Οι Μαύρες τρύπες [α΄ μέρος] του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Οι Μαύρες τρύπες [α΄ μέρος]

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

   Μαύρη τρύπα είναι μια συγκέντρωση μάζας σημαντικά μεγάλης ώστε η δύναμη της βαρύτητας να μην επιτρέπει σε οτιδήποτε να ξεφεύγει από αυτή. Το βαρυτικό της πεδίο είναι τόσο δυνατό, ώστε η ταχύτητα διαφυγής κοντά του ξεπερνά την ταχύτητα του φωτός!! Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ότι τίποτα, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη βαρύτητα της μαύρης τρύπας, γι' αυτό και ονομάστηκε «μαύρη». Ο όρος (black hole=μαύρη τρύπα) είναι διαδεδομένος και επινοήθηκε [1967] από τον Αμερικανό αστροφυσικό John Wheeler. Δεν αναφέρεται σε τρύπα με τη συνήθη έννοια (οπή), αλλά σε μια περιοχή του χώρου, από την οποία τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει. Μία «μαύρη τρύπα» είναι το σημείο εκείνο όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου, ένας πυρήνας που περιείχε περισσότερα υλικά από 3 ηλιακές μάζες και ο οποίος στην τελική φάση της εξέλιξης του άστρου έχασε τη μάχη ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα τα υλικά του να καταρρεύσουν συμπιεζόμενα περισσότερο ακόμα και από τα υλικά ενός αστέρα νετρονίων. Για να αντιληφθούμε καλύτερα την πυκνότητα μιας Μαύρης Τρύπας, ας φανταστούμε [κάτι το αδύνατον] ότι αν η Γη συμπιεζόταν ολόκληρη στο μέγεθος ενός κερασιού, ή ο Όλυμπος στο μέγεθος ενός ατόμου, θα είχαν μετατραπεί σε «μαύρες τρύπες»!

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ: Οι μαύρες τρύπες προβλέπονται από τη λεγόμενη Θεωρία της Σχετικότητας, η οποία προβλέπει ότι σχηματίζονται οποτεδήποτε συγκεντρώνεται σε ένα δεδομένο χώρο επαρκής ποσότητα μάζας, μέσω της διαδικασίας της βαρυτικής κατάρρευσης. Όσο η μάζα μέσα σε μία συγκεκριμένη περιοχή μεγαλώνει, η δύναμη της βαρύτητας γίνεται ισχυρότερη τόσο, ώστε ο χώρος γύρω της παραμορφώνεται όλο και εντονότερα. Όταν η ταχύτητα διαφυγής¹ σε μια συγκεκριμένη απόσταση από το κέντρο φθάσει την ταχύτητα του φωτός, σχηματίζεται ο λεγόμενος ορίζοντας γεγονότων² μέσα στον οποίο ύλη και ενέργεια καταρρέουν σε ένα μοναδικό σημείο. Οι αστρονόμοι οδηγήθηκαν στην πρόβλεψη ότι ένας 3πλάσιας του Ηλίου μάζας αστέρας, στο τέλος της εξέλιξής του, σχεδόν σίγουρα θα συρρικνωθεί μέχρι το κρίσιμο εκείνο μέγεθος που χρειάζεται για να υποστεί βαρυτική κατάρρευση. Μόλις αρχίσει η κατάρρευση, δεν φαίνεται να μπορεί να διακοπεί από καμία φυσική δύναμη και σχηματίζεται αστέρας νετρονίων [μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο]. Αν η μάζα του είναι ακόμα πιο μεγάλη, τελικά σχηματίζεται μαύρη τρύπα.

ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ-ΔΟΜΗ: Σύμφωνα με την κλασική γενική σχετικότητα, ούτε ύλη ούτε πληροφορίες μπορούν να κινηθούν από το εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας προς έναν εξωτερικό παρατηρητή. Έτσι, δεν μπορεί κάποιος να πάρει δείγμα του υλικού της ή να δεχτεί την ανάκλαση από μια φωτεινή πηγή ούτε να πάρει πληροφορίες για το υλικό από το οποίο αποτελείται η μαύρη τρύπα! Τα μόνα χαρακτηριστικά που διατηρεί στη “μνήμη” η μαύρη τρύπα είναι η μάζα και το φορτίο της απορροφημένης ύλης. Το καθοριστικό χαρακτηριστικό μιας μαύρης τρύπας είναι η εμφάνιση ενός ορίζοντα γεγονότων σε ένα όριο στο χωροχρόνο μέσα από το οποίο η ύλη και το φως μπορεί να περάσει μόνο προς το εσωτερικό της μαύρης τρύπας. Τίποτα, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να δραπετεύσει από το εσωτερικό του ορίζοντα γεγονότων. Αν κάτι συμβεί εντός των ορίων του ορίζοντα γεγονότων, οι πληροφορίες από αυτό το γεγονός δεν μπορούν να φτάσουν σε ένα εξωτερικό παρατηρητή, καθιστώντας αδύνατο να προσδιοριστεί αν κάτι τέτοιο συνέβη! Όπως προβλέπεται από τη θεωρία της Σχετικότητας, η παρουσία μιας μεγάλης μάζας παραμορφώνει το χωροχρόνο, κατά τέτοιο τρόπο ώστε τα “μονοπάτια”, που αναγκαστικά “ακολουθούν” τα σωματίδια, “οδηγούν” προς τη μάζα. Κατά τον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, η παραμόρφωση γίνεται τόσο ισχυρή που δεν υπάρχουν “οδοί” που να οδηγούν μακριά από τη μαύρη τρύπα. Αν η Μαύρη Τρύπα δεν περιστρέφεται, τότε γύρω της οριοθετείται ένας σφαιρικός ορίζοντας γεγονότων. Οι περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες διαθέτουν στρεβλωμένους, μη σφαιρικούς ορίζοντες γεγονότων.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Επειδή από αυτές δεν μπορεί να διαφύγει ούτε το φως, οι μαύρες τρύπες δεν μπορούν συνεπώς να εκπέμψουν κανενός είδους φως ή άλλο στοιχείο που θα μπορούσε να επιβεβαιώσει την ύπαρξή τους. Παρ' όλα αυτά οι μαύρες τρύπες ανιχνεύονται με την μελέτη φαινομένων γύρω τους, όπως για παράδειγμα η βαρυτική διάθλαση και τα αστέρια που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από χώρο που δεν φαίνεται να υπάρχει εμφανής ύλη [προφανώς γύρω από Μαύρη Τρύπα]. Τα πιο εμφανή αποτελέσματα πιστεύεται ότι προέρχονται από ύλη που πέφτει μέσα σε μια μαύρη τρύπα, η οποία συγκεντρώνεται σε ένα υπέρθερμο και γρήγορα περιστρεφόμενο δίσκο [προσαύξησης] γύρω από τη μαύρη τρύπα, πριν εισέλθει σε αυτή. Η τριβή ανάμεσα σε γειτονικές ζώνες αυτού του δίσκου τον θερμαίνουν τόσο, ώστε να ακτινοβολεί μεγάλη ποσότητα ακτίνων Χ. Η ύπαρξη μαύρων τρυπών στο σύμπαν βεβαιώνεται από τις αστρονομικές παρατηρήσεις, τις μελέτες των σουπερνόβα και των ακτίνων Χ που εκπέμπουν οι γαλαξίες.

Θα συνεχίσουμε την ερχόμενη εβδομάδα με το τελευταίο μέρος του αφιερώματος.

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Ταχύτητα διαφυγής (escape velocity) χαρακτηρίζεται η ταχύτητα που υπερνικά την ενάντια δράση. Στην Αστρονομία, ως ταχύτητα διαφυγής χαρακτηρίζεται η ελάχιστη αρχική ταχύτητα που θα πρέπει να αναπτύξει ένα σώμα προκειμένου να υπερνικήσει τη βαρυτική έλξη που δέχεται αυτό στην επιφάνεια ενός ουρανίου σώματος. Για να διαφύγει από τη βαρύτητα ενός ουράνιου σώματος ένας πύραυλος, π.χ., πρέπει να έχει κινητική ενέργεια που να ξεπερνά τη δυναμική του ενέργεια μέσα στο βαρυτικό πεδίο του ουράνιου σώματος.

2. Ο Ορίζοντας των Γεγονότων είναι το σημείο στον χωροχρόνο εντός του οποίου τα γεγονότα δεν μπορούν να επηρεάσουν τον παρατηρητή, καθώς η βαρύτητα ισοδυναμεί με καμπύλωση του χωροχρόνου. Είναι το "σημείο χωρίς επιστροφή", δηλαδή το σημείο στο οποίο η βαρυτική έλξη γίνεται τόσο δυνατή, ώστε κάθε διαφυγή γίνεται αδύνατη.

Ο μιλημένος ένορκος του Γρηγόριου Ξενόπουλου ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου

 Ο μιλημένος ένορκος  του Γρηγόριου Ξενόπουλου 

ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK

Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου

[Πώς χάρις σε έναν πονηρό, μιλημένο ένορκο, ένας ένοχος φόνου, μετατρέπεται σε αμνό του Θεού!!]

