Ο Άγιος Νεομάρτυς Μιχαήλ Πακνανάς ο Κηπουρός [30 Ιουνίου ή 9 Ιουλίου 1770 (ή 1771)] +ΒΙΝΤΕΟ από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

 

Ο Άγιος Νεομάρτυς Μιχαήλ Πακνανάς ο Κηπουρός

[30 Ιουνίου ή 9 Ιουλίου 1770 (ή 1771)] +ΒΙΝΤΕΟ

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

  ΑΠΟ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΦΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ: Ο άγιος Νεομάρτυς Μιχαήλ γεννήθηκε, στην Αθήνα από φτωχούς, μα ευσεβείς γονείς, γύρω στο 1750. Ζούσε στη συνοικία της Βλασσαρούς, η οποία βρισκόταν κάτω από την Ακρόπολη, στο σημερινό χώρο της Αρχαίας Αγοράς. Η φτώχεια δεν του επέτρεψε να μάθει γράμματα κι έτσι, αγράμματος κι απλοϊκός, με πολλή όμως πίστη στο Χριστο, μεγάλωνε ο Μιχαήλ κοντά στους ευλογημένους γονείς του. Όταν έγινε έφηβος, ο πατέρας του τον πήρε κοντά του να τον βοηθάει στους κήπους, όπου δούλευε. Δούλεψε κάμποσα χρόνια έτσι, δίπλα στον πατέρα του. Μετά, σαν έχασε τον πατέρα του, αγόρασε ένα γαϊδουράκι και μ’ αύτό έβγαινε στα γύρω χωριά, και κουβαλούσε κοπριά για τους κήπους, που καλλιεργούσε παλιότερα ο πατέρας του. Καμμιά φορά ψώνιζε απ’ την πολιτεία πράγματα που δεν είχαν οι χωρικοί στον τόπο τους, κι όταν πήγαινε στα χωριά τους τα πουλούσε. Κάπως έτσι ήταν η ζωή του Μιχαήλ, με πολύν κόπο και ίδρωτα, πότε στους κήπους των πλουσίων Αθηναίων, πότε στα δύσβατα τότε χωριά γύρω απ’ την Αθήνα, δοξάζοντας το Θεό που τον φύλαγε πιστό ορθόδοξο χριστιανό, ανάμεσα στους άπιστους αγαρηνούς, στους οποίους τότε ήταν σκλάβοι οι Έλληνες.

 

  ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ: Μια μέρα, όμως, καθώς γυρνούσε από τα χωριά, στην είσοδο της Αθήνας, συνάντησε τους φύλακες της χώρας, που ήταν άνθρωποι του Βοεβόδα της πόλης, Μωαμεθανοί κι αυτοί. Από καιρό τον είχαν βάλει στο μάτι, και καθώς τον έβλεπαν απλοϊκό κι αγράμματο, νόμιζαν πως θα τον έκαμναν ν’ αλλαξοπιστήσει. Και γι’ αυτό τον συκοφάντησαν κατηγορώντας τον πως πήγε μπαρούτι στους κλέφτες, τους αρματωμένους Έλληνες, που ήταν πάνω στα βουνά, και τον φυλάκισαν. Έτσι οι Αγαρηνοί έρχονταν καθημερινά και τον ανάγκαζαν με χίλιους τρόπους να τουρκέψει, δηλαδή ν’ αλλάξει την πίστη του. Μα αυτός, παρόλο που δεν ήξερε και πολλά γράμματα, δεν ήθελε ν’ αφήσει το Χριστό και να προσκυνήσει ψευδοπροφήτες, δεν θα άφηνε το άγιο Ευαγγέλιο, για χάρη του Κορανίου. Η Ορθοδοξία των πατέρων του είχε χαράξει πολύ βαθιά την πίστη μέσα του, και τίποτα μπορούσε να την ξεριζώσει.

 

   ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ: Πέρασε κάμποσος καιρός, χωρίς να φέρουνε αποτέλεσμα οι πιέσεις των Οθωμανών. Όταν πια τελείωσε η υπομονή τους, άρχισαν να τον φοβερίζουν πως, αν δεν αλλάξει την πίστη του, έχουν απόφαση και διαταγή να τον θανατώσουν. Αυτή την απόφαση την άκουσε κ’ ένας ζηλωτής ορθόδοξος, ονόματι Γεώργιος, και φοβήθηκε μήπως ο ευλογημένος Μιχαήλ, που ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών, νέος πολύ για να μη λογαριάζει τη ζωή και τις χαρές της, κλονιστεί και αλλαξοπιστήσει. Πάει λοιπόν στη φυλακή, δίνει με τρόπο «άσπρα» στους φύλακες, για να τον αφήσουν να δεί τον Μιχαήλ. Τον βρήκε να προσεύχεται γονατιστός, με δάκρυα στα μάτια. Έμειναν οι δυο τους ώρα πολλή μαζί, πότε κάνοντας προσευχή και πότε ψέλνοντας τροπάρια της Εκκλησίας. Ύστερα προσπάθησε, με όση δύναμη έχουν τα λόγια ενός πιστού, να τον στερεώσει στην πίστη του Χρίστου και να τον ενθαρρύνει στο δρόμο του μαρτυρίου, που ανοίγονταν ήδη μπροστά του. Ύστερα σηκώθηκε, αγκάλιασε το Μιχαήλ, τον ασπάστηκε κ’ έφυγε ψιθυρίζοντας λόγια προσευχής.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΕΒΟΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗ: Τα βασανιστήρια του Μιχαήλ συνεχιζότανε άπ’ τους απίστους ασταμάτητα. Όμως, όσο τον βασανίζανε, τόσο εκείνος γίνονταν πιο σταθερός στην άρνηση του: “δεν τουρκίζω· είμαι χριστιανός!”, έλεγε συνέχεια. Κάποτε, τον έβγαλαν απ’ τη φυλακή και τον παρουσίασαν στο Βοεβόδα, ελπίζοντας πως με κολακείες και ταξίματα (φορέματα, χτήματα, πλούτη), θα λύγιζε τον άγιο. Ο Νεομάρτυς όμως έμενε ασάλευτος στην πίστη του Χριστού. Ο Βοεβόδας τότε άρχισε τις απειλές για τα ερχόμενα μαρτύρια λέγοντάς του πως στο τέλος θα τον θανατώσει αν δεν αλλαξοπιστήσει. Ο Άγιος έλεγε και ξανάλεγε τις δυο λέξεις (δεν τουρκεύω), δίχως να λιποψυχήσει. Τότε ο Βοεβόδας τον έστειλε στον ονομαστό Καλοπασσιά από τα Γιάννενα, που βρισκόταν εκείνες τις μέρες στην Αθήνα. Έλπιζε πως εκείνος, φόβος και τρόμος καθώς ήταν για τα μέσα που χρησιμοποιούσε σ’ όλους τους φυλακισμένους, θα γύριζε τον Μιχαήλ στην πίστη τους. Μα κι ο Καλοπασσιάς, μ’ ό,τι κι αν του ‘ταξε και μ’ όσες απειλές και βάσανα κι αν τον φοβέρισε τον Μιχαήλ, δεν κατάφερε να πάρει άλλη λέξη απ’ το στόμα του, εκτός από το: «δεν τουρκίζω»! Τότε ο Καλοπασσιάς του λέει με πονηριά: “Μπρέ λωλέ, άρνήσου κατά το παρόν την πίστη σου, για να γλυτώσεις τη ζωή σου, κι ύστερα πήγαινε σ’ άλλον τόπο, και έχε πάλι την πίστη σου”. Αλλά ο Μάρτυς δεν πειθόταν με κανέναν τρόπο, αλλά φώναζε ακατάπαυστα: “δεν τουρκίζω, δεν τουρκίζω”. Βλέποντας λοιπόν τον άγιο Μιχαήλ ο φοβερός Καλοπασσιάς ασάλευτο στην πίστη του, τον έστειλε στο δικαστή πια για να τον δικάσει. Κι εκείνος, βέβαια, πάσχισε να τον αλλαξοπιστήσει με τους δικούς του τρόπους, πριν να τον δικάσει, αλλά είχε κι αυτός το ίδιο αποτέλεσμα. Ο Άγιος του πετούσε κατάμουτρα το “δεν τουρκίζω”. Τότες θύμωσε και εκείνος, κι έβγαλε την απόφαση για να τον αποκεφαλίσουν.

 

  ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Ο Άγιος ατάραχος άκουσε την καταδίκη του και ακολούθησε τους οπλισμένους υπηρέτες, που τον πήγαιναν στον τόπο της καταδίκης. Δέσμιος, βασανισμένος κι εξουθενωμένος απο τα μαρτύρια, ο Άγιος δεν δείλιαζε, παρά έτρεχε με προθυμία στο μαρτύριο. Κι όταν στο δρόμο που περνούσαν απαντούσε χριστιανούς, φώναζε παρακλητικά: “συγχωρέστε με, αδέλφια, κι ο Θεός να σας συγχώρεσει”! Σαν έφτασε στον ορισμένο τόπο, γονάτισε, έκαμε την προσευχή του, κι έσκυψε το κεφάλι του με χαρά, σα να περίμενε ζωή απ’ το σπαθί, και όχι θάνατο. Ο αγαρηνός τον έπιασε απ’ τα μαλλιά και τον εχτύπησε με το σπαθί στο λαιμό, μα διπλαριστά κι όχι με την κόψη, για να τον κάνει να δειλιάσει και ν’ αρνηθεί το Χριστό. Μα ο άγιος με θάρρος του έλεγε: “Χτύπα για την πίστη”! Ο φονιάς τότε γύρισε τη μαχαίρα του από το κοφτερό μέρος, κι άρχισε να του κόβει το λαιμό λίγο-λίγο, για να προλάβει, αν πονέσει, να μετανιώσει και ν’ αλλοξοπιστήσει, αλλά μάταια, γιατί ο άγιος ολοένα και δυνατώτερα φώναζε: “κτύπα, για την πίστη”! Τότε ο δήμιος χτύπησε τον Άγιο με όλη του τη δύναμη κ’ έκοψε την τίμια κεφαλή του, ενώ η ψυχή του, στεφανωμένη μέσα στο αίμα του μαρτυρίου, ανέβαινε ν’ αναπαυθεί στις αιώνιες σκηνές των δικαίων του Θεού¹.

ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΡΥΡΑ: Στην πρώτη κολώνα του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα, διακρινόταν το ακόλουθο επιγραφικό χάραγμα: «1771 Ιουλίου 9 απεκεφαλίσθη ο Πακνανάς Μιχάλης». Το μοναδικό παρεκκλήσι σ’ όλη την Πρωτεύουσα αφιερωμένο στον Άγιο νεομάρτυρα Μιχαήλ βρίσκεται στον Ιερό Ναό Αναλήψεως Κυρίου Νέου Κόσμου (Λαγουμιτζή και Ντελακρουά), όπου κατά την παράδοση στην περιοχή αυτή βρισκόταν οι κήποι του Αγίου. Το 2003 ο Μιχαήλ ο Κηπουρός ανακηρύχθηκε προστάτης των διαιτολόγων και διατροφολόγων. Προς τιμήν του, ένας από τους κεντρικότερους δρόμος στη συνοικία της Αθήνας «Νέος Κόσμος» φέρει το όνομά του (Οδός Μπακνανά), καθώς και η παρακείμενη στάση του τραμ.

Ἀπολυτίκιο [Ἦχος α']: “Τοῦ δολίου πατήσας εὐθαρσῶς τὰ φρυάγματα ἐν ἐσχάτοις ἔτεσι, μάκαρ, Ἰησοῦν ὡμολόγησας, αἱμάτων σου δὲ ῥείθροις, Μιχαήλ, ἡγίασας τὴν γῆν τῶν Ἀθηνῶν καί ὑπόδειγμα ἐδείχθης ἅπασιν εὐσεβέσι, πίστει κράζουσι· Δόξᾳ τῷ ποιητῇ σου καί Θεῷ, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ποδηγέτην σέ στεῤῥόν ἡμῖν δωρήσαντι.” Κοντάκιο [Ἦχος δ’]: “Εὐσεβείας ἤθεσι κεκοσμημένος, μαρτυρίου ἤνυσας, τὸ θεῖον σκάμμα Μιχαήλ, καὶ ἐκ χειρὸς τοῦ Παντάνακτος, τὸν τῆς ἀθλήσεως στέφανον εἴληφας”. Μεγαλυνάριον: “Χαίροις Ἀθηναίων εὖχος σεμνόν, Μιχαὴλ θεόφρον, Νεομάρτυς τοῦ Ἰησοῦ, Ὃν ἀεὶ δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ἐκτελούντων, τὴν μνήμην σου τὴν θείαν, καὶ εὐφημούντων σε”.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Π.Β. Πάσχου, «Έρως Ορθοδοξίας», Εκδ. Αποστ. Διακονίας, Αθήνα, 1984.

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Ήταν είτε στις 6 ή στις 30 Ιουνίου, είτε στις 9 Ιουλίου, του 1770 ή 71, αναλόγως των πληροφοριών των διαφόρων πηγών.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Οι Μαύρες τρύπες- και στο Γαλαξία μας- αναπαραστάσεις [β΄μέρος] +ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Οι Μαύρες τρύπες- και στο Γαλαξία μας- αναπαραστάσεις [β΄μέρος] +ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 ΝΕΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ: Μια τερατώδης μαύρη τρύπα, η πιο μεγάλη που έχει ποτέ βρεθεί, με μάζα 6,4 δισεκατομμύρια φορές τη μάζα του ήλιου μας, ανακαλύφθηκε στην «καρδιά» ενός σχετικά γειτονικού γιγάντιου γαλαξία, του Μ87, εντυπωσιάζοντας τους επιστήμονες που δεν περίμεναν να δουν κάτι τέτοιο. Η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα, σύμφωνα με τους νέους υπολογισμούς, είναι δύο έως τρεις φορές βαρύτερη από ό,τι αναμενόταν, γεγονός που κάνει πλέον τους επιστήμονες να υποπτεύονται ότι υπάρχουν και άλλες τεράστιες μαύρες τρύπες σε κοντινούς μεγάλους γαλαξίες. Οι αστρονόμοι εκτιμούν πλέον ότι μερικές από τις μεγαλύτερες μαύρες τρύπες είναι δύο έως τέσσερις φορές μεγαλύτερες σε σχέση με τις μέχρι τώρα μετρήσεις τους. Οι νέοι υπολογισμοί συμπεριλαμβάνουν την παρουσία της αόρατης σκοτεινής ύλης για να εκτιμήσουν τη συνολική μάζα μιας μαύρης τρύπας. Η σχετική επιστημονική ανακοίνωση της ανακάλυψης έγινε στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρίας και δημοσιεύτηκε το 2010 στο περιοδικό “Astrophysical Journal”. Είναι αξιοσημείωτο ότι, σε μια άλλη παρουσίαση στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρίας, μια επιστημονική ομάδα, υπό τον Ρέμκο βαν ντεν Μπος του πανεπιστημίου του Τέξας, ανακοίνωσε ότι διαπίστωσε πως οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες στους πυρήνες γαλαξιών έχουν διπλάσιο μέγεθος από ό,τι εκτιμάτο ως τώρα. Η ανάλυση επικεντρώθηκε στο γαλαξία NGC 3379 και βρήκε ότι η μαύρη τρύπα του τελικά είναι σχεδόν διπλάσια σε μάζα από ό,τι πιστευόταν.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΜΙΑΣ ΜΑΥΡΗΣ ΤΡΥΠΑ [2.000π.Χ.]: Στο ζενίθ του καλοκαιρινού ουρανού, στη Μεσοποταμία απλώνονταν, πριν από 4.000 χρόνια, τα άστρα του αστερισμού του Κύκνου. Ξαφνικά, ανάμεσα στ’ άστρα του Κύκνου, μια φωτεινή αναλαμπή ξεπέρασε τη λάμψη της πανσελήνου. Το λαμπερό εκείνο άστρο έγινε για τους Σουμέριους αντικείμενο θαυμασμού και φόβου. Το όνομά του, «Ουντ-Κα-Ντου-Α», δηλαδή το «Δαιμονικό Πουλί», χαράχτηκε στα πήλινα αρχεία της Βαβυλώνας. Το 1962, ένας πύραυλος εξοπλισμένος με διερευνητικά όργανα κατέγραψε την πρώτη περιοχή ακτίνων Χ στο σημείο της πανάρχαιας εκείνης έκρηξης [Κύκνος Χ-1]. Η ανάλυση των ακτινοβολιών αυτών έδειξε ένα γιγάντιο γαλαζωπό άστρο [33 ηλιακών μαζών], σε “χορό” με μια μαύρη τρύπα 16 ηλιακών μαζών! Παρόλο που τα δύο αυτά ουράνια σώματα απέχουν μεταξύ τους 30 εκ. χλμ., η μαύρη τρύπα “ρουφάει” τις αέριες μάζες του γαλάζιου γίγαντα με ρυθμό 1.000.000 τόνων/δευτ.! Έτσι, καθώς τα “λαφυραγωγημένα” υλικά πέφτουν στη δίνη της μαύρης τρύπας, υπερθερμαίνονται σε θερμοκρασία εκατομμυρίων βαθμών, με αποτέλεσμα την εκπομπή τεράστιων ποσοτήτων ακτίνων Χ.

Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ ΜΑΣ: Η περιοχή του γαλαξιακού μας κέντρου είναι γεμάτη με γηρασμένα άστρα [ψυχρά, πορτοκαλί και κόκκινης ακινοβολίας]. Στον αστερισμό του Τοξότη, και σε απόσταση 27.000 ε.φ. από μας, στο Γαλαξιακό κέντρο, βρίσκεται μία ιδιαίτερα ενεργή πηγή ακτινοβολιών [Τοξότης Α*]. Οι παρατηρήσεις ταυτίζουν αυτήν την περιοχή με την κεντρική μαύρη τρύπα του γαλαξιακού μας κέντρου, που συνεχώς διογκώνεται. Συγχρόνως σημειώνονται τρομαχτικές εκρήξεις και έκλυση τεράστιων ποσοτήτων ακτινοβολιών και ενέργειας. Μία τέτοια «έκρηξη» ακτινοβολιών ακτίνων Χ παρατηρήθηκε από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Τσάντρα να ξεπηδά από την περιοχή της μαύρης τρύπας επιβεβαιώνοντας όσα απλώς υπέθεταν οι επιστήμονες. Η κεντρική γαλαξιακή μας μαύρη τρύπα υπολογίζεται ότι αποτελείται από υλικά 2,6 εκατομμύρια φορές περισσότερα από αυτά του Ήλιου, συγκεντρωμένα σε μία περιοχή διαμέτρου ανάλογης της απόσταση Γης-Ηλίου[150 εκ. Χλμ.].

