχεία εξέδωσε και άλλα βιβλία το «Περί προσευχής», το «Άσκηση και Θεωρία» και «Η ζωή Του ζωή μου». Το 1963 εγκατέλειψε το Άγιο Όρος και ίδρυσε μια χριστιανική αδελφότητα, χτίζοντας παράλληλα και ένα μοναστήρι αφιερωμένο στον Ά. Ιωάννη τον Πρόδρομο στο Έσσεξ της Μ. Βρετανίας. Εκεί έμεινε μέχρι που εκοιμήθη το 1993 σε ηλικία 97 ετών.

ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ: Κατά την επίσκεψη του στο Άγιο Όρος, τον Οκτώβριο του 2019, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ενώπιον της Σύναξης της Ιεράς κοινότητας, ανήγγειλε ότι το Πατριαρχείο σχεδίαζε να προχωρήσει στη μελέτη αγιοκατάταξης του Γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ. Και πράγματι, αποδεχθείσα εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής, η Αγία και Ιερά Σύνοδος, που συνήλθε υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη στις 27 Νοεμβρίου 2019, τον ανέγραψε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τον πιστό λαό του Θεού που ήδη ένιωθε τον Γέροντα του Άγιο!.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ: ''Δε γνωρίζω Χριστό Έλληνα, Ρώσο, Άγγλο, Άραβα … Ο Χριστός είναι για μένα το παν, το υπερκόσμιο Είναι. Μόλις περιορίσουμε το πρόσωπο του Χριστού, μόλις το κατεβάσουμε στο επίπεδο των εθνοτήτων, χάνουμε το παν και βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Τότε ανοίγει ο δρόμος προς το μίσος ανάμεσα στα έθνη, προς την έχθρα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων...Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δε σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους.'' Αρχιμ. Σωφρονίου, Περί Πνεύματος και Ζωής, Έσσεξ Αγγλίας 1995, σ. 26-28.

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ: Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Έσσεξ Αγγλίας 1995 (1η έκδοση 1973). Η Ζωή Του ζωή μου, Θεσσαλονίκη 1977. Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, Έσσεξ Αγγλίας 1985. Περί προσευχής, Έσσεξ Αγγλίας 1991. Περί Πνεύματος και Ζωής, Έσσεξ Αγγλίας 1992. Άσκησις και θεωρία, Έσσεξ Αγγλίας 1996. Αγώνας θεογνωσίας, Έσσεξ Αγγλίας 2004. Γράμματα στη Ρωσία, Έσσεξ Αγγλίας 2009.

   ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ: Όταν λοιπόν ο άνθρωπος δέχεται την υψίστη αυτή γνώση, «υψίστη» σε σχέση με κάθε άλλο είδος γνώσεως, συμπεριλαμβανομένης και της ακαδημαϊκής θεολογίας, τότε το πνεύμα του ελευθερώνεται από τις αμφιταλαντεύσεις, που είναι αναπόφευκτες, όταν απουσιάζει η ζωντανή πείρα.

Η ακαδημαϊκή μόρφωση έγινε στην εποχή μας για τον μοναχό περισσότερο απαραίτητη πάρα στους περασμένους αιώνες. Ζούμε σε αυτό τον κόσμο που μας δόθηκε και εξαρτόμαστε από αυτόν στο επίπεδο της επίγειας υπάρξεώς μας. Δοκιμάζουμε αδιάκοπα επάνω μας την επίδραση του περιβάλλοντος μας· επίδραση αρνητική στην πλειονότητα των περιπτώσεων, που πρέπει οπωσδήποτε να υπερνικήσουμε, να αναιρέσουμε. Η επιστημονική θεολογική μόρφωση μας αποκαλύπτει το οριζόντιο επίπεδο· μας εξοικειώνει με τη θρησκευτική προβληματική της εποχής μας. Όταν γνωρίσουμε πολλά ρεύματα πνευματικής ζωής των συγχρόνων μας, δεν δοκιμάζουμε έπειτα κλονισμό μέσα μας για απροσδόκητες συναντήσεις και παραμένουμε απρόσβλητοι από τη φιλοσοφία αυτού του κόσμου. Η ικανότητα όμως αυτή να κατανικήσουμε κάθε αρνητική επίδραση του βυθισμένου στη φθορά κόσμου μας δίδεται όχι τόσο με την επιστήμη, όσο με την πραγματική εμπειρία του ζώντος Θεού.