.....Μολονότι έχει οφθαλμούς λυγκείους, ο κύριος Τημελίδης, πρώην έμπορος, νυν εμπορομεσίτης και προς επίμετρον ένορκος, δι όλον τον μήνα Ιανουάριον, εντούτοις προσποιείται ότι είναι μύωψ, και τόσον πολύ ώστε κολλά σχεδόν το γιδίσιο του μούτσουνο επάνω εις το χαρτί, διά να ιδεί τάχα ποίος κακούργος δικάζεται σήμερον Δευτέραν 21 του ρηθέντος μηνός.

   Οι ένορκοι εγέλασαν θορυβωδώς και ο κύριος Τημελίδης απεμακρύνθη σουφρώνων το στόμα και μεισοκλείων τα μάτια. Αυτό ήτο το μειδίαμά του. Από εκεί επλησίασεν άλλον όμιλον και από εκεί άλλον παντού επαναλαμβάνων τα ίδια.

   Μετ΄ολίγον όλη η αίθουσα είχε λάβει γνώσιν της δυσχερούς θέσεως του κυρίου Τημελίδη και οι συνάδελφοί του άρχισαν, αν όχι να τον λυπούνται, τουλάχιστον να ενδιαφέρονται πώς θα τα καταφέρει. Το ρέυμα αυτό της συμπαθείας δεν άργησε να γίνει αντιληπτό εις την διαίσθησιν του κυρίου Τημελίδη, ο οποίος άντλησε από αυτό τόσον θάρρος ώστε κατήντησε θρασύς!...

Ας απολαύσουμε αυτό το περίεργο σύντομο διήγημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου:

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ AUDIOBOOK ΕΔΩ:

Στις καλαμιές της ακροποταμιάς + ΒΙΝΤΕΟ-AUDIΟΒΟΟΚ από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

 

Στις καλαμιές της ακροποταμιάς + 

ΒΙΝΤΕΟ-AUDIΟΒΟΟΚ

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

[Αφιερωμένο στις άπονα χαρακτηριζόμενες “παράπλευρες απώλειες”!]

   “Γρήγορα Λενιώ, πάμε να φύγουμε, δεν έχουμε χρόνο!”, της έκανε ανυπόμονα ο Παναγής και πήρε το γυλιό του κραδαίνοντας με τ΄ αριστερό το όπλο του. Κι εκείνη αναμαλλιασμένη, με κείνη την άσπρη τούφα πάνω απ΄ το μέτωπο, που κληρονόμησε ένα χρόνο πριν, όταν νόμισε ότι έχασε τον αγαπημένο της Παναγή σε ενέδρα πάνω σε ένα κορφοβούνι της Μακεδονίας, έσιαξε τη μπαλωμένη φόρμα της και άρπαξε μόνο ένα μικρό φασκιωμένο μπόγο, λέγοντας υπάκουα μα ξέπνοα: “Τώρα, να πάρω και το μικρό μου!”.

Δυο ώρες μετά το βασίλεμα του ήλιου, την ώρα που συναντούσαν την ομάδα των άλλων ανταρτών και άρχισαν το κατηφόρισμα μέσα στην αφέγγαρη νύχτα, ένας κρύος ιδρώτας πήρε να παγώνει τη ραχοκοκαλιά της κι αρχίνησε να θυμάται....

 

   Είχε ήδη δυο χρόνια στο βουνό. Από τότε που δεκαεπτάχρονη γνώρισε τον τρία χρόνια μεγαλύτερό της Παναγή, για να την ποτίσει με τις ιδέες του για δικαιοσύνη, λαοκρατία, ισότητα κι ελευθερία, έγινε ψυχικά δική του. Όταν αργότερα, εκεί στο κεφαλοχώρι του, το Πετρωτό, της είπε ότι ήθελε να τη στεφανωθεί, εκείνη κατεβάζοντας τα μάτια δέχθηκε. Μα ήρθε τ΄ αντάρτικο. Απ΄ τους πρώτους ο αγαπημένος της στο κλαρί, κοντά του κι εκείνη στην ομάδα με τις άλλες αντάρτισσες. “Ο γάμος ας πρόσμενε τη λευτεριά”. Έτσι της έλεγε πάντα εκείνος κι εκείνη υπάκουη, έχοντας εμπιστοσύνη τέτοια που έχουν όλοι οι σαϊτεμένοι του έρωτα, το αποδεχόταν σιωπηλά.

Μέσα στο πυκνό σκοτεινό δάσος προχωρούσαν προσπαθώντας να κάνουν τον ελάχιστο δυνατό θόρυβο. Κι εκείνης της βραδιάς το σκοτάδι θα ήταν το πιο πηχτό, το πιο φοβερό της ζωής της. Μα η Λενιώ δεν το 'ξερε. Πού και πού κάνα κλαράκι τσακιζόταν κάτω απ΄ τ΄ άρβυλά τους, σπάζοντας την απόλυτα θανατερή ησυχία, κόβοντας και τις σκέψεις της Λενιώς, που κατηφόριζε αγκαλιά με το ¨μπόγο” της, σαν αγριοκάτσικο μες στο σύθαμπο της νυχτιάς.

Όταν κάποτε έγινε δική του, θυμόταν κι αναρριγούσε η Λενιώ, δεν περίμενε ότι θα ΄πιανε αμέσως παιδί. Είν΄ αλήθεια πως εκεί στο βουνό, οι εννιά μήνες πέρασαν πολύ δύσκολα, σχεδόν βασανιστικά. Όμως δεν άκουσε καμιά από εκείνες τις “ξύπνιες” τις συντρόφισσες που τη συμβούλευαν να πάρει το βοτάνι.... Εκείνη το κράτησε το παιδί της και το γέννησε πριν τριάντα δύο μέρες. Θυμόταν ακριβώς τις μέρες της μικρής του ζωής. Και τώρα, έχοντάς το αγκαλιά, μαζί με τους άλλους κατέβαιναν προς τη στενή κοιλάδα του ποταμού για να περάσουν απέναντι, μιας κι ο στρατός ήδη απ΄ το μεσημέρι φάνηκε στο βουνό τους κι άρχιζε να ζώνει τις πλαγιές του, σφίγγοντάς τους σαν να ήταν άγρια θεριά. Άμα περνούσαν με την περαταριά απέναντι, θα σταματούσε λίγο τα χαράματα στο δικό της χωριό, το Παλιοχώρι, να δει λίγο τη χήρα μάνα της, να πάρουν καμιά προμήθεια και να συνεχίσουν για βόρεια. Άλλωστε, οι μπερδεμένες ειδήσεις που άκουγε έδειχναν σα να μην πάνε καλά τα πράγματα για το Δημοκρατικό Στρατό.

 

  Όμως, η σκέψη της κόπηκε απότομα. Πάνω που το μονοπάτι γινόταν βατό και φτάσαν στα ισιάδια, σχεδόν δίπλα στο ποτάμι, η φωνή του επικεφαλής τους την πάγωσε. “Προδοθήκαμε! Στα τριακόσια μέτρα στρατιώτες!” Χωρίς να καταλάβει βρέθηκε τσαλαβουτώντας, σπρωγμένη απ΄ τον Παναγή, στα βούρλα της ακροποταμιάς. Εκείνος της έτεινε το δάκτυλό του μπρος το στόμα για να την ησυχάσει. Όμως το μικρό της δεν καταλάβαινε από τα νοήματα των μεγάλων κι, ενώ όλη την ώρα κοιμόταν, τώρα ξύπνησε και πήρε να γκρινιάζει. Αγρίεψε ο Παναγής κι έκανε να της το αρπάξει. Μα εκείνη για να τον μερέψει, βλέποντας την αγριάδα του, τού έπιασε απαλά το χέρι και σύγχρονα έβαλε το μωράκι στο δεξί της στήθος κι άρχισε να το θηλάζει. Εκείνο ησύχασε και πρόθυμα άρχισε να βυζαίνει.

Μέσα της άρχισε η αγωνία να σφίγγει την καρδιά της. Τους είχαν δει άραγε; Είναι σίγουρο ότι το σκοτάδι ήταν βοηθός και παραστάτης τους, μα η αυγή δε θ΄αργούσε. Κι αυτός, ο σύντροφός της σε αγώνα και ζωή, γιατί πήγε να της αρπάξει το καϋμένο; Σε τέτοιες σκέψεις βυθισμένη ούτε κατάλαβε πως, καθώς προχωρούσαν, το νερό άρχισε να βαθαίνει, έφτασε στα γόνατα, στα μεριά, την κοιλιά. Κινδύνευε να μουσκευτεί και το μικρούλι της, ο καρπός του άγουρου έρωτά της, κι όμως, όλο προχωρούσαν σχεδόν στα τυφλά.