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ: Η περιοχή του γαλαξιακού μας κέντρου είναι γεμάτη με γηρασμένα άστρα [ψυχρά, πορτοκαλί και κόκκινης ακτινοβολίας]. Στον αστερισμό του Τοξότη, και σε απόσταση 27.000 ε.φ. από μας, στο Γαλαξιακό κέντρο, βρίσκεται μία ιδιαίτερα ενεργή πηγή ακτινοβολιών [Τοξότης Α*]. Τα φωτεινά της δηλαδή κύματα θα έχαναν πολλή ενέργεια στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τη βαρύτητα της τρύπας. Αν στέλναμε ένα ρολόι, θα παρατηρούσαμε με ότι καθώς αυτό θα πλησίαζε τη μαύρη τρύπα ο χρόνος θα “προχωρούσε” όλο και πιο αργά. Κι αυτό γιατί η μαύρη τρύπα δημιουργεί και χρονοπαραμόρφωση εκτός της χωροπαραμόρφωσης! Όμως, κατά τη Θεωρία της Σχετικότητας, αν αφήναμε [και ήταν δυνατόν] το διαστημόπλοιό μας και πλησιάζαμε τη μαύρη τρύπα, δεν θα αισθανόμασταν καμία αλλαγή στο χρόνο. Γιατί το ρολόι που θα είχαμε μαζί μας θα έδειχνε ότι για μας ο χρόνος τρέχει κανονικά! Αντίθετα αν μπορούσαμε να διακρίνουμε τους δείκτες του ρολογιού που αφήσαμε στο διαστημόπλοιο, θα τους βλέπαμε να τρέχουν με τεράστιες ταχύτητες! Ή ακόμη, αν μας περίμενε κάποιος άλλος “συνεπιβάτης” στο διαστημόπλοιό μας, όταν επιστρέφαμε μετά από λίγα λεπτά του στρεβλωμένου χρόνου της μαύρης τρύπας, θα τον βρίσκαμε, ίσως, πιο γερασμένο, γιατί θα είχαν περάσει και χρόνια ακόμη, όσο αυτός θα περίμενε την επιστροφή μας!!!! Από τα πρόθυρα της μαύρης τρύπας ο χρόνος στο διαστημόπλοιο, καθώς και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του Σύμπαντος, θα έτρεχε με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτόν που θα έδειχνε το ρολόι μας. Αυτή η «παραμόρφωση» του χρόνου “δηλώνει” ότι, αν με κάποιον τρόπο μπορούσαμε να ξεφύγουμε από την ελκτική δύναμη της μαύρης τρύπας και επιστρέφαμε στο διαστημόπλοιο, θα βρισκόμασταν στο μέλλον!!; Μ’ αυτήν την έννοια, δηλαδή, ο μαύρες τρύπες μπορεί να θεωρηθούν και ως ένα είδος χρονομηχανών, που μπορούν να μας μεταφέρουν μόνο προς το μέλλον. Ίσως πάλι οι μαύρες τρύπες να μην λειτουργούν απλά σαν χρονομηχανές, αλλά ως ένα είδος χωροχρονικής σήραγγας, που θα μας μετέφερε σε κάποιο άλλο σημείο του δικού μας ή κάποιου άλλου Σύμπαντος, ή ποιος ξέρει σε ποια άλλη διάσταση άυλης πραγματικότητας¹. Αυτή η δίοδος, που ονομάζεται Σκουληκότρυπα, είναι υπαρκτή, προς το παρόν, μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας.!!

Βιβλιογραφία: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=52590

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Ας θυμηθούμε τι λέει αναλόγως ο θείος Λόγος: «Χίλια έτη, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε και φυλακή εν νυκτί» (Ψαλ. 89 στ. 3). Δηλαδή χίλια έτη είναι Κύριε σαν τη χθεσινή ημέρα ή σαν τη νυχτερινή σκοπιά!! Έτσι, χωρίς σχόλια....

Η Μέθη [και ο αλκοολισμός] + ΒΙΝΤΕΟ Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

 

Η Μέθη [και ο αλκοολισμός] + ΒΙΝΤΕΟ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

  ΓΕΝΙΚΑ: Αλκοολισμός ονομάζεται η παθολογική σχέση που μπορεί να αναπτύξει κάποιος με το αλκοόλ και υποδηλώνει την πλήρη εξάρτηση του ατόμου απ' αυτό. Μέθη είναι περιστασιακή ή μη υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ (αλκοολική δηλητηρίαση). Και η μέθη είναι ένα από τα κακά της άμετρης απόλαυσης υλικών αγαθών. Το υπερβολικό κρασί υπήρξε το αρχαιότερο ναρκωτικό. Ζαλίζει, ναρκώνει και αποσυνθέτει τον άνθρωπο. Ο Νώε, ο μόνος που έσωσε ο Θεός, μαζί με την οικογένεια του, έπεσε από απροσεξία στο αμάρτημα της μέθης. Αποτέλεσμα, να μεθύσει και να πετάξει τα ρούχα του εξευτελιζόμενος μπροστά στα παιδιά του, αυτός, ο μόνος ενάρετος της εποχής του. Ο Λωτ πάλι, επειδή ήπιε πολύ μετά την καταστροφή των Σοδόμων, ίσως για να διασκεδάσει τη λύπη, έφθασε στο αμάρτημα της αιμομιξίας.

ΙΑΤΡΙΚΑ: Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλης προκαλεί καρδιαγγειακά νοσήματα και συχνά αιφνίδιο θάνατο. Μεταξύ άλλων το αλκοόλ προκαλεί κίρρωση του ήπατος, ενώ καταστρέφει το ανοσοποιητικό σύστημα. Ακόμη, ο αλκοολισμός προκαλεί συχνά ατυχήματα, ενώ είναι επικίνδυνος όταν κάποιος μεθυσμένος οδηγεί όχημα. Ο μέσος όρος μείωσης της διάρκειας ζωής του εξαρτημένου από το αλκοόλ ατόμου είναι από 10-15 έτη. Ιατρικές μελέτες έδειξαν μειώσεις στη φλοιώδη αιματική ροή και το μεταβολισμό του φλοιού, ακόμη για την απλή μέθη.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ: Ο αλκοολισμός προκαλεί και επιπτώσεις στην ψυχική υγεία. Οι αλκοολικοί συχνά εμφανίζουν κατάθλιψη και αυτοκαταστροφικές τάσεις. Ακόμη, παρατηρείται μείωση σεξουαλικής απόδοσης, ενώ το άτομο συχνά παρουσιάζει παραισθήσεις. Η μέθη μπορεί να προκαλέσει βίαιη ενδοοικογενειακή συμπεριφορά. Η χρόνια κατανάλωση αλκοόλ, δημιουργεί αντοχή, εξάρτηση και προσαρμογή του οργανισμού, τέτοια ώστε η διακοπή της χρήσης του, να μπορεί να προκαλέσει σύνδρομο στέρηση, που χαρακτηρίζεται συνήθως αϋπνία, υπερδραστηριότητα του νευρικού συστήματος και συναισθήματα άγχους και ανησυχίας. Οι ψυχολογικές θεωρίες στηρίζονται στην παρατήρηση μεταξύ των μη αλκοολικών ανθρώπων, που με χρήση χαμηλών δόσεων αλκοόλ μετά από μια δύσκολη ημέρα, νιώθουν συναίσθημα ευφορίας και βελτιωμένη εικόνα στις κοινωνικές σχέσεις. Μετά από υψηλές δόσεις, όμως, ειδικά όταν πέφτει το επίπεδο του αλκοόλ στο αίμα, συναισθήματα νευρικότητας και ταραχής αυξάνονται. Συνεπώς, τα χαλαρωτικά αποτελέσματα του αλκοόλ, μπορεί να ασκούν επίδραση σε μικρές ή μέτριες δόσεις στους περιστασιακούς πότες, αλλά δεν αποτελούν αίτιο αλκοολισμού. Θεωρίες ότι η δυνατότητα του αλκοόλ να ενισχύει συναισθήματα ύπαρξης ισχυρής και ελκυστικής εικόνας του εαυτού και να μειώνει τα αποτελέσματα του ψυχολογικού πόνου είναι δευτερεύουσες. Η Ψυχοδυναμική θεωρία υποθέτει ότι μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν το αλκοόλ σαν φάρμακο για να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τα αυτό-τιμωρούμενο σκληρό Υπερεγώ τους και για να μειώσουν τα επίπεδα εσωτερικής σύγκρουσής τους στο ασυνείδητο. Η Ψυχαναλυτική θεωρία υποθέτει ότι τουλάχιστον μερικοί αλκοολικοί μπορεί να έχουν καθηλωθεί στο στοματικό (βρεφικό) στάδιο ψυχο-σεξουαλικής ανάπτυξης και χρησιμοποιούν το αλκοόλ για ανακούφιση των απογοητεύσεών τους, παίρνοντας την ουσία από το στόμα. Η Μπηχεβιοριστική (Συμπεριφοριστική) θεωρία υποστηρίζει ότι οι προσδοκίες για τα αποτελέσματα ανταμοιβής του ποτού, και η συνεπαγόμενη ενίσχυση μετά από την κατανάλωση αλκοόλ, συμβάλλουν στην απόφαση των ατόμων να πιούν πάλι μετά από την πρώτη εμπειρία με το αλκοόλ και να συνεχίζουν το ποτό, παρά τα προβλήματα υγείας. Οι κοινωνικοπολιτιστικές θεωρίες είναι συχνά βασισμένες σε παρατηρήσεις κοινωνικών ομάδων που έχουν υψηλά και χαμηλά ποσοστά αλκοολισμού. Έτσι υποθέτουν ότι οι Εβραίοι, που εισάγουν τα παιδιά στα μέτρια επίπεδα κατανάλωσης αλκοόλ σε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα αποφεύγοντας τη μέθη, έχουν χαμηλά ποσοστά αλκοολισμού. Άλλες ομάδες, όπως οι Ιρλανδοί ή ιθαγενείς αμερικανικές φυλές με υψηλά ποσοστά αποχής αλλά μιας παράδοσης κατανάλωσης στο σημείο της μέθης, θεωρούνται ότι έχουν υψηλά ποσοστά αλκοολισμού. Σε τελική ανάλυση, οι κοινωνικές και ψυχολογικές θεωρίες είναι μάλλον συσχετιζόμενες μεταξύ τους, επειδή περιγράφουν τους παράγοντες που συμβάλλουν στην έναρξη της κατανάλωσης, και της ανάπτυξης του αλκοολισμού. Παράγοντας προδιάθεσης στον αλκοολισμό, είναι και η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας. Αξίζει να αναφερθεί πως η γνωστική λειτουργία κινδυνεύει περαιτέρω στους πάσχοντες αλκοολικούς που συνεχίζουν να πίνουν. Η οικογενειακή ευπάθεια στον αλκοολισμό συνδέεται με ελλείμματα και στο εκπαιδευτικό επίπεδο. Συχνά παιδιά αλκοολικών εμφανίζουν μειώσεις στην προσοχή, τον προγραμματισμό, και τη μάθηση. Οι αλκοολικοί ασθενείς παρουσιάζουν διαταραχές στη γνωστική λειτουργία, όπως: Ελλείμματα στις λεκτικές δεξιότητες, ελλείμματα μάθησης και μνήμης, ελλείμματα επίλυσης προβλημάτων και αφαιρετικής λειτουργίας. Με την πάροοδο της ηλικίας, τα γνωστικά ελλείμματα γίνονται φυσικά εντονότερα.