Στα εκπαιδευτικά θεολογικά ιδρύματα, μερικοί από τους καθηγητές προσπαθούν να θέσουν τους μαθητές τους μπροστά στην αναγκαιότητα μιας κατακόρυφης αναβάσεως προς τον Θεό, δηλαδή γνώσεως σε βάθος και ύψος. Οι απόπειρες όμως αυτές δεν αλλάζουν τη γενική κατάσταση, δεδομένου μάλιστα ότι η ακαδημαϊκή μόρφωση ανήκει στο οριζόντιο επίπεδο, και γι’ αυτό είναι ανίκανη να δώσει αυθεντική πνευματική πείρα, δηλαδή την εμπειρία της μετάνοιας και της καθαρής προσευχής.

Ο μοναχισμός είναι κάτι άλλο· είναι διδασκαλία ευσέβειας, επιστήμη προς υπέρβαση του θανάτου. Τα μοναστήρια και η έρημος δίνουν την ελευθερία να παραδοθεί ο άνθρωπος στο πένθος της μετανοίας σε τέτοιο βαθμό, που ο κόσμος σχεδόν ποτέ δεν επιτρέπει. Με την έννοια αυτή στον μοναχισμό υπάρχει μόρφωση ανώτερης τάξεως σε σύγκριση με την ακαδημαϊκή. Αλλά και όταν ο μοναχός κατανοήσει την κατάσταση αυτή των πραγμάτων, όπως εγώ μπορώ να μαρτυρήσω, δεν περιφρονεί την ακαδημαϊκή μόρφωση, πράγμα που θα ήταν όχι απλώς σφάλμα αλλά και αμαρτία. Πολύ συχνότερα σφάλλουν οι ακαδημαϊκοί θεολόγοι αγνοώντας την υπαρκτική εμπειρία του αυθεντικού μοναχισμού και την ανεκτίμητη σπουδαιότητά του για τη ζωή όλης της Εκκλησίας, όλου του Χριστιανισμού.

Ο άγιος Σιλουανός αναφέρει στις γραφές του: «Άλλο πράγμα είναι να πιστεύει κανείς στον Θεό και άλλο να τον γνωρίζει». Βέβαια ο άγιος είχε υπ’ όψιν του τον εαυτό του πριν και μετά την εμφάνιση του Χριστού σε αυτόν. Ο μοναχός τοποθετείται στο θέμα αυτό ως εξής: Όταν υπάρχει το πλήρωμα της μοναχικής εμπειρίας, η επιστημονική μόρφωση δεν αποτελεί απαραίτητο στοιχείο, γιατί το Πνεύμα μαρτυρεί μέσα μας τη σωτηρία. Αλλά και αν κάποιος αποκτήσει την «πληρότητα», δηλαδή την άκρως εφικτή για τα ανθρώπινα μέτρα ποσότητα θεωρητικών γνώσεων, η εμπειρία της ζωντανής Θεοκοινωνίας παραμένει απαραίτητη για τη σωτηρία του.

Και πάλι στις γραφές του αγίου Σιλουανού βρίσκουμε: «Αν είσαι θεολόγος, προσεύχεσαι καθαρά. Αν προσεύχεσαι καθαρά, τότε είσαι θεολόγος». Στο πρώτο μέρος της εκφράσεως αυτής, με τον όρο «θεολόγος» υποδηλώνεται η οντολογική διαμονή του ανθρώπου εν τω Θεώ. Το δεύτερο μέρος επαναλαμβάνει ουσιαστικά το περιεχόμενο του πρώτου. Εδώ δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν υπάρχει καθόλου χώρος για ακαδημαϊκούς τίτλους. Παρόμοια κατανόηση των πραγμάτων χαρακτήριζε τους μοναχούς των πρώτων αιώνων της εμφανίσεως του μοναχισμού στην Αίγυπτο. Βρίσκουμε παρόμοια πορεία σκέψεως στη ζωή και τους λόγους του οσίου Αντωνίου του Μεγάλου, και αργότερα σε πολλούς άλλους Πατέρες, που διέλαμψαν με αγιότητα και πλούσια γνώση.

Αρχιμ. Σωφρονίου, Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Εσσεξ 2010, αποσπάσματα

ΠΗΓΕΣ: Αναμνήσεις από τον ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟ του ΕΣΣΕΞ, Δήμητρας Β. Δαβίτη, Εκδόσεις Άθως, 1999.

Αναφορά στη θεολογία του Γέροντος Σωφρονίου, Αρχιμανδρίτη Ζαχαρία Ζάχαρου, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2000.

«Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ» - Μητρ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, 2007.

«Αγαπώ άρα υπάρχω» - π. Νικολάου Σαχάρωφ, Εκδόσεις Εν πλω, 2007.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ:https:

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΝΗ 1 Και στην παρακμή υπάρχει ακμή Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

 

Και στην παρακμή υπάρχει ακμή

Ακμάζει ο εγωισμός, η αλαζονεία, ο ατομισμός,

ο δόλος, η υστεροβουλία κι άλλα παρόμοια τσουμπλέκια.

(καφετζής)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΝΗ 1

Κάποτε είχα ένα καφενείο…

Το έκλεισα όταν άρχισε η κρίση. Η κρίση ήρθε πολλά χρόνια πριν. Αργότερα το 2010 ήρθε και η οικονομική. Έκτοτε, το Καστελόριζο θα μας θυμίζει το λαχανόρυζο που μας περιμένει.

Τώρα, ανοίγω πάλι το καφενείο για σαράντα οχτώ λόγους, αλλά θα σας αποκαλύψω προς το παρόν τους τέσσερις:

1. Για απόδειξη της ανάπτυξης που ήρθε.

2. Γιατί ήταν δίκαιο και έγινε πράξη (πράξη γίνονται και τα άδικα θα μου πείτε…).

3. Γιατί είναι προεκλογική χρονιά και για κάποιες επιχειρήσεις και επαγγέλματα ανοίγουν δουλειές οι εκλογές (καφενεία, τυπογραφεία, χαλκεία, αφισοκολλητές, δημοσκόπους, καιροσκόπους...). Οι αφισοκολλητές, βέβαια, δεν πληρώνονται αρχικά, αλλά μας στοιχίζουν πολύ αργότερα, όταν τους διορίζουν.

Ναι στα κυνηγόσκυλα, ναι και στα τσοπανόσκυλα! Όχι στα κομματόσκυλα, όχι και στα κοπρόσκυλα! Αυτά είναι δημοψηφίσματα!... Καλά του γράδουσα ιδώια ιά…

4. Για να συμβάλω στον «εμφύλιο» διάλογο των μονολόγων που ξεκίνησαν στον τόπο μας βαθυστόχαστοι αρθρογράφοι – αναλυτές οι οποίοι κομίζουν γλαύκα στην Αθήνα και μπούφο στην Αργιθέα.

─ Μαλώνεις συννυφάδα;

─ Στα σπίρτα στέκομαι.

Άρθρα ρητορικών ερωτημάτων για το ποιος θέλουμε να κυβερνά αυτόν τον τόπο και πώς θέλουμε αυτόν τον τόπο. Άρθρα αμφισβήτησης. Άρθρα ειρωνείας. Άρθρα διχαστικού λόγου, με τα οποία νομίζουν ότι υπηρετούν το καλό της μικρής μας πατρίδας. Στην Αργιθέα κανείς δεν περισσεύει, αλλά και κανέναν δεν έχει ανάγκη η Αργιθέα…

Με θλίβει το νέο που έρχεται με τη χειρότερη εκδοχή του παλιού. Σε ήχο πλάγιο και ήχο βαρύ, θα πάρει θέση κι ο καφετζής κι αργιθεάτικα θα σας προτείνει: ΛΑΡΩΣΤΕ!

Αρχίζουμε!

• Όπως συνηθίζαμε κι από παλιά, την Αργιθέα θα την κυβερνούν αυτοί που θα

επιλέγουν με την ψήφο τους οι Αργιθεάτες ψηφοφόροι.

Ως ψηφοφόρος, μόνο δυο φορές βρέθηκα με την πλευρά των νικητών. Όποιον ψήφιζα, έχανε… Κανένας αρχηγός δε με έβαζε στον συνδυασμό του. Δεν είσαι από μεγάλο ταράφι, μου έλεγαν κι άλλα τέτοια, μέχρι που κάποιος μου το πέταξε κατάμουτρα. Ούτε για ψηφοφόρο δε σε θέλω, μου είπε. Από τότε ψηφίζω πάντα αυτόν που θέλω να χάσει και φυσικά κανείς δε μου ζητάει ψήφο.

Στις βουλευτικές ήμουν πάντα χαμένος, γιατί διαπίστωσα πως πάντα με αγαπούσε η αντιπολίτευση που έταζε και ποτέ η κυβέρνηση που δεν έδινε.