Τότε ακούστηκε ψιθυριστή και σφυριχτή η φωνή του ομαδάρχη: “Βουτάμε μέσα και πάρτε από ένα καλάμι για τον αέρα σας. Θα περάσουμε κάτω απ΄το νερό για να βγούμε απέναντι!” “Και το μωράκι μου, τι θ΄απογίνει το δύστυχο;”, έκανε σιγανά η μικρομάνα κι έπιασε απ΄το μπράτσο τον Παναγή. Εκείνος τότε της απάντησε ... πυροβολώντας την κατάστηθα με τα λόγια του: “Ξέχνα το. Δε γλιτώνουμε αλλιώς!” Ώσπου να συνέλθει απ΄την ταραχή της, τα χέρια της λύθηκαν και εκείνος το άρπαξε και πήγε λίγα βήματα πίσω. Η Λενιώ κόλλησε εκεί, βουβή, αποσβολωμένη, σαν πρωταγωνίστρια κάποιας φρικτής τραγωδίας, όχι σαν αυτές των αρχαίων τραγικών, μα σαν αυτές που παίζει η ζωή η ανθρώπινη τόσο συχνά. Άκουσε ένα μικρό παφλασμό κι αυτό ήταν....

   Όταν γύρισε ο Παναγής, μ΄ άδεια χέρια τώρα, την έσπρωξε απαλά και συνέχισαν το δρόμο τους. Βούτηξαν όλοι τους, με ένα καλάμι ο καθένας στο στόμα τους, και αφέθηκαν στο ρεύμα του ποταμού. Έπειτα πενήντα μέτρα πιο κάτω σε μια λόχμη της απέναντι όχθης βγήκαν. Τώρα ο δρόμος ήταν πιο εύκολος. Άδεια τα χέρια, άδεια κι η ψυχή της Λενιώς. Όμως η άδεια της ψυχή, ποτέ δεν πήρε να γεμίζει ελπίδα ....

Πάνω στο Γράμμο, δυο βδομάδες αργότερα, σκόνταψε σ΄ ένα σύρμα δεμένο σε νάρκη. Έτσι χάθηκε η Λενιώ. Ατύχημα λέγαν οι σύντροφοί της, όσοι επέζησαν και πέρασαν στην Αλβανία. Όμως ο Παναγής ήξερε ότι η αστεφάνωτή του η κυρά είδε την παγίδα και πήγε ολόισια κατά ΄κει! Κατά ΄κει βρήκε το “στεφάνι” και τη “λευτεριά” της.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Η σμίλη του ουρανού: Ο αστερισμός Γλυφείον + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

Η σμίλη του ουρανού: 

Ο αστερισμός Γλυφείον + ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

   

   ΓΕΝΙΚΑ: Το Γλυφείον [Λατ. Caelum, συντ. Cae] είναι ένας αστερισμός που καταγράφηκε πρώτα από τον Lacaille [1763]. Μια άλλη του ονομασία είναι Scalptorium. Είναι ένας μικρός νότιος αστερισμός, με έκταση 124,9 τετ. μοίρες [81ος σε έκταση μεταξύ των 88 αναγνωρισμένων αστερισμών]. Συνορεύει με τους αστερισμούς: Ηριδανό, Ωρολόγιον, Δορά, Οκρίβα, Περιστερά και Λαγωό. Είναι ολόκληρος ορατός από την Ελλάδα, τα χειμωνιάτικα βράδια και στις αρχές της άνοιξης, παρότι βρίσκεται στο σύνολό του στο νότιο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας [Πλήρως ορατός σε γεωγραφικά πλάτη μεταξύ 41° Βόρεια και 90° Νότια]. Η λέξη «γλυφείον» σημαίνει το εργαλείο του γλύπτη, τη σμίλη δηλαδή. Ο La Caille σχημάτισε το Γλυφείον με αστέρες που πρωτύτερα συμπεριλαμβάνονταν στην Περιστερά και τον Ηριδανό. Ο Αμερικανός αστρονόμος Elijah Burritt στις πρώτες εκδόσεις του βιβλίου του Geography of the Heavens, με τον σχετικό άτλαντά του [1883], άλλαξε αυθαίρετα το όνομα του αστερισμού σε Πραξιτέλης, ίσως πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό απέφευγε ακριβώς πιθανή σύγχυση με τον αστερισμό Γλύπτη.

   ΟΙ ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ: Ο αστερισμός έχει 20 ορατούς [φ.μ. ≤ 6,5] αστέρες. Κανένας αστέρας του αστερισμού δεν είναι φωτεινότερος του τέταρτου μεγέθους και γι' αυτό κανένας τους δεν φέρει ιδιαίτερο όνομα. Ο α (άλφα) Γλυφείου, έχει φαινόμενο μέγεθος 4,45 και είναι ο φωτεινότερος όλων των αστέρων του Γλυφείου. Ο β Γλυφείου έχει φαινόμενο μέγεθος 5,05. Το ζεύγος αστέρων γ1 και γ2 βρίσκεται σχεδόν στο σύνορο με την Περιστερά, έχουν φαιν. μεγέθη 4,55 και 6,34, και υπολογίζεται ότι σε 400 περίπου χρόνια θα περάσουν στον αστερισμό Περιστερά εξαιτίας της ιδίας τους κινήσεως, οπότε θα φέρουν πλέον «λάθος» όνομα! Τέλος ο δ έχει φαιν. μέγεθος 5,07.

   ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ: Ο αμυδρός γαλαξίας NGC 1679, με φαιν. μέγεθος 11,50, βρίσκεται στο βόρειο μέρος του αστερισμού. Ακόμη, στον αστερισμό, οι επίσης αμυδροί γαλαξίες NGC 1658 και NGC 1660 σχηματίζουν ένα ωραίο ζευγάρι, ορατό με μεγάλα τηλεσκόπια.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

Ο Άγιος Απόστολος Ιούδας ο Θεάδελφος 19.6 + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου

 

Ο Άγιος Απόστολος Ιούδας ο Θεάδελφος 19.6 + ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου

   

   ΓΕΝΙΚΑ: Στις 19 του μηνός Ιουνίου η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του αγίου αποστόλου Ιούδα του Θεαδέλφου. Τα βιογραφικά του στοιχεία δεν μας διασώζονται με ακρίβεια και συχνά παρουσιάζονται παρόμοια με αυτά του αγίου αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου, γεγονός όχι περίεργο, αφού και οι δύο Απόστολοι είχαν το ίδιο όνομα, έζησαν δε και κήρυξαν την ίδια εποχή και στην ίδια περιοχή.

Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΑΔΕΛΦΟ: Στην Καινή Διαθήκη συμπεριλαμβάνεται η καθολική Επιστολή που συνέγραψε ο Άγιος Απόστολος Ιούδας ο Θεάδελφος. Στην αρχή της κατονομάζεται ο ίδιος ως «Ιούδας, Ιησού Χριστού δούλος, αδελφός δέ Ιακώβου». Σχετίζεται εμφανώς με τον Ιάκωβο, ο οποίος ήταν γνωστή ηγετική προσωπικότητα της πρώτης Εκκλησίας, και στην υμνολογία της Εκκλησίας προσδιορίζεται ως «Χριστού συγγενής» και «απόστολος θεάδελφος». Του αποδόθηκε λοιπόν η προσωνυμία «θεάδελφος», δηλαδή ένας από τους νομιζόμενους αδελφούς του Κυρίου, ένα από τα τέκνα του Ιωσήφ, τα οποία αυτός είχε αποκτήσει από γάμο του προτού μνηστευθεί την αειπάρθενο Θεοτόκο. Γι' αυτό το Συναξάρι θεωρεί τον εορταζόμενο σήμερα απόστολο Ιούδα «κατά σάρκα» αδελφό του Ιησού Χριστού, όπως και του Ιακώβου (του Αδελφοθέου, πρώτου επισκόπου Ιεροσολύμων). Ο Θεάδελφος Ιούδας, συγγραφέας της ομώνυμης Επιστολής της Καινής Διαθήκης, προστέθηκε στον κύκλο των μαθητών μετά την ανάσταση του Κυρίου.