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΩΘΗΣΗΣ: Κατά τους ψυχιάτρους γενετικές επιρροές ευθύνονται κατά 60% του κινδύνου για τον αλκοολισμό, ενώ το περιβάλλον είναι υπεύθυνο για το υπόλοιπο 40%. Η έναρξη της κατανάλωσης οινοπνεύματος εξαρτάται και από κοινωνικούς, θρησκευτικούς, και ψυχολογικούς παράγοντες, αν και τα γενετικά χαρακτηριστικά φαίνεται επίσης ότι συμβάλουν. Η ψυχοθεραπεία, ομαδική ή μη, είναι συχνά απαραίτητη μαζί με φαρμακευτική θεραπεία της απεξάρτησης από το αλκοόλ. Στην ψυχανάλυση και στην ψυχοθεραπεία, γίνεται κατανοητό ότι ο αλκοολισμός, οφείλεται και παράγεται στον διαταραγμένο ψυχισμό ενός ατόμου και μπορεί να γίνει κατανοητός από τη διερεύνηση των παραγόντων που τον υποκινούν. Αν αυτοί οι παράγοντες έρθουν στη συνείδηση, οι άνθρωποι μπορούν να τους τιθασεύσουν και θα μπορέσουν να αλλάξουν τη ζωή τους. Ο άνθρωπος κάνει χρήση του αλκοόλ για να μειώσει την ένταση και το άγχος, να αυξήσει την αίσθηση δύναμης, και να μειώσει τα ψυχολογικά προβλήματα. Οι αλκοολικοί αναφέρουν ότι το οινόπνευμα μειώνει τα συναισθήματα νευρικότητάς και ότι τους βοηθά να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές πιέσεις της ζωής και να χαλαρώσουν (υποκειμενική αίσθηση). Μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν το ποτό ως τρόπο "θεραπείας" ή για να ελαφρύνουν “βαριά” συναισθήματα, όπως θλίψη, θυμό ή ντροπή. Αυτά τα συναισθήματα τους φαίνονται λιγότερο ανυπόφορα όταν πίνουν. Οι άνθρωποι πίνουν επίσης για να απαλλαγούν από συναισθήματα τύψεων και ενοχών που απαντώνται συχνά και στην κατάθλιψη. Διαπιστώνουν ότι μπορούν να είναι πιο επιεικείς με τον εαυτό τους όταν έχουν πιεί. Για άλλους, ένα ποτό υποκαθιστά ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχουν χάσει. Κάνουν, δηλαδή, μια νέα σχέση με το ποτό, που δεν θέλουν να τη χάσουν. Άλλοτε οι άνθρωποι χρησιμοποιούν καταχρηστικά το αλκοόλ για να διορθώσουν αισθήματα βαθιάς απογοήτευσης με τους άλλους, ή με την εικόνα του εαυτού τους. Το να πίνουν, χρησιμεύει στη δημιουργία μιας αίσθησης ότι ο κόσμος είναι όπως θα έπρεπε να είναι, ή όπως αισθάνονται ότι πρέπει να είναι.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΣ: Ο Μέγας Βασίλειος χαρακτηρίζει τη μέθη: “δημόσια πόρνη, μητέρα αναισχυντίας, φίλη του γέλωτα, μανιακή, εύκολη σε κάθε ασχημοσύνη”. Ο ίδιος Πατέρας λέει για αυτούς που αυταπατώνται ότι κάνουν ευάρεστη νηστεία πίνοντας οινοπνευματώδη: “Δε θα μπει η νηστεία και η προσευχὴ σε ψυχή που λερώθηκε απὸ τη μέθη. Τον νηστευτὴ μέσα στις ιερὲς αυλὲς προσδέχεται ο Κύριος, τον μέθυσο σαν ακάθαρτο και ανίερο δεν τον δέχεται.” Ο λόγος της Αγίας Γραφής είναι σαφής: “Οι μέθυσοι δε θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού» (Α´ Κορ. στ΄,10). Έτσι συνεχίζει ο Μέγας Ιεράρχης: “αν σε αποκλείει η μέθη απὸ τη βασιλεία, πού σου είναι λοιπὸν χρήσιμη η νηστεία; τόσο πολὺ ξεπερνάς και τα άλογα στη γαστριμαργία. Η κοιλιὰ βαρυφορτωμένη, όχι μόνο για το δρόμο, αλλὰ ούτε και για τον ύπνο είναι κατάλληλη· διότι καταπιεζόμενη, απὸ τό βάρος, δε μπορεί να ηρεμήσει”. Ο Γέρων Παϊσιος μιλάει για μια άλλη μέθη, όχι αυτή του αλκοόλ, αλλά για την ουράνια μέθη της αγάπης. Ας κλείσουμε με τα λόγια του: “Η άλλη μέθη είναι η μέθη από το Άγιο πνεύμα. Αυτοί που μεθούν από το Άγιο Πνεύμα, αγάλλονται συνέχεια από την στοργή του Θεού, του Πατέρα τους. Αν μεθύσει ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, η ζωή του εδώ στην γη γίνεται μαρτυρική, με την καλή όμως έννοια. Αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για καθετί γήινο και όλα τα θεωρεί σκύβαλα. Η άλλη μέθη, η ουράνια, είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο. Εύχομαι να βρείτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί. Αμήν”.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com 

Βιβλιογραφία: http//psi-gr.tripod.com

http://1myblog.pblogs.gr/tags/agio-pneyma-gr.html

http://pmeletios.com/ar_meletios/agioi/ag_nikolaos.html

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/basil_the_great_about_fasting_b.htm

Ο αστερισμός Ωρίων + ΒΙΝΤΕΟ του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

 

Ο αστερισμός Ωρίων + ΒΙΝΤΕΟ

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου 

   ΓΕΝΙΚΑ: Ο Ωρίων [Λατινικά Orion, συντομογραφία Ori] θεωρείται ένας από τους περισσότερο εκτεταμένους αστερισμούς, με έκταση 594,1 τετ. μοίρες [26ος σε μέγεθος], εκτεινόμενος εκατέρωθεν του ουράνιου ισημερινού. Βρίσκεται Νότια του αστερισμού του Ταύρου και των Διδύμων, Βόρεια του Λαγού, ενώ έχει στα Ανατολικά τον Μονόκερο και Δυτικά τον Ηριδανό. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα. Γενικά είναι υπό προϋποθέσεις ορατός από περιοχές με γεωγραφικό μήκος 79°Β – 67°Ν. 