• Κανένας δεν αποκλείει κανέναν από το δικαίωμα να δημιουργεί συνδυασμούς

και να διεκδικεί την ψήφο του Αργιθεάτη.

Ούτε εμποδίζεται κανείς να πάει σε μια λάκα και να παίξει με την παρέα του τσιλίκα

ή πρίτσιαλα (σκατόλια)…

Να γίνουν, λέει, όσο το δυνατόν περισσότεροι συνδυασμοί. Βεβαίως! Άλλωστε, το υποστηρίζουν και οι τοπικές παροιμίες: «Δώδεκα Κουμπουριανίτες, δεκατρείς χαντζιάρες» και «Δώδεκα Κοντογιανναίοι, δεκατρείς ταμπ’ράδες»…

Όνειρα και οράματα

Αυτός έχει ένα όραμα για την Αργιθέα, άκουσα κάπου. Εγώ έχω δύο οράματα, ίσως να είναι κι απ’ τον καταρράκτη. Άλλος ονειρεύεται την Αργιθέα έτσι, άλλος την ονειρεύεται αλλιώς. Πώς να συμφωνήσει ο κηπουρός με τον κεραμέα; Έλα, ντε…

Πάντως, χωρίς ονειροκρίτη δεν μπορείς πια να εξηγήσεις αυτά που συμβαίνουν στην περιοχή. Ως σοβαρό καφενείο, θα αναγκαστώ σύντομα να προσλάβω καφετζού (μόλις επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις, εννοείται…). Ο πελάτης θα πίνει τον καφέ του, θα του λέμε και το φλιτζάνι, χωρίς καμία επιβάρυνση. Θα αποκαλύπτουμε, επίσης, και τους χρησμούς των… ονειροπαρμένων.

Προζύμια και ζυμώματα

Καλώ τους πάντες, λέει, σε ζυμώσεις από αυτόν τον Αύγουστο (πριν την πανσέληνο ή μετά;). Δεν αφήνεις από Σεπτέμβριο, μιας και τώρα είμαστε απασχολημένοι με τα ημερομήνια; Άσε που μ’ αυτή τη ζέστη φουσκώνει γρήγορα το ψωμί κι αν δεν προπίσεις, θα σου ξινίσει κιόλας. Εγώ δε θέλω να ζυμώσω. Γι’ αυτό όλο κοσκινίζω. Και τι να ζυμώσουμε, μπομπότα ή καθάριο; Αλλά εμένα ήταν μη με καλέσεις… Έτσι και με κάλεσες…

Απ’ την άλλη φοβάται τα προζύμια… Με τα προζύμια ξεκινούσαν οι γάμοι παλιά. Φοβάται μην παντρευτεί ο δήμαρχος τον Χασιώτη. Φοβερό ζευγάρι, ε; Λάμπρος και Γιώργος! Τις περισσότερες φορές γιορτάζουν και μαζί. Θα έχουμε και το σχετικό οικονομικό όφελος.

Τους είδε σε κοινά γεύματα και μας το είπε ο μαρτυριάρης… Άκου, να τρώνε μαζί! Ποιος τους έδωσε τέτοιο δικαίωμα; Άκου, να προωθούν έναν συνδυασμό!… (Αλήθεια, τι να τουν π’ράζει αυτόν;)…

Και το τερματίζει «δημοσιογραφικά σκεπτόμενος» με εικασίες περί τετελεσμένων από τους λαοπλάνους, κατά την ευαίσθητη περίοδο της των Αργιθεατών Αναβάσεως.

Πάντως, όταν ανέβηκα προχθές, πέτρες και λακκούβες συνάντησα, από τετελεσμένα π’θινά. Να με βλέπατε να τριπλάρω λακκούβες και νιροφαϊές εκεί στου Μπλαχούτη, ανώτερος απ’ τον Μέσι…

Τώρα, που το ξανασκέφτομαι, βέβαια, έτσι εξηγείται γιατί κάθεται ο Χασιώτης στις Κουρουμπλιές κι ο Τσιβόλας στην Τραχήλω και διακινούν προπαγανδιστικό υλικό που τους φέρνει ο Παπακώστας μαζί με ψωμί, τυρί και πεπόνι. Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι...

Όμως, άμα δεν έχεις πεπόνι, τι το θέλεις το μαχαίρι;

Τέλος, τσουβαλιάζοντας το πολιτικό προσωπικό της περιοχής μας, το αξιολόγησε ως αποτυχημένο σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως αυτό είναι ύβρις στις επιλογές του λαού της. Κανείς πρόεδρος, δήμαρχος, σύμβουλος δεν επιβλήθηκε με το ζόρι παρά μόνο με την ελεύθερη βούληση και δια της ψήφου.

«Όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν»

Κάπως έτσι έγραφε πριν αιώνες ο Ευριπίδης στο φέισμπουκ… Δεν το μετέφρασε στην νεοελληνικήν, αλλά το χειρότερο δεν είπε πως για να μάθεις ιστορία πρέπει να ακούς, να ρωτάς και να διαβάζεις.

Οπότε, φτάσαμε και στο ιστορικό μαργαριτάρι: Ο Ξέρξης στις Θερμοπύλες ζήτησε από τους Σπαρτιάτες να του παραδώσουν τα όπλα τους και τότε ο Λεωνίδας με τα λίγα περσικά που ήξερε του απάντησε «μολών λαβέ».

Ιστορία έχει κι ο μικρός μας τόπος… Αυτόν τον τόπο δεν τον κυβέρνησαν πάντοτε αλάνθαστοι. Απλοί άνθρωποι ήταν ο λαός του. Ο καθένας έχει την προσφορά του και η μη αναγνώρισή της από κάποιους αποτελεί αχαριστία.

ΑΝΑΚΑΤΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΙΑ

Κουνούπια και υποψήφιοι

Οι πολλές βροχές και η εγκληματική αμέλεια της δημοτικής αρχής, η οποία δεν προχώρησε εγκαίρως σε αεροψεκασμούς, ευνόησε την ανάπτυξη πολλών κουνουπιών και υποψηφίων δημάρχων. Και οι υποψήφιοι… κουνούπια δε μας γίνονται;

Ιδίως τα ζερβά έχουν παραγωγή μεγάλη.

Δημαρχοκλάρι

Μήπως είναι κάνα κλαρί στον τόπο μας που βγάζει δημάρχους; Παίρνει καθένας την κλιτσούλα του, κάνει πέρα και λέει: «είμαι υποψήφιος δήμαρχος». Καλά κι εμείς τι φταίμε; Εμείς οι άλλοι από κουρουμπλιές είμαστε; Τέτοιο τοξικό δέντρο μόνο τον ίταμο γνωρίζω. Ξέρω δυο στο Αετοχώρι κι έναν στο Ασπρόρεμα, αλλά δεν είναι της παρούσης, όπως λένε κάποιοι με ρητορικήν δεινότητα.

Δικαίωμα βοσκής δεν έχουμε, να βγούμε δημάρχοι τρέχουμε… (δημώδες άσμα)

Προτείνω να φέρουμε ξένον για δήμαρχο. Έτσι κι αλλιώς, ξένοι κάνουν κουμάντο στη χώρα. Ο δήμαρχος στο Κοζιοκάρι θα μας πειράξει; Ο Ψινάκης, ας πούμε, είναι μια καλή λύση. Από τον Μαραθώνα στον Μάραθο. Και μαλλί και γυαλί… Τώρα, μεταξύ μας, αυτοί που ψήφισαν Ψινάκη, πρέπει να έχουν δικαίωμα να ξαναψηφίσουν;

Διόσκουροι

Τσιβόλας – Παπακώστας! Παπακώστας – Τσιβόλας!

Κοίτα που έφτασα να υπερασπίζομαι δικηγόρους!... Και πάνω που είχα αποφασίσει να τους μαυρίσω, δε με αφήνουν οι διαόλοι… Πετάγομαι στον ύπνο μου και φωνάζω:

Τσιβόλα, δώσ’ τα όλα!... Μήτσιο, παίξε τη μπάλα της ζωής σου!... Μήτσιο, γερά!... (αλάργα, πιδιά, απ’ του Μήτσιου!... Ας προειδοποιούμε κι κάναν αντίπαλο, που πάει σαν τ’ μπούφ’ του π’λί)…

Εντελώς φυσιολογικές οι αντιδράσεις σου, μου είπε η ψυχολόγος που ρώτησα στα Βραγκιανά.

Γκρίνιααααααααα…

Όταν ακούς κάποιους να γκρινιάζουν και δίκιο να ’χουν δεν τους πιστεύεις. Μάλλον καλά τα κάνει η δημοτική αρχή λες… «Τι έχει ο τράγος και βελάζει; Άλλος τράγος τον πειράζει» έλεγε κι ο μακαρίτης πια Γιάννης Παπαϊάννης.