Ο ΑΛΛΟΣ ΙΟΥΔΑΣ: Διαφορετικό πρόσωπο είναι ο άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος [21 Αυγ.], ένας από τους δώδεκα Αποστόλους του Κυρίου, ο οποίος στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο και στις Πράξεις των Αποστόλων ονομάζεται «Ιούδας Ιακώβου», ενώ στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο αποκαλείται «Θαδδαίος» (γ΄18) και στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο «Λεββαίος ο αποκληθείς Θαδδαίος» (ι΄3 που σημαίνει γενναίος). Ο μαθητής αυτός του Κυρίου, κήρυξε στην Έδεσσα, σε όλη την Συρία, έφθασε ώς τη Βηρυτό της Φοινίκης και είχε ειρηνικό τέλος.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: O άγιος απόστολος Ιούδας ο θεάδελφος, που εορτάζουμε σήμερα, κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού στην Παλαιστίνη, τη Μεσοποταμία κι έφθασε μέχρι την Περσία. Στην πόλη Έδεσσα της Μεσοποταμίας θεράπευσε από ανίατη ασθένεια τον τοπάρχη Αύγαρο. Μαρτύρησε στην πόλη Αραρά, όπου οι ειδωλολάτρες της περιοχής τον κρέμασαν και τον φόνευσαν με βέλη.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ: Όπως προείπαμε, ο Άγιος Θεάδελφος Ιούδας είναι ο συγγραφέας της τελευταίας καθολικής Επιστολής της Καινής Διαθήκης, που φέρει το όνομά του. Η θεόπνευστη αυτή Επιστολή απευθύνεται προς τους χριστιανούς της Αντιόχειας και πιθανότατα γράφτηκε στα Ιεροσόλυμα γύρω στο 65-70 μ.Χ. Αυτή δεν έχει δογματικό περιεχόμενο, αλλά είναι εξαιρετικά διαφωτιστική και μεστή από μηνύματα, τα οποία χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερη σωτηριολογική σημασία. Στην αρχή της Επιστολής του ο Απόστολος Ιούδας αναφέρεται στο τρίπτυχο του ελέους του Θεού, της ειρήνης και της αγάπης, που βοηθά τον χριστιανό να απομακρύνει τη μεμψιμοιρία από τη ζωή του. Στην Επιστολή του ακόμη παρουσιάζεται το δόγμα της πτώσεως του Εωσφόρου και του τάγματος του γράφοντας: “Αγγέλους τε τους μη τηρήσαντας την εαυτών αρχήν, αλλά απολιπόντας το ίδιον οικητήριον εις κρίσιν μέγαλης ημέρας δεσμοίς αϊδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν”. Στη συνέχεια καταφέρεται κατά των ψευδοδιδασκάλων και ασεβών, που μετατρέπουν τη χάρη του Θεού σε κάθε είδους ασέλγεια. Γράφει ο Απόστολος γι' αυτούς: “αφόβως, εαυτοὺς ποιμαίνοντες, νεφέλαι άνυδροι υπὸ ανέμων παραφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινὰ άκαρπα, δὶς αποθανόντα, εκριζωθέντα, κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας, αστέρες πλανήται, οις ο ζόφος του σκότους εις τον αιώνα τετήρηται”. Οι χριστιανοί συνεπώς, οφείλουν να αγωνιστούν για να διατηρήσουν τη σωτήρια πίστη τους καθαρή και ανόθευτη και να θυμούνται πάντα τις αλήθειες των Αποστόλων. Αυτοί είναι που προμήνυσαν τον ερχομό εμπαικτών ανθρώπων, οι οποίοι θα βαδίζουν σύμφωνα με τις δικές τους ασεβείς επιθυμίες. Οι χριστιανοί όμως, πρέπει να μείνουν σταθεροί στην πίστη τους χωρίς να επηρεάζονται από το πνεύμα της εποχής, βοηθώντας παράλληλα να σωθούν αυτοί που κλονίζονται ή έχουν πέσει σε βαριές αμαρτίες. Το έργο αυτό είναι δύσκολο και επικίνδυνο, αλλά ταυτόχρονα και ένα έργο με ασύγκριτη αξία για την παρούσα ζωή αλλά και με προεκτάσεις στην αιωνιότητα.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

 

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων + ΒΙΝΤΕΟ 15.6

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

    ΓΕΝΙΚΑ: Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η τελευταία Κυριακή του «Πεντηκοσταρίου». Με αυτήν τελειώνει ο κινητός κύκλος των εορτών που άρχισε από την Α΄Κυριακή του Τριωδίου (Τελώνου και Φαρισαίου). Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η σφραγίδα της εορταστικής αυτής περιόδου, που μας παρουσιάζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τους Αγίους Πάντες. Είναι απόδειξη του έργου της Εκκλησίας και παρουσιάζει όσους αγαθά αγίασε το Πνεύμα το Άγιο στον κόσμο.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ: Η Εορτή των Αγίων Πάντων τους πρώτους αιώνες ήταν εορτή μόνο των Μαρτύρων. Το Τυπικό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως κατά τον Ι' αιώνα, προβλέπει σύναξη και παννυχίδα στη Μεγάλη Εκκλησία, και στο ναό των Αγίων Μαρτύρων. Η εορτή ονομάζεται “των Αγίων Πάντων” και το συναξάρι επισημαίνει ότι κατ' αυτήν επιτελείται η μνήμη «των αγίων και καλλινίκων μαρτύρων των εν πάση τη οικουμένη κατά διαφόρους καιρούς μαρτυρησάντων υπέρ του ονόματος του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού». Η Εορτή των Αγίων Πάντων θεσπίσθηκε επί Λέοντος του Σοφού. Μετά το θάνατο της ευλαβούς συζύγου του Θεοφανούς, έκτισε ναό με σκοπό να τον τιμήσει στο όνομά της. Όταν ανακοίνωσε στην Εκκλησία το σκοπό του, του υποδείχθηκε ότι πρέπει να περάσει χρόνος για να αποκτήσει αυτή το «τίμιον και σεβάσμιον». Ο Βασιλεύς υποτάχθηκε και αφιέρωσε το ναό στη μνήμη και τιμή πάντων των Αγίων των απανταχού της γης.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΕΟΡΤΗ: Έστω κι αν η εορτή ξεκίνησε για τους Αγίους Μάρτυρες και επεκτάθηκε στη συνέχεια για Πάντες τους Αγίους, οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν τη συλλογική αυτή εορτή για να μας δείξουν ότι κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα στον κόσμο και ανεβαίνει στον ουρανό ο χοϊκός άνθρωπος. Οι πριν αποξενωμένοι από το Θεό γίνονται “ένα” με αυτόν, έχοντας τη δυνατότητα να γίνουν Άγιοι. Και έτσι η ανθρωπότητα διά των Αγίων Πάντων αναπλήρωνει το πεπτωκός εκείνο τάγμα των Αγγέλων. Ακόμη, επειδή υπάρχουν πολλοί άγνωστοι και αφανείς άγιοι, γνωστοί στο Θεό, «νέφος μαρτύρων», αυτούς τους αγνώστους τιμά η Εκκλησία. Είναι, θα λέγαμε, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη της Ορθοδοξίας η παρούσα εορτή. Η εορτή καθιερώθηκε ακόμη διότι κρίθηκε επιβεβλημένο να συναθροισθούν όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι Άγιοι σε μια κοινή εορτή για να υπογραμμισθεί μ' αυτόν τον τρόπο ότι όλοι μαζί αγωνίσθηκαν για ένα Χριστό, σε ένα κοινό στάδιο της αρετής και υπό ενός Τριαδικού Θεού στεφανώθηκαν και συνέστησαν την «μίαν Εκκλησίαν», προτρέποντας και εμάς να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις «τον ίσον αγώνα» με αυτούς, ώστε και εμείς να μπορέσουμε να συναριθμηθούμε μετά των Αγίων του. Τέλος η εορτή συνεστήθη ακόμη για τους “επιγενησομένους αγίους”, αυτούς δηλαδή που θα γίνουν στη συνέχεια άγιοι. Θα λέγαμε ότι η εορτή έχει και προληπτικό χαρακτήρα εφόσον υπάρχει η δυνατότητα να περιλαμβάνει κάθε πιστό του σήμερα και του αύριο.

ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ: Μάρτυρες του Χριστού και Άγιοι δεν είναι μόνο εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους για την πίστη του Χριστού. Μάρτυρες είναι όλοι όσοι αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται τον αγώνα της Χριστιανικής ζωής με ακρίβεια και συνέπεια. Είναι αυτοί που αναδεικνύουν το μαρτύριο του πνεύματος, αυτοί που καθημερινά βιώνουν τη χαρμολύπη του λόγου του Σταυρού, αυτοί που σταυρώνουν τα πάθη τους και την κακία τους.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ: Των εν όλω τω κόσμω Μαρτύρων σου, ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα, η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός. Tω λαώ σου τους οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην εικόνα της σύναξης των Αγίων Πάντων, το άνω τμήμα το καταλαμβάνει σε κυκλική διάταξη η δόξα του Χριστού στο κέντρο, και γύρω οι χοροί των δικαίων. Η Ετοιμασία του θρόνου βρίσκεται πάνω από τη δόξα και οι δύο προφήτες Δαβίδ και Σολομών παρουσιάζονται γονατιστοί με ανοιχτά ειλητάρια. Κάτω εικονίζεται ο παράδεισος και οι προπάτορες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ καθισμένοι σε θρόνους. Μεταξύ τους παρεμβάλλεται ο ληστής, ντυμένος μόνο με περίζωμα και κρατώντας το σταυρό. Δηλαδή, γυμνός από αρετές, αλλά πρώτος στο παράδεισο.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ:

Αστρολογία επιστήμη ή αγυρτεία; + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Αστρολογία επιστήμη ή αγυρτεία; 

+ ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

  ΓΕΝΙΚΑ: Αστρολογία ονομάζεται το σύνολο των συστημάτων, που ισχυρίζονται αυθαίρετα πως η φαινόμενη θέση ουρανίων σωμάτων σχετίζεται με τη ζωή των ανθρώπων . Η Αστρολογία, “τέχνη” μακραίωνης παράδοσης, σήμερα αναγνωρίζεται ως ψευδοεπιστήμη, ή προκατάληψη, διότι απέτυχε να αποδείξει την αξία της σε ελεγχόμενες μελέτες. Επιπλέον, δεν υπάρχει βιολογικός ή φυσικός μηχανισμός διά του οποίου οι κινήσεις ουρανίων σωμάτων θα επηρέαζαν ανθρώπους και γεγονότα στη Γη. H αστρολογία, με μορφή μαντείας ξεκίνησε από τη Μεσοποταμία, επειδή εκεί, σε αντίθεση με την αρχαία Ελλάδα, επικρατούσε το ιερατείο και όχι η Φιλοσοφία. H σύνδεση αστρολογίας - θρησκείας, και η άγνοια της θέσης που έχει η Γη στο Σύμπαν, οδήγησε στην αντίληψη ότι οι πλανήτες επηρεάζουν τη ζωή μας

  “ΘΕΩΡΙΑ”: Για τους αστρολόγους “μελετητές” τα ζώδια είναι 12 "ενεργειακά τμήματα" που χωρίζεται ο Ζωδιακός Κύκλος. Το Ζώδιο υποτίθεται πως δείχνει την σωματική κατάσταση, την αύρα(!) και την υγεία. Ο Ωροσκόπος “δείχνει” χαρακτηριστικά της προσωπικότητας. Η Σελήνη “αντιστοιχεί” σε συναίσθημα, ευαισθησία, διαίσθηση και αντιστοιχεί στην “θηλυκή” πλευρά της ψυχής, ενώ ο Ήλιος στην “αρσενική πλευρά της ψυχής(;) (συνείδηση, προσωπικότητα). Ωροσκόπος είναι η μοίρα του αστερισμού που ανατέλλει την στιγμή της γέννησης κάθε ανθρώπου. Οι πλανήτες περιφερόμενοι γύρω από τον ήλιο, αυξομειώνουν τη μεταξύ τους απόσταση. Οι αστρολόγοι μετρούν την απόσταση αυτή σε μοίρες του ζωδιακού κύκλου (!), όχι σε χιλιόμετρα, ισχυριζόμενοι ότι κάποιες αποστάσεις έχουν ιδιαίτερα αποτελέσματα (θετικά ή αρνητικά). Εκλειπτική ονομάζεται ο νοητός κύκλος που ορίζει η τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο, ενώ ονομάζεται και ζωδιακός κύκλος γιατί εκεί προβάλλονται οι ζωδιακοί αστερισμοί. Κατά την αστρολογία, κάθε πλανήτης “κυβερνά” κάποιο ζώδιο (π.χ. Ήλιος-Λέων, Σελήνη-Καρκίνος, Πλούτων–Σκορπιός). Μετά την ανακάλυψη των εξωκρόνιων πλανητών, Ουρανού, Ποσειδώνα, Πλούτωνα, οι αστρολόγοι συνέδεσαν τους “νέους” πλανήτες με συγκεκριμένα ζώδια. Δηλαδή πριν από δύο αιώνες ο Σκορπιός ήταν ... ορφανός από κυβέρνηση πλανήτη! Πέρα από την θέση του κυβερνήτη, υπάρχουν και άλλες ... σημαντικές θέσεις των ουρανίων σωμάτων (αντιδιαμετρική, αδυναμίας, έξαρσης, αντιδιαμετρική έξαρσης, πτώσης)!!. Οι αστερισμοί που βρίσκονται στην εκλειπτική ονομάζονται ζωδιακοί (ζώδια), η έκταση των οποίων διαφέρει. Τα ζώδια είναι δώδεκα και η ημερολογιακή σειρά την οποία χρησιμοποιεί η tropical σχολή(;) Αστρολογίας ορίζεται ξεκινώντας από τον Κριό 21/3 – 20/4, κ.τ.λ. Στην πραγματικότητα κάποια ζώδια είναι μεγαλύτερα από άλλα. Οι λόγοι που στην αστρολογία χωρίζεται ο ουράνιος θόλος σε 12 ισόποσα τμήματα-ζώδια είναι αυθαίρετοι, διότι δεν υπάρχουν όρια μεταξύ των αστερισμών, ώστε να μπορούμε να υπολογίσουμε ακριβώς πότε Ήλιος, Σελήνη ή πλανήτες εισέρχονται και εξέρχονται από αυτούς.

   

  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ: Ο ισχυρισμός ότι οι θέσεις των ουρανίων σωμάτων καθορίζουν τα συμβάντα στον πλανήτη μας, θεωρείται αβάσιμος και αποτυγχάνει στη δοκιμασία της επιστημονικής μεθόδου (ψευδοεπιστήμη). Οι βασικές αντιρρήσεις είναι: Η αστρολογία αναπτύχθηκε στο γεωκεντρικό σύστημα, κατά το οποίο η Γη είναι κέντρο του σύμπαντος και οι κάτοικοί της έχουν κοσμική σημασία. Όμως, με την επιστημονική επανάσταση (Κοπέρνικος, Γαλιλαίος), το γεωκεντρικό μοντέλο αντικαταστάθηκε από το ηλιοκεντρικό και στη συνέχεια από σύγχρονα κοσμολογικά μοντέλα, όπου η Γη είναι κοινός πλανήτης, περιφερόμενος γύρω από ένα άστρο ενός γαλαξία. Έτσι η κινούμενη Γη δεν κατέχει ιδιαίτερη θέση. Αναλόγως, οι διατάξεις που σχηματίζουν οι αστερισμοί, είναι προβολές φωτεινών σημείων που αντιστοιχούν σε άστρα διαφορετικού επιπέδου, που μπορεί να απέχουν μεταξύ τους έτη φωτός. Επειδή το φως κινείται με πεπερασμένη ταχύτητα, βλέπουμε τα άστρα των αστερισμών στη θέση που κατείχαν σε διαφορετικές στιγμές του παρελθόντος. Ακόμη, η εικόνα τους, με την ταχύτητα του φωτός, μπορεί να κάνει αιώνες να φτάσει στους επίγειους παρατηρητές. [Ένα άστρο μπορεί να έχει καταστραφεί και εμείς να το βλέπουμε ακόμη όπως ήταν αιώνες πριν!] Αυτά σημαίνουν ότι "αστερισμός" είναι αυθαίρετη εικόνα που υπάρχει μόνο για μας που παρατηρούμε τον ουρανό από συγκεκριμένο σημείο. Η φράση ο Ήλιος "μπαίνει" σε έναν αστερισμό, είναι σαν να πούμε ότι ένα σύννεφο "βγαίνει" από μια καμινάδα που τυχαίνει να προβάλλεται μπροστά του στον ουρανό. Η αστρολογική αντίληψη, ότι "στους ουρανούς" υπάρχει "αρμονία και τάξη", χάνει τη βάση της, και δε μπορούν να διατυπωθούν κανόνες πρόβλεψης σε τέτοια "ρευστή" αστρονομική εικόνα. Ακόμη, ο γήινος άξονας εκτελεί μια μεταπτωτική κίνηση με περίοδο μερικών χιλιάδων ετών. Η κίνηση αυτή φέρνει μετάπτωση εποχών, και μετακίνηση των προβαλλόμενων αστερισμών. Παρά τη μετάπτωση των ισημεριών, οι σύγχρονοι αστρολόγοι εξακολουθούν να αντιστοιχούν τα ζώδια στις ίδιες ημερομηνίες όπως και στην αρχαιότητα! Έτσι, για παράδειγμα, σήμερα στο χρονικό διάστημα 21 Μαρτίου ως 20 Απριλίου ο Ήλιος βρίσκεται στους Ιχθύες και όχι στον Κριό, όπως αναφέρεται στα ωροσκόπια! Πρόβλημα ανακύπτει από το γεγονός ότι οι αστρολόγοι συντάσσουν ωροσκόπια με βάση τη θέση των πλανητών στον ουρανό, χωρίς να ενδιαφέρονται για την απόστασή τους από τη Γη. Η επιστήμη προσθέτει στα επιχειρήματά της την κατηγορία ότι η Αστρολογία χρησιμοποιεί τον όρο "επίδραση" με την μεσαιωνική έννοια της "συμπαθητικής μαγείας" και όχι με την αυστηρή έννοια που έχει ο όρος στη φυσική.

   ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ: Για την “επίδραση” των ουρανίων σωμάτων στους ανθρώπους έχουν γίνει σειρά πειραμάτων που αποδεικνύουν το αβάσιμο της αστρολογίας. Ο έλεγχος αφορά μόνο την εσωτερική συνέπεια, δηλαδή αν οι αστρολόγοι συμφωνούν μεταξύ τους, έστω και σε κάτι εσφαλμένο. Άλλωστε, ούτε τα ωροσκόπια συμφωνούν μεταξύ τους, παρ' ότι υπολογίζονται ίδια δεδομένα. Η καλύτερη μελέτη οργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας, με την ένωση αμερικανών αστρολόγων και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nature» (1985). Σε αναγνωρισμένους αστρολόγους, δόθηκαν απαραίτητα στοιχεία, για να υπολογίσουν ο καθένας το ωροσκόπιο τεσσάρων ατόμων. Έπειτα τα ωροσκόπια που είχε συντάξει ο καθένας μοιράστηκαν στους υπόλοιπους τυχαία. Μαζί με κάθε ωροσκόπιο δόθηκαν και τα προφίλ τριών ατόμων, εκ των οποίων το ένα ανήκε στο πρόσωπο του ωροσκοπίου και τα άλλα δύο ήταν τυχαία. Οι αστρολόγοι έπρεπε να βρουν ποιο προφίλ ταίριαζε στο κάθε ωροσκόπιο που τους είχε δοθεί. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν 34%, ποσοστό όσο και το ένα στα τρία. Μελέτες έχουν εστιάσει επίσης στις διαφορετικές προσωπικότητες διδύμων αδελφών: Οι δίδυμοι, χαρακτηρίζονται από το ίδιο ζώδιο και τον ίδιο ωροσκόπο. Όμως, μελέτες δείχνουν ότι συχνά οι δίδυμοι έχουν διαφορετικές ή αντίθετες προσωπικότητες.

   ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ: Όμως, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη ελπίδας, έστω κατά τρόπο καθαρά δεισιδαιμονίας, στις δύσκολες στιγμές και οι αστρολόγοι πάντα θα την προσφέρουν, με το αζημίωτο. Ακόμη και δύσπιστοι αρχίζουν να αντιμετωπίζουν θετικά την Αστρολογία λέγοντας: «αφού ασχολούνται τόσοι μαζί της, θα έχει κάποια δόση αλήθειας». Όμως η σκοταδιστική αντίληψη αυτή ωθεί τους ανθρώπους στη μοιρολατρία, θεωρώντας ότι οι πράξεις τους δεν οφείλονται στην ελεύθερη βούληση.

   Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Και για την Εκκλησία η Αστρολογία είναι “ψευδεπιστήμη”. Ο Χριστιανισμός καταδίκαζε την Αστρολογία, ενώ υπάρχουν κανόνες που αφορίζουν τους ασχολούμενους μ' αυτή. Αγώνα κατά των αστρολόγων διεξήγαν Πατέρες της Εκκλησίας και σοφοί του Βυζαντίου. Λόγους κατά των αστρολόγων έγραψαν οι: Κύριλλος Ιεροσ., Συνέσιος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Ευσέβειος Αλεξ, Γρηγόριος Θεολόγος και Μ. Βασίλειος. Ο τελευταίος, ενώ ασχολήθηκε με επιστημονικά θέματα, αποκαλούσε την Αστρολογία “πολυάσχολο ματαιότητα”, τονίζοντας ότι δεν αντιτίθεται στην επιστημονική έρευνα: “Αναγκαίαι προς τον ανθρώπινον βίον αι υπό των φωστήρων σημειώσεις, εαν γαρ μη τις πέραν του μέτρου τα υπ' αυτών σημεία περιεργάζηται.” Ο Γρηγόριος Νύσσης, ενώ θεωρούσε σημαντική την επιστήμη που ασχολείτο με κινήσεις και μεγέθη των ουρανίων σωμάτων, καυτηρίαζε πεποιθήσεις ότι η τύχη των ανθρώπων εξαρτάται από αυτά. Για τους Πατέρες η Αστρολογία είναι υποκατάστατο θρησκείας, που καταφεύγει εκείνος που δεν συνδέεται βαθύτερα με το Θεό. Εκκλησιαστικοί κανόνες κατατάσσουν τους αστρολόγους στην κατηγορία των μάντεων θεωρούμενοι “ως συνεργεία δαιμόνων μαντευόμενοι δι' αστέρων”.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Konstaninosa.oikonomou@gmail.com 

Βιβλιογραφία: Τσαγγαλάς Κωνσταντίνος, Μαγεία και αστρολογία. Εισαγωγική εθνολογική προσέγγιση και απομυθοποίηση, Παπαζήσης, Αθήνα 2008.

K. Γκ. Γιουνγκ Συγχρονικότητα, Μια μη Αιτιατή Συνδετική Αρχή,

Τεοντόρ Αντόρνο, Τα άστρα κάτω στη γη. Κοινωνιοψυχολογική μελέτη της λαϊκής αστρολογίας, μτφρ.Φώτης Τερζάκης, εκδ.Απόπειρα, Αθήνα, 2007

Grenet, Micheline, Το πάθος για τα άστρα το 17ο αιώνα. Από την αστρολογία στην αστρονομία,μτφρ. Σταύρος Βλοντάκης, εκδ.Δ. Παπαδήμας, Αθήνα 2001

Μάνου Δανέζη, Στράτου Θεοδοσίου, Αστρολογία :θρησκεία ή επιστήμη; εκδ.Αποστολική Διακονία της Ελλάδος, Αθήνα 1998

Πιντέρης Γιώργος, Ένας ψυχολόγος κριτικάρει την αστρολογία, εκδ.Θυμάρι,Αθήνα, 1993

Χ. ΒΑΡΒΟΓΛΗΣ, Η απάτη της αστρολογίας, ΤΟ ΒΗΜΑ, 19-01-2003

Θ.Η.Ε., τόμος 3

Το συννεφάκι του Γρηγόριου Ξενόπουλου ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK.GR Διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου

 Το συννεφάκι  του Γρηγόριου Ξενόπουλου

ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK.GR

Διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου

   Πρόκειται για ένα σύντομο διήγημα του Ξενόπουλου από τα λεγόμενα ''Ζακυθινά''. Παρουσιάζει τα προβλήματα του αγροτικού βίου των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων του νησιού και τα απρόβλεπτα που επιφέρει συχνά η ενασχόληση με τη γεωργία. Ένα καιρικό φαινόμενο που ξεκινά από το ''συννεφάκι'' του συγγραφέα θα φέρει μια εκπληκτική αλλοίωση στην ευπαθή, ευαίσθητη και ευερέθιστη ψυχή του πρωταγωνιστή.

 Τόπος: η ύπαιθρος χώρα της Ζακύνθου, χρόνος: κάπου στο μεταίχμιο 19ου και 20ου αιώνα. Θέμα: ο καιρός και αφόρμηση: η ξήρανση της σταφίδας. 

     Απλώς ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ! 

            Καλή ακρόαση...

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ AUDIOBOOK ΕΔΩ:

ΚΑΙ ΕΔΩ: 

 

Η Φιλαυτία + ΒΙΝΤΕΟ Ανθρώπων πάθη 29. του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

Η Φιλαυτία + ΒΙΝΤΕΟ

Ανθρώπων πάθη 29.

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

   ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Ο άνθρωπος που υποφέρει από φιλαυτία συνήθως ταυτίζεται με τον εγωιστή. Οι νηπτικοί Πατέρες, στα ασκητικά τους συγγράμματα περιγράφουν εκδηλώσεις της φιλαυτίας και τρόπους καταπολέμησής της. Η φιλαυτία χαρακτηρίζεται συμπύκνωση όλων των παθών. Εξαιτίας της ο σύγχρονος άνθρωπος, σαν τους πρωτοπλάστους, αναζητεί να γίνει «Θεός». Ξεχνάει, σαν γνήσιο μεταπτωτικό τέκνο, ότι είναι εικόνα Θεού, ότι υιοθετείται κατά Θεόν με το βάπτισμα και ότι ακόμα και αυτή η θέωση του χαρίζεται (“καθ' ομοίωσιν”). Και όμως ζητάει την ατομική του αναγνώριση, την δική του (άδοξο) δόξα, την αυτοθέωση. Ο Κύριος, θέλοντας να μας βγάλει από τη νοσηρή αγάπη του εαυτού μας, μάς θέτει πρώτη εντολή να αγαπήσουμε από καρδίας το Θεό και κατ’ επέκταση τον συνάνθρωπο.