   Από τους αστέρες του Ωρίωνα λαμπρότεροι είναι: ο α, γνωστός ως Μπετελγκέζ (Betelgeuse), ο οποίος είναι μεταβλητός αστέρας, μεγέθους κυμαινόμενου από 0,9 έως 1,4, ο β του Ωρίωνος ή Ρίγκελ (Rigel), που είναι διπλός αστέρας μεγέθους ο ένας 0,3 και ο άλλος 6,7, ο γ του Ωρίωνα που ονομάζεται "Αστέρας της Αμαζόνας" ή Μπελλατρίξ (Bellatrix), οι δ, ε και ζ ευρισκόμενοι σε πλάγια ευθεία γνωστοί και ως "Πήχυς" ή “Ζώνη του Ωρίωνα” και ο θ, κάτω από τους τρεις παραπάνω, που περιβάλλεται από το περίφημο νεφέλωμα του Ωρίωνα. Από τους αστέρες του αστερισμού οι α, γ, β και κ σχηματίζουν τετράπλευρο που παριστά το σώμα του μυθικού Ωρίωνα! Κοντά στον δ του Ωρίωνα και λίγο παραπάνω διέρχεται ο ουράνιος ισημερινός.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ: Στην Αρχαιότητα, η εμφάνιση του αστερισμού αυτού στον ανατολικό ορίζοντα συνέπιπτε με την έναρξη της εποχή των μεγάλων τρικυμιών και θεομηνιών του έτους και αποτελούσε το φόβητρο των τότε ναυτικών. Κατά τον ιστορικό των ρωμαϊκών χρόνων, Πολύβιο, η καταστροφή του ρωμαϊκού στόλου στο Α΄ Καρχηδονικό πόλεμο οφείλονταν στον απόπλου του στόλου αυτού κατά την εποχή της ανατολής του Ωρίωνα και του Σείριου. Και σήμερα, όμως, ιδιαίτερα στις Κυκλάδες, επιβιώνουν οι μυθολογικές αυτές παραδόσεις του αστερισμού, που καλείται από το λαό και Αλετροπόδι ή Αλετρόποδο.

Η Πούλια - Πλειάδες

 Μάλιστα η λαϊκή παράδοση διασώζει ότι ο Ωρίων μνηστεύτηκε την Πούλια [Πλειάδες] και γι' αυτό τρέχει διαρκώς από πίσω της [ως αστερισμός]! Στην αρχαία ουγγρική μυθολογία, ο Ωρίωνας θεωρείτο ένας μεγάλος κυνηγός και πολεμιστής. Το όνομά του είναι Nimrod και είναι ο μυθολογικός πατέρας των Ούγγρων. Στην προχριστιανική Σκανδιναβία, η "Ζώνη του Ωρίωνα" ήταν γνωστή ως Frigg's Distaff ή Freyja's distaff, ενώ στην αντίστοιχη Φινλανδική ο αστερισμός του Ωρίωνα ονομάζεται το δρεπάνι του Väinämöinen. Ο όρος, πιθανότατα, προέρχεται από το γεγονός ότι μπορεί κανείς να τον δει στον ουρανό, στις αρχές του φθινοπώρου, την εποχή της συγκομιδής των καλλιεργειών.

Μπεντελγκέζ

ΛΑΜΠΡΟΤΕΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ: Στον αστερισμό του Ωρίωνα υπάρχουν συνολικά 204 ορατοί αστέρες [φαινόμενο μέγεθος ≤ 6,5], εκ των οποίων αρκετοί είναι λαμπροί. Ο αστέρας α Ωρίωνα [Μπετελγκέζ] είναι ένας παλλόμενος υπεργίγαντας, αλλά επειδή του φαινόμενο μέγεθός του ποικίλλει δεν είναι πάντα ο λαμπρότερος αστέρας του αστερισμού. O β Ωρίωνα [Ρίγκελ] είναι ένας μπλε υπεργίγαντας με φαινόμενο μέγεθος που κυμαίνεται ελαφρά μεταξύ 0,12 και 0,22. Ο γ Ωρίωνα [Μπελλατρίξ] είναι μπλε γίγαντας με φαινόμενο μέγεθος 1,64. O δ Ωρίωνα, με φαινόμενο μέγεθος 2,23, έχει το ιδιαίτερο όνομα Μιντάκα, και είναι το ανατολικότερο άστρο της Ζώνης του Ωρίωνα. Ο ε Ωρίωνα, με φαινόμενο μέγεθος +1,7, έχει το ιδιαίτερο όνομα Αλνιλάμ και είναι το κεντρικό άστρο της Ζώνης του Ωρίωνα. 

Ο ζ Ωρίωνα, έχει το όνομα Αλνιτάκ και είναι το δυτικότερο άστρο της Ζώνης του Ωρίωνα. Ο η Ωρίωνα [φ.μ.+3,34] έχει το όνομα Αλγκιέμπα. Ο θ Ωρίωνα είναι το νεφέλωμα του Ωρίωνα. Συνεπώς, μια τεράστια ομάδα αστέρων εκλαμβάνονται από το γήινο παρατηρητή ως απλώς ένας μετρίου μεγέθους αστέρας! Οι ι, κ, λ του Ωρίωνα έχουν αντίστοιχα ονοματιστεί από Άραβες αστρονόμους Χάτσια, Σαϊφ και Μέισα. Χαρακτηριστικός είναι ο π Ωρίωνα που αποτελείται από πολλά άστρα [τουλάχιστον 6 ορατά].

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: 

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

Ο Άγιος Νεομάρτυς Νικήτας ο Νισύριος [Xίος - 21.6.1732] από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

 

Ο Άγιος Νεομάρτυς Νικήτας ο Νισύριος [Xίος - 21.6.1732]

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

   

   ΚΑΤΑΓΩΓΗ – ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ: Ο άγιος γεννήθηκε στο Μανδράκι της Νισύρου των Δωδεκανήσων το 1716 από πλούσιους γονείς. Ο πατέρας του ήταν ένας από τους δημογέροντες του νησιού. Κάποτε ο πατέρας του, εξαιτίας κάποιων προστριβών με τους Τούρκους, οδηγήθηκε στο δικαστήριο και επειδή φοβήθηκε τις συνέπειες εξισλαμίστηκε. Φυσικά μαζί του εξισλαμίστηκε και ολόκληρη η οικογένειά του κατά τη συνήθεια των Τούρκων, ενώ μετά απ΄αυτό μετακόμισαν στη Ρόδο. Ο Νικήτας ήταν τότε μωρό και δεν είχε συνείδηση του γεγονότος. Ανατρεφόταν με τουρκικά φρονήματα και μάλιστα έδειχνε ιδιαίτερο ζήλο στην πλάνη της θρησκείας που του επεβλήθη.

Ο ΟΝΕΙΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΑ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ: Κάποια μέρα, εκεί που έπαιζε σ΄ένα δρομάκι της Ρόδου, μάλωσε μ’ ένα τουρκόπουλο. Η μητέρα του άλλου παιδιού τον έβρισε και τον ονόμασε μουρτάτη, άπιστο και άλλες βρισιές που συνήθιζαν να λένε οι Τούρκοι σ’ όσους εξισλαμίζονταν. Ο μικρός Νικήτας, μη υποφέροντας αυτά τα σκληρά λόγια, έτρεξε στη μάνα του και ζητούσε εξηγήσεις γιατί τον κορόιδευαν και τον έλεγαν άπιστο. Παρόλο που η μητέρα του προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, εκείνος επέμενε και τελικά αναγκάστηκε να του αποκαλύψει την αλήθεια και ποιό ήταν το χριστιανικό του όνομα.

   ΑΝΑΝΗΨΗ: Τότε μέσα στην ψυχή του μικρού Νικήτα γεννήθηκε αμέσως ο σωτήριος λογισμός να επιστρέψει στην προγονική χριστιανική πίστη. Μπήκε σε ένα καΐκι και βγήκε σ’ ένα μαστιχοχώρι της Χίου. Ο Θεός οδήγησε τα βήματά του στη Νέα Μονή Χίου. Ο ηγούμενος τον έστειλε να εξομολογηθεί στον νηπτικό Πατέρα, άγιο Μακάριο Νοταρά, ο οποίος ησύχαζε στη Χίο. Κατόπιν επέστρεψε στη Νέα Μονή όπου κατηχήθηκε, μυρώθηκε και ζούσε άγνωστος στους πολλούς στο Μοναστήρι. Ο έφηβος αναγεννημένος Νικήτας προσπαθούσε να μιμηθεί τη ζωή των πατέρων με νηστεία και εγκράτεια. Έδειχνε την ευλάβειά του συχνά με παιδαριώδεις πράξεις και πολλοί τον θεωρούσαν σαλό.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ: Κάποτε ο Νικήτας άκουσε ότι οι αρνητές πρέπει να ομολογήσουν τον Χριστό και αν χρειασθεί να χύσουν το αίμα τους για την πίστη τους. Αυτόν τον λόγο τον δέχθηκε με πολλή σοβαρότητα και ρίζωσε μέσα του η επιθυμία να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Ανέβηκε στο σπήλαιο των κτιτόρων της Μονής όπου ασκήτευαν κάποιοι πατέρες και έμεινε μαζί τους κάποιο χρονικό διάστημα. Κατόπιν κατέβηκε πάλι στη Μονή και ζητούσε από τους πατέρες την άδεια να ομολογήσει τον Χριστό και να μαρτυρήσει . Οι πατέρες δίσταζαν να του δώσουν ευλογία λόγω της ηλικίας του, μιας και ήταν τότε μόλις δεκαπέντε ετών. Φοβούνταν μήπως δεν αντέξει τα βασανιστήρια και επιστρέψει πάλι στην πλάνη. Εξάλλου θα μπορούσε ζώντας χριστιανικά να σωθεί. Μαζεύτηκαν λοιπόν οι πατέρες της Μονής να συζητήσουν και να αποφασίσουν τι να κάνουν. Άλλοι είχαν την γνώμη να τον αφήσουν αφού το ήθελε τόσο πολύ, άλλοι είχαν την αντίθετη γνώμη. Τελικά αποφάσισαν να κάνουν μια παράκληση στην Παναγία και να τον αφήσουν.

  ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Έτσι κι έγινε. Μαζί με κάποιον άλλον, για να του δείχνει τον δρόμο κατέβηκε στην πρωτεύουσα του νησιού, τη Χώρα Χίου. Εκεί στο Μόλο τον έπιασε ο Κριμλής, ένας φοροεισπράκτορας, γιατί δεν είχε πληρώσει τον φόρο του χαρατσιού και τον κράτησε η συνοδεία του εισπράκτορα έξω από ένα καφενέ για να πιάσουν και κανένα άλλο, και να τους πάνε όλους μαζί στη φυλακή. Την ώρα εκείνη πέρασε ένας γνωστός του ιερέας, ο παπα Δανιήλ, και τον χαιρέτησε ονομάζοντάς τον “Μεχμέτ” και τον ρώτησε γιατί είχε συλληφθεί. Όταν άκουσε για το χαράτσι απόρησε λέγοντας: “Καινούργιο είν’ αυτό, να πληρώνουν και οι Τούρκοι χαράτσι;” Ο Άγιος του απάντησε: “Τι λες άνθρωπέ μου, κάνεις λάθος, εγώ είμαι χριστιανός και ονομάζομαι Νικήτας”. Άκουσε τον διάλογο ο φοροεισπράκτορας και άρχισε να ερευνά την υπόθεση, για να τον πάει τελικά στον αγά. Εκεί διαπίστωσαν, από την περιτομή, ότι ο νέος ήταν μουσουλμάνος και αμέσως άρχισαν να φωνάζουν, να τον απειλούν, να τον βρίζουν, γιατί αρνήθηκε την πίστη τους και έγινε πάλι χριστιανός. Ο άγιος δεν πτοήθηκε από τις απειλές αλλά ομολόγησε τον Χριστό με πολλή γενναιότητα.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Τον έκλεισαν τότε στη φυλακή, στη θέση Βουνάκι, και τον βασάνιζαν. Ο άγιος υπέμενε με καρτερία προσευχόμενος και νηστεύοντας. Στην προτροπή κάποιων φυλακισμένων χριστιανών να φάει απάντησε: “Εγώ τρέφομαι με τροφή που εσείς δεν έχετε και ευφραίνομαι με ευφροσύνη την οποία εσείς δεν μπορείτε να αισθανθείτε”. Τον έριξαν έπειτα δεμένο χειροπόδαρα στον στάβλο για να τον ποδοπατήσουν τα άλογα και να τον σκοτώσουν έτσι κρυφά, για να μην ακουστεί έξω στους Χριστιανούς η ανδρεία του. Όμως, με την θεία χάρη, τα άλογα τον σεβάστηκαν και έμεινε αβλαβής. Τον έβγαλαν από εκείνη την φυλακή και τον έκλεισαν σε μια άλλη, πολύ σκοτεινή, μέσα στο κάστρο της πόλης. Εκεί επί δέκα ημέρες τον βασάνιζαν παντοιοτρόπως. Τι του έκαναν επακριβώς κανείς δεν ξέρει, γιατί δεν ήταν κλεισμένος εκεί κανένας χριστιανός. Μόνο κάποιοι Οθωμανοί έλεγαν με θαυμασμό πως τη νύχτα η φυλακή γινόταν πολύ φωτεινή από ένα παράξενο φως.

ΒΟΡΑ ΣΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟ ΟΧΛΟ: Όταν οι βασανιστές του κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κάμψουν το φρόνημά του, τον έβγαλαν και τον παρέδωσαν στο έξαλλο πλήθος που τον άρπαξε ως πρόβατο επί σφαγή και σπρώχνοντάς τον, δέρνοντάς τον, χτυπώντας τον με τα μαχαίρια τους, τον έσυραν στην άκρη της πόλης στον Κάτω γιαλό, κάτω από το Ιβηρίτικο μετόχι. Του έλεγαν συνέχεια να τουρκέψει και εκείνος έλεγε: “Χριστιανός είμαι, Νικήτας ονομάζομαι και Νικήτας θέλω να πεθάνω!”. Τον γονάτισαν μάλιστα πολλές φορές για εκτέλεση, μήπως δειλιάσει και αρνηθεί. Οι χριστιανοί που βρίσκονταν εκεί και οι πατέρες από το Ιβηρίτικο και Αγιοταφίτικο μετόχι που παρακολουθούσαν τον αγώνα του αγίου προσεύχονταν μήπως δειλιάσει. Κι εκείνος ο γενναίος αθλητής του Χριστού έλεγε: “Γιατί αργοπορείτε και δεν με θανατώνετε να πάω στην αιώνια ζωή ν’ απολαύσω τη μακαριότητα του Παραδείσου”; Ακούγοντάς τα αυτά ο φοροεισπράκτορας, επειδή οι άλλοι τούρκοι δίσταζαν, άρπαξε μια μαχαίρα και τον αποκεφάλισε με πολλές μαχαιριές κάνοντάς οδυνηρότερο τον θάνατο του ενδόξου Μάρτυρα. Ο άγιος δεν είχε ακόμη συμπληρώσει ούτε τα δεκαέξι χρόνια στην επίγεια ζωή του!

   ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΒΕΒΗΛΩΣΗΣ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ-ΘΑΥΜΑΤΑ: Οι Τούρκοι, για να μη πάρουν οι Χριστιανοί το λείψανο του αγίου και το τιμήσουν, έριξαν ακαθαρσίες πάνω στο μαρτυρικό σκήνωμα(!!) αλλά αυτό παρέμεινε άσπιλο σαν κρίνος. Τελικά το πέταξαν στη θάλασσα. Αργότερα πιστοί παρέλαβαν το λείψανο και το διέσωσαν. Από την πρώτη στιγμή της τελειώσεως του Αγίου άρχισαν να γίνονται θαύματα με το αίμα και τα ενδύματά του. Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται σήμερα στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, ενώ ένα μέρος των Ιερών Λειψάνων του Αγίου βρίσκονται στον ομώνυμο Ναό, στη γενέτειρα του Αγίου, το Μανδράκι της Νισύρου.

Ἀπολυτίκιον [Ἦχος δ΄]: “Ἀκαταγώνιστος ὀφθεὶς Ἀθλοφόρε, τῶν ἐκ τῆς Ἄγαρ μηχανὰς ἐτροπώσω, καὶ ἐναθλήσας ἔνδοξε στεῤῥότατα, ξίφος κατεπάλαισας, δυσμενῶν ἀοράτων, ὅθεν τὸ διάδημα, ἀνεπλέξω τῆς νίκης, ὑπὲρ ἡμῶν ἱκέτευε Χριστὸν, νέε Νικήτα τῶν πίστει τιμώντων σε”. Κοντάκιο [Ἦχος δ΄]: “Νεοφανὴς ὥσπερ ἀστὴρ ἀθλοφόρε, ἐξανατείλας τῇ σεπτῇ Ἐκκλησίᾳ, τῶν εὐσεβῶν κατηύγασας τὰ πρόσωπα, πόθῳ εὐφημούντων σε, καὶ τελούντων Νικήτα, σῆς στεῤῥᾶς ἀθλήσεως, τὴν ὑπέρλαμπρον μνήμην, καὶ ἐκβοώντων· δόξα σοι Χριστὲ, τῷ τὸν ὁπλίτην τὸν σὸν στεφανώσαντι.” Μεγαλυνάριο: Μάρτυς ἀθλοφόρε ταῖς πρὸς Θεὸν, ἱεραὶς εὐχαῖς σου, διατήρει τοὺς εὐλαβῶς, τῇ σῇ θείᾳ σκέπῃ, προσφεύγοντας ἐκ πάντων, παθῶν τε καὶ κινδύνων, ψυχῆς καὶ σώματος.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

Οι Μαύρες τρύπες [α΄ μέρος] του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

 

Οι Μαύρες τρύπες [α΄ μέρος]

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

   Μαύρη τρύπα είναι μια συγκέντρωση μάζας σημαντικά μεγάλης ώστε η δύναμη της βαρύτητας να μην επιτρέπει σε οτιδήποτε να ξεφεύγει από αυτή. Το βαρυτικό της πεδίο είναι τόσο δυνατό, ώστε η ταχύτητα διαφυγής κοντά του ξεπερνά την ταχύτητα του φωτός!! Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ότι τίποτα, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη βαρύτητα της μαύρης τρύπας, γι' αυτό και ονομάστηκε «μαύρη». Ο όρος (black hole=μαύρη τρύπα) είναι διαδεδομένος και επινοήθηκε [1967] από τον Αμερικανό αστροφυσικό John Wheeler. Δεν αναφέρεται σε τρύπα με τη συνήθη έννοια (οπή), αλλά σε μια περιοχή του χώρου, από την οποία τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει. Μία «μαύρη τρύπα» είναι το σημείο εκείνο όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου, ένας πυρήνας που περιείχε περισσότερα υλικά από 3 ηλιακές μάζες και ο οποίος στην τελική φάση της εξέλιξης του άστρου έχασε τη μάχη ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα τα υλικά του να καταρρεύσουν συμπιεζόμενα περισσότερο ακόμα και από τα υλικά ενός αστέρα νετρονίων. Για να αντιληφθούμε καλύτερα την πυκνότητα μιας Μαύρης Τρύπας, ας φανταστούμε [κάτι το αδύνατον] ότι αν η Γη συμπιεζόταν ολόκληρη στο μέγεθος ενός κερασιού, ή ο Όλυμπος στο μέγεθος ενός ατόμου, θα είχαν μετατραπεί σε «μαύρες τρύπες»!