Ηθικός κανών

Όταν εκλέγεσαι με μια παράταξη στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην πορεία διαφωνείς, διατυπώνεις τη διαφωνία σου και η παράταξή σου πλειοψηφικά αποφασίζει αν συμμερίζεται την άποψή σου. Αν όχι, τότε ενημερώνεις και τον λαό που σου ’δωσε τον ρόλο και κάνεις παραίτηση. Δεν κρατάς σε ομηρία και αδυναμία δράσης ούτε την παράταξη ούτε τον τόπο. Στο τέλος όλοι θα κριθούν και ανάλογες συμπεριφορές θα κριθούν αυστηρά και χωρίς επιείκεια.

Καλά, ακούγεται και ότι εν ενεργεία αντιδήμαρχος κάνει αντιπολίτευση στον δήμαρχο έναν χρόνο πριν τις εκλογές… Αυτά κάποια στιγμή θα τα μάθουμε. Όχι από φήμες, αλλά από το τι ψηφίζει ο καθένας.

Είπε άφρων. Ποιος Τσίνας;

Τριακόσια χιλιόμετρα χωματόδρομο κατάφερε επί των ημερών του! Μας έπνιξε στον κουρνιαχτό, εδώ που τα λέμε. Ηλεκτροδοτήσεις, υδραγωγεία, άλλα έργα… Πολιτικό κεφάλαιο του τόπου μας αλλά και του νομού μας, για όσους φυσικά γνωρίζουν κι αναγνωρίζουν.

Τσίνα θα ψηφίσω. Βάλει δε βάλει υποψηφιότητα… Το πολύ να μου το βγάλουν άκυρο. Όμως, εγώ θα ξέρω ότι ψήφισα και μια φορά σωστά. Τσίνα θα ψηφίσω! Κι Αλέκο Τσιάκαλο! Και Γιώργο Κόφφα! Και Χρήστο Λαμπέρη! Και Κώστα Κίσσα! Και τους αείμνηστους: Δημοσθένη Μπακογιάννη, Νίκο Κουτίνα, Σοφοκλή Γιαννακάκη, Νίκο Παλαμά… θα ψηφίσω! Κι άλλους πολλούς που τους θυμάμαι, αλλά δεν τους γράφω και σίγουρα τους αδικώ.

Υποψήφιος Αγράφων ο Αλέξης

Μην πάει ο νους σας στο κακό… Η περιοχή ξέρει από μπόρα, ξέρει κι από Ντόρα. Ο Αλέξης ο Καρδαμπίκης ανακοίνωσε υποψηφιότητα για δήμαρχος. Καλόν και επιτυχή αγώνα, φίλε Αλέξη! Αγώνα με ευπρέπεια και σεβασμό. Η ενασχόλησή σου με τα κοινά των πολύπαθων Αγράφων, όφελος για την περιοχή θα είναι σε κάθε περίπτωση. Η μεγάλη πολιτική σου εμπειρία το εγγυάται.

Και άμα βγεις με το καλό, να ρυθμίσουμε ειρηνικά τις διασυνοριακές μας διαφορές με κάτι Ζελινιτσοχοριγγοβίτες. Τέρμα οι κλίτσες!

Στη βρύση στη Βατόβρυση θα γίνει η συμφωνία. Πάντα χρειάζεται νερό σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αλλά πού να βρεις Πρέσπες στον Πλατανιά.

Θα βάλει κι ο Φλώτσιος πεντέξι αρνιά… Ένα κοπάδι θα είχε ακόμα, αν δεν ασχολούνταν με τα κοινά. Αυτόν δεν τον ξαναψηφίζω, μπας και γλυτώσει κάνα μανάρι.

Τσερκούβιανα

Όλη η Ευρώπη συζητά για την κοιλάδα του Αχελώου, μας πληροφορεί αρθρογράφος του… αργιθεάτικου μεγαλείου! Εις την Εσπερίαν δεν ακούς τίποτε άλλο… Όλοι μιλάνε για Σ’κιά, Κουνάτσια, Μπουζιάρ’κου, Τσιρκούβιανα (θα είναι υποψήφια για πολιτιστική πρωτεύουσα το 3019, αφού λογικά θα έχουν ολοκληρωθεί ως τότε και οι γαλαρίες στον Ντρασκό), Γριμπιανά, Πράβα, Αρδάνοβο, γέφυρα Καταφυλλίου… Αγαπημένοι προορισμοί πλέον. Ποια Μύκονος και ποια Σαντορίνη;

Τώρα που το ’φερε η κουβέντα, ποιο είναι το σωστό; Γέφυρα Καταφυλλίου εμείς, γέφυρα Αυλακίου οι απέναντι. Ο Κοτζιάς τι λέει επ’ αυτού; Ρε, δεν την ανατινάζουμε, να λήξει η φασαρία; Τι τη θέλουμε; Έχουμε την περαταριά… Θα δώσουμε κι εργόχειρο στον Μενέλαο, να έχει δυο γέφυρες για αναστήλωση.