ΠΑΘΟΣ: Ο Απόστολος Παύλος λέει στον Τιμόθεο ότι οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, κ.ά.. Βάζει πρώτη την φιλαυτία, διότι αυτή τίκτει τα υπόλοιπα πάθη, ως κατ' εξοχήν πτωτικό πάθος. Η φιλαυτία ονομάζεται “αρχή κακών” (Άγιος Μάξιμος), “βασίλισσα αμαρτιών” (Άγιος Γρηγόριος Διάλογος) και “νέκρωση θείας ζωής” (Άγιος Νικόδημος). Αν αγαπάμε τον εαυτό μας κολακεύοντάς τον, δεν θέλουμε ούτε να κοπιάσουμε, ούτε πειρασμό να υπομείνουμε, ούτε να κακοπαθήσουμε. Ο Άγιος Ησύχιος γράφει ότι η φιλαυτία γεννά: αυτοέπαινο, αυταρέσκεια, γαστριμαργία, πορνεία, κενοδοξία, φθόνο και υπερηφάνεια. Ο εγωκεντρικός φίλαυτος άνθρωπος, μη θέλοντας ή μη μπορώντας να αγαπήσει, νιώθει ότι ο πλησίον γίνεται η κόλασή του! Διαφωτισμός, ρομαντισμός και η σύγχρονη “Νεοεποχίτικη” φιλοσοφία άλλαξαν τη θεώρηση της ανθρώπινης κοινωνίας από Θεανθρωποκεντρική σε ανθρωποκεντρική. Η σύγχρονη δυτική «κοινωνία» χαρακτηρίζεται από την ανάδειξη του εαυτού. Ο καθένας θεωρεί πλέον “Αλήθεια”, αυτό που εκείνος παράγει νοητικά. Ο ουμανιστής επιζητεί αυτοδικαίωση, και αυτοθέωση, ακόμη και μέσω της καλά διαφημιζόμενης φιλανθρωπίας του. Το πρόσωπο έγινε άτομο, και η κοινωνία μάζα. Συνέπεια: ο άνθρωπος βιώνει τη μοναξιά. Είναι η “ερημία των πόλεων” (Μωυσής Αγιορ.). Ο Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός έλεγε: “H φιλαυτία διαιρείται σε υλική και πνευματική. Έτσι, ερεθίζονται και τα δύο είδη παθών, σωματικά και ψυχικά. Ο θυμός εμφανίζεται επειδή φράζεται ο δρόμος της φιλαυτίας. Στους εμπαθείς και αιχμαλώτους στα σωματικά πάθη, που κυριαρχούν οι παράλογες ορέξεις και οι ηδονές, ο θυμός κινείται από το φόβο της στερήσεως της ικανοποιήσεώς τους. Το ίδιο γίνεται και στους αιχμαλώτους ψυχικών παθών, όπως της φιλοδοξίας, του εγωισμού, της υπερηφάνειας” Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης συμβουλεύει: “Πρόσεχε τον εαυτό σου από τη φιλαυτία, πού είναι παράλογη αγάπη του σώματος. Απ' αυτή γεννιούνται εμπαθείς λογισμοί (...), γαστριμαργίας, φιλαργυρίας και κενοδοξίας, πού σχηματίζονται παίρνοντας αφορμή από την αναπόφευκτη τάχα ανάγκη του σώματος (...) Τη φιλαυτία αντιμάχονται ή αγάπη και ή εγκράτεια. Ο Γέρων Παϊσιος έλεγε; “Ο νους αν στραφεί στο Θεό, έχει δούλο το σώμα και του παρέχει μόνο όσα είναι απαραίτητα για την ζωή. Αν στραφεί προς την σάρκα, υποδουλώνεται στα πάθη και επιθυμεί συνεχώς να φροντίζει γι' αυτήν”.

 

Η ΑΛΛΗ ΦΙΛΑΥΤΙΑ: Υπάρχει και άλλο ένα παρακλάδι, δυσδιάκριτο όμως, της φιλαυτίας-εγωισμού, που συνδέεται με την θρησκευτικότητα. Τον γνωρίζουμε ως φαρισαϊσμό, θρησκοληψία, φονταμενταλισμό, ανεπίγνωτο ζήλο. Μπορεί κάποιος να είναι τυπικός τηρητής των θείων εντολών, αλλά η προαίρεση του, να μην ταυτίζεται με το θείο θέλημα, αλλά με την αναγνώρισή του και το “γέμισμα” της φιλαυτίας του. Είναι αυτός που μετατρέπει το εκκλησιαστικό ήθος σε σειρά ηθικιστικών κανόνων. Θεωρεί τον εαυτό του σωσμένο και φορτώνει τους γύρω του περιττές εντολές, μένει στους τύπους χωρίς διάκριση, χάνοντας την ουσία.

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΥ: Κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ο άνθρωπος πρέπει να εξετάσει και να δει πώς φέρεται στον εαυτό του. Εάν κολακεύει αγαπώντας τον εαυτό του άτακτα και άμετρα, δε θα μπορέσει ούτε να κοπιάσει, ούτε να θλιβεί, ούτε να κακοπαθήσει, ούτε πειρασμό να υπομείνει, ούτε να υποταχθεί στο θείο θέλημα. Και προσθέτει ο Αγιορείτης Πατέρας: “εσύ αν είσαι φίλαυτος και αγαπάς τον εαυτό σου, μισείς στ' αλήθεια τον εαυτό σου και θα τον καταστρέψεις”, τονίζοντας ότι “Χωρίς τη φιλαυτία ο διάβολος δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο ούτε στο παραμικρό”. Κατά τους Πατέρες ο Θεός ελπίζει στη μετάνοιά του ανθρώπου: “δι' αυτό μεν τοι και την ζωήν ταύτην ο Θεός συνεχώρησεν ημίν, τόπον μετανοίας παρεχόμενος.” (Γρηγόριος Θεσσαλονίκης). Στον αυτοέλεγχο που προτείνει ο Άγιος Νικόδημος συμπεριλαμβάνει τη μετάνοια: “Εξέτασε πρώτον τι λογής είναι η εσωτερική σου διάθεση και μετάνοια, η οποία συνίσταται στο να μισείς τις αμαρτίες σου περισσότερο από κάθε άλλο κακό.” Τέλος, προτείνει να εξετάζουμε τα έργα μας αν τα κάνουμε από αγάπη ή υποχρέωση.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Οι Άγιοι της Εκκλησίας κατέγραψαν την εξέλιξη της αρρώστιας του εγωκεντρισμού-φιλαυτίας, καθώς και την θεραπεία της. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει ότι χρειάζεται ο φίλαυτος να αποκτήσει την ταπείνωση. Να ταπεινωθεί βλέποντας τη θυσία του Νυμφίου, βλέποντας την τελειότητα των δημιουργημάτων, την άπειρη σοφία Του. Βοηθητικό μέσο, είναι η Θεία Ευχαριστία, η νηστεία, η προσευχή, η άσκηση, η ανάγνωσης του Ευαγγελίου, ή βίων Αγίων. Τότε νιώθει την αδυναμία της δικής του ανθρώπινης φύσης καθώς και το ύψος οπού έφτασαν οι άγιοι με την χάρη του Θεού. Αν ο φίλαυτος δεν θέλει να διορθωθεί ας ακούσει την Αγία Γραφή: “Ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται” (Λουκ. ιη΄ 14) και: “Υπερηφάνοις ο Θεός αντιτάσσεται” (Α’ Πετρ. ε΄ 5). Όταν ο άνθρωπος, δεν κατανοεί και δεν ωφελείται από την χάρη των δωρεών αλλά τα θεωρεί, ίσως, αιτία κενοδοξίας, τότε έρχεται η χάρη των πειρασμών. Ο άνθρωπος, σε κάποια χρονική στιγμή, συγκλονίζεται σε βάθος, μπορεί να χάσει όλα όσα νόμιζε δεδομένα, υγεία, περιουσία, οικείους. Κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή η “καταφρόνηση” του σώματος και της φιλαυτίας οδηγεί στη θέωση: “αν ο Γεδεών δεν έσπαγε τις στάμνες, δεν θα μπορούσε να δει το φως των λαμπάδων (Κριτ. ζ΄20). Έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν καταφρονήσει το σώμα, δεν θα μπορέσει να δει το φως της Θεότητας.” Ο Θεός μας δείχνει με τον λόγο και την αγία ζωή Του την έξοδο από τη φιλαυτία, τη λύτρωση και την ελευθερία: “Όποιος θέλει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας πάρει το σταυρό του, και ας με ακολουθήσει”, “ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη” ( Eφ. δ΄2), “μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου” (A΄ Kορ. ι΄24), “αγαπάτε τους εχθρούς υμών, εύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων»” (Ματθ. ε΄ 44), και τέλος: “ευλογείτε και μή καταράσθε” (Ρωμ. Ιβ΄14). Ευτυχής εκείνος ο οποίος Τον ακολουθεί διότι “ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φως της ζωής”.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ο σύγχρονος Αγιορείτης Πατέρας Γεώργιος Καψάνης έλεγε σε μια συνέντευξή του: “Όσο η καρδιά μας δεν έχει ελευθερωθεί από τη φιλαυτία, η Χάρις του Θεού δεν μπορεί να κατοικήσει μέσα της, να διώξει το σκοτάδι και να αναδείξει το κάλλος της θεοπλάστου ψυχής μας, να μας κάνει υιούς Θεού και κληρονόμους της Βασιλείας Του. Ο αγώνας κατά της φιλαυτίας είναι καθήκον όλων των Χριστιανών. Επειδή η μετοχή στη Βασιλεία του Θεού είναι κλήση για όλους τους Χριστιανούς. Εύχομαι με τη Χάρη του Χριστού να κάνουμε άπαντες αυτόν τον αγώνα κατά της φιλαυτίας, ώστε να γίνουμε συγκληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού εν Χριστώ.”

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: 

Βιβλιογραφία: 

Γέρων Παϊσιος, Γιατί επιτρέπει ο Θεός [από το βίο του Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκου]

Νικόδημος Αγιορείτης, Αόρατος πόλεμος.

Ιωάννης Σιναϊτης, Κλίμαξ.