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ: Οι μαύρες τρύπες προβλέπονται από τη λεγόμενη Θεωρία της Σχετικότητας, η οποία προβλέπει ότι σχηματίζονται οποτεδήποτε συγκεντρώνεται σε ένα δεδομένο χώρο επαρκής ποσότητα μάζας, μέσω της διαδικασίας της βαρυτικής κατάρρευσης. Όσο η μάζα μέσα σε μία συγκεκριμένη περιοχή μεγαλώνει, η δύναμη της βαρύτητας γίνεται ισχυρότερη τόσο, ώστε ο χώρος γύρω της παραμορφώνεται όλο και εντονότερα. Όταν η ταχύτητα διαφυγής¹ σε μια συγκεκριμένη απόσταση από το κέντρο φθάσει την ταχύτητα του φωτός, σχηματίζεται ο λεγόμενος ορίζοντας γεγονότων² μέσα στον οποίο ύλη και ενέργεια καταρρέουν σε ένα μοναδικό σημείο. Οι αστρονόμοι οδηγήθηκαν στην πρόβλεψη ότι ένας 3πλάσιας του Ηλίου μάζας αστέρας, στο τέλος της εξέλιξής του, σχεδόν σίγουρα θα συρρικνωθεί μέχρι το κρίσιμο εκείνο μέγεθος που χρειάζεται για να υποστεί βαρυτική κατάρρευση. Μόλις αρχίσει η κατάρρευση, δεν φαίνεται να μπορεί να διακοπεί από καμία φυσική δύναμη και σχηματίζεται αστέρας νετρονίων [μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο]. Αν η μάζα του είναι ακόμα πιο μεγάλη, τελικά σχηματίζεται μαύρη τρύπα.

ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ-ΔΟΜΗ: Σύμφωνα με την κλασική γενική σχετικότητα, ούτε ύλη ούτε πληροφορίες μπορούν να κινηθούν από το εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας προς έναν εξωτερικό παρατηρητή. Έτσι, δεν μπορεί κάποιος να πάρει δείγμα του υλικού της ή να δεχτεί την ανάκλαση από μια φωτεινή πηγή ούτε να πάρει πληροφορίες για το υλικό από το οποίο αποτελείται η μαύρη τρύπα! Τα μόνα χαρακτηριστικά που διατηρεί στη “μνήμη” η μαύρη τρύπα είναι η μάζα και το φορτίο της απορροφημένης ύλης. Το καθοριστικό χαρακτηριστικό μιας μαύρης τρύπας είναι η εμφάνιση ενός ορίζοντα γεγονότων σε ένα όριο στο χωροχρόνο μέσα από το οποίο η ύλη και το φως μπορεί να περάσει μόνο προς το εσωτερικό της μαύρης τρύπας. Τίποτα, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να δραπετεύσει από το εσωτερικό του ορίζοντα γεγονότων. Αν κάτι συμβεί εντός των ορίων του ορίζοντα γεγονότων, οι πληροφορίες από αυτό το γεγονός δεν μπορούν να φτάσουν σε ένα εξωτερικό παρατηρητή, καθιστώντας αδύνατο να προσδιοριστεί αν κάτι τέτοιο συνέβη! Όπως προβλέπεται από τη θεωρία της Σχετικότητας, η παρουσία μιας μεγάλης μάζας παραμορφώνει το χωροχρόνο, κατά τέτοιο τρόπο ώστε τα “μονοπάτια”, που αναγκαστικά “ακολουθούν” τα σωματίδια, “οδηγούν” προς τη μάζα. Κατά τον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, η παραμόρφωση γίνεται τόσο ισχυρή που δεν υπάρχουν “οδοί” που να οδηγούν μακριά από τη μαύρη τρύπα. Αν η Μαύρη Τρύπα δεν περιστρέφεται, τότε γύρω της οριοθετείται ένας σφαιρικός ορίζοντας γεγονότων. Οι περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες διαθέτουν στρεβλωμένους, μη σφαιρικούς ορίζοντες γεγονότων.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Επειδή από αυτές δεν μπορεί να διαφύγει ούτε το φως, οι μαύρες τρύπες δεν μπορούν συνεπώς να εκπέμψουν κανενός είδους φως ή άλλο στοιχείο που θα μπορούσε να επιβεβαιώσει την ύπαρξή τους. Παρ' όλα αυτά οι μαύρες τρύπες ανιχνεύονται με την μελέτη φαινομένων γύρω τους, όπως για παράδειγμα η βαρυτική διάθλαση και τα αστέρια που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από χώρο που δεν φαίνεται να υπάρχει εμφανής ύλη [προφανώς γύρω από Μαύρη Τρύπα]. Τα πιο εμφανή αποτελέσματα πιστεύεται ότι προέρχονται από ύλη που πέφτει μέσα σε μια μαύρη τρύπα, η οποία συγκεντρώνεται σε ένα υπέρθερμο και γρήγορα περιστρεφόμενο δίσκο [προσαύξησης] γύρω από τη μαύρη τρύπα, πριν εισέλθει σε αυτή. Η τριβή ανάμεσα σε γειτονικές ζώνες αυτού του δίσκου τον θερμαίνουν τόσο, ώστε να ακτινοβολεί μεγάλη ποσότητα ακτίνων Χ. Η ύπαρξη μαύρων τρυπών στο σύμπαν βεβαιώνεται από τις αστρονομικές παρατηρήσεις, τις μελέτες των σουπερνόβα και των ακτίνων Χ που εκπέμπουν οι γαλαξίες.

Θα συνεχίσουμε την ερχόμενη εβδομάδα με το τελευταίο μέρος του αφιερώματος.

konstantinosa.oikonomou@gmail.com

1. Ταχύτητα διαφυγής (escape velocity) χαρακτηρίζεται η ταχύτητα που υπερνικά την ενάντια δράση. Στην Αστρονομία, ως ταχύτητα διαφυγής χαρακτηρίζεται η ελάχιστη αρχική ταχύτητα που θα πρέπει να αναπτύξει ένα σώμα προκειμένου να υπερνικήσει τη βαρυτική έλξη που δέχεται αυτό στην επιφάνεια ενός ουρανίου σώματος. Για να διαφύγει από τη βαρύτητα ενός ουράνιου σώματος ένας πύραυλος, π.χ., πρέπει να έχει κινητική ενέργεια που να ξεπερνά τη δυναμική του ενέργεια μέσα στο βαρυτικό πεδίο του ουράνιου σώματος.

2. Ο Ορίζοντας των Γεγονότων είναι το σημείο στον χωροχρόνο εντός του οποίου τα γεγονότα δεν μπορούν να επηρεάσουν τον παρατηρητή, καθώς η βαρύτητα ισοδυναμεί με καμπύλωση του χωροχρόνου. Είναι το "σημείο χωρίς επιστροφή", δηλαδή το σημείο στο οποίο η βαρυτική έλξη γίνεται τόσο δυνατή, ώστε κάθε διαφυγή γίνεται αδύνατη.

Ο μιλημένος ένορκος του Γρηγόριου Ξενόπουλου ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου

 Ο μιλημένος ένορκος  του Γρηγόριου Ξενόπουλου 

ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK

Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου

[Πώς χάρις σε έναν πονηρό, μιλημένο ένορκο, ένας ένοχος φόνου, μετατρέπεται σε αμνό του Θεού!!]

.....Μολονότι έχει οφθαλμούς λυγκείους, ο κύριος Τημελίδης, πρώην έμπορος, νυν εμπορομεσίτης και προς επίμετρον ένορκος, δι όλον τον μήνα Ιανουάριον, εντούτοις προσποιείται ότι είναι μύωψ, και τόσον πολύ ώστε κολλά σχεδόν το γιδίσιο του μούτσουνο επάνω εις το χαρτί, διά να ιδεί τάχα ποίος κακούργος δικάζεται σήμερον Δευτέραν 21 του ρηθέντος μηνός.

   Οι ένορκοι εγέλασαν θορυβωδώς και ο κύριος Τημελίδης απεμακρύνθη σουφρώνων το στόμα και μεισοκλείων τα μάτια. Αυτό ήτο το μειδίαμά του. Από εκεί επλησίασεν άλλον όμιλον και από εκεί άλλον παντού επαναλαμβάνων τα ίδια.

   Μετ΄ολίγον όλη η αίθουσα είχε λάβει γνώσιν της δυσχερούς θέσεως του κυρίου Τημελίδη και οι συνάδελφοί του άρχισαν, αν όχι να τον λυπούνται, τουλάχιστον να ενδιαφέρονται πώς θα τα καταφέρει. Το ρέυμα αυτό της συμπαθείας δεν άργησε να γίνει αντιληπτό εις την διαίσθησιν του κυρίου Τημελίδη, ο οποίος άντλησε από αυτό τόσον θάρρος ώστε κατήντησε θρασύς!...