Αυτά είναι προβλήματα!

Το τμήμα νεολαίας του ΚΑΠΗ Βραγκιανών, διαμαρτύρεται γιατί οι άλλοι δήμοι της κοιλάδας διοργανώνουν πάρτι στον Αχελώο, ενώ ο δικός μας αδιαφορεί. Ούτε την πρόσβαση στο ποτάμι δε φρόντισε. Όμως, η δραστήρια νεολαία έδωσε τη λύση με ιδιώτη ο οποίος άνοιξε τελικά τον δρόμο. Οι αντιδραστικοί (αντιδήμαρχος και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου) πήραν την απάντηση που τους ταιριάζει…

Αυτά είναι προβλήματα! Τα ίδια ακριβώς προβλήματα που είχαμε κι εμείς, όταν ήμασταν νέοι.

Κάν’ τε με εμένα νέο και σου στήνω γλέντι στο Σκιζοκάραβο, όχι στον Άσπρο που κατεβαίνεις σε δυο λεπτά…

Προς νέους

Χαρείτε νέοι τον ντουνιά, γιατί ο καιρός διαβαίνει

κι όποιος θα μπει στη μαύρη γη, πάλι δεν ξαναβγαίνει… αλλά

η Αργιθέα πρέπει να δεχτεί και τον ιδρώτα σας από άλλες δράσεις, για να γίνει βιωματική η σχέση σας μ’ αυτή, όχι μόνο τον ιδρώτα των χορών σας. Ακολουθήστε εκείνους τους νέους που ζουν εκεί και μπορούν να σας οδηγήσουν στις ομορφιές της, μέσα από τα κλειστά μονοπάτια της που θα ανοίξετε εσείς με τα τσεκούρια και τα τσαπιά σας. Τότε, ο ιδρώτας σας θα σμίξει με τον ιδρώτα των προγόνων σας. Τότε, να δείχνετε περήφανοι τις φουσκάλες στα χέρια σας και να λέτε: Να, για τον τόπο μου, χαλάλι!

Και κάτι ακόμη: Γιατί ρίβερ πάρτι, λέικ πάρτι; Βέβαια, αν δεν πείτε έτσι, πού να σας καταλάβει η γερο-Κώσταινα! Παλιά τραγουδούσαμε κι εμείς στα ξεφλουδίσματα καραόκε, αλλά ουδέποτε είπαμε το πανηγύρι φέστιβαλ.

Να μαθαίνετε ξένες γλώσσες! Όσο πιο πολλές μπορείτε… Εγώ εκτός από κινέζικα δε γνωρίζω άλλη γλώσσα. Πώς να συνεννοηθείς με κινέζικα στην Ελλάδα; Θα μου πεις, στην Ελλάδα ούτε με ελληνικά συνεννοείσαι…

Η πάλη των γενεών

Η πάλη των τάξεων

Η πάλη των συντάξεων. Ότι χειρότερο. Να παλεύεις να τα βγάλεις πέρα με τη σύνταξη.

Δεν έχουμε παιδεία

Ποιος φταίει; Εμείς. Μας εμποδίζει ποτέ κανένας υπουργός να διαβάζουμε; Η παιδεία είναι ένα δέντρο που κανένας υπουργός, παρά τις προσπάθειές του, δεν κατάφερε να ξεριζώσει ακόμη. (Αυτό δεν είναι δικό μου. Από τον Μποστ το έκλεψα, αλλά δεν έχει σημασία. Άλλωστε, στην Ελλάδα η κλοπή δεν τιμωρείται).

Ούτε υγεία έχουμε

Ποιος φταίει; Εμείς. Όλοι τα παίρνουν, αλλά μόνο για τους γιατρούς λέμε ότι παίρνουν φακελάκι. Οι άλλοι τα παίρνουν και χωρίς φακελάκι. Ου γιατρός είνι γιατρός!... Πάλι καλά που δε μας τα ζητάει σε αποστειρωμένο ουροσυλλέκτη.

Οι γιατροί ξέρουν τις ενέργειες των φαρμάκων και οι δάσκαλοι τις παρενέργειες. Οι δάσκαλοι δεν εμπιστεύονται τους γιατρούς (γιατί τους είχαν μαθητές). Γι’ αυτό λένε: «Ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι».

Πώς να ’χουμε υγεία; Σπουδάζουν οι γιατροί και φεύγουν αμέσως για το εξωτερικό.

Πας στον γιατρό κι όταν σου γράφει συνταγή, έχεις τον λογισμό: «ρε τουν κιαρατά, απ’ τ’ νουβάρτις τα παίρνει κι αυτός ου λουπουδύτ’ς»… Οπότε:

Βγάζεις κριθαράκι στο μάτι κι αντί να σου γράψει κολλύριο ο οφθαλμίατρος, λέει: «Να βρεις ένα πιδί που να ’χει μάνα κι πατέρα κι να ’χουν πληρώσει κι τουν ΕΝΦΙΑ, για να στ’ αλ’χτήσει τρεις βουλές του προυΐ, αλλά του πιδί να ’νι ακατούρ’γου».

Ο παθολόγος σε στέλνει κατευθείαν στην ξεματιάστρα και για προληπτική ιατρική σου προτείνει να μάσεις λίγο ρετσίνι… δια πάσαν νόσον.

Τέλος, αν είχαμε υγεία δε θα άφηναν τον Πολάκη να κυκλοφορεί ελεύθερος.

Αν δεν υπήρχαν νόμοι, δε θα υπήρχαν και παράνομοι.

(εντελώς ξεκάρφωτο ρητό υποθετικού λόγου του καφετζή)

Πόσα δίνετε να μην ξαναγράψω;

(εντελώς φανερή απειλή του καφετζή)

Ανακοίνωση

Βρήκα το Ν του Βαρουφάκη. Είναι ικειό του κόκκινου, γιατί αυτός ήταν αριστερός. Βλέπετε το έχω μπροστά μπροστά, άμα τον δει κανένας να περάσει να το πάρει.

Δείτε, όμως, τι διάβαζα κάπου τελευταία: Το «Ν» συντονίζει τον εγκέφαλο.
Σχετικά πρόσφατα (1996), στο ιατρικό περιοδικό MEDIZIN-JURNAL, στη Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του αλφαβήτου, στο πρώτο ελληνικό αλφάβητο με τα 27 γράμματα».

Αν είναι έτσι, καταλαβαίνετε ότι δεν το χρειαζόταν ου Βαρουφάκ’ς. Τι να το κάνει; Σάματ’ είχε εγκέφαλο; Γι’ αυτό το πέταξε. Θα του κρατήσου μαναχός μ’, πο’ ’χου κι εγκέφαλου, έστω και κακής ποιότητας.

Να κλείσουμε όμορφα

Εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Παΐσιο κτίζουν στο Μελάνυδρο. Συγχαρητήρια σ’ αυτούς που είχαν την ιδέα και σ’ αυτούς που την υλοποιούν, με όποια συμμετοχή! Η πίστη τους και η απόφασή τους θα ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. Έτσι πορεύεται πάντα ο λαός μας. Με τη συλλογική του μνήμη, με τους αγίους του, με τους ήρωές του, με τους ποιητές του…

Ο Άγιος Παΐσιος, άγιος των ημερών μας, είναι ιδιαίτερα προσφιλής. Τον συνοδεύει η δόξα της ταπεινότητάς του. Με αρκετούς Αργιθεάτες είχε στενότατη σχέση και επικοινωνία μέχρι την κοίμησή του. Το εκκλησάκι αυτό θα συνδέει πια τον άγιο με τον τόπο μας.

Πάσχα του καλοκαιριού…

Γιορτάζει σήμερα απ’ άκρη σ’ άκρη η πατρίδα μας της Παναγιάς τη γιορτή.

Στοργική Μητέρα και Υπέρμαχη Στρατηγός στις δυσκολίες μας.

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Η Παναγία να προστατεύει και να βοηθά όλους τους ανθρώπους!

Κι η Σπηλιώτισσα να προστατεύει και να βοηθά όλους τους Αργιθεάτες!...

Κι άλλο κλεμμένο…

Δεν υπάρχει εν όργανον,

εις εισαγγελεύς,

ένας δραγάτης τέλος πάντων

να με μαζέψει;

15/8/2018