Iερομ. Γεώργιος Καψάνης, Η φιλαυτία είναι η συμπύκνωση όλων των παθών.

Πεντηκοστή: Γενέθλιος της Εκκλησίας ημέρα 8.6.2025 από τον Κων/νο Οικονόμου + ΒΙΝΤΕΟ

 

Γενέθλιος της Εκκλησίας ημέρα

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ 8.6.2025 + ΒΙΝΤΕΟ

από τον Κων/νο Οικονόμου

   Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ: Οι Ιουδαίοι γιόρταζαν την Πεντηκοστή, ή εορτή των 7 εβδομάδων, που ονομαζόταν ακόμη “εορτή θερισμού των πρωτογεννημάτων” (Εξ. Κγ΄16), διότι, κατά παράδοση, ο Δεκάλογος δόθηκε στο Μωυσή την 50η μέρα μετά το ιουδαϊκό Πάσχα. Κατά τη γιορτή προσφέρονταν στο Θεό θυσίες πρωτογεννημάτων (καρπών σιτηρών, οικιακών ζώων). Κατ' αντιστοιχία, όπως κατά την εβραϊκή Πεντηκοστή εκφράζονταν ευχαριστίες για τα πρωτογεννήματα, έτσι στην χριστιανική Πεντηκοστή εκφράζονται ευχαριστίες για “τας απαρχάς του Πνεύματος”.

  Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, Πεντηκοστή ονομαζόταν ολόκληρο το διάστημα των 50 ημερών από την Ανάσταση του Κυρίου μέχρι την έβδομη Κυριακή μετά από αυτή. “Πάσα η Πεντηκοστή της εν τω αιώνι προσδοκώμενης αναστάσεως εστί υπόμνημα.” (Μ. Βασίλειος). Αυτές τις πενήντα μέρες απαγορευόταν γονυκλισία και νηστεία, λόγω του χαρμοσύνου των ημερών, ενώ αποφεύγονταν ιπποδρομίες και θεατρικές παραστάσεις. Από τα χρόνια του Χρυσοστόμου, αποκλειστικό αποστολικό ανάγνωσμα ήταν περικοπές του βιβλίου των Πράξεων, που αφορούσαν στη γέννηση και εξάπλωση της Εκκλησίας. Η τελευταία ημέρα της Πεντηκοστής αποκτά σπουδαιότερη σημασία, γιατί θεωρείται δικαίως ως η ημέρα “η τελειώσασα την Εκκλησίαν αιτία” (Θρ. Ηθ. Εγκυκλοπαίδεια). Η εκκλησία, βεβαίως, ως σύνολο πιστών υπήρχε και πριν την Πεντηκοστή, εφόσον υπήρχε ιεραρχία, οργανωτικές βάσεις, παράδοση Μυστηρίων, αλλά έλειπε η κινώσα ζωτική πνοή του Θεού. Αυτή του Αγίου Πνεύματος, της τρίτης υποστάσεως του Αγίου Τριαδικού Θεού. “Εορτάζουμε καί την παρουσία του Αγίου Πνεύματος καί την πραγματοποίηση της υποσχέσεως καί την εκπλήρωση της ελπίδας”, γράφει ο Γρηγόριος Θεολόγος. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος προσθέτει: “Ει (εάν) μη Πνεύμα παρήν, ουκ αν συνέστη η Εκκλησία. Ει δε συνίσταται η Εκκλησία εύδηλον ότι Πνεύμα πάρεστιν”. Η Πεντηκοστή, “μητρόπολις των εορτών”, κατέστη η αφετηρία της Εκκλησίας ή καλύτερα η γενέθλιος μέρα του έργου της, διότι εκείνη τη μέρα κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στους πρώτους Μαθητές.“Η φύσις η ημετέρα προ δέκα ημερών (διά της Αναλήψεως) εις τον θρόνον ανέβη τον βασιλικόν και το Πνέυμα το Άγιον κατέβη σήμερον προς την φύσιν την ημετέραν. Ανήνεγκεν ο Κύριος την απαρχήν την ημετέραν και κατήνεγκε υο Πνεύμα το Άγον.” (Ι. Χρυσόστομος)

   Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ: Το Άγιο Πνεύμα πάντοτε υπήρχε και υπάρχει και θα υπάρχει, (...) είναι πάντοτε ενωμένο και συναριθμείται με τον Πατέρα καί τον Υιό. Πάντοτε και αιώνια μεταλαμβάνεται [με τις θείες ενέργειές Του], δεν μεταλαμβάνει, οδηγεί στην τελείωση [τους ανθρώπους], δεν τελειώνεται, παρέχει την πνευματική πλήρωση, δεν έχει ανάγκη πληρώσεως, αγιάζει, δεν αγιάζεται, κάνει [τους ανθρώπους] θεούς, (...) είναι πάντοτε το ίδιο και απαράλλακτο, αόρατο, άχρονο, αχώρητο, αναλλοίωτο, υπεράνω από κάθε έννοια ποιότητας, ποσότητας και μορφής, αψηλάφητο, κινούμενο αφ' Εαυτού, κινούμενο συνεχώς, έχοντας αφ' Εαυτού εξουσία, έχοντας αφ' Εαυτού δύναμη, παντοδύναμο (...). Πνεύμα ευθές, ηγεμονικό, κύριο (...) κάνει τους ανθρώπους ναούς οίκους Του, οδηγεί, ενεργεί όπως θέλει, διανέμει χαρίσματα.

   ΟΙ ΔΩΡΕΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ: Το Άγιο Πνεύμα; “Πάντα χορηγεί: βρύει προφητείας, ιερέας τελειοί, αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξε, αλιείς θεολόγους ανέδειξεν, όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας” (Πεντηκοστάριον Χαρμόσυνον). Τα Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος, δύο κορυφαίες δωρεές του Αγίου Πνεύματος, τελούνταν τους πρώτους αιώνες κατά την εορταστική αγρυπνία της Πεντηκοστής (όπως άλλωστε και των Χριστουγέννων και της Αναστάσεως). Το Άγιο Πνεύμα και σήμερα πρέπει να εμψυχώνει τους ορθοδόξους λειτουργούς του Υψίστου, διότι κατά τον Χρυσόστομο “δυνάμεθα αεί Πεντηκοστήν επιτελείν”. Εξάλλου πρέπει να γνωρίζουμε ότι: “Το Πνεύμα το Άγιον αποτελεί την πηγή του ανακαθαρμού, της αναγέννησης και εξαγιασμού των πιστών.” (Π. Ν. Τρεμπέλας, Ομιλητική). Με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και της μυστικής επικοινωνίας τη ψυχής του πιστού με Αυτό, η ψυχή δέχεται και αντανακλά δόξα Κυρίου, μεταμορφούμενη σε όμοια εικόνα με τον Κύριο, προχωρώντας βαθμηδόν από “δόξης εις δόξαν” (Β΄Κορ. γ΄18), προοριζόμενη να φτάσει στο “καθ' ομοίωσιν” με τον Δημιουργό, που ήταν και ο κορυφαίος σκοπός του έργου του Τριαδικού Θεού κατά τη δημιουργία του κόσμου. Το Θείο Πνεύμα φέρνει στην ψυχή ατμόσφαιρα Παραδείσου, μέσα στην οποία γονιμοποιούνται όλα τα άνθη της και ωριμάζουν οι καρποί του Πνεύματος: “αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια”.

   ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑ: Επισφράγιση των δωρεών του Πνεύματος είναι η υιοθεσία που αποτελεί τον αρραβώνα της αιώνιας κληρονομίας του Θεού. “Όσοι γαρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι εισίν υιοί Θεού (...) ει δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού.” (Ρωμ. η΄14-17). Όλη αυτή η αγιοπνευματική βιοτή επιτυγχάνεται μόνο δια της μυστηριακής ζωής της, γεννημένης δια του Αγίου Πνεύματος, Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο Χριστός τηρώντας την υπόσχεσή Του, την ημέρα της Πεντηκοστής έστειλε στους μαθητές το Πανάγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα επεδήμησε στους Αποστόλους, στην Εκκλησία και, δι' αυτών, σ' όλους όσους ανοίγουν σ' Αυτό την πόρτα της ψυχής τους. Δια του Αγίου Πνεύματος «πάσα ψυχή ζωούται». Δια του Αγίου Πνεύματος «πάσα η κτίσις καινουργείται», δι' αυτού «ο πας πλούτος της δόξης, εξ ου χάρις και ζωή πάση τη κτίσει» δι' αυτού «πάσα ψυχή ζωούται». (Αναβαθμοί Όρθρου). Με το Άγιο Πνεύμα “δουλείας απαλλαττόμεθα, εις υιοθεσίαν αναγόμεθα, άνωθεν αναπλαττόμεθα, το βαρύ και δυσώδες των αμαρτημάτων φορτίων αποτιθέμεθα. Διά της τούτου δυνάμεως εξ ανθρώπων άγγελοι γεγόναμεν οι τη χάριτι προσδραμόντες”. (Ιωάννης Χρυσόστομος).