Ας απολαύσουμε αυτό το περίεργο σύντομο διήγημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου:

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ AUDIOBOOK ΕΔΩ:

Στις καλαμιές της ακροποταμιάς + ΒΙΝΤΕΟ-AUDIΟΒΟΟΚ από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

 

Στις καλαμιές της ακροποταμιάς + 

ΒΙΝΤΕΟ-AUDIΟΒΟΟΚ

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

[Αφιερωμένο στις άπονα χαρακτηριζόμενες “παράπλευρες απώλειες”!]

   “Γρήγορα Λενιώ, πάμε να φύγουμε, δεν έχουμε χρόνο!”, της έκανε ανυπόμονα ο Παναγής και πήρε το γυλιό του κραδαίνοντας με τ΄ αριστερό το όπλο του. Κι εκείνη αναμαλλιασμένη, με κείνη την άσπρη τούφα πάνω απ΄ το μέτωπο, που κληρονόμησε ένα χρόνο πριν, όταν νόμισε ότι έχασε τον αγαπημένο της Παναγή σε ενέδρα πάνω σε ένα κορφοβούνι της Μακεδονίας, έσιαξε τη μπαλωμένη φόρμα της και άρπαξε μόνο ένα μικρό φασκιωμένο μπόγο, λέγοντας υπάκουα μα ξέπνοα: “Τώρα, να πάρω και το μικρό μου!”.

Δυο ώρες μετά το βασίλεμα του ήλιου, την ώρα που συναντούσαν την ομάδα των άλλων ανταρτών και άρχισαν το κατηφόρισμα μέσα στην αφέγγαρη νύχτα, ένας κρύος ιδρώτας πήρε να παγώνει τη ραχοκοκαλιά της κι αρχίνησε να θυμάται....

 

   Είχε ήδη δυο χρόνια στο βουνό. Από τότε που δεκαεπτάχρονη γνώρισε τον τρία χρόνια μεγαλύτερό της Παναγή, για να την ποτίσει με τις ιδέες του για δικαιοσύνη, λαοκρατία, ισότητα κι ελευθερία, έγινε ψυχικά δική του. Όταν αργότερα, εκεί στο κεφαλοχώρι του, το Πετρωτό, της είπε ότι ήθελε να τη στεφανωθεί, εκείνη κατεβάζοντας τα μάτια δέχθηκε. Μα ήρθε τ΄ αντάρτικο. Απ΄ τους πρώτους ο αγαπημένος της στο κλαρί, κοντά του κι εκείνη στην ομάδα με τις άλλες αντάρτισσες. “Ο γάμος ας πρόσμενε τη λευτεριά”. Έτσι της έλεγε πάντα εκείνος κι εκείνη υπάκουη, έχοντας εμπιστοσύνη τέτοια που έχουν όλοι οι σαϊτεμένοι του έρωτα, το αποδεχόταν σιωπηλά.

Μέσα στο πυκνό σκοτεινό δάσος προχωρούσαν προσπαθώντας να κάνουν τον ελάχιστο δυνατό θόρυβο. Κι εκείνης της βραδιάς το σκοτάδι θα ήταν το πιο πηχτό, το πιο φοβερό της ζωής της. Μα η Λενιώ δεν το 'ξερε. Πού και πού κάνα κλαράκι τσακιζόταν κάτω απ΄ τ΄ άρβυλά τους, σπάζοντας την απόλυτα θανατερή ησυχία, κόβοντας και τις σκέψεις της Λενιώς, που κατηφόριζε αγκαλιά με το ¨μπόγο” της, σαν αγριοκάτσικο μες στο σύθαμπο της νυχτιάς.

Όταν κάποτε έγινε δική του, θυμόταν κι αναρριγούσε η Λενιώ, δεν περίμενε ότι θα ΄πιανε αμέσως παιδί. Είν΄ αλήθεια πως εκεί στο βουνό, οι εννιά μήνες πέρασαν πολύ δύσκολα, σχεδόν βασανιστικά. Όμως δεν άκουσε καμιά από εκείνες τις “ξύπνιες” τις συντρόφισσες που τη συμβούλευαν να πάρει το βοτάνι.... Εκείνη το κράτησε το παιδί της και το γέννησε πριν τριάντα δύο μέρες. Θυμόταν ακριβώς τις μέρες της μικρής του ζωής. Και τώρα, έχοντάς το αγκαλιά, μαζί με τους άλλους κατέβαιναν προς τη στενή κοιλάδα του ποταμού για να περάσουν απέναντι, μιας κι ο στρατός ήδη απ΄ το μεσημέρι φάνηκε στο βουνό τους κι άρχιζε να ζώνει τις πλαγιές του, σφίγγοντάς τους σαν να ήταν άγρια θεριά. Άμα περνούσαν με την περαταριά απέναντι, θα σταματούσε λίγο τα χαράματα στο δικό της χωριό, το Παλιοχώρι, να δει λίγο τη χήρα μάνα της, να πάρουν καμιά προμήθεια και να συνεχίσουν για βόρεια. Άλλωστε, οι μπερδεμένες ειδήσεις που άκουγε έδειχναν σα να μην πάνε καλά τα πράγματα για το Δημοκρατικό Στρατό.

 

  Όμως, η σκέψη της κόπηκε απότομα. Πάνω που το μονοπάτι γινόταν βατό και φτάσαν στα ισιάδια, σχεδόν δίπλα στο ποτάμι, η φωνή του επικεφαλής τους την πάγωσε. “Προδοθήκαμε! Στα τριακόσια μέτρα στρατιώτες!” Χωρίς να καταλάβει βρέθηκε τσαλαβουτώντας, σπρωγμένη απ΄ τον Παναγή, στα βούρλα της ακροποταμιάς. Εκείνος της έτεινε το δάκτυλό του μπρος το στόμα για να την ησυχάσει. Όμως το μικρό της δεν καταλάβαινε από τα νοήματα των μεγάλων κι, ενώ όλη την ώρα κοιμόταν, τώρα ξύπνησε και πήρε να γκρινιάζει. Αγρίεψε ο Παναγής κι έκανε να της το αρπάξει. Μα εκείνη για να τον μερέψει, βλέποντας την αγριάδα του, τού έπιασε απαλά το χέρι και σύγχρονα έβαλε το μωράκι στο δεξί της στήθος κι άρχισε να το θηλάζει. Εκείνο ησύχασε και πρόθυμα άρχισε να βυζαίνει.

Μέσα της άρχισε η αγωνία να σφίγγει την καρδιά της. Τους είχαν δει άραγε; Είναι σίγουρο ότι το σκοτάδι ήταν βοηθός και παραστάτης τους, μα η αυγή δε θ΄αργούσε. Κι αυτός, ο σύντροφός της σε αγώνα και ζωή, γιατί πήγε να της αρπάξει το καϋμένο; Σε τέτοιες σκέψεις βυθισμένη ούτε κατάλαβε πως, καθώς προχωρούσαν, το νερό άρχισε να βαθαίνει, έφτασε στα γόνατα, στα μεριά, την κοιλιά. Κινδύνευε να μουσκευτεί και το μικρούλι της, ο καρπός του άγουρου έρωτά της, κι όμως, όλο προχωρούσαν σχεδόν στα τυφλά.

Τότε ακούστηκε ψιθυριστή και σφυριχτή η φωνή του ομαδάρχη: “Βουτάμε μέσα και πάρτε από ένα καλάμι για τον αέρα σας. Θα περάσουμε κάτω απ΄το νερό για να βγούμε απέναντι!” “Και το μωράκι μου, τι θ΄απογίνει το δύστυχο;”, έκανε σιγανά η μικρομάνα κι έπιασε απ΄το μπράτσο τον Παναγή. Εκείνος τότε της απάντησε ... πυροβολώντας την κατάστηθα με τα λόγια του: “Ξέχνα το. Δε γλιτώνουμε αλλιώς!” Ώσπου να συνέλθει απ΄την ταραχή της, τα χέρια της λύθηκαν και εκείνος το άρπαξε και πήγε λίγα βήματα πίσω. Η Λενιώ κόλλησε εκεί, βουβή, αποσβολωμένη, σαν πρωταγωνίστρια κάποιας φρικτής τραγωδίας, όχι σαν αυτές των αρχαίων τραγικών, μα σαν αυτές που παίζει η ζωή η ανθρώπινη τόσο συχνά. Άκουσε ένα μικρό παφλασμό κι αυτό ήταν....

   Όταν γύρισε ο Παναγής, μ΄ άδεια χέρια τώρα, την έσπρωξε απαλά και συνέχισαν το δρόμο τους. Βούτηξαν όλοι τους, με ένα καλάμι ο καθένας στο στόμα τους, και αφέθηκαν στο ρεύμα του ποταμού. Έπειτα πενήντα μέτρα πιο κάτω σε μια λόχμη της απέναντι όχθης βγήκαν. Τώρα ο δρόμος ήταν πιο εύκολος. Άδεια τα χέρια, άδεια κι η ψυχή της Λενιώς. Όμως η άδεια της ψυχή, ποτέ δεν πήρε να γεμίζει ελπίδα ....

Πάνω στο Γράμμο, δυο βδομάδες αργότερα, σκόνταψε σ΄ ένα σύρμα δεμένο σε νάρκη. Έτσι χάθηκε η Λενιώ. Ατύχημα λέγαν οι σύντροφοί της, όσοι επέζησαν και πέρασαν στην Αλβανία. Όμως ο Παναγής ήξερε ότι η αστεφάνωτή του η κυρά είδε την παγίδα και πήγε ολόισια κατά ΄κει! Κατά ΄κει βρήκε το “στεφάνι” και τη “λευτεριά” της.